The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 15 นาทีเสี่ยง

"แฮ่ก ๆ"
เพราะอากาศที่มีเริ่มเหลือน้อยลงทุกที บวกพื้นที่ที่คับแคบเพียงแค่จะขยับตัวก็ยากลำบากพออยู่แล้ว เจนดายังต้องประคองร่างของตัวแฟนสาวเอาไว้ด้วย ตอนนี้เธอหวังเพียงแค่หยุดพักเติมแรงเสียหน่อยก่อนที่จะพาร่างแฝดผู้น้องไปจุดนัดพบเพื่อเปลี่ยนตัวกับแฝดผู้พี่ ทว่าเมื่อเธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูเวลา เธอก็ต้องดวงตาเบิกโพลง
'เชี่ย!! 4 ทุ่ม 20!! นี่ไม่ใช่เวลามาพักแล้ว!'
เมื่อเห็นว่าเวลาเหลือน้อยลงทุกที เธอจึงค่อย ๆ ดึงร่างของรุ่นพี่มาแบกไว้บนหลังอีกครั้ง ก่อนจะเปิดประตูออกช้า ๆ แล้ววิ่งไปตามโถงทางเดินแบบไร้จุดหมาย
"เอ่อ...ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าใช่น้อง ๆ เอกบัญชีหรือเปล่าครับ" เมื่อได้ยินเสียงทักตามไล่หลังมา เจนดาถึงกับชะงัก
'บ้าเอ๊ย!! ใครมาทักอีกวะเนี่ย!!'
"พอดีผมเห็นน้องวิ่งกันแว๊บ ๆ ผ่านกล้องวงจรปิดน่ะ เลยตามมาดู มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ เพื่อนไม่สบายเหรอ" เจนดาหันไปมองช้า ๆ ก็พบว่าเจ้าของเสียงทุ้มนั้นเป็นชายสวมยูนิฟอร์มของทางโรงแรม เธอจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ
"เฮ้อ...โล่งอกไปที พอดีเพื่อนไม่สบายน่ะค่ะ แล้วจะออกมาเข้าห้องน้ำ แต่ไม่รู้ว่าไปทางไหน"
"ห้องน้ำหน้าห้องประชุมก็มีนี่ครับ"
"คนมันเยอะน่ะค่ะ เลยจะไปเข้าที่ชั้นอื่น รบกวนพาไปที่ห้องน้ำชั้น 4 ทีได้ไหมคะ"
"เอ่อ เอางั้นเหรอครับ แล้วน้องผู้หญิงนั่น ให้ผมช่วยไหมครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูแบกเอง"
"ครับ ๆ ได้ครับ งั้นตามผมมาเลยครับ" พนักงานหนุ่มท่าทางเป็นมิตรรีบเดินนำทั้งสองเข้าไปที่ลิฟต์อย่างเร่งรีบ ก่อนจะกดลิฟต์ให้ไปยังชั้น 4 ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก เจนดาเห็นว่ามีอาจารย์ประจำสาขาเดินผ่านไปพอดี เธอจึงรีบหันหลังหลบโดยพลัน เมื่อชำเลืองดูว่าทางโล่งแล้ว เธอจึงรีบวิ่งออกจากลิฟต์ไป
"ห้องน้ำเลี้ยวซ้ายตรงสุดทางเดินนะครับ" เสียงของพนักงานหนุ่มดังตามไล่หลังออกมา เมื่อเห็นเธอวิ่งออกมาก่อน จึงคิดว่าไม่จำเป็นต้องนำทางแล้ว
เมื่อวิ่งมาถึงหน้าห้องน้ำ เธอเห็นแฝดผู้พี่ที่กำลังยืนรออย่างกระวนกระวายเธอจึงรีบวิ่งไปคว้าที่ข้อมือและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที ก่อนจะล้มลงไปกับพื้นอย่างอ่อนแรง ทำให้ร่างของแฝดผู้น้องที่เธอแบกอยู่บนหลังตั้งแต่ต้นร่วงลงกับพื้น ก่อนที่ศีรษะตะกระแทกกับพื้นอย่างแรง
โป๊ก!!
