โรมีเนี่ยนที่รัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

โรมีเนี่ยนที่รัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 5 ทำลายล้าง

ก๊อก! แก๊ก! ก๊อก! แก๊ก!
"ใครทำอะไรแต่เช้าวะเนี่ย!" ขวดแก้วได้ยินเสียงดังอยู่ภายในห้องของเธอ ทำให้เธองัวเงียขึ้นมาจากเตียงอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไปดูนาฬิกาหัวเตียง ทำเอาเธอหัวร้อนหนักกว่าเดิม
"เฮ้ย!!! 6 โมงเช้า!! ใครทำอะไรเสียงดังรบกวนเวลานอนของฉัน!!"
"เราขอโทษนะที่เสียงดัง"
"เฮ้ย!!!! ใครอะ!!" ขวดแก้วถึงกับอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็นร่างสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องนอนซึ่งเป็นที่ส่วนตัวของเธอ ใครกันที่ถือวิสาสะเข้ามาแบบนี้ แต่สาวสวยกลับเอียงศีรษะทำหน้าฉงนเมื่อเห็นท่าทีตื่นตระหนกของเธอ
"เธอจำเราไม่ได้เหรอขวดแก้ว"
"เดี๋ยวนะ! คิดแป๊บ ใครวะ…? ฉันจ้างมาเป็นแบบเหรอ…?" ขวดแก้วเสยผมประบ่าของเธอพร้อมกับทำหน้าครุ่นคิด
'ใครวะเนี่ย...นอกจากซี ฉันก็ไม่ได้ให้ใครมาเป็นแบบนี่!'
เป็นเพราะขวดแก้วดื่มแอลกอฮอล์ไปเยอะในคืนก่อน ไม่แปลกที่เธอจะลืมเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขั้นไปชั่วขณะ แม้จะพยายามคิดอย่างไรเธอก็คิดไม่ออกเสียที
"เธอจำเราไม่ได้จริง ๆ เหรอ?"
"เดี๋ยวนะ...เมื่อวานนี้จำได้ว่า ฉันไปหาซี แล้วก็เอ่อ...เฮ้ย!!!! บู้บี้!!?" ขวดแก้วลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้งก่อนจะอุทานออกมาเสียงดังเมื่อจำได้ว่าสาวสวยที่ยืนต่อหน้าเธอคือใคร
"อืม...จำได้สักทีนะ"
"ขอโทษนะ เวลาฉันดื่ม ฉันจะชอบลืมเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ"
"รู้ว่าดื่มแล้วลืม เธอจะดื่มทำไมล่ะ"
"ก็ตั้งใจดื่มให้ลืมนี่!"
"มนุษย์ทำแบบนั้นเพื่ออะไรกัน?"
"เธอไม่เข้าใจหรอก มนุษย์ต่างดาวแบบเธอไม่มีความรู้สึกนี่ แล้วนี่ทำอะไรแต่เช้าเนี่ย ปกติฉันตื่นเที่ยงเลยนะ รู้ไหมว่ามันรบกวนเวลานอนของฉัน!"
"รู้สิ ก็บอกแล้วว่าเราเฝ้ามองเธอมาตลอด"
"โอ๊ย!! รู้แล้วจะทำเสียงดังทำไมล่ะ!!?"
"ก็เพราะอยากให้เธอตื่นมาแล้วก็ได้กินข้าวไงล่ะ…"
"ฮะ…!?" ขวดแก้วถึงกับคิ้วขมวดเมื่อได้ยินสิ่งที่สาวสวยต่างดาวพูด
"เราทำอาหารรอเธอตื่น"
"ฉันไม่กินข้าวเช้า ฉันกินแต่กาแฟ"
"น้ำร้อนเตรียมไว้หมดแล้ว ข้าวก็พร้อมแล้ว มากินด้วยกันเถอะ" เจ้าตัวไม่ได้ยี่หระกับคำพูดก่อนหน้าเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงเชิญชวนด้วยรอยยิ้ม ซึ่งการกระทำที่สดใสของเธอมันทำให้ขวดแก้วต้องรีบหลบสายตาโดยพลัน เพราะไม่อาจต้านทานรอยยิ้มอันแพรวพราวนี้ได้เลยจริง ๆ
'โอ๊ย...ทำไมน่ารักแบบนี้วะ ทำไมไม่เป็นคนวะเนี่ย จะกอดไว้ไม่ปล่อยเลย เฮ้อ…'
"เธอกินข้าวเป็นด้วยเหรอ?"
