The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 8 หากมีฉันอีกคน

เช้าวันอาทิตย์
กึก ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงปลายนิ้วที่กำลังกระทบกับโต๊ะไม้รัว ๆ ระหว่างที่หญิงสาวกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก เพราะเบอร์โทรศัพท์ที่ถูกเขียนเอาไว้ด้านหลังกรอบรูปมันเรียกร้องสายตาเสียนี้กระไร ก็พูดเอาไว้เสียดิบดีว่าให้ตายก็จะไม่โทรไปเด็ดขาด แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น เธออยากโทรหาพี่รหัสแบบเต็มแก่แล้ว แต่อีกใจหนึ่งก็ยังไม่กล้าพอ
"จะโทรไปดีไหมนะ…" เมื่อพูดจบหญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วปล่อยออกมา ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์โทรด้วยหัวใจที่เต้นรัว ๆ เพราะความตื่นเต้น
"สวัสดีค่ะ" ปลายสายพูด
"อะ...อะ...สะ...สวัสดีค่ะ"
'โอ๊ย!! ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้นะ ตั้งสติสิเจน!!!'
"เอ่อ...ใครพูดคะ?"
"เจนเองค่ะพี่ไอ"
"อ้าว น้องมุกดา ว่ายังไงคะ"
"เอ่อ...ที่ว่าชวนไปถ่ายรูปน่ะค่ะ เราจะไปตอนไหนกันดีคะ"
"เอ๊ะ! นี่จะไปจริง ๆ เหรอคะ ดีใจจัง ออกไปตอนนี้เลยไหม แสงกำลังสวยเลย"
"ได้ค่ะ! ให้หนูไปรับไหมคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่นั่งรถโดยสารไป ไว้เจอกันที่สวนสาธารณะนะคะ" ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส ก่อนจะกดวางสายไปทันทีโดยที่เจนดายังไม่ทันได้ตอบอะไรกลับไปเสียด้วยซ้ำ
"อ้าว...รีบวางจัง ทำไมพี่ไม่ขับรถมาเองเล่า"
 
 
เจนดาจอดรถมอเตอร์ไซต์แล้วยืนรออยู่ที่ทางเข้าสวนสาธารณะ เธอแต่งกายด้วยเสื้อฮู้ดแขนยาวสีดำ และกางเกงขายาวสีดำ ตัดกับรองเท้าผ้าใบสีขาว ผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกปล่อยสยายออกมาให้พริ้วไหวไปตามแรงลม
วันนี้เธอเตรียมพร้อมกับการมาถ่ายรูปมาเป็นอย่างดี เพราะที่คอมีกล้องถ่ายรูปคล้องมาด้วย จะได้มีช่วงเวลาดี ๆ ร่วมกัน จะให้มาแต่ตัวก็คงจะไม่ใช่
"น้องมุกดา รอนานไหมคะ" เมื่อได้ยินเสียงเรียก เจนดาหันไปตามต้นเสียง ก่อนจะเห็นสาวสวยสวมชุดเดรสเปิดไหล่สีขาวลายดอก ผมรวบเป็นดังโงะข้างบน เธอดูสวยสะดุดตาจนคนที่มองอยู่ถึงกับหลุดยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
'พี่ไอ...สวยจัง…'
"น้องมุกดาคะ รอนานไหม"
"อ๋อ! เอ่อ ไม่ค่ะ เพิ่งมาถึง"
