เคร้ง!!!!!
"ว๊าย!!!! คุณภิญญา!!"
เมื่อจู่ ๆ ประธานสาวก็วิ่งพรวดออกมาจากห้องนอน กุลสินีที่กำลังถือกระทะอยู่นั้น ถึงกับตกใจสะดุ้งโหยงจนกระทะหลุดออกจากมือทันที
"อ้าว...เธอทำอะไรน่ะกุล"
"กำลังจะทำข้าวเช้าให้คุณค่ะ ตกใจหมด ทำไมวิ่งออกมาแบบนั้นล่ะคะ!!?"
"เฮ้อ...ฉันคิดว่าเธอหนีฉันซะอีก เกือบโทรบอกลูกน้องออกตามหาเธอแล้วเชียว"
"ถ้าฉันหนีคุณ ที่บ้านฉันก็เดือดร้อนสิคะ เฮ้อ…"
กุลสินีพูดพลางกับก้มลงเก็บกระทะขึ้นมาวางบนเตาแก๊ส ภิญญาจึงเดินอ้อมไปด้านหลังแล้วสวมกอดเธอเอาไว้ พร้อมกับเอาคางมาเกยที่บ่า หลังจากที่ทั้งสองได้ผ่านบทเพลงเสน่หาอันเร่าร้อนมา ท่าทีของประธานสาวดูอ่อนโยนลงมากราวกับคนละคน
"ทำอะไรเหรอกุล มีหมูด้วยเหรอเนี่ย"
"พอดีฉันโทรบอกคุณกานต์ดาว่าจะทำข้าวเช้าให้คุณกินน่ะค่ะ เธอเลยบอกแม่บ้านให้ซื้อวัตถุดิบมาให้ เช้านี้ก็กินเมนูสิ้นคิดไปก่อนนะคะ ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร"
"เมนูสิ้นคิด?"
"ผัดกะเพราหมูค่ะ"
"อ๋อ..."
"คุณภิญญาไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ เสร็จแล้วคงได้กินพอดี"
"ไม่ไป จนกว่าจะเรียกชื่อฉันถูก"
"เฮ้อ...คุณอุ่นคะ ไปอาบน้ำนะคะ ฉันจะทำกับข้าวรอ"
"ยังไม่ถูก"
"ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"ไม่...ต้องแทนตัวด้วยชื่อด้วย"
"อ้อนอะไรแต่เช้าคะเนี่ย คุณไม่ใช่เด็กแล้วนะคะคุณอุ่น"
"เร็ว ๆ สิ"
"ไปอาบน้ำนะคะคุณอุ่น กุลจะทำกับข้าวไว้รอ"
"อืม...น่ารักมากเด็กดี" ภิญญาพูดพร้อมกับเชยคางของเลขาสาวขึ้น ก่อนจะจุมพิตที่แก้มอย่างแผ่วเบา แล้วอมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ชอบตอนเธอทำตัวน่ารักจัง ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ…"
"ค่ะ"
"ไปจริง ๆ แล้วนะ"
"ไปเถอะค่ะคุณอุ่น"
"อาบให้หน่อยสิเด็กดี"
"คุณอุ่นคะ!! กุลจะทำกับข้าว!!"
"ฮ่า ๆ รู้แล้วน่า...ฉันล้อเล่น ไปละ" เธอหัวเราะคิกคัก และใช้มือข้างหนึ่งหยิกแก้มเลขาสาวเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะผละตัวออกไป กุลสินีได้แต่มองตามแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
'คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่นอนด้วยไหมนะ...เฮ้อ...ทำไมฉันรู้สึกหวิว ๆ แบบนี้อีกแล้วนะ'
"อ๊า..อ๊า...คุณอุ่นคะ...กุลไม่ไหวแล้ว…"
"จะเสร็จแล้วเหรอ"
"พอเถอะค่ะ...กุลหิว...อ๊า…"
"ก็กินอยู่นี่ไง…"
"อ๊า อื๊อ!! มะ...ไม่ไหวแล้ว อ๊า!!!"
