ในอดีตมีผู้นำดาวโรมีนัส นามว่า "เทเลซ่า" เธอชื่นชอบการออกเดินทางสำรวจนอกดวงดาว เพื่อหวังจะพัฒนายีนและดาวของตนให้เจริญและก้าวไกลขึ้น ด้วยการเป็นอยู่ที่เรียบง่ายและน่าเบื่อ ทำให้เทเลซ่า ต้องเดินทางไปยังดาวดวงอื่น ๆ เพื่อค้นหาสิ่งมีชีวิต แต่แล้ว...ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่พบสิ่งมีชีวิต หรือดาวดวงไหนที่มีสิ่งมีชีวิต ก็ไม่ได้มีอะไรที่ต่างไปจากโรมีนัสมากนัก
จนกระทั่ง…วันหนึ่ง ยานสำรวจของเทเลซ่าเกิดเหตุขัดข้อง ไม่สามารถบังคับได้ ทำให้ยานสำรวจเคลื่อนตัวด้วยความเร็วไปทางดาวดวงหนึ่งที่มีชื่อว่า...โลก
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...เกิดเหตุขัดข้อง…ไม่สามารถควบคุมยานได้...เกิดเหตุขัดข้อง...ไม่สามารถควบคุมยานได้"
"รู้แล้วน่า กำลังแก้อยู่นี่ไง!!" เทเลซ่าเร่งแก้ปัญหาด้วยตัวเองในขณะที่เวลานับเวลาถอยหลังเหลือน้อยลงทุกที เพราะยานสำรวจพุ่งตรงสู่โลกเข้าเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็ว จนยานทั้งลำมีไฟลุกไหม้
"เสร็จสักทีสิ...เสร็จสักทีสิ" เทเลซ่ายืนมองหน้าจอที่กำลังแสดงการโหลดระบบคืนสภาพอย่างร้อนรน
"จะถึงพื้นแล้ว!!! เสร็จสักทีสิ!!!!" ทันทีที่กำปั้นทั้งสองกำลังจะทุบลงใส่เครื่องคอมพิวเตอร์ ยานทั้งลำก็อยู่ในสภาพไร้น้ำหนัก ทำให้ร่างของเทเลซ่ากระเด็นไปชนกับผนังยานเข้าอย่างจัง จากการที่ยานสำรวจหยุดเคลื่อนที่กะทันหัน เพราะสภาพไร้น้ำหนัก
"เอบี!! เป็นอะไรไหม!!?" เมื่อเธอลุกขึ้นได้ก็รีบพุ่งเข้าไปหาหุ่นยนต์คู่หูของเธออย่างร้อนรน
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เอบี!! ได้ยินฉันไหม!!? ตอบด้วย!!"
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
ไม่มีการตอบรับใด ๆ จากหุ่นยนต์คู่หู นอกจากเสียงของความขัดข้องที่ยังคงดังอยู่เท่านั้น
"บ้าเอ๊ย!!! ระบบยังไม่ปิด ก็ตอบสิ!!!"
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เอบี!!!" เทเลซ่าใช้มือตบไปที่หุ่นยนต์คู่หูหลายทีแต่ก็ไม่มีสัญญาณใด ๆ ตอบกลับมา เธอจึงพยายามยันร่างตัวเองขึ้นอย่างทุลักทุเล เพื่อที่จะเดินออกไปจากยานสำรวจ ทว่า...
ปิ๊บ ๆ ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...คุณจะออกไปข้างนอกตอนนี้ไม่ได้" ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากหุ่นยนต์คู่หู เทเลซ่าถึงกับหันขวับ
"เอบี!! ฉันตกใจหมด! เธออย่าเงียบแบบเมื่อกี้อีกนะ!"