"นี่ค่ะหมวกกันน็อค ขอโทษด้วยนะที่ลืมคืน แล้วก็ขอบคุณนะคะ" สาวสวยยื่นหมวกกันน็อคให้พร้อมกับรอยยิ้ม จนเจนดาอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก็รอยยิ้มพี่ไอดูสดใสเสียขนาดไหน ใครเห็นก็เป็นต้องละลาย
"แปลกนะเนี่ย วันนี้ดูอารมณ์ดีนะคะน้องมุกดา"
"ก็ได้มาถ่ายรูปนี่คะ หนูชอบถ่ายรูปนี่นา"
"ดีจังเลยนะคะที่เราชอบถ่ายรูปเหมือนกัน วันนี้แต่งตัวเท่จัง ดูดีไปอีกแบบนะเนี่ย"
"ขะ...ขอบคุณค่ะ พี่ไอก็สวยมากเลยค่ะ แถมยังแต่งหน้าด้วย เวลาอยู่ข้างนอกไม่ใส่แว่นสินะคะ"
"ใช่ค่ะ ใส่คอนแทคเลนส์น่ะ ขอบคุณนะ" สาวสวยยังคงยิ้มให้อยู่อย่างนั้น เจนดาจึงรีบหลบสายตาแล้วเอาหมวกกันน็อคไปเก็บไว้ที่รถทันทีเพื่อแก้เขิน และก็เพื่อไม่ให้เกะกะระหว่างเดินถ่ายรูปอีกด้วย
ทั้งสองเดินข้าง ๆ กันเข้าไปที่สวนสาธารณะ พร้อมกับเดินคุยกันไปด้วย รุ่นพี่หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายบ้างเป็นครั้งคราว และก็ยังไม่วายแอบอมยิ้มมีความสุขเมื่อได้มากับคนที่ตนแอบชอบ
"ว่าแต่น้องมุกดาชอบถ่ายรูปแบบไหนเหรอคะ"
"หนูชอบถ่ายรูปวิวน่ะค่ะ ไม่ชอบถ่ายรูปคนเท่าไหร่ เพราะหนูอยากหนีความวุ่นวายในตอนนั้น แล้วบันทึกภาพที่ดูแล้วรู้สึกสงบล่ะมั้งคะ"
"สมกับเป็นน้องมุกดาเลยนะคะ ส่วนพี่ชอบถ่ายรูปคน โดยเฉพาะตอนที่ยิ้ม ยิ่งเผลอยิ่งดี เพราะจะดูเป็นธรรมชาติ มันวิเศษมากเลย"
"พี่ไอนี่...ดูมีความสุขกับทุกอย่างเลยนะคะ"
"ก็ไม่มีอะไรให้ต้องเครียดนี่นา ยิ้มไว้สิคะ ชีวิตจะได้มีความสุข"
"นั่นสินะคะ"
"เอ๊ะ! ดอกแดนดิไลออนนี่นา น้องมุกดาพี่ฝากกล้องแป๊บนึง" รุ่นพี่ยื่นสายกล้องมาคล้องไว้ที่คอรุ่นน้อง ก่อนจะวิ่งอย่างร่าเริงไปเด็ดดอกแดนดิไลออนขึ้นมาอย่างเบามือ แล้วก็ออกแรงเป่าเพียงเบา ๆ ดอกแดนดิไลออนแตกตัว แล้วล่องลอยไปตามสายลมที่พัดผ่าน หญิงสาวยิ้มออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข จนคนที่กำลังยืนมองเธออยู่ยิ้มตามและยกกล้องขึ้นมาช้า ๆ
"พี่ไอคะ!" ทันทีที่รุ่นพี่หันกลับมา เจนดาก็ลั่นชัตเตอร์กล้องทันที ทำให้ไอรีบวิ่งเข้ามาหาแล้วพยายามที่จะแย่งกล้องจากมือของรุ่นน้องด้วยท่าทีที่เขินอาย
"อะไรเนี่ยน้องมุกดา แอบถ่ายพี่ได้ไงคะ เราไม่ชอบถ่ายรูปคนไม่ใช่เหรอ"
"คนเดียวที่หนูอยากถ่ายเก็บไว้...ก็คือพี่นะคะ พี่ไอ..." สิ้นสุดคำพูดของรุ่นน้อง ไอชะงักทันที สายตาทั้งสองจับจ้องประสานกัน หัวใจของทั้งคู่เต้นแรงจนแทบจะหยุดหายใจ
'ปากของพี่ไอ...น่าจูบจัง…' เจนดาคิดในใจพร้อมกับโน้มตัวเข้าไปหารุ่นพี่ช้า ๆ เพื่อหวังจะสัมผัสริมฝีปากอิ่มนั้น ทว่า...