"เป็นสิ เรามียีนมนุษย์ไง เธอจำไม่ได้เหรอ"
"อะ...อืม จำได้ แต่มันแปลกนี่"
"ลุกมาสิ กินข้าวกัน" สาวสวยเดินตรงเข้ามาหาขวดแก้วพร้อมกับยื่นมือมาหาเธอ และใบหน้าของบู้บี้ก็ยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ฉันจะไปอาบน้ำ!!" ขวดแก้วรีบวิ่งออกจากเตียงแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำทันที
'อบอุ่น...อ่อนโยน...สวย...หุ่นดี...เฮ้อ…ถ้าเธอเป็นคนก็คงดีนะบู้บี้' ขวดแก้วคิดในใจพลางสะบัดหน้าไปมาเพื่อเรียกสติให้กลับมา
ใครจะไปคาดคิดว่าชีวิตเธอจะได้เจอกับมนุษย์ต่างดาวและต้องอาศัยอยู่ด้วยกันแบบนี้ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นราวกับว่าเธอยังคงหลับใหลอยู่ในห้วงความฝัน แต่เมื่อลองตบหน้าเรียกสติตัวเองดู อาการเจ็บแปลบที่ใบหน้าก็เป็นคำตอบได้ทุกอย่างแล้วว่านี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด
ในขณะที่เธอกำลังเลิกเสื้อขึ้นเพื่อที่จะถอดออก แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อคิดถึงคำพูดของบู้บี้ ทำให้ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนขึ้นสี ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องน้ำแล้วตะโกนดังลั่น
"บู้บี้!!!!"
"อืม...อะไรขวดแก้ว เสียงดังทำไม?"
"เธอห้ามดูฉันอาบน้ำเด็ดขาดเลยนะ!!!"
"ก็เคยเห็นแล้วนี่"
"หยุด!!!! ที่ผ่านมาฉันจะถือว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ต่อไปนี้ ห้าม!! เด็ด!!! ขาด!!! อย่าแม้แต่จะคิดนะบู้บี้"
"ทำไมเหรอ แล้วทำไมเธอถึงหน้าแดงแบบนั้นล่ะ"
"ฉันก็อายเป็นนะ!!! เข้าใจที่ฉันพูดไหม!!? ห้ามแอบดู ห้ามมองฉันโป๊ ห้ามคิดเรื่องไม่ดี ห้ามทุกอย่าง ถ้าฉันไม่อนุญาต!!"
"เอ่อ...มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ"
"ไม่!!! รับปากฉันสิ!!!"
"อืม...ก็เรามาอยู่กับเธอแล้วนี่ เราจะแอบดูเธอทำไมกัน"
"อย่าให้รู้นะว่าเธอแอบดูฉัน ฉันจะจับเธอเผาแน่!!"
"เราแอบดูเธอได้ที่ไหน เราดูเธอได้จากบีอีเท่านั้น ซึ่งตอนนี้บีอีก็ปิดระบบอยู่ด้วย เธอไม่ต้องกลัวเราหรอก"
"เฮ้อ...โล่งอกไปที ไม่ว่ายังไงก็ห้าม เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จเรามาทำข้อตกลงกัน!"
"เข้าใจแล้ว" สาวสวยต่างดาวแสดงสีหน้าฉงนอย่างไม่เข้าใจ ขวดแก้วจะอายอะไรกัน ก็ในเมื่อเธอเฝ้ามองที่ดาวโรมีนัสมาทั้งชีวิตแล้วแท้ ๆ 
มนุษย์นี่เข้าใจยากเสียจริง...


ระหว่างที่ขวดแก้วเดินเช็ดผมออกจากห้องน้ำ สาวสวยต่างดาวก็ยังคงนั่งรอเธออยู่ที่โต๊ะ อาหารทุกอย่างที่ทำไว้ก็ยังอยู่สภาพเดิมราวกับว่าไม่ได้ผ่านการกินแม้แต่คำเดียว รวมถึงแก้วกาแฟที่ขวดแก้วมักจะดื่มเป็นประจำในทุก ๆ เช้าก็ถูกเตรียมเอาไว้ให้ด้วย
"ทำไมยังไม่กินข้าวล่ะ?" 
