"ใครมันจะลืมได้ง่ายขนาดนั้นล่ะบู้บี้ เธออยู่กับฉันตลอดแบบนี้ ฉันจะลืมเธอได้ยังไง"
"แล้วถ้าวันหนึ่งเราไม่อยู่ที่นี่ เธอก็จะลืมเรางั้นเหรอ"
"นี่แหละคือสิ่งที่ฉันกลัว...ฉันถึงไม่อยากรักเธอไง! ฉันโดนหลอกมาตลอด เธออย่าหลอกฉันอีกคนเลยนะ แล้วถ้าฉันเทใจรักเธอไป แล้วเธอต้องกลับดาวของเธอขึ้นมา ฉันจะอยู่ยังไง…อย่าดีกับฉัน...อย่าดูแลฉัน ฉันไม่อยากรักเธอ..."
น้ำใส ๆ ค่อย ๆ เอ่อล้นและไหลออกจากดวงตาของขวดแก้วช้า ๆ เธอทั้งกลัว และสับสนจนทำตัวไม่ถูก จากที่ตั้งใจจะมอบหัวใจให้คนตรงหน้า แต่ตอนนี้เธอกลับกลัวที่จะรัก ทำให้เธอเจ็บปวดจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ บู้บี้จึงคว้าร่างเธอเข้ามากอดเอาไว้แล้วประคองศีรษะของขวดแก้วมาซบที่หน้าอก
"ฟังเสียงหัวใจเราสิขวดแก้ว มันเรียกหาแต่เธอนะ ถ้าวันหนึ่งเราต้องกลับโรมีนัสจริง ๆ เราก็จะกลับมาหาเธอ เราสัญญา"
"ฉันเกลียดคนที่ไม่รักษาสัญญาที่สุด เธอรู้ไหม ฮึก ๆ"
"เรารอเธอมานานมากขวดแก้ว ตอนนี้เราได้มาอยู่ต่อหน้าเธอแล้ว เราจะไม่มีวันไปจากเธอแน่"
"ฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง!"
"ความรักของโรมีเนี่ยนยิ่งใหญ่มากเลยนะขวดแก้ว ถ้าโรมีเนี่ยนรักใคร ก็จะมอบหัวใจให้คนคนนั้นไปตลอดชีวิต"
"ฉันเองก็อยากจะเชื่อเธอนะ แต่ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลย จุดประสงค์ที่เธอมาที่นี่ฉันก็ไม่รู้ เธอทำให้ฉันสับสนไปหมดรู้ตัวไหม! ตอนนี้ฉันเหมือนคนบ้า ที่เผลอใจให้กับมนุษย์ต่างดาว ฉันเหมือนคนบ้าที่ไปจูบเธอ ฉันเหมือนคนโง่...ที่รู้สึกกับเธอ ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ แต่เธอรู้จักฉันอยู่ฝ่ายเดียว แบบนี้มันไม่แฟร์กับฉันเลยสักนิด ฮึก ๆ" ขวดแก้วกำมือแน่นแล้วทุบลงที่หน้าอกของบู้บี้ราวกับขาดสติ แต่อีกคนกลับไม่ได้ต่อต้านแต่อย่างใด ยิ่งทำให้ขวดแก้วรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น
"เธอไม่ใช่คนโง่หรอกนะ...ทุกอย่างมันมีเหตุผลของมัน ที่เราลงมาที่นี่ ก็เพราะเราต้องการมาหาเหตุผลนั้นเหมือนกัน"
"หมายความว่าไง"
"ตอนนี้เราเองก็ไม่รู้อะไรมาก ไว้เรารู้และมั่นใจเมื่อไหร่ เราจะบอกเธอทุกอย่างเลยขวดแก้ว อดทนอีกนิดนะ แต่ที่เรารักเธอมันคือเรื่องจริง เราไม่ได้หลอกเธอ เชื่อใจเราเถอะนะ" บู้บี้จับไหล่ทั้งสองของขวดแก้วเอาไว้แล้วดันร่างออกเบา ๆ ก่อนจะใช้มือทั้งสองประคองใบหน้าของขวดแก้วแล้วเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
"อย่าดีกับฉัน…"
"เรื่องแบบนี้เธอห้ามเราไม่ได้หรอกนะขวดแก้ว ก็เพราะเรารักเธอไง"
