The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 9 ใช้หัวใจ

"น้องเจน มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอคะ"
"เอ่อ...ก่อนอื่นต้องขอโทษนะคะที่ไม่ค่อยเข้ากิจกรรม คือ...หนูเป็นคนขี้เบื่อน่ะค่ะ แต่ไม่ใช่ว่าหนูไม่รู้สึกผิดนะคะพี่ฤดี" รุ่นพี่เห็นสีหน้าที่จริงจังของรุ่นน้อง ถึงกับหลุดขำพรืดออกมาทันที เพราะเธอมองออกว่าคนตรงหน้าไม่ได้จะขอคุยกับเธอเรื่องนี้เป็นแน่ 
"ฮ่า ๆ เราคงไม่ได้อยากมาคุยกับพี่เรื่องนี้จริง ๆ หรอกใช่ไหม?"
"เอ่อ...พี่รู้ได้ไงคะ พอดีอยากคุยเรื่องพี่ไอน่ะค่ะ"
"เรื่องไอ?" รุ่นพี่ทวนคำพูดซ้ำอีกครั้งพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
"คือ...เอ่อ...พี่รู้หรือเปล่าคะว่าพี่ไอชอบหนู"
"รู้สิ พี่รู้ทุกเรื่องของไอนั่นแหละ"
"ทุกเรื่องเลยเหรอคะ!?"
"อืม...กำลังสงสัยเรื่องที่ไอมีสองบุคลิกสินะ"
"เอ๊ะ? ทำไมรู้ล่ะคะ"
"ถ้าใครจะมาถามเรื่องไอ ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องนี้ทั้งนั้นแหละ ไอก็เป็นอย่างนั้นแหละนะ เป็นคนสองบุคลิกที่ประหลาดน่ะ นอกจากจะนิสัยต่างกันแล้วยังชอบอะไรไม่เหมือนกันในแต่ละวันอีก ไม่ต้องสงสัยหรอก"
"เรื่องแบบนั้น มันมีอยู่จริง ๆ เหรอคะพี่ฤดี หนูไม่เคยเจอเลย"
"ก็ได้เจอแล้วนี่ แล้วทำไมถึงสงสัยขึ้นมาล่ะ?"
"เปล่าหรอกค่ะ ถ้างั้นก็ขอบคุณนะคะ" เจนดารู้สึกผิดหวังเมื่อไม่ได้รู้สิ่งที่อยากรู้ แม้เธอจะได้รับการยืนยันจากคนที่ใกล้ตัวไอที่สุดแล้วก็ตาม เธอจึงหันหลังแล้วก้าวออกมาช้า ๆ พลางกับถอนหายใจ ทว่าเธอก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินคำถามดังไล่หลังมา
"แล้วน้องเจนชอบไอที่เป็นคนแบบไหนคะ"
"พี่ฤดีนี่มองคนออกเหรอคะ"
"ถ้าไม่ชอบ หรือไม่สนใจก็คงจะไม่สงสัยใช่ไหมล่ะ ว่ายังไงคะ สรุปชอบแบบไหน"
"ความจริง ก็ชอบทั้งสองเลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน เวลาอยู่ด้วยหนูก็รู้สึกดีทั้งสองเลย"
"แล้วถ้าต้องเลือก...จะเลือกแบบไหนล่ะ?"
อีกครั้ง...กับคำถามในเชิงที่เธอต้องเลือก ไม่ได้มีเพียงพี่รหัสที่ถามอะไรในเชิงนี้ แม้แต่คนสนิทอย่างฤดีก็ยังถามคำถามแบบนี้เช่นกัน มันทำให้เจนดารู้สึกแปลกใจไม่น้อย 
'เอาอีกแล้ว นอกจากพี่ไอ ก็มีพี่ฤดีอีกที่ถามแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ ๆ'
"เลือกยากจังเลยนะคะ"
"คนเราน่ะนะ จับปลาสองมือไม่ได้หรอกนะคะ ถ้าใช้ความคิดแล้วมันสับสน ก็ลองใช้หัวใจดูนะคะน้องเจน พี่ขอตัวก่อนนะ ต้องไปดูเพื่อนเราซ้อมต่ออีกหน่อย เดี๋ยวพี่ก็จะกลับแล้ว"
"เอ่อ ขอบคุณนะคะพี่ฤดี"
เจนดามองรุ่นพี่เดินจากไปจนลับตา ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
'ใช้หัวใจเลือกงั้นเหรอ...แต่ที่ผ่านมา ฉันก็ใช้หัวใจนี่ เฮ้อ...ไม่เข้าใจเลย ทำไมต้องเลือกด้วยนะ'


วันถัดไป