"ระบบขัดข้องนิดหน่อย แต่ฉันรีเซ็ตทุกอย่างให้กลับมาใช้งานได้ปกติแล้ว"
"เฮ้อ...โล่งอกไปที"
"ช้าก่อนเจ้านาย...สภาพอากาศบนโลก คุณยังไม่คุ้นเคย คุณจะออกไปตอนนี้ไม่ได้"
"ไม่เป็นไรน่า ถ้าฉันจะเป็นอะไร ฉันคงเป็นนานแล้ว แปลกแฮะ สภาพอากาศที่ดาวโลกคล้ายกับโรมีนัสมากเลย หรือเพราะเราอยู่ในยานนะ"
ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ระบบแจ้งเตือนมาว่า ร่างกายของคุณปรับสภาพในดาวโลกได้ เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริง ๆ แต่ข้อเสียคือ พละกำลังของคุณจะลดลง"
"อืม...ไม่เป็นไร ออกไปสำรวจข้างนอกกันเอบี"
"รับทราบ ระวังตัวด้วย" เทเลซ่ายิ้มตอบกลับพร้อมกับอุ้มเอบีเอาไว้
ทันทีที่ประตูยานเปิดออกเทลาซ่าถึงกับตะลึงจนอ้าปากค้างเมื่อเห็นทุ่งหญ้าโล่งกว้างสีเขียวขจี มันเป็นภาพที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน เพราะบนโรมีนัสนั้น เรียกได้ว่าเจริญก้าวหน้าไปด้วยเทคโลโลยีล้ำสมัย สิ่งที่เป็นธรรมชาติอันงดงามแบบนี้ไม่เคยปรากฏให้เห็นบนดาวโรมีนัส ไม่แปลกที่เธอจะตกตะลึงราวกับถูกสะกด
"โอ้โห...โลกนี่มันสุดยอดจริง ๆ"
ปิ๊บ ๆ
"ที่นี่มนุษย์โลกเรียกว่า ประเทศไทย"
"ประเทศไทยเหรอ"
ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย มีมนุษย์กำลังเดินตรงมาทางนี้ อยู่ข้างหลังคุณ"
"เฮ้ย!!" เมื่อได้ยินสิ่งที่คู่หูบอก เทเลซ่าก็หันขวับไปทางด้านหลังของตนจึงได้พบกับหญิงสาวคนหนึ่ง ใบหน้าสละสลวยนั้นกำลังอ้าปากเหวอเพราะตกตะลึงกับการพบเจอยานอวกาศลำใหญ่ และสิ่งมีชีวิตที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน
สิ่งที่น่าแปลกสำหรับหญิงสาวคนนี้คือ เธอไม่มีท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่เธอเดินสำรวจรอบ ๆ ตัวสิ่งมีชีวิตที่คาดว่าจะมาจากนอกโลกด้วยความตื่นเต้น เทเลซ่าเองก็มองหญิงสาวคนนั้นแบบไม่ละสายตาเช่นกัน
"นี่คือมนุษย์ต่างดาวเหรอเนี่ย…" หญิงสาวพูดด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น ในขณะที่กำลังมองสำรวจร่างกายของเทเลซ่าอยู่ ซึ่งในตอนนี้เทเลซ่าอยู่ในชุดสูทสีเงินรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ตัวเล็กกว่ามาก ความสูงของเธออยู่ในระดับเอวของหญิงสาวเท่านั้น
"เอบี...ฉันจะสื่อสารกับมนุษย์ยังไง"
"ข้อมูลของดาวโลกฉันมีน้อยมาก ฉันกำลังดาวน์โหลดข้อมูลอยู่ รอสักครู่"
"เธอมาจากที่ไหนเหรอ เธอหิวหรือเปล่า" หญิงสาวยังคงมีท่าทีตื่นเต้น ทำให้เทเลซ่ายิ้มตามโดยอัตโนมัติ
"โอ๊ย...ทำไมมนุษย์ต่างดาวน่ารักแบบนี้นะ ฉันสัมผัสได้นะว่าเธอเป็นคนดี ตามฉันมาสิ ไปที่บ้านของฉันกัน" สาวสวยยิ้มพร้อมกับยื่นมือมาให้กับเทเลซ่า เธอจึงเอื้อมมือไปจับอย่างว่าง่าย
"เอบี ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าเราจะเก็บข้อมูลจากที่ไหนดี"
"เจ้านาย หัวใจของคุณแจ้งเตือนเป็นสีชมพู อย่าบอกนะว่า…"
"ฉันหลงใหลมนุษย์เข้าแล้วล่ะ..."
"เธอชื่ออะไรเหรอ ฉันชื่อกอหญ้านะ"
"ฉันชื่อเทเลซ่า <สิ่งที่เทเลซ่าพูด>"
"-฿ (81$$?~ <สิ่งที่กอหญ้าได้ยิน>"
"เอ่อ...ฉันฟังไม่ออกน่ะ ฉันเรียกเธอว่าตัวเล็กได้ไหม เธอน่ารักมากเลย" เทเลซ่าไม่สามารถสื่อสารให้กับมนุษย์โลกได้ เธอจึงทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพงกศีรษะกลับไป
"เอ๊ะ!! เธอเข้าใจฉันเหรอ!?" หญิงสาวถามอย่างประหลาดใจ เทเลซ่าจึงพงกศีรษะตอบกลับไปอีกครั้ง
"สุดยอดไปเลย ตัวเล็ก...เธอกินอาหารมนุษย์ได้หรือเปล่า"
"....." เทเลซ่าส่ายหน้า
"แล้วเธอต้องกินอะไร? เธอหิวหรือเปล่า?"