"เรารอเธอไง"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่กินข้าวเช้า"
"กินเถอะนะ เราตั้งใจทำให้เธอ" บู้บี้พูดพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อน ทำเอาขวดแก้วถึงกับต้องรีบหลบสายตา
'อย่านะบู้บี้...ฉันแพ้สายตาอ้อนวอนของผู้หญิง ฮือ ๆ นี่เธอลงมาเพื่อทำลายล้างฉันชัด ๆ'
ขวดแก้วคิดในใจและเดินมานั่งที่โต๊ะกินข้าวแต่โดยดีพลางกับมองหน้าบู้บี้ที่ยิ้มร่าด้วยความดีใจ
"ฉัน…เอ่อ...ไม่กินข้าวได้ไหม...ยังไม่หิวอะ"
"กินแต่กาแฟก็ได้" บู้บี้ยิ้มตอบก่อนจะเดินไปหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาแล้วเดินมาหาเธอ ระหว่างที่เธอถือแก้วอยู่นั้น บู้บี้ใช้สองมือประคองแก้วกาแฟเอาไว้ สักพักไอร้อนก็ค่อย ๆ ลอยออกมาจากแก้วราวกับว่าที่มือของสาวสวยต่างดาวมีระบบไฟฟ้าที่สามารถอุ่นกาแฟได้อย่างไรอย่างนั้น
"กาแฟพร้อมเสิร์ฟแล้ว"
"สุดยอดเลย...เธอทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอ"
"มือของเราสามารถปล่อยพลังร้อนหรือเย็นก็ได้ มันสุดยอดมากเลยใช่ไหมล่ะ แต่อยู่บนโลกเราทำให้มันเดือดไม่ได้ เพราะพละกำลังเราลดลงน่ะ"
"เจ๋งอะ! แค่นี้ก็น่าเหลือเชื่อแล้วนะ ขอบคุณนะบู้บี้ เธอก็กินข้าวซะสิ"
"ไม่เป็นไร เราจะรอกินพร้อมเธอ" บู้บี้ยิ้มพลางเดินอ้อมมาด้านหลังขวดแก้ว ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมให้ ซึ่งทุก ๆ การกระทำของเธอมันทำให้ขวดแก้วรู้สึกใจสั่นเหลือเกิน ต่อให้จะพยายามสร้างกำแพงหินหนาสิบชั้น บู้บี้ก็สามารถพลังทลายได้อย่างง่ายดาย
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
'ให้ตายสิ...เธอลงมาเพื่อทำลายล้างฉันจริง ๆ ด้วย…'
"แห้งแล้ว"
"หือ?...ทำไมแห้งเร็วจัง"
"ความร้อนจากมือเรามั้ง"
"ขอบคุณนะ แต่ทำแบบนั้นผมฉันจะเสียน่ะสิ"
"แล้วเราต้องทำยังไง"
"ฉันจะทำให้ดู...เธอต้องทำแบบนี้ ๆ" ขวดแก้วลุกขึ้นจากแก้วอี้ แล้วจับไหล่ของทั้งสองข้างของบู้บี้บังคับร่างให้นั่งลงที่เก้าอี้ และเธอก็โน้มตัวเข้าไปให้ใกล้ขึ้นเพื่อที่จะจับผมของบู้บี้และสาธิตวิธีเช็ดผมให้ดู
"แค่ซับไว้ แล้วค่อยเป่าผม แบบนี้...เข้าใจไหม" ขณะที่ขวดแก้วกำลังสาธิตวิธีเช็ดผมอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่นั้น เธอหลุบตาลงต่ำเพื่อที่จะมองหน้าผู้ฟัง แต่เพราะสาวสวยต่างดาวก็กำลังจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอตั้งแต่ต้น ทำให้สายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยบังเอิญ และเพราะเหตุการณ์นี้มันทำให้หัวใจของขวดแก้วเต้นแรงจนต้องรีบผละออก มิเช่นนั้นเธอต้องเผลอใจให้กับสาวสวยต่างดาวเป็นแน่
"อ๊ะ!!"
