"พี่กอดไว้อยู่ น้องเจนไม่ตกหรอก"
ยอมรับเลยว่า ไอในบุคลิกนี้ช่างดื้อแสนดื้อราวกับเด็กเลยจริง ๆ แต่ถึงกระนั้นเจนดาก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ปัญหาใด ๆ หากทั้งสองจะสานสัมพันธ์กัน ไม่ว่ารุ่นพี่จะเป็นอย่างไร จะบุคลิกไหนก็ได้ใจเธอไปหมดแล้ว และไม่ว่ารุ่นพี่จะทำอะไร ก็ทำให้รู้สึกสั่นไหวไปเสียหมด
แม้ตอนนี้เสียงทีวีจะยังคงดังอยู่ แต่กลับไม่สามารถกลบเสียงหัวใจของคนสองคนที่นอนเบียดกันบนโซฟาได้แม้แต่น้อย คนที่ถูกกอดอยู่ด้านหลัง ได้ยินเสียงหายใจของรุ่นพี่ที่ดังแรงและถี่ขึ้น ข้าง ๆ หู มันทำให้เธอรู้สึกหวิว ๆ อย่างไรชอบกล
'นอนกอดกันสองต่อสองในบ้านแบบนี้...อกจะแตกตายอยู่แล้ว พี่ไอจะรู้ไหมนะว่าหัวใจเราเต้นแรงแค่ไหน'
"หัวใจเต้นแรงจังนะน้องเจน"
"พะ...พี่ได้ยินเหรอคะ"
"ตอนนี้หัวใจเราใกล้กันมากเลยนะ แต่พี่ก็ไม่รู้ว่ามันคือเสียงหัวใจของพี่ หรือเสียงหัวใจของน้องเจนกันแน่"
"พี่ไอคะ...เรานอนกอดกันแบบนี้...พี่จะยังไม่ตกลงคบกับหนูจริง ๆ เหรอคะ"
"ตกลงคบ!? หมายความว่าน้องเจนก็ชอบพี่งั้นเหรอ" เมื่อได้ยินคำถามจากคนด้านหลังที่จู่ ๆ ก็พูดโพล่งขึ้นมา เจนดาจึงพลิกตัวกลับไปเพื่อหันหน้าเข้าหากัน ซึ่งโซฟาไม่ได้มีพื้นที่มากพอที่จะให้ทั้งสองนอนได้อย่างสบายนักหรอก ทำให้ทั้งสองต้องนอนชิดกันแบบแนบแน่น ใบหน้าก็ห่างกันเพียงแค่คืบเท่านั้น
"หนูก็บอกไปแล้วนี่คะ ว่าหนูก็ชอบพี่เหมือนกัน แต่พี่ก็ไม่ตกลงคบกับหนู" เจนดาว่าพลางกับจ้องตารุ่นพี่ที่ยังคงแสดงสีหน้าฉงน
'ทำไมกันนะ...ทำไมพี่ไอไม่ตกลงคบกับน้องเจนล่ะ แสดงว่าพี่ไอยังไม่ได้บอกเรื่องของเราแน่ ๆ' ระหว่างที่รุ่นพี่กำลังคิดในใจ จู่ ๆ รุ่นน้องก็ยื่นหน้าเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากของเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เธอทั้งตกใจและดีใจในคราวเดียวกัน
"อ๊ะ!...น้องเจน...พี่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ที่น้องมาจูบพี่ก่อนน่ะ"
"หนูเคยบอกไปตั้งแต่วันประกวดแล้วค่ะ ว่าถ้าพาพี่มาบ้านเมื่อไหร่ หนูจะเป็นคนจูบพี่เอง แต่พี่ดันมาบ้านหนูซะเอง ปลายทางก็คงไม่ต่างกัน"
"เอ๊ะ!? บอกตอนไหนอะ"
"ตอนคุยโทรศัพท์" พูดจบ เจนดาจึงยิ้มออกมาอย่างสดใส ผิดกับก่อนหน้าที่เคยรู้จัก คนที่เคยเอาแต่ทำหน้าเหวี่ยงคนนั้น ตอนนี้ไม่เป็นเช่นนั้นแล้ว และเพราะรอยยิ้มของเธอทำให้คนตรงหน้าถึงกับใจสั่น แพ้เหลือเกิน...แพ้รอยยิ้มที่สดใสนี้เหลือเกิน ตั้งแต่วินาทีแรกที่ตกหลุมรักรอยยิ้มนี้อย่างไร ตอนนี้เธอก็ยังคงตกหลุมรักรอยยิ้มนี้ซ้ำ ๆ
"พี่รักเจนนะ" เสียงบอกรักอย่างแผ่วเบาจากปากรุ่นพี่ ทำเอาเจนดานุ่งเงียบไปครู่หนึ่ง
ใบหน้าที่ใกล้กันจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ทั้งแรงและถี่ของทั้งคู่ สายตาที่จับจ้องประสานกัน ก่อนที่ดวงตาของรุ่นพี่จะแลมองที่ริมฝีปากอวบอิ่มของรุ่นน้อง พร้อมกับเผลอขบริมฝีปากล่างตัวเอง แต่ท่าทีของเธอมันช่างยียวนชวนหัวใจกำเริบ ทำเอาเจนดาสติแทบกระเจิง
'พี่ไอ...ทำไมสวยแบบนี้นะ…ยิ่งตอนกัดปาก ดูเซ็กซี่จัง...'
