The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 11 เลือกสักทาง

ตกดึกคืนนั้นเอง ภายในห้องนอนที่มีการตกแต่งเป็นสีโทนน้ำตาลรับกับสีขาว ตอนนี้มีโคมไฟสีนวลเปิดเอาไว้พอให้มองเห็นบ้าง แต่ไม่ถึงกับสว่างจ้าจนเกินไป เพราะยังมีร่างใครอีกคนนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง กลัวว่าจะไปรบกวนเธอเข้า เมื่อยูอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอเปิดประตูออกมาเห็นรุ่นน้องกำลังนั่งสัปงกอยู่ที่โซฟาข้างกับตู้หนังสือ เธอจึงเดินไปนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะประคองร่างของรุ่นน้องให้โน้มตัวนอนลงที่ตักของเธอ แต่มันกลับทำให้อีกคนสะดุ้งเฮือกขึ้น
"อ๊ะ! พี่ไอ ไม่สิ พี่ยู"
"ง่วงก็นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ง่วงแล้วพี่จะปลุก"
"ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วคะ"
"5 ทุ่ม 10 นาที ใกล้ถึงเวลานอนของพี่แล้วล่ะ แต่ตอนนี้พี่ยังไม่ง่วง" เจนดาค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งข้าง ๆ รุ่นพี่ ก่อนที่ยูจะโน้มตัวลงมาซบที่ไหล่ของเธอแทน
"กลัวหรือเปล่า…"
"ไม่กลัวหรอกค่ะ แต่แค่ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง"
"เจนยังรู้สึกกับพี่อยู่ไหม ที่รู้ว่าพี่ไม่ใช่พี่ไอ"
"ตอนนี้หนูสับสนน่ะค่ะ"
"..." ยูไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งซบไหล่ของเจนดาเอาไว้อย่างนั้น แล้วค่อย ๆ เอื้อมมือหวังจะมาจับมือของรุ่นน้อง แต่อีกคนกลับชักมือออกเสียก่อนจนเธอถึงกับชะงัก
"ตอนนี้อยู่ต่อหน้าพี่ไอนะคะพี่ยู"
"อืม...นั่นสินะ" ยูค่อย ๆ ยันร่างตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง ตอนนี้ทุกอย่างเงียบสงัดเพราะต่างคนต่างว้าวุ่นในใจ ไม่รู้จริง ๆ ว่าหลัจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ก่อนหน้านี้ที่ทั้งสองมีความสุขร่วมกัน แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
เวลาผ่านไปจนนาฬิกาข้างหัวเตียงขึ้นโชว์ว่า
'23:50'
"พี่ไปนอนก่อนนะ" เมื่อพูดจบ รุ่นพี่โน้มตัวลงมาจูบที่หน้าผากรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงก่อนล้มตัวลงนอนข้าง ๆ ร่างพี่สาวฝาแฝดของเธอ สายตาของเจนดายังคงจับจ้องไปที่ร่างที่ยังคงหลับอยู่ สลับกับดูนาฬิกาไปมา เธอร้อนรนบีบมือตัวเองจนแดงไปหมด
'พี่ไอจะตื่นมาตอนไหนนะ...เครียดโว้ย!!'
'0:00'
เมื่อเจนดามองไปที่นาฬิกาหัวเตียงขึ้นโชว์เวลาของวันใหม่ หัวใจเธอเต้นแรงและรัว เมื่อเห็นร่างหญิงสาวอีกคนค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับบิดขี้เกียจ ทุกอย่างเกิดขึ้นตามเวลาที่ผู้เป็นแม่ของรุ่นพี่ได้บอกเอาไว้ ราวกับตั้งเวลาเอาไว้
"อ้าว ยูทำไมไม่ปิดไฟล่ะเนี่ย" รุ่นพี่หันไปมองร่างน้องสาวฝาแฝดก่อนจะลูบศีรษะและอมยิ้มออกมา
"ฝันดีนะยู" ทันทีที่สาวสวยหยิบแว่นขึ้นมาสวม ภาพทุกอย่างชัดเจนขึ้น จนเห็นร่างของใครบางคนที่นั่งอยู่โซฟาในห้องจนเกือบจะร้องกรี๊ดออกมา แต่เมื่อตั้งสติได้ ทำเอาเธอถึงกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
"น้องมุกดา!!!!"