"ยู!!!"
"เฮ้ย!! ยู!! เจนขอโทษ!" ไอรีบวิ่งมาคว้าร่างของน้องสาวและลูบศีรษะบริเวณที่กระแทกพื้นอย่างร้อนรน พร้อมกับเจนดาที่ตะเกียกตะกายลุกขึ้นเพราะเธอเองก็ล้มกระแทกจนเจ็บตัวเช่นกัน แต่เธอก็พยายามโผเข้ามาดูร่างของคนรัก ทว่า...จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนเดินมาทางห้องน้ำที่พวกเธออยู่ ทั้งสองจึงรีบอุ้มร่างของยูขึ้นแล้วเข้าไปหลบในห้องน้ำห้องสุดท้ายทันที พร้อมค่อย ๆ วางร่างของยูลงพิงกับผนังห้องน้ำเอาไว้
"โอ๊ยแม่ง! กิจกรรมน่าเบื่อฉิบหาย มันเวลานอนแล้วไหม ทำไมไม่ปล่อยเด็กไปนอนสักทีวะ"
"เออแม่ง อาจารย์จะอัดกิจกรรมอะไรนักหนาวะ" เสียงโหวกเหวกที่อยู่ด้านนอกห้องน้ำดังเข้ามา ทำเอาหัวใจเจนดาและไอเต้นไม่เป็นจังหวะ
'เข้ามาทำไมวะเนี่ย ห้องน้ำมีตั้งหลายชั้น ทำไมต้องมาเข้าชั้น 4 ด้วยวะ!! ออกไปสักทีสิวะ!!' เสียงบ่นในใจอย่างกระวนกระวาย กับเวลาที่นับถอยหลังทุกวินาที
เพราะไอมัวแต่หันหน้าออกไปทางหน้าห้องน้ำ จึงไม่ทันรู้ตัวว่าเจนดายืนประชิดกับตัวเธอ จังหวะที่เธอหันกลับมาทำให้ไอตกใจกับระยะห่างระหว่างพวกเธอทั้งสองพลันสะดุ้งโหยงจนเซถลามาชนกับประตูห้องน้ำ
ตึง!!!
"อ..." ยังไม่ทันที่รุ่นพี่จะได้อ้าปากพูด มือของรุ่นน้องรีบปิดปากเอาไว้ได้ทัน
"เสียงอะไรวะ!!?"
"ดังมาจากห้องนั้นอะมึง มึงลองไปดูดิ"
"อิเวร ถ้าเป็นผีจะทำไงวะ"
"อิปากเสีย อย่าพูดแบบนี้ดิวะ!! "
'น้องมุกดา...ใกล้เกินไปแล้ว…' เสียงว้าวุ่นในใจของสาวสวยเพราะมือข้างหนึ่งของรุ่นน้องคว้าเอวของเธอเข้าไปจนตัวสนิทแนบชิดกัน และมืออีกข้างที่ปิดปากของเธอเอาไว้อยู่ ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงแค่หนึ่งฝ่ามือ ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาจากอก
"ฮึก ๆ ...ฮือ….ช่วยด้วย…ชะ….ช่วย...ฉัน...ด้วย…"
ตึง!!!
