"อ๊า..อ๊า..อื๊อ..เร็วอีกหน่อย..."
"พี่แก้ว..ยังไม่เสร็จอีกเหรอ ซีเมื่อยแขนแล้วนะ..."
"อือ...ใกล้แล้ว...ใกล้แล้ว..อ๊า!!!" ทันทีที่ปลดปล่อยอารมณ์ของอีกคนได้สำเร็จ สาวสวยที่คร่อมร่างอยู่จึงรีบผละตัวออก ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างเตียงขึ้นมาใส่ด้วยความเร่งรีบ
"มาหาพี่แก้วทีไรซีเหนื่อยทุกที พี่ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงนะ สายแล้วเนี่ยเห็นไหม" ปากก็บ่นไป มือก็เร่งสวมชุดไปพลาง ๆ
"ซีแรงตกเองหรือเปล่า ทีหลังถ้ารีบก็อย่าเริ่มสิ ถ้าทำไม่เสร็จมันจะค้างนะ"
"อายุเยอะแต่ก็ยังแซ่บอยู่แบบนี้ใครจะอดใจไหว ซีไปเรียนก่อนนะ ตั้งใจทำงานนะที่รัก" สาวสวยก้มลงจูบที่ริมฝีปากอีกคนที่นอนร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ก่อนจะรีบวิ่งไปล้างมือที่ห้องน้ำและคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ
"เฮ้อ...เมื่อไหร่จะมาอยู่ด้วยกันสักทีนะ...ทำงานต่อดีกว่า" สาวสวยร่างเปลือยเปล่าลุกขึ้นมาจากเตียงช้า ๆ ก่อนจะเสยผมประบ่าสีน้ำตาลธรรมชาติของตน แล้วหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ให้เข้าที่ พร้อมกับยืดเส้นยืดสายแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน
'สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ขวดแก้ว หรือที่ใคร ๆ เรียกกันว่า แก้ว ฉันอายุ 27 ปีแล้วล่ะ แต่ยังสวย แซ่บ และรวยมาก ฉันเป็นนักเขียนการ์ตูนผู้ใหญ่ ที่ใคร ๆ ต่างก็รู้จักฉันในนามปากกาว่า โหลแก้วสีลิลลี่… ทำไมถึงต้องสีลิลลี่เพราะอะไรรู้ไหมคะ ก็เพราะฉันหลงใหลในเรือนร่างของผู้หญิงด้วยกันเองน่ะสิ…
ส่วนเด็กนักศึกษาสาวสวยลูกครึ่งไทย - อเมริกา คนเมื่อกี้ คือแฟนของฉันเอง เขาอยู่ปี 2 และเป็นดาวมหา'ลัย จะบอกว่าฉันกินเด็กเหรอคะ? จะพูดแบบนั้นมันก็ถูก เพราะฉันถือคติ กินเด็กเป็นอมตะ ฉันเลยสามารถทำงานได้โดยไม่มีเหน็ดเหนื่อย หรือแม้แต่จะมีเซ็กซ์จนถึงเช้าก็ยังได้ พูดแล้วจะหาว่าโม้ ไม่งั้นซีคงไม่ติดฉันแจขนาดนี้หรอก เพราะฉันยังแซ่บอยู่น่ะสิ…'
"ฮืม...เมื่อกี้มัวแต่เคลิ้ม ลืมมองซีเลยสิ บ้าจริง! ฉากนี้จะวาดยังไงดีนะ" สาวสวยนั่งครุ่นคิดพร้อมกับยกขาชันเข่าข้างหนึ่ง มือข้างหนึ่งถือเมาส์ปากกาควงไปมา ส่วนมืออีกข้างถือไอแพดวางไว้ที่หน้าตัก จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือก็สั่นครืดพร้อมกับส่งเสียงเตือนไม่หยุด เธอจึงเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสายโดยไม่รีรอ
วืด วืด วืด~
"ฮัลโหลคนสวย"
"ไฮ…! เป็นไงบ้างลูกสาว แม่อ่านการ์ตูนเรื่องใหม่แล้วนะ"
"เป็นไงบ้างแม่ โอเคปะ?"
