"นี่เหรอ น้องเจนปีหนึ่ง เอกบัญชี" เสียงดุดันของหญิงสาวหนึ่งในกลุ่มคนที่เดินเข้ามาในห้องน้ำ ใบหน้าของเธอดูขึงขัง ดูก็รู้ว่าคนกลุ่มนี้ไม่ได้เป็นมิตรอย่างแน่นอน เจนดาจึงมองหน้ากลับอย่างไม่มีเกรงกลัว
"มีอะไร"
"หยิ่งสมคำล่ำลือจริง ๆ สงสัยจังว่าแกมีอะไรดี ที่ทำให้ไอสนใจ" หญิงคนเดิมกอดอกพูดด้วยท่าทีเย้ยหยัน
"พูดเรื่องบ้าอะไรกัน"
"อย่ามาตีหน้าซื่อ ไอเขาตะโกนบอกชอบแกกลางโรงอาหารขนาดนั้น"
"เดี๋ยวนะ พี่ไอไม่ได้ตะโกนบอกว่าชอบซะหน่อย หูเพี้ยนหรือไง แล้วก็ช่วยหลีกทางด้วยนะคะ จะออกไปข้างนอก" เจนดารู้ดี ว่าคนกลุ่มนี้เข้ามาหาเรื่องเธอชัด ๆ ยิ่งเป็นคนขี้เบื่ออยู่แล้วด้วย การถูกหาเรื่องแบบนี้เธอไม่ชอบเอาเสียเลย สิ่งที่ทำได้คงเป็นการเลี่ยงการปะทะ เธอจึงพยายามที่จะเอี้ยวตัวหลบ ทว่า...
"ปากเก่งนี่!!"
"เฮ้ย!!" หญิงสาวคว้าคอเสื้อของเจนดาได้ก็กระชากเข้าหาตัวอย่างแรง มืออีกข้างกำลังตั้งท่าจะง้างตบแบบเต็มวงสวิง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงชักโครกที่ดังมาจากห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ประตูยังปิดเอาไว้ ก่อนเสียงเปิดกลอนประตูจะดังตามออกมา
ร่างของใครคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงไปที่อ่างล้างมือด้วยท่าทีเรียบนิ่ง ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก แต่จู่ ๆ เจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมองผ่านกระจกไปทางหญิงสาวที่เข้ามาหาเรื่องเจนดาด้วยสายตาที่ดุดัน นัยน์ตาคู่นั้นไม่ต่างกับสัตว์ป่าที่รอเวลาจะขย้ำเหยื่อเลยจริง ๆ ทำเอาหญิงสาวที่กำลังกำคอเสื้อเจนดาอยู่รีบผละออกโดยพลันด้วยความหวาดกลัว
"ไอ!!"
"ถ้าเห็นแตะต้องตัวน้องเจนอีกเมื่อไหร่...แม้แต่ความเป็นเพื่อนฉันก็จะไม่มีให้" หญิงสาวเจ้าของสายตาดุดันพูดออกมาอย่างเยือกเย็น และสายตาก็ยังคงจับจ้องผ่านกระจกอยู่อย่างนั้น
"ไอ!! เธอชอบมันเหรอ"
"ถ้าใช่...แล้วจะทำไม?"
"ไอ!! มันมีอะไรดี!?"
"ดีกว่าเธอแล้วกัน ถ้ายังจะมาหาเรื่องคนของฉันอยู่แบบนี้ เธอคงรู้นะว่าฉันจะทำยังไง รีบออกไปซะ!"
