แผนเกมรักไม่รู้ลืม (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

แผนเกมรักไม่รู้ลืม (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 5 ลองดี

อืด อืด อืด~
เสียงสั่นครืดจากโทรศัพท์มือถือขัดจังหวะการนอนจนทำให้หญิงสาวสะดุ้งเฮือกตื่นจากห้วงนิทราด้วยความตกใจ
กุลสินีงัวเงียลุกขึ้นมาด้วยสภาพที่สติยังไม่เต็มร้อยนัก ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู ซึ่งหน้าจอโทรศัพท์นั้นแสดงเวลาตี 5 ตรงแบบไม่มีขาดไม่มีเกิน และมีเบอร์ที่ไม่รู้จักโทรเข้ามา ใครกันที่โทรมาหาตั้งแต่เช้าแบบนี้
"สวัสดีค่ะ"
"หลับเพลินเลยหรือไง!? เพิ่งตื่นใช่ไหม!!?"
"อ๊ะ!! คุณภิญญา!! คุณมีเบอร์ฉันได้ยังไง"
"เหอะ! ลุกออกจากเตียงเดี๋ยวนี้!!!"
"คะ...คุณภิญญาคะ นี่มันเพิ่งตี 5 เองนะคะ"
"แล้วยังไง เป็นเลขาห้ามไปทำงานสายเกิน 7 โมงครึ่ง!"
"ฮะ!!!? จะบ้าเหรอคะ! งานเริ่มตั้ง 8 โมงครึ่งนะคะ"
"ทำไมเธอถึงชอบเถียงนักนะ!? ไปเคลียร์เอกสารเมื่อวานนี้ให้เสร็จ ฉันสอนงานเธอไปหมดแล้ว ฉันจะเข้าไป 10 โมง ตอนนั้นงานต้องเสร็จหมดแล้ว เข้าใจไหม!!?"
"อะไรนะคะ!!? ฮะ...ฮัลโหล! คุณภิญญา!!" 
ยังไม่ทันที่กุลสินีจะได้คัดค้าน ปลายสายก็กดตัดสายไปเสียก่อน จนเธอถึงกับกำโทรศัพท์มือถือแน่นด้วยความโกรธ ก่อนจะรีบลุกไปอาบน้ำตามคำสั่งของประธานสาวโดยไม่แม้แต่จะขัด


"โอ๊ย!! สายแล้ว!! ให้ตายเถอะ อะไรนักหนาเนี่ย!!" 
กุลสินีหอบเอกสารพะรุงพะรังวิ่งเข้าไปในลิฟต์ พลางกับดูนาฬิกาข้อมือ ที่แสดงเวลาว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงเวลาทำงานของเธอแล้ว ถึงมันจะเช้าเกินไปหน่อยก็เถอะ แต่ใครจะอยากมีปัญหากับท่านประธานกันล่ะ ทำตามโดยไม่มีข้อแม้น่าจะดีที่สุด
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เธอเห็นบรรดาชายรูปร่างกำยำสวมสูทดูน่าเกรงขาม เดินไปเดินมา ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าลิฟต์ ท่าทีของเขาดูกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด
"สวัสดีครับคุณกุลสินี ผมกรรชัยครับ ได้เวลาแล้ว เชิญครับ"
"คะ!?"
"ผมมีหน้าที่คอยรับส่งคุณครับ"
"เอ๊ะ? คุณภิญญาบอกคุณไว้เหรอคะ?"
"ใช่ครับ รีบไปเถอะครับ คุณภิญญาไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา"
"ฮะ!!? ค่ะ ๆ"
'เฮ้อ...ถ้าฉันสาย คนพวกนี้ก็จะเดือดร้อนกันหมดสินะ ฉันเกลียดผู้หญิงคนนั้นที่สุด!!' 
กุลสินีคิดในใจก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปบนรถตู้สีขาวที่จอดรอหน้าคอนโดมิเนียมอย่างเร่งรีบ