"กรี๊ด!!!!!" เจนดาพยายามส่งเสียงร้องโหยหวนให้ดูน่ากลัว พร้อมกับใช้เท้าเตะประตูเสียงดังจนคนข้างนอกตกใจกรี๊ดลั่นวิ่งออกไปทันที
เมื่อรู้สึกได้ถึงความเงียบสงัดปราศจากคนนอก เจนดาถึงกับถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอกก่อนจะหันมาเห็นสาวสวยที่ดวงตาเบิกกว้าง จึงรีบผละออกทันที ส่วนไอเองก็ถอนหายใจเฮือกแล้วแขนขาก็พาอ่อนแรงเซไปชนกับผนังห้องน้ำอีกด้าน
'เฮ้อ...หัวใจจะวาย อย่าอยู่ใกล้แบบนี้สิน้องมุกดา' ไอคิดในใจ
"พะ...พี่ไอคะ หนูขอโทษนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ น้องมุกดา พี่ยังเปลี่ยนชุดตอนนี้ไม่ได้ พี่ต้องกลับไปดำเนินกิจกรรมช่วยฤดีก่อน ฮือ! พี่จะทำยังไงดี"
"เฮ้อ…กว่าจะมาถึงนี่ก็เจอเรื่องวุ่นวายเต็มไปหมดเลยค่ะ รอดมาได้ถึงตอนนี้ก็ดีมากแล้ว นี่หนูรอโทรศัพท์จากกบอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง" ไอฟังสิ่งที่เจนดาพูดพร้อมกับแสดงท่าทีที่ดูกระวนกระวายใจแล้วนั่งลงสำรวจดูที่ศีรษะของยูรอบ ๆ ด้วยความเป็นห่วง
"เมื่อกี้หัวกระแทกพื้นแรงมากแต่ไม่แตก อย่าเป็นอะไรนะยู"
"ฮือ...พี่ไอคะ หนูไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้หนูหมดแรงจริง ๆ"
"พี่เข้าใจค่ะ แล้วน้องมุกดาเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ"
"ตอนนี้เรียกได้ว่าระบมไปทั้งตัวเลยค่ะ แบกพี่ยูวิ่งมายังมาล้มอีก แต่ว่ายังไหวอยู่ค่ะ" เจนดาพูดพลางกับลูบศีรษะยูเบา ๆ ก่อนจะสำรวจดูบริเวณที่กระแทกเช่นกัน
"เอ่อ...น้องมุกดาคะเหงื่อท่วมเลย พี่ว่าเราถอดเสื้อแขนยาวออกก่อนดีกว่านะคะ"
"ก็ดีเหมือนกันนะคะ แบกพี่ยูวิ่งจนหนูเกือบจะเป็นลม" เมื่อพูดจบเจนดาพยายามถอดเสื้อฮู้ดที่สวมอยู่ออก แต่ด้วยความเหนื่อยล้าและบาดเจ็บจึงทำให้ถอดได้ลำบาก ไอจึงเข้ามาช่วยถอดเสื้อออกให้
"ขอบคุณนะคะพี่ไอ แขนขาหนูหมดแรงแล้ว" เมื่อถอดเสื้อแขนยาวออกมาได้ เจนดาก็ทรุดลงไปนั่งซบร่างของยูทันที
"ไหวไหมคะน้องมุกดา"
"ไหวค่ะพี่ไอ ยู...อดทนหน่อยนะคะ ถ้าถึงเวลาเจนจะพาออกจากห้องน้ำนะ"
"ขอบคุณนะคะ แล้วก็ขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากขนาดนี้"
"พี่ไอกับพี่ยูพูดเหมือนกันเลยนะคะ ไม่ลำบากหรอกค่ะ ถ้าทำเพื่อพวกพี่น่ะ ดีกว่าทุกคนรู้แล้วความแตก แบบนั้นสิคะเขาถึงเรียกว่าลำบาก" รเจนดาพูดด้วยท่าทางที่อิดโรย รุ่นพี่จึงค่อย ๆ เอื้อมมือมาเช็ดเหงื่อที่ท่วมใบหน้าอย่างอ่อนโยน พร้อมกับยิ้มให้
"ขอบคุณจริง ๆ นะคะน้องมุกดา"
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ไอ หนูยินดี"
"พี่ต้องไปแล้วนะคะ ถึงเวลาเข้าห้องประชุมแล้ว"
"แล้วเราต้องทำยังไงต่อคะพี่ไอ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่ฤดีคงแก้ไขสถานการณ์ให้ได้แน่ ๆ"
"ถึงขนาดนี้ เราต้องเชื่อใจกันแล้วนะคะ"
"พี่ฝากยูด้วยนะคะ พี่ไปนะ" เมื่อดูที่นาฬิกาแสดงเวลาว่าใกล้หมดเวลาพัก ไอจึงรีบวิ่งออกไปทันที เจนดาจึงได้แต่เอื้อมมือไปปิดประตูเอาไว้และยังคงนั่งหมดแรงอยู่ข้างร่างของยูเท่านั้น
"ยู...เจนขอโทษนะคะ ยูเจ็บมากไหม" เจนดาหันมาถามร่างที่ยังหลับสนิทด้วยความเป็นห่วง เพราะเมื่อสักครู่ศีรษะของยูกระแทกแรงมากจนทำให้เจนดากระวนกระวายในใจ
เธอนั่งหายใจเหนื่อยหอบอย่างไร้จุดหมาย เพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป ก่อนที่จะผล็อยหลับซบอีกคนด้วยความอ่อนเพลีย


อืด อืด อืด!