"ไปเถอะมึง!" เมื่อหญิงสาวอีกคนเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดีแล้ว เธอจึงรีบคว้าข้อมือของเพื่อนแล้วลากออกจากห้องน้ำโดยเร็ว
บรรยากาศภายในห้องน้ำตอนนี้ถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบ เพราะไอรู้สึกผิดต่อรุ่นน้องเหลือเกินที่เป็นต้นเหตุให้บรรดาสาว ๆ ที่ชื่นชอบเธอมาหาเรื่องรุ่นน้องแบบนี้
"เจนเป็นอะไรไหม"
"ไม่ค่ะ คนของพี่มาหาเรื่องหนูแบบนี้ พี่ก็ควรอยู่ห่าง ๆ หนูไว้นะคะ" ไอไม่ฟังที่เจนดาพูดแต่อย่างใด แต่เธอกลับเดินเข้าหาแล้วเอื้อมมือมาจัดปกเสื้อให้กับรุ่นน้องแทน
"เจ็บไหม"
"ไม่ค่ะ"
"ขอโทษนะที่เป็นต้นเหตุ"
"ถ้ารู้ว่าเป็นต้นเหตุก็อย่ามาใกล้สิคะ ไม่ได้ยินที่หนูบอกเหรอ"
"เขาจะไม่มายุ่งกับเจนอีกแน่นอน"
"เชื่อได้เหรอคะ"
"ได้สิ"
"แต่เจนว่า คนอย่างพี่น่ะเชื่อไม่ได้ เพราะพี่ชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อ" สิ้นคำพูดของเจนดา รุ่นพี่เงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคิ้วขมวดราวกับไม่เข้าใจสิ่งที่รุ่นน้องพูดไปก่อนหน้า
"พี่พูดอะไรเพ้อเจ้อเหรอ ทำไมถึงบอกว่าพี่เชื่อไม่ได้"
"ก็ที่อยู่โรงอาหารนั่นไงคะ"
"ที่บอกว่าจองแล้วน่ะเหรอ"
"ประมาณนั้นค่ะ อย่าพูดอะไรเพ้อเจ้อแบบนี้อีกนะคะ ถึงมันจะเป็นแค่เกมหรือคำสั่งบ้า ๆ พี่ก็มีสิทธิ์ปฏิเสธไม่ใช่เหรอ เพราะพี่อยู่ปีสองแล้ว พี่จะมาพูดอะไรแบบนี้ทำไม เดี่ยวคนอื่นเขาเข้าใจผิดหมด"
ไอยืนนิ่งอีกครั้ง สีหน้าของเธอนั้นเรียบนิ่งจนเจนดาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ และเจนดาก็ต้องถอยหลังพรวดด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ รุ่นพี่ก็ก้าวเข้าหาเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เรียกได้ว่าทั้งสองอยู่ในระยะประชิด หากถอยหลังออกไม่ทัน มีหวังโดยจูบเป็นแน่
"พะ...พี่จะทำอะไรน่ะ"
"จะพิสูจน์ให้ดูไง ว่าเรื่องที่พี่พูดอยู่โรงอาหารน่ะ เป็นเรื่องจริง ไม่ได้เพ้อเจ้อ ไม่ได้เกม ไม่ใช่คำสั่งบ้า ๆ ด้วย"
"พะ...พี่..." ยังไม่ทันที่เจนดาจะได้โต้ตอบอะไร สาวสวยรุ่นพี่ก็ก้าวเข้าประชิดตัวอีกครั้ง และจับหมับที่ท้ายทอยก่อนจะโน้มตัวเข้ามาประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันจนดวงตาทั้งสองข้างของเจนดาเบิกโพลง
ใช่...เธอโดนขโมยจูบเป็นครั้งที่สองแล้ว แต่ไม่รู้เพราะตกใจหรืออย่างไรกันที่ทำให้เจนดายืนนิ่ง เธอไม่ได้ต่อต้านการกระทำของรุ่นพี่แต่อย่างใด กลับรู้สึกว่าครั้งนี้รสจูบของรุ่นพี่มันนุ่มนวลและอ่อนโยนจนสมองของเธอกลายเป็นสีขาวโพลน ราวกับถูกดูดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง
สมองของเธอต้องลืมสั่งการให้เธอผละออกเป็นแน่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะกำลังช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แขนและขาก็อ่อนแรงจนขยับไม่ได้ แต่เมื่อรุ่นพี่ผละริมฝีปากออกช้า ๆ เจนดาถึงกับหายใจเฮือกอย่างแรงเพราะเธอเกือบจะขาดอากาศหายใจ จากการลืมหายใจไปชั่วขณะ
"จองแล้วนะ...ห้ามไปบอกรักใครอีก เข้าใจไหม" เสียงของไอแหบพร่า ลมหายใจหอบเบา ๆ คาดว่าเจ้าตัวก็คงลืมหายใจเช่นกัน ก่อนเธอจะรีบผละตัวออกและเดินออกจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีคำลาใด ๆ เล่นเอาเจนดาถึงกับเข่าอ่อน โชคยังดีที่เธอรีบพลิกตัวแล้วใช้มือค้ำลงกับอ่างล้างมือได้ทัน เพราะตอนนี้หัวใจเธอเต้นโครมครามจนแทบจะคุมสติตัวเองไม่อยู่
'อะไรวะเนี่ย...พี่ไอบ้า!! คิดจะฆ่ากันหรือไงวะ!'
