"เพราะเธอรักเราไง เราถึงได้ยิน…"
คำพูดอย่างหน้าซื่อ ๆ ของสาวสวยต่างดาวมันทำให้ขวดแก้วถึงกับชะงัก มันก็จริงอยู่หรอกที่เธอเริ่มหวั่นไหวให้กับสาวสวยแปลกหน้าผู้นี้ แต่การที่เจ้าตัวบอกว่าเธอรักหล่อน มันไม่ดูเข้าข้างตัวเองไปหน่อยหรืออย่างไรกัน
"เธอนี่มันหลงตัวเองชะมัด"
"แล้วเธอไม่แปลกใจเหรอ ว่าเราไปช่วยเธอได้ยังไง"
"เออใช่! ฉันเห็นแสงสีม่วงแว็บ ๆ ใช่เธอหรือเปล่า"
"แสงหัวใจเราเอง"
"ว่าแล้วเชียว! นี่เธอแอบตามฉันไปใช่ไหม"
"เราคิดว่าเธอกำลังจะไปเจออันตราย เราเลยตามเธอไป ขอโทษนะที่เราต้องพลางตัว"
"อย่าขอโทษสิบู้บี้ เธอไปช่วยฉันนะ ขอบคุณจริง ๆ นะ ที่เธอคอยช่วยฉันตลอด"
"เราจะอยู่ทุกที่ที่เธออยากให้อยู่ ถ้าเธอไม่ต้องการเรา เราก็จะหายไป แต่เราก็จะคอยอยู่ข้าง ๆ เธอเสมอเลยนะขวดแก้ว"
เรื่องที่น่าแปลกอีกเรื่องหนึ่ง ทุก ๆ คำที่ของสาวสวยต่างดาวพูดออกมานั้น มันทำให้ขวดแก้วรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างไรชอบกล และรู้สึกว่ามันเป็นคำพูดที่แสนจริงใจ ทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงของการมาเยือนในครั้งนี้ แต่เธอกลับเชื่อไปแล้วแบบสนิทใจ ขวดแก้วอมยิ้มออกมา ก่อนจะซบหน้าลงที่บ่าของบู้บี้อีกครั้ง
"วางฉันลงเถอะ เธอไม่เมื่อย แต่ฉันเมื่อยนะ"
"งะ...งั้นเหรอ ขอโทษนะ เรานึกว่าเธอจะรู้สึกสบายซะอีก"
"เกร็งทั้งตัวน่ะสิ" บู้บี้ค่อย ๆ วางร่างขวดแก้วลงช้า ๆ จนขาทั้งสองข้างแตะลงที่พื้น และจู่ ๆ ปลายเท้าก็เขย่งขึ้นพร้อมกับเรียวแขนทั้งสองข้างของขวดแก้วคล้องรอบท้ายทอยสาวสวยต่างดาวให้โน้มลงมาใกล้กันมากขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองจะประกบเข้าด้วยกันอย่างอ่อนไยน
ดวงตาทั้งสองคู่หลับพริ้มไปพร้อม ๆ กับที่ริมฝีปากเริ่มที่จะเปิดอ้ารับกันช้า ๆ มือเรียวทั้งสองของบู้บี้โอบเอวบางเอาไว้ก่อนจะดึงร่างอีกคนให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้น นี่คือครั้งแรกในชีวิตกับการจูบกับมนุษย์ต่างดาวที่งดงามและอ่อนโยนดุจนางฟ้า มันช่างแสนโรแมนติกท่ามกลางบรรยากาศแสงไฟยามค่ำคืนและแสงจันทร์ที่ส่องสะท้อนบนผิวน้ำ จนขวดแก้วแทบไม่อยากละริมฝีปากออกจากรสจูบที่อ่อนโยนนี้เลยราวกับถูกสะกด
"จูบนี้...ฉันให้เธอนะบู้บี้" ขวดแก้วละริมฝีปากออกเพียงเล็กน้อย เพื่อที่จะกระซิบบอกคนตรงหน้า
"มันหมายความว่ายังไงเหรอ"
"ขอบคุณนะ...สำหรับทุกอย่าง ถ้าไม่มีเธอไม่รู้ว่าฉันจะเป็นยังไง ป่านนี้คงนอนร้องไห้เสียใจอยู่แน่ ๆ"