"...." เทเลซ่าทำหน้าครุ่นคิดอีกครั้ง ก่อนจะลองยื่นมือไปหยิบอาหารในจานเข้าปาก แล้วก็ยิ้มออกมาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นเฉกเช่นเดียวกับท่าทีของหญิงสาว
"เฮ้ย!! เอบี ฉันกินอาหารมนุษย์ได้ด้วยเหรอ!?"
"แปลกจริง ๆ เลยค่ะ แสดงว่ายีนของโรมีเนี่ยนกับมนุษย์ใกล้เคียงกันมาก"
"ไม่อยากจะเชื่อเลย"
"เธอก็กินได้นี่นา ชอบหรือเปล่า?"
"...." เทเลซ่าพงกศีรษะและยิ้มตอบ
"โอ๊ย ทำไมน่ารักแบบนี้นะ เธอเหมือนเด็กเลย ฉันอายุ 18 นะ เธออายุเท่าไหร่เหรอ? 9 ขวบ?"
"....!!" เทเลซ่าส่ายหน้าอย่างแรง
"เอ่อ...12?"
"...!!" เทเลซ่าส่ายหน้าแรงขึ้น
"เอ่อ...ถ้าต่ำไปให้ใช้นิ้วชี้ขึ้นข้างบน ฉันจะได้ทายเพิ่มขึ้น แต่ถ้าสูงไปให้ชี้นิ้วลงข้างล่างนะ อืม...13?"
"....!!" เทเลซ่าชี้นิ้วและยกแขนขึ้นจนสุดแขน
"อะไรเนี่ย...นี่ไม่ใช่เด็กแล้วเหรอ 20?"
"...!" เทเลซ่ายังคงยกแขนและชี้นิ้วขึ้นอยู่ จนหญิงสาวถึงกับต้องขมวดคิ้ว
"เท่าไหร่เนี่ย...อะ เอาเล่น ๆ นะ 100 ปี? ฮ่า ๆ"
"...!!" เทเลซ่ายังคงชี้นิ้วขึ้นอยู่จนกอหญ้าถึงกับตกใจ
"เฮ้ย!!!! บ้าไปแล้ว!!"
หลังจากนั้นเธอก็ไล่อายุอยู่นาน โดยเริ่มตั้งแต่ 100 ไปจนแสงหัวใจของเทเลซ่ากะพริบเป็นสีส้ม ท่าทีของเธอนั้นดูขึงขังแสดงความโกรธจนกอหญ้าสังเกตเห็นได้
"ฮือ ๆ เธอกำลังโกรธฉันหรือเปล่า"
"โอ๊ย!! ทำไมมนุษย์ตอบไม่ถูกสักทีนะ!!!"
"150 ปี" เอบีตอบ
"เฮ้ย!!! จริงเหรอตัวเล็ก นี่ฉันคิดว่าเธอเป็นเด็กซะอีก แล้วทำไมเธอถึงพูดภาษามนุษย์ได้ล่ะ?" กอหญ้าได้ยินสิ่งที่เอบีพูดถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปถามเอบีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เทเลซ่า
"ฉันเพิ่งโหลดข้อมูลเสร็จ เจ้านายของฉัน อายุ 150 ปีแล้ว พวกเรามาจากดาวโรมีนัส"
"ว้าว...สุดยอดเลย ถ้างั้นเราก็สื่อสารกันได้แล้วสิ"
"ฉันไม่สามารถสื่อสารกับคุณได้ตลอด เพราะฉันต้องปิดระบบเพื่อฟื้นพลังงาน"
"แบบนี้นี่เอง แล้วพวกเธอมาที่นี่เพื่ออะไรงั้นเหรอ?"