บรรยากาศการประกวดดาวเดือนประจำคณะบริหารธุรกิจ เต็มไปด้วยเหล่านักศึกษาทุกชั้นปี ที่มาคอยส่งแรงใจให้กับคนที่ตนเชียร์ บ้างก็ถือป้ายไฟ บ้างก็ถือดอกไม้ และของขวัญไว้มอบให้กับผู้เข้าประกวด จะมีแค่เพียงเจนดาที่ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับใครเขา ซ้ำยังรู้สึกถึงความวุ่นวายจนอยากจะเดินออกไปสูดอากาศข้างนอกเสียด้วยซ้ำ เธอจึงได้แต่ทำหน้ามุ่ยสลับกับถอนหายใจออกมาหลายต่อหลายครั้ง
"มึงโอเคไหมเนี่ยอิหมา ช่วยทำหน้าให้มันดูตื่นเต้นกว่านี้หน่อยได้ไหมวะ"
"คนเยอะจังวะ น่าเบื่อชะมัด เดี๋ยวกูมาละกัน ถึงเวลาประกวดเมื่อไหร่โทรมาบอกกูหน่อยนะคางคก"
"เออ ๆ มึงจะไปไหนก็ไป แต่มาให้ทันตอนอิเจนพรประกวดก็พอ"
เมื่อใกล้ถึงเวลาประกวด พิธีกรจึงเดินออกมาหน้าเวทีเพื่อดำเนินรายการ เหล่านักศึกษาต่างทยอยกันเข้ามา เสียงกรี๊ดทำให้เจนดารู้สึกเบื่อหน่าย จึงต้องเลี่ยงออกมาข้างนอก เธอมานั่งที่หลังตึกคณะซึ่งเป็นที่ประจำในการหนีกิจกรรมอยู่แล้ว ก่อนจะเอนตัวนอนลงบนพื้นหญ้าที่เดิมเหมือนเช่นที่เคยทำ
เพราะความบังเอิญ หรือฟ้าลิขิต ที่ ณ ขณะนั้นก็มีหนึ่งในนักศึกษาที่หนีความวุ่นวายออกมาหลังตึกคณะเฉกเช่นเดียวกัน เธอคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ...หรือพี่รหัสของเจนดานั่นเอง เธอยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นเจนดานอนอยู่ที่หลังตึกคณะก่อนแล้ว
เสียงฝีเท้าบนพื้นหญ้าดังสวบ ๆ ใกล้เข้ามาทุกที ก่อนจะมาหยุดที่เหนือศีรษะ แม้จะไม่ต้องลืมตาขึ้นมาดู เจนดาก็รู้ดีว่าเจ้าของเสียงฝีเท้าคู่นี้คือใคร ก็กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวโชยมาแต่ไกล ใครล่ะจะจำไม่ได้ เธอจึงแกล้งนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น เพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไรต่อ
อีกร่างหนึ่งที่เดินมาหยุดอยู่เหนือศีรษะค่อย ๆ นั่งยอง ๆ จากนั้นก็ใช้มือจับผมของตนมาทัดที่หลังหูเอาไว้ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจุมพิตที่ริมฝีปากหญิงสาวอย่างอ่อนโยน คนที่นอนหลับตาถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกขโมยจูบโดยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่เธอก็ยังคงนอนหลับตาอยู่อย่างนั้นแล้วปล่อยให้อีกคนจูบต่อโดยไม่มีท่าทีปฏิเสธ
"รู้ตัวแล้วนี่...แต่ไม่ยอมปฏิเสธ อยากจูบพี่เหมือนกันใช่ไหมล่ะน้องเจน" รุ่นพี่ถอนริมฝีปากช้า ๆ พร้อมกับอมยิ้มออกมา ก่อนจะพูดแซวหญิงสาวที่ยังนอนหลับตาอยู่
"ก็พี่ชอบทำแบบนี้กับหนูอยู่แล้วนี่คะ"
"แล้วไม่คิดว่าจะเป็นคนอื่นบ้างหรือไง" รุ่นพี่พูดพลางกับโน้มตัวลงมานอนข้าง ๆ โดยที่ทั้งสองหันศีรษะสลับกันคนละด้าน และให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกัน
"คนที่เข้าหาหนูแบบนี้ก็มีแต่พี่เท่านั้นแหละค่ะพี่ไอ"
"งั้นเหรอ...ดีใจจัง ที่ไม่มีใครทำแบบนี้เหมือนพี่น่ะ" เจนดาลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหันไปทางรุ่นพี่ที่นอนอยู่ข้าง ๆ
"ใช่เรื่องน่าดีใจไหมคะเนี่ยพี่ไอ ว่าแต่...พี่ก็หนีความวุ่นวายมาเหมือนกันสินะคะ"
"อืม...เห็นคนเยอะทีไรตาลายทุกที" เจนดามองสำรวจใบหน้าของรุ่นพี่ พลางคิดถึงเรื่องที่เธอสงสัย ก่อนจะเห็นรอยแผลเป็นที่หางคิ้วข้างขวาที่เล็กมาก หากไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็น