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ต้องขอบคุณเสียงเคาะประตูของกบเพื่อนรักที่ช่วยเรียกสติให้กลับมา ก่อนที่จะเตลิดไปมากกว่านี้ เมื่อเจ้าตัวเปิดประตูพรวดเข้ามา เจนดาจึงต้องพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดเพราะกลัวว่าเพื่อนรักจะซักถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
"อิหมา!! ตกส้วมตายแล้วหรือไง เข้าห้องน้ำนานจังวะ"
"อะ...เออ เสร็จแล้ว เจนพรล่ะ"
"รอฟังประกาศผลน่ะ แล้วมึงมัวทำอะไรอยู่วะเนี่ย ทำไมเข้าห้องน้ำนานงี้วะ"
"ขอโทษที พอดีมีเรื่องนิดหน่อย"
"มีเรื่องอะไรวะ!?"
"เดี๋ยวไว้กลับบ้านกูเล่าให้ฟังแล้วกัน จะได้เล่าให้เจนพรฟังทีเดียว"
"เออ ๆ ก็ได้วะ เรารีบออกไปกันเถอะ เดี๋ยวไม่ทันฟังประกาศผลคัดเลือก"
"อืม ปะ!"
"ยินดีด้วยนะมึง!! กูบอกแล้วว่ายังไงก็ผ่านฉลุย!!" สามสาวเพื่อนรักกอดกันกลมเมื่อเจนพรบอกผลการคัดตัวเมื่อกลับมาถึงบ้าน
"โอ๊ย ทีนี้กูก็จะไม่ค่อยว่างแล้ว กูต้องไปซ้อมทุกเย็นเลย"
"เดี๋ยวกูกับคางคกจะไปดูแลมึงเอง"
"ไม่ต้องหรอก ซ้อมดึกจะตาย ถึงจะเป็นงานคณะ แต่เอกเราก็ไม่ยอมน้อยหน้าเอกอื่นแน่"
"เพื่อนกูได้เป็นดาวมหา'ลัยชัวร์" กบพูดด้วยท่าทีที่มั่นใจ
"มั่นใจอะไรขนาดนั้นวะ เอารอบคณะให้มันรอดก่อนเถอะ"
"โอ๊ยเจนพร มึงครบเครื่องขนาดนี้ ไม่ได้ก็บ้าแล้ว ยังไงก็สู้ ๆ นะมึง พวกกูเป็นกำลังใจให้นะ"
"ขอบคุณนะพวกมึง ขอกอดหน่อย" ทั้งสามกอดกันกลมอีกครั้งด้วยความยินดี ก่อนที่กบจะผละตัวออกแล้วหันมามองหน้าเจนดาเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่คุยกันค้างไว้
"อิหมา!! กูยังไม่ลืมเรื่องมึงนะ อย่ามาเนียน"
"ก็ฟังเรื่องน่ายินดีแล้ว ก็ปล่อยผ่านเรื่องกูเถอะน่า"
"เป็นไรวะคางคก"
"ก็ตอนที่ไปตามมัน มันบอกว่ามีเรื่อง แล้วบอกจะเล่าให้ฟังตอนกลับบ้าน"
"ก็แค่...พี่ไอจูบกูอีกแล้วน่ะ" ทั้ง ๆ ที่มีเรื่องเกิดขึ้นในห้องน้ำจริง ๆ แต่เจนดาก็เลือกที่จะพูดเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น เพราะเธอไม่อยากทำลายบรรยากาศที่น่ายินดี หากบอกว่าถูกรุ่นพี่หาเรื่อง มีหวังเพื่อนรักทั้งสองต้องเดือดยิ่งกว่าน้ำต้มเดือด ๆ ก็เพราะเจนดารู้นิสัยของเพื่อนดี โดยเฉพาะเจนพร แม้เจ้าตัวจะเป็นสาวสวยสายหวานก็เถอะ แต่เธอรักเพื่อนมากกว่าใคร เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเพื่อนของตนเป็นแน่
"กูว่าพี่ไปชอบมึงชัวร์" เจนพรยืนยันคำเดิม
"ไม่รู้ว่ะ กูสับสนไปหมด แต่กูก็ไม่อยากรู้ กูไม่อยากเจอหน้าพี่เขาด้วยซ้ำ จะจูบกูเพื่ออะไรวะ"
"ก็เพราะเขาชอบมึงไงอิหมา!!"
"โอ๊ย พวกมึงก็พูดแต่แบบนี้ กูไปอาบน้ำนอนแล้วนะ!" เมื่อพูดจบ เจนดาก็เดินหนีออกมาทันที ในใจเธอเต้นตึกตักเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น
'จองแล้วนะ...ห้ามไปบอกรักใครอีก เข้าใจไหม'
"ที่พี่พูดมันหมายความว่าไงนะ แล้วที่มาจูบอีก พี่ชอบฉันอย่างงั้นเหรอ เฮ้อ…!! ไม่อยากเข้าข้างตัวเองหรอกนะ แต่เหตุผลที่จะจูบใครสักคนคือต้องรู้สึกอะไรก่อนไม่ใช่หรือไง...."