"เราเป็นเรื่องดี ๆ ในชีวิตเธอได้ใช่ไหมขวดแก้ว"
"ได้สิ ดีมากเลยแหละ" ขวดแก้วยิ้มตอบกลับไปก่อนจะสวมกอดอีกคนเอาไว้พร้อมกับซบหน้าลงที่หน้าอกจนได้ยินเสียงหัวใจที่กำลังเต้นโครมครามจนเธอต้องอมยิ้มออกมา
'มนุษย์ต่างดาวก็หัวใจเต้นแรงเป็นเหมือนกันแฮะ คิกคิก ความรักปลอม ๆ ที่ฉันเคยได้รับมาตลอด จากนี้ฉันจะเอาหัวใจของฉันคืนเพื่อมอบให้กับเธอคนเดียวนะบู้บี้ ฉันไม่สนแล้วว่าเธอจะเป็นใคร จะมาจากดาวไหนก็ตาม'
"ขอบคุณนะขวดแก้ว"
"ขอบคุณเรื่องอะไร"
"ขอบคุณที่เธอจูบเรา"
"ทำไมต้องขอบคุณด้วยล่ะ ว่าแต่เรากลับกันไหม ดึกแล้วนะ"
"เราขออุ้มเธอกลับได้ไหม"
"เธอจะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้พิการนะ! ทำไมต้องอยากอุ้มฉันขนาดนั้น"
"ก็บอกแล้วไง ว่าเรากลัวเธอจะหนีเราอีก"
"ครั้งนี้ไม่หนีแล้วล่ะ" ขวดแก้วเอื้อมไปจับมือของบู้บี้เอาไว้ ก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มออกมาพร้อมกัน
"เดินไปพร้อมกันนะ"
"ขอบคุณนะขวดแก้ว"
'พอได้จูบแล้ว...ทำไมฉันถึงรู้สึกผูกพันกับบู้บี้ขนาดนี้นะ…'
"ขอโทษนะ อุตส่าห์จะพาไปกินข้าวเย็นข้างนอกแท้ ๆ แต่ดันได้กลับมาทำกินเองที่ห้อง" ขวดแก้วว่าพลางกับใช้มือเท้าคางมองสาวสวยต่างดาวประกอบอาหารเย็นอย่างขมักเขม้น ก่อนอาหารจะถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ดู ๆ แล้วเธอน่าจะลงมายังโลกเพื่อมาเป็นแม่ครัวส่วนตัวให้กับขวดแก้วเสียมากกว่า คงจะรู้สินะว่าขวดแก้วนั้นไม่ถนัดการทำอาหารเอาเสียเลย การมีเธอมาอยู่ข้างกายแบบนี้ ไม่แปลกที่ขวดแก้วจะรู้สึกอุ่นใจได้ถึงเพียงนี้
"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเราทำให้เธอกิน เราจะมีความสุขกว่า" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ขวดแก้วถึงกับคิ้วขมวด
"มีความสุข? หมายความว่าไง เธอไม่มีความรู้สึกไม่ใช่เหรอ? หรือเธอไปจูบใครมาแล้วงั้นเหรอ"
"เปล่าหรอก"
"นี่บู้บี้ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเธอมีความรู้สึกเลยอะ เธอขอบคุณ เธอขอโทษ เธอคอยดูแลฉัน เธอปลอบฉัน มันก็ต้องมีความรู้สึกสิ ถึงจะทำแบบนั้นได้ เธอกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่ใช่ไหม"
"ต้องมีความรู้สึกถึงจะทำได้เหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่รู้สึกผิดจะขอโทษทำไม ถ้าไม่รู้สึกเป็นห่วง จะคอยดูแลฉันได้ยังไง เธอเคยไปจูบใครมาแล้วใช่ไหม!?"