เมื่อกุลสินีถูกปลดปล่อยอารมณ์จนร่างกระตุกเกร็งได้สำเร็จ เธอถึงกับหมดแรงร่วงลงกับโซฟาพร้อมกับหอบหายใจด้วยร่างกายที่สั่นระริก
"ไหนบอกรอบเดียวไงคะ...นี่มัน 3 รอบแล้วนะคะคุณอุ่น แฮ่ก ๆ" กุลสินียันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลพร้อมกับติดกระดุมเสื้อของตนให้เข้าที่ ก่อนจะก้มลงดึงกางเกงที่อยู่ตรงข้อเท้าขึ้นมาใส่ ภิญญาที่ยืนดูอยู่ถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ
"ไม่ไหวแล้วหรือไง"
"ไม่ไหวแล้วค่ะคุณอุ่น กุลโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเลยนะคะ"
"ฮ่า ๆ น้ำเธอเยอะดีจริง ๆ ดูสิ...3 รอบแล้วแต่ยังเยอะจนเลอะเต็มมือฉันหมดเลย" เธอว่าพลางกับโชว์ให้ดูว่าที่มือของเธอเปรอะไปด้วยน้ำสีใส มันมากพอจนเยิ้มและหยดลงบนพื้น
"คะ...คุณอุ่นคะ อย่าเอามาโชว์ให้กุลดูแบบนี้สิคะ"
"ฮ่า ๆ อายเหรอ"
"อายสิคะ"
"เด็กน้อย...เธอยังอ่อนหัดนัก หน้าที่ของเธอก็คือทำให้ฉันมีความสุขล่ะนะ อย่าลืมสิ"
"กุลก็ทำหน้าที่แล้วนี่คะ กินข้าวเถอะค่ะคุณอุ่น กุลทำให้คุณกินตอนเช้านะคะ ไม่ได้ให้กินควบมื้อเที่ยง"
"ได้กินเธอนี่มันดีจริง ๆ ข้าวก็ไม่หิว"
"คุณภิญญา!!"
"ขึ้นเสียงทำไม!? แล้วเรียกแบบนี้ทำไม!? อยากโดนอีกรอบไหม"
"ไม่แล้วค่ะ ขอร้องล่ะค่ะ พอก่อนเถอะ กุลไม่ไหวแล้ว"
"อยากได้ฉันจนอดใจไม่ไหวแล้วเหรอ"
"หิวข้าวค่ะ!!!"
"ฮ่า ๆ แกล้งเธอนี่มันสนุกชะมัด ไปกินข้าวเถอะ แล้วก็ชงกาแฟมาให้ฉันก็พอ"
"อ้าว...ไม่กินข้าวเหรอคะ"
"ไม่ล่ะ อิ่มเธอแล้วล่ะเด็กดี"
กุลสินีมองค้อนแล้วรีบเดินหนีออกไปทันทีเมื่อได้ยินคำตอบยียวนกวนประสาทด้วยใบหน้าระรื่นของประธานสาว ก่อนจะเดินไปที่ครัวแล้วตักผงกาแฟลง 1 ช้อน และน้ำตาล 3 ช้อน ตามด้วยน้ำร้อน
"กุลจะค่อย ๆ ลดน้ำตาลลงทีละนิดนะคะ ถ้าลดปุบปับเกินไป คุณจะกินลำบาก"
"อืม...คิดได้เหมือนกันนี่ นึกว่าจงใจแกล้งฉันซะอีก"
"เปล่าค่ะ กุลขอไปกินข้าวก่อนนะคะ"
"อืม…"
กุลสินีถอนหายใจอย่างโล่งใจเมื่อได้กินข้าวเช้าเสียที เพราะมัวแต่ถูกประธานสาวระบายอารมณ์ตั้งแต่เช้า เมื่อเธอนั่งลงบนโต๊ะกินข้าว และกำลังจะตักกินนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองเธออยู่ เธอจึงหันไปทางโซฟาช้า ๆ ก่อนจะเห็นประธานสาวนั่งมองหน้าเธอพร้อมกับอมยิ้มจนเธอถึงกับทำตัวไม่ถูก
"ยิ้มอะไรคะคุณอุ่น"
"ก็เธอน่ารักดีนี่นา"
"ทำงานของคุณไปเถอะค่ะ คุณเอาแต่นั่งจ้องกุลแบบนี้ กุลจะกินข้าวลงได้ยังไงคะ"
"กินข้าวไม่ลงก็มากินฉันแทนสิกุล…" ประธานสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ยั่วยวน จนกุลสินีถึงกับเสียวสันหลัง เธอจึงรีบถือจานข้าวไปนั่งหลบมุมกินข้าวที่หน้าประตูห้อง ภิญญาถึงกับลั่นเสียงหัวเราะชอบใจที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ"
'บ้าเอ๊ย...ยัยโรคจิต!!'
