"แก้ว! เมื่อคืนไปหาซีมาเป็นยังไงบ้าง แล้วบู้บี้ล่ะ"
"มีนาเข้ามาก่อน อย่าเสียงดัง"
"อ๋อ โทษ ๆ" ขวดแก้วคว้าข้อมือของเพื่อนสาวเข้ามาในห้องแล้วรีบปิดประตูทันทีก่อนจะหันมาเห็นว่าเพื่อนของเธอกำลังยืนอ้าปากค้างอยู่
"มีนา! เป็นอะไรวะ"
"แก้ว...เค้าโป๊อยู่ทำไมไม่บอกฉันวะ!!" สภาพที่เห็นคือ สาวสวยต่างดาวอยู่ในสภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวคลุมร่างกายเอาไว้โดยไร้ซึ่งบรา โชคยังดีที่ยังมีแพนตี้ตัวน้อยปกปิดส่วนล่างเอาไว้ ไม่เช่นนั้นมีนาต้องสติหลุดเป็นแน่
"ก็ฉันบอกแกแล้วนี่ ว่าฉันทำงานอยู่ ทำใจเถอะ"
"โอ๊ย! ใครจะไปรู้ล่ะว่ากำลังใช้แบบอยู่อะ ไปบอกเค้าใส่เสื้อผ้าเดี๋ยวนี้เลย!!"
"อะไรของแกเนี่ย เป็นห่วงฉันประสาอะไร มาขัดขวางการทำงานของฉันนี่ฮะ เป็นผู้หญิงเหมือนกันแกจะอายอะไร"
"โอ๊ย!! ฉันไม่ใช่แกนะ ที่หลงใหลเรือนร่างผู้หญิงน่ะ ฉันก็มียางอายนะเว้ย"
"เออ ๆ รู้แล้ว! บู้บี้พักก่อนแล้วกัน ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนที่เพื่อนฉันจะเลือดหมดตัวก่อน" มีนาหันไปมองค้อนขวดแก้วทันทีพร้อมกับหยิกไปที่แขนเบา ๆ เธอจึงจิ๊ปากแล้วลูบแขนตัวเองป้อย ๆ
"ไม่ให้เราหลบเหรอขวดแก้ว"
"มีนารู้แล้วว่าเธอเป็นมนุษย์ต่างดาว เว้นไว้คนนึงแล้วกัน"
"ทำไมเธอถึงบอกเขาล่ะ"
"ก็เพราะฉันเป็นเพื่อนรักของขวดแก้วไง ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ฉันไม่บอกเรื่องนี้กับใครแน่นอน"
"ขอบคุณนะคะ เรารู้ว่าเธอเป็นคนดี"
"เนี่ย...ตาถึงนะเราอะ นอกจากจะเป็นคนดีแล้ว ฉันก็สวยด้วยนะ ฮ่า ๆ"
"พวกแกนี่หลงตัวเองพอ ๆ กันเลย เฮ้อ!!"
"ก็คนมันสวยอะ แล้วเมื่อคืนเป็นยังไงวะแก้ว กับซีโอเคหรือยัง"
"โอเคกับผีอะไรล่ะ!! เขาอยากมีอะไรกับฉันถึงต้องเรียกฉันไปหา เฮ้อ!! ฉันรักคนแบบนี้ไปได้ยังไงวะ"
"จริงดิ!! นี่ซีเสพติดแกมากเลยนะเนี่ย"
"อย่าพูดแบบนี้ได้ปะ พูดแล้วมันเจ็บใจ นี่เกือบโดนแฟนนางตบแล้วรู้ไหม จะมามีอะไรกับฉันในห้องน้ำแต่ไม่ล็อกประตู แฟนนางกลับมาก็พุ่งมาใส่ฉันเลย ดีนะที่บู้บี้ไปช่วยได้ทัน"
"โห...บู้บี้ เธอตามไปช่วยขวดแก้วเหรอ"
"อะ...อืม"
"จะดีกว่านี้นะ ถ้าเธอไม่ปล่อยให้เขาทำอะไรฉัน ให้ตายเถอะ!!"