เข้าวันถัดมา ขณะที่สามสาวกำลังเดินเข้าไปที่ตึกคณะก็ได้พบกับรุ่นพี่ที่ยืนรออยู่ วันนี้เธอแต่งกายด้วยชุดสูทสีกรมท่าประจำสาขา ทำให้เธอดูเรียบร้อยขึ้นจากเดิมและดูดีเป็นอย่างมาก แม้แต่เจนดาเองที่ไม่ค่อยจะสนใจใครเท่าไรนักยังรู้สึกว่าวันนี้รุ่นพี่ดูสวยสะดุดตาจริง ๆ
"อ้าว พี่ไอสวัสดีค่ะ" ทั้งสามยกมือไหว้ทันทีเมื่อเจอรุ่นพี่
"สวัสดีจ้ะ พี่รออยู่เลย พอดีเอาหนังสือมาให้น้องรหัสน่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องซื้อใหม่ ในนั้นพี่ไฮไลต์ส่วนสำคัญ ๆ พร้อมโน้ตไว้ให้แล้วบ้าง น่าจะช่วยให้เข้าใจขึ้นนะ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ หนูซื้อใหม่ดีกว่า"
"อ้าวอิหมา!! พี่เขาให้มึงจะปฏิเสธได้ไง" กบเอื้อมมือไปรับถุงหนังสือแทนเจนดาทันที ก่อนที่จะได้รอยยิ้มที่อบอุ่นกลับมา
'อะไรกัน...พี่ดูต่างจากเมื่อวานอีกแล้ว ทำไมรู้สึกเหมือนพี่เป็นคนสองบุคลิกเลยนะ'
"เสร็จยังไอ"
"เสร็จแล้ว ๆ พี่ไปก่อนนะคะ วันนี้มีประชุมน่ะ ไว้เจอกันนะคะ" เมื่อมีสาวสวยอีกคนคาดว่าจะเป็นเพื่อนสนิทเดินมาตาม เธอก็ขอตัวออกไปทันที
"ทำไมพี่เขาดูไม่เหมือนเมื่อวานเลยวะ" กบพูดด้วยความสงสัย
"ไม่ใช่แค่มึงที่คิดแบบนั้น กูก็สงสัยเหมือนกัน" เจนดาตอบด้วยความสงสัยไม่ต่างกัน
"พี่เขาเป็นพวกสองบุคลิกเหรอวะ" เจนพรเองก็เช่นกัน
"คางคกมึงไปสืบดิ มึงขี้เสือกอยู่แล้วนี่"
"เอ้าอิหมา! มึงสืบเองง่ายกว่าไหม พี่เขาชอบมึงหนิ ไม่ได้ชอบกู คนที่ใกล้ตัวพี่เขาสุดก็คือมึง"
"กูไม่อยากโดนจูบอีกนี่หว่า"
"เพื่อนรัก...ถ้าอยากรู้เรื่องของเขา มึงต้องเอาตัวเข้าแลก" เจนดาทำหน้านิ่งพร้อมกับมือที่ยื่นขึ้นไปตบหน้าผากเพื่อนรักเบา ๆ หนึ่งที
"ถ้ากูโดนปล้ำทำไง"
"มึงก็ได้เป็นเมียพี่ไอไง"
"อิคางคก!!"