"ฉันกลับแล้วนะ"
ภิญญาพูดพลางกับหยิบเสื้อผ้าที่ถอดเอาไว้ข้างเตียงขึ้นมาใส่ให้เข้าที่ สาวสวยที่นอนตัวเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงจึงคว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดร่างกายของตนเอาไว้
"แต่นี่มันดึกแล้วนะคะ...ไม่ค้างที่นี่เหรอคะคุณอุ่น"
"ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะมาค้างแค่วันเสาร์... ทำไม?"
"เอ่อ...เปล่าค่ะ กลับดี ๆ นะคะ"
"อืม...พรุ่งนี้อย่าสายอีกล่ะ"
"เข้าใจแล้วค่ะ"
เมื่อภิญญาพูดจบเธอก็เดินออกจากห้องไปทันที ราวกับเป็นคนละคนที่อยากได้เลขาสาวจนห้ามใจตัวเองไม่อยู่ ซึ่งวันอาทิตย์ทั้งวันทั้งสองเอาแต่คลุกตัวอยู่ในห้อง กุลสินีที่ได้เป็นของเล่นให้กับประธานสาวอย่างหนำใจ ถึงกับรู้สึกเจ็บแปลบในใจ
'เหมือนฉันไม่มีค่าอะไรเลย นอกจากให้เขาระบายอารมณ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...นี่ฉันจะต้องอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน…'
กุลสินีถึงกับร้องไห้ออกมา เพราะเธอรู้สึกว่าตนไม่มีค่าอะไรหลงเหลืออยู่แล้ว แม้แต่จะขัดขืนการกระทำต่าง ๆ ของประธานสาวยังทำไม่ได้ จะหนีไปที่อื่นยิ่งแล้วใหญ่ เธอทำได้เพียงแค่อดทนให้ตนหลุดพ้นจากเรื่องบ้า ๆ นี้เท่านั้น
วันรุ่งขึ้น
อืด อืด อืด~
"สวัสดีค่ะคุณภิญญา"
"อืม...ดีมากที่เมมเบอร์ฉันแล้ว ตื่นหรือยัง"
"กำลังเดินออกจากห้องค่ะ"
"อืม...เด็กดี...น่ารักแบบนี้อยากได้รางวัลเป็นอะไร"
"ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้คุณจะเข้าบริษัทกี่โมงคะ"
"พร้อมเธอนั่นแหละ"
"คะ!?"
ติ๊ด!
"เอ๊ะ!? อะไรของเขาเนี่ย!!" กุลสินีส่ายศีรษะด้วยความเอือมระอาเมื่อปลายสายกดตัดสายไปโดยที่ยังคุยกันไม่ได้ความเสียด้วยซ้ำ
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เผยให้เห็นประธานสาวกำลังนั่งขาไขว้ห้างรอเธออยู่ที่ล็อบบี้คอนโดมิเนียม พร้อมกับพนักงานสาวอย่างกานต์ดาที่ดูพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ท่าทีที่เป็นมิตรแบบนั้นมันทำให้กุลสินีรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรชอบกล
"สวัสดีค่ะคุณภิญญา"
"อืม...ไปก่อนนะคะคุณกานต์ดา" ภิญญาตอบรับเธอสั้น ๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กานต์ดาอีกครั้ง หญิงสาวถึงกับทำหน้ามุ่ย แล้วเดินตามประธานสาวออกไปโดยไม่พูดไม่จา
"ยืนบื้ออะไรอยู่? ขึ้นรถสิ!!"
"เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่าฉันต้องไปรถตู้เหรอคะ"
"ก็ฉันมารับเธอแล้วนี่ไง ยังจะไปกับใครอีก!?"
"อ้าว…"
'อะไรเนี่ย งงไปหมดแล้ว ทำไมถึงมารับฉันล่ะ'
กุลสินีเปิดประตูรถขึ้นไปแบบงง ๆ แต่ก็ยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่แบบนั้น จนอีกคนรู้สึกหงุดหงิดตามเธอด้วย
"กุลสินี!!!!"
"อ๊ะ!! คะ!!?" เมื่อถูกประธานสาวตวาดเสียงแข็ง กุลสินีที่นั่งเงียบอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยง
"เป็นอะไร!!?"
"ปะ...เปล่านะคะ"
"ทำหน้าแบบนั้นตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ!?"
