รักจากที่บทเพลงเสน่หาได้จบลง ประธานสาวใช้มือลูบศีรษะหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างช้า ๆ และแผ่วเบา ซึ่งกุลสินีก็ไม่ได้มีท่าทีตื่นตระหนกหรือต่อต้านใด ๆ เธอนอนซบไออุ่นจากร่างประธานสาวเสียด้วยซ้ำ
ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า การกระทำที่อ่อนโยนมันทำให้กุลสินีติดกับดักจนไม่อาจดิ้นหลุดได้ และตอบสนองทุก ๆ การกระทำอย่างไม่เป็นตัวเองราวกับว่า เธอถูกสะกดอย่างไรอย่างนั้น และสิ่งที่มิอาจปฏิเสธได้อีกข้อ คือเธอ...รู้สึกดีกับบทเพลงเสน่หาเมื่อสักครู่ ซึ่งมันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้นเลย...
"คุณภิญญาคะ…"
"อืม...ว่าไง"
"ที่คุณทำแบบนี้...คุณทำกับทุกคนหรือเปล่าคะ"
"แบบไหนล่ะ? ถ้ามีเซ็กซ์น่ะใช่ แต่กับผู้หญิงเท่านั้นนะ ฉันไม่มีอะไรกับผู้ชาย"
"แล้วคุณมีเซ็กซ์เพราะอะไรคะ...เพราะความรักหรือเปล่า"
"ไม่...ฉันไม่รักใครหรอก มันก็แค่ความสนุก ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะกุลสินี"
"เปล่าค่ะ…"
กุลสินีได้ยินคำตอบถึงกับเจ็บแปลบในใจ เพราะเธอเพิ่งจะมอบกายให้กับคนที่เห็นเซ็กซ์เป็นเพียงเรื่องสนุกเท่านั้น
"อย่ารักฉันล่ะกุลสินี ฉันจะไม่คบกับคนที่ฉันนอนด้วยเด็ดขาด ฉันไม่เคยรักใครหรอกนะ เพราะงั้น ฉันจะบอกให้เธอรู้เอาไว้ตั้งแต่แรก"
"ค่ะ…" หญิงสาวตอบรับพร้อมกับกัดฟันแน่น
'ทำไม...ฉันถึงรู้สึกเจ็บแบบนี้นะ…'
"ไปหาอะไรกินกันเถอะ"
"เอ๊ะ!? ตอนนี้เนี่ยนะคะ"
"อืม ทำไม? ยังไม่ดึกเลย ปะ…"
ภิญญาพูดพร้อมกับลุกขึ้นช้า ๆ แล้วดึงร่างของอีกคนให้ลุกตามขึ้นมาด้วย กุลสินีจึงคว้าผ้าห่มปิดหน้าอกของเธอเอาไว้แล้วลุกขึ้นตามแรงดึงของอีกคนอย่างว่าง่าย ส่วนภิญญาคว้าผ้าคลุมอาบน้ำขึ้นมาคลุมตัวเอาไว้เช่นเดิมก่อนจะลุกออกจากห้องไป เมื่อเห็นประธานสาวเดินออกไปจนลับตา กุลสินีจึงไปหยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาคลุมตัวเอาไว้บ้าง
ฉึบ! ฉึบ! ฉึบ!
"ทำอะไรเหรอคะคุณภิญญา"
"สลัดน่ะ พอดีมีผักเหลือในตู้เย็น ฉันไม่ค่อยซื้ออะไรติดตู้ไว้เท่าไหร่นอกจากผัก กินได้ใช่ไหม"
"กินได้ค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ"
"ไม่ล่ะ นั่งรอได้เลย"
กุลสินียิ้มตอบกลับไปก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะกินข้าว พร้อมกับใช้มือเท้าคางมองอีกคนที่กำลังเตรียมอาหารอย่างตั้งอกตั้งใจ จนเธอเผลออมยิ้มออกมา
'คุณภิญญาตอนอยู่บ้านนี่น่ารักจัง...ผิดกับตอนอยู่ที่ทำงานที่เอาแต่สั่งลิบลับเลย'
"เสร็จแล้ว!"
ภิญญานำจานสลัดมาเสิร์ฟบนโต๊ะด้วยรอยยิ้มที่สดใส ราวกับภูมิใจกับสิ่งที่ทำได้ง่าย ๆ เสียอย่างนั้น
"เอ๊ะ? ทำให้ฉันเหรอคะ!?"