"ก็โอเคนะ ยังแซ่บเหมือนเดิม แต่ช่วยวาดให้นางเอกนมเล็กกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง มันดูเกินตัวไปปะ"
"ฮ่า ๆ แม่ ตัวเองมีน้อยก็อย่ามาอิจฉาตัวการ์ตูนแก้วสิ"
"โอ๊ย! ล้อตั้งแต่เล็กจนโต ให้ตายสิ! เห็นแม่นมเล็กแต่แม่ก็มีสามีสวยนะจ๊ะ!"
"เฮ้อ...อิจฉา เมื่อไหร่จะกลับไทยสักที คิดถึงแม่กับคุณจูลี่จะแย่ แก้วเหงาอะ"
"เหงาอะไร ซีก็ไปหาบ่อยไม่ใช่หรือไง"
"มาบ่อยก็ไม่เหมือนมาอยู่ด้วยกันไหมล่ะแม่ คบกันจะเป็นปีแล้วยังไม่เปิดตัวสักที น่าน้อยใจชะมัด"
"ก็เขาเป็นดาวมหา'ลัยนี่ แถมหน้าที่การงานแก้วอีก จะเอาแต่ใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ เนี่ย...แม่แพลนไว้ว่าจะกลับอยู่เหมือนกัน แต่ยังไม่แน่ใจน่ะ ช่วงนี้งานยุ่งจนขยับตัวไม่ได้เลย"
"โธ่...แค่เป็นแม่บ้านปะ งานยุ่งอะไร หาข้ออ้างที่มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอแม่"
"ฮ่า ๆ ก็ไม่รู้สินะ รีบไปวาดการ์ตูนได้แล้วไป เดี๋ยวก็ส่งต้นฉบับไม่ทันหรอก แม่ไปทำธุระก่อนนะ"
"ค่าแม่...แก้วไม่เคยส่งไม่ทันหรอก ดูแลตัวเองด้วยนะคะ"
"นั่นสินะ แก้วก็ดูแลตัวเองนะ"
'คุณได้ยินที่ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่ไม่ผิดหรอกนะ ที่ว่าสามีของแม่สวยน่ะ ก็เพราะแม่มีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ส่วนพ่อของฉันน่ะเหรอ...ฉันไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับพ่อเลย แม่บอกแค่ว่า เขาทิ้งไปตั้งแต่ฉันอยู่ในท้องแม่ด้วยซ้ำ แม่เลยไม่พูดเรื่องของพ่อให้ฟังอีกเลย หลังจากที่ฉันเข้ามหา'ลัย แม่ก็ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่อเมริกา แม่คงมีความสุขกับชีวิตใหม่แล้วล่ะ...'
.
.
.
.
.
ณ ดาวโรมีนัส
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ยังไม่เลิกดูผู้หญิงคนนี้อีกเหรอ นี่เรากำลังจะเดินทางไปยังโลกแล้วนะ"
"ก็ดูก่อนก็ได้นี่ เป็นไปได้ก็อยากดูตลอดเวลาเลยล่ะ…"
"เฮ้อ...มนุษย์คนนี้มีอะไรน่าสนใจขนาดนั้นกันนะ"
"เธอเป็นหุ่นยนต์ไม่มีความรู้สึก คงไม่เข้าใจฉันหรอก"
"เราใช้เวลาเดินทาง 168 ชั่วโมง กว่าจะถึงโลก ช่วยปิดสัญญาณด้วยนะคะ"
"รู้แล้วน่า...ตัดสัญญาณให้หมดทุกอย่าง อย่าให้ใครตรวจจับเราได้ล่ะ เข้าใจไหม"
"รับทราบค่ะ เจ้านายเองก็ปิดสักทีเถอะ"
"เธอนี่มันจู้จี้ชะมัด!"
"จู้จี้? คำศัพท์มนุษย์นี่มันซับซ้อนจริง ๆ"
"ก็จะลงไปเรียนรู้อยู่นี่ไง…"
'รอฉันอีกหน่อยนะขวดแก้ว...ฉันกำลังจะไปหาเธอ...' สาวสวยกดปิดระบบฉายภาพโฮโลแกรมสามมิติที่หุ่นยนต์คู่หูของเธอพลางกับถอนหายใจ ก่อนจะหลับตาแล้วนอนลงในแคปซูลสำหรับเดินทางข้ามดวงดาว จากนั้นหุ่นยนต์คู่หูก็ปิดระบบตรวจจับสัญญาณทุกอย่างลง จนยานอวกาศทั้งลำล่องหนหายไปในพริบตา
.
