ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังไปทั่วบริเวณโถงทางเดินของหอพักใกล้มหาวิทยาลัยที่อดีตคนรักของขวดแก้วอาศัยอยู่ หญิงสาวพยายามเคาะประตูหลายต่อหลายครั้งอย่างร้อนรน เพราะไม่มีทีท่าว่าจะมีใครมาเปิดประตูให้
"ซี!! เปิดประตูให้พี่หน่อย!"
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"ซี!! ได้ยินพี่ไหม!!?"
พรึบ!!
จู่ ๆ ประตูไม้ก็เปิดพรวดเข้าไปจนขวดแก้วถึงกับชะงัก สิ่งที่เธอตกใจคือสภาพของอดีตคนรักที่ดูไม่สู้ดีนัก รอบดวงตาของเธอแดงก่ำคาดว่าคงผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมเผ้ายุ่งหยิง ชายเสื้อนักศึกษาหลุดรุ่ยซ้ำยังยับยู่ยี่
"ซี...เป็นยังไงบ้าง..."
"พี่แก้ว...พี่มาหาซีจริง ๆ ด้วย ฮือ ๆ" ซีโผเข้ามาสวมกอดขวดแก้วทั้งน้ำตาจนร่างกายของเธอสั่นเทาจากการร้องไห้ ขวดแก้วจึงได้แต่กอดปลอบเธอด้วยความเห็นใจ
"ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่นี่แล้ว"
"ฮือ ๆ ขอบคุณนะคะพี่แก้ว ฮึก ๆ"
"พี่ขอโทษนะซีที่ไล่ซีกลับมา พี่ขอโทษจริง ๆ"
"คืนนี้พี่แก้วอยู่เป็นเพื่อนซีได้ไหมคะ นะ...ซีขอร้อง"
"อืม...โอเค ๆ เข้าไปข้างในก่อนเถอะ" สาวสวยจูงมือรุ่นน้องเข้าไปในห้องเพื่อที่จะให้สงบสติอารมณ์เสียก่อน เพราะก่อนหน้าที่เธอเคาะประตูเสียงดังก็มีนักศึกษาเปิดประตูออมาดูบ้าง ตอนนี้ยังมีเสียงร้องไห้ของซีอีก เดี๋ยวจะมีเรื่องเข้าใจผิดไปกันใหญ่
กว่าหญิงสาวจะสงบลง ขวดแก้วต้องกอดปลอบเธออยู่นาน ใจหนึ่งก็ยังรู้สึกเสียใจที่ตนถูกหลอกมาโดยตลอด แต่ถึงกระนั้นขวดแก้วก็หาได้ใจไม้ไส้ระกำปล่อยให้อีกคนร้องไห้อยู่คนเดียวได้ ในใจลึก ๆ เธอก็ทั้งรักและเป็นห่วงนักศึกษาสาวผู้นี้อยู่วันยังค่ำ
"ดีขึ้นไหมซี"
"ค่ะ ขอบคุณนะพี่แก้ว"
"พี่ตกใจมากเลยนะรู้ไหมที่ส่งข้อความไปแบบนั้น พี่คิดว่าซีจะทำอะไรบ้า ๆ ซะอีก"
"ตอนนั้นซีหายใจไม่ออก ซีไม่รู้จะทำยังไง คนแรกที่ซีคิดถึงก็คือพี่นะพี่แก้ว"
"เฮ้อ...เวลาร้องไห้ก็ชอบหายใจไม่ออกแบบนี้ตลอด จะไม่ให้ห่วงได้ยังไง แถมตอนนี้ไม่มีใครดูแลแล้วด้วย"
"พี่แก้วมาอยู่กับซีได้ไหม"
"ที่ผ่านมาพี่ก็รอคอยที่จะได้อยู่กับซีมาตลอด ตอนนี้มันเป็นเวลาของพี่แล้วใช่ไหม"
"ขอโทษนะพี่แก้วสำหรับทุกอย่าง ให้โอกาสซีได้แก้ตัวนะคะ ซีจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว"
"อืม...ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว พี่อยู่ตรงนี้แล้วไง"
"ขอบคุณนะพี่แก้ว" ทั้งสองสวมกอดกันและกันอีกครั้งพลางกับยิ้มออกมาอย่างอุ่นใจ อย่างน้อยการมาพบกันครั้งนี้ก็ไม่ได้แย่ไปเสียทีเดียว มันยังพอมีเรื่องดี ๆ อยู่บ้าง คือการที่ทั้งสองได้ปรับความเข้าใจกันนั่นเอง