"ฉันเชื่อเธอได้จริง ๆ เหรอ"
"ถ้าเธอยังไม่เชื่อ เราจะพิสูจน์ให้ดูก็ได้"
"พิสูจน์ยังไง?" บู้บี้ยิ้มตอบกลับไปก่อนจะจับมือของขวดแก้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย จากนั้นเธอก็เดินไปปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง จนมืดสนิท
"เฮ้ย!! จะทำอะไรบู้บี้ เธอปิดไฟทำไม!?" ขวดแก้วรีบเปิดไฟหัวเตียงด้วยความตกใจ เพราะในห้องมืดสนิทจนมองไม่เห็นสิ่งใด พร้อมกับมองสาวสวยต่างดาวอย่างหวาดระแวง เมื่อบู้บี้กำลังก้าวเข้าหาเธอช้า ๆ พร้อมกับถอดเสื้อของตนออก มือทั้งสองข้างคล้องไปทางด้านหลังก่อนจะดึงบราออกจนเห็นแสงของหัวใจที่กำลังส่องสว่างผ่านหนังห่อบาง ๆ ที่หุ้มร่างกายได้อย่างชัดเจน
"เธอจะทำอะไรบู้บี้! อย่าเข้ามานะ!"
"เราจะพิสูจน์ให้เธอดูด้วยหัวใจของเรา ถ้าเราพูดโกหก หัวใจของเราจะเต้นแรงและเปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว เพราะอารมณ์ไม่คงที่ แต่ถ้าเราพูดจริง หัวใจของเราจะคงสีเดิมในตอนนี้ เรารักเธอขวดแก้ว...มองหัวใจของเราไว้นะ" บู้บี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า ขวดแก้วจึงก้มลงจ้องที่หัวใจที่กำลังส่องแสงแบบไม่ละสายตา ซึ่งแสงก็ยังคงสภาพเป็นสีชมพู ไม่ได้เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด
"เธอรักฉันจริง ๆ เหรอบู้บี้"
"ใช่"
"เธออยากมีลูกกับฉันจริง ๆ เหรอ"
"ใช่"
"เธออยากจูบฉันใช่ไหม"
"ใช่" ทุกคำตอบที่บู้บี้ตอบเธอ หัวใจก็ยังคงเรืองแสงเป็นสีชมพูอย่างนั้นไม่เปลี่ยนแปลง เธอจึงเอื้อมมือมาสัมผัสที่หน้าอกข้างซ้ายของบู้บี้ช้า ๆ
"คำถามนี้ ตอบแบบไม่จริงนะ...เธออยากมีอะไรกับฉันใช่ไหม"
"ไม่" ทันทีที่คำตอบได้จบลง ขวดแก้วสัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เปลี่ยนสีสลับไปมา เธอจึงรีบถอยหลังออกมาทันที
"บู้บี้! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากมีลูก! เธอจะอยากมีอะไรกับฉันไม่ได้นะ!"
"ไม่ต้องห่วงหรอก เธอจะไม่ท้องถ้าเธอไม่ต้องการ เราบอกแล้วไงว่าจะท้องได้ต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่าง"
"ซับซ้อนชะมัด เฮ้อ...ใส่เสื้อเถอะ ฉันเชื่อเธอแล้ว เดี๋ยว!! ทำไมตอนนี้มันเป็นสีแดงล่ะบู้บี้!!"
"เราไปอาบน้ำก่อนนะ!" บู้บี้รีบใช้มือมาปิดเอาไว้ทันทีเมื่อหัวใจของเธอเรืองแสงออกมาเป็นสีแดง ก่อนจะรีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ขวดแก้วถึงกับถอนหายใจแล้วทรุดลงนั่งกับเตียงทันที
"เฮ้อ! บ้าเอ๊ย...อยู่ดี ๆ ทำไมถึงมีอารมณ์ได้ล่ะบู้บี้!"