"นี่มัน...เรื่องจริงเหรอเนี่ย…"
"มะ...มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ หรือว่าน้องมุกดาคบกับยูแล้ว!"
"เปล่าค่ะ…" หญิงสาวยังคงอึ้งและนั่งอยู่ที่บนโซฟา เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ในใจสับสนจนทำตัวไม่ถูก ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่ออย่างอยู่นั้น
"ไม่ง่วงเหรอคะน้องมุกดา มันดึกแล้วนะ"
"จะว่าง่วงก็ง่วงค่ะ แต่ตอนนี้ตาค้างไม่รู้จะหลับลงหรือเปล่า" รุ่นพี่ยิ้มออกมาเพราะเข้าใจว่ารุ่นน้องกำลังตกใจกับสิ่งที่เจอ เธอจึงลุกออกมาจากเตียงแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย เวลาผ่านไปไม่นานนัก เธอเดินออกมาแล้วยื่นมือมาหาเจนดาพร้อมกับรอยยิ้ม
"ปะ เดี๋ยวพี่ส่งเข้านอนนะคะ" รอยยิ้มที่อบอุ่นของรุ่นพี่ ทำให้เจนดารู้สึกสงบลง เธอจึงยื่นมือออกไปรับมือของรุ่นพี่อย่างว่าง่าย ก่อนทั้งสองจะเดินไปที่เตียงนอน
"นอนนะคะ เดี๋ยวพี่อ่านหนังสือเฝ้า" เจนดาโน้มตัวลงนอนข้าง ๆ ร่างของยู พร้อมกับไอที่นั่งลงข้าง ๆ กับเธอ จากนั้นก็ลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา
"ตื่นมาก็อ่านหนังสือเลยเหรอคะพี่ไอ"
"เคล็ดลับเกรด 4.00 ล่ะ"
"โอ้โห...เพราะมีเวลาอ่านหนังสือเหลือเฟือสินะคะ"
"จะว่างั้นก็ใช่นะคะ พี่ชอบอ่านหนังสือแต่ไหนแต่ไรแล้ว เรื่องเรียนไม่เคยเป็นปัญหาสำหรับพี่หรอก แต่ยูค่อนข้างที่จะหัวช้า แต่เพราะต้องมาเป็นพี่อีกคนเลยต้องพยายามมากขึ้น อันไหนที่ยูเขาไม่เข้าใจก็จะเขียนบอกพี่ไว้ แล้วพี่จะอัดวิดีโอสอนอีกที"
"พี่ยูคงจะลำบากมามากเลยนะคะ"
"ใช่ค่ะ พี่ภาวนาทุกคืนขอให้เราตื่นขึ้นมาพร้อมกัน พี่อยากให้เขามีชีวิตเป็นของตัวเอง ที่ไม่ต้องเป็นพี่…" เจนดาได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทราพลางคิดในใจ
'พี่ยู...พี่เองก็เจ็บปวดใช่ไหม ที่ต้องเป็นคนอีกคนมาทั้งชีวิต…' เจนดาค่อย ๆ เอื้อมไปจับมือยูเอาไว้ภายใต้ผ้าห่ม พร้อมกับมืออีกข้างที่ถูกไอจับขึ้นมาวางไว้บนตัก ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ หลับตาลงช้า ๆ
"ฝันดีนะคะน้องมุกดา"
'น้องมุกดามานอนด้วยแบบนี้รู้สึกดีจัง อยากจะนอนกอดน้องทั้งคืน แต่ก็นะ...ยูก็นอนอยู่ข้าง ๆ ฉันทำแบบนั้นไม่ลงจริง ๆ'


"ตื่นได้แล้วค่ะน้องมุกดา เดี๋ยวไปเรียนสายนะ" เสียงหวานร้องเรียกให้ตื่น เจนดาค่อย ๆ งัวเงียขึ้นมา เห็นใบหน้าสาวสวยที่สวมชุดนักศึกษารอแล้ว เธอจึงสะดุ้งเฮือกแล้วรีบลุกขึ้นมาดูนาฬิกาทันที
"6 โมง!! ตกใจหมด นึกว่าสายแล้ว" เมื่อเห็นนาฬิกาบอกเวลาเธอถึงกลับโล่งใจแล้วเอามือทาบอกตัวเองไว้
"มีเรียนกี่โมงคะ"
"8 โมงค่ะ แต่วิชานี้อาจารย์ให้เลทได้ 30 นาที"