.
.
.
.
1 อาทิตย์ผ่านไป
สาวสวยนักเขียนเดินขึ้นหอพักใกล้มหาวิทยาลัยด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น มือข้างหนึ่งถือถุงนาฬิการาคาแพงเรือนใหม่ มืออีกข้างเสยผมประบ่า ริมฝีปากถูกแต้มด้วยลิปสติกสีแดง จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็เชยตามองตามเพราะความสวย แซ่บ มีเสน่ห์ของเธอนั่นเอง
'มาเซอร์ไพรส์แบบนี้ ซีคงดีใจมากแน่' เธอคิดในใจพลางอมยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนจะเอื้อมมือไปเคาะที่ประตู
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
"ทำไมไม่เปิดสักทีนะ...ซี!!" เมื่อไม่มีใครออกมาเปิดประตู สาวสวยเอียงคอทำหน้าฉงน ก่อนจะเรียกชื่อเจ้าของห้อง แต่ก็ยังคงเงียบสงัด และไม่มีการตอบรับกลับมา เธอจึงเกาะที่ประตูอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้ลงน้ำหนักแรงกว่าเดิม
ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!
"ซี!!"
"พี่แก้ว!! จะมาทำไมไม่บอกก่อน!?" สาวสวยลูกครึ่งเปิดประตูออกมาด้วยท่าทีที่ตกใจพร้อมกับผมที่ดูยุ่งเหยิง ขวดแก้วจึงผลักร่างของเธอให้พ้นจากประตูและรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในห้อง ก่อนที่อีกคนจะรีบตามเข้าไปคว้าแขนเธอเอาไว้
"พี่แก้ว!! พี่ทำอะไรเนี่ย!!?"
"อยู่กับใคร?" ขวดแก้วถามด้วยท่าทีนิ่ง ๆ
"อยู่กับใครอะไร ชอบหาเรื่องซีอีกแล้วนะ"
"แล้วทำไมเป็นสภาพนี้?"
"ซีนอนเพิ่งตื่น ขอโทษได้ไหมล่ะ ที่เปิดประตูช้าอะ"
"ฮิฮิ เซอร์ไพรส์! สุขสันต์วันครบรอบ 7 เดือนนะที่รัก วันครบรอบทีไรไม่ได้อยู่ด้วยกันสักที วันนี้พี่เลยมาหาเองเลย" จากท่าทีนิ่ง ๆ ของขวดแก้วเมื่อสักครู่ เมื่อเห็นอีกคนดูตื่นตระหนกเธอจึงหัวเราะออกมาพร้อมกับชูถุงนาฬิกาต่อหน้าสาวสวย จนซีถึงกับถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งใจ
"เฮ้อ! ตกใจหมด นึกว่าจะคิดเองเออเองแล้วชวนทะเลาะซะอีก ขอบคุณนะคะพี่แก้ว" ซีรับถุงมาพร้อมกับหอมแก้มเป็นการขอบคุณ
"ทำไม? แอบซุกสาวไว้หรือไงถึงต้องดูตกใจขนาดนั้นน่ะ" เธอถามพร้อมกับอมยิ้ม
"ซุกสาวบ้าอะไร แค่ทำกิจกรรมก็ไม่มีเวลาดูแลแฟนตัวเองแล้วไหมจะเอาเวลาไหนไปนอกใจอะ"
"น่ารักจัง...ไหนขอจุ๊บให้หายคิดถึงหน่อยซิ" ขวดแก้วใช้แขนไปคล้องคอแฟนสาวก่อนจะยืดตัวขึ้นจุมพิตที่ริมฝีปากอีกคนที่ตัวสูงกว่า ซึ่งสาวสวยร่างสูงก็โน้มตัวจูบตอบและโอบกอดเธอเอาไว้ ก่อนเสียงหัวเราะคิกคักจะดังตามมาจากทั้งสองคน
กึก!!