เพราะความคุ้นชินและบรรยากาศการอยู่สองต่อสองมันช่างเป็นใจนัก ซีประคองใบหน้าของนักเขียนสาวขึ้น ก่อนจะโน้มตัวลงจุมพิตที่ริมฝีปากอมชมพูอย่างอ่อนโยน ซึ่งขวดแก้วก็เงยหน้าตอบรับจูบพร้อมกับใช้แขนทั้งสองข้างคล้องไปที่คอของรุ่นน้อง ก่อนร่างของเธอจะถูกประคองให้โน้มตัวนอนลงที่เตียงช้า ๆ
"ซี...หายใจไม่ออกอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ตอนนี้หายใจออกแล้วล่ะ"
"ได้ยาดีงั้นสิ"
"ใช่ค่ะ ต่อนะ…"
"อืม…" เมื่อซีเลื่อนริมฝีปากลงมาจูบที่ต้นคอระหง ซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ขวดแก้วเหลือบเห็นแสงสีม่วงอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องนอน แต่แสงนั่นมันมาให้เห็นเพียงแว็บเดียวเท่านั้น ทำเอาเธอถึงกับสะดุ้ง
"ซะ...ซี! หยุดก่อน"
"อะไรเหรอพี่แก้ว"
'เมื่อกี้...คงไม่ใช่บู้บี้ตามฉันมาหรอกนะ แล้วทำไมฉันต้องเกรงใจเขาด้วยนะ ในเมื่อเขาไม่มีความรู้สึก แล้วเขาก็เห็นฉันมีอะไรกับซีมาบ่อยแล้วด้วย' ขวดแก้วคิดในใจ
"พี่แก้วเป็นอะไรคะ"
"คืนนี้เราไม่มีอะไรกันได้ไหม"
"ทำไมล่ะคะ"
"เปล่าหรอก ไว้เรากลับมาคบกันจริง ๆ จัง ๆ ค่อยว่ากัน"
"โธ่...พี่แก้ว งั้นเราก็กลับมาคบกันเลยสิคะ"
"นี่! ที่ทำไว้อย่าคิดว่าพี่ไม่โกรธนะซี ดีแค่ไหนที่พี่มาหาน่ะ!"
"ก็เพราะพี่แก้วรักซีไง"
"เฮ้อ...แล้วซีรักพี่จริง ๆ งั้นเหรอ ไม่ใช่แค่เพราะเซ็กซ์ใช่ไหม"
"ซีรักพี่แก้วจริง ๆ นะคะ ถ้าซีไม่รักพี่ ซีก็ไม่ทำแบบนั้นหรอก"
"แล้วบีมล่ะ?"
"ตอนนี้มีแค่เรานะคะ พี่อย่าพูดถึงคนอื่นสิ"
"ยังไงก็แล้วแต่...วันนี้ห้ามมีอะไรกัน ถือว่าพี่ทำโทษที่ซีทำให้พี่เสียใจ ไปอาบน้ำได้แล้วไป"
"เฮ้อ...ก็ได้ ไปอาบพร้อมกันไหมคะ"
"ไม่!"
"น้า…"
"อย่ามาอ้อน!"
"พี่แก้วแพ้ลูกอ้อนซีตลอดแหละ อาบน้ำกันนะคะที่รัก"
"อย่ามาเรียกแบบนี้ ตอนนี้ไม่ใช่!"
"เฮ้อ...จะไม่อาบด้วยจริง ๆ เหรอคะ อาบด้วยกันน้า...น้าพี่แก้วคนสวย"
"ไม่! อ๊ะ!!! ซี!! ปล่อยนะ!!" เมื่อขวดแก้วมีท่าทีปฏิเสธ ซีจึงช้อนร่างขึ้นอุ้มแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที ก่อนร่างของขวดแก้วจะถูกวางลงและถูกดันให้ถอยหลังไปติดกับผนังห้องน้ำพร้อมกับจู่โจมจูบแบบดูดดื่มทันทีโดยที่ขวดแก้วยังไม่ทันได้ตั้งตัว เธอจึงพยายามที่จะขัดขืนรสจูบที่เร่าร้อน แต่ก็ไม่เป็นผล
กำปั้นเล็ก ๆ พยายามทุบหลายครั้งแต่ก็ไร้เรี่ยวแรงลงเมื่อรุ่นน้องสอดลิ้นตวัดรัดกันพร้อมกับสองมือที่บีบคลำหน้าอกของเธอ และใช้นิ้วโป้งบีบเกี่ยวที่ยอดอกอย่างช่ำชองเพราะหญิงสาวรู้จุดอ่อนเธอดีกว่าใคร จนในที่สุดเสียงครางก็ดังออกมาเบา ๆ ซึ่งมันสร้างความพึงพอใจให้นักศึกษาสาวไม่น้อย เธอจึงรีบถอดเสื้อรุ่นพี่ออกอย่างรวดเร็ว แล้วใช้มือข้างหนึ่งดึงบราลงแล้วก้มลงโลมเลียยอดปทุมถันทันที
"อ๊า…อือ..."