"บัญชีชั้นต้นของอาจารย์สุนีย์สินะคะ"
"ทำไมถึงรู้ล่ะคะ"
"ลืมแล้วเหรอคะ ว่าพี่ก็เอกเดียวกับเรานะ" รุ่นพี่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม
"นั่นสินะคะ แล้วพี่ไอมีเรียนกี่โมงคะ"
"10 โมงค่ะ"
"แต่ตื่นมาแต่งตัวตั้งแต่ 6 โมงเนี่ยนะคะพี่ไอ"
"ทำยังไงได้ล่ะคะ ก็ตื่นตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วนี่นา เตรียมตัวก่อนเวลา ทำอะไรจะได้ไม่ต้องรีบไงคะ พี่รีดชุดนักศึกษาไว้ให้แล้วนะ ไปอาบน้ำเร็ว จะได้ลงไปกินข้าวกัน"
"เอ่อ...ขอบคุณนะคะ พี่ไอนี่ใจดีกับหนูตลอดเลย แต่ครั้งหน้าไม่ต้องนะคะ หนูเกรงใจ"
"เอ...พูดแบบนี้แสดงว่าจะมานอนที่นี่อีกเหรอคะ" ไอพูดพลางกับอมยิ้ม ก่อนจะหัวเราะออกมาเพราะอดเอ็นดูท่าทีของรุ่นน้องไม่ได้ เพราะเจนดาเอาแต่กะพริบตาปริบ ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะแย้งออกไปว่าอย่างไรดี จึงได้แต่ทำปากขมุบขมิบ
"บ้า...พี่ไอ...งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ"


"ลงมากินข้าวก่อนสิ" เมื่อผู้เป็นแม่เห็นสาวสวยสองคนเดินลงมาที่ชั้นล่าง เธอจึงเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนผิดกับวันก่อนราวกับคนละคน
"ไปกินข้าวกันน้องมุกดา" รุ่นพี่หันมายิ้มให้ รุ่นน้องจึงยิ้มตอบกลับไป
"เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนหลับสบายไหม" แม่ของรุ่นพี่ถือถาดข้าวต้มมาวางไว้ที่โต๊ะ พร้อมกับนั่งลงที่ข้าง ๆ ลูกสาว ก่อนจะเงยหน้ามาถามเจนดาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเช่นเดิม
"เอ่อ...ตอนแรกก็นอนไม่หลับค่ะ"
"ทำไงได้ล่ะ เรื่องที่เจอคงกวนใจจนนอนไม่หลับเลยสินะ"
"ก็ค่อนข้างหนักเลยค่ะ"
"อย่าคิดมากนะ ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา ใช้หัวใจเลือกก็พอ ยังไงทุกคนก็เคารพการตัดสินใจของเธอ"
"เหมือนถูกคาดหวังจนรู้สึกกดดันเลยค่ะตอนนี้"
"เธอจะรู้สึกแบบนั้นมันก็ไม่แปลก เดี๋ยววันนี้ก็ไปพร้อมไอเลยแล้วกัน ฉันจะไปส่ง"
"ค่ะ...ขอบคุณนะคะแม่"
แม้ตอนนี้ผู้เป็นแม่จะให้การต้อนรับเธออย่างดีแล้วก็เถอะ แต่ตอนนี้เจนดารู้สึกได้ถึงความกดดันและความคาดหวังภายใต้รอยยิ้มที่อบอุ่นนั้น ก็เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องที่ยากจะเข้าใจได้ในทันที และมันยังเป็นความลับระหว่างพวกเธออีกด้วย และเธอรู้ดี ว่าอย่างไรเสีย เธอก็ต้องเลือกใครสักคน มันจึงทำให้เจนดากลัดกลุ้มใจไม่น้อย


"ขอบคุณนะคะแม่ ขับรถไปทำงานดี ๆ นะคะ"
"จ้าลูก แม่ไปนะ" ลูกสาวเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นแม่หนึ่งครั้งก่อนจะโบกมือลาพร้อมกับรุ่นน้องที่ยืนยกมือไหว้อยู่ข้าง ๆ ก่อนที่รถเก๋งสีขาวจะขับออกไปจนลับตา