"พี่ไอมีรอยแผลเป็นที่หางคิ้วด้วยเหรอคะ"
"อื้อ ก็เพราะเจอคนเยอะ ๆ นี่แหละ ตอนเด็ก ๆ พี่เคยไปเดินตลาดกับแม่แล้วตาลาย ก็เลยล้มคิ้วไปกระแทกกับเหลี่ยมโต๊ะ ดีนะแผลไม่ใหญ่มาก ไม่งั้นพี่หมดสวยแน่"
"พี่ไอก็ห่วงสวยเหมือนกันนะคะเนี่ย"
"ว่าไปนั่น ฮ่า ๆ ว่าแต่ไม่ไปดูเพื่อนประกวดเหรอ"
"ก็คงอีกสักหน่อยค่ะ เริ่มประกวดเมื่อไหร่หนูค่อยเข้าไป แล้วพี่ฤดีล่ะคะ"
"ฤดีอยู่หลังเวทีน่ะ ก็อยากเข้าไปหานะ แต่พี่ไม่รู้จะฝ่าคนเข้าไปยังไงดี ฤดีเองก็คงเหนื่อย เต็มที่กับกิจกรรมทุกอย่าง แล้วก็ต้องเต็มที่กับเรื่องเรียนอีก"
"มีเพื่อนเป็นประธานนี่ก็ลำบากเหมือนกันนะคะ เหงาบ้างไหมคะพี่ไอ"
"เหงาสิ พี่ก็อยากอยู่ข้าง ๆ ฤดีตอนช่วงเวลาแบบนี้บ้าง แต่พี่ไม่เคยได้อยู่ด้วยสักครั้งเลย"
"หนูเข้าใจความรู้สึกนะคะ ตอนที่เจนพรไม่อยู่ พวกหนูก็เหงาเหมือนกัน ถ้างั้นพี่ไออยากไปหาพี่ฤดีไหมคะ เดี๋ยวหนูจะพาไป"
"เอ๊ะ? เข้าไปยังไง ก็รู้ว่าพี่จะตาลาย"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวเจนจะนำทางให้พี่เอง พี่แค่เกาะหนูไว้ก็พอ ไปกันเถอะค่ะ..."


"พี่ไอหลับตาไว้นะคะ แล้วอย่าปล่อยมือหนูนะ หนูจะนำทางพี่ไปเอง" เมื่อทั้งสองมาถึงประตูทางเข้าตึกคณะ รุ่นพี่จึงค่อย ๆ หลับตาลงตามที่รุ่นน้องบอก ก่อนที่จะมีมือนุ่ม ๆ มาจับที่มือของเธอเอาไว้ แล้วจูงมือเธอเดินฝ่าผู้คนเข้าไปเพื่อที่จะไปหลังเวที
เมื่อยิ่งเดินเข้าไป คนยิ่งเยอะขึ้น เจนดาจึงจับมือทั้งสองข้างของรุ่นพี่มาไว้ที่เอวของเธอเพื่อให้ทั้งสองใกล้กันมากขึ้น จะได้ไม่มีคนมาเดินสวนทั้งสองให้แยกออกจากกัน
"อ๊ะ! พี่ขอโทษ" เนื่องจากต้องเดินหลับตาจึงทำให้เธอเหยียบที่ข้อเท้ารุ่นน้องหลายครั้ง แต่กลับไม่มีเสียงบ่นแต่อย่างใด มือนุ่ม ๆ ยังคงกุมมือของเธอเอาไว้อย่างนั้น เธอจึงจับที่เอวของรุ่นน้องให้แน่นขึ้น
แม้ในงานจะมีเสียงดังมากเพียงใด แต่ทั้งสองกลับไม่ได้ยินสิ่งรอบข้างเลยนอกจากเสียงของหัวใจตัวเองที่เต้นแรงและถี่ขึ้น ราวกับว่าทั้งสองหลุดไปอีกมิติหนึ่งที่มีกันอยู่แต่สองคนเท่านั้น
เจนดาพยายามตั้งสติเพื่อที่จะพาอีกคนเดินไปให้ถึงจุดหมาย เพราะหัวใจที่เต้นแรงมันทำให้ขาของเธอแทบจะก้าวไม่ออก
"เฮ้อ...ถึงสักที ถึงแล้วค่ะพี่ไอ"
"อ้าวน้องเจน ไอ! มาได้ไงเนี่ย" เมื่อฤดีหันมาเจอเพื่อนสาวเธอถึงกับตกใจแล้วรีบเดินเข้ามารับทันที
"น้องเจนพามาน่ะ แค่อยากมาอยู่ให้กำลังใจเธอน่ะฤดี เหนื่อยใช่ไหม"
"โห ซาบซึ้งเลยนะเนี่ย ขอบคุณนะคะน้องเจนที่พาไอมา"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็จะถือโอกาสมาให้กำลังใจเพื่อนด้วย"
"น้องเจนกับน้องกบอยู่ในห้องนั้นน่ะ เข้าไปหาได้เลยนะ"
"เอ๊ะ! กบก็อยู่ด้วยเหรอคะ ถ้างั้นขอตัวนะคะ" รุ่นพี่ทั้งสองหันมายิ้มให้กับเธอ เจนดาจึงยิ้มตอบกลับไป ก่อนจะแยกตัวไปหาเพื่อนรักของตนบ้าง
"เอ้าอิหมา!! ทำไมมาอยู่นี่"
"กูพาพี่ไอมาหาพี่ฤดีน่ะ โชคดีจังที่พวกมึงอยู่ด้วยกัน เจนพรเป็นไงบ้