"เป็นอะไรเหรอขวดแก้ว"
"ปะ...เปล่า"
"ทำไมมนุษย์ถึงหน้าแดงเหรอ"
"อากาศร้อนล่ะมั้ง กินข้าวเถอะ"
"อ๋อ…" พูดจบบู้บี้จึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม พร้อมกับใช้ส้อมจิ้มไก่ทอดไร้กระดูกยื่นให้กับขวดแก้วด้วยรอยยิ้มทำลายล้างอีกครั้ง
"กินสิ"
"เอ่อ...ฉันไม่กิน…" เพราะสายตาอ้อนวอนของบู้บี้ทำให้ขวดแก้วอ้าปากกินแต่โดยดี ก่อนจะรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็วเพราะบู้บี้เอาแต่นั่งยิ้มให้เธออยู่ได้ หัวใจจะวายอยู่แล้ว
"อร่อยไหม"
"อืม...โรมีเนี่ยนนี่ก็เก่งเหมือนกันนะ ทำได้ทุกอย่างเลย"
"แน่นอน เพราะเราฝึกฝนและพัฒนาตัวเองอยู่ตลอดไง เธออยากกินอะไรบอกเราได้เลยนะ เราทำให้ได้ทุกอย่าง อยากให้เราทำอะไรก็ได้เลย"
"มันก็ดีอยู่หรอก แต่ฉันอยากจะทำข้อตกลงกับเธอน่ะ ช่วยทำตัวปกติเหมือนกับที่เป็นมนุษย์ที่สุดเลยนะ อย่าใช้พลังทำอะไรแบบนั้นอีก แต่เธอต้องใช้ระบบพลางตัวอะไรของเธอนั่น เวลาที่มีคนมาหาฉัน ห้ามให้ใครเห็นเธอเด็ดขาด หรือถ้าเห็นก็อย่าให้ใครรู้ว่าเธอคือมนุษย์ต่างดาว และที่สำคัญ ห้ามดูฉันโป๊ ห้ามทำอะไรฉัน ห้ามจูบฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาต ฉันต้องเป็นคนจูบเธอเองเท่านั้น หรือจนกว่าฉันจะพร้อมให้เธอเรียนรู้ความรู้สึกฉัน ทำได้ไหม?" ขวดแก้วร่ายยาวถึงข้อตกลง แต่สาวสวยต่างดาวกลับแสดงสีหน้าฉงนราวกับสิ่งที่เธอพูดนั้น มันไม่ได้เข้าสมองเลย
"ทำไมเราจูบเธอไม่ได้เหรอ…?
"ไม่ต้องถาม ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่จูบใครมั่วซั่ว!"
"อ๋อ...แต่ว่าเธอชอบดูเรือนร่างของคนอื่น แต่คนอื่นเห็นเรือนร่างเธอไม่ได้เหรอ"
"โอ๊ย!! ก็บอกว่าไม่ต้องถามไง!!"
"เข้าใจแล้ว...แล้ว...เราทำกับข้าวให้เธอได้ใช่ไหม"
"อืม...ก็ได้แหละ ขอแค่อย่าทำให้ไฟไหม้ห้องฉันก็พอ"
"นี่! เราเก่งมากเลยนะ เราไม่ทำพลาดแน่"
"แล้วที่ทำเสียงดังตอนเช้ามันคืออะไร?"
"ก็เพิ่งลองทำอาหารมนุษย์ครั้งแรกน่ะ เลยหานั่นนี่ไม่เจอ"
"โอ๊ย!! ทีหลังก็ถามฉันสิ!! อย่าทำอะไรพลการ ถ้าไฟไหม้ห้องฉันล่ะเธอตายแน่!!"
"เราไม่ทำพลาดหรอก แต่ว่าถือว่าเราขออนุญาตเธอแล้วนะ"
"เฮ้อ...มนุษย์ต่างดาวนี่เอาแต่ใจชะมัด!"
"ก็เราอยากดูแลเธอนี่"
"บ้าน่า...จะมาเก็บข้อมูลไม่ใช่หรือไง!?"