"เครียดเหรอคะน้องมุกดา นั่งเงียบมาตลอดทางเลย"
"ทั้งเครียดทั้งเกร็งเลยค่ะ ปกติจะโดนแม่พี่ไอดุตลอด แต่วันนี้ต้องนั่งรถมาด้วยกัน หนูทำตัวไม่ถูกเลย"
"อย่าคิดมากเลยนะคะ แม่พี่ใจดีจะตาย"
"อ้าวไอ น้องเจน มาเจอกันแต่เช้าเลยนะ" ฤดีที่ต้องมาที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าทุกวันเพื่อที่จะช่วยงานทางสาขา ก่อนที่จะไปรับสองพี่น้องฝาแฝดเมื่อมีเรียนคาบสายหรือช่วงบ่าย เมื่อจอดรถที่ตึกคณะก็เดินออกมาเจอทั้งสองคนพอดี
"พอดีน้องมุกดามีเรียนแต่เช้าน่ะ เลยออกมาพร้อมกัน"
"นี่อย่าบอกนะ...ว่ามาจากบ้านไอน่ะ"
"ใช่ น้องรู้ความจริงทั้งหมดแล้วน่ะ" ไอตอบพร้อมกับรอยยิ้ม
"อ๋อ ว่าแล้วเชียว แล้วเป็นยังไงบ้างคะน้องเจน"
"ตกใจสิคะ ตอนนี้ยังช็อกอยู่เลย พี่ฤดีเถอะ ต้มหนูซะเปื่อย" หญิงสาวตอบออกมาแบบหน้างอ ทำเอารุ่นพี่ทั้งสองถึงกับหลุดขำด้วยความเอ็นดู
"โอ๋ ๆ พี่ขอโทษนะ ก็มันต้องเก็บเป็นความลับนี่นา พี่ถึงบอกไง ว่าถึงเวลาเดี๋ยวก็รู้เอง"
"ก็พอเข้าใจนะคะ แต่ว่า...หนูขอบอกเพื่อนทั้งสองคนของหนูได้ไหมคะ"
"ได้สิคะน้องมุกดา ก็เพื่อนสนิทของน้องนี่นา"
"จะดีเหรอไอ ให้คนรู้มากมันไม่ดีนะ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะพี่ฤดี เพื่อนหนูไม่ใช่คนปากโป้งเรื่องคนอื่น อีกอย่างพวกเราก็ไม่มีความลับต่อกันด้วย พี่ ๆ ไม่ต้องห่วงนะคะ ไว้ใจพวกนั้นได้เลย"
"อืม...พี่ก็พอรู้นิสัยของน้องเจนเพื่อนเราแล้วล่ะนะก็ไว้ใจได้จริง ๆ นั่นแหละ"
"ดูสนิทกันดีจังเลยนะคะน้องมุกดา"
"ก็สนิทกันมาตั้งแต่ประถมแล้วน่ะค่ะ พ่อกับแม่พวกเราก็เป็นเพื่อนกันด้วย เรียกได้ว่ารู้กันหมดไส้หมดพุงเลย แล้วเราก็รักกันมากด้วย"
"ก็พอมองออกน่ะนะ รู้ไหมว่าตอนซ้อมดาวเดือน น้องเจนพูดถึงพวกน้องตลอดเลย บ่นคิดถึงทุกครั้งที่พัก จนพี่รู้สึกสงสารเลย ฮ่า ๆ"
"ฮ่า ๆ เจรพรมันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ มันขี้อ้อน แล้วก็ชอบบ่นให้หนูกับกบตลอดตอนที่เราสองคนกัดกัน แต่มันก็ไม่เคยทิ้งพวกหนูไปไหน เรียกได้ว่าอึดสุด ๆ เลยค่ะ"
"นั่นสิน้า...น่ารักดีเนอะ"
"ถ้างั้นหนูไปเรียนก่อนนะคะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว ไว้เจอกันนะคะ"
"ตั้งใจเรียนนะคะน้องมุกดา" ไอโบกมือลาพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่อีกคนจะแยกตัวออกไป ฤดีที่ยืนมองเพื่อนสาวของเธอจึงอมยิ้มออกมา
"มีคนไปนอนด้วยนี่สดใสเลยน้าไอ"
"อะไรเล่าฤดี ก็แค่ไปนอนเปล่า ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย"
"ฮ่า ๆ ถ้าเป็นไอน่ะ ฉันไม่ห่วงหรอก แต่ถ้าเป็นยูน่ะ ก็ไม่แน่"
"เอ๊ะ!? หมายความว่าไง"
"เปล่าหนิ ไปห้องสาขากันเถอะ"
"เดี๋ยวสิฤดี! บอกมานะ!"
