"อ๊ะ!! คะ!!" เมื่อรุ่นพี่เรียกสติเธอถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนที่จะรีบผละออกโดยพลัน และก้าวขาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ทันที
'อะไรกัน...เกือบจะจูบพี่ไอแล้ว นี่เราทำบ้าอะไรเนี่ย เป็นบ้าอะไรวะเจน!!!'
"อะ...เอ่อ...ขึ้นรถเลยค่ะ"
"อะ...อืม"
ต่างฝ่ายต่างพยายามหลบสายตาเพราะไม่อาจสู้หน้ากันได้เลย เหตุการณ์เมื่อสักครู่มันทำให้ทั้งสองราวกับตกอยู่ในภวังค์ แต่โชคดีที่ไอเรียกสติกลับคืนมาได้เสียก่อน แม้จะนึกเสียดายแต่ไอก็ทำได้เพียงก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะหลังโดยการเบี่ยงตัวไปข้างหนึ่งเพราะเธอสวมกระโปรงนั่นเอง
''ถ้าเกาะเอวน้องมุกดา จะได้ไหมนะ...'
หมับ!
ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงคิดของรุ่นพี่ ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าหมับ ก่อนจะถูกนำไปวางไว้ที่เอวของคนขับราวกับว่าเธอคิดดังไปจนรุ่นน้องได้ยินอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นโครมครามหนักขึ้นเป็นเท่าตัว
"จับแน่น ๆ นะคะพี่ไอ เดี๋ยวตกรถ"
"อะ...อืม"
ขณะที่รถมอเตอร์ไซค์แบบออโตเมติกสีดำแดงเคลื่อนตัวไปตามถนนหนทาง ผ่านตึกรามบ้านช่องในช่วงเวลาที่ท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยสีดำ เพราะในเมืองแบบนี้คงไม่มีโอกาสได้เห็นดาวบนท้องฟ้า คงจะมีเพียงแค่ดาวบนดิน หรือที่เรียกว่าแสงจากเสาไฟข้างถนนนี่แหละ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นบรรยากาศและช่วงเวลาที่น่าจดจำไม่น้อยเลย
จะเพราะอะไรเสียอีก...ก็เพราะไอรดา ได้มีช่วงเวลาดี ๆ กับน้องมุกดาอย่างไรล่ะ...
"ข้างหน้าเลี้ยวซ้ายนะคะ แล้วก็ตรงไปเรื่อย ๆ พี่จะบอกทางเป็นระยะนะ" คนข้างหลังเอนตัวเข้ามาใกล้จนแขนแนบกับแผ่นหลังของเธอเพราะกลัวว่าพูดแล้วจะไม่ได้ยิน แต่คนที่ขับรถอยู่นั้นถึงกับใจสั่น และรู้สึกหวิว ๆ อย่างไรชอบกล ช่วงท้องของเธอมันปั่นป่วนไปหมดแล้ว
'โอ๊ย! ใจเต้นแรงจังวะ ใจเย็น ๆ สิเจน!!'
"มุกดา!! หลุม!!" เพราะมัวแต่เหม่อจึงทำให้ไม่ทันเห็นหลุมข้างหน้า เจนดาจึงขับรถตกหลุมแล้วเสียหลักเล็กน้อยแต่โชคยังดีที่เธอยังคุมรถเอาไว้ได้ คนข้างหลังก็ถึงกับกอดเอวเธอแน่น
'โอ๊ย!! หัวใจจะทะลักออกมาอยู่แล้ว!!' เสียงคิดในใจของทั้งสองที่ดันตรงกันในตอนนี้
"ขอโทษนะคะพี่ไอ หนูมองไม่เห็นหลุม"
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ละ...เลี้ยวขวาไฟแดงข้างหน้านะ" ไอพูดตะกุกตะกักเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก ก่อนจะรู้ตัวว่ากำลังกอดอีกคนไว้อยู่ถึงกับรีบผละออกทันที
"เอ่อ...ขอโทษนะคะ"
"หนูก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย บอกแล้วไงคะว่าให้เกาะแน่น ๆ"
"อืม ขอบคุณนะคะ" ไอโน้มตัวไปกอดรุ่นน้องช้า ๆ อีกครั้งก่อนจะอมยิ้มออกมา ในขณะเดียวกัน คนที่ขับรถอยู่นั้นก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน
แม้เวลาจะผ่านไปนานค่อนชั่วโมงแล้วก็ตาม แต่ไอรู้สึกว่าเวลามันช่างผ่านไปไวเหลือเกิน เหมือนกับเพิ่งจะผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นรถมอเตอร์ไซค์สีดำแดงก็มาจอดที่หน้าบ้านเธอเสียแล้ว
ทำไมเวลามันถึงได้เดินเร็วแบบนี้นะ...