เจนดายังคงจับจ้องที่ริมฝีปากอมชมพูอยู่อย่างนั้น พร้อมกับที่มือข้างหนึ่งเอื้อมมาสัมผัสใบหน้ารุ่นพี่ราวกับถูกสะกด ระยะห่างของทั้งคู่ในตอนนี้เริ่มเหลือน้อยลงทุกวินาที กระทั่งริมฝีปากของทั้งคู่ประกบเข้าด้วยกันแบบแนบแน่น ดวงตาทั้งสองคู่หลับพริ้มตอบรับจูบกันและกันเป็นจังหวะช้า ๆ แต่มันก็แค่ประเดี๋ยวเดียวเท่านั้น เพราะรสจูบที่ต่างฝ่ายมอบให้กันนั้น มันเริ่มดูดดื่มมากยิ่งขึ้น พลันทำให้ร่างกายรู้สึกเร่าร้อนตามไปด้วย
ริมฝีปากที่เผยอรับกันอย่างดูดดื่ม ทำให้สมองของทั้งคู่ว่างเปล่า เจนดากำคอเสื้อของรุ่นพี่เอาไว้แน่นก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างอีกคนเอาไว้ พร้อมกับเร่งจังหวะจูบขึ้นอีก ลิ้นทั้งสองเริ่มทำหน้าที่ราวกับสัญชาตญาณของนักล่ากำลังทำงาน ทั้งกอดรัด ทั้งสำรวจกันภายในโพลงปาก มันยิ่งทำให้หัวใจเต้นโครมครามหนักขึ้นจนแทบจะทะลักออกมาจากอกอยู่แล้ว
"พี่ไอ…" เจนดาถอนจูบออกมา แล้วจ้องมองคนที่อยู่เบื้องล่าง ริมฝีปากอิ่มที่กำลังหายใจพะงาบทั้งแรงและหอบถี่ มันยิ่งกระตุ้นอารมณ์เธอมากขึ้นไปอีก เจนดาวกวาดสายตาสำรวจเรือนร่างคนตัวเล็กตั้งแต่ต้นคอระหงที่วันนี้ดูเรียกร้องสายตาเป็นพิเศษ และเอวบางเป็นสัดส่วนจากการใส่เสื้อครอปสั้นจนเลิกขึ้นมาเกือบถึงหน้าอกเมื่อกำลังนอนอยู่ อยากจะสัมผัสมันเหลือเกิน แรงดึงดูดนี้มันคืออะไรกัน...เจนดาไม่สามารถดึงสติของตัวเองในตอนนี้ได้เลย เธอจึงเผลอทำตามใจตัวเองด้วยการก้มลงจูบรุ่นพี่อีกครั้ง
"อืม…" เสียงครางอย่างพึงพอใจเล็ดลอดออกมาจากลำคอของรุ่นพี่เมื่อถูกจูบอย่างเร่าร้อน ทำให้เจนตาคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ มือเรียวจึงค่อย ๆ ลูบไล้ที่หน้าท้องเนียนของรุ่นพี่ แล้วซุกซนเข้าไปบีบคลึงหน้าอกอย่างสนุกมือ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านแต่อย่างใด กลับแอ่นหน้าอกรับทุกการสัมผัสของเธอ ก่อนที่บราตัวเก่งจะถูกดึงลงทำให้สามารถสัมผัสที่หน้าอกอิ่มทั้งสองได้สะดวกขึ้น
'ห้ามล่วงเกินน้องเด็ดขาด'
จู่ ๆ ข้อตกลงร่วมกันระหว่างพี่น้องฝาแฝดก็ผุดขึ้นเรียกสติของรุ่นพี่ให้กลับมา เธอพยายามผลักเจนดาออกแต่ก็ไม่เป็นผล กลับทำให้รุ่นน้องรุกหนักมากขึ้น ข้อมือทั้งสองข้างของเธอถูกจับรวบด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะถูกกดเอาไว้จนไม่สามารถดิ้นหลุดได้
คาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ที่หญิงสาวผู้เบื่อโลกคนนั้น หากมีสิ่งที่มากระตุ้นอารมณ์ของเธอ จะทำให้เธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ตอนนี้มือเรียวอีกข้างที่ยังว่างอยู่เริ่มมาซุกซนที่หน้าอกอิ่มอีกครั้ง ก่อนเสื้อครอปที่กำลังปิดเรือนร่างอยู่จะถูกเลิกขึ้น เผยให้เห็นยอดปทุมถันสีอ่อนกำลังชูชันเรียกร้องสายตา และมันก็ถูกครอบครองด้วยปากอุ่ม ๆ ของหญิงสาวผู้เบื่อโลกผู้นี้ทันที