เมื่อรถตู้สีขาวมาจอดที่หน้าบริษัท ชายชุดสูทรีบลงรถมาเปิดประตูให้กุลสินี ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งหายเข้าไปในตึกอย่างรวดเร็ว ซึ่งกุลสินีได้แต่มองตามเขาด้วยความแปลกใจ หน้าที่ของเขาคือคอยรับส่งเธอ แต่ไฉนเขาจึงวิ่งหน้าตั้งเข้าไปในบริษัทแบบนั้น
"เขารีบไปไหนเหรอคะ?" กุลสินีเอ่ยถามโชเฟอร์ที่นั่งขรึมมาตั้งแต่ต้น
"ลงเวลาน่ะครับ บอดี้การ์ดของคุณ จะต้องรายงานเวลามารับมาส่งคุณให้             คุณภิญญาทราบ สายเพียงนาทีเดียวก็ถูกทำโทษแล้วครับ"
"ว่าไงนะ!!? บ้าเอ๊ย! มันจะเกินไปแล้วนะ แต่เอ๊ะ!? เมื่อกี้คุณว่ายังไงนะคะ บอดี้การ์ด หมายความว่าไงคะ?"
"รีบเข้าไปทำงานเถอะครับ คุณเองก็ต้องลงเวลาเหมือนกัน"
"เอ๊ะ!? อ๋อค่ะ ขอบคุณนะคะ" กุลสินีก้าวลงรถด้วยสีหน้าฉงน อยากจะรู้คำตอบแบบเต็มแก่ แต่ดูแล้วเธอคงไม่ได้คำตอบอะไรจากใครหรอก ก่อนจะเอื้อมมือปิดประตูรถด้วยตัวเอง สักพักรถตู้สีขาวก็ขับออกไปอย่างรวดเร็ว 
ทุกอย่างรอบตัวเธอดูเร่งรีบไปเสียหมดตั้งแต่เธอก้าวขามาที่นี่ อีกทั้งชีวิตที่สับสนวุ่นวาย ทำไมเธอต้องมีชะตากรรมเช่นนี้นะ ทั้งยังไม่ใช่สิ่งที่เธอเป็นคนก่อด้วย ส่วนคนที่สร้างปัญหาเอาไว้ให้เธอแก้ไขก็หายหน้าหายตาไปอยู่ที่ไหนก็ไม่อาจทราบได้ เธอจึงถอนหายใจเฮือกด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ก่อนจะก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือของเธอแล้วก็ต้องดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้สายไป 5 นาทีแล้ว เธอจึงต้องรีบวิ่งเข้าไปในบริษัททันที
"เฮ้ย!!! สายแล้ว!!!"


เมื่อกุลสินีวิ่งมาสแกนนิ้วมือเพื่อลงเวลาทำงานได้สำเร็จ เธอถึงกับยืนหอบแฮกด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงานของเธอ
"แฮก ๆ เฮ้อ...นี่มันอะไรกันเนี่ย ชีวิตฉันเหมือนถูกบีบทุกทางเลย เหอะ...ฉันไม่มีวันอยู่ในห้องทำงานกับยัยบ้านั่นแน่นอน!" 
กุลสินีวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะประธานสาวด้วยความโมโห ก่อนจะเดินไปเปิดประตูเอาไว้ จากนั้นก็ลากโต๊ะทำงานของตนออกไปไว้หน้าห้องอย่างทุลักทุเลเช่นที่เคยอยู่
"หึหึ เรียบร้อย!! แค่นี้ก็ทำอะไรฉันในห้องไม่ได้แล้วล่ะนะ" เธอยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ อย่างน้อยก็ไม่ต้องทำงานต่อหน้าคนบ้าดีเดือดอย่างภิญญาแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปถือแฟ้มเอกสารกลับมานั่งทำงานที่หน้าห้องอย่างสบายใจเฉิบ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปพักใหญ่ พนักงานคนอื่น ๆ ก็เริ่มทยอยกันเข้ามาที่บริษัทบ้างแล้ว
"อ้าวพี่กุล สวัสดีค่ะ! ทำไมออกมาอยู่ข้างนอกล่ะคะ?"
"สวัสดีจ้ะไพลิน พอดีพี่นั่งทำข้างนอกแล้วสบายใจกว่าน่ะ"
"เอ๊ะ? ท่านประธานเพิ่งสั่งให้ลินย้ายเข้าไปเมื่อวานเองนะคะ ทำไมวันนี้มาสั่งให้พี่ย้ายออกมาข้างนอกล่ะคะ?"
"เปล่าหรอก พี่ย้ายออกมาเองน่ะ"
"พี่กุล!!! เดี๋ยวท่านก็โกรธหรอก! พี่จะทำอะไรโดยพลการไม่ได้นะคะ คำสั่งของท่านประธานถือเป็นที่สิ้นสุด ห้ามขัดเด็ดขาดเลยค่ะ"
"เรื่องบางเรื่องก็ควรขัดบ้างนะ ก็เพราะยอมกันแบบนี้ไง ท่านประธานของเราถึงได้เอาแต่ใจแบบนี้!"
"พี่กุล...ชะ...เชื่อเขาเลย...ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับท่านประธานมาก่อนเลยนะคะ   ถึงท่านจะเลือกพี่เข้ามาเองก็เถอะ แต่พี่ก็มีสิทธิ์โดนไล่ออกนะคะ"
"เหอะ! ไล่เลย อยากออกเหมือนกัน!"
"โธ่…พี่กุล"
"เขาอยากทำอะไรก็ปล่อยเขาไปเถอะไพลิน คนไม่มีความคิด หวังดีไปก็เท่านั้น กลับไปทำงานได้แล้ว" เมื่อได้ยินเสียงทุ้มใหญ่ดังแทรกขัดบทสนทนาระหว่างเธอและพนักงานรุ่นน้อง กุลสินีจึงหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองแล้วยกมือไหว้กลับไปตามมารยาท
"สวัสดีค่ะคุณก้องภพ"
"สวัสดีค่ะผู้จัดการ"
"สวัสดีครับ ทำงานต่อเถอะ" ผู้จัดการหนุ่มรับไหว้แล้วเดินจากไปทันทีด้วยท่าทีเย่อหยิ่งตามแบบฉบับของเขา ดูแล้วน่าหมั่นไส้ เป็นผู้ชายที่ไร้มารยาทที่สุด!
"พี่กุลอย่าไปถือสาผู้จัดการเลยนะคะ ถึงเขาจะปากร้าย แต่เขาใจดีมากเลยค่ะ"
"อืม...ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่คิดมากหรอก น้องไพลินก็ไปทำงานเถอะค่ะ เดี๋ยวจะถูกดุเอา"
"งั้นลินขอตัวนะคะ"
'คุณก้องภพต้องไม่ชอบฉันแน่ ๆ เขาอาจจะไม่อยากรับฉันเข้ามาแต่ปฏิเสธคุณภิญญาไม่ได้เลยเป็นแบบนี้ เฮ้อ...' กุลสินีนั่งถอนหายใจเฮือก ก่อนจะดึงสติและสมาธิกลับมาทำงานของเธอต่อ