"ก็เวลาเธอมีเซ็กซ์ เธอดูมีความสุขนี่นา"
"แต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้อยากมีอะไรกับเขา!! ฉันไม่ได้มีความสุขนะบู้บี้ที่ถูกฝืนใจแบบนั้นน่ะ!!"
"เดี๋ยวนะ! ช่วยเถียงกันเรื่องอื่นนะขอร้อง ฉันไม่ชิน หรือไม่ก็ไม่ต้องลงรายละเอียดขนาดนั้น ออกจากเรื่องนี้นิสนึงนะเพื่อนรัก" มีนาจีบมือขึ้นพร้อมกับกะพริบตาหนึ่งข้างเป็นท่าประจำที่เอาไว้เบรกเพื่อนรักเมื่อพูดถึงเรื่องเซ็กซ์ที่เธอได้ยินบ่อยแค่ไหนก็ยังไม่ชินเลยสักครั้ง
"เมื่อไหร่แกจะชินกับเรื่องนี้สักที พูดเหมือนแกไม่มีเซ็กซ์กับแฟนงั้นแหละมีนา"
"โอ๊ย! เรื่องแบบนี้ใครเขาเอามาคุยกันวะ บอกแล้วไงว่าฉันก็มียางอายเหมือนกัน"
"เฮ้อ...ชินเถอะ ฉันจะเล่าให้ฟังบ่อย ๆ"
"แกนี่มันน่าไม่อายจริง ๆ แล้วสรุปบู้บี้ลงมาทำไมเหรอ แล้วทำไมถึงมาอยู่กับแกล่ะแก้ว"
"สัมภาษณ์กันเองแล้วกัน ฉันไปอาบน้ำแป๊บ"
"เออ ๆ รีบไปอาบ!"
เวลาผ่านไปไม่นานนัก หลังจากที่ขวดแก้วอาบน้ำอาบท่าเสร็จแล้ว เธอเดินออกจากห้องน้ำแต่เห็นเพียงแค่เพื่อนสาวที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาเพียงลำพัง เธอจึงกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อที่จะมองหาใครอีกคน
"อ้าว บู้บี้ไปไหนแล้วมีนา"
"ทำกับข้าวอะ คุณโหลแก้วคะ! แกมีอะไรกับเขาหรือยัง?" มีนารีบมาคล้องแขนเธอแล้วกระซิบเบา ๆ
"บ้าเหรอ เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวนะเว้ย!"
"แต่เขาก็เหมือนคนทุกอย่างเลยนะเว้ย! แถมยังงานดีอีก นี่แกจะพลาดได้ไงวะ ถือว่าเป็นการเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ ไง"
"เดี๋ยว ๆ ไหนบอกไม่อยากพูดเรื่องเซ็กซ์ไงมีนา"
"แต่บู้บี้ฉันเชียร์สุดใจเลยนะ"
"ไม่ได้! ถ้าฉันมีอะไรกับเขา ฉันก็ท้องน่ะสิ! ฉันไม่อยากมีลูกนะ"
"อืม...เห็นเขาบอกฉันเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ว่าถ้าแกเห็นหัวใจของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงแกต้องระวังตัวดี ๆ เลยนะแก้ว"
"เออใช่...ฉันไม่เคยถามเรื่องสีของหัวใจเขาเลย มันหมายความว่าไงอะ"
"เขาบอกว่า สีเหลืองคือมีความสุข สีชมพู คือ รู้สึกรักหรือห่วงใย สีส้มคือโกรธ โมโห สีฟ้าคือเศร้า เหงา สีม่วงคือเสียใจ ส่วนสีแดง...มีอารมณ์!"
"เฮ้ย!!! จริงดิ!! เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ สีม่วงอะไรนะ"
"สีม่วงเสียใจ แบบเสียใจมากเวอร์ เหมือนแผ่นดินจะถล่ม สลายหายไป"
"แกน่ะสิเวอร์!!"