"ทำไมเธอไปเอามาดื่มอีกแล้วล่ะขวดแก้ว เธออยากลืมเราขนาดนั้นเลยเหรอ" เมื่อบู้บี้เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอเห็นกระป๋องเบียร์อยู่ในมือขวดแก้ว ทำเอาหัวใจของเธอเรืองแสงเป็นสีส้มทันที
"เฮ้ย! ปะ...เปล่านะ ฉันไม่ได้ดื่ม แค่ไปเอาเข้ามาในห้องเฉย ๆ"
"โกหก…"
"บ้า! ไม่ได้โกหก ฉันไม่ได้ดื่ม!" เมื่อขวดแก้วพูดจบ บู้บี้จึงโผเข้าไปประชิดตัวเธออย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งคล้องเอวของขวดแก้วเอาไว้แล้วดึงให้ยืนขึ้น มืออีกข้างประคองท้ายทอยของขวดแก้วให้เงยหน้าก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากเข้าด้วยกัน ดวงตาทั้งสองของขวดแก้วเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
ดวงตาของสาวสวยทั้งสองค่อย ๆ หลับลง พร้อมกับเปิดปากรับจูบของกันและกันเป็นจังหวะช้า ๆ จนร่างของขวดแก้วไร้เรี่ยวแรงอ่อนระทวยลงในอ้อมกอด ทำให้กระป๋องเบียร์ที่ถืออยู่ร่วงออกจากมือเรียกสติขวดแก้วให้กลับมา แต่ริมฝีปากของสาวต่างดาวกลับเร่งจังหวะดูดริมฝีปากเธอเข้าไปกลืนกินเรี่ยวแรงของเธออีกครั้ง เมื่อเห็นว่าขวดแก้วเริ่มเคลิ้มและไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต่อต้านแล้ว บู้บี้จึงถอนริมฝีปากออกช้า ๆ
"เธอดื่มทำไมขวดแก้ว"
"ฉันไม่ได้ดื่ม…"
"เราได้กลิ่นจากปากเธอ"
"แค่นิดเดียวเอง ไม่ถึงครึ่งกระป๋องด้วยซ้ำ มันไม่ได้เรียกว่าดื่มนะบู้บี้"
"อยากลืมเราขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เฮ้อ...จูบกันขนาดนี้ คิดว่าฉันจะลืมเธอได้จริง ๆ เหรอยัยบ้า ฉันก็มีหัวใจนะ"
"งั้นเราจะจูบเธอบ่อย ๆ เธอจะได้ไม่ลืมเรา"
"ทำไมชอบทำอะไรโดยพลการตลอด ฉันยังไม่อนุญาตให้เธอจูบฉันเลยนะบู้บี้"
"แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธเรานี่ขวดแก้ว"
"เฮ้อ...เธอกำลังทำให้ฉันรู้สึกเกลียดตัวเอง เมื่อวานก็ไปมีอะไรกับอีกคน วันนี้มาจูบกับอีกคน ทำไมฉันถึงดูไร้ค่าแบบนี้นะ ที่ฉันดื่ม เพราะฉันอยากลืมการกระทำบ้า ๆ ของฉันนี่แหละ ภาพซีมันอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา มันทำให้ฉันเจ็บ!"
"เธอไม่ได้ไร้ค่าเลยนะขวดแก้ว แต่เธอแค่รักผิดคน ตอนนี้คนที่คู่ควรกับเธอยืนอยู่ต่อหน้าเธอแล้วนะ"
"เธอนี่มันหลงตัวเองชะมัด!"