ตึก! ตึก! ตึก! ตึก!
เสียงฝีเท้าส้นสูงดังแว่วมาแต่ไกล การสาวเท้าที่กระฉับกระเฉงแบบนี้กุลสินีรู้ได้ทันทีว่าท่านประธานบ้าดีเดือดนั่นเดินทางมาถึงบริษัทแล้ว เพราะตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปถึงช่วงสายของวัน ซึ่งเจ้าตัวมาถึงก่อนเวลาถึง 15 นาที ช่างตรงต่อเวลาเสียนี้กระไร
ตึก! ตึก! ตึก! ฟรึบ...
เสียงฝีเท้าคู่นั้นมาหยุดเยื้องโต๊ะทำงานของกุลสินี พร้อมกับร่าง ๆ หนึ่งที่เห็นได้จากหางตา เมื่อเธอรู้สึกว่ามีใครบางคนยืนมองเธออยู่ เธอจึงเงยหน้าขึ้นช้า ๆ
"สวัสดีค่ะคุณภิญญา" กุลสินีกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้ด้วยท่าทีสุภาพ
"อืม กุลสินี ชงกาแฟให้ฉันหน่อย กาแฟ 1 น้ำตาล 4"
"รับทราบค่ะ" เมื่อได้ยินเสียงตอบรับจากกุลสินี เจ้าตัวก็เดินเข้าไปในห้องทำงานทันทีราวกับไม่ได้ยี่หระกับการที่เลขาสาวย้ายโต๊ะออกมาที่หน้าห้องโดยพลการ
'ทำไมเขาไม่ด่าฉันล่ะ วันนี้กินยาผิดขวดแน่ ๆ' 
ใครล่ะจะไม่แปลกใจ วันนี้ท่าทีของประธานสาวดูไม่เหมือนกับวันก่อนเลยแม้แต่น้อย ปกติต้องต่อว่าเธอแล้ว กุลสินีเดินไปชงกาแฟให้ประธานสาวพลางคิดอะไรในใจ ก่อนจะตักผงกาแฟลงไป 1 ช้อน แล้วตามด้วยน้ำร้อน แน่นอนว่าเธอกำลังขัดคำสั่งท่านประธานอีกแล้ว


ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"ขออนุญาตค่ะคุณภิญญา" เมื่อขออนุญาตแล้ว เธอจึงเปิดประตูเข้าไปพบว่าประธานสาวกำลังนั่งทำงานแบบขมักเขม้น วันนี้เจ้าตัวดูแปลกไปจริง ๆ นั่นแหละ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่กงการอะไรที่เธอจะต้องใส่ใจท่านประธานนี่เลยสักนิด เธอจึงเดินไปวางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะทำงานด้วยความระมัดระวัง เพราะหากไปรบกวนเจ้าตัวเข้า เดี๋ยวจะถูกเอ็ดให้เสียอารมณ์กันเปล่า ๆ
"กาแฟค่ะ"
"อืม...ขอบคุณ"
'อะไรของเขานะ...ทำไมวันนี้ดูท่าทีแปลก ๆ' 
ขณะที่กุลสินีกำลังจะหันหลังกลับนั้น เธอก็ต้องชะงักและหันขวับไปตามต้นเสียงอย่างอัตโนมัติ
"แค่ก ๆ กุลสินี!!! ทำไมกาแฟขมแบบนี้!!?"
"อะเอ่อ...ไหวไหมคะคุณภิญญา"
"เธอใส่น้ำตาลกี่ช้อน!?"
"ไม่ได้ใส่ค่ะ"
"ฮะ!!? นี่เธอแกล้งฉันหรือไง!!? ทำไมถึงชอบขัดคำสั่งฉันแบบนี้!!?"
"ฉันมีหน้าที่ดูแลคุณให้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอคะ? กินกาแฟดำที่ไม่ใส่น้ำตาลมันดีต่อสุขภาพของคุณมากกว่านะคะคุณภิญญา ฉันขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะคะ" เมื่อพูดจบกุลสินีก็รีบหันหลังแล้วเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เพราะเธอรู้ว่าขืนอยู่ต่อ ต้องโดนดุอีกเป็นแน่
"หึ...กุลสินี...เธอลืมอะไรหรือเปล่า...วันนี้เป็นวันเสาร์นะ เธอกล้ามากที่ทำกับฉันแบบนี้ อยากลองดีกับฉันงั้นเหรอ" 
ใช่...กุลสินีลืมไปแล้วว่าวันนี้คือวันเสาร์ ทุก ๆ การกระทำของเธอนั้นเรียกได้ว่าเป็นภัยต่อตัวเองทั้งนั้น


30 นาทีผ่านไป ~
ครืด ~
เสียงสั่นครืดจากโทรศัพท์มือถือขัดจังหวะการทำงานเสียนี้กระไร กุลสินีจึงควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมาปรากฏเป็นเบอร์โทรที่เธอไม่คุ้ยเคย ใครกันนะโทรหาเธอเวลาทำงานแบบนี้
"ฮัลโหล"
"...." ไม่มีเสียงตอบกลับจากปลายสาย ทำเอากุลสินีถึงกับคิ้วขมวด
"ฮัลโหล ใครคะ?"
"นี่เธอยังไม่เมมเบอร์ฉันอีกเหรอกุลสินี" เสียงดุดันจากปลายสาย ได้ยินแล้วก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร แต่อยู่ใกล้กันแค่ประตูกั้น จะโทรศัพท์มาทำไมกันนะ
"เฮ้ย!! คะ...คุณภิญญาโทรมามีอะไรคะ"
"เอางานมาตรวจ"
ติ๊ด!
"อ้าว! ชอบตัดสายตอนยังคุยไม่จบนี่มันนิสัยส่วนตัวคุณสินะ…" กุลสินีบ่นพึมพำเบา ๆ พร้อมกับหอบแฟ้มเอกสารเดินเข้าไปในห้องอย่างว่าง่าย
"ทำเสร็จหรือยัง?"
"เสร็จแล้วค่ะ"
"อืม...ไหนดูซิ" 
กุลสินียื่นแฟ้มเอกสารให้ประธานของเธอ ภิญญาจึงเปิดแฟ้มดูทีละหน้าพร้อมกับ  อมยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นดูเจ้าเล่ห์อย่างไรชอบกล เจ้าตัวต้องมีแผนร้ายในใจเป็นแน่ และมันก็เป็นอย่างที่กุลสินีคิดไม่มีผิดเพี้ยน ประธานสาวปิดแฟ้มลงก่อนจะยื่นกลับมาให้เธอ
"ไม่ถูก! ไปทำมาใหม่"
"เอ๊ะ!? แต่ฉันทำตามที่คุณสอนทุกอย่างเลยนะคะ"
"ไปทำมาใหม่ แล้วเอามาให้ฉันตรวจอีกรอบ"
"แต่ว่า…"
ตุบ!!!
เมื่อจู่ ๆ ประธานสาวก็ตบโต๊ะดังลั่น กุลสินีถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วรีบรับแฟ้มเอกสารวิ่งออกจากห้องทันที เจ้าตัวจึงได้แต่หัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ
"หึหึ..."