"จุดประสงค์ของเราคือดูแลเธอให้ดีที่สุด ส่วนเรื่องเก็บข้อมูลมันเหมือนเป็นรางวัลที่เราจะได้จากเธอน่ะ"
"ดูแลฉันเพื่อหวังจะได้จูบจากฉันน่ะนะ!?"
"อืม…"
'โอ๊ย! พูดตรง ๆ ก็ดีอยู่หรอก แต่ต่อไปฉันต้องตกหลุมรักเธอแน่บู้บี้ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!' สิ่งที่บู้บี้พูดทำเอาขวดแก้วหัวใจว้าวุ่น จนต้องรีบตักข้าวกินเพื่อแก้เขิน


เมื่อเวลาผ่านไปขวดแก้วมานั่งวาดการ์ตูนต่อที่โต๊ะทำงานของเธอโดยการนั่งท่าประจำ ชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง และวางอุปกรณ์วาดรูปไว้ที่ตักของตน
'เฮ้อ...ไม่มีแรงบันดาลใจจะวาดรูปเลย'
วืด วืด วืด~
ระหว่างที่ขวดแก้วกำลังคิดอยู่นั้นก็มีสายเรียกเข้า เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู แล้วก็รีบกดตัดสายทันทีเมื่อเห็นชื่อเป็นคนที่เธออยากหนีที่สุด
วืด วืด วืด~
พรึ่บ! (เสียงเลื่อนตัดสาย)
วืด วืด วืด~
พรึ่บ!
วืด วืด วืด~
"โอ๊ย!! จะโทรมาทำไมวะ!!?" ขวดแก้วถึงกับหัวเสียเมื่อปลายสายยังคงโทรหาเธออยู่อย่างนั้น
"ทำไมเธอไม่รับสายล่ะขวดแก้ว"
"ไม่อยากรับ ไม่อยากคุย ไม่อยากเจอ!"
"แต่เขาเป็นแบบตัวละครให้เธอไม่ใช่เหรอ"
"รู้ได้ไง? บอกแล้วไงว่าอย่าใช้พลังหรือแอบมองอะไร!"
"บีอีแจ้งเตือนมาน่ะ ตอนนี้เขาอยู่หน้าห้องเธอแล้ว"
"เฮ้ย!!! ไม่นะ!!"
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เพียงแค่สิ้นเสียงของสาวสวยต่างดาว เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นทันทีจนขวดแก้วถึงกับหันขวับด้วยความตกใจ
"พี่แก้ว! เปิดประตูให้ซีหน่อย!!" เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ขวดแก้วจึงรีบวิ่งเข้ามาหาบู้บี้แล้วกระซิบเบา ๆ
"พลางตัวเดี๋ยวนี้...อย่าให้ซีเห็นเธอ เข้าใจไหม"
"อืม…" เมื่อบู้บี้ตอบรับ เธอก็หายไปทันที จนขวดแก้วถึงกับสะดุ้ง
"โอ๊ยบู้บี้!! ถ้าเป็นตอนกลางคืนฉันกรี๊ดแตกแน่ เฮ้อ...จะพยายามทำใจให้ชินแล้วกัน"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"เฮ้อ...แล้วจะมาทำไมเนี่ย!!" ขวดแก้วเดินไปเปิดประตูอย่างหัวเสีย แต่เมื่อเปิดประตูออกมาเธอก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นสาวสวยนักศึกษากำลังยืนร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู ดวงตาของเธอแดงก่ำ และบวมเล็กน้อย คงผ่านการร้องไห้มาเป็นเวลานาน ก่อนเจ้าตัวจะโผเข้ามากอดเธอแน่น
"ฮือ ๆ พี่แก้ว"
"ซะ...ซี...เป็นอะไร"
"บีมบอกเลิกซี ฮือ ๆ ซีจะทำยังไงดี" คำพูดของซีทำเอาขวดแก้วเจ็บแปลบในใจ เพราะเธอเองก็รักซีไม่น้อยเลย เธอจึงค่อย ๆ กอดตอบและลูบหลังรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา
"ใจเย็น ๆ นะ เข้าไปข้างในก่อน"


เวลาผ่านไปไม่นานนัก กว่ารุ่นน้องจะสงบลงได้ต้องให้ขวดแก้วกอดปลอบอยู่นาน มันน่าหงุดหงิดเสียนี้กระไร หลอกลวงกันมานานเกือบปี กล้าดีอย่างไรมาร้องไห้ให้เธอปลอบเพราะเรื่องคนอื่น
"เกิดอะไรขึ้น?"