'ก็อยากจะหลบหน้านะ ไม่อยากจะเข้าไปยุ่งด้วยซ้ำ แต่ท่าทีของพี่มันน่าสงสัยจริง ๆ นั่นแหละ เราแค่ต้องระวังตัว อย่าให้พี่ไอเข้าใกล้เรามากเกินไปก็พอ'
เมื่อเจนดาคิดแบบนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่มันเป็นเพียงแค่การปลอบใจตัวเองก็เถอะ
ระหว่างที่อยู่ในชั่วโมงเรียนนั้น เจนดารู้สึกเบื่อหน่ายกับการเรียนเต็มทน เธอจึงหยิบหนังสือที่พี่รหัสได้ให้ไว้ขึ้นมาแล้วลองเปิดดู ปรากฎว่า ในนั้นไฮไลต์ส่วนสำคัญและจดโน้ตไว้อย่างมีระเบียบ ผิดกับของตัวเองอย่างลิบลับ ที่ขีดเบี้ยวไปเบี้ยวมาและยังวาดรูปใส่ในหนังสือราวกับเป็นชั่วโมงศิลปะอย่างไรอย่างนั้น
"โอ้โห นอกจากจะสวยแล้ว หนังสือเรียนยังมีระเบียบอีก" เจนพรหันมามองถึงกับอึ้ง
"แปลกว่ะ...ยังไงกูก็ว่าแปลก" เจนดายังคงตั้งข้อสงสัย
"มึงสงสัยอะไร" เจนพรถาม
"วันแรกที่กูเจอพี่เขา พี่เขาดูเหมือนคนเมื่อวาน แต่พอมาวันนี้ พี่เขาดูเหมือนคนเมื่อวันก่อน ที่ดูต่างกันสุดขั้วเลยนะ บางวันก็สุภาพ ใจดี เรียบร้อย บางวันก็เข้าหากูจนดูน่ากลัว"
"หรือพี่เขามีสองบุคลิกจริง ๆ วะ กูก็เพิ่งเคยเห็น วันนี้ดี พรุ่งนี้ร้าย แบบนี้เหรอ" กบเองก็ยังคงสงสัยเช่นกัน
"เจนดา มึงควรไปสืบเรื่องพี่เขานะ"
"กูก็สงสัยนะ แต่กูไม่รู้ว่ากูจะรู้ไปทำไม รู้แล้วได้อะไร"
"เอ้าอิหมา ก็พี่เขาจีบมึง มึงก็จะได้รู้นิสัยสองบุคลิกของพี่เขาไง ในความต่างอะ มึงรับได้หรือเปล่า เวลามึงคบกับพี่เขา มึงจะได้มีความสุขไง"
"เดี๋ยว ๆ กูไม่ได้จะคบกับพี่เขานะ!"
"โอ๊ย! ก็เผื่อไว้ไงวะ มึงนี่ขัดใจกูจริง ๆ เลย"
"งั้นวันนี้ กูว่าจะลองไปที่ห้องสมุดดู กูรู้สึกว่าจะเจอพี่เขาอยู่ที่นั่น"
'ปกติจะรู้สึกเบื่อก็เถอะ แต่ทำไมครั้งนี้ รู้สึกอยากรู้มากกว่านะ…'
เจนดาต้องการสืบเรื่องของพี่รหัสด้วยตัวเองจึงแยกกับเพื่อนสาวทั้งสองแล้วตรงไปยังห้องสมุดเพียงลำพัง เพราะเธอรู้สึกว่าต้องได้เจอกับพี่รหัสที่นี่เป็นแน่ เธอจึงพยายามเดินหาตามหมวดต่าง ๆ แต่ก็ยังไม่พบ และเมื่อดูเหมือนว่าการตามหานั้นดูไม่มีทีท่าว่าจะพบตัวพี่รหัส เธอพยายามตั้งสติอีกครั้งทำให้คิดขึ้นได้ว่าเคยเจอพี่รหัสที่หมวดถ่ายภาพ จึงเดินตรงไปที่นั่น
เมื่อมาถึงหมวดถ่ายภาพ ก็พบกับพี่รหัสอย่างที่คิดเอาไว้จริง ๆ สาวสวยรุ่นพี่นั่งพิงชั้นวางหนังสือด้วยท่าพับเพียบเพราะเจ้าตัวสวมสูทอยู่นั่นเอง เธอสวมแว่นตาดูเรียบร้อยผิดกับคนเมื่อวานราวกับคนละคน เจนดาจึงเดินไปนั่งลงข้าง ๆ
"อ้าว น้องมุกดา มาอ่านหนังสือเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ แค่จะมาขอบคุณเรื่องหนังสือน่ะค่ะ"
"ทั้ง ๆ ที่เป็นคนขี้เบื่อแท้ ๆ แต่ก็มาขอบคุณพี่ถึงที่เลยนะคะ" รุ่นพี่พูดด้วยท่าทีที่สดใส
"ก็แค่เป็นคนขี้เบื่อ แต่หนูก็มีหัวใจนะคะ"
"นั่นสินะ ความจริงเราน่ะเป็นคนน่ารักมากเลยนะรู้ตัวไหม ทั้งน่าตา ทั้งนิสัย" สาวสวยรุ่นพี่วางหนังสือลงที่ตักแล้วหันมามองหน้าเจนดาด้วยรอยยิ้ม รุ่นน้องถึงกับใจเต้นแรง อาจจะเพราะความสวยและท่าทีที่ดูอบอุ่นของรุ่นพี่กระมัง