เมื่อได้ยินเสียงดังออกมาจากทางห้องน้ำ ซีถึงกับสะดุ้งโหยงพร้อมกับขวดแก้วที่หันขวับไปมองอย่างอัตโนมัติ
"เสียงอะไร?"
"ไม่มีนะพี่แก้ว"
"ซี! ใครอยู่ในห้องน้ำ!?"
"ไม่มี! พี่แก้วเดี๋ยว!" ขวดแก้วหรี่ตามองซีที่กำลังทำท่าทีลุกลนส่อพิรุธจนดูน่าสงสัย เธอจึงรีบผละออกไปแล้วหมุนที่ลูกบิดประตู ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ใครบางคนจากด้านในบิดประตูแล้วดึงเข้าไปจนเธอถึงกับชะงัก
"ซี ใครอะ!? ไหนบอกว่าแม่มาหาไง?" สาวสวยคนหนึ่งที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพูดออกมาด้วยท่าทีขึงขังราวกับจะเอาเรื่องเธอทั้งสอง จนขวดแก้วถึงกับเอียงคอด้วยความฉงน
"ฉันต่างหากที่ต้องถามว่าเธอคือใคร? มาอยู่ในห้องแฟนฉันได้ยังไง?"
"แฟน? เดี๋ยวนะ!? ใครแฟนเธอ นี่ซีแฟนฉัน!!" เมื่อได้ยินอีกคนบอกแบบนั้น ขวดแก้วจึงพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์นักแต่เธอพยายามระงับอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะหันมาจ้องหน้าคนร่างสูงตาเขม็ง
"ซี!! หมายความว่าไง"
"บีมฟังซีก่อนนะ…" แม้ขวดแก้วจะเอ่ยถามก่อนแต่ซีกลับไม่ได้ตอบคำถามเธอแต่อย่างใด
"ซี!! นี่เมินพี่เหรอ? ผู้หญิงคนนี้คือใคร!"
"ฉันเป็นแฟนซี แล้วเธอล่ะใคร!?" สาวสวยอีกคนตอบ
"พี่แก้ว! ออกไปก่อนนะ ขอซีเคลียร์กับแฟนก่อน"
"แฟน? เหอะ...เหี้ยอะไรวะเนี่ย" ขวดแก้วสบถออกมาเบา ๆ ก่อนจะเสยผมประบ่าของตนและมองหญิงสาวทั้งสองสลับไปมาด้วยอารมณ์ที่สูงขึ้นพร้อมที่จะปะทะเต็มทน แต่เธอกลับทำได้แค่สะบัดหน้าเดินออกจากห้องทั้งอย่างนั้น
ใช่...ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องอยู่ต่อ คำตอบเมื่อสักครู่ มันชัดเจนมากพอแล้ว...
"โอ๊ย! เอาไงดีวะ!? บีม เดี๋ยวซีมานะ...พี่แก้ว!!" ซีพูดด้วยท่าทีที่สับสน แต่เธอเลือกที่จะวิ่งตามขวดแก้วไปในที่สุด
"พี่แก้ว!! เดี๋ยว!!" เมื่อซีคว้าที่ข้อมือของขวดแก้วได้ เจ้าตัวก็สะบัดออกอย่างแรงจนเกิดเป็นความเงียบอยู่ชั่วขณะ เพราะขวดแก้วไม่เคยมีท่าทีแบบนี้มาก่อน ซีรู้ ทุกคนรู้ ว่าเธอเป็นหญิงสาวที่อ่อนโยน และใจดีที่สุดคนหนึ่ง
"...?" ขวดแก้วจ้องมองกลับด้วยท่าทีนิ่ง ๆ ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ความจริงแล้วนั้นเธอกัดฟันแน่นและพยายามข่มอารมณ์ของเธอเอาไว้อยู่
"ซีอธิบายได้"
"อืม...รอฟังอยู่"
"โอ๊ย!! ทำไมต้องเป็นวันนี้วะ" ซีเบือนหน้าหนีพร้อมกับพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง
"ว่าไง?" ขวดแก้วกอดอกเอาไว้และยังคงคุมอารมณ์ตัวเองถามแบบใจเย็น ทั้งที่ในใจร้อนรุ่มจนอยากจะตบอีกคนแรง ๆ สักทีสองที
"เฮ้อ...วันนี้เป็นวันครบรอบของซีกับบีมน่ะ"
"กี่เดือน?"