"บีมรับไม่ได้ที่ซีมีอะไรกับพี่"
'อืม…เป็นฉัน ฉันก็รับไม่ได้หรอกนะซี…' ขวดแก้วกัดฟันแน่นพลางกับคิดในใจ
"แล้ว...ตอนนี้เลิกกันแล้วเหรอ"
"ใช่ พี่แก้วช่วยซีด้วยนะ ซีเหงาจนไม่รู้จะทำยังไง ซีขอมาอยู่กับพี่แก้วได้ไหม"
"สำหรับซี...พี่มีค่าแค่นี้เองเหรอ…." น้ำใส ๆ ค่อย ๆ รินไหลออกจากดวงตาขวดแก้วช้า ๆ เธอจึงรีบเช็ดน้ำตาออกทันทีพร้อมกับเบือนหน้าหนี เพราะเธอไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้เลย ว่าเธอรักอีกฝ่ายมากเพียงใด
"พี่แก้ว...พี่ร้องไห้ทำไม"
"กลับไปเถอะซี…"
"พี่แก้วรักซีใช่ไหม…"
"ก็บอกแล้วนี่ว่าพี่ไม่ได้จริงจัง"
"โกหก...พี่แก้วรักซีใช่ไหม!"
"อืมใช่! รักแล้วยังไง? พี่ก็มีค่าแค่คนแก้เหงาเท่านั้น!!"
"พี่แก้ว…ซีขอโทษ ซีก็รักพี่แก้วนะ แต่เรื่องของเรา…"
"พอเถอะซี มาพูดว่ารักตอนนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมา" ขวดแก้วพยายามกลั้นน้ำตาจนร่างกายสั่นเทา ซีจึงคว้าร่างของเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่น ยิ่งทำให้น้ำตาเอ่อล้นออกมามากขึ้น
"ซีรักพี่แก้วจริง ๆ นะ เรื่องที่มันเกิดขึ้นระหว่างเรา มันไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่ว่าซีเหงา ซีรักพี่แก้วจริง ๆ แต่เพราะตอนนั้นซีมีบีมอยู่แล้ว ซีเลยเลือกพี่แก้วไม่ได้ ซีขอโทษ"
"ถ้ามีแฟนอยู่แล้วจะมามีอะไรกับพี่ทำไมวะ!!?"
"ซีขอโทษนะพี่แก้ว ขอโทษจริง ๆ"
"ซี...กลับไปเถอะนะ"
"คืนนี้ขอซีอยู่ด้วยได้ไหมคะ นะพี่แก้ว ซีขอร้อง"
"ไม่ได้! ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้!"
"พี่แก้ว...ซีคิดถึงพี่นะ ซีรักพี่แก้ว ขอร้องให้ซีอยู่ด้วยเถอะนะ"
"ไม่...อือ!!" เมื่อซีเห็นว่าขวดแก้วมีท่าทีปฏิเสธ เธอจึงคว้าหมับที่เอวบางและดึงร่างเข้ามาแนบชิดกับตัวมากขึ้น ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าด้วยกัน เพราะเธอรู้ดีว่าการกระทำแบบนี้มักจะทำให้ขวดแก้วใจอ่อนอยู่เสมอ
ตอนนี้ขวดแก้วไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะต่อต้านเพราะรสจูบที่ดูดดื่มของคนที่คุ้นเคย ร่างของเธอถูกบังคับให้เดินถอยหลังไปที่โซฟา ก่อนจะถูกพาให้โน้มตัวลงนอน ทว่า...ขวดแก้วหาได้ยอมให้เป็นอย่างที่ใจคิดไม่ เธอพยายามที่จะผลักร่างของซีออกแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะยิ่งเธอขัดขืน ซียิ่งเร่งจังหวะจูบให้ดูดดื่มมากขึ้นเท่านั้น
โครม!!!