"น้องมุกดา!! จะทำอะไรคะ!" สติของเธอกลับมาในทันที ทำให้ต้องรีบก้าวถอยหลังออกมา ทั้งสองต่างหลบสายตากันด้วยความเขินอาย ใบหน้าที่ร้อนผ่าวจนขึ้นสีของทั้งคู่ต่างทำให้แต่ละฝ่ายถึงกับทำตัวไม่ถูก
"ปะ...ไปถ่ายรูปตรงนั้นกันค่ะ"
"เอ่อ...ค่ะ" ทั้งสองคุยกันด้วยท่าทีที่เขินอาย จากนั้นก็เดินไปบริเวณที่มีกลุ่มคน รุ่นพี่จึงหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายไปยิ้มไปแลดูมีความสุขและสดใสกว่าทุกครั้ง จนเจนดาที่ยืนมองรู้สึกใจเต้นรัวและมีความสุขตามโดยปริยาย
"พี่ไอกับกล้องถ่ายรูปนี่เป็นของคู่กันเลยนะคะ ดูพี่มีความสุขมากเลย"
"พี่รักการถ่ายรูปมาก เคยเอารูปไปแชร์กับชมรมถ่ายภาพบ่อย ๆ จนเขาขอผลงานพี่ไปจัดโชว์ที่นิทรรศการภาพถ่ายเลยแหละ เหมือนได้โอกาสโดยบังเอิญน่ะ"
"มันไม่มีบังเอิญหรอกค่ะพี่ไอ เพราะภาพถ่ายของพี่มันมีพลัง และดูสื่อความหมายได้อย่างชัดเจน ขนาดหนูเห็นยังรู้สึกมีความสุขตามไปด้วยเลยนะคะ"
"จริงเหรอคะ ดีใจจัง พี่อยากเห็นน้องมุกดายิ้มบ่อย ๆ พี่จะได้ถ่ายเก็บเอาไว้เยอะ ๆ เลย"
"หนูไม่ชอบเข้ากล้องเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าเบื่อหรอกนะคะ แต่ว่าอายน่ะ"
"ฮ่า ๆ อย่าอายสิคะ ให้พี่ถ่ายให้บ่อย ๆ ก็ได้นะคะ จะได้ชิน"
"บ้าน่าพี่ไอ ไม่เอาดีกว่าค่ะ" รุ่นน้องตอบกลับแบบเขิน ๆ รุ่นพี่จึงหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู จากนั้นเจนดาก็แยกตัวออกไปถ่ายทิวทัศน์รอบ ๆ เพื่อไม่ให้ติดคนเข้ามาด้วย เธอถ่ายไปยิ้มไป บ้างก็หลับตาพริ้มรับบรรยากาศ ซึ่งเธอไม่รู้ตัวเลยว่า ตนตกเป็นนางแบบจำเป็นให้กับรุ่นพี่อีกแล้ว
บรรยากาศการถ่ายรูประหว่างพี่รหัสและน้องรหัสเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข เป็นความรู้สึกดี ๆ ที่เจนดาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เพราะเธอไม่เคยเปิดรับใครเข้ามานอกจากเพื่อนรักทั้งสอง แต่กับรุ่นพี่คนนี้มันช่างแตกต่าง เพราะเป็นคนแรกที่ทำให้เธอหัวใจเต้นรัวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ และเผลอยิ้มตามรอยยิ้มของรุ่นพี่ทุกครั้ง จากที่เคยรู้สึกเบื่อหน่าย กลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดี ๆ จนแทบจะเอ่อล้นออกมา
"เหนื่อยไหมคะน้องมุกดา"
"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ สนุกดี ขอบคุณที่พามานะคะ"
"ดีใจที่น้องมุกดาสนุกนะคะ แต่ดูเหมือนจะเหนื่อย ๆ นะคะ เหงื่อออกเต็มเลย"
"ก็หนูใส่เสื้อแขนยาวมานี่คะ ตอนแรกไม่คิดว่าจะอยู่นานด้วยซ้ำ แต่ติดลมซะได้" รุ่นพี่ยิ้มตอบอย่างสดใส ก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาซับเหงื่อบนใบหน้าของรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา ซึ่งเจนดาก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