"เราจะทำให้เธอลืมภาพของเขาเอง" เมื่อพูดจบบู้บี้ก้มลงจูบอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง อีกคนก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธเช่นทุกครั้ง แต่กลับรู้สึกโหยหาและตอบรับจูบอย่างอัตโนมัติราวกับถูกสะกด
'ทำไมทุกครั้งที่เราจูบกัน ไม่สิ ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้เธอ มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทำให้ฉันรู้สึกโหยหา แล้วก็รู้สึกดีแบบนี้นะ...ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกัน'
เมื่อบู้บี้เร่งจังหวะจูบขึ้นอีก สติของขวดแก้วเริ่มที่จะเลือนรางและว่างเปล่าพร้อมกับคล้องคอของบู้บี้ลงมาให้ประกบริมฝีปากให้แนบแน่นขึ้น ลมหายใจของทั้งสองเริ่มหอบและถี่จากรสจูบอันเร่าร้อน บู้บี้จึงค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออกแล้วนั่งลงที่เตียง
สายตาของขวดแก้วดูเว้าวอนและโหยหาราวกับถูกแรงดึงดูดบางอย่างทำให้เธอไม่อยากหยุดอยู่เพียงแค่นี้ เธอจึงก้าวขาขึ้นมานั่งคร่อมสาวสวยต่างดาวเอาไว้แล้วก้มลงจูบอย่างดูดดื่ม แขนทั้งสองข้างกอดรัดไปที่คอ พร้อมกับประคองท้ายทายของบู้บี้ให้แหงนหน้ารับจูบจากเธอได้ง่ายขึ้น มือข้างหนึ่งของบู้บี้จับไว้ที่เอวเล็ก มืออีกข้างสอดเข้าที่ผมประบ่าสีน้ำตาลช้า ๆ แล้วกดลงมาด้วยเช่นกัน
"อา…" เมื่อริมฝีปากอุ่นพรมจูบมาถึงต้นคอระหง คนบนร่างจึงแหงนหน้ารับอย่างอัตโนมัติพร้อมกับเสียงครางอย่างพึงพอใจ และกอดรัดร่างของอีกคนเอาไว้แน่น
มือทั้งสองของสาวสวยต่างดาวค่อย ๆ เลิกเสื้อขึ้นช้า ๆ และใช้มือลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลังจนร่างบางแอ่นตามทุกการสัมผัส ก่อนเสื้อของขวดแก้วจะถูกเปลื้องออกในที่สุดโดยไร้ซึ่งการต่อต้านใด ๆ ริมฝีปากอุ่นจึงพรมจูบลงที่หน้าอกพร้อมกับใช้นิ้วเกี่ยวบราลงจนเห็นยอดปทุมถันตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สาวสวยต่างดาวไม่รอช้ารีบครอบครองยอดปทุมถันอันงดงามนี้ทันทีด้วยปากอุ่น ๆ ของเธอเอง จนร่างที่นั่งคร่อมอยู่กระตุกรับด้วยความเสียวซ่าน
"ซี๊ด…อื๊อ…" เสียงซี๊ดปากพร้อมกับขนที่ลุกซู่จากการกระทำของอีกฝ่าย ทำให้ขวดแก้วเริ่มที่จะอดรนทนไม่ไหว เธอควานหาเสื้อของคนที่อยู่เบื้องล่างและเปลื้องออกทันที ก่อนจะดันร่างสูงโปร่งให้นอนลงช้า ๆ
"อย่าหยุดนะบู้บี้...อือ…" เสียงร้องอย่างเว้าวอนแบบกระเส่าดังขึ้นเมื่อมือทั้งสองของบู้บี้ลูบไล้ทั่วเรือนร่าง เธอจึงก้มลงซุกไซ้บริเวณที่มีแสงหัวใจสีแดงเรืองแสงออกมา
ตะขอที่รัดตัวขวดแก้วเอาไว้ถูกปลดก่อนจะถูกดึงออกแล้ววางไว้ข้าง ๆ ตัว มืออุ่น ๆ บีบคลึงที่หน้าอกทั้งสองข้างจนทำให้ร่างคนที่อยู่ด้านบนสั่นสะท้าน เพราะจะเรียกว่าอุ่นก็คงไม่ใช่ เรียกว่าร้อนเลยจะถูกต้องมากกว่า มันยิ่งทำให้อารมณ์ที่คุกรุ่นตอนนี้เร่าร้อนขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
"อ๊า…" ร่างที่ไร้การปกปิดท่อนบนค่อย ๆ เอื้อมมือมาลูบไล้ที่หน้าท้องที่มีกล้ามเนื้อนูน แล้วเลื่อนลงล้วงผ่านกางเกงตัวเล็กช้า ๆ จนอีกคนแอ่นรับตามการสัมผัส ก่อนเธอจะหยุดชะงัก
"บู้บี้...เธอไม่มีอวัยวะเพศชายนี่!?"