ทันทีที่โทรศัพท์มือถือสั่นเตือน เจนดาถึงกับสะดุ้งโหยง
"ฮัลโหลมึง! เป็นไงบ้างวะ"
"อิหมา มาห้อง 411 ด่วน! กูไปเอากุญแจกับพี่ฤดีมาเปิดห้องรอแล้ว พวกอาจารย์กำลังจะปล่อยพี่ปีสองเข้านอนแล้ว มึงรีบมา!!!!" สิ้นเสียงจากปลายสาย เจนดาดูเวลาที่โทรศัพท์ถึงกับอุทานออกมาทันที
"เชี่ย!!! 5 ทุ่ม 50! พี่ไอจะหลับยังวะเนี่ย จะรอยูตื่นก่อนก็ไม่ได้ โอ๊ย! อะไรนักหนาวะ"
ตอนนี้ไม่เหลือเวลาแล้ว เจนดาพยายามแบกร่างของยูขึ้นหลังอย่างทุลักทุเลอีกครั้ง แล้วรีบออกจากห้องน้ำทันที แต่ขาของเธอกับอ่อนแรงจนแทบจะก้าวไม่ไหว พร้อมกับลมหายใจที่เหนื่อยหอบจนแทบจะหมดสติลงอยู่แล้ว
"ยู! ใกล้ถึงแล้ว!!"
"เชี่ย!!! อิหมา ไหวไหมวะ!"
เมื่อเจนดาเข้ามาถึงห้องได้ กบก็รีบวิ่งมารับร่างของยูลงจากหลังเพื่อนรักทันที เจนดาถึงกับทรุดลงนอนกับพื้น ทั้งเหนื่อยล้า ทั้งตื่นเต้นจนแทบจะหัวใจวาย สักพักฤดีก็แบกร่างของไอเข้ามาในห้องตามมาติด ๆ ก่อนที่กบจะรีบปิดประตูห้อง
"รีบเปลี่ยนชุดเร็ว!! อาจารย์สุนีย์กำลังมาที่ห้อง!!"
"เชี่ย!! อาจารย์จะมาทำไมวะ!!" กบอุทานออกมาด้วยความตกใจ เจนดาจึงรีบพุ่งเข้ามาหาร่างของยูที่กำลังงัวเงียตื่นขึ้นมาพอดี
"ยู!! เปลี่ยนชุดเร็ว!"