"เปล่า ทำมากินด้วยกันต่างหาก อ้าปาก" พูดพร้อมกับใช้ส้อมจิ้มที่ผักแล้วยื่นให้กับหญิงสาวที่นั่งตรงหน้า เธอจึงอ้าปากกินอย่างว่าง่าย ภิญญาถึงกับอมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะใช้ส้อมคันเดิมจิ้มกินของตัวเองบ้าง
"ทำไมดูอารมณ์ดีแบบนั้นล่ะคะคุณภิญญา"
"ก็เธอเป็นเด็กดีแบบนี้ ฉันก็ต้องอารมณ์ดีน่ะสิ วันนี้ทั้งวันเธอทำฉันปวดประสาทมากเลยนะรู้ตัวไหม"
"ขอโทษนะคะ…"
"ทำตัวน่ารักแบบนี้ตลอดนะกุลสินี ฉันจะให้รางวัลเธอบ่อย ๆ อยากได้อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า"
"เรียกกุลเฉย ๆ ก็ได้นะคะคุณภิญญา"
กุลสินีพูดพร้อมกับยิ้มตอบกลับไป จนได้เห็นรอยยิ้มที่สดใสของประธานสาวอีกครั้ง
"อืม...กุล…"
"ค่ะ…"
"ว่าไง อยากได้อะไรเป็นพิเศษไหม"
"ไม่ล่ะค่ะ ฉันไม่อยากได้อะไรจากใครหรอกค่ะ นอกซะจากฉันจะเก็บเงินซื้อเอง"
"ถ้าฉันจะให้เธอ เธอก็ต้องเอา สรุปอยากได้อะไร"
"เอ่อ...ตอนนี้ฉันยังไม่อยากได้อะไรค่ะ ไว้ขอคิดดูก่อนนะคะท่านประธาน"
"เรียกห่างเหินชะมัด เราเพิ่งนอนด้วยกันนะกุล แทนชื่อตัวเองว่ากุลด้วยสิ"
"เอ่อ...อะไรของคุณคะเนี่ย เป็นผู้ใหญ่มาอ้อนเด็กแบบนี้ก็ได้เหรอคะ"
"ผู้ใหญ่แบบฉันก็มีหัวใจนะ ไว้ฉันจะซื้อชุดนอนให้ใหม่แล้วกัน ชุดนอนเธอถอดยากชะมัด"
"เฮ้อ...นี่คุณคิดแต่เรื่องแบบนี้เหรอคะ"
"ถ้ากับเธอน่ะใช่…"
'อืม...ฉันคงเป็นได้แค่ของเล่นของคุณสินะ…'
"ฉะ...เอ่อ...กุลอิ่มแล้วค่ะคุณภิญญา ขอไปแปรงฟันนอนก่อนนะคะ"
"ฮะ? อิ่มอะไร กินคำเดียวเอง แล้วนี่ยังไม่ 3 ทุ่มเลย จะรีบนอนไปไหนน่ะ"
"รู้สึกเพลีย ๆ น่ะค่ะ"
"อืม...เอาเถอะ ฉันเข้าใจ"
กุลสินียิ้มตอบกลับไป ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอน แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพยายามติดต่อที่บ้านของเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับสายอีกเช่นเคย
'ทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่รับสายสักทีนะ...เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่านะ...เฮ้อ...เป็นห่วงจัง อยากกลับบ้าน'
กุลสินีได้แต่นั่งมองโทรศัพท์และถอนหายใจหลายครั้ง เมื่อพยายามโทรไปกี่สายก็ไม่มีใครรับสักครั้ง เธอจึงถอดใจแล้วเดินเข้าไปแปรงฟันในห้องน้ำ เธอแก้เชือกผ้าคลุมอาบน้ำออกช้า ๆ แล้วเปิดดูรอยจูบแดงระเรื่อที่หน้าอกผ่านกระจกบานใหญ่ ก่อนจะใช้มือลูบอย่างแผ่วเบา และถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ...นี่ฉันกลายเป็นคนง่ายไปแล้วเหรอ...อย่างน้อยเค้าก็เป็นผู้หญิงล่ะนะ...ความรู้สึกหวิว ๆ นี่มันคืออะไรกันนะ…"
"ทำไมแปรงฟันนานจังล่ะกุล"
เมื่อจู่ ๆ ประธานสาวก็เดินพรวดเข้ามาในห้องน้ำ กุลสินีจึงรีบดึงผ้าคลุมเรือนร่างของเธอทันที
"คุณภิญญาเข้ามาทำไมคะ!?"
"ก็เห็นหายไปนานนี่ เลยเข้ามาดูเผื่อเป็นอะไร"
"ทะ...ทำอะไรคะคุณภิญญา..."
ท่าทีของประธานสาวดูไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเลยสักนิด ภิญญาเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง จนเจ้าตัวรู้สึกหวิว ๆ ในใจอีกครั้ง ก่อนที่ต้นคอของเธอจะถูกคนด้านหลังก้มลงจูบจนขนลุกซู่
"ฉันชักจะติดใจเธอแล้วสิ…" ใช่...อีกฝ่ายไม่ได้เป็นห่วงเธออย่างที่พูดเสียหน่อย แต่มันคงเพราะ...กำลังต้องการเธอมากกว่า
"ยะ...อย่านะคะคุณภิญญา…"
"จะไม่รุนแรงนะคะ"
ประธานสาวพูดพร้อมกับซุกไซ้ที่ต้นคอระหงที่ขาวเนียนน่าสัมผัสอย่างไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้ มือข้างหนึ่งลูบไล้ระหว่างขาผ่านผ้าคลุมผืนบาง ส่วนมืออีกข้างล้วงเข้าไปบีบคลึงหน้าอกเบา ๆ จนกุลสินีถึงกับหลับตาเคลิ้มและกัดริมฝีปากตัวเองเอาไว้
ใช่...เธอรู้ดีว่าตนควรที่จะต่อต้านและปฏิเสธการกระทำนี้ แต่เธอกลับตอบสนองทุกการสัมผัสอย่างไม่เป็นตัวเองอีกครั้ง มันยิ่งสร้างความพึงพอใจให้ประธานสาวเป็นอย่างมาก
"กัดปากแบบนี้...ทำฉันอดใจไม่ไหวเลยคนดี"
เมื่อพูดจบ ภิญญาพาร่างเลขาสาวไปพิงกับผนังห้องน้ำ แล้วเปิดผ้าคลุมอาบน้ำออก ก่อนจะก้มลงจูบที่ต้นคออีกครั้ง แล้วจูบไล่ลงมาช้า ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ระหว่างขา เธอจึงจับขาข้างหนึ่งมาพาดไว้ที่บ่าของเธอแล้วโลมเลียความสาวของอีกคนอย่างนุ่มนวล จนร่างกระตุกรับและครางเสียงกระเส่าออกมา มือทั้งสองข้างของเลขาสาวจับที่ศีรษะของภิญญาเอาไว้พร้อมกับขยุ้มที่ผมแน่น
เมื่อดูท่าทีของเลขาสาวเคลิบเคลิ้มได้ที่ ภิญญาจึงยืนขึ้นแล้วก้มลงจูบอย่างดูดดื่ม โดยที่มือข้างหนึ่งบดขยี้ใจกลางดอกไม้ที่เป็นจุดที่อ่อนไหวที่สุดจนเสียงครางของกุลสินีดังออกมาไม่หยุด ก่อนจะสอดใส่นิ้วเรียวเข้าไป จนได้ยินเสียงดังกระทบของฝ่ามือและสายธารแห่งความเสน่หาผสานกับเสียงครางกระเส่าเป็นบทเพลงที่ยากจะลืมเลือน
เมื่อบทเพลงเสน่หาได้สิ้นสุดลง ภิญญาอุ้มร่างเปลือยเปล่าของเลขาสาวที่ไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องน้ำ ก่อนจะค่อย ๆ วางลงที่เตียงอย่าทะนุถนอม แล้วนอนลงโอบกอดกันและกันเอาไว้ พร้อมกับลูบผมของเลขาสาวอย่างอ่อนโยน
ท่าทีที่อ่อนโยนแบบนี้ มันคือมนตร์สะกดเป็นแน่ เพราะกุลสินีมิอาจปฏิเสธมันได้เลย
"กุล...เธอห้ามไปมีอะไรกับใครนะ เข้าใจไหม"
"ทำไมคะ"
"เพราะเธอเป็นของฉันแล้วไง"
"เอ่อ…"
"นี่เป็นคำสั่ง เธอต้องทำตาม ห้ามขัดคำสั่งฉันเด็ดขาด"
"ค่ะคุณภิญญา"
"อุ่น"
"คะ?"