"เปล๊า…"


"เป็นไงมึง!! โดดกิจกรรมไม่พอ ยังหายหัวไปทั้งคืน มึงไปตายที่ไหนมา!! โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป" เมื่อเพื่อนสาวคู่กัดเห็นหน้าเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้องก็กระหน่ำคำถามทันที
"กูไปนอนบ้านพี่ไอมา…"
"เชี่ย!!!" เพื่อนสาวทั้งสองถึงกับอุทานลั่นออกมาพร้อมกันเมื่อได้ยินคำตอบจากปากเธอ ซึ่งเป็นจังหวะกับที่อาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาแบบพอดิบพอดี
"เชี่ยอะไร!!! เห็นหน้าฉันก็ด่าเลยหรือไง!!"
"อ๊ะเปล่านะคะ! หนูไม่ได้ว่าอาจารย์นะคะ"
"ระวังไว้เถอะปาจารีย์ ถ้าเจอแบบนี้อีกฉันจะหักคะแนนเธอ" สาวตัวเล็กยกมือไหว้ขอโทษขอโพยแทบไม่ทัน ก่อนจะหันมามองเจนดาหมายจะดุเสียให้เข็ด แต่เมื่อเธอเห็นที่สีหน้าดูเคร่งเครียดของเพื่อนรัก ทำเอาเธอถึงกับคิ้วขมวด
"เป็นอะไรมึง" เจนพรที่สังเกตเห็นเพื่อนรักเช่นกันจึงกระซิบถามด้วยความเป็นห่วง
"กลับบ้านไปกูจะเล่าให้ฟังทุกเรื่องเลย" เจนดาตอบกลับไปด้วยท่าทีนิ่ง ๆ แต่สีหน้าก็ยังคงดูเคร่งเครียดจนเพื่อนทั้งสองอดห่วงไม่ได้ จึงทั้งเรียน ทั้งเหลือบมองเพื่อนสาวที่เอาแต่นั่งเงียบตลอดทั้งคาบเรียน แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรมากนัก
 
 
"เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นแบบนี้แหละ…"
หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน เจนดาได้เล่าความจริงทุกอย่างให้เพื่อนสาวทั้งสองฟัง เธอนั่งเล่าหน้าเครียดบนโซฟา โดยที่เจนดานั่งอยู่ตรงกลางแล้วมีเพื่อนทั้งสองนั่งกอดแขนของเธออยู่
"กูไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้บนโลก" เจนพรอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน แต่หากมันออกจากปากเพื่อนรักแล้ว ต้องไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน
"กูเองตอนนี้ยังช็อกอยู่เลย พอรู้ว่าคนที่กูรักมีสองคน กูรู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็นคนเลวขึ้นมาทันที แล้วพี่สองคนเขารักกันมากด้วยนะมึง ถ้าเขาต้องมาทะเลาะกันเพราะกูคนเดียว กูคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต"
"ไม่เป็นไรนะมึง ก็ตอนแรกมึงไม่รู้ แต่ตอนนี้มึงรู้เรื่องแล้วมึงก็ลองทบทวนดูแล้วกัน ว่ามึงรู้สึกกับใครมากกว่า" กบพูดพร้อมกับโอบไหล่เพื่อนสาวเอาไว้เพื่อปลอบโยน