"อ๊า…" ลิ้นอุ่น ๆ ตวัดเลียยอดปทุมถันราวกับช่ำชอง ทำให้เธอเสียวซ่านจนหลุดครางออกมา พร้อมกับแอ่นหน้าอกรับทุกการสัมผัส ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามจะควบคุมสติของตัวเองแล้วแท้ ๆ แต่แล้วสติก็กระเจิงอีกครั้ง เมื่อคนที่อยู่บนตัวทั้งดูดทั้งเลียหน้าอกของเธอหนักขึ้น จนร่างกระตุกบิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน
"อ๊า...เจน…"
เจนดาปล่อยมือทั้งสองข้างของรุ่นพี่ให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แล้วจึงช้อนร่างคนเบื้องล่างให้ลุกขึ้นนั่ง มือเรียวรีบอ้อมไปปลดตะขอออกอย่างรวดเร็ว เผยให้เห็นหน้าอกฟูขาวเนียน และยอดปทุมถันสีชมพูได้อย่างชัดเจนก่อนที่จะถูกครอบครองหายเข้าไปในปากอุ่น ๆ อีกครั้ง
มือเรียวของรุ่นน้องลูบไล้ที่หน้าท้องแล้วล้วงลึกลงไปผ่านกางเกงจนสัมผัสได้ถึงความเปียกแฉะ ซึ่งเจนดารู้ดี ว่าอาการแบบนี้ มันหมายความว่า อีกฝ่ายพร้อมแล้ว...
"อ๊า...เจน...อย่า...จับตรงนั้น อื๊อ…ซี๊ด...อา..." เสียงร้องห้ามไม่เป็นผล เพราะมือเรียวยังคงทำสัมผัสหยอกเย้าอยู่อย่างนั้น กลีบดอกไม้นั้นชุ่มไปด้วยน้ำหวาน เจนดาจึงไม่รอช้า เธอค่อย ๆ สอดนิ้วเรียวยาวเข้าไปช้า ๆ จนร่างคนตัวเล็กถึงกับสะดุ้ง
"โอย...เจน..พี่เจ็บ...อื๊อ...อ๊า…" ทันทีที่นิ้วเรียวรุกล้ำเข้าไปสำรวจในกลีบดอกไม้ รุ่นพี่ร้องออกมาเพราะความเจ็บปวด ก่อนที่จะค่อย ๆ ปรับเปลี่ยนความรู้สึกที่ดีขึ้นจนล่องลอย พร้อมกับเสียงครางที่ดังออกมาอย่างความพึงพอใจและเสียวซ่านไปทั่วร่าง
แม้จะไม่เคยทำมาก่อน แต่เจนดาก็พอจะรู้วิธีการจากการคะนองดูวิดีโอผู้ใหญ่กับเพื่อนสาวตัวแสบมาแล้วบ้าง นิ้วเรียวขยับเข้าออกเป็นจังหวะ น้ำที่ไหลเยิ้มออกมามันทำให้นิ้วทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดีก่อนจะเพิ่มจำนวนเข้าไปอีก ขาของรุ่นพี่ค่อย ๆ กางออกอย่างอัตโนมัติ เสียงร้องครางที่ดังออกมาดังขึ้น ทำให้รุ่นน้องประกบปากรุ่นพี่เอาไว้ เพื่อให้เสียงลอดออกมาน้อยที่สุด
ร่างขาวเนียนของรุ่นพี่แอ่นรับจังนิ้วเรียวที่เร่งจังหวะเร็วขึ้น จนภายในตอดรัด ร่างกายกระตุก และนิ้วมือจิกเกร็งที่หัวไหล่ ก่อนที่เธอจะนอนตัวสั่นระริกอย่างไร้เรี่ยวแรง
"พี่ไอ…"
"เจน…" สายตาของทั้งสองประสานกัน ก่อนที่คนอยู่บนตัวจะโน้มลงมาจูบที่ริมฝีปากตามด้วยหน้าผากอย่างแผ่วเบา แล้วแทรกตัวไปด้านหลัง แขนและมือประคองรุ่นพี่ให้นอนซบที่หน้าอกของเธอพร้อมกับกอดร่างอุ่น ๆ เอาไว้แน่น ทั้งสองหายใจหอบเสียงดัง จนกลบเสียงทีวีไปเสียหมด กว่าสติของทั้งสองจะกลับมา และลมหายใจจะเป็นปกติก็ใช้เวลาไปหลายนาที