"เอ่อ...ขอบคุณค่ะ พี่ไอมาคนเดียวเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ มากับเพื่อน แต่เพื่อนอ่านหนังสืออยู่หมวดวิจัยน่ะ"
"เอ๊ะ ปีสองได้ทำวิจัยแล้วเหรอคะ"
"ฤดีเขาคงศึกษาไว้ล่ะมั้ง ปกติก็ชอบอ่านพวกวิจัย พวกผลสำรวจกับสถิติน่ะนะ"
"โอ้โห มีคนแบบนี้อยู่ด้วยเหรอคะเนี่ย แล้วพี่ไอทำไมถึงมานั่งอยู่หมวดถ่ายภาพล่ะคะ ทำไมไม่เอาไปนั่งอ่านด้วยกันกับเพื่อนคะ"
"ฤดีต้องใช้สมาธิตอนอ่านหนังสือน่ะค่ะ แล้วปกติอยู่บ้านพี่ก็อ่านพวกหนังสือเรียนอยู่แล้ว ที่ห้องสมุดก็เลยเหมือนเป็นที่ผ่อนคลายที่พี่ได้มาอ่านพวกผลงานภาพถ่ายของคนอื่น ๆ น่ะ ว่าแต่วันนี้เหมือนไม่ใช่มุกดาคนเดิมเลยนะคะ ดูคุยเยอะผิดปกติ"
"เอ่อ...ก็แค่อยากสนิทกับพี่รหัส ไม่ได้เหรอคะ"
"ได้สิคะ พี่ดีใจมากเลยนะ ที่น้องมุกดาเข้ามาคุยกับพี่ก่อน เรามาเรียนรู้กันไหม จะได้สนิทกันไวขึ้น"
"อ่าค่ะ" เจนดาผงกศีรษะพร้อมกับหลบสายตา เพราะรุ่นพี่เอาแต่นั่งยิ้มให้กับเธอจนเริ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูก
'การที่รู้สึกเขินเพราะพี่เขาสวยนี่มันคงไม่แปลกมั้งนะ...'
"ว่าแต่ว่า วันอาทิตย์นี้ว่างหรือเปล่าคะ"
"ก็ว่างนะคะ ทำไมเหรอ"
"ไปถ่ายรูปเล่นกันไหม"
"เอ๊ะ?"
"ไม่ต้องตกใจ ไม่ได้ถ่ายพวกเราหรอก แต่ไปถ่ายคนกับวิวที่สวนสาธารณะน่ะค่ะ น้องมุกดาก็ชอบถ่ายรูปใช่ไหมล่ะคะ"
"ใช่ค่ะ แต่ก็ไม่รับปากนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าลำบากใจหรือเบื่อก็ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่อยากบังคับ"
"ก็ไม่ใช่ว่าลำบากใจหรืออะไรหรอกค่ะ แต่จะไปสองคนมันไม่ดูแปลกเหรอคะ"
"เราจะชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้นี่นา พี่ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"
"ถ้างั้นไว้เดี๋ยวหนูให้คำตอบนะคะ"
"โอเคค่ะ อ้อ! แล้วก็อีกเรื่อง อาทิตย์หน้าจะมีกีฬาสาขานะ เป็นกีฬากระชับมิตรน่ะ คนขี้เบื่อแบบน้องมุกดาจะเข้าไหมน้า"
"ถ้ากระชับมิตร ไม่เข้าแน่นอนค่ะ"
"ว่าแล้วเชียว แต่ถึงน้องมุกดาจะเข้าแต่พี่ก็คงไม่ได้เจอน้องมุกดาอยู่ดี"
"ทำไมเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ" ไอตอบพร้อมกับอมยิ้มให้ สักพักก็มีสาวสวยสวมสูทสีกรมท่าอีกคนเดินตรงเข้ามาหา ซึ่งเป็นคนที่มาตามไอเมื่อตอนเช้านั่นเอง
"ไอ...ฉันอ่านเสร็จแล้ว อ้าว น้องเจนนี่นา"
"เอ่อ...สวัสดีค่ะ"
"นี่ฤดี เพื่อนสนิทพี่เอง"
"ก็นึกว่าอ่านหนังสืออยู่ ที่ไหนได้แอบมานั่งจีบสาวอยู่นี่เองเหรอไอ"
"ไม่ใช่นะคะ หนูแค่มาขอบคุณเรื่องหนังสือน่ะค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่ไอ" เจนดา โค้งตัวให้รุ่นพี่ทั้งสองแล้วขอตัวออกไปก่อน ฤดีจึงหันมามองที่ไอ ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เธอ
"นี่อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้บอกชอบน้องน่ะ"
"มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ เพิ่งได้เจอกันเอง"
"ถ้าคนมันจะชอบน่ะ มันไม่ต้องใช้เวลาอะไรให้มันมากมายหรอกนะ ตามสถิติแล้ว.."