"โอ้โห ไกลเอาเรื่องอยู่นะคะเนี่ย"
"ห่างจากมอ 17 กิโลได้น่ะ ถ้าขับมอเตอร์ไซต์ก็จะไกลหน่อย พี่ถึงบอกไงว่าไม่ต้องมาส่ง พี่เกรงใจ"
"โธ่พี่ไอ...พี่กอดหนูไปแล้วนะ เลิกเกรงใจหนูได้แล้ว" เจนดาปนขำ แต่มันกลับทำให้รุ่นพี่ถึงกับต้องหลบสายตาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เธอจึงจับผมมาทัดหูเพื่อแก้เขิน และมืออีกข้างยังคงถือหมวกกันน็อกเอาไว้
'ทำไมพี่ไอน่ารักจังวะ โอ๊ย! นี่เราหลงเสน่ห์พี่เขาแล้วเหรอเนี่ย'
"พูดอะไรของน้องเนี่ย...ยังไงก็ขอบคุณนะคะ"
"ไอ!! แม่เป็นห่วงแทบแย่!! พอดีแม่ติดประชุม แม่ขอโทษนะ" ขณะที่ไอกำลังจะยื่นหมวกกันน็อกคืนให้กับรุ่นน้องก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาทั้งสองถึงกับหันขวับพร้อมกัน ซึ่งนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน แม่ของเธอนั่นเอง
"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ นี่น้องรหัสไอนะคะ ชื่อเจน" เธอว่าพลางกับผายมือแนะนำน้องรหัสของตนให้ผู้เป็นแม่รู้จัก เจนดาจึงยกมือไหว้โดยพลัน
"สวัสดีค่ะ"
"ขอบใจนะที่มาส่ง เธอกลับไปได้แล้ว!" ผู้เป็นแม่คว้าหมับที่แขนลูกสาวแล้วจูงเข้าบ้านทันทีพร้อมกับปิดประตูโดยที่เจนดายังไม่ทันได้บอกลากับรุ่นพี่เลยด้วยซ้ำ
"อะไรวะเนี่ย ทำไมแม่ดุจังวะ" เจนดาบ่นพึมพำด้วยความเสียดาย
"อ้าว...หมวกกันน็อกก็อยู่กับพี่ไออีก เดี๋ยวพี่เขาคงเอามาคืนแหละมั้ง" พูดจบเธอก็สตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์พร้อมกับเหลือบมองขึ้นไปที่หน้าต่าง ก็เห็นรุ่นพี่กำลังโบกมือมาให้เธอ รอยยิ้มของเจนดาฉีกออกช้า ๆ แต่ผิดไปจากเดิมตรงที่ ครั้งนี้เธอรู้ตัว...
"อิหมา!!! มึงไปไหนของมึงเนี่ย ดีนะที่กายอาสามาส่งพวกกู ไม่งั้นได้นอนในมอแน่" เมื่อกบเห็นเพื่อนรักคู่กัดเดินเข้ามาในบ้าน มันอดไม่ได้ที่จะวีนให้หนัก ก็เจ้าตัวเล่นหนีหายไปเป็นชั่วโมงแบบนี้ แถมยังกลับเข้าบ้านมาอย่างหน้าระรื่นอีก
"กายไหนวะ"
"เพื่อนผู้ชายที่มาซ้อมดาวเดือนกับกูอะ เอกการเงิน" เจนพรตอบ
"อ๋อ มีผู้ชายมาส่งแล้วนะเดี๋ยวนี้" กบยื่นมือมาผลักศีรษะเจนดาทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด
"มึงอะตัวดีเลย!! มึงไปไหนมา!!"