'สีม่วงคือเสียใจงั้นเหรอ แสดงว่า...เมื่อวานที่ฉันไปหาซี...บู้บี้กำลังรู้สึกเสียใจงั้นเหรอ'
"ระวังตัวด้วยนะเว้ยแก้ว ถ้าเห็นหัวใจของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดง คือรีบถอนห่างจากเขาเลย เข้าใจปะ"
"รู้แล้วน่า ฉันก็เคยเห็นหัวใจเขาเป็นสีแดงแล้วครั้งนึง แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก เฮ้อ…"
"เขาไม่ทำอะไรแกมันก็ดีแล้วนี่ แล้วจะถอนหายใจทำไมวะแก้ว"
"เมื่อวานเขาเพิ่งสารภาพรักกับฉัน ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะเป็นไปได้ แต่เมื่อคืนนี้ฉันเห็นแสงแว็บ ๆ สีม่วง มันก็บ่งบอกได้ชัดเจนเลยว่าเขากำลังเสียใจที่เห็นฉันอยู่กับซี แถมฉันยังมีอะไรกับซีอีก"
"เฮ้ยแก้ว...นี่บู้บี้รักแกขนาดนั้นเลยเหรอวะ แถมเขายังดีกับแกมากเลยนะ"
"ก็เพราะแบบนี้แหละ ฉันถึงเผลอใจรักเขาไปแล้ว มันเกิดขึ้นเร็วจนน่าแปลกใจ แต่ฉันยังไม่รู้้ลยว่าบู้บี้ลงมาที่โลกทำไม"
"แกก็ลองถามเขาดูดิ"
"แกคิดว่าเขาจะบอกความจริงกับฉันไหม ตอนแรกเขาก็โกหกว่าลงมาศึกษาความรู้สึกมนุษย์ด้วยการจูบ เพราะเขาอยากจูบฉัน ให้ตายเถอะ ฉันสับสนไปหมดแล้วเนี่ย"
"นี่อย่าบอกนะว่าแกกับเขาจูบกันไปแล้วอะ"
"เออดิ! แต่ฉันก็ไม่รู้จุดประสงค์จริง ๆ ของเขาที่ลงมาที่นี่"
"แกก็ลองคอยสังเกตแล้วตะล่อมถามเขาทีละนิดดิแก้ว"
"อืม...ก็คงต้องเป็นอย่างนั้น แต่ว่าสิ่งที่ฉันสงสัยอีกเรื่อง เขามีหุ่นยนต์ที่มากับเขาอยู่ตัวนึง วันแรกที่ฉันเจอบู้บี้นะ หุ่นยนต์ตัวนั้นพูดภาษาเราได้ แต่พอเขาคุยกัน พวกเขากลับใช้ภาษาอะไรก็ไม่รู้ เหมือนจงใจไม่ให้ฉันเข้าใจสิ่งที่พวกเขากำลังคุยกัน แปลกว่ะ เขาคิดจะทำอะไรกันแน่"
"ให้ฉันช่วยสืบเอาปะ แต่เวลาที่แกอยู่กับเขาสองคน แกก็คอยสังเกตเขาไป แต่ระวังอย่าเผลอไปมีอะไรกับเขานะเว้ย ไม่งั้นแกมีเบบี๋แน่"
"ตอนนี้ฉันชักจะระแวงเขาแล้วล่ะ ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย เฮ้อ…"
"คุยอะไรกันอยู่เหรอ กับข้าวเสร็จแล้ว มากินเร็ว" เมื่อบู้บี้เดินเข้ามาเรียก ทั้งสองถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วก็รีบแยกออกจากกันทันที ก่อนจะหันมามองหน้ากันพร้อมกับถอนหายใจ
ระหว่างที่ทุกคนกำลังกินข้าวร่วมกันอยู่นั้น ขวดแก้วและมีนาต่างใช้สายตาส่งสัญญาณให้แก่กันเพื่อที่จะเค้นความจริงจากสาวสวยต่างดาวถึงเรื่องการมาเยือนโลกในครั้งนี้ มีนาจึงเปิดฝ่ายเปิดประเด็นก่อน
"นี่บู้บี้ เธอรักขวดแก้วใช่ไหม"
"อืม ใช่ ทำไมเหรอ"
"เธอจะไม่ทำร้ายเพื่อนฉันใช่ไหมบู้บี้"
"ไม่แน่นอน เราไม่เหมือนมนุษย์หรอกนะ ที่พูดอีกอย่าง แต่ทำอีกอย่าง" สาวสวยต่างดาวพูดด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ แต่ทั้งขวดแก้วและมีนาต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
"เอิ่ม...เอาซะฉันไปไม่เป็นเลยนะ แล้วเธอลงมาบนโลกเพื่ออะไร?"