"เปล่าค่ะคุณภิญญา อ๊ะ!!!" เมื่อกุลสินียังปฏิเสธ ภิญญาจึงเหยียบเบรกแบบกะทันหันจนคนที่นั่งมาด้วยถึงกับหน้าทิ่ม
"จะพูดหรือไม่พูด!!!?"
"พูดอะไรคะ"
"เป็นอะไร!!? หน้าบูดเป็นตูดแบบนั้น ฮะ!!!?"
"ปะ...เปล่าค่ะ"
"อยากโดนจัดบนรถไหม!!?"
"ไม่ค่ะ!! ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะคุณภิญญา"
"นับหนึ่ง…"
"..." เมื่อภิญญานับเลขเสียงแข็ง กุลสินีถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัว เพราะเธอเองไม่รู้จะตอบไปว่าอย่างไร แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเป็นอะไร
"นับสอง!!"
"ฉะ...ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะ ว่าตัวเองเป็นอะไร!"
"หมายความว่าไง"
"เวลาเห็นคุณดูสนิทสนมกับคุณกานต์ดา ฉันรู้สึกหงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก" กุลสินีตอบพร้อมกับนั่งก้มหน้า ภิญญาได้ยินคำตอบเช่นนั้นถึงกับคิ้วขมวด
"เธอหึงฉันเหรอกุลสินี"
"ปะ...เปล่านะคะ"
"ไม่หึงแล้วเรียกว่าอะไร"
"ฉันก็ไม่รู้ค่ะ"
"อย่ารักฉัน! จำไว้! ถ้าไม่อยากเสียใจ!!" เธอพูดเสียงดังฟังชัดก่อนจะขับรถออกไปราวกับไม่ได้ยี่หระในตัวเลขาสาวแม้แต่น้อย กุลสินีรู้สึกเหมือนถูกไม้ฟาดเข้าที่ใจอย่างแรงเมื่อได้ยินเช่นนั้น
'เหอะ ใครจะไปรักคนอย่างคุณ...ฉันเกลียดคุณด้วยซ้ำ!'
"อ๊า อ๊า...คุณภิญญาคะ…กะ...ใกล้ถึงเวลาทำงานแล้วนะคะ อ๊า…"
"ชู่ว!! อย่าเสียงดัง อยากให้คนอื่นได้ยินหรือไง"
"อื๊อ...อือ…อือ…"
"เฮ้อ...พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน รู้งี้ทำตั้งแต่ตอนอยู่คอนโดก็ดี ครั้งหน้าอย่าเสียงดังอีกนะ เดี๋ยวพนักงานคนอื่นได้ยินเข้า ฉันจะลำบาก"
"แล้วใครบอกให้คุณมาทำในห้องทำงานล่ะคะคุณภิญญา แฮ่ก ๆ"
"ก็เธอเอาแต่หน้าบูดมาตลอดทางมันเลยทำให้ฉันหงุดหงิดน่ะสิ เธอมีหน้าที่ดูแลฉัน และทำให้ฉันมีความสุข แต่เธอดันเก่งเรื่องที่ทำให้ฉันโมโหแล้วก็หงุดหงิด เหอะ! น่ารำคาญชะมัด! อย่าให้ฉันเห็นเธอทำหน้าแบบนั้นอีก ไม่งั้นฉันเรียกเธอเข้ามาจัดอีกรอบแน่! รีบเคลียร์ตัวเองแล้วออกไปทำงานได้แล้ว!!" เมื่อพูดจบ เธอก็เดินออกไปจากห้องน้ำทันที
กุลสินีได้แต่มองตัวเองผ่านกระจกก่อนน้ำตาเจ้ากรรมจะรินไหลออกมา สภาพของเธอในตอนนี้ดูไม่ได้เลยจริง ๆ ภายใต้เสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมจนเกือบหมด มีรอยจูบแดงระเรื่ออยู่เต็มไปหมด กระโปรงที่ถูกถกขึ้นมาอยู่ที่สะโพกเพื่อที่จะเปิดทางให้อีกฝ่ายทำอะไรได้สะดวกขึ้น เห็นแล้วมันน่าขยะแขยงสิ้นดี ทำไมเธอถึงต้องมาเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ สองมือของเธอกำแน่นด้วยความโกรธและเกลียดชัง ก่อนจะจัดการเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองให้เข้าที่
'คุณอุ่น...คุณน่ะมันน่ารังเกียจ แต่คนที่น่ารังเกียจมากที่สุดมันก็คือฉัน! แกเป็นแค่ของเล่นให้เขาระบายอารมณ์แค่นั้นแหละกุล!!'