"เราเป็นผู้หญิงนะ จะมีแบบนั้นได้ยังไง" สิ้นคำพูด สาวสวยต่างดาวประคองร่างบางพลิกให้นอนลงกับเตียง ก่อนจะก้มลงครอบครองยอดปทุมถันอีกครั้ง จนได้ยินเสียงครางกระเส่าดังออกมาจากร่างบางที่กำลังดิ้นพล่านและแอ่นอกรับลิ้นที่ตวัดเลียราวกับช่ำชอง มันช่างเสียวสะท้านไปทั้งตัว มือเรียวทั้งสองของสาวสวยต่างดาวเกี่ยวขอบกางเกงขาสั้นแล้วดึงลงช้า ๆ จนเหลือแต่ชั้นในตัวบาง ก่อนจะถูกดึงตามออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมืออุ่น ๆ วางแนบที่ความสาว ขวดแก้วถึงกับสะดุ้งโหยงและรีบคว้าหมับที่ข้อมือทันที
"อย่านะบู้บี้...เธออย่าสอดเข้าไปนะ...ฉันยังไม่อยากมีลูก"
"ไม่ต้องกลัวนะขวดแก้ว เราจะไม่ทำให้เธอท้อง ถ้าเธอยังไม่พร้อม"
"อ๊า...อ๊า...อื๊อ…" เมื่อนิ้วอุ่น ๆ สอดใส่เข้าไปทำหน้าที่ ขวดแก้วรู้สึกดีแบบที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน จนเธอถึงกับครางเสียงหลงไปพร้อม ๆ กับร่างที่กำลังสั่นสะท้าน เมื่อนิ้วมือเรียวขยับเช้าออกช้า ๆ มือทั้งสองของเธอจึงจิกเกร็งที่แผ่นหลังของอีกคนเอาไว้แน่น
"รู้สึกดีไหมขวดแก้ว"
"อื๊อ...ซี๊ด...รู้สึกดีมากเลย...อ๊า...เร่งจังหวะหน่อยได้ไหม…"
"ได้สิ…"
"อ๊า อ๊า อ๊า อื๊อ! อ๊า!" เสียงครางดังถี่ขึ้นทันทีเมื่อนิ้วเรียวอุ่น ๆ เร่งจังหวะให้เร็วขึ้น ร่างเปลือยเปล่าสั่นสะท้านแอ่นโยกรับนิ้วที่กระแทกเข้าใส่แบบรัว ๆ พร้อมกับกอดรัดอีกคนเอาไว้แน่นจนในที่สุดร่างก็กระตุกเกร็ง สาวสวยต่างดาวจึงก้มลงจูบอย่างอ่อนโยนเพื่อให้ขวดแก้วได้พัก แต่นิ้วเรียวก็ยังคงค้างไว้อย่างนั้น ราวกับว่าเธอกำลังรอบรรเลงบทเพลงรักบทต่อไปเมื่อขวดแก้วหายเหนื่อยอย่างไรอย่างนั้น
"อือ...อือ...อื๊อ…" เสียงครางดังออกมาจากลำคออีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวเริ่มทำหน้าที่ต่อโดยที่ขวดแก้วได้พักไปแค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น ริมฝีปากก็ถูกสาวสวยต่างดาวดูดเรี่ยวแรงไม่ให้หยุดพัก
ร่างของขวดแก้วกระตุกเกร็งหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะกี่ท่วงท่า จากที่ไม่เคยเหน็ดเหนื่อยมาก่อน แต่คืนนี้เธอกลับได้รับรู้ความรู้สึกนั้นจากบทเพลงรักที่เร่าร้อนจนแผดเผาเรี่ยวแรงของเธอจนหมด จนในที่สุดร่างของทั้งคู่ก็หมดแรงหลับใหลในอ้อมกอดของกันและกัน
สายวันถัดมาขวดแก้วค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนจะเห็นว่าตนอยู่ในอ้อมกอดของอีกคน เธอจึงมองไปที่นาฬิกาแล้วอมยิ้มออกมา
'มนุษย์ต่างดาวก็ตื่นสายเป็นเหมือนกันแฮะ...เฮ้อ...นี่ฉันมีเซ็กซ์ที่เร่าร้อนกับมนุษย์ต่างดาวเหรอเนี่ย ฉันจะไม่ท้องจริง ๆ ใช่ไหมนะ'
"ไม่ท้องหรอก บอกแล้วไง ว่าเราจะไม่ทำให้เธอท้อง ถ้าเธอไม่พร้อม"
"เฮ้ย! บู้บี้ ฉันคิดในใจนะ ทำไมเธอได้ยิน!!"