"ไม่เคย เธอคือมนุษย์คนแรกที่เราจูบเลยนะ"
"ไม่จริงอะ ฉันมั่นใจว่าเธอมีความรู้สึก ไหนจะแสงของหัวใจเธอที่เปลี่ยนไปตามอารมณ์อีก มันไม่ย้อนแย้งไปหน่อยเหรอ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะบู้บี้ ถ้าเธอปิดบังฉัน เธอโดนเผาแน่!"
"เฮ้อ...สิ่งมีชีวิตทุกอย่างล้วนมีความรู้สึก ก็อย่างที่เธอเคยพูดนั่นแหละ" เมื่อถูกต้อนในจนมุม บู้บี้จึงถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเผยความจริงออกมาในที่สุด
"เฮ้ย!!! แล้วเธอจะโกหกฉันทำไมว่าไม่มีความรู้สึก เธอทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรบู้บี้!!?"
"เพราะเราอยากจูบเธอไง…" สิ่งที่บู้บี้ตอบกลับมาทำเอาขวดแก้วถึงกับอึ้งจนพูดอะไรไม่ออก "ที่เราเฝ้ามองดูเธอมาตลอด ก็เพราะว่าเรารักเธอไง"
"บ้าน่า...รีบกินข้าวสิ เดี๋ยวก็เย็นหรอก"
"มือเราทำให้อาหารอุ่นได้เธอก็รู้"
"อะ...เออใช่ งั้นฉันกินก่อนแล้วกัน" ขวดแก้วรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนความเขิน พร้อมกับตักข้าวขึ้นมากินแบบไม่มองหน้าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า
"เวลาเธอเขินเธอจะชอบหลบหน้านะขวดแก้ว"
"บ้าน่า! ใครจะเขินเธอ!"
"เธอเองก็รักเราใช่ไหมขวดแก้ว เธอเคยสงสัยหรือเปล่าว่าทำไมเธอถึงรักเราเร็วขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งจะเจอกัน"
"ทำไมเธอเป็นมนุษย์ต่างดาวที่หลงตัวเองขนาดนี้นะ"
"หรือไม่จริง?"
"โอ๊ย! รีบกินข้าว!!"
'แต่จะว่าไป...ที่บู้บี้พูดมันก็จริง ทำไมฉันรู้สึกผูกพันและรักเขาได้เร็วขนาดนี้นะ จะว่าเพราะเขาดีมันก็ใช่ แต่ทำไมถึงรู้สึกผูกพันล่ะ...เฮ้อ ไม่เข้าใจเลย'
"กินช้า ๆ สิ ปากเลอะหมดแล้วนะ" เมื่อพูดจบบู้บี้เอื้อมมือมาเช็ดปากให้กับขวดแก้ว ก่อนจะอมยิ้มให้กับเธอ ทำเอาอีกคนกำช้อนแน่นและหลบสายตาทันที
"เธอลงมาที่นี่เพื่อทำลายล้างฉันชัด ๆ" ขวดแก้วบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
วืด วืด วืด ~
"ฮัลโหล คนสวย"
"ยังไม่นอนใช่ไหม"
"ยังค่ะแม่"
"เปิดกล้องหน่อยสิ แม่มีอะไรจะอวด"
"แป๊บนึงนะแม่...บู้บี้ อย่าให้แม่เห็นเธอนะ" ขวดแก้วหันมากระซิบบู้บี้เพราะกลัวว่าผู้เป็รแม่จะเห็นสาวสวยอีกคน ก่อนจะเปิดกล้องเพื่อวิดีโอคอล
"ดูสิ! น่ารักไหม!?"