"ก็จริงอย่างที่แม่พี่เขาพูด มึงต้องใช้หัวใจนะเจนดา" เจนพรประคองศีรษะเพื่อนรักมาซบที่ไหล่ของเธอพร้อมกับลูบศีรษะอย่างแผ่วเบา
"พี่ไอเป็นคนดีมาก กูอยู่กับพี่เขาแล้วกูรู้สึกมีความสุข เหมือนถูกดูแลจากรุ่นพี่ที่แสนดี กูไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน แต่ตอนนี้เหมือนสถานการณ์มันจะบีบบังคับว่ากูต้องเลือกพี่ยูว่ะ"
"ทำไมมึงว่างั้นวะเจนดา"
"กูกับพี่ยู...เรามีอะไรกันแล้ว"
"เชี่ย!!! อิหมา มึงพูดจริงเหรอ เมื่อไหร่วะ พี่เขาปล้ำมึงจริง ๆ เหรอเนี่ย" เมื่อได้ยินคำพูดของเจนดาทำเอาทั้งสองถึงกับหันขวับมามองหน้าเธอด้วยความตกใจ เจ้าตัวยังคงแสดงท่าทีที่นิ่ง ๆ แต่สีหน้าดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด
"เมื่อวาน...ตอนที่พวกมึงไปงานกีฬา พี่ยูมาหากูที่บ้าน"
"พี่ยู...ปล้ำมึงเหรอเจนดา…" เจนพรเอ่ยถามด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ทั้งเป็นห่วงเพื่อน ทั้งอยากรู้ความจริง
"เปล่า...กูนี่แหละ...ที่เป็นคนทำ"
"เชี่ย!!!!!" เพื่อนรักสองคนถึงกับอุทานพร้อมกันจนเสียงหลง
"กูรู้สึกผิดว่ะพวกมึง กูอยากรับผิดชอบกับสิ่งที่กูทำ แต่กูก็ทำร้ายพี่ไอไม่ลง"
"อิหมา...ไม่เป็นไรนะมึง ตั้งสติ กูเข้าใจนะเว้ยว่ามึงอยากรับผิดชอบ แล้วหัวใจมึงล่ะ มันรู้สึกไหม มึงรักพี่ยูหรือเปล่า"
"รักสิวะคางคก รักมากด้วย ไม่งั้นกูคงไม่กล้าทำแบบนั้น เพราะกูก็อยากคบกับพี่เขาจริง ๆ จัง ๆ แล้วเหมือนกัน แต่พอกูรู้ว่าพี่เขามีสองคน คือกูทำตัวไม่ถูกเลย กูไม่อยากทำร้ายใครเลย คนนึงก็แสนดี อีกคนกูก็ไปมีอะไรกับเขาแล้ว กูจะทำยังไงดีวะ กูจะทำยังไงดี…." ด้วยความเครียดและความสับสนทำให้เจนดาพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตาที่อัดอั้นมานาน จนตอนนี้เก็บเอาไว้ไม่ไหวอีกแล้วจนต้องระบายออกมาในที่สุด ทั้งกบและเจนพร ต่างก็โอบกอดเธอเอาไว้แน่น
"ร้องเถอะมึง ไม่ไหวก็ระบายออกมา มึงร้องไห้กับพวกกูได้เสมอนะเจนดา พวกกูอยู่ข้าง ๆ มึงนะ"
"ฮึก ๆ ฮือ ๆ"
"อิหมาเอ๊ย มากัดกับกูเหมือนเดิมกูยังรู้สึกดีกว่า เห็นมึงร้องไห้แบบนี้ กูไม่โอเคเลย"
"ฮือ ๆ พวกมึง...ขอบคุณนะ...ฮือ ๆ กูจะทำยังไงดี"
"ทุกอย่างมันต้องใช้เวลาว่ะเจนดา ถึงมึงจะไม่อยากทำร้ายใครก็เถอะ แต่มึงก็ควรเลือกจริงจังกับใครสักคนนะ เวลาจะช่วยให้มึงรู้คำตอบเอง ว่ามึงจะทำยังไง"
"จริงมึง ตอนนี้มึงอย่าเพิ่งกังวลเลย ปล่อยให้หัวใจมึงได้ทำหน้าที่เถอะนะ"
 ทำไม...ทำไมฉันต้องเลือกสักทางด้วย ทำไมถึงไม่เป็นคนเดียวกันนะ...