"โอ๊ยเจน...ทำไมยูปวดหัวแบบนี้" ด้วยความที่ยูยังคงมึนศีรษะและลุกไม่ไหวทำให้เจนดารีบคว้าเสื้อผ้าของยูแล้วถอดออกทันที พร้อมกับกบและฤดีที่พยายามจะถอดชุดออกจากร่างของไอเช่นกัน
เหตุการณ์ชุลมุนจนเจ้าตัวไม่มีเวลามาเขินอายใด ๆ จนได้ยินเสียงเคาะประตูดังที่หน้าห้อง ทุกคนถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วหันขวับไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียง
"เวรแล้ว! พี่จะออกไปรับหน้าก่อนนะ รีบเปลี่ยนชุดให้ยูกับไอแล้วพาเข้าไปหลบด่วน ๆ"


"อาจารย์สุนีย์คะ! ไอรดาโอเคแล้วค่ะ อาจารย์กลับไปพักได้เลยนะคะ"
"อะไรกันฤดี ขออาจารย์เข้าไปดูหน่อยนะ"
"ไม่ต้องเข้าไปดูก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูดูแลเพื่อนเอง ไม่ต้องห่วงนะคะ อย่างน้อยหนูก็มาส่งถึงห้องแล้ว ได้พักผ่อนก็คงดีขึ้นเองค่ะ"
"ไม่ได้ เป็นอาจารย์ก็ต้องดูแลลูกศิษย์ให้ดีสิ ขอเข้าไปดูอาการหน่อย ถ้าไม่เป็นไรมากจะได้สบายใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะอาจารย์ เชื่อหนูนะคะ สงสัยจะพาทำกิจกรรมหนักไปหน่อยเลยหมดแรงเฉย ๆ น่ะค่ะ พักสักหน่อยก็คงดีขึ้น"
"ฤดี!"
"อะ...อาจารย์คะ" เมื่ออาจารย์ขึ้นเสียง ทำให้ฤดีถึงกับชะงัก ก่อนที่อาจารย์จะรีบเดินมาเปิดประตูห้องเพื่อที่จะเข้าไปดูลูกศิษย์ของตนเสียหน่อย แต่ฤดีคว้าไว้ไม่ทันจึงได้แต่เลยตามเลย แล้วภาวนาให้ทุกคนหลบอาจารย์ได้ทัน
"อ้าว ไอรดา เมื่อกี้เห็นเป็นลมนี่ ไม่เป็นไรแล้วเหรอ"
"อ๋อ! ไม่เป็นไรแล้วค่ะอาจารย์ พอฤดีแบกหนูมาถึงห้องหนูก็รู้สึกตัวเลยน่ะค่ะ"
"เฮ้อ...โล่งอกไปที ก็เห็นหน้ามืดบ่อย ๆ นะ อาจารย์ก็อดเป็นห่วงไม่ได้"
"ขอบคุณนะคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ เห็นไหมคะ ยังสดใสเหมือนเดิม"
เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกตู้เสื้อผ้าทำเอาหัวใจของเจนดาแทบวาย ด้วยความตกใจและร้อนรนจนทำให้เธออุ้มร่างของรุ่นพี่เข้ามาหลบในตู้เสื้อผ้าแคบ ๆ ส่วนกบนั้นวิ่งหลบเข้าไปที่ห้องน้ำ
'โอ๊ย แล้วทำไมฉันไม่พาพี่ไอไปที่กว้าง ๆ กว่านี้วะเนี่ย!! อาจารย์ก็รีบออกไปสักทีสิวะ ใจจะขาดแล้ว' เจนดานั่งกอดร่างของไอเอาไว้แน่น ตอนนี้อากาศเริ่มเหลือน้อยลงไปทุกที หัวใจก็เต้นรัว ๆ พร้อมกับเหงื่อที่ไหลท่วมตัว จนเธอแทบจะหมดสติลง
"เฮือก...เฮือก...เฮือก…" เสียงหายใจที่ดังออกมาของเจนดาเหมือนเป็นเฮือกสุดท้าย เพราะตอนนี้เธอขาดอากาศหายใจจนร่างไร้เรี่ยวแรงพิงกับประตูบานเลื่อนตู้เสื้อผ้าช้า ๆ
"เจน! อาจารย์ออกไปแล้ว!!!"
"…!!" ทันทีที่ประตูบานเลื่อนถูกเปิดออก ร่างทั้งสองก็ร่วงพรวดออกจากตู้เสื้อผ้า ก่อนที่ฤดีจะรีบมาคว้าร่างของไอและอุ้มออกไปที่เตียง เจนดาจึงทรุดลงนอนแนบกับพื้นแล้วหายใจเฮือกเหมือนจะขาดใจ
"อิหมา!!! มึงไหวไหม ทำใจดี ๆ นะมึง" กบเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นสภาพเพื่อนรักที่นอนตาค้างอยู่กับพื้นจึงรีบโผเข้าหาทันที
"เฮือก!! เฮือก!!"