'โอ๊ย…ฉันแพ้ความอ่อนโยนของพี่ไอจริง ๆ' เจนดาคิดในใจพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวและแรง เมื่อซับเหงื่อเสร็จ สายตาของทั้งสองประสานกันอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่รุ่นพี่จะรีบหลบสายตาเพราะเขินคนตรงหน้าจนทำตัวไม่ถูก
"อะเอ่อ...ไปนั่งเล่นตรงนั้นกันไหมคะ" เจนดาชี้ไปที่ม้านั่งริมสระ พร้อมกับเดินนำหน้าไปทันที หัวใจยังคงเต้นแรงอยู่อย่างนั้น ใครกันที่จะสารภาพคำว่ารักออกมาก่อน…
 
 
"พี่ขอดูรูปที่ถ่ายพี่ได้ไหมคะ"
"ดูได้แต่ห้ามลบนะคะ"
"ไม่ลบหรอกค่ะ ก็น้องมุกดาเป็นคนถ่ายนี่นา" เจนดายื่นกล้องไปให้กับรุ่นพี่ พลางหันไปมองหน้าของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เมื่อไอเปิดดูรูป เธอก็ยิ้มออกมา
"ถ่ายสวยเหมือนกันนะเนี่ย ไม่ลองมาถ่ายรูปคนดูเหรอคะ"
"ก็บอกแล้วไงคะ ว่าคนเดียวที่หนูจะถ่ายก็คือพี่ไอ" ไอเงยหน้าขึ้นแล้วหันมามองหน้ารุ่นน้องช้า ๆ พร้อมกับกลืนน้ำลายดังอึก
จะว่าไป...บรรยากาศในตอนนี้มันช่างเป็นใจสุด ๆ เหมาะแก่การสารภาพรักเสียจริง สายลมที่พัดมาเอื่อย ๆ ในช่วงเวลาที่ได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้ มันไม่ได้หากันง่าย ๆ เลย
'จะบอกชอบตอนนี้ได้ไหมนะ…' ไอคิดในใจก่อนจะรวบรวมความกล้าแล้วเรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ก็คงต้องลองดูสักตั้ง!
"น้องมุกดาคะ…."
"หนูชอบพี่นะคะ" ยังไม่ทันที่รุ่นพี่จะได้บอกความในใจ รุ่นน้องก็ชิงบอกเสียก่อน จนทำให้เธอถึงกับอึ้ง
"คะ!? จะ...จริงเหรอ"
"หนูเองก็คิดเหมือนกันกับพี่นะคะพี่ไอ...หนูชอบพี่"
"เฮ้อ...พี่ก็กำลังจะบอกอยู่แล้วเชียว ทำไมถึงชิงบอกพี่ก่อนล่ะคะ"
"อะไรกันคะ...พี่ไอก็เคยบอกชอบหนูไปแล้วนี่นา"
"นั่นสินะ แต่พี่ก็อยากบอกจากปากพี่เหมือนกัน พี่ก็ชอบน้องมุกดานะคะ"
"มันอาจจะดูเร็วไปนะคะ แต่ถ้าเรารู้สึกเหมือนกัน เราลองมาศึกษากันดูได้ไหมคะ" คำถามจากรุ่นน้องทำเธอรู้สึกว้าวุ่นในใจ ว่าความจริงนั้น...รุ่นน้อง กำลังชอบใครอยู่กันแน่
"น้องมุกดาคะ...น้องชอบพี่...ที่เป็นแบบไหนเหรอ"
"หนูก็ชอบทั้งหมดที่เป็นพี่นั่นแหละค่ะ ถึงพี่จะดูมีหลายบุคลิก แต่ถ้าหากเป็นพี่ ยังไงหนูก็ชอบอยู่ดี"
"แล้วถ้าสมมติว่า...มีพี่อีกคน ไม่สิ ถ้าสมมติว่าบุคลิกทั้งสองของพี่ น้องมุกดาจะเลือกชอบคนแบบไหนคะ" รุ่นน้องยิ้มออกมาแล้วก็กุมมือของรุ่นพี่เอาไว้
"ไม่ว่าจะมีพี่อีกกี่คน หนูก็ชอบพี่ค่ะพี่ไอ เราลองคบกันดูนะคะ หนูอยากเรียนรู้ในตัวพี่"