 
หลังจากที่กบและเจนพรช่วยกันกอดปลอบเจนดาอยู่นาน กว่าจะสงบลงได้ก็ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ซึ่งตอนนี้เธอเครียดกับเรื่องที่เกิดมากเสียจนกินอะไรไม่ลง และยังร้องไห้ต่อจนดวงตาของเธอบวมเป่ง ทำให้เธอไม่สามารถไปเรียนในช่วงบ่ายได้ เพื่อนรักทั้งสองเลยพยุงเธอไปนอนที่ห้องก่อนจะออกไปเรียนกันตามปกติ
เวลาผ่านไปจนถึงเวลาเลิกเรียน เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว เพื่อนรักทั้งสองก็รีบตรงเข้ามาหาเจนดาด้วยความเป็นห่วงทันที
"เจนดา...เป็นไงบ้างมึง"
"โอ๊ย...เหมือนหัวจะระเบิดเลยพวกมึง"
"มึงร้องไห้ซะขนาดนั้น แถมยังคิดมากอีก ไม่แปลกใจเลยทำไมมึงถึงเป็นสภาพนี้อิหมา" กบเห็นสภาพของเพื่อนรักถึงกับร้อนใจรีบนั่งลงไปที่เตียงแล้วเอื้อมมือมานวดศีรษะให้เพื่อนทันที พร้อมกับเจนพรที่เดินไปหายากับน้ำดื่มมาให้
"กินยาหน่อยนะเจนดา"
"กูยังไม่ได้กินข้าวเลย กินอะไรไม่ลงเลยว่ะ"
"ไม่กินข้าวไม่ได้นะอิหมา มึงต้องกินข้าวจะได้กินยา เดี๋ยวมึงจะเป็นหนักนะ แค่นี้พวกกูก็เป็นห่วงจะแย่แล้ว"
"เดี๋ยวกูออกไปซื้อข้าวต้มหน้ามอให้แล้วกัน คางคกมึงดูแลเจนดาดี ๆ นะ"
"เออน่า มึงขับรถดี ๆ นะเจนพร" เพื่อนสาวรีบวิ่งออกไปทันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนยังไม่ได้กินข้าว พร้อมกับกบที่นวดศีรษะให้เพื่อนอยู่อย่างนั้นด้วยความเป็นห่วง
"ดีขึ้นบ้างไหมมึง"
"หัวกูไม่รู้สึกอะไรเลย ปวดจนชาไปหมด"
"โอ๊ยอิหมา มึงอย่าเป็นแบบนี้สิวะ กูใจไม่ดีนะ มึงลุกมากัดกับกูเดี๋ยวนี้"
"ขอบคุณที่เป็นห่วงกูนะกบ"
"หยุด!! อย่าเรียกกูแบบนี้ มึงลุกมาด่ากูสิ กูเป็นห่วงจนจะร้องไห้แล้วนะ อิหมา!! อิเพื่อนเลว!! ฮึก ๆ" ปากที่ด่าออกมา แต่น้ำตากลับไหลไม่หยุด ทั้งสะอึกสะอื้นจนตัวสั่น ทำให้เจนดาค่อย ๆ ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่เพื่อนเป็นห่วงเธอถึงเพียงนี้
"กูรักมึงนะ"
"กูก็รักมึง เพราะงั้นมึงอย่าเป็นแบบนี้อีกนะอิหมา ถ้ามึงรักใครแล้วมึงเป็นแบบนี้ กูจะกัดทุกคนที่เข้าหามึงเลยนะ ฮึก ๆ"
"ทำไงได้วะ ก็กูรักเขาไปแล้ว…"
 
 
เข้าวันถัดมา ขณะที่กบและเจนพรกำลังเดินเข้าไปยังตึกเรียนก็ได้เจอรุ่นพี่สาวสวยเดินสวนออกมาพอดี ทำให้มีใครบางคนชะงักทันทีเมื่อมีใครหายไป
"อ้าว น้องเจนล่ะ"
"เจนดาไม่สบายค่ะพี่ไอ...เอ่อพี่ยู...เอ่อ...ใครวะ" เจนพรตอบรุ่นพี่แต่ไม่แน่ใจนักว่าสาวสวยผู้นี้คือใคร เธอจึงหันไปกระซิบถามกบเบา ๆ ฤดีที่ยืนฟังอยู่จึงยื่นนิ้วชี้ขึ้นมาปิดปากรุ่นน้องเอาไว้
"ชู่ว... เรียกไอนั่นแหละ"