"หยุดเลย ไม่ต้องเอาสถิติมาอ้างน่าฤดี" ฤดีกำลังจะอ้างสถิติแต่ก็โดนเพื่อนสาวห้ามไว้เสียก่อน จึงได้แต่อมยิ้มมองเพื่อนอย่างนึกเอ็นดู
"ไอก็รู้ใช่ไหม ว่ายูก็ชอบน้องเจน"
"ก็พอจะรู้จากไดอารี่น่ะนะ ตอนแรกเห็นเขียนว่าชอบน้องเจน บัญชีปีหนึ่ง ก็นึกว่าเป็นน้องเจนอีกคนซะอีก ที่ไหนได้ ดันเป็นน้องมุกดา ลำบากใจเหมือนกันนะ"
"ไอ...รู้นะว่ารักยูมาก แต่หัวใจตัวเอง ไอก็ต้องฟังมันบ้างนะ เพราะยังไงคนเลือกก็คือน้องเจนอยู่ดี"
"ถ้าจะบอกว่า จะพยายามจีบน้องเจนให้ได้ แต่มันก็รู้สึกเห็นแก่ตัวยังไงก็ไม่รู้ ทำไมต้องมีคนที่จะถูกเลือก และไม่ถูกเลือกด้วยนะ แล้วฤดีจะเชียร์ใครล่ะ"
"ฉันก็เชียร์เพื่อนฉันทั้งคู่นั่นแหละ ใครได้คบฉันก็ยินดี ส่วนใครผิดหวัง ฉันก็พร้อมที่จะอยู่ข้าง ๆ"
"ฤดีนี่ดีจังเลยน้า ยูจะคิดแบบฉันหรือเปล่านะ"
"ยูน่ะตะโกนลั่นโรงอาหารว่าจองน้องเจนแล้วเลยนะ อย่าให้เขานำจนถึงเส้นชัยก่อนล่ะ อย่างน้อยก็ควรลงแข่ง ถึงจะแพ้ แต่อย่างน้อยก็ได้ลองนะ"
"งั้นเหรอ...ยูชิงบอกก่อนแล้วสินะ" ไอซบไปที่ไหล่ของฤดีช้า ๆ ในใจเธอรู้สึกสับสนเหลือเกินว่าควรจะลุยต่อหรือจะหลีกทางดี
"อย่าคิดว่าจะหลีกทางเลยนะไอ...ถึงยูจะเป็นเพื่อนที่ฉันรักเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้ไอเจ็บในขณะที่ตัวเองก็ยังไม่ได้ลงแข่งหรอกนะ"
"แล้วถ้าลงแข่ง แล้วต้องแพ้...ฉันจะไม่เจ็บกว่าเหรอ" ฤดีเอื้อมมือมากุมมือของเพื่อนสาวเอาไว้ พร้อมกับทำหน้าจริงจัง
"ถ้าเธอแพ้...เธอยังมีฉันนะ..."
"ขอบคุณนะฤดี เดี๋ยววันอาทิตย์ฉันจะลองบอกชอบน้องดู หวังว่าพรุ่งนี้ยูจะไม่นำหน้าฉันไปไกลแล้วนะ"
'เฮ้อ...ในขณะที่เธอยังไม่กล้า ยูเขานำหน้าเธอไปไกลแล้วนะไอ...เพราะยูน่ะ จูบน้องเจนไปแล้วน่ะสิ' เพื่อนสาวได้แต่คิดในใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดออกไป เธอทำได้แค่คอยเป็นกำลังใจและยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น
"คางคกวันอาทิตย์มึงว่างปะ"
"ถามทำไม?"
"พี่ไอชวนไปถ่ายรูปที่สวนอะ"
"เอ้า พี่เขาชวนมึงเดทแล้วเหรอ"
"เดทเชี่ยไร แค่ไปเที่ยว ถ่ายรูป ตามประสาพี่รหัสน้องรหัสอะ ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ"
"โน! กูมีนัด"
"ฮะ! นัดไปไหน กับใครวะ!"