"พี่กุลเป็นอะไรคะ ทำไมวันนี้ดูซึม ๆ ล่ะคะ"
"พี่รู้สึกเพลีย ๆ น่ะ"
"ไม่สบายหรือเปล่าคะ" ไพลินพูดพร้อมกับเอื้อมหลังมือมาแตะที่หน้าผากของกุลสินีเบา ๆ เธอจึงอมยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีของรุ่นน้องที่ดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมากถึงเพียงนี้
"สบายดีค่ะน้องไพลิน"
"เฮ้อ...โล่งอกไปที ลินสังเกตพี่ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว จนตอนนี้พี่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม ไว้ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันนะคะเดี๋ยวลินเลี้ยงเอง"
"ไม่ ๆ ไม่ต้องเลี้ยงหรอกค่ะ ไปด้วยกันก็จ่ายด้วยกันดีกว่าเนอะ"
"พี่กุลน่ารักจัง"
"ฮึฮึ่ม!!!" เมื่อไพลินจับมือของกุลสินีเอาไว้ ประธานสาวที่เดินออกมาเห็นพอดี ก็ส่งเสียงขัดจังหวะ จนทั้งสองถึงกับชะงักและหันขวับ
"เที่ยงนี้เตรียมรายงานการประชุมด้วยนะกุลสินี"
"แต่ว่า...เที่ยงนี้ฉันมีนัดกินข้าวกับน้องไพลินแล้วนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่กุล เดี๋ยวลินช่วยเอง ช่วยกันทำ จะได้เสร็จไว ๆ เราจะได้ไปกินข้าวด้วยกัน"
"ขอบคุณนะคะน้องไพลิน"
ภิญญาขมวดคิ้วมองทั้งสองสลับไปมา ก่อนจะเดินเข้าห้องของเธอไปโดยไม่พูดไม่จาอะไร
"วันนี้ท่านประธานดูแปลก ๆ นะคะ"
"แปลกยังไงคะ"
"ไม่รู้สิคะ ทั้งท่านประธาน ทั้งพี่กุล ดูแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ แต่ช่างเถอะค่ะ ลินคงคิดไปเอง"
"อืม...คงคิดไปเองแหละมั้ง"
'ท่าทีที่คุณภิญญามองฉันเมื่อกี้มันหมายความว่าไงนะ แต่ว่าเรื่องระหว่างฉันกับคุณภิญญา จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด!'
"พี่กุลคะ ส่วนนี้เลขาจะต้องเป็นคนสรุปรายงานการประชุมนะคะ"
"อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ"
"ลินพอจะมีรายงานการประชุมฉบับเก่าอยู่ ไว้เดี๋ยวเอามาให้ดูเป็นตัวอย่างนะคะ"
"ขอบคุณมากเลยนะคะ ช่วยได้เยอะเลย ถ้าไม่มีน้องไพลินล่ะพี่แย่แน่ ๆ" กุลสินีพูดพร้อมกับลูบศีรษะพนักงานรุ่นน้องด้วยความเอ็นดู จนเจ้าตัวอมยิ้มออกมาแบบเขิน ๆ
"ถ้าเพื่อพี่กุล ลินก็ยินดีค่ะ"
"น่ารักนะเราเนี่ย"
"ฮิฮิ แต่ก็แปลกนะคะ ปกติท่านประธานไม่ให้พนักงานทำงานตอนพักเที่ยง แล้วทำไมชอบให้พี่กุลทำงานตอนเที่ยงตลอดเลย"
"ไม่รู้สิคะ คงอยากแกล้งพี่ล่ะมั้ง"
"แกล้ง? ทำไมคะ? ท่านประธานจะแกล้งพี่กุลทำไมคะ"
"ไม่รู้สิ…"
"เอ๋? งั้นช่างมันเถอะค่ะ เราไปกินข้าวกันเถอะ" พนักงานรุ่นน้องพูดด้วยรอยยิ้ม อย่างน้อยวันนี้เธอก็อุ่นใจลงไปอย่างมากที่ได้รับความรักความห่วงใยจากพนักงานรุ่นน้องในที่ที่เธอไม่คุ้นเคย แต่เมื่อเธอจะตอบรับกลับไป เธอก็ต้องชะงักเมื่อเสียงที่ดุดันดังขึ้น
"กุลสินี...ตามฉันมา!!!"
"เอ๊ะ! คุณภิญญาคะ!!?"
"อ้าว...พี่กุล…"