"น้องเจนเป็นอะไรมากไหม!" รุ่นพี่ถามอย่างร้อนรน
"จะว่ายังไงดีล่ะคะ...เอาเป็นว่า บ่นปวดหัวตั้งแต่เมื่อคืน จนไข้ขึ้นน่ะค่ะ"
"คิดมากจนปวดหัวเลยสินะ"
"ก็คงอย่างงั้นค่ะพี่ฤดี" เจนพรตอบ
"แล้วพวกพี่ไม่มีเรียนกันเหรอคะ"
"ยกคราสกะทันหันน่ะ พี่เลยจะไปช่วยงานที่สาขาหน่อย แต่ตอนนี้คงต้องไปส่งคนบางคนที่บ้านพวกเราแล้วแหละนะ" ฤดีเห็นสีหน้าของเพื่อนสาวที่กำลังกังวลและเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด เธอจึงส่ายศีรษะแล้วหันมายิ้มให้กับรุ่นน้องทั้งสอง
"ฝากดูแลเพื่อนพวกเราด้วยนะคะพี่ไอ" กบพูดพร้อมกับยิ้มให้และยื่นกุญแจบ้านให้รุ่นพี่ เจ้าตัวจึงยิ้มตอบกลับไป แต่สีหน้าก็ยังคงกังวลอยู่
"พี่ไปนะ ตั้งใจเรียนนะคะ" ฤดีตอบกลับแทน พร้อมกับยิ้มให้รุ่นน้องทั้งสอง ก่อนที่จะแยกย้ายกันไปคนละทาง
 
 
"ก็รู้หรอกว่าเป็นห่วง แต่ช่วยเก็บอาการหน่อยได้ไหมยู"
"ฮือ...น้องต้องเครียดมากแน่เลย จนเป็นขนาดนี้ รู้สึกผิดอะ"
"ทำไงได้ล่ะ ไม่มีใครอยากให้มันเกิดหรอกนะยู แต่ความจริงก็คือความจริง น้องก็ต้องยอมรับให้ได้ แต่จะว่าไป ถ้าเกิดน้องคบกับใครสักคนจริง ๆ มันจะเป็นยังไงนะ วันนึงได้เจอแฟนตัวเอง อีกวันได้เจอคนที่เหมือนกับแฟนตัวเอง น้องจะรู้สึกยังไงนะ"
"เฮ้อ...การที่ต้องตื่นมาแล้วรับรู้เรื่องทุกอย่างแบบขาด ๆ หาย ๆ นี่มันอึดอัดชะมัด สู้ตื่นขึ้นมาพร้อมกัน แล้วแข่งกันจีบให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย คบสามคนไปเลยก็ได้"
"เดี๋ยว ๆ ตลกแล้วยู ถึงมันจะมีคนคบกันแบบนี้ก็เถอะ แล้วพวกเธอจะรับได้หรือไง"
"รับได้สิถ้าเป็นพี่ไอ ดีกว่าให้น้องต้องทรมานที่ต้องเลือกใครสักคนแบบนี้"
"เธอนี่น้า…" ฤดีถึงกับส่ายศีรษะเมื่อเพื่อนสาวพูดออกมาเช่นนั้น ก่อนที่จะเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้านของรุ่นน้อง
"อย่าทำอะไรน้องนะยู!"
"รู้แล้วน่า! ทำไมเธอถึงไม่ไว้ใจฉันเลยนะฤดี"
"ก็เธอชอบไปจูบน้องเขานี่! ชอบทำอะไรตามใจตัวเองอยู่เรื่อย แล้วนี่น้องก็ป่วยอยู่ด้วย คุมตัวเองให้ได้แล้วกัน!"
"เธอนี่มันร้ายจริง ๆ ขอบคุณนะที่มาส่ง ขับรถดี ๆ ล่ะ"
"จ้า...ดูแลน้องดี ๆ นะ บาย!"
'ใครกันแน่ที่ต้องคุมตัวเองน่ะ ยัยฤดี! เฮ้อ...ฉันนี่สิที่เป็นคนโดนปล้ำ!' ยูคิดในใจพร้อมกับโบกมือลาเพื่อนรัก ก่อนจะหยิบกุญแจที่กบได้ให้เอาไว้ มาเปิดไขเปิดประตูหน้าบ้านพลางกับคิดอะไรในใจ
'วันนี้ป่วย คงไม่มีแรงทำอะไรเราหรอกมั้ง…'
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“คนหนึ่งเขาช่างดีกับฉัน จะทิ้งเขาลงยังไง ~~”