"2 ปี"
"นี่พี่เป็นกิ๊กสินะ…"
"ซีขอโทษนะพี่แก้ว…"
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่…ที่ผ่านมาก็ถือว่าซีเป็นแบบตัวละครให้พี่แล้วเราก็บังเอิญได้กันแค่นั้นแล้วกัน...อย่าใส่ใจเลย พี่ไม่ได้จริงจังหรอก" ขวดแก้วพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ถ้าพี่แก้วไม่จริงจัง ซีก็โอเค...งั้นก็ถือว่าเราเป็นคู่นอนกับเพื่อนร่วมงานที่ดีแล้วกันนะคะ"
"อืม..ดีล!"
"กลับดี ๆ นะพี่แก้ว ซีไปอธิบายกับบีมก่อน"
"โชคดีแล้วกัน" ทันทีที่สาวสวยวิ่งกลับไปที่ห้อง ขวดแก้วยิ้มมุมปากแล้วเดินเข้าไปในลิฟต์ช้า ๆ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงเธอถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที เธอร้องไห้หนักเสียจนร่างทรุดลงกับพื้น เพราะเรื่องที่ได้เผชิญมันโหดร้ายกับเธอเหลือเกิน...
"ฮึก ๆ ว่าแล้วเชียว...ทำไมไม่ยอมย้ายมาอยู่ด้วยกันสักที!! ว่าแล้ว!! ...ทำไมถึงไม่ยอมเปิดตัว!!! ที่เขาไม่ชัดเจน มันคือความชัดเจนอยู่แล้วไหมวะ! แกมันโง่ขวดแก้ว ฮึก ๆ" ขวดแก้วพูดพรั่งพรูออกมาในขณะที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นกับพื้นพิงผนังห้องอย่างคนหมดสภาพ พร้อมกับยกกระป๋องเบียร์กระดกไปหลายอึกจนหมด ก่อนจะปาไปใส่ผนังห้องอย่างแรง
"ฮือ ๆ ซี...ทำแบบนี้ได้ยังไง ฮือ ๆ นี่เรารักและจริงจังอยู่ฝ่ายเดียวเหรอวะ!! ฮือ ๆ"
ปิ๊บ ๆ
ครืด ~
เมื่อขวดแก้วได้ยินเสียงดังออกมาจากนอกห้องที่เปิดประตูเอาไว้ เธอถึงกับสะดุ้งก่อนจะเช็ดน้ำตาของตัวเองแล้วเอื้อมมือไปคว้าไม้เบสบอลที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดจากแม่ขึ้นมา แม้จะเสียใจแค่ไหน แต่การที่มีคนเข้ามาในห้องเธอในยามวิกาลแบบนี้มันไม่ใช่การดีแน่ หรือหากไม่ใช่ขโมย ก็อาจจะเป็นผู้ไม่หวังดีที่จะเข้ามาทำมิดีมิร้าย เพราะเธอล็อกห้องเอาไว้อย่างดีแล้ว คนธรรมดาทั่วไปคงไม่สามารถเข้าห้องเธอได้ เธอจึงพยายามรวบรวมสติโดยเร็วแล้วย่องไปตามต้นตอของเสียงช้า ๆ
'เสียงอะไรวะ...ถ้าเป็นขโมยแม่จะหวดให้!'
ปิ๊บ ๆ
ครืด ~
"เฮ้ย!!! อะไรวะเนี่ย!!!"