"ไปส่งพี่ไอมา"
"อิหมา!!! ถึงกับทิ้งเพื่อนเลยนะมึง"
"กูขอโทษ...ยกโทษให้กูนะ อย่างน้อยกูก็ได้รู้อะไรบางอย่าง" เจนดาเข้าไปกอดเพื่อนสาวทั้งสองพร้อมกับเอาหน้าถูที่แขนอย่างสำนึกผิด
"มึงรู้เรื่องอะไรอิหมา" กบถามด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น พร้อมกับเจนพรที่รอคำตอบอย่างคาดหวังเช่นกัน
"รู้จักบ้านพี่เขาไง"
"โอ๊ย!!" เพื่อนสาวสองคนถึงกับอุทานแล้วแยกย้ายทันที
'ความจริง...กูก็รู้ด้วย ว่ากูกำลังหวั่นไหวกับพี่เขา…' สิ่งที่คิดในใจ แต่ไม่กล้าที่จะพูดออกไปให้เพื่อนฟัง เพราะเธอยังคงไม่มั่นใจกับความรู้สึกของตัวเองเท่าไรนัก คงต้องอาศัยเวลา ที่จะทำให้มันชัดเจนขึ้นมามากกว่านี้ เธอคงกล้าที่จะพูดออกมา...
'อรุณสวัสดิ์นะยู วันนี้เหมือนพี่จะรู้แล้วแหละ ว่าคนที่ยูชอบคือใคร ไม่อยากจะเชื่อเลย...ว่าเราจะชอบคนคนเดียวกัน น้องเจนของยู กับน้องมุกดาของพี่ ก็คือคนเดียวกัน ยูคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ถ้าพี่ก็จะจีบน้องมุกดาหรือน้องเจนด้วย
พี่ขอทำข้อตกลงในการจีบน้องเจนกับยูในนี้เลยแล้วกัน
1. เรื่องเราสองคนต้องเก็บเอาไว้เป็นความลับ จนกว่าจะถึงเวลา หรือจนกว่าน้องเจนจะตอบรับรักใครคนใดคนหนึ่งแล้วเท่านั้น
2. เราทั้งสองต้องดูแลน้องเจนให้ดีที่สุด ห้ามหึงหวงจนเกินความพอดี ถ้าหากน้องยังไม่ตกลงคบกับใคร
3. ห้ามล่วงเกินน้องเด็ดขาด ถ้ายังไม่ได้ตกลงคบกัน
4. ถ้าหากน้องตกลงคบกับใครคนใดคนหนึ่งแล้ว อีกคนต้องยอมรับให้ได้
5. เราจะไม่เกลียดกัน ไม่ว่าใครจะสมหวังหรือผิดหวัง
ถ้ามีข้อไหนที่ยูไม่โอเค หรืออยากจะเพิ่มเติม ก็เขียนเสนอมานะ ไว้พี่ตื่นแล้วจะมาอ่าน
ปล. เราไม่ได้จีบแข่งกัน แต่เราแค่ทำตามหัวใจตัวเอง เพราะงั้น เราต่างต้องเผื่อใจเอาไว้ทั้งคู่ เพราะน้องเจนอาจจะไม่ตกลงคบกับใครเลยก็ได้
ปล.2 ยังไงพี่ก็รักยูนะ
วันศุกร์ที่ x เดือน x ปี xx
ไอ.'