"หุ่นยนต์อีกแล้ว นี่แม่จะชอบหุ่นยนต์อะไรขนาดนั้นน่ะ"
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
จู่ ๆ ที่ข้อมือของบู้บี้ก็มีแสงกะพริบออกมา พร้อมกับเสียงแจ้งเตือนรัว ๆ จนขวดแก้วหันมามองค้อนเธอทันที
"อยู่กับใครน่ะแก้ว ซีมาหาเหรอ"
"เปล่าแม่ เลิกกันแล้ว"
"อ้าว ทำไมเลิกกันล่ะ เกิดอะไรขึ้นเล่าให้แม่ฟังได้นะ"
"ซีมีแฟนอยู่แล้วน่ะแม่ รู้ไหมว่าหนูน่ะเป็นกิ๊กไม่รู้ตัวเลย เฮ้อ...เลวมาก ใช้คำว่ารัก มาหลอกล่อแก้ว เกลียดที่สุดเลย"
"แล้วทำไมแก้วดูไม่เสียใจเลยล่ะ ปกติเวลาอกหักก็ร้องไห้ฟูมฟายแล้วสิ โตขึ้นแล้วนะเนี่ย"
'เฮ้อ...ก็เสียใจแหละ แต่เพราะมีมนุษย์ต่างดาวคอยปลอบน่ะสิ ฉันควรดีใจไหมนะ'
"แก้วโตแล้วไง ลูกสาวแม่เก่งจะตาย"
"จ้า ๆ แล้วตัวนี้น่ารักเปล่า อยากได้ไหม แม่จะส่งไปให้"
"โนค่ะ! หยุดเลยนะแม่ ไม่ต้องส่งมา หุ่นยนต์เต็มบ้านแล้วไหม แก้วไม่ได้ชอบหุ่นยนต์ขนาดนั้นนะ ส่งมาตามใจตัวเองตลอดเลย ให้ตายสิ"
"ฮ่า ๆ ก็มันน่ารักดีนี่นา"
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"อย่าเสียงดัง…!" ขวดแก้วหันมากระซิบบู้บี้อีกครั้ง เมื่อมีเสียงแจ้งเตือนดังออกมาที่ข้อมือของเธอ พร้อมกับเสียงคุยกันเป็นภาษาที่ขวดแก้วฟังไม่ได้ศัพท์ จนเธอไม่มีสมาธิคุยกับปลายสาย
"แก้ว สรุปอยู่กับใครน่ะ"
"ปะ...เปล่านะคะ"
"แล้วเมื่อกี้คุยกับใคร แม่ได้ยินเสียงแปลก ๆ ด้วย"
"ไม่มีแม่! เสียงทีวีน่ะค่ะ"
"โอเค ๆ ไม่มีก็ไม่มี แต่แก้วอยู่ได้หรือเปล่า"
"อยู่ได้สิแม่ สบายมากเลยค่ะ ตอนนี้เหมือนมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นกับแก้วมากมายเลย หลังจากที่เลิกกับซี"
"ว้าว จริงเหรอ ไหนเล่าให้ฟังหน่อยสิ ไปเจออะไรมาเหรอ"
"ไม่บอก ฮิฮิ แก้วไปอาบน้ำนอนแล้วนะแม่ บ๊ายบายคนสวย"
"อ้าวแก้…" ยังไม่ทันที่ปลายสายจะได้พูดจบขวดแก้วก็รีบตัดสายทันทีก่อนที่จะโดนเค้นจากผู้เป็นแม่มากกว่านี้ เพราะเธอเก็บความลับไม่เก่งเอาเสียเลย
"ทำอะไรของเธอน่ะบู้บี้ ทำไมเสียงดังแบบนี้"
"ขอโทษนะ พอดีบีอีแจ้งเตือนมาน่ะ"
"แจ้งเตือนเรื่องอะไร?"
