ครั้งหนึ่ง...ฉันเคยสร้างกำแพงที่มีชื่อว่า “การปิดกั้นตัวเอง” เพราะความคิดที่ว่า
หากเราเลิกรากับใครไปแล้ว ไม่ว่าจะจบลงด้วยดี หรือจะจบลงด้วยความเจ็บปวดจนไม่สามารถต่อกันได้ติดอีกครั้ง ฉันจะ “ไม่มีวัน” กลับมาสานสัมพันธ์ในรูปแบบคนรักอีกครั้ง
แม้บางคนที่จบลงด้วยดี จะยังเป็นมิตรภาพดี ๆ เป็นความทรงจำดี ๆ แต่ถึงกระนั้นฉันก็จะไม่ให้เขากลับมาในรูปแบบคนรักอีกครั้งเป็นแน่
จนกระทั่งเพลง ๆ หนึ่งดังขึ้นมาโดยบังเอิญ “ถ้าเราเจอกันอีก” ของวงดนตรีขวัญใจวัยรุ่นในขณะนี้ หรือวง TILLY BIRDS ทำให้ฉันได้มานั่งคิดและตกตะกอนความคิดของตัวเองใหม่อีกครั้ง
บางครั้ง...การกลับมาอีกครั้ง มันอาจจะดีกว่าเดิมก็ได้
บางครั้ง...การกลับมาอีกครั้ง มันอาจจะทำให้เรามีความสุขมากกว่าเดิมก็ได้
เพราะในตอนนั้น เราอาจจะเด็กเกินกว่าที่จะรักษาใครเอาไว้ได้ เขาอาจจะเป็นคนที่ดีที่สุดในชีวิตในช่วงเวลานั้น แต่เพราะอารมณ์ เพราะความใจร้อนที่ความคิดในตอนนั้นเรายังเด็กเกินไป ทำให้ความสัมพันธ์มันต้องพังลง
หากคนจะใช่...ไม่ว่าจะจากกันไปนานแค่ไหนแล้วก็ตาม โลกจะเหวี่ยงให้เขาคนนั้นกลับมาหาเราอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่เหมาะสม
เวลานั้น...เราอาจจะโตมากพอที่จะรักษาเขาเอาไว้แล้วก็ได้
เวลานั้น...เราอาจจะมีเหตุผลพอที่จะเข้าใจเขามากกว่าเดิมแล้วก็ได้
เวลานั้น...เราทั้งสองอาจจะเข้าใจสิ่งต่าง ๆ มากมายที่ได้รับจากบทเรียนในอดีตแล้วก็ได้
บางทีโลกอาจจะให้เราต้องเรียนรู้ที่จะเจ็บปวดก่อนที่จะได้รับของขวัญที่มีค่าที่สุด นั่นก็คือช่วงเวลาที่เราได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่กันทั้งคู่
เสมือนกับไฟป่าที่โหมกระหน่ำมาจนผืนป่ามอดไหม้เหลือเพียงเถ้าถ่าน และเมื่อกาลเวลาพัดผ่านไป ต้นไม้ที่เคยมอดไหม้ก็จะเริ่มผลิดอก ผลิใบใหม่อีกครั้ง จนงดงามในที่สุด
ความรักก็เช่นกัน...
หากเขากลับมาในวันที่โตพอ หรือพร้อมที่จะเดินเคียงข้างกันอีกครั้งในวันที่เข้าใจในความรักอย่างถ่องแท้แล้ว
ฉันคิดว่ามันคงเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้ว ที่เราจะเดินเคียงคู่กันไป โดยปราศจากเรื่องราวที่เคยทุกข์ใจในอดีต เก็บให้มันเป็นบทเรียน และผลักดันให้เราจับมือกันแน่นกว่าเดิม รักษาหัวใจกันและกันให้ดีกว่าเดิม
การพบเจอกันอีกครั้ง...มันก็ไม่ได้แย่เสมอไปนี่นา...
บันทึกหลังกำแพง
- นิลธารา -