"เจน! หายใจลึก ๆ ไม่เป็นไรแล้วนะ!!" ยูพยุงร่างของเจนดาออกมาจากตู้เสื้อผ้าแล้วประคองร่างเข้ามาไว้บนตัก พร้อมกับเลิกเสื้อขึ้นให้เจนดาหายใจได้สะดวก กบจึงช่วยพัดให้อีกแรง มือของยูกุมมือเจนดาเอาไว้แน่นด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับมืออีกข้างที่ลูบหน้า และตบแก้มเบา ๆ เพื่อเรียกสติคนรักอย่างร้อนรน
"เจน!! ตั้งสติ!!"
"อิหมาหายใจเข้าลึก ๆ"
"....!!" เจนดายังคงนอนตาค้างอยู่อย่างนั้น พร้อมกับหายใจเฮือกอย่างแรงจนในที่สุดก็ช็อกหมดสติไป
"ไม่นะ!!! ไม่ ๆ ๆ เจน!! หายใจเดี๋ยวนี้!!!" เมื่อร่างอีกคนแน่นิ่งและสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รวยริน ยูถึงกับร้องไห้โฮ ก่อนจะรีบปั๊มหัวใจด้วยสภาพที่สั่นเทาไปทั้งตัว
"เจน!!! ตื่น!!! ฮือ ๆ"
"อิหมา!!"
"เจนอย่าเป็นอะไรนะ! ฮือ ๆ ฟื้นสิเจน!!!"
"ยูตั้งสติ!!" ฤดีรีบพุ่งเข้ามาหาเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าเธอพยายามปั๊มหัวใจรุ่นน้องทั้งที่ร่างกายยังสั่นเทา ก่อนจะมาประคองมือทั้งสองของเพื่อนรักแล้วออกแรงกดด้วยตัวเอง
"แค่ก ๆ เฮือก!!!"
"เจน!!! ฮือ ๆ ๆ"
"เฮ้อ...ยู...ทุกคน" เมื่อได้ยินเสียงพูดหอบแผ่วดังออกมา ยูถึงกับร้องไห้โฮคว้าร่างคนรักเข้ามาสวมกอดเอาไว้แน่น
"ฮือ! เจน! ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ฮือ ๆ"
"ยู เธอน่ะใจเย็น ๆ ก่อน ให้น้องพักหายใจหน่อยเถอะ"
"อ๊ะ! ขอโทษนะเจน ไปนอนพักบนเตียงก่อนนะ"
สามสาวช่วยกันอุ้มร่างของเจนดาขึ้นไปนอนบนเตียงข้าง ๆ กับแฝดผู้พี่ สภาพของเจนดาไร้เรี่ยวแรง จนน่าเป็นห่วง กบเดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวาย ส่วนยูก็เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด เวลาผ่านไปไม่นานนัก เมื่อเจนดาหายใจได้เต็มปอดแล้วอาการของเธอก็เริ่มสงบลง
"ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี ยูอยู่นี่แล้วนะ"
"เฮ้อ...นึกว่าจะตายซะแล้ว"
"ไม่เอา อย่าพูดแบบนี้ ถ้าเจนเป็นอะไรไป ยูจะอยู่ยังไง!"