'พี่ไอ...ยูขอโทษ ยูไม่ได้ตั้งใจล่วงเกินน้องเลยนะ แต่ยูเป็นฝ่ายถูกทำซะเอง แบบนี้ถือว่ายูทำผิดต่อพี่ไหม ยูขอโทษจริง ๆ' รุ่นพี่นอนหมดแรงซบหน้าอกของรุ่นน้องพลางคิดถึงเรื่องข้อตกลงด้วยความรู้สึกผิด ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ
"ยังเจ็บอยู่ไหมคะ หนูขอโทษนะคะ"
"ไม่เจ็บแล้วล่ะ"
"พี่ไอ...ตอนนี้...คิดอะไรอยู่คะ"
"พี่ตั้งใจมาอ้อนน้องเจนนะ ทำไมพี่ถึงโดนปล้ำล่ะ" คำพูดของรุ่นพี่ทำเอารุ่นน้องตกใจ เบิกตากว้าง ด้วยความรู้สึกผิด
"พี่ไอ! หนูขอโทษ หนูพยายามคุมตัวเองแล้ว...แต่มัน…"
"เสียงหัวใจน้องเจนเต้นแรงจัง…เหมือนของพี่เลย"
"พี่ไอ โกรธหนูไหมคะ"
"ไม่หรอก แต่พี่รู้สึกผิดมากกว่า เพราะเรายังไม่ได้คบกัน"
"หนูขอโทษจริง ๆ หนูควรเป็นคนที่รู้สึกผิดมากกว่า เรามาคบกันได้ไหมคะ"
"น้องเจน...รักพี่หรือเปล่า"
"รักสิคะ"
"แล้วถ้าพี่...ไม่ใช่ไอ...จะยังรักพี่หรือเปล่า"
"หมายความว่าไงคะ ถ้าไม่ใช่พี่ไอ แล้วพี่จะเป็นใคร"
"น้องเจน...พี่มีความจริงจะบอก...พี่คือยู"
"อะไรคะพี่ไอ หมายความว่าไง" รุ่นพี่ลุกขึ้นมานั่งที่โซฟาพร้อมกับคล้องมือไปด้านหลังเพื่อติดตะขอกลับเข้าที่เหมือนเดิม ก่อนจะหันหน้ามาช้า ๆ แล้วพูดชัด ๆ ให้รุ่นน้องฟังอีกครั้ง
"พี่ชื่อยู เป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่ไอ"
"อะไรนะ!!!!??" เมื่อได้ยินชัด ๆ เจนดาถึงกับลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ
"พี่ไม่ใช่พี่ไอ…"
"ไม่จริงน่ะ! พี่ล้อเล่นหรือเปล่า"
"พี่พูดจริง ๆ แล้วแบบนี้...จะยังรักพี่อยู่ไหม"
"พี่ไอ อย่ามาล้อเล่นกับหนูแบบนี้นะคะ ถ้าเป็นฝาแฝดกันจริง ๆ ทำไมพี่ถึง…"
"ไม่แปลกใจเหรอ ว่าทำไมนิสัยแต่ละวันไม่เหมือนกัน" สิ่งที่รุ่นพี่พูดทำให้เจนดารู้สึกตกใจและสับสนไม่น้อย แม้เรื่องนี้เธอเองก็เคยสงสัยมาก่อน แต่คิดไม่ถึงเลย ว่ามันจะเป็นอย่างที่รุ่นพี่บอกกับเธอ
"พี่ไอ...ไม่ตลกนะคะ"
"พี่คือยู ไม่ใช่พี่ไอ ดูแผลเป็นที่หางคิ้วพี่สิ...พี่ไอไม่มีหรอกนะ ไม่รู้ว่าน้องเจนได้สังเกตหรือเปล่า" รุ่นพี่เปิดผมที่ปกหางคิ้วออกให้เจนดาดูชัด ๆ อีกครั้ง ทำให้หัวใจเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ และรู้สึกว่าตอนนี้หายใจไม่สะดวกเอาเสียเลย
'หมายความว่าไงวะ...คนที่เรามีอะไรด้วยเมื่อกี้...ไม่ใช่พี่ไองั้นเหรอ...ไม่จริงน่า!"
"แล้วพี่ไอล่ะคะ…."
"พี่ไอนอนหลับอยู่ที่บ้านน่ะ ถ้าไม่เชื่อ พี่จะพาไปดูก็ได้นะ"
"พี่ไอ...ไม่สิ พี่ยู โอ๊ย! สับสนไปหมดแล้ว"
"คืนนี้ไปนอนที่บ้านพี่ไหม ไปพิสูจน์ความจริงกัน ว่าพี่ไม่ได้โกหก"
"แต่แม่พี่…"
"วันที่เราไปบ้านพี่ด้วยกัน วันนั้นฤดีคุยกับแม่ให้แล้วแหละ ว่าถ้าพวกพี่จริงจัง แล้วน้องเจนก็ชอบพวกพี่ เราจะพาไปที่บ้าน เพื่อที่จะให้รู้ความจริงทั้งหมด"
'ทั้งอยากรู้และก็กลัว ถ้าพี่ไอหรือพี่ยูพูดจริง ๆ เราจะรับความจริงได้ไหมนะ แล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป...เราควรจะทำยังไงดี...'