"น้องมุกดาคะ พี่ขอเวลาอาทิตย์นึงได้ไหม พี่อยากให้น้องมุกดาลองกลับไปทบทวน...ให้สมมติว่า...พี่ที่มีสองบุคลิก เป็นคนละคนกัน น้องชอบคนแบบไหน แล้วถ้าให้เลือก น้องจะเลือกใคร แล้ววันจันทร์หน้าพี่จะรอฟังคำตอบนะคะ"
"ทำไมเหรอคะ พี่กลัวว่าจะทำให้หนูเสียใจเพราะนิสัยสองบุคลิกของพี่เหรอ"
"จะว่าอย่างนั้นมันก็ใช่ แต่พี่แค่อยากมั่นใจน่ะค่ะ ว่าความจริงแล้ว น้องมุกดาชอบใครกันแน่"
"หนูไม่เข้าใจ…" เจนดาเต็มไปด้วยความสับสน จนแสดงออกทางสีหน้าได้อย่างชัดเจน ไอจึงยิ้มออกมาแล้วเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเจนดาอย่างแผ่วเบา
"ไว้วันที่ให้คำตอบ...พี่จะบอกนะคะ ว่าเพราะอะไร เดี๋ยวถึงเวลาก็จะรู้เอง ระหว่างนี้ก็...ช่วยทำตามคำขอของพี่ทีนะคะ" เจนดาเอื้อมมือมาจับมือรุ่นพี่เอาไว้ก่อนจะรวบมาวางที่ตักของเธอแล้วกุมเอาไว้แน่น
"ถ้าพี่ไอขอ...หนูก็ยินดีที่จะทำค่ะ"
"ขอบคุณนะคะน้องมุกดา"
'ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้องมุกดาจะชอบเราเหมือนกัน แต่ว่า...น้องจะเลือกใครกันนะ'
"ขอหนูนอนหนุนตักพี่ได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ" เมื่อได้รับอนุญาตจากรุ่นพี่ เจนดาก็โน้มตัวลงนอนหนุนตักนุ่ม ๆ ทันที พร้อมกับที่ไอก็ยื่นมือมาลูบผมรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา
"พี่ชอบน้องมุกดานะ"
"หนูก็ชอบพี่ไอเหมือนกันค่ะ"
"มีความสุขจัง…"
"เหมือนกันค่ะ งั้นวันนี้ถ่ายรูปกันเสร็จแล้วหนูจะไปส่งบ้านนะคะ"
"ใจดีจัง รบกวนด้วยนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดี" ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็ยิ้มออกมา
'บุคลิกนี้ของพี่ไอ ฉันอยากจะออดอ้อนอยู่แบบนี้ เพราะไม่ว่าจะทำยังไง ก็ดูเหมือนฉันเป็นเด็กที่อ้อนอยากได้ความรักจากคนคนนี้อยู่ตลอด
แต่พี่ไออีกบุคลิกหนึ่ง ฉันอยากให้เขาอ้อนฉัน แล้วก็จูบฉันไปเรื่อย ๆ เพราะเขาดูเหมือนลูกแมวที่ซุกซน แต่บางครั้งเขาก็เชื่องจนกุมหัวใจของฉันเอาไว้ได้
ถ้าต้องให้เลือก...ฉันจะเลือกใครดีนะ…'
 

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ นี่ค่ะหมวกกันน็อค"
"พี่ไอเก็บไว้เถอะค่ะ หมวกใบนั้นของหนูเอง ส่วนใบนี้ของเพื่อนน่ะ ไว้หนูจะไปซื้อใหม่ก็ได้"
"แต่ว่า…"
"เก็บไว้เถอะนะคะ หนูอยากมาส่งพี่ไออีก"
"ไม่จำเป็น! ฉันไปรับลูกเองได้!" ระหว่างที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่ที่หน้าบ้านของรุ่นพี่ จู่ ๆ ผู้เป็นแม่ก็เดินออกมาแล้วพูดเสียงแข็งจนทำให้ทั้งสองถึงกับสะดุ้งโหยง
"แม่คะ!?"
"กลับมาแล้วก็เข้าบ้านไปซะไอ! ส่วนเธอก็ขอบคุณ แต่ครั้งหน้าไม่ต้องมาอีก หมวกนี่ก็เอาคืนไปซะ!!" เจนดามองหน้าผู้เป็นแม่ก่อนจะยกมือไหว้แล้วขับรถออกมาทันทีโดยไม่รับหมวกกันน็อคคืนมา
'ดุชะมัด! ทำไมถึงต้องโกรธขนาดนั้นนะ...'