"เอบี บอกมนุษย์คนนี้ที ว่าเราจะอยู่ที่นี่เพื่อศึกษาพฤติกรรมมนุษย์"
"เราออกสำรวจสิ่งมีชีวิตแต่ละดวงดาว ซึ่งเราได้มาที่นี่เพราะเหตุขัดข้อง แต่เจ้านายของฉันบอกว่า เราต้องการจะอยู่ที่นี่เพื่อศึกษาพฤติกรรมของมนุษย์ คุณจะอนุญาตให้เราอยู่กับคุณหรือเปล่า"
"ได้สิ!! ได้เลย ฉันจะดูแลเธอเอง!!" กอหญ้าตอบด้วยความดีใจ ก่อนจะอุ้มเทเลซ่ามาไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับกระโดดโลดเต้น
ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ดีใจเกินไปแล้ว หัวใจของคุณ…"
"ฉันชอบมนุษย์คนนี้"
"เจ้านาย…." เอบีพูดพร้อมกับส่ายศรีษะไปมา
หลังจากนั้น เทเลซ่าก็เฝ้ามองและศึกษาพฤติกรรมของกอหญ้าอยู่นาน ทั้งเรียนรู้ภาษา การใช้ชีวิต และอื่น ๆ เกี่ยวกับมนุษย์โลก จากความใกล้ชิด ความผูกพันที่ทั้งสองมีร่วมกัน ก็เริ่มก่อตัวเป็นความรักขึ้น
"ตัวเล็ก...สัญญาได้ไหมว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันไป"
"ฉันสัญญา"
"มนุษย์เกลียดคนผิดสัญญานะรู้ไหม"
"ไม่ว่ายังไงฉันก็จะไม่ทิ้งเธอ"
"ขอบคุณนะ ฉันอยากออกไปไหนมาไหนกับเธอได้จัง ฉันอยากให้ทุกคนเห็นว่าเธอน่ารักมากแค่ไหน"
"เป็นไปไม่ได้หรอกกอหญ้า เอบีบอกว่า มนุษย์จะกลัวสิ่งที่มาจากนอกโลกน่ะ"
"คงมีแค่ฉันล่ะมั้งที่ไม่กลัวเธอ แถมฉันยังรักเธอด้วย ฮิฮิ"
"ทำไมเธอถึงรักฉันได้ล่ะกอหญ้า ทั้ง ๆ ที่เธอก็รู้ว่าฉันเป็นโรมีเนี่ยน"
"ฉันสัมผัสได้ตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกเลยล่ะตัวเล็ก ว่าเธอนิสัยดี และจะไม่ทำร้ายฉัน ซึ่งมันก็จริงอย่างที่ฉันรู้สึก เธอรักและดูแลฉันเป็นอย่างดีมาตลอดเลย"
"ฉันรักเธอนะ"
"ขอบคุณที่รักฉันนะตัวเล็ก ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้เธอได้มาที่นี่" ร่างที่ตัวเล็กราวกับเด็กเดินเข้าไปนั่งที่ตักของกอหญ้าช้า ๆ พร้อมกับซบลงไปที่หน้าอก กอหญ้าจึงโอบกอดเธอเอาไว้แน่น แล้วก้มลงจูบที่ศีรษะของเทเลซ่าอย่างอ่อนโยน
แม้จะเป็นความแตกต่างแต่กอหญ้าก็ไม่เคยรังเกียจเทเลซ่าเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับมอบความรักให้ทั้งชีวิต จนกระทั่งวันที่กอหญ้าประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต ทำให้เทเลซ่าเสียใจเป็นอย่างมาก เธอทำได้เพียงแค่ใช้ระบบพลางตัวยืนดูร่างของกอหญ้าที่ถูกไฟในกองฟอนแผดเผาไปเท่านั้น ก่อนจะเก็บกระดูกของกอหญ้าติดมือกลับไปยังดาวโรมีนัสด้วย
วันเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายปี
"ทำไมไม่สำเร็จสักทีนะ!!!"
"เจ้านายคะ...ล้มเลิกความพยายามเถอะ ไม่ว่าคุณจะทำยังไง คุณก็สร้างเขาขึ้นมาอีกคนไม่ได้"
"ได้สิ! ยีนเราคล้ายกัน ทำไมเราจะสร้างมนุษย์ขึ้นมาไม่ได้!!"
"เจ้านาย...ได้โปรดพอเถอะ"
"หุบปากไปเอบี...ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะสร้างเขากลับมาให้ได้ หรือไม่...ฉันก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะสร้างโรมีเนี่ยนให้เหมือนมนุษย์ที่สุด!"
"พอเถอะ...เจ้านาย คุณสร้างเขาไม่ได้"
"หุบปาก…"
"คุณสร้างมนุษย์ไม่ได้!"
"ก็บอกให้หุบปากไง!!! ฉันทำได้!!! คอยดูแล้วกัน!!!"
ปิ๊บ ๆ ๆ วืด….
เทเลซ่าโกรธจัดจนต้องปิดระบบเอบีทันที ก่อนจะหันมาเคร่งเครียดกับการพัฒนายีนมนุษย์และโรมีเนี่ยนต่อจากเดิม
"ขอโทษนะกอหญ้า...ที่ตอนอยู่บนโลกฉันช่วยชีวิตเธอไม่ได้...แต่ฉันจะสร้างเธอขึ้นมาให้ได้ เธอต้องมาอยู่กับฉันนะกอหญ้า...ฉันรักเธอ...ได้โปรด...ขอให้สำเร็จที…"