"สวัสดีค่ะแม่"
"อืม...เข้ามาสิ" เจนดาเดินตามหลังคนเป็นแม่ของรุ่นพี่เพื่อเข้าไปในบ้าน โดยมีรุ่นพี่เดินตามหลังเข้าไปด้วย หัวใจเธอเต้นรัวจนร่างกายสั่นเทา พร้อมกับบีบมือตัวเองเอาไว้แน่น
"นั่งลงก่อนสิ"
"ค่ะ" ผู้เป็นแม่นั่งลงที่โซฟา และเชื้อเชิญให้หญิงสาวนั่งลงด้วย ก่อนจะหันไปคุยกับลูกสาวของตน
"ยู ไปเอาน้ำมาให้น้อง"
"ค่ะแม่" เธอตอบรับ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว ซึ่งเจนดาก็ยังคงมองตามเธอด้วยความสับสน ก็เพราะคนเป็นแม่เรียกรุ่นพี่ว่า 'ยู' น่ะสิ
"เธอชอบลูกสาวฉันงั้นเหรอ"
"เอ่อ...ค่ะ จะเรียกว่ารักเลยก็ได้ค่ะ"
"รักงั้นเหรอ...แล้วคนที่เธอรักคือใครล่ะ"
"หนูไม่เข้าใจ นี่พี่ไอมีฝาแฝดจริง ๆ เหรอคะ แล้วทำไมถึงต้องสลับกันไปเรียนด้วยคะ"
"ก่อนที่เธอจะได้เห็น ฉันจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังก่อนแล้วกัน" รุ่นพี่เดินถือแก้วน้ำมาวางลงตรงหน้ารุ่นน้อง และเดินอ้อมไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวอีกตัวข้างแม่ของเธอ ก่อนจะเงยมองหน้าเจนดาช้า ๆ แววตาของเธอนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอเองก็กังวลไม่ต่างกัน
"ฉันมีลูกสาวฝาแฝด ชื่อ ไอกับยู ความจริงพวกเขาสองคนเหมือนตายไปแล้ว ตอนอายุ 3 ขวบ อยู่ ๆ พวกเขาหลับไปและไม่ตื่นขึ้นมา เหมือนเจ้าหญิงนิทราทั้ง ๆ ที่ไม่มีสาเหตุ ฉันจึงไปไหว้พระขอพรวัดดัง ๆ แทบทุกวัด วัดไหน หรือที่ไหนที่ว่าศักดิ์สิทธิ์ฉันก็ไปมาหมด คำขอของฉันเหมือนกันทุกที่ ว่าขอให้ลูกสาวสองคนตื่นขึ้นมา จะต้องแลกกับอะไรก็ยอม ซึ่งคำขอของฉันก็ได้ผลเหมือนปาฏิหาริย์…
แต่...ฉันก็ต้องแลกด้วยความสูญเสียเช่นกัน ชีวิตแลกด้วยชีวิต วันที่ไอลืมตาตื่นขึ้นมา คือวันเดียวกับที่สามีของฉันเสียชีวิตเพราะหัวใจวาย ทั้ง ๆ ที่เขาก็แข็งแรงดี
แต่การที่ลูกสาวตื่นขึ้นมาแล้วก็ใช่ว่าทุกอย่างจะร้อยเปอร์เซ็น เพราะร่างลูกสาวอีกคนยังคงหลับใหล แต่แค่นี้ฉันก็ดีใจแล้ว
จนกระทั่งผ่านไปหนึ่งคืน วันต่อมายูตื่นขึ้นมา แต่ไอกลับนอนหลับแทน ทั้งสองสลับกันตื่นและสลับกันนอน ซึ่งเป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้"
"จะ...จริงเหรอคะ...เรื่องแบบนี้ มันเกิดขึ้นจริง ๆ เหรอคะ"
"ตอนแรกฉันก็ไม่อยากเชื่อหรอกนะ แต่ฉันเป็นแม่ ที่เห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง ก็ทำใจลำบากเหมือนกัน พวกเขาใช้ชีวิตสลับกันตั้งแต่เด็ก ยูต้องใช้ชีวิตเหมือนไอทุกอย่าง เพื่อที่จะให้เหมือนเป็นคนเดียวกัน เพราะการที่จะต้องไปโรงเรียนวันเว้นวันมันก็คงไม่ดีแน่ จริงไหม"
"แต่ทำแบบนี้พี่ยูก็เหมือนไม่มีตัวตนเลยสิคะ"
"ฉันเองก็เจ็บปวด แต่ยูเขาก็รักไอมาก จึงยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะเป็นไออีกคน แต่ก็อย่างว่า คนสองคนที่ถูกเลี้ยงมาเหมือนกัน ใช่ว่านิสัยจะเหมือนกัน ไอเป็นเด็กที่หัวดี สุภาพ เรียบร้อย ในขณะที่ยู ซุกซน และชอบทำอะไรตามใจตัวเอง จนมีปัญหาที่โรงเรียนบ่อย ๆ