"อิหมา โอเคแล้วเหรอมึง ไหวไหม"
"อืม กูโอเคแล้ว เจนไม่เป็นไรแล้วค่ะยู ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"เฮ้อ...ขอบคุณทุกคนมากนะคะ พี่กังวลจนสั่นไปหมด"
"พวกกบก็เกือบใจขาดเหมือนกันค่ะพี่ฤดี อิพี่หมีนี่น้า ดันโผล่มาถูกเวลาซะด้วย คิดแล้วก็น่าโมโหจริง ๆ"
"เอาน่าน้องกบ พี่จองที่พักโรงแรมข้าง ๆ ไว้ให้แล้วนะ จะได้ไม่ต้องเดินทางกลับกันดึก ๆ ยังไงพี่ก็ฝากไอด้วยนะคะ"
"พี่ฤดีนี่รอบคอบจังเลยนะคะ เพอร์เฟกต์ขนาดนี้ เหมาะสมกับอิเจนพรเพื่อนหนูจริง ๆ" กบชื่นชมรุ่นพี่จนเจ้าตัวถึงกับอมยิ้มออกมา
"พาทุกคนมาเสี่ยงแบบนี้พี่ต้องขอโทษจริง ๆ นะ ขอโทษนะน้องเจน พี่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ แล้วก็ต้องขอบคุณด้วย พวกเรารอดอย่างหวุดหวิดเลย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ฤดี ขอบคุณพี่ฤดีนะคะที่ช่วยชีวิตหนูไว้"
"ยูขอโทษนะเจน ที่ช่วยเจนไม่ได้ ยูตกใจจนสั่นไปหมด"
"เธอช่วยน้องเต็มที่แล้วล่ะนะ ตอนนี้น้องไม่เป็นอะไรแล้ว เธออย่าคิดมากเลย"
"อืม" ยูตอบด้วยใบหน้าสลด เพราะเธอรู้สึกผิดเสียจนไม่กล้าที่จะสู้หน้าคนรักได้ในตอนนี้ เจนดาเห็นอย่างนั้นจึงเข้าไปโอบกอดเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรนะยู เจนปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
"อืม...ยูรักเจนนะ"
"เจนก็รักยูค่ะ"
"เอาล่ะทุกคน ไม่ได้อยากขัดจังหวะนะ แต่ตอนนี้เราต้องให้น้อง ๆ กับไอกลับไปพักผ่อนที่โรงแรมได้แล้ว เผื่ออาจารย์เข้ามาตรวจอีกรอบ พวกเราแย่แน่"
"โอเคค่ะพี่ฤดี"


"ขอบคุณนะคะพี่ฤดี ยูไว้พรุ่งนี้จะติดต่อไปก่อนที่พวกเราจะกลับนะคะ"
"พักผ่อนเยอะ ๆ นะคะน้องเจน ขอบคุณมากเลยนะคะ"
"ยินดีค่ะพี่ฤดี ไว้เจอกันนะคะ" ทุกคนกล่าวลากันก่อนที่ยูจะมาสวมกอดเจนดาอีกครั้ง เจนดาจึงจูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะแยกย้ายกัน สองสาวเพื่อนรักจึงเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า
"มึงนอนเตียงใหญ่กับพี่ไอแล้วกัน เดี๋ยวกูนอนเตียงเล็กเอง"
"ขอบคุณนะมึง เฮ้อ...เกือบตายแล้วไหมล่ะ แต่สนุกดีว่ะ ฮ่า ๆ"
"สนุกกับผีอะไรล่ะ เห็นมึงเป็นแบบนั้นกูตกใจแทบแย่ ชีวิตกูไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนี้เลย ประสบการณ์ชีวิตที่กูจะไม่มีวันลืมเด็ดขาด!!"
"ฮ่า ๆ ถ้าไม่มีมึงกูไม่รู้จะเป็นยังไง"
"เฮ้อ...อย่าพาทำอะไรเสี่ยง ๆ แบบนี้อีกนะ ถ้าไม่มีมึงกูก็คงขาดใจตาย เฮ้อ...กลับไปต้องทำบุญยกใหญ่ กูเกือบเสียมึงไปแล้ว จะว่าไปก็คิดถึงอิเจนพรชะมัด ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง แฟนมันก็ไม่ได้อยู่ด้วย มันคงจะอยากได้กำลังใจจากพวกเราแน่ ๆ"
"มึงโทรหามันหน่อย" กบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรหาเพื่อนรักพร้อมกับเปิดลำโพงทันทีเมื่อปลายสายกดรับแล้ว
"พวกมึง!!! เป็นยังไงกันบ้างวะ กูห่วงพวกมึงจนไม่เป็นอันจะซ้อมเลย" เจนพรพูด
"พวกกูรอดตายหวุดหวิดเลยน่ะสิ อิหมาก็เกือบขาดใจตายคาตู้เสื้อผ้าโรงแรมละ ถ้ามันตายอยู่นี่นะ คงเฮี้ยนมากแน่ ๆ โอ๊ย!! อิหมา!!! มึงจะปาหมอนใส่กูทำไมวะ!!" เจนดาได้ยินที่เพื่อนรักพูดจึงคว้าหมอนมาแล้วปาใส่ทันที
"อิเลว เมื่อกี้ยังบอกเป็นห่วงกูอยู่เลย ตอนนี้มาแช่งกูแล้วหรือไง!"