"ไอ!! แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพาใครมาบ้าน!"
"แม่คะ! ให้หนูได้ทำตามหัวใจตัวเองบ้างได้ไหม หนูรักน้องเขา แล้วเขาก็ชอบหนูด้วย"
"ลูกแน่ใจเหรอ ว่าเขาชอบลูก ที่ผ่านมาก็เคยโดนบอกรักแต่ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไม่ใช่หรือไง แล้วก็เรื่องยูอีก ลูกคิดว่าเขาจะรับได้เหรอ"
"แต่แม่คะ…"
"ไม่ต้องมาแต่! แม่ไม่อยากเสียใครไปนะ ไม่มีแม่คนไหนอยากเห็นลูกเสียใจหรอกนะไอ"
"แล้วถ้ายูก็ชอบน้องเขาเหมือนกัน แม่ยังจะห้ามไม่ให้เขามาบ้านไหมล่ะคะ"
"ยูเนี่ยนะจะชอบใคร ยูไม่เคยชอบใครลูกก็รู้"
"แต่ยูก็ชอบน้องเขาเหมือนกัน! แม่ลองเปิดโอกาสให้ใครสักคนได้เข้ามาเรียนรู้เราบ้างได้ไหม"
"เรียนรู้เราเหรอ? แล้วการที่ลูกสองคนชอบคนเดียวกันเนี่ย มันจะไม่เกิดปัญหาตามมาหรือไง"
"เราตกลงกันแล้ว ว่าถ้าใครสมหวังก็จะไม่โกรธไม่เกลียดกัน"
"ลูกแน่ใจเหรอว่าทำได้ ลูกไม่คิดเหรอว่าลูกจะเกลียดกันเพราะผู้หญิงคนเดียว?"
"หนูไม่เกลียดน้องแน่ค่ะ แม่ก็รู้ว่าหนูรักน้องมากแค่ไหน"
"แล้วยูล่ะ?"
"สำหรับยูหนูไม่รู้ แต่หนูก็เชื่อว่ายูก็จะไม่เกลียดหนูเหมือนกัน"
"แล้วถ้าเกิดว่าลูกสองคนทะเลาะกันขึ้นมา จะให้แม่ทำยังไง?"
"..." ผู้เป็นแม่ถามเสียงแข็ง จนทำให้หญิงสาวก้มหน้า ไม่มีแม้แต่คำตอบ
"ถ้าลูกอยากให้เขาเข้ามาเรียนรู้ งั้นก็ได้...แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา แม่จะไม่ให้เขามาเหยียบที่นี่อีก"
"เชื่อเถอะค่ะว่าน้องเป็นคนดี เดี๋ยวแม่ก็จะรักเขาเหมือนที่พวกเรารัก หนูเชื่ออย่างนั้น"
"ถ้าเขาทำให้พวกลูกเสียใจ อย่าหวังว่าจะมีครั้งต่อไปนะไอ"
"ค่ะแม่ ขอบคุณนะคะ" ลูกสาวเข้าไปหอมแก้มแม่ที่ยังคงหัวเสีย แล้วก็รีบวิ่งหนีขึ้นไปบนห้องทันที ทำเอาผู้เป็นแม่ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเพราะปรับอารมณ์ตามลูกสาวไม่ทัน
'เฮ้อ...นี่แม่พยายามปกป้องลูกมาตลอด ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะไอ ให้ลูกไม่รู้สึกชอบใครเหมือนยูเมื่อก่อนยังจะดีกว่า'


เจนดาเดินเข้ามาในบ้านแบบเซ็ง ๆ เพราะเรื่องที่เจอทำให้เธอเสียอารมณ์ แต่พอเจอเพื่อนสาวตัวเล็กที่นั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ที่โซฟาทำเอาเธอตกใจแล้วรีบเข้าไปหาทันที
"คางคกมึงเป็นอะไร!?" เมื่อพุ่งไปถึงตัวเพื่อนรักได้ หญิงสาวตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม และดูเคลิบเคลิ้มจนเจนดาถึงกับคิ้วขมวด
"อิคางคก!!"
"อืม…"
"มึงเป็นเชี่ยไรเนี่ย!!"