ยูร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง มักจะเวียนหัวแล้วก็ตาลายเวลาเจอคนเยอะ ๆ แต่ไอร่างกายสมบูรณ์ แข็งแรงดีทุกอย่าง มันก็เป็นสาเหตุที่ฉันต้องหวงลูกสาวมากกว่าครอบครัวอื่น ๆ หวังว่าเธอจะเข้าใจนะเจน" น้ำเสียงทร่เคยแข็งกร้าวในตอนแรกที่ทั้งสองได้พบกัน ตอนนี้แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวลและอ่อนโยน จึงช่วยให้เจนดารู้สึกผ่อนคลายลงบ้าง แม้มันจะเล็กน้อย แต่สถานการณ์แบบนี้ การที่ได้รับการต้อนรับจากผู้เป็นแม่ก็ถือว่าโชคดีนักหนาแล้ว
"หนูก็พอจะเข้าใจแล้วนะคะ ว่าทำไมแม่ถึงดูหวงพี่เขาขนาดนั้น"
"เรื่องครอบครัวของเราไม่มีใครรู้ นอกจากฤดี ฉันจึงต้องระวังไม่ให้ไอกับยูพาใครมาที่บ้าน เพราะเคยเกิดปัญหาขึ้นมาแล้ว และฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก"
"ปัญหาที่ว่า...คืออะไรเหรอคะ"
"มีคนมาบอกรักพี่ไอน่ะ ซึ่งพี่ไอก็รักเขา แต่ความจริงแล้วเขารักพี่ที่เป็นยู ซึ่งตอนนั้นพี่ไม่มีความรู้สึกรักหรือชอบใครเลยด้วยซ้ำ พอพี่ไอพามาที่บ้าน แม่เล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง เหมือนเขาจะรับไม่ได้แล้วก็ทิ้งพี่ไอไป" หญิงสาวที่นั่งฟังตั้งแต่ต้นเป็นฝ่ายพูดบ้าง
"ตอนนั้นไอเสียใจมาก ฉันไม่อยากให้ลูกของฉันเสียใจ และหวังว่าเธอจะไม่ทำแบบนั้นเหมือนกับเขา"
"มะ...ไม่ค่ะ ถึงยังไง หนูก็เป็นน้องรหัส หนูไม่ทำแบบนั้นแน่ ๆ ค่ะ"
"แล้วเธอรู้หรือยังล่ะ ว่าเธอรักใคร ไอตัวจริง หรือยูที่ทำตัวเป็นไอ" คำถามของผู้เป็นแม่ทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงัก ในใจของเธอสับสนไปหมด เธอหันไปมองดูหน้ารุ่นพี่ของเธอ ก่อนจะหันกลับไปมองที่หน้าผู้เป็นแม่อีกครั้ง
"ตอนนี้หนูเองก็สับสนที่รู้ว่าพี่เขาเป็นคนละคนกัน ยอมรับเลยนะคะว่าหนูก็รู้สึกทั้งสองคน แต่ถ้าจะให้เลือก...หนูขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมคะ จนกว่าจะแน่ใจ"
"ฉันให้เวลาเธอได้อยู่แล้ว แต่ขอแค่เธออย่าล้อเล่นกับความรู้สึกพวกเขาก็แล้วกัน เลือกใครสักคน อย่าจับปลาสองมือ...เพราะฉันไม่ชอบ และที่สำคัญห้ามทำให้เขาเสียใจหรือทะเลาะกันเพราะเธอเด็ดขาด"
'คนที่กำลังโดนล้อเล่นกับความรู้สึกเหมือนจะเป็นเรามากกว่านะ ที่อยู่ ๆ ก็มาทำให้รักทั้งสองคน แล้วมาบอกเอาตอนหลังว่าให้เลือกสักคน...เฮ้อ...แล้วจริง ๆ แล้วตัวเรารักใครกันแน่นะ' เจนดาได้แต่นั่งก้มหน้า พลางคิดในใจจนว้าวุ่นไปหมด
"ทีนี้...ฉันจะให้ยูพาเธอขึ้นไปหาไอ เพื่อยืนยันสิ่งที่ฉันพูดอีกครั้ง ว่ามันคือความจริง"
"ปะ" รุ่นพี่ลุกขึ้นแล้วเดินนำขึ้นไปที่ชั้นสอง เจนดาจึงลุกขึ้นและโค้งตัวให้ผู้เป็นแม่ ก่อนจะเดินตามขึ้นไปช้า ๆ ร่างกายของเธอสั่นเทา เหงื่อชุ่มที่มือด้วยความวิตกกังวล จนกระทั่งทั้งสองมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนห้องหนึ่ง เจนดาจึงบีบมือตัวเองแน่นเพื่อที่จะเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะได้เผชิญต่อจากนี้