'ยอมทำตามหัวใจตัวเองสักทีสินะตัวเรา...ผลจะเป็นยังไงจะเรียกว่าไม่หวังก็จะหาว่าโกหก ความจริงเราก็หวังอยู่นั่นแหละ แต่ก็นะ...ถ้าอีกคนที่ชอบน้องมุกดาคือยู เราก็คงต้องเผื่อใจเอาไว้หน่อย แล้วข้อตกลงที่เขียนมาทั้งหมด ก็เหมือนบอกเป็นนัย ๆ อยู่แล้ว ว่าเราจะไม่ถูกเลือกแน่ ๆ แต่ยังไง...เราก็อยากจะลองสู้ดูสักครั้ง เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้น้องมุกดา...ตอนนี้เราไม่ได้แค่ชอบน้องเขาหรอกนะ แต่ถ้าจะเรียกว่าตกหลุมรักเลยก็ได้ ความรู้สึกที่มีมันเริ่มชัดขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งอยู่ใกล้ หัวใจยิ่งเต้นแรง อยากให้ถึงวันอาทิตย์เร็ว ๆ จัง น้องมุกดาจะตกลงไปถ่ายรูปกับเราไหมนะ'
สาวสวยคิดในใจพลางปิดสมุดไดอารี่เล่มสีฟ้าที่เพิ่งเขียนเสร็จลงไป ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
'23:31'
นาฬิกาดิจิตอลแสดงเวลาจวนจะเที่ยงคืนแล้ว หญิงสาวหาวออกมาเพราะเริ่มที่จะง่วงแล้ว เธอจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่เตียงนอนอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้าวขึ้นเตียงที่มีอีกคนหนึ่งที่หน้าเหมือนเธอนอนหลับอยู่ จากนั้นเธอก็โน้มตัวลงไปสวมกอดร่างอีกคนเอาไว้ เปลือกตาเริ่มที่จะหนักตามร่างกาย และเธอก็ค่อย ๆ หลับลงช้า ๆ
'0:00'
"ฮ้าวววว~" เสียงหาวพร้อมกับร่างสาวสวยที่ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจสองสามที ก่อนจะหันมามองอีกคนที่นอนหลับอยู่ข้าง ๆ แล้วลูบศีรษะอย่างแผ่วเบา
"ฝันดีนะพี่ไอ" เมื่อพูดจบเธอก็ลุกออกจากเตียง ก่อนจะหันมาห่มผ้าให้ความอบอุ่นอีกคนที่หลับอยู่
เธอเดินตรงไปที่ห้องน้ำพร้อมกับส่องกระจก จากนั้นก็หยิบยางรัดผมสีดำขึ้นมารวบผมเก็บด้านบนแบบลวก ๆ เมื่อรวบผมเสร็จแล้ว เธอจึงยิ้มออกมา พร้อมกับหันซ้ายหันขวาสำรวจตัวเอง แล้วพูดกับตัวเองในกระจกว่า
"ไงยู...วันนี้ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะ…"
สาวสวยออกกำลังกายภายในห้องตั้งแต่เวลาตีหนึ่ง จนตอนนี้ปาเข้าไปเกือบตีสาม จากนั้นเธอก็เดินลงไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมกับเปิดสมุดไดอารี่เล่มสีฟ้า พลางยกแก้วน้ำขึ้นดื่มหลายอึก
เมื่อกวาดสายตาอ่านข้อความหน้าล่าสุดจนจบ จึงหัวเราะออกมาเบา ๆ
"เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย พี่ไอชอบน้องเจนเหมือนเราสินะ ถ้าเป็นคนอื่นจะไม่หนักใจเลย แต่พอรู้ว่าเป็นพี่ไอ…เฮ้อ...คิดหนักเหมือนกันนะเนี่ย..."
.
.
.
.
.
วันปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
"โอ้ยยู นี่ไม่คิดจะช่วยขนของไปลานกิจกรรมหน่อยเหรอ" หญิงสาวกำลังบ่นให้เพื่อนสาวที่เอาแต่เล่นโทรศัพท์ในห้องสาขา ไม่ยอมลงไปช่วยคนอื่น ๆ ที่กำลังวุ่นกับการรับนักศึกษาใหม่เข้าหอประชุมในกิจกรรมปฐมนิเทศที่ทางมหาวิทยาลัยได้จัดขึ้น
"ก็บอกว่าเวลาอยู่ข้างนอกให้เรียกไอไงฤดี"
"ตอนนี้ก็มีแค่เราน่า ไม่มีใครมาได้ยินหรอก ถึงได้ยินก็ไม่มีใครรู้หรอก เพราะทุกคนก็มองว่าพวกเธอเป็นคนสองบุคลิกอยู่แล้วนี่ ถ้าบอกว่าตั้งชื่อให้ต่างกันก็ไม่มีใครสงสัยหรอก เพราะตามสถิติแล้วนะ…"
"หยุด!! สถิต่งสถิติอะไร ปวดหัว! ขอเล่นเกมรออยู่นี่ได้ปะ ขี้เกียจอะ"
"ยูก็เป็นแบบเนี้ย...ทำตัวให้เป็นประโยชน์เหมือนไอหน่อยได้ไหม"
"ก็ได้! ก็พี่ไอเขาดีทุกอย่างนี่ ไม่เหมือนกับฉัน แต่ฤดีพูดแบบนี้ฉันก็น้อยใจเหมือนกันนะ"
"ฮ่า ๆ จุดอ่อนของยูก็คือขี้น้อยใจกับใจอ่อนง่ายนี่แหละนะ ฉันรู้น่าว่ายูก็เป็นคนดีและเก่ง แต่แค่พวกเธอเก่งคนละด้านแค่นั้นเอง อย่าน้อยใจไปเลย ยังไงก็รักเท่ากันนั่นแหละ"
"ฉันละอยากจะเกลียดเธอจริง ๆ พวกรู้ทัน ชอบเอาจุดอ่อนมาแกล้งอยู่เรื่อย"
"เถอะน่า...ช่วยขนของหน่อยน้า ขนลงไปแป๊บเดียว แล้วเธอค่อยไปหาที่พักก็ได้"
"อืม ๆ ไปแล้ว แค่ขนลงไปแป๊บเดียวคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แล้วออกไปข้างนอกเรียกฉันว่าไอด้วย"
"รู้แล้วล่ะน่า" ฤดีและยูขนลังเอกสารออกจากห้องสาขาอย่างขยันขันแข็ง ทั้งสองเดินไปยังลานกิจกรรมที่มีเหล่ารุ่นพี่ปีสองมารอต้อนรับน้องปีหนึ่งเต็มไปหมด จนยูเริ่มที่จะตาลาย
"ขอไปพักแป๊บ คนเยอะจนตาลายแล้วเนี่ย เพราะงี้ไงถึงไม่อยากลงมา"
"อือ ๆ ไปพักก่อน เดี๋ยวเอาของไปฝากพวกนั้นแล้วจะไปซื้อน้ำมาให้"
"ขอบคุณนะ ฝากซื้อน้ำลำใยป้าบัวด้วยแล้วกัน"
"รู้แล้วน่า…" ฤดียิ้มให้แล้วเดินแยกออกไป
'เบื่ออาการแบบนี้ชะมัด ไม่ชอบที่คนเยอะ ๆ เลย'
ยูนั่งหลับตาพลางกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาแล้วเห็นเด็กปีหนึ่งสามคนเดินมาหยุดอยู่อีกฟากของถนนที่เธอนั่งอยู่ ซึ่งคนที่สะดุดตาที่สุดเป็นสาวผมทองที่ย้อมผมมาไม่เกรงใจกิจกรรมปฐมนิเทศเลยสักนิด
'สาขาไหนล่ะนั่น วันรับน้องคงโดนจัดหนักแน่ ๆ'
"เฮ้ย!! อะไรวะ ถังขยะก็อยู่ใกล้ ๆ น่าเบื่อจังวะ!" สาวผมทองบ่นออกมาทันที เมื่อคนที่เดินผ่านทิ้งขยะลงพื้นต่อหน้าต่อตา ถึงปากจะบ่น แต่มือก็เก็บขึ้นมาแล้วก็เอาไปทิ้งที่ถังขยะโดยที่ไม่ต้องมีใครบอก