"อิหมา...กูเข้าใจความรู้สึกตกหลุมรักของมึงแล้วว่ะ" กบพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุข
"ฮะ!!!?"
"โอ๊ย กูล่องลอย กูแฮปปี้ กูเขิน กู...กู...อร๊าย!!" เมื่อพูดจบเจ้าตัวก็ก้มหน้าลงไปแล้วแผดเสียงร้องใส่หมอน ท่าทีแบบนี้ที่เจนดาไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาเธอถึงกับทำหน้าเหวอ
"มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นวะคางคก"
"ก็วันนี้พี่ไจแอนท์บอกว่าจะเลี้ยงสายรหัสใช่ป่ะ แต่ความจริงพี่เขาพากูไปดูหนัง"
"ไจแอนท์?? ใครวะ"
"ก็พี่หมีไง พี่รหัสกูอะ พี่เขาชื่อไจแอนท์ สมชื่อเลย"
"อ่า...แล้วยังไงวะ?"
"ก็ตอนกำลังจะเข้าไปในโรงหนัง เชือกรองเท้ากูหลุด พี่หมีก็ก้มลงมาผูกเชือกให้กู แล้วจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กูนะ เชี่ย! โคตรน่ารัก"
"เชี่ย...แล้วยังไงต่อวะ"
"ไม่ยังไงต่อ กูเขินจนวิ่งออกมาขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านเลยมึง"
"เดี๋ยว!! ฮ่า ๆ อิคางคก!! มึงจะวิ่งหนีพี่เขามาทำไมวะ"
"ก็กูเขินจนทำตัวไม่ถูกนี่หว่า ตอนนี้คือกูไม่รู้จะไปสู้หน้าพี่เขายังไง กูกลัวไม่เป็นตัวเองแบบนี้อีกอะ"
"ฮ่า ๆ อิคางคกเพื่อนรัก ผู้หญิงตัวเล็กน่ารักจะได้รับการปกป้องจากพี่หมีเหรอวะเนี่ย" เจนดาลั่นเสียงหัวเราะออกมาแล้วก็โน้มตัวไปกอดเพื่อนสาวเอาไว้ทันที คนตัวเล็กถึงกับหน้าแดงเมื่อโดนแซว
"โอ๊ย เรื่องกูเอาไว้ก่อน แล้วมึงกับพี่ไอเป็นไงบ้าง"
"ไม่หรอก ตอนนี้มึงกำลังมีความสุข กูอยากให้เราคุยกันแค่เรื่องของมึง"
"มึงไม่มีความสุขเหรอเจนดา กูไม่ยอมมีความสุขอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ มีอะไร เล่า!"
"มันก็ดีแหละ กูขอคบพี่เขาไป แต่พี่เขาบอกว่า ขอเวลาอีกหนึ่งอาทิตย์น่ะ"
"ทำไมวะ ตัวเองเป็นคนบอกชอบก่อนแท้ ๆ ทำไมไม่ตกลงคบวะ"
"พี่ไอบอกว่า ให้กูกลับมาทบทวน ว่ากูชอบตัวตนแบบไหนของเขากันแน่ คือกูไม่เข้าใจเลยว่ะ แบบไหนก็คือพี่ไออยู่ดีไม่ใช่เหรอวะ ซึ่งกูก็รับได้ทั้งสอง"
"พี่เขาอาจจะอยากให้มึงแน่ใจล่ะมั้ง ว่าชอบด้านไหน แล้วก็จะพยายามใช้ด้านนั้นเข้าหามึงก็ได้"
"แต่พี่ไอบอกว่า ให้สมมติว่า ถ้ามีสองคนจะเลือกใคร แต่กูก็ว่ามันแปลกนะคางคก คนสองบุคลิก ก็คือคนเดียวกัน แต่แค่นิสัยต่างกันเป็นบางเวลา แต่สำหรับพี่ไอทำไมชอบอะไรไม่เหมือนกันเลยวะ ในแต่ละวัน"
"ยังไงวะ"
"เอาจริง ๆ ที่เราเคยมองว่าบุคลิกของพี่เขาต่างกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย กูก็เลยลองสังเกตดี ๆ พี่เขาเหมือนกับเป็นคนละคน ที่ชอบอะไรต่างกันมากกว่า แต่กูก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่ามันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง"
"หรือพี่เขามีฝาแฝดวะ"
"แล้วทำไมไม่มาพร้อมกันสองคนวะ จะสลับกันมาเพื่อ?"