"พร้อมนะน้องเจน" ในขณะที่รุ่นพี่กำลังจะเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตู เจนดาก็คว้าหมับไปที่มือของรุ่นพี่เสียก่อน จนทำให้เธอชะงัก
"ขอหนูทำใจก่อนนะคะ" เจนดาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะปล่อยออกมา เธอทำแบบนั้นอยู่หลายครั้งจนความคิดที่ว้าวุ่นเริ่มสงบลง เธอจึงปล่อยมือรุ่นพี่ช้า ๆ
"พร้อมแล้วค่ะ"
ลูกบิดประตูถูกหมุนช้า ๆ พร้อมกับประตูที่ถูกดันเข้าไปให้เห็นภายในห้องที่ดูกว้างขวาง มีเตียง 6 ฟุตตั้งอยู่ทางขวา มีโต๊ะเขียนหนังสืออยู่ข้าง ๆ หัวเตียง และด้านข้างเป็นหน้าต่าง ที่เจนดาเคยมองขึ้นมาเห็นรุ่นพี่ของเธอ ภายในห้องไม่ได้ถูกตกแต่งอะไรมากนัก เป็นโทนสีขาวน้ำตาลดูอบอุ่น ตู้หนังสือตู้หนึ่งมีแต่หนังสือการ์ตูน อีกตู้มีแต่หนังสือเรียน โล่รางวัล เหรียญรางวัล และไปประกาศนียบัตรเต็มไปหมด
เจนดามองไปที่เตียงเห็นร่างที่นอนอยู่ถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ขาทั้งสองข้างมันชาจนก้าวไม่ออก เธอช็อกกับเรื่องที่ได้ยินยังไม่พอ ยังต้องมาช็อกกับสิ่งที่เห็นในตอนนี้อีก
"เข้าไปดูสิ พี่ไอนอนอยู่ข้างใน" เสียงของรุ่นพี่บอกมาอย่างอ่อนโยน แต่ใจของเธอกลับร้อนรุ่ม รุ่นน้องยังคงยืนอึ้งอยู่ที่หน้าประตู จนรุ่นพี่กุมมือของเธอเอาไว้ แล้วพาเดินเข้าไปในห้อง
และนั่งลงบนเตียงที่มีอีกคนที่หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะนอนอยู่
"มาดูใกล้ ๆ สิ ที่หางคิ้วข้างขวาพี่ไอไม่มีรอยแผลเป็น นี่คือวิธีสังเกต เพราะเราหน้าเหมือนกันมากจนไม่มีใครแยกออก และแน่นอนว่ามีแค่ฤดีที่รู้" เจนดาไม่ตอบอะไร ในใจของเธอยังคงเต้นโครมครามอึ้งกับสิ่งที่เห็น ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่เตียงช้า ๆ แล้วโน้มตัวเข้าไปดูใบหน้าสาวสวยให้ชัด ๆ ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นอย่างที่รุ่นพี่พูดทุกอย่าง
"ไม่อยากจะเชื่อเลย…"
"พี่เข้าใจนะ มันก็เชื่อยากแหละ ถ้าไม่ได้มาเห็นกับตา จริงไหม"
"แล้วพี่ฤดีรู้เรื่องทั้งหมดได้ไงคะ"
"ฤดีเป็นคนฉลาด เพราะชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะงั้นเขาเลยสงสัยแล้วใช้จิตวิทยาเค้นความจริงกับพี่น่ะสิ บอกเลยว่าผู้หญิงคนนี้น่ากลัวมาก พี่ก็เลยพาฤดีมาที่บ้าน พอรู้ความจริงทุกอย่าง ฤดีก็เลยลงสมัครประธานนักศึกษาเพื่อที่จะคอยอำนวยความสะดวกให้พี่กับพี่ไอน่ะ ก็อย่างที่รู้ พี่เข้าร่วมกิจกรรมไม่ค่อยได้เพราะอยู่ในที่ที่คนเยอะ ๆ ไม่ไหว"
"ตอนนี้หนูสับสนไปหมด นี่พวกพี่สามคนปิดบังหนูมาตลอดเลยเหรอ"
"เราไม่อยากปิดบังน้องเจนหรอกนะ แต่พวกพี่ก็อยากแน่ใจก่อน ว่าน้องเจนก็รู้สึกกับพี่เหมือนกัน ถึงจะบอกความจริง เพราะถ้าไม่รู้สึก รู้ความจริงไปก็อาจจะมีปัญหาตามมาได้"