"เขาบอกว่าแม่ของเธอสวยมากเลย แล้วแม่ของเธอจะกลับมาที่นี่หรือเปล่า"
"แหงล่ะ แม่ฉันสวยและแซ่บมากเลยล่ะจะบอกให้ แต่จะกลับมาไหมนี่ไม่แน่ใจอะ เห็นบอกว่ามีแพลนจะมา แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่"
"งั้นเหรอ เราอยากเห็นแม่เธอบ้าง"
"ฮ่า ๆ ไว้สักวันฉันจะแนะนำให้เธอรู้จักกับแม่แล้วกัน"
"จริงเหรอ ขอบคุณนะ"
"อย่าหลงรักแม่ฉันก็พอ!"
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?"
'ก็เพราะเธอบอกรักฉันแล้วน่ะสิ!!'
"ก็แม่ฉันสวยไง ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ"
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เมื่อขวดแก้วอาบน้ำเสร็จเธอเดินมาเห็นบู้บี้กำลังนอนหลับอยู่ที่โซฟา เธอจึงนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับสำรวจใบหน้าสาวสวยต่างดาว พลางกับคิดในใจ
'เธอลงมาที่นี่เพื่ออะไรกันแน่บู้บี้ ในเมื่อเธอเองก็มีความรู้สึกอยู่แล้ว ฉันไว้ใจเธอได้ใช่ไหม เธอจะไม่ทำร้ายฉันเหมือนกับทุกคนใช่ไหม ที่ฉันจูบเธอ เท่ากับฉันยอมรับในตัวเธอแล้วนะบู้บี้...อย่าทิ้งฉันไปเหมือนกับทุกคนเลยนะ'
30 นาทีก่อนหน้า
"ดูสิ! น่ารักไหม!?"
"หุ่นยนต์อีกแล้ว นี่แม่จะชอบหุ่นยนต์อะไรขนาดนั้นน่ะ"
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ผู้หญิงคนนี้..."
"อืม..."
"เราจะไม่ไปหาเธอเหรอ"
"ไม่หรอก เราจะรอเธออยู่ที่นี่นั่นแหละ เดี๋ยวเธอก็กลับมา..."
"เพราะอยากอยู่กับคุณขวดแก้วสินะ"
"ใช่…เธอนี่รู้ใจเราที่สุดเลยนะบีอี"
"ฉันอยู่เคียงข้างคุณมานานแล้วนี่"
"อย่าเสียงดัง…! " เมื่อขวดแก้วหันมากระซิบเธอ เธอจึงอมยิ้มกลับไป
"พอก่อนแล้วกันบีอี เดี๋ยวขวดแก้วจะโกรธเรา"
"รับทราบค่ะเจ้านาย"
วันรุ่งขึ้น
วืด วืด วืด~
"โอ๊ย ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย!" หญิงสาวงัวเงียลุกขึ้นมาอย่างหัวเสียเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอย่างขยันขันแข็งไม่รู้จักเวล่ำเวลา แต่เมื่อเห็นเบอร์โทรที่เธอบันทึกเอาไว้ เธอจึงต้องรีบรับโดยพลัน
"สวัสดีค่ะบอกอ"
"ขวดแก้ว!!! ตื่นหรือยัง ต้นฉบับที่ส่งมาเมื่อวานสุดยอดเลย คิดได้ไงเนี่ยให้นางเอกตื่นขึ้นมาแล้วรูปร่างเปลี่ยนไป ถึงมันจะดูแฟนตาซีไปหน่อยก็เถอะ แต่ก็โอเคเลยนะ แถมรูปร่างยังดูดีกว่าเดิมอีก ได้แรงบันดาลใจมาจากไหนเนี่ย"
"ใจเย็นสิคะบอกอ ทำไมดูตื่นเต้นขนาดนั้นล่ะคะ"