"เพราะเธอรักเราไง เราถึงได้ยินสิ่งที่เธอคิด" บู้บี้ตอบพร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยิ้มร่าออกมาอย่างอารมณ์ดี
"ทำไมไม่มีอะไรที่แฟร์สำหรับฉันเลย เธอได้เปรียบทุกอย่าง นี่ยังได้ยินความคิดของฉันตลอดอีก"
"ไม่หรอก ไม่ได้ยินตลอด ทุกครั้งที่เธอตั้งใจคิดถึงเรา ครั้งนั้นเราถึงจะได้ยิน เหมือนตอนที่เธอเรียกเราให้ไปช่วย ครั้งนั้นเราได้ยินชัดเจนเลยนะ"
"แล้วถ้าฉันคิดถึงเธอตลอด เธอก็ได้ยินความคิดของฉันสิบู้บี้"
"ก็อาจจะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมบางครั้งเราก็ได้ยิน บางครั้งเราก็ไม่ได้ยิน มีแค่ครั้งที่เธอเรียกให้ไปช่วยที่ได้ยินชัดที่สุด นอกนั้นเหมือนเสียงแว่ว ๆ ผ่านลมจนจับใจความไม่ได้ แต่ครั้งนี้หัวใจของเราใกล้กันมั้ง เราถึงได้ยินเธอชัดขึ้น"
"ไม่เข้าใจเลยอะ แต่ยังไงฉันก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบอยู่ดี"
"คิดว่ามันเป็นผลดีแล้วกัน ทุกครั้งที่เธอเรียกให้เราไปช่วย เราจะได้เข้าไปช่วยเธอได้ทัน"
"ขอบคุณนะ" ขวดแก้วพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะซบลงที่หน้าอกของอีกคนแล้วกอดเอาไว้แน่น
"เรารักเธอนะขวดแก้ว"
"รู้แล้วน่า มนุษย์ต่างดาวเนี่ยพูดบอกรักบ่อยจังนะ"
"เปล่า...เราคิดในใจ"
"เฮ้ย!! จริงเหรอ!!? ดะ...ได้ไงอะ" ขวดแก้วผละออกด้วยความตกใจเมื่อได้ยินสิ่งที่บู้บี้พูด
"แบบนี้เธอไม่เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียวแล้วนะขวดแก้ว"
"ทำไมเมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงที่เธอคิดอะ!"
"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วตอนนี้เธอได้ยินไหม"
"...." ขวดแก้วเงียบฟังเสียงอย่างตั้งใจแต่กลับไม่ได้ยินอะไรจนเธอขมวดคิ้วด้วยความฉงน
"ไม่เห็นได้ยินอะไรเลย"
"แปลกแฮะ"
"นั่นสิ...มันหมายความว่าไงอะ"
"อดทนรอนะขวดแก้ว เราก็อยากรู้เหมือนกัน"
"รออะไร?"
"มันยังไม่ถึงเวลาที่เราจะได้รู้ แต่เราเชื่อว่าทุกอย่างมีเหตุและผลของมัน แต่ตอนนี้เราเองก็ยังไม่มั่นใจ เราถึงพูดอะไรมากไม่ได้"
"เฮ้อ...ไม่เข้าใจเลย เธอได้ทั้งตัวและหัวใจฉันไปแล้วนะบู้บี้ เธอห้ามทิ้งฉันกลับดาวตัวเองนะ!!"
"ถ้าเราจะได้กลับโรมีนัส เราจะพาเธอไปด้วยนะขวดแก้ว"
"จะบ้าเหรอ!!!"
'เรื่องแปลก ๆ ที่เกิดขึ้นกับฉันมันหมายความว่าไงนะ แล้วเมื่อคืน...ทำไมฉันถึงรู้สึกโหยหาเขาขนาดนั้น ทั้ง ๆ ที่พยายามจะหนีเขาเท่าไหร่ แต่หัวใจกลับเรียกร้องหาเขามากขึ้นเท่านั้น นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย…ฉันโดนมนุษย์ต่างดาวเล่นของใส่แน่ ๆ'
