เมื่อได้ยินสิ่งที่ประธานสาวถามกลับมา กุลสินีถึงกับหน้าเหวอ ปฏิกิริยาแบบนั้นทำเอาภิญญาถึงกับลั่นเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ ราวกับว่าดีใจที่ได้กลั่นแกล้งอย่างไรอย่างนั้น
"ฮ่า ๆ ไม่เห็นต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นเลย เป็นคนอ่อนไหวกับคำพูดคนง่ายสินะ"
'ให้ตายเถอะ!! เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย เหวอไปเลยสิ แต่ทำไมท่าทางเขาดูเหมือนจะไม่ได้ล้อเล่นเลยนะ' กุลสินีคิดในใจ เพราะเธอรู้สึกระแวงคนเป็นนายเหลือเกิน ก็เพราะรอยยิ้มและสายตาที่ดูมีเลศนัยกระมัง
"ปะ! ไปคุยต่อบนรถแล้วกัน"
"คะ? ไปไหนคะ"
"หน้าที่ของเธอคือติดตามฉันไปทุกที่ ไม่ว่าจะไปที่ไหน และทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่มีข้อแม้อะไรทั้งนั้น เข้าใจใช่ไหม"
"เอ๊ะ?"
'เฮ้ย!! เลขาบ้าอะไรเนี่ย อย่างกับเป็นทาสรับใช้!!'
"สงสัยอะไร?"
"ปะ...เปล่าค่ะ"
"อืม ดี! ตามฉันมา"
สิ้นคำพูดภิญญาลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว กุลสินีจึงรีบเดินตามออกไปทันที ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะได้ไปที่ไหนเสียด้วยซ้ำ
'ตั้งแต่ที่เขาทำท่าทีแปลก ๆ ฉันก็รู้สึกใจไม่ดีแล้วนะ ยิ่งมาได้ยินคำพูดชวนขนลุกที่เหมือนจะล้อเล่น แต่หน้าตาเขาดูจริงจังแบบนั้น ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วสิ ว่าการที่มาเป็นเลขาให้กับเขา ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไป'
กุลสินีเอาแต่คิดมากตลอดทางเดินไปยังที่จอดรถประจำตำแหน่งของประธานบริษัท กระทั่งทั้งสองมายืนอยู่ข้างรถสปอร์ตคันหรูสีแดง เธอจึงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเพื่อที่จะรอให้คนเป็นนายขึ้นรถออกไปก่อน แล้วเธอจึงนั่งรถคันอื่นตามออกไป แต่ทว่า...
"ขึ้นรถสิ"
"คะ?"
"มัวรออะไรอยู่ ฉันบอกให้ขึ้นรถไง"
"คะ!? ฉันต้องขึ้นนั่งรถคันนี้ไปกับคุณเหรอคะ"
"อืม ใช่"
"อะ...เอ่อ..." ในขณะที่กุลสินียังคงสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น ว่าทำไมเธอถึงต้องนั่งรถคันหรูไปกับประธานสาวด้วย อีกคนก็เดินก้าวขึ้นรถไปก่อนแล้ว ก่อนเสียงเครื่องยนต์ที่กำลังทำงานจะช่วยเตือนสติว่าเธอควรขึ้นรถไปได้แล้ว กุลสินีจึงรีบก้าวขึ้นรถแต่โดยดี
"ไม่ให้ฉันขับเหรอคะ"
"ไม่ ฉันไม่ชอบให้ใครมาขับรถของฉัน"
"เอ่อ...ค่ะ"
'เฮ้อ...ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ ทำไมฉันถึงต้องรู้สึกกลัวเขาขนาดนี้นะ ให้ประธานบริษัทขับรถให้นั่งนี่รู้สึกเกร็ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ถึงน้ำหอมในรถจะเป็นกลิ่นที่ทำให้ผ่อนคลายก็เถอะ แต่ฉันไม่รู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่ได้นั่งรถสปอร์ตหรูขนาดนี้ แล้วคุณภิญญาจะพาฉันไปไหนเนี่ย'
"ตอนนี้พักอยู่ที่ไหน"
"หอพักสกุลรัตน์ค่ะ อยู่ห่างจากบริษัทประมาณ 500 เมตรนี่เองค่ะ"
"หอเก่า ๆ นั่นน่ะนะ?"