11 : 30 น.
"เสร็จแล้วค่ะคุณภิญญา"
"ไม่ถูก! ไปทำมาใหม่!"
"แต่คุณภิญญาคะ! ฉันทำแบบที่คุณสอนทุกอย่าง มันจะไม่ถูกได้ยังไงคะ!?"
"ก็ฉันบอกว่าไม่ถูก ก็ไม่ถูกสิ รีบไปทำมาใหม่!"
'นี่เขาไม่ได้แกล้งฉันใช่ไหมนะ!?'


12 : 45 น.
"แก้ไขเรียบร้อยค่ะ"
"ยังไม่ถูก!!"
"งั้นคุณก็บอกฉันสิคะ ว่ามันไม่ถูกตรงไหน?"
"เข้ามาใกล้ ๆ สิ"
"ไม่ค่ะ!"
"กุลสินี!! เดินมาใกล้ ๆ ฉัน!!"
"ไม่ค่ะ!!"
"กุลสินี!!!" 
เมื่อประธานสาวขึ้นเสียงใส่ กุลสินีได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความโมโห ก่อนจะก้าวเข้าไปที่โต๊ะทำงานของภิญญาช้า ๆ
"ตรงนี้มันต้องมีลายเซ็นฉัน ถ้าช่องนี้ยังไม่มีลายเซ็น มันก็ไม่ถูกสักทีสิกุลสินี"
"ฮะ? อะไรนะคะ!? แล้วทำไมคุณถึงไม่เซ็นให้ฉันล่ะคะ!? นี่คุณแกล้งฉันให้ทำใหม่ใช่ไหม!?"
"ก็ฉันถามเธอแล้วนี่ ว่าทำเสร็จหรือยัง เธอตอบมาว่าเสร็จแล้ว งั้นก็คงหมดหน้าที่ฉัน"
"คุณมัน…"
"ทำไม!? กำมือแบบนั้น อยากตบฉันหรือไง? อย่าลืมหน้าที่ของเธอซะล่ะ อย่าลืมเรื่องที่บ้านของเธอด้วยนะกุลสินี เอาไปทำมาใหม่!!"
"ค่ะ!!" กุลสินีตอบรับด้วยความโกรธก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารออกจากห้องทันที
บ้านี่สุด!! ตอนนี้เธอหิวจนไส้จะกิ่ว เพราะยัยประธานบ้านั่นกลั่นแกล้งให้เธอทำงานจนเลยเวลาพักกลางวันมานานมากแล้ว
"เหอะ!! หิวข้าวโว้ย!!! จะแกล้งฉันไปถึงไหนเนี่ย!!"
"พี่กุล ยังไม่ไปกินข้าวอีกเหรอคะ"
"พี่ยังทำงานไม่ถูกน่ะ คุณภิญญาเลยให้พี่กลับมาทำใหม่หลายรอบแล้ว"
"เอ๊ะ!? ปกติท่านประธานจะไม่ให้พนักงานทำงานเวลาพักนี่คะ"
'เหอะ...ว่าแล้วเชียว นี่เขาจงใจแกล้งฉันชัด ๆ'


13 : 20 น.
"คุณภิญญาคะ รบกวนเซ็นเอกสารตรงนี้ให้ทีนะคะ" 
ภิญญายิ้มหน้าระรื่นก่อนจะเอื้อมมือมารับแฟ้มเอกสาร พร้อมกับหยิบปากกามาเซ็นอย่างว่าง่าย มันน่าหมั่นไส้จริง ๆ นั่นแหละ ดูก็รู้ว่าแกล้ง แต่กุลสินีก็หมดแรงจะต่อล้อต่อเถียงด้วย ก็ตอนนี้มันบ่ายโมงกว่าแล้ว ทั้งข้าวเช้าและข้าวเที่ยงยังไม่ตกถึงท้องเลยสักเม็ด ท้องก็ร้องโครกครากเรียกร้องหาอาหารอย่างบ้าคลั่ง จะว่าน่าอายก็น่าอาย แต่ก็เอาให้ท่านประธานรู้กันไปเลยว่าเธอหิวจนจะเป็นลมเพราะเจ้าตัวล้วน ๆ
"ไปกินข้าวกัน"
"คะ?"
"ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ ปะ!" 
เมื่อพูดจบภิญญาก็เดินนำออกไปอย่างร่าเริงราวกับเด็กก็ไม่ปาน
'อะไรของเขาวะเนี่ย!!'
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“ท่านประธานน่าหยิกจริง ๆ เลย แกล้งกุลสินีได้ลงคอ!!”