"ถ้าพี่คือพี่ยู...นั่นก็หมายความว่า คนที่จูบหนูมาตลอดคือพี่ยูเหรอคะ"
"พี่ไอไม่เคยจูบน้องเจนเหรอ"
"เอ่อ...ไม่ค่ะ"
"ฮะ!?...แล้ว...การจูบกันเขาเรียกว่าล่วงเกินหรือเปล่าอะ"
"นี่พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอคะ"
"ถ้ารู้แล้วจะถามเหรอไงเล่า มันก็เป็นวิธีแสดงความรักอย่างหนึ่งนี่ แล้วทำไมถึงไม่ทำกับพี่ไอล่ะ"
"พี่ไอเขาไม่ทำอะไรตามใจตัวเองเหมือนกับพี่หรอกนะคะ"
"พี่ขอโทษนะ พี่ไม่เคยรู้สึกพิเศษแบบนี้กับใครมาก่อน เห็นในหนังเขาแสดงความรักกันแบบนี้ พี่ก็อยากจูบกับคนที่พี่รู้สึกน่ะ"
"เฮ้อ...พี่ก็แค่จูบ แต่หนูนี่สิ…"
"น้องเจน...อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพี่ไอนะ พี่กลัวพี่ไอเสียใจ"
"อย่าเกลียดกัน...เพราะหนูเลยนะคะ"
"ไม่ว่าเจนจะเลือกใคร หรือพี่จะไม่ใช่คนที่ถูกเลือก พี่ก็จะพยายามยอมรับ และไม่เกลียดพี่ไอแน่นอน"
"มันทำง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ การยอมรับให้คนที่เรารักไปรักกับคนอื่นน่ะ"
"ถ้าเป็นพี่ไอ...จะต้องตายแทน พี่ก็ยอม" คำพูดของยูทำให้เจนดาเจ็บปวดในใจ
'เหมือนเราเป็นคนที่ก้าวเข้ามาทำลายความรักของพี่น้องสองคนเลย ไม่เลือกใครเลยได้ไหม...ไม่อยากเสียใครเลยสักคน'
"แล้วพี่ไอจะตื่นตอนไหนเหรอคะ"
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติพี่จะตื่นตอนเที่ยงคืนน่ะ แล้วก็นอนตอนเที่ยงคืนอีกวัน เพราะมีเวลาใช้ชีวิตแต่ละครั้งที่ตื่นมาแค่ 24 ชั่วโมง มันก็ต้องใช้เวลาให้คุ้มสิ จริงไหม"
"แล้วใน 1 วันที่นอนหลับไป พอตื่นมาไม่หิวแย่เหรอคะ"
"เห็นแม่บอกว่าแรก ๆ เราเป็นกระเพาะกันทั้งคู่เลย พอเป็นแบบนี้นาน ๆ ร่างกายมันก็เริ่มปรับตัวน่ะ จนตอนนี้พวกพี่ชินกันแล้วล่ะ"
"เฮ้อ...หนูจะพยายามยอมรับมันให้ได้นะคะ" หญิงสาวฟังเรื่องราวต่าง ๆ ถึงกับถอนหายใจเฮือก และพยายามทำใจยอมรับเรื่องทั้งหมด ซึ่งมันไม่ง่ายเลย รวมถึงยังร้อนใจเรื่องที่จะต้องเลือกใครสักคนอีก จนตอนนี้เธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข ท่าทางดูกังวลอย่างเห็นได้ชัด ยูจึงจับมือคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามากอด ก่อนจะซบหน้าลงที่หน้าอกรุ่นน้องเอาไว้
"ไม่เป็นไรนะ...ฟังหัวใจตัวเอง ไม่ว่ายังไง พี่ก็จะรักน้องเจนแบบนี้เหมือนเดิม และพี่ก็จะไม่เกลียดพี่ไอแน่นอน พี่สัญญา"
"ก็ขอให้มันเป็นอย่างนั้นนะคะ หนูไม่อยากให้พวกพี่เกลียดกันเลย พอรู้แบบนี้แล้วหนูก็ไม่อยากเลือกใครเลยด้วยซ้ำ"
"น้องเจนจะไม่เลือกใครก็ไม่ผิดนี่ จริงไหม ทำตามหัวใจตัวเองเถอะนะ"
"แต่เราสองคน…"
"คิดว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นแล้วกัน" คำพูดของยูแทงใจของเจนดาจนเธอถึงกับจุกจนพูดไม่ออก
'พี่คิดแบบนั้นได้จริง ๆ เหรอพี่ยู...เราล้ำเส้นกันไปถึงขั้นนั้นแล้วพี่ปล่อยผ่านมันไปได้จริง ๆ งั้นเหรอ…'