"อืม…" ซีครางออกมาอย่างพึงพอใจเมื่ออีกคนครางเสียงกระเส่าออกมา เธอจึงใช้มือทั้งสองที่ว่างอยู่ลูบไล้ให้ทั่วเรือนร่าง จนอีกคนร่างแอ่นเอนตามทุกการสัมผัสด้วยความเสียวซ่าน แล้วจึงเลื่อนมือลงมาปลดกระดุมกางเกงออกอย่างช่ำชอง
ใช่...หญิงสาวช่ำชองไปเสียทุกอย่าง เธอสามารถสะกดขวดแก้วได้ตั้งแต่รสจูบที่เร่าร้อนนั่นแล้ว ใครกันจะต้านทานเธอได้ ทว่า...
"คนคนนั้นเป็นเราได้หรือเปล่า…"
จู่ ๆ คำพูดของสาวสวยต่างดาวก็ผุดขึ้นมาเรียกสติของขวดแก้ว แต่กลับไม่สามารถต่อต้านอีกคนได้ เมื่อนิ้วเรียวสอดใส่เข้าภายใน แผ่นหลังของเธอก็เอนแนบไปกับผนังทันที พร้อมกับเสียงครางที่ดังออกมาเรียกอารมณ์ของอีกคนให้เร่งจังหวะขึ้นอีก และลิ้นก็ยังคงโลมเลียยอดปทุมถันเธออย่างนั้นไม่ปล่อย
'บู้บี้...ฉันขอโทษ...ช่วยฉันด้วย…'
"อ๊า!! อือ!! ซี...พอแล้ว พี่...พี่เจ็บ"
"เดี๋ยวสิคะ…"
การปฏิเสธแบบนั้นของขวดแก้วไม่ได้ช่วยให้อีกคนหยุดการกระทำของตนแต่อย่างใด ก็ในเมื่อร่างกายของเธอนั้นตอบสนองทุกการสัมผัสจนได้ยินเสียงอันน่าอภิรมย์ทุกจังหวะที่นิ้วเรียวทำหน้าที่อยู่ บวกกับเสียงครวญครางของเธอที่ฟังอย่างไรดูเหมือนกับว่าเธอกำลังมีความสุข หญิงสาวจึงเร่งจังหวะนิ้วเรียวให้เร็วขึ้นอีก จนมือทั้งสองข้างของขวดแก้วจิกที่บ่าของเธอแน่น
"อ๊า...อ๊า...ขอ...ร้อง...พอเถอะ...อือ..อ๊า!!" เมื่ออีกคนปลดปล่อยอารมณ์ของเธอได้สำเร็จ ร่างของขวดแก้วกระตุกเกร็งสองถึงสามครั้ง ก่อนจะหมดเรี่ยวแรงลงในอ้อมกอดของซีทันที
"ทำไมต้องบอกให้พอล่ะคะ พี่เองก็ชอบไม่ใช่เหรอ"
"พอเถอะซี พี่จะออกไปข้างนอก"
"อาบน้ำด้วยกันก่อนนะคะ น้ำพี่เยอะขนาดนี้ พี่ต้องล้างตัวหน่อยนะ" ขวดแก้วพยายามรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ผละออกแต่ก็ถูกซีคว้าตัวเอาไว้ได้ ก่อนจะจับเธอหันหน้าแนบกับผนังห้องน้ำอีกครั้ง พร้อมกับซุกไซ้ที่ต้นคอระหงและท้ายทอย ราวกับอารมณ์ความต้องการของเธอยังไม่มอดดับ
"ซี...ปล่อย"
"ซี!!" เมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคย ซีถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วหันไปตามต้นตอของเสียงทันที ก่อนจะเห็นเจ้าของเสียงยืนอยู่หน้าห้องน้ำด้วยท่าทีที่โกรธจัด ทำเอาเธอถึงกับอ้าปากพะงาบด้วยความตกใจกลัว
"บะ...บีม...มาได้ไง!?"