"กูไม่ได้แช่งมึง กูแค่พูดเปรียบให้ฟัง!"
"โอ๊ย! กูได้ยินพวกมึงกัดกันก็สบายใจแล้วแหละ ถือว่าพวกมึงไม่เป็นไรแล้วนะ ยังไงก็ดูแลตัวเองกันด้วยนะพวกมึง"
"พวกกูสิต้องเป็นคนบอก มึงไม่ได้อยู่กับพวกกูก็ดูแลตัวเองด้วยนะ แล้วก็สู้ ๆ นะมึง กูกับอิหมาเป็นกำลังใจให้เสมอ"
"ขอบคุณน้า ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะพวกมึง พี่ฤดีถือสายรออยู่น่ะ กูรักพวกมึงนะ ไว้เจอกัน" เมื่อปลายสายกดตัดสายไป กบจึงหันมายิ้มให้กับเจนดา ก่อนทั้งสองจะหลุดขำพรืด
เป็นเพราะวันนี้พวกเธอทั้งสองผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ มาด้วยกัน แม้จะดูทุลักทุเลไม่น้อย แต่ตอนนี้ก็ถือว่าทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เป็นเพราะการร่วมด้วยช่วยกันโดยแท้ แผนการสลับตัวฝาแฝดจึงจบลงด้วยดี แม้เจนดาจะผ่านนาทีเสี่ยงหลายต่อหลายครั้ง แต่ถึงกระนั้นเธอก็สามารถยิ้มและหัวเราะออกไปได้อย่างโล่งใจ 
"เหตุการณ์ในวันนี้ กูจะไม่มีวันลืมเลย"
"กูก็เหมือนกัน กูจะจำจนตายเลย ว่าครั้งหนึ่งกูได้ทำเพื่อคนที่กูรัก จนกูเกือบตาย"
"กูไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่าคนขี้เบื่อ และไม่ชอบเข้าสังคมแบบมึงจะมีแฟนได้ ไว้ไปเล่าให้ลูกมึงฟังนะ ว่ามึงกับพี่ยูเจอกันได้ยังไง แล้วผ่านอะไรด้วยกันมาบ้าง"
"ผู้หญิงกับผู้หญิงมันมีลูกได้ที่ไหนล่ะวะ"
"ก็ไม่แน่นะเว้ย อะไรก็เกิดขึ้นได้ เผื่อพี่ยูอยากมีลูกกับมึงไง ไม่หาเด็กมาเลี้ยงก็ทำเด็กหลอดแก้วงี้ กูว่าน่ารักดีนะ ดูมึงกับพี่ยูรักกันมากเลยอะ" เจนดานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมา
"อือ...กูว่าก็น่ารักดีนะ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก การที่พี่ยูต้องหลับข้ามวันแบบนี้ ถ้าอุ้มท้องก็คงลำบากน่าดู ลูกของพวกกูจะกินอะไร แต่กูก็หวังนะ...ว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ชีวิตกับพี่ยูอย่างมีความสุข และกูนี่แหละที่จะคอยดูแลพี่ยู ทั้งตอนหลับ และตอนตื่นเลย...."
'ถ้าวันนั้นมาถึง...เราไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันนะยู ไปใช้ชีวิตคู่ของเราระหว่าง มุกดากับยูวดีกันนะ'
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“วันนั้นต้องมาถึงแน่นอน ยึดมั่นในความรักของตัวเองเอาไว้นะเจนดา!”