จู่ ๆ ก็มีเสียงดังโครมจากด้านนอกห้องทำให้ทั้งสองคนถึงกับสะดุ้งโหยง ขวดแก้วจึงฉวยจังหวะที่อีกคนเผลอรีบรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักซีออกอย่างแรง
"ออกไป!!"
"พี่แก้ว…"
"บอกให้ออกไปไง!!!"
"ซีขอโทษ…"
"กลับไปเถอะซี แล้วอย่ามาที่นี่อีก!!" ซีกัดฟันแน่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไปแต่โดยดี บู้บี้จึงปรากฏตัวต่อหน้าขวดแก้วทันทีเมื่ออีกคนเดินพ้นประตูไปแล้ว
"ฮือ ๆ บู้บี้…" ขวดแก้วโผเข้าไปสวมกอดบู้บี้เอาไว้แน่นพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก บู้บี้จึงลูบผมเธออย่างแผ่วเบา
"ไม่เป็นไรนะขวดแก้ว...เราจะไม่ยอมให้เขามาทำร้ายเธออีก"
"ฮือ ๆ"
"ร้องไห้ออกมาให้หมดเลยนะ แล้วเธออย่าร้องไห้ให้เขาอีกเลยนะขวดแก้ว"
"ฮือ ๆ บู้บี้ ฮือ ๆ" ยิ่งกอดปลอบก็ดูเหมือนขวดแก้วจะร้องไห้หนักขึ้น ก่อนที่ร่างจะไร้เรี่ยวแรงและค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้น บู้บี้จึงนั่งลงแล้วกอดเธอเอาไว้แน่นขึ้น
"ไม่เป็นไรนะ เราอยู่กับเธอนะขวดแก้ว...เธอกอดเราได้ทุกครั้งที่เธอต้องการเลยนะ"
"ฮือ ๆ ขอบคุณนะ ฮึก ๆ"
บู้บี้กอดปลอบขวดแก้วอยู่นานจนเธอสงบลง ก่อนจะประคองใบหน้าคนตัวเล็กให้เงยขึ้นมามองหน้าเธอแล้วใช้นิ้วโป้งบรรจงเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
"ถ้าเธอเป็นคนก็คงดีนะบู้บี้…"
"ถึงเราไม่ใช่มนุษย์...แต่เราก็เป็นห่วงเธอได้นะขวดแก้ว"
"เธอไม่มีความรู้สึกไม่ใช่เหรอ…เธอจะห่วงฉันได้ยังไง"
"อ่า...อืม เราขอแชร์ความทุกข์จากเธอได้ไหม...ไม่ใช่การจูบก็ได้ ขอแค่เธอระบายให้เราฟัง" 
หากนี่คือความฝัน ขวดแก้วก็อยากให้สาวสวยที่กำลังปลอบประโลมเธออยู่นั้นได้รับพรจากสวรรค์ให้เป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ หากเป็นเช่นนั้นได้จริง ๆ เธอคงจะรักบู้บี้มากเสียจนไม่ปล่อยให้หลุดมือเป็นแน่ ก็เพราะน้ำเสียง แววตา และการกระทำทุกอย่างมันช่างอ่อนโยนราวกับถูกพระเจ้าสรรสร้าง
ตอนนี้ขวดแก้วรู้สึกอุ่นใจเหลือเกิน โชคดีจริง ๆ ที่ฟ้าส่งบู้บี้ลงมาหาเธอในช่วงเวลาแบบนี้ เธอจึงเอื้อมมือไปคว้าหมับที่ท้ายทอยของสาวสวยต่างดาว ก่อนจะประคองให้โน้มลงมาซบที่บ่าของตน
'ฉันอยากจูบเธอจังบู้บี้...แต่ขอให้มันเป็นแค่ความรู้สึกรักได้ไหม ที่เธอจะได้เรียนรู้มันจากฉัน…ตอนนี้ฉันกำลังเสียใจ...เธออย่าอยากรู้ความรู้สึกแบบนี้เลยนะ'
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“ยัยซี เธออยากโดนบู้บี้เผาหัวมั้ย ออกไปจากชีวิตขวดแก้วเดี๋ยวนี้!!!!!!”