"มึงอีกแล้วเหรอ!!"
"บีมหยุดนะ!!" หญิงสาวอีกคนโผเข้ามากระชากผมของขวดแก้วอย่างแรง โดยที่ขวดแก้วนั้นไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะต่อต้านเธอแล้ว ซีจึงพยายามที่จะยื้อยุดฉุดกระชากหญิงสาวเพื่อให้ขวดแก้วรอดพ้นจากเงื้อมมือเธอ
"ปล่อยพี่แก้วนะบีม!!"
"ยังไม่หยุดร่านอีกเหรอซี!!"
"บีม เราเลิกกันแล้วนะ!!"
"เลิกแล้วก็มาเอากับคนอื่นเลยเหรอ อ๋อไม่สิ แอบไปเอากันมานานแล้วนี่!!" เมื่อบีมกำลังจะง้างมืออีกข้างตบขวดแก้ว ก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือร้อน ๆ ข้างหนึ่ง เธอจึงรีบหันขวัลไปมองเจ้าของมือด้วยความตกใจ
"ผู้หญิงคนนี้ของเรา!! เราขอคืนนะ พวกเธอทำร้ายหัวใจเขามามากพอแล้ว!! ส่วนเรื่องของพวกเธอก็ไปเคลียร์กันเอง อย่ามายุ่งกับคนของเรา!!" สาวสวยเจ้าของเสียงสะบัดมือของบีมออกอย่างแรง แล้วก้มลงไปหยิบเสื้อของขวดแก้ว ก่อนจะช้อนร่างของเธอออกจากห้องน้ำ ทำเอาสาวสวยทั้งสองคนถึงกับงง
"บู้บี้ ฮือ ๆ"
"ไม่ต้องพูดอะไรนะ เราจะพาเธอกลับบ้าน" บู้บี้วางร่างของขวดแก้วลงบนเตียงพร้อมกับสวมเสื้อให้เธอ ก่อนจะหันไปมองทั้งสองที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำราวกับจะเอาเรื่องเธอต่อ
"อย่ามายุ่งกับคนของเราอีก! พยายามทำในขณะที่อีกคนขัดขืนแบบนี้เขาเรียกทำร้ายร่างกายนะ!!"
"มาหาถึงห้องขนาดนี้เรียกว่าทำร้ายร่างกายเหรอ! มันก็เลวพอ ๆ กันทั้งคู่แหละ!!"
"เราไม่มีเวลามาอธิบายหรอกนะ แต่ถ้าเธอดูแลคนของเธอให้ดี เขาจะไม่มาทำแบบนี้กับคนอื่นหรอก อย่าโทษแต่คนอื่นเลย เธอเองก็แอบไปมีอะไรกับคนอื่นเหมือนกัน อย่าคิดว่าเราไม่รู้!" เมื่อบู้บี้ตะคอกกลับไป บีมถึงกับสะดุ้งแล้วกลืนน้ำลายดังอึก ซีจึงหันมามองหน้าเธอด้วยความโกรธ
"บีม!!!"
บู้บี้รีบอุ้มขวดแก้วออกจากห้องทันทีเมื่อทั้งสองมีทีท่าว่าจะทะเลาะกัน ขวดแก้วทั้งเจ็บปวดทั้งรู้สึกผิด ได้แต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของบู้บี้อย่างนั้นโดยไม่แคร์สายตาใครที่มองมา
"ฮือ ๆ ฉันขอโทษ บู้บี้ฉันขอโทษ"
"เธอขอโทษเราทำไมเหรอ"
"ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันทำแบบนี้แล้วฉันถึงเจ็บและรู้สึกผิดกับเธอ ฮือ ๆ ฉันขอโทษ"
"ไม่เป็นไรนะ เราไม่ได้ว่าอะไรเธอสักหน่อย"
"ฉันขอโทษที่ปล่อยเธอไว้ข้างนอกนะบู้บี้ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันกลัวว่าถ้าเธอรู้ความรู้สึกของฉันแล้วเธอจะไม่อยู่กับฉันอีก ฮือ ๆ ฉันสับสนไปหมด"
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว คนมองกันใหญ่แล้วนะ แค่เราอุ้มเธออยู่คนก็มองแล้ว เขาจะว่าเราทำร้ายเธอนะขวดแก้ว"
"ฮือ ๆ ฉันขอโทษ"
"ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดขอโทษ เราจูบเธอจริง ๆ ด้วย"
"ฮึก…"
"ดีมาก ค่อยน่ารักหน่อย" ขวดแก้วยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดของบู้บี้อยู่อย่างนั้น โดยที่สาวสวยอีกคนอุ้มเธอเดินฝ่าผู้คนราวกับไม่มีเหน็ดเหนื่อย
'ขอบคุณนะบู้บี้...ขอบคุณที่เข้าไปช่วยฉัน...ขอบคุณที่คอยอยู่เคียงข้างฉันในวันที่ฉันรู้สึกแย่...ต่อไปนี้ฉันจะตัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตฉัน...ไม่ใช่เพื่อตัวฉัน แต่เพื่อเธอนะบู้บี้'
"ก่อนกลับ เราขอพาเธอไปที่ที่หนึ่งได้ไหม"
"ไปไหนเหรอ ตอนนี้วางฉันลงก็ได้นะ ฉันเดินเองได้"
"ไม่หรอก เราอยากอุ้มเธอ เธอจะได้ไม่เดินหนีเราอีก"
"อืม...ขอโทษนะ"
"ขอโทษอีกแล้วนะ อยากโดนเราจูบเหรอ"
"บะ...บ้าเหรอ"
"ไม่ต้องขอโทษแล้วนะ เข้าใจไหม"
'จะให้ฉันห้ามใจไม่ให้รักเธอได้ยังไงนะบู้บี้…'
บู้บี้อุ้มร่างของขวดแก้วเดินไปตามทางเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดที่สะพานแห่งหนึ่ง เมื่อมองลงไปแสงไฟจากข้างทางทั้งสองฝั่งส่องสะท้อนกับพื้นน้ำทอดยาวจนสุดสายตา พร้อมกับแสงพระจันทร์ส่องสว่างอยู่ระหว่างกลาง บวกกับสายลมยามค่ำคืนพัดโชยมาเบา ๆ มันทำให้บรรยากาศในตอนนี้ดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก
"อยากพามาที่นี่เองเหรอ"
"ตอนนั้นเราเห็นเธอดูเหมือนจะโกรธ เราเลยไม่กล้าตามเธอไป ก็เลยเดินมาเรื่อย ๆ จนมาเจอที่นี่ มันสวยมากเลย"
"อืม...นั่นสิ ขอโทษจริง ๆ นะบู้บี้ ที่ฉัน..." ยังไม่ทันที่ขวดแก้วจะพูดจบ บู้บี้ก็ก้มลงจูบเธอทันที ทำเอาขวดแก้วอึ้งจนดวงตาเบิกโพลง
"ทะ...ทำอะไรของเธอน่ะบู้บี้!! ฉันบอกแล้วไงว่าห้ามจูบฉันก่อนได้รับอนุญาต!"
"เราบอกแล้วใช่ไหม ถ้าพูดขอโทษอีกเราจะจูบ"
"โอ๊ย! ใครจะไปคิดว่าเธอจะทำจริงล่ะ! แล้วความรู้สึกที่เธอเรียนรู้จากฉันไปความรู้สึกแรก ก็คือความรู้สึกผิดน่ะสิ!!"
"เรียนรู้ความรู้สึกผิดแล้วมันไม่ดียังไง"
"ฉันอยากให้เธอเรียนรู้ความรู้สึกรักจากฉันมากกว่านะบู้บี้"
"ไม่เป็นไร...นี่เราจูบเธอ ไม่ใช่เธอจูบเรา เราจะรอความรู้สึกนั้นจากเธอนะ"
"อะ...เอ่อ...อืม...ว่าแต่วางฉันลงได้แล้วไหม"
"เรากลัวเธอจะหนีเราอีก"
"ไม่หนีหรอกน่า"
"โกหก เธอชอบพูดอย่างแล้วทำอีกอย่าง ครั้งแรกก็บอกจะไม่ทำร้ายเรา เธอก็ทำร้ายเราจนหัวแตก ตอนเย็นเธอยังเดินหนีเราจนเราไปชนใครก็ไม่รู้ ยังไม่พอยังขึ้นเสียงใส่เรา ไม่ให้เราตามเธอไป แต่กลับเรียกให้เราไปช่วย"
"ฮะ!! หมายความว่าไง เธอได้ยินฉันด้วยเหรอ"
"หัวใจของเธอมันเรียกเรา"
"ทำไมถึงรู้ล่ะบู้บี้! ทำไมเธอได้ยิน ฉันเรียกเธอในใจนะ!?"
"เพราะเธอรักเราไง เราถึงได้ยิน…"