"เราลงมาดูแลขวดแก้วไง"
"แค่เนี้ย!?"
"ต้องมีเหตุผลอื่นด้วยเหรอ?"
"ดาวของเธอก็มีให้อยู่ไหมบู้บี้ แต่เธอเลือกที่จะมาโลกเพื่อมาดูแลฉันเนี่ยนะ มันใช่จริง ๆ เหรอ" ขวดแก้วเป็นฝ่ายถามบ้าง
"ก็เราบอกเธอไปแล้วไง ว่าเราอยากมีลูกกับเธอ"
"โนค่ะ!! ขวดแก้วไม่อยากมีลูก นางถึงคบกับผู้หญิงมาตลอดไงบู้บี้ นี่เธอไม่เข้าใจเหรอ"
"เข้าใจ แต่ขวดแก้วจะต้องรักลูกเหมือนที่รักเราแน่"
"เนี่ยเห็นไหมมีนา เขาหลงตัวเองเหมือนแกไม่มีผิด"
"เอ้า! อย่ามาโบ้ยฉันนะ แกก็หลงตัวเองเหมือนกันนั่นแหละ!!"
"ชิ! แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมถึงรักฉัน ทำไมไม่เลือกผู้หญิงที่เขาอยากมีครอบครัว"
"เดี๋ยวสักวันเธอจะเข้าใจเองขวดแก้ว ว่าเรามาที่นี่ทำไม แล้วทำไมถึงต้องเป็นเธอ"
"โอ๊ย ยิ่งพูดยิ่งไม่เข้าใจ พูดออกมาตรง ๆ ไม่ได้หรือไง"
"ก็เราอยากมีลูกกับเธอ นี่ก็ตรง ๆ แล้วนะ" ขวดแก้วได้ยินคำตอบอีกครั้งเธอถึงกับเสยผมด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เพื่อนสาวเองก็ถึงกับนั่งกุมขมับเพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่สาวสวยต่างดาวพูดเป็นเรื่องจริงหรือไม่
'ฉันถูกคนหลอกมามากแล้วนะบู้บี้ อย่าหลอกฉันอีกคนเลยนะ'
"งั้นฉันกลับก่อนนะแก้ว บู้บี้ ขอบคุณสำหรับอาหารอร่อย ๆ ทั้งมื้อเที่ยงและมื้อเย็นเลยนะ"
"ไม่เป็นไร เรายินดี ครั้งหน้าอยากกินอะไรบอกเราได้เลยนะ"
"เธอนี่ดีจริง ๆ เลย ใครจะไม่หลงเธอนะ" มีนาพูดพร้อมกับจับมือของบู้บี้ ขวดแก้วจึงเอื้อมมือไปตบมือเพื่อนสาวทันที
"น้อย ๆ หน่อยมีนา"
"ทำไมวะ เกิดหวงเขาขึ้นมาหรือไง"
"จิ๊!!" ขวดแก้วจิ๊ปากพร้อมกับทำหน้ามุ่ย เพื่อนสาวจึงหัวเราะในท่าทีของเธอแล้วผลักศีรษะเธอเบา ๆ
"คุณโหลแก้วคะ...คุณกำลังหลงเขา"
"โอ๊ย! จะกลับก็รีบกลับได้แล้วมีนา มันดึกแล้วนะ!"