"พี่หมีกูจะเลี้ยงสายรหัสอะ โทษทีว่ะ มึงก็ไปกับพี่เขาเหอะ สืบเองคนเดียวก็ได้เปล่าวะ"
"มันก็ได้แหละ แต่ถ้ามีคนขี้เสือกแบบมึงไปด้วย มันน่าจะง่าย"
"โอ๊ยอิหมา!! อย่ามาหลอกใช้กูนะ นั่นพี่รหัสมึง มันก็หน้าที่มึง แล้วกูก็ไม่ว่างด้วย"
"เฮ้อ! เจนพรก็ซ้อมประกวดอีก ทำไมช่วงนี้เราห่างเหินจังวะ"
"เหงาอะดี้?"
"เหงาดิ ปกติพวกเราอยู่ด้วยกันตลอดนี่หว่า" เจนดาพูดพลางเอาคางไปเกยที่บ่าของกบ พร้อมกอดเอวเพื่อนสาวด้วยท่าทีออดอ้อน กบจึงยกแขนมาคล้องคอเจนเอาไว้
"อย่าไปทำแบบนี้กับพี่ไอนะอิหมา"
"ทำไมวะ"
"มุมที่น่ารักของมึงแบบนี้ ใครเห็นต้องใจละลายแน่ นี่เพราะเราสนิทกันมานานหรอกนะ กูถึงยอมให้มึงทำ ถ้าไม่ใช่มึงกับเจนพร กูก็ไม่ให้แตะต้องตัวกูหรอกนะ"
"ถ้าไม่ใช่มึงกับเจนพร กูก็ไม่อ้อนแบบนี้หรอก"
"คิดถึงมันเนอะ ไปดูมันซ้อมกันไหม"
"เอาดิ ซื้ออะไรไปให้มันกินด้วย เผื่อหิว"
เมื่อสองสาวคู่กัดขับรถมอเตอร์ไซต์มาถึงที่ตึกคณะ ก็เห็นบรรดาสาวสวยหนุ่มหล่อของแต่ละสาขากำลังซักซ้อมการเดินโชว์ตัมกันอย่างขยันขันแข็ง ซึ่งหากมองเข้าไปแล้วเจนพรก็สะดุดตาที่สุดอย่างที่คิดเอาไว้ไม่มีผิด
"โห เจนพรสวยจังวะ ขนาดอยู่ในกลุ่มนั้นมันยังไม่ดรอปเลย"
"กูละอิจฉาพวกมึงจริงจริ๊ง อิสองเจน สวยเกินหน้าเกินตากูทั้งคู่ ดูกูดิ ตัวเล็กนิดเดียว"
"โอ๊ยอิคางคก มึงอะไม่สวย แต่มึงน่ารักนะ มึงอย่าอิจฉาพวกกูเลย คนเรามันดูดีคนละแบบนะ" เจนดาพูดพร้อมเอามือมาหยิกแก้มเพื่อนสาวด้วยความมันเขี้ยว
"โอ้ยอิหมา!!! กูเจ็บ"
"อะไรกันพวกมึง มาทำอะไรกันวะ"
"เอ้าเจนพร ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ"
"ยังอะ พี่เขาปล่อยมาพักก่อน เลิกซ้อมตั้งสามทุ่ม"
"เชี่ย!! ซ้อมเอาโล่เหรอวะ จะซ้อมไปประกวดนางสาวไทยหรือไง"
"วันจันทร์ก็แข่งแล้วนี่ ทำไงได้วะ"
"เหนื่อยไหมมึง พวกกูซื้อขนมมาให้ กินรองท้องก่อน"
"กำลังหิวพอดี ขอบคุณน้า" เจนพรรับถุงขนมจากเจนดาแล้วก็โน้มตัวกอดเพื่อนทั้งสองด้วยความดีใจ ก่อนที่จะหัวเราะกันคิกคัก เจนดาหัวเราะแล้วเหลือบออกไปข้างนอกตึกก็พบกับสาวสวยที่คุ้นเคยกำลังเดินไปเดินมาอยู่ข้างนอก ท่าทางดูกระวนกระวาย เธอจึงแยกตัวออกมา
"เดี๋ยวกูมานะ
"อิหมา ไปไหนวะ"
"เออเดี๋ยวมา"
"พี่ไอคะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"อ๊ะ! น้องมุกดา นี่สองทุ่มแล้วยังไม่กลับเหรอคะ"
"กลับไปแล้วค่ะ แต่ซื้อขนมมาให้เพื่อนน่ะ เพื่อนซ้อมประกวดดาว ว่าแต่พี่เถอะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะดูเครียด ๆ"
"ติดต่อแม่ไม่ได้น่ะสิ ปกติแม่จะเป็นคนมารับน่ะ ฤดีก็กลับไปแล้วด้วยเลยไม่รู้จะทำยังไงดี"
"ถ้างั้น...ให้หนูไปส่งไหมคะ"