"ฮ่า ๆ อิหมา มึงนี่มันขี้บ่นจริง ๆ"
"เพื่อนกูนี่น้า เป็นคนดีจัง"
"คนดีบ้าอะไร แค่ทิ้งขยะ" หญิงสาวทั้งสามเดินพูดคุยกันสนุกสนาน โดยไม่รีบเข้าไปหอประชุมเหมือนคนอื่น ๆ แม้แต่น้อย ทำเอาคนที่นั่งมองอยู่ถึงกับหลุดขำพรืด
'ขนาดตอนหน้าเหวี่ยงยังดูสวยเลย ยิ่งตอนยิ้มออกมาทำเอาเราเคลิ้มเลย นิสัยก็น่ารัก อยากรู้จักจังเลยน้า' ยูคิดในใจ
"มีอะไรน่าสนใจงั้นเหรอ" ฤดีเดินมาพร้อมกับแก้วลำใยและน้ำเปล่า ก่อนจะยื่นให้กับยูที่นั่งอยู่ที่ฟุตบาทแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
"เด็กเฟรชชี่ปีนี้น่ารักดีนะ"
"สนใจด้วยเหรอ ปกติก็ไม่เห็นสนใจใครหนิ"
"นั่นสินะ...แต่ก็น่ารักจริง ๆ นั่นแหละ"
วันรับน้อง
"ยู ถ้าไม่ไหวไปรอที่หลังตึกคณะก็ได้นะ" ฤดีเดินเข้ามาใกล้ ๆ ยูแล้วกระซิบที่ข้างหูเมื่อเห็นเพื่อนดูสีหน้าไม่ค่อยดี
"นั่นสินะ ฝากบอกเพื่อน ๆ ให้ด้วยนะ ขอโทษที่ไม่ได้ช่วย"
"เถอะน่า ทุกคนเข้าใจแหละ"
"อือ ไปละ ถ้าเสร็จกิจกรรมแล้วไปเรียกด้วยนะ"
"โอเค" ฤดียิ้มให้ก่อนจะเดินกลับไปที่ลานกิจกรรมเพื่อร่วมกิจกรรมรับน้องกับคนอื่น ๆ
"ป้าบัวคะ ขอน้ำลำใยเย็น ๆ สักแก้วหน่อยค่ะ"
"จ้า...มาวันเว้นวันไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่ปีหนึ่งละนะหนูไอ"
"ถ้าเป็นไปได้หนูก็อยากกินทุกวันนะคะ"
"ไม่กลัวเป็นเบาหวานตายหรือไง"
"ฮ่า ๆ ไม่เป็นหรอกค่ะ หนูออกกำลังกายทุกวันตั้งแต่ตีหนึ่ง"
"อันนั้นก็เวอร์ไป ไม่หลับไม่นอนหรือไง"
"นั่นสินะคะ ฮ่า ๆ นี่ค่ะ ค่าน้ำ" สาวสวยหัวเราะออกมาพร้อมกับยื่นเงินไปจ่ายให้แม่ค้าก่อนจะหยิบแก้วน้ำลำใยขึ้นมาดูดรวดเดียวหมด
"ขอบใจจ้ะ"
'ไปนอนเล่นหลังตึกคณะดีกว่า'
สาวสวยเดินไปตามพื้นหญ้าที่ทางคณะปลูกเอาไว้ เพื่อจะไปนอนพักผ่อนที่ประจำของเธอเวลามีกิจกรรม เพราะเธอมักจะตาลายทุกครั้งที่อยู่ท่ามกลางคนเยอะ ๆ วิธีหลีกเลี่ยงผู้คนก็คือการหนีออกมาที่สงบ ๆ
และเธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นมีคนที่นอนอยู่ก่อนแล้ว แต่ยูรู้สึกว่าหญิงสาวที่นอนอยู่บนพื้นหญ้านั้นรู้สึกคุ้นเคยนัก เธอจึงยืนมองอยู่ครู่หนึ่งเพื่อสำรวจดูใบหน้าคนที่มานอนอยู่ตรงนี้ และเมื่อเห็นผมสีทองเธอถึงกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก็เพราะนี่คือหญิงสาวเฟรชชี่หน้าเหวี่ยงคนนั้น ที่เธอรู้สึกถูกตาต้องใจตั้งแต่แรกพบนั่นเอง
'โอ๊ย! น้องเจนน่ารักจนห้ามใจไม่ได้เลย'
"ไอ!!!"