"ฮ่า ๆ ไปละนะ ดูแลตัวเองด้วยนะแก้ว"
"อืม กลับดี ๆ ล่ะ" เมื่อทั้งสองยืนส่งมีนาที่หน้าประตูจนลับตา ขวดแก้วจึงปิดประตูและล็อกกลอนเอาไว้ให้เรียบร้อย ทันทีที่เธอหันกลับมาก็เห็นบู้บี้ที่ยิ้มกว้างอย่างร่าเริง จนเธอถึงกับคิ้วขมวด
"ยิ้มอะไร!?"
"เธอหลงเราใช่ไหมแก้ว"
"เฮ้อ...เลิกพูดแบบนี้ได้ไหม มันน่าหมั่นไส้"
"ทำไมเธอปากไม่ตรงกับใจเลยขวดแก้ว"
"ยังไม่หยุดอีก!!" ขวดแก้วเอ็ดบู้บี้พร้อมกับถลึงตาใส่ ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบกระป๋องเบียร์เดินออกไปข้างนอกระเบียงเหมือนเช่นที่เคยทำ
ในขณะที่เธอเปิดกระป๋อง และกำลังจะยกขึ้นดื่มนั้น บู้บี้ก็มาคว้าข้อมือของเธอเสียก่อนทำให้เธอชะงักแล้วหันมามองหน้าอีกคนทันที
"อะไรบู้บี้!?"
"เธออยากลืมอะไรงั้นเหรอ ทำไมเธอถึงต้องดื่มด้วย"
"อยากลืมทุกอย่างนั่นแหละ"
"ลืมเราด้วยเหรอ"
"ถ้าลืมได้ก็อยากลืม ฉันไม่อยากรักเธอเลย ทำไมเธอถึงต้องอยากมีลูกกับฉันขนาดนั้น" ขวดแก้วใช้มืออีกข้างมาจับกระป๋องเบียร์แล้วกระดกขึ้นดื่ม ก่อนที่บู้บี้จะแย่งจากมือเธอ ทำเอาขวดแก้วถึงกับหัวเสีย
"ทำอะไรของเธอเนี่ย!! เอามานะ!"
"ไม่"
"ทำไม! เอาคืนมา!"
"อย่าลืมเราเลยนะขวดแก้ว เรารอเธอมานานมากเลยนะ กว่าเราจะได้ลงมาหาเธอ การรักเรามันไม่ดียังไง บอกเราได้ไหม" บู้บี้ถามขวดแก้วด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ทำให้ขวดแก้วสงบสติอารมณ์ลงได้
ด้วยความที่ระเบียงที่ทั้งสองยืนอยู่นั้นมืดมาก ทำให้ขวดแก้วเหลือบไปเห็นแสงสีม่วงอ่อน ๆ ที่เริ่มเข้มขึ้น ผ่านเสื้อสีขาวตัวบาง สาวสวยต่างดาวผู้นี้กำลังรู้สึกเศร้าอย่างนั้นหรือ นั่นก็แสดงว่าสิ่งที่เจ้าตัวพูดเป็นเรื่องจริงน่ะสิ...
"บู้บี้...เธอกำลังเสียใจเหรอ"
"เรารักเธอจริง ๆ นะขวดแก้ว...อย่าลืมเราเลยนะ"
"ใครมันจะลืมได้ง่ายขนาดนั้นล่ะบู้บี้ เธออยู่กับฉันตลอดแบบนี้ ฉันจะลืมเธอได้ยังไง"
"แล้วถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่ที่นี่ เธอก็จะลืมเรางั้นเหรอ"
"นี่แหละคือสิ่งที่ฉันกลัว...ฉันถึงไม่อยากรักเธอไง! ฉันโดนหลอกมาตลอด เธออย่าหลอกฉันอีกคนเลยนะ แล้วถ้าฉันเทใจรักเธอไป แล้วเธอต้องกลับดาวของเธอขึ้นมา ฉันจะอยู่ยังไง…อย่าดีกับฉัน...อย่าดูแลฉัน ฉันไม่อยากรักเธอ..."