"ชื่อเล่นของฉัน"
"ชื่อเล่นของคุณภิญญา ชื่อว่าอุ่นเหรอคะ"
"อืม...ตอนเราอยู่กันสองคน ฉันอยากให้เธอเรียกชื่อนี้นะกุล ส่วนตอนอยู่ที่ทำงานก็เรียกว่าภิญญาเหมือนเดิม"
"เข้าใจแล้วค่ะคุณอุ่น"
"ไม่...เรียกอุ่นเฉย ๆ สิ"
"เอ๊ะ!? แต่คุณอายุมากกว่าฉันนะคะ ฉันไม่กล้าเรียกคุณห้วน ๆ หรอกค่ะ คุณภิญญา"
"ฉันแค่ 28"
"ฮะ!!? ฉันก็นึกว่าคุณอายุมากกว่าฉันหลายปีซะอีก แต่ฉันก็ไม่กล้าเรียกคุณห้วน ๆ หรอกนะคะคุณภิญญา"
"แน่ะ! บอกให้เรียกอุ่นไง"
"แต่ฉันไม่ชินนี่คะ"
"เรียกอุ่นบ่อย ๆ สิคนดี เดี๋ยวก็ชินเอง"
'ท่าทีที่อ่อนโยนแบบนี้...มันหมายความว่าไงนะ มันเป็นตัวตนจริง ๆ ของคุณหรือเปล่า…'
กุลสินีได้แต่คิดว้าวุ่นในใจในขณะที่นอนซบหน้าอกของประธานสาวเอาไว้
"เพลียมากไหม"
"นิดหน่อยค่ะ"
"เฮ้อ...ฉันอดใจไม่ไหวอีกแล้วล่ะ…"
"ดะ...เดี๋ยวค่ะ!!"
ยังไม่ทันที่กุลสินีจะได้ห้ามปราบ ภิญญาก็พลิกตัวให้เธอนอนหงายแล้วลุกขึ้นจับขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน พร้อมกับประกบแนบความสาวเข้าด้วยกัน และโยกสะโพกช้า ๆ จนได้ยินเสียงครางออกมาจากคนที่อยู่ใต้ร่าง
"อ๊า...คุณภิญญา…"
"เรียกอุ่นสิคนดี…"
"คุณอุ่น…"
"อืม...แบบนั้นแหละ...อืม...กุล…"
"อื๊อ...คุณอุ่นคะ….อ๊า…"
เสียงครางทั้งสองดังสลับไปมาควบคู่กับเสียงร่างกายที่กระทบกันเป็นจังหวะ ยิ่งเห็นสีหน้าของเลขาสาวที่สะบัดไปมาราวกับถูกทรมานยิ่งเรียกอารมณ์ของประธานสาวมากขึ้นเท่านั้น เธอจึงเร่งจังหวะและกระแทกแรงขึ้นอีกจนเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง จนร่างกายของกุลสินีกระตุกรับ แต่ภิญญาก็ยังคงโยกสะโพกกระแทกอยู่แบบนั้นจนในที่สุดร่างของเธอก็กระตุกเกร็งด้วยเช่นกัน ก่อนจะร่วงลงซบที่ต้นคออีกคนเอาไว้
"อา...รู้สึกดีชะมัด…"
"แฮ่ก ๆ"
"ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อนเลยรู้ไหม ปกติฉันจะเป็นคนทำแค่ฝ่ายเดียว"
"ทำไมล่ะคะคุณอุ่น"
"มันทำให้ฉันเหนื่อย แล้วดูเหมือนคนแพ้ ฉันไม่ชอบให้ตัวเองแพ้"
"แล้วคุณทำแบบนี้กับกุลทำไมคะ"
"เพราะฉันแพ้เธอไงกุล"
ภิญญาพูดพร้อมกับลุกขึ้นก้มลงจูบที่หน้าผากสาวสวยอย่างอ่อนโยนก่อนจะทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ อย่างอ่อนแรง แล้วดึงร่างเลขาสาวเข้ามากอด และทั้งสองก็หลับในอ้อมกอดของกันและกันด้วยความอ่อนเพลีย
เช้าวันถัดมาประธานสาวสวยงัวเงียลืมตาขึ้นมาช้า ๆ พร้อมกับพลิกตัวตะแคงไปด้านข้างเพื่อหวังจะกอดร่างของใครอีกคนที่มีความสุขด้วยกันในคืนที่ผ่านมา แต่ทว่ากลับไม่มีร่างของใครนอนอยู่ จนเธอลุกขึ้นพรวดขึ้นมาทันที
"กุลสินี!! นี่หนีฉันอีกแล้วเหรอ!!? บ้าเอ๊ย!! ไม่ได้ให้ รปภ.เฝ้าหน้าห้องไว้ซะด้วย ไม่คิดว่าจะกล้าหนีทั้ง ๆ ที่ฉันก็อยู่ด้วย...เหอะ…!! ครั้งนี้ฉันไม่ปราณีแน่กุลสินี!!!"