"ก็มันน่าตื่นเต้นนี่ การ์ตูนสนุกขึ้นมาอีกเท่าตัวเลยนะ ไหนบอกว่าไม่มีแรงบันดาลใจไง ไปได้แบบสวย ๆ มาแน่เลยใช่ไหม"
"ฮิฮิ ความลับค่ะ ถ้าบอกอชอบแก้วก็โล่งใจค่ะ"
"ชอบมากเลยล่ะ คุณโหลแก้วสีลิลลี่เนี่ยไม่ทำให้พี่ผิดหวังจริง ๆ"
"บอกอก็ชมแก้วเกินไปค่ะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะ เนื้อเรื่องหลังจากนี้ สนุกเข้มข้นกว่าเดิมแน่นอนค่ะ"
"สุดยอดเลย ไว้พี่จะรอชมนะคะ งั้นพี่ไม่รบกวนแล้ว สวัสดีจ้า"
"สวัสดีค่ะ" เมื่อกดวางโทรศัพท์ขวดแก้วก็ทิ้งตัวลงนอนทันที เพราะยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะต้องตื่นด้วยซ้ำ
'เมื่อวานก็ตื่น 6 โมง วันนี้บอกอก็โทรปลุกตั้งแต่ 7 โมง ให้ตายสิ แล้วนี่บู้บี้ไปไหนของเขานะ หวังว่าจะไม่ไปทำกับข้าวรอฉันอีกนะ' หญิงสาวนอนพลางมองหาอีกคนที่ไม่ได้อยู่ที่โซฟาเหมือนเช่นคืนที่ผ่านมา
"อรุณสวัสดิ์นะขวดแก้ว ทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าล่ะ" บู้บี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแก้วกาแฟ และจานขนมปัง เป็นอย่างที่เธอคิดไม่มีผิดเลยจริง ๆ
"บอกอโทรมาน่ะ แล้วนี่หาอะไรให้ฉันกินแต่เช้าอีกแล้วหรือไง"
"ใช่ นี่ขนมปัง เราทำให้เธอ พอดีเห็นที่ร้านเมื่อวานนี้ดูนี่กินดี"
"โห! เธอนี่มันเก่งชะมัด แค่เห็นก็ทำได้แล้วหรือไง"
"ก็บอกแล้วไงว่าเราทำได้ทุกอย่าง"
"ความเก่งของเธอมันกำลังทำให้ฉันหมั่นไส้! แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ"
"ไม่ต้องขอบคุณหรอก เรายินดี ลุกมากินเร็ว"
"จ้า ๆ เฮ้อ...เวลานี้ฉันควรจะได้นอนสบายใจเฉิบแท้ ๆ เธอนี่ชอบรบกวนเวลานอนของฉันจริง ๆ"
"เถอะน่า ตื่นแต่เช้าสดชื่นจะตาย"
"สดชื่นกับผีน่ะสิ!"
"เธอนี่ชอบบ่นเราจริง ๆ เป็นแม่ของลูกเราต้องใจดีนะรู้เปล่า"
"ตลกแล้ว!! ใครจะเป็นแม่ให้ลูกเธอไม่ทราบ!!"
"เธอไง เธอรักเรา แล้วเราจะมีลูกด้วยกัน"
"เธอนี่มันหลงตัวเองจังนะบู้บี้!! ฉันไม่อยากมีลูก ปวดหัวจะตายไป! อยู่เป็นสาวแซ่บ ๆ แบบนี้ดีกว่าเยอะ!"
"เธอจะรักเขาเหมือนที่รักเราเลยขวดแก้ว"
"โอ๊ย!!! ไปไกล ๆ ไป!! อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ หลงตัวเอง!! เพ้อเจ้อ!!" บู้บี้ยืนมองเธอพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ทำเอาขวดแก้วถึงกับมองค้อนกลับมาก่อนจะเสยผมประบ่าของเธอ
'จูบกันไปครั้งเดียว คิดถึงตอนมีลูกแล้วหรือไง นี่ฉันคงไม่โดนมนุษย์ต่างดาวปล้ำหรอกนะ เฮ้อ...ความปลอดภัยของฉันอยู่ที่ไหนกัน ฉันไม่น่าจูบเธอเลยจริง ๆ!!'