"เออว่ะ...แม่งก็น่าคิด"
"ทุกครั้งที่กูไปส่งพี่ไอ แม่พี่ไอก็ไม่เคยพูดดี ๆ กับกูเลยสักครั้ง เหมือนไม่อยากให้เข้าบ้าน หรือกูคิดมากไปเองก็ไม่รู้"
"เขาอาจจะไม่อยากให้ลูกชอบผู้หญิงหรือเปล่ามึง แต่ก็น่าสงสัยอย่างที่มึงว่า มึงก็ต้องเข้าหาอีก เผื่อมึงจะได้รู้อะไรเพิ่มเติม"
"เข้าหากว่านี้ก็ได้กันแล้วอิคางคก แค่นี้ก็จูบกันไปตั้งหลายรอบละ"
"ฮ่า ๆ ก็ไม่รู้สินะ หรือไม่งั้นมึงก็รอหนึ่งอาทิตย์ตามที่พี่เขาบอก มึงอาจจะรู้อะไรมากกว่านี้ก็ได้"
"อืม...ก็คงต้องอย่างงั้นแหละ..."


ตกเย็น
เนื่องจากวันนี้เป็นวันซ้อมใหญ่ของการประกวดดาวเดือนคณะบริหารธุรกิจ เพื่อนสาวทั้งสองจึงมานั่งเฝ้าเพื่อนรักอย่างเจนพรที่ตึกคณะ เมื่อถึงเวลาพักเจนพรก็วิ่งเข้ามากอดเพื่อนทันที
"พวกมึง! ดีใจจัง ที่พวกมึงมา วันนี้โคตรเหนื่อยเลย"
"โอ๊ย...เป็นคนบอกเองแท้ ๆ ว่าไม่ให้พวกกูมา แต่พอเจอหน้าก็อ้อนใหญ่เลยนะ" กบตอบพร้อมกับเอื้อมมือมาลูบศีรษะเพื่อนเมื่อถูกอ้อน
"ปกติเราไม่ห่างกันขนาดนี้นี่ กูอยากกลับไปเจอพวกมึงกัดกันใจจะขาด"
"อดทนนะมึง อ้าว...นั่นพี่ฤดีไม่ใช่เหรอ พี่เขามาคุมซ้อมด้วยเหรอวะ" เจนดาหันไปเจอรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของไอ จึงถามด้วยความสงสัย
"ก็ต้องมาสิวะ ก็พี่เขาเป็นประธานสาขาเรา พี่เขาเลยมาคอยดูแลกูน่ะ"
"ทำไมกูไม่เคยรู้เลยวะว่าพี่ฤดีเป็นประธาน"
"ก็มึงชอบโดดกิจกรรมไงอิเจนดา ที่มึงรู้จักพี่เขากูก็แปลกใจแล้วนะ"
"พี่เขาเป็นเพื่อนสนิทพี่ไอน่ะ"
"โอ้โห พี่ประธานไม่ลากมึงไปตบก็บุญแล้วอิหมา กิจกรรมไม่เคยเข้า ยังไปแย่งเพื่อนเขาอีก"
"อิคางคก พูดซะกูรู้สึกผิดเลย"
"เออ! มึงควรรู้สึกผิดตั้งนานแล้ว"
"ก็...มันน่าเบื่อนี่หว่า แล้วจะให้กูทำยังไงวะ"
"เพราะงั้น มึงก็ควรปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นนะเจนดา หัดเข้ากิจกรรมซะบ้าง พี่เขาจะได้ไม่ลำบากใจ ทั้งเพื่อพี่ไอ พี่ฤดี แล้วก็ตัวมึงเองด้วย"
"เออน่า...กูจะพยายามแล้วกัน ถ้างั้นเดี๋ยวกูมานะ"
"ไปไหนอิหมา"
"กูอยากคุยกับพี่เขา...เรื่องพี่ไอน่ะ"
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“น้องเจนจะเลือกใครกันนะ...แล้วจะคุยกับพี่ฤดีเรื่องอะไร ฝากติดตามกันด้วยนะคะ”