"เอ่อ...ใช่ค่ะ"
"อืม...ก็สมฐานะของเธอดี" คำพูดของประธานสาวทำเอากุลสินีถึงกับชะงัก
'นี่เขา...กำลังดูถูกฉันอยู่หรือเปล่านะ…'
"ต่อไปนี้ไม่ต้องกลับไปหอนั่นแล้วนะ"
"ทำไมคะ?"
"เดี๋ยวถึงก็รู้เอง"
ท่าทีของภิญญาดูเย่อหยิ่งต่างจากตอนอยู่ที่บริษัทมาก ตอนนั้นเธอดูอารมณ์ดี แต่ตอนนี้กลับต่างกันลิบลับ จนหญิงสาวที่นั่งมาด้วยได้แต่นั่งตัวเกร็งมองไปตามทาง ไม่กล้าแม้แต่จะถามอะไรมากมายนัก
เวลาผ่านไปจนกระทั่งรถสปอร์ตหรูสีแดงเลี้ยวเข้าไปที่คอนโดมิเนียมสุดหรูแห่งหนึ่ง ซึ่งเมื่อกุลสินีเห็นความใหญ่โตโอ่อ่าและหรูหราของสถานที่แห่งนี้ เธอจึงได้แต่คิดในใจว่า ที่นี่เป็นสถานที่ที่คนแบบเธอไม่มีโอกาสได้มาเหยียบแน่ ๆ นอกเสียจากว่า เธอจะรับงานถ่ายแบบ แต่แน่นอนว่า ใครจะกล้ามาถ่ายที่นี่ หากไม่ใช่ระดับเศรษฐี ไฮโซ หรือ ดารา อะไรเทือกนั้น
เมื่อลงจากรถแล้ว กุลสินีก็แต่ยืนตะลึงกับความหรูหราของคอนโดมิเนียมจนไม่รู้ตัวเลยว่า ประธานสาวมายืนอยู่ข้างเธอแล้ว และเธอก็ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าคนเป็นนายพาเธอมาที่นี่เพราะอะไรกัน
'เขาจะมาคุยงานที่นี่งั้นเหรอ ยังไม่ได้สอนงานอะไรฉันเลย จะให้ฉันออกนอกสถานที่แล้วเหรอเนี่ย'
"เหม่ออะไร? ตามมาสิ!"
"อ๊ะ! ค่ะ!"
เลขาสาวรีบเดินตามคนเป็นนายไปทันที เมื่อได้ยินเสียงเรียกแบบดุดัน ก่อนที่เธอจะต้องอ้าปากเหวอตกตะลึงกับการตกแต่งภายในอีกครั้ง
'ข้างนอกว่าหรูหราอลังการแล้ว พอเดินเข้ามาข้างในนี่ยิ่งหรูหราเข้าไปใหญ่ ให้ตายสิ...อยากมีเงินจริง ๆ พวกไฮโซที่ได้มาอยู่ที่แบบนี้ต้องมีเงินเท่าไหร่กันนะ'
"สวัสดีค่ะคุณภิญญา"
"สวัสดีค่ะ ทุกอย่างพร้อมใช่ไหมคะ"
"พร้อมค่ะ"
สาวสวยดูท่าทางสนิทสนมกับภิญญากล่าวด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินนำทั้งสองไปที่ลิฟต์
"เอ่อ...เราจะไปไหนกันเหรอคะคุณภิญญา" กุลสินีกระซิบถาม เพราะตั้งแต่นั่งรถกระทั่งมาถึงที่นี่ เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมประธานสาวถึงต้องพาเธอมาด้วย และก็ดูไม่มีทีท่าว่าเจ้าตัวจะบอกอะไรจนเธออดที่จะถามไม่ได้
"พาไปดูคอนโด" คำตอบที่ได้ยิน ทำเอากุลสินีถึงกับขมวดคิ้วด้วยฉงน
"ไม่ได้มาคุยงานเหรอคะ?"
"ก็นี่แหละงาน"
"เอ๊ะ!?"
ติ๊ง!
ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบที่จะไขกระจ่างเรื่องทั้งหมด เสียงสัญญาณเมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงที่หมายแล้วก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน พนักงานสาวหันมายิ้มให้กับกุลสินี พร้อมกับผายมือออกด้านข้างลำตัว ภิญญาจึงพงกศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินนำออกไป ซึ่งขาที่เรียวสวยภายใต้กางเกงคู่นั้นก้าวอย่างกระฉับกระเฉงและรวดเร็วไม่ได้เกรงใจรองเท้าส้นสูงที่สวมอยู่แม้แต่น้อย จนกุลสินีเดินตามแทบไม่ทัน
'ทำไมเขาเดินเร็วแบบนี้นะ ดูข้างหลังเขาดูหุ่นเพรียว และสง่ามากเลย ยิ่งได้เห็นหน้าเขา หนุ่ม ๆ ต้องมีใจละลายแน่ ๆ'
ระหว่างที่กุลสินีคิดชื่นชมประธานสาวในใจนั้น คนที่เดินนำหน้าก็หยุดที่หน้าห้องสุดมุมทางเดิน ก่อนจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูห้อง ราวกับคุ้นเคยสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี
"เข้ามาสิ"
"ค่ะ! ...โอ้โห! หรูมาก!!" กุลสินีอุทานอย่างคนลืมตัวเมื่อเดินเข้ามาข้างในห้อง ที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน มีการตกแต่งภายในสไตล์โมเดิร์น ซึ่งภายในห้องค่อนข้างกว้างขวางจนคนที่ไม่เคยได้มาเห็นอะไรแบบนี้อย่างกุลสินีถึงกับตื่นตาตื่นใจ
'ให้ตายสิ...กว้างกว่าบ้านของฉันซะอีก'
"ชอบที่นี่หรือเปล่า?"
"สุดยอดเลยค่ะคุณภิญญา ห้องสวยมากเลย ที่นี่เป็นห้องของคุณเหรอคะ?"
"ใช่...แต่ตอนนี้มันเป็นของเธอ"
"คะ?!!"
"ฟังไม่ผิดหรอก นี่คีย์การ์ด รักษาไว้ให้ดีล่ะ" ภิญญาพูดพร้อมกับยื่นคีย์การ์ดให้กับกุลสินีด้วยรอยยิ้ม
'ไม่!!! ฉันไม่เชื่อเด็ดขาด นี่จะล้ออะไรฉันเล่นอีกแน่ ๆ'
"เอ่อ...ล้อฉันเล่นใช่ไหมคะ?"
"ฉันดูเป็นคนไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเลยเหรอกุลสินี"
"เปล่านะคะ"
"ถ้าเปล่าก็รับไปซะสิ นี่เป็นของเธอแล้ว ไม่ต้องกลับไปห้องพักเก่า ๆ นั่นแล้วนะ ฉันให้ลูกน้องไปจัดการทุกอย่างให้แล้ว ของเก่า ๆ ที่เธอใช้ก็เอาทิ้งไปเลย อยากได้อะไรบอกฉัน เดี๋ยวซื้อให้ใหม่เอง"
"หมายความว่าไงคะ!!? นี่คุณเล่นตลกอะไรคะเนี่ย!!?"
"กุลสินี!!" ทันทีที่ภิญญาตะคอกกลับมา กุลสินีถึงกับสะดุ้งโหยง แต่เธอก็ไม่ได้รับคีย์การ์ดจากผู้เป็นเจ้านายแต่อย่างใด
'ฉันไม่เข้าใจเลย นี่เขาทำแบบนี้ทำไม เขาต้องแกล้งอะไรฉันแน่ ๆ มันต้องเป็นการประเมินความโลภของฉันแน่ ๆ อืม...งั้นฉันต้องรีบปฏิเสธ ถึงจะอยากได้ให้ตายก็เถอะ คนอย่างฉัน ไม่คู่ควรกับที่นี่หรอก'
"เอ่อ...ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะคุณภิญญา"
"ทำไม?"
"ฉันไม่คู่ควรกับที่นี่ และฉันไม่สามารถรับอะไรที่มันยิ่งใหญ่ขนาดนี้จากใครได้หรอกค่ะ"
"แม่เธอสอนมาดีจริง ๆ แต่ก็นะ...ห้องนี้มันเป็นของเธอ เธอคู่ควรที่จะได้รับมันแล้วล่ะ" ภิญญาพูดพร้อมกับจับมือของเลขาสาวขึ้นมาแล้ววางคีย์การ์ดลงบนมือ
'มันต้องเป็นบททดสอบแน่ ๆ กุลเอ๊ยกุล...ตั้งสติ นี่มันไม่ใช่เรื่องจริง'
"ฉันรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ"
"ทุกวันเสาร์ฉันจะมานอนที่นี่ เธอต้องคอยดูแลฉันอย่างดีที่สุด เพื่อแลกกับห้องนี้ นี่คือคำสั่ง!"
"เอ๊ะ!!?"
"ฉันไม่ไปนอนห้องเก่า ๆ ซอมซ่อนั่นหรอกนะกุลสินี เพราะงั้นเธอถึงต้องย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อคอยดูแลฉัน ถ้าวันไหนฉันเหนื่อย ฉันจะมาหาเธอ หน้าที่ของเธอนอกจากเรื่องงาน คือ ปรนนิบัติฉันอย่างดี และทำตามคำสั่งฉัน" ประธานสาวพูดพลางกับกอดอกยืนพิงผนังสบายใจเฉิบ แต่ใจของกุลสินีกลับร้อนรุ่มและสับสนเหลือเกิน ว่าเรื่องที่ประธานสาวพูดมันหมายความว่าอย่างไร
"หมายความว่าไงคะ!?"
"เฮ้อ...เด็กน้อย...นี่เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?"
"ฉันไม่เข้าใจ…"
"ที่เธอได้เข้ามาทำงานที่นี่...มันก็เพราะพ่อของเธอ…"
"ที่พ่อของฉันไปขอร้องคุณพ่อของคุณภิญญาน่ะเหรอคะ"
"ฮ่า ๆ เด็กน้อย...เธอคิดว่าพ่อฉันจะรับคำขอจากใครง่าย ๆ เหรอ"
"ฉันไม่เข้าใจ…"
"พ่อของเธอติดหนี้พ่อฉัน เขาเลยยกลูกสาวของเขาให้กับฉัน เพื่อแลกกับการยกหนี้ยังไงล่ะ เป็นข้อตกลงที่วิน ๆ กันทั้งสองฝ่าย"
'มะ...หมายความว่า...พ่อขายฉันอย่างงั้นเหรอ!!!?'
"หนี้!! พ่อของฉันไปมีหนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วไปเกี่ยวอะไรกับคุณพ่อคุณคะ?"
"พ่อเธอติดพนัน แล้วมากู้เงินพ่อฉันไง เด็กน้อย...นี่เธอไม่รู้อะไรเลยสินะ"
"ไม่จริง!! พ่อฉันไม่ใช่คนแบบนั้น"
"ไม่แปลกใจเหรอ ว่าพ่อเธอแค่ขับแท็กซี่แต่เอาเงินจากไหนไปเลี้ยงดูครอบครัว?"
"แต่คุณภิญญาเป็นผู้หญิงนี่คะ!? ทำไมคุณพ่อของคุณถึงยอมรับข้อตกลงได้!"
"ก็เพราะว่าพ่อฉันรู้ไง...ว่าฉันชอบผู้หญิง"
"ฮะ!!!?"
'นี่มันเลวร้ายที่สุด!!! เคยเห็นแต่ในละคร ไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อจะทำแบบนี้กับ ฉันได้!!'
กุลสินีได้แต่กำคีย์การ์ดแน่นด้วยความโกรธที่พ่อของเธอถูกกล่าวหา เธอจึงปฏิเสธสิ่งที่ได้ยิน เพราะมันยากที่จะเชื่อว่าพ่อของเธอจะทำแบบนั้นได้
'ไม่สิ...อย่าไปเชื่อนะกุล ตอนนี้เขาต้องกำลังทดสอบฉันอยู่แน่ ๆ อืม...มันไม่ใช่ เรื่องจริง'
"อย่าบอกใครล่ะ...เรื่องที่เธอมาอยู่นี่...อย่าให้ใครเขามองว่าเธอได้เข้ามาทำงานที่นี่ด้วยวิธีสกปรก ๆ ของพ่อเธอล่ะ เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?" ภิญญาเดินเข้ามาลูบแก้มของกุลสินีเบา ๆ พร้อมกับกระซิบข้างหู หัวใจของกุลสินีเต้นแรงและรัวราวกับภูเขาไฟกำลังจะปะทุ ซึ่งเธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าเพรสะเหตุใดหัวใจของเธอถึงได้เต้นแรงถึงเพียงนี้ มันจะเพราะอะไรกันล่ะ...คงจะเพราะความโกรธเป็นแน่ที่ต้องโดนดูถูกเหยียดหยามแบบนี้ เธอจึงผลักร่างประธานสาวออกอย่างแรง
'โดนล้อเล่นเรื่องแบบนี้...ไม่สนุกเลยสักนิด!!!'
"เลิกล้อเล่นสักทีเถอะค่ะ!!!" สิ่งที่กุลสินีทำนั้น มันทำให้อารมณ์ของประธานสาวระอุขึ้นไม่ต่างกัน
"นี่เธอกล้าผลักฉันเหรอกุลสินี!!!"
"ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งของคุณนอกเหนือจากเรื่องงานหรอกนะคะ ฉันรู้ดีค่ะ ว่าพ่อฉันเป็นคนดี คุณจะดูถูกฉันยังไงก็ได้ แต่อย่ามาพาดพิงพ่อของฉันนะคะ! ถ้าคุณไม่พอใจ ฉันพร้อมลาออกค่ะ"
"เหอะ...เธอออกไม่ได้หรอก บอกแล้วไง มันเป็นข้อตกลงระหว่างพ่อของเราสองคน...เราเป็นลูก...ก็ต้องเล่นตามเกมที่พ่อวางหมากไว้สิ" สาวสวยตรงหน้าพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์ ตอนนี้ประธานสาวเหมือนนางมารร้ายที่กำลังข่มเหงพนักงานของตน เมื่อเธอยื่นมือเพื่อจะมาสัมผัสใบหน้าของกุลสินีอีกครั้ง ก็ถูกปัดมือออกทันที
"คุณภิญญา!!! คุณเป็นถึงระดับนี้น่าจะรู้อะไรควรไม่ควร"
"เธอกล้ามากกุลสินี…"
"อุ๊บ!!! อือ!!!"
จู่ ๆ ภิญญาก็คว้าข้อมือทั้งสองข้างของกุลสินีแล้วดึงเข้าหาตัว ก่อนจะโน้มตัวมาประกบปากเข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว พร้อมกับดันตัวหญิงสาวแนบกับผนัง กดมือทั้งสองข้างเอาไว้
รสจูบของเธอเร่าร้อน และรุนแรง ราวกับกำลังต้องการตัวเลขาสาวมากเสียจนคุมสติตัวเองไม่ไหว กลิ่นลิปสติกหอมหวาน น้ำหอมอ่อน ๆ ควบคุมโสตประสาทของกุลสินีไปเสียหมด แต่เธอต้องพยายามดึงสติตัวเองกลับคืนมาโดยเร็ว
"พอสักทีเถอะค่ะคุณภิญญา!!! คุณทำแบบนี้ทำไม!!!" กุลสินีพยายามเบือนหน้าหนีริมฝีปากของประธานสาวเพื่อที่จะร้องห้าม แต่อีกคนกลับก้มลงจูบที่ต้นคอระหงของเธอแทน เธอจึงพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะขัดขืนแต่กลับไม่สามารถหยุดการกระทำของประธานสาวได้แม้แต่น้อย
"คุณภิญญา!!! แฮ่ก ๆ"
อืด อืด อืด~
"หึ…"
เมื่อเสียงสั่นเตือนของโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ ภิญญาหัวเราะที่ลำคอเบา ๆ แล้วยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะคลายมือทั้งสองข้างออกแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมารับ
'บ้าเอ๊ย!' กุลสินีได้แต่จับข้อมือของตัวเองเพราะถูกกำและกดกับผนังจนข้อมือของเธอแดงไปหมด เธอเจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ จนเก็บความโกรธไม่ให้แสดงออกทางสีหน้าไม่ไหว
"ค่ะพ่อ"
"...เจอแล้วค่ะ ตอนนี้กำลังพาเขามาดูคอนโดค่ะ"
"...ไม่ต้องห่วงค่ะพ่อ"
"...ขอบคุณนะคะ สวัสดีค่ะ"
ภิญญาหันมามองกุลสินีพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ก้าวเข้ามาหาช้า ๆ และเอื้อมมือมาสัมผัสที่ริมฝีปากของเธออย่างแผ่วเบา
"ปากนุ่มดีจัง...ดูท่าคงไม่เคยโดนจูบแบบนี้สินะ ไว้ฉันจะสอนให้…ไปเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยซะ ปากกับคอเลอะหมดแล้ว เสร็จแล้วรีบตามฉันมา ได้เวลาทำงานแล้ว"
'บ้าเอ๊ย!! นี่มันเรื่องอะไรกัน!!'