เมื่อสาวสวยพุ่งออกไปนอกห้อง พร้อมกับประคองไม้เบสบอลขึ้นเหนือศีรษะเพื่อที่จะฟาดแต่เธอก็ต้องชะงัก เพราะต้นตอของเสียงเป็นหุ่นยนต์คล้ายรถบังคับขนาดเท่าหัวเข่าที่ดูเหมือนพยายามจะเคลื่อนที่ แต่ด้านใต้กลับติดกระป๋องเบียร์ที่เธอปาใส่กำแพงจนกระเด็นออกมาข้างนอก ทำให้ไม่สามารถเคลื่อนที่ไปไหนได้
ปิ๊บ ๆ
ครืด ~
"แม่ส่งอะไรแปลก ๆ มาให้อีกแล้วเนี่ย!! เฮ้อ...ตกใจหมด" ขวดแก้วถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งใจ ก่อนจะเดินไปยกเจ้าหุ่นยนต์ไปตั้งไว้บนตู้ที่มีหุ่นยนต์บังคับตั้งโชว์เต็มไปหมด
เป็นเพราะแม่ของเธอเป็นคนที่คลั่งไคล้หุ่นยนต์หรือสิ่งประดิษฐ์ที่ทันสมัยและชอบส่งของแปลก ๆ จำพวกหุ่นยนต์กระป๋องมาให้เธอเป็นประจำ จึงไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกใจหากมีหุ่นยนต์ตัวใหม่ ๆ มาส่งให้ที่ห้อง แต่ทว่า...
"เอ๊ะ...เดี๋ยวนะ คนส่งของเอาเข้ามาไว้ในห้องฉันได้ยังไง..."
ในขณะที่เธอย่อตัวลงเพื่อที่จะหยิบกระป๋อง จู่ ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ถึงความเป็นไปได้บางอย่าง พนักงานส่งของจะนำหุ่นยนต์ตัวนี้เข้ามาส่งในห้องของเธอได้อย่างไร? หรืออย่างน้อยเธอต้องเป็นคนแกะกล่องหุ่นยนต์ตัวใหม่ด้วยตัวเอง ซึ่งเธอจำได้ทุกตัวได้เป็นอย่างดี แล้วตัวนี้มาจากที่ไหนกัน กระทั่งหางตาของเธอเห็นเท้าคู่หนึ่งกำลังเดินตรงเข้ามาหาเธอจากความมืด หัวใจของเธอจึงเริ่มเต้นแรงและรัวเพราะความกลัว
'ใครวะ...เข้ามาได้ยังไง…ขโมยเหรอ...ฮือ! ไม้เบสบอลอยู่ไหน!!!' สาวสวยคิดในใจพร้อมกับเหลือบไปเห็นไม้เบสบอลที่วางอยู่ข้าง ๆ เท้าคู่นั้นพอดี
'ขวดแก้ว...ตั้งสติ...พร้อมนะ…หนึ่ง...สอง...สาม!!' สิ้นเสียงนับในใจ ขวดแก้วพุ่งตัวไปคว้าไม้เบสบอลขึ้นมาได้ เธอจึงง้างไม้ขึ้นเหนือศีรษะและออกแรงฟาดแบบเต็มเหนี่ยวโดยไม่สนว่า บุคคลผู้นี้จะเป็นใคร
"ตายซะ!!!!"
"เดี๋ยว!!!"
ป้าบ!! ป้าบ!! ป้าบ!!
"หยุดนะ!!" ขวดแก้วยังคงฟาดแบบไม่ยั้งมือ จนร่างปริศนาล้มพับไปกองกับพื้น ก่อนจะได้ยินเสียงดังออกมาจากหุ่นยนต์ข้าง ๆ จนเธอถึงกับสะดุ้งและหันขวับ
"อะ...อะไรน่ะ…"
"ขวดแก้ว...เธอทำร้ายเราทำไม" ร่างในความมืดค่อย ๆ ลุกขึ้น แล้วเดินตรงเข้าหาช้า ๆ หัวใจของขวดแก้วเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาพร้อมกับก้าวถอยหลังเข้าไปในห้องด้วยความหวาดกลัว มือทั้งสองของเธอสั่นเทาแต่ก็ยังพยายามกำไม้เบสบอลเอาไว้แน่น
ทันทีที่ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นจนแสงภายในห้องที่สาดส่องออกไปกระทบร่างนั้น จนเห็นทั้งเนื้อทั้งตัวที่อาบไปด้วยเลือดสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาทั้งสองของขวดแก้วเบิกโพลงเมื่อเห็นแบบนั้น ร่างที่เต็มไปด้วยเลือดที่อาบอยู่ค่อย ๆ เอียงคอช้า ๆ ก่อนจะแสยะยิ้มให้กับเธอ...
"กรี๊ด!!!!!!"