"ฤดี! ตกใจหมด มาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"อะไรยังไงพูด!!!"
"อย่าเสียงดังดิ! เดี๋ยวน้องก็ได้ยินหรอก ไปคุยที่อื่นเถอะ"
"ไปกับฉัน!" ฤดีลากเพื่อนสาวไปขึ้นรถก่อนจะปิดประตูอย่างแรงด้วยความร้อนใจ จากนั้นก็รีบกลับมาขึ้นฝั่งคนขับ เมื่อสตาร์ทรถได้เธอก็รีบออกรถทันที
"จะโดดกิจกรรมช่วงบ่ายเหรอ" ยูถามเมื่อเพื่อนสาวขับรถออกมาก่อนจะเลี้ยวเข้าไปจอดรถในที่ลับตาผู้คน
"ยู!! ไปจูบน้องเขาได้ไง!!" เพื่อนรักไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ เมื่อมีโอกาสเธอก็ถามออกมาตรง ๆ ไม่มีอ้อมค้อมแม้แต่น้อย
"เฮ้ย! เห็นเหรอ"
"เห็นสิ!! แล้วไม่กลัวคนอื่นเห็นหรือไง แล้วไปจูบเขาแบบนั้น คิดบ้าอะไรอยู่!"
"ฮือ...ฤดีเวลาอยู่ใกล้น้องแล้วห้ามใจตัวเองไม่ได้เลย"
"ยูชอบน้องเขาเหรอ"
"อืม...ก็คงจะใช่ รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เห็นหน้า อยากเห็นเขายิ้ม รู้สึกอยากเข้าไปกอด แล้วก็อยาก...จูบ"
"โอ๊ยยู ก็ดีใจอยู่หรอกที่เธอรู้สึกชอบใครขึ้นมาจริง ๆ แต่ไปจูบน้องเขาแบบนั้นไม่ได้นะ ปกติคนที่จูบกันต้องรู้สึกทั้งสองฝ่ายนะ ไม่ใช่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียวแล้วก็จูบเขาหน้าตาเฉย"
"ฮือ...ฤดี จะทำยังไงดีอะ เผลอจูบไปแล้ว คืออยู่ใกล้ ๆ แล้วห้ามใจไม่ได้จริง ๆ" ยูคว้าแขนเพื่อนสาวขึ้นมาแล้วก็เอาหน้าไปถูไถที่ต้นแขนด้วยท่าทีออดอ้อน
"ยูเอ๊ย! ก็ขออย่าให้น้องเขาเกลียดเธอแล้วกัน ให้ไปส่งบ้านไหม ช่วงบ่ายใบ้สายรหัส ฉันต้องเข้ากิจกรรม เดี๋ยวจะกลับมาไม่ทัน"
"อืม...เอางั้นก็ได้ เพราะถ้าอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี อยากให้น้องรหัสฉันคือน้องเจนจัง แต่เขาจะเกลียดฉันไหมนะ"
"ชื่อเจนเหรอ อืม...อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไอก็คงแก้ไขสถานการณ์ให้เองแหละ"
"นั่นสินะ ฉันนี่ชอบสร้างปัญหาให้พี่ไออยู่เรื่อยเลย"
"ทำไงได้ล่ะ ยังไงก็อย่าคิดมากแล้วกัน อย่าลืมเขียนไดอารี่บอกไอล่ะว่าชอบสาวน่ะ ไอจะได้รู้ แต่อย่าบอกว่าไปจูบเขานะ!!"
"รู้แล้วน่า…"
'หวัดดีพี่ไอ ยูมีเรื่องจะบอกแหละ ยูชอบน้องปีหนึ่งคนนึง น่ารักมากเลย ชื่อเจน อยู่สาขาเดียวกับเรา พี่จะตกใจไหมนะ ถ้าจะบอกว่าน้องเขาเป็นผู้หญิง แต่ถ้าพี่ไอเห็นนะ พี่ไอก็จะบอกว่าน้องน่ารักมากแน่ ๆ น้องย้อมผมสีทอง ลองสังเกตดูนะ ไปละ ขี้เกียจเขียน รักนะ จุ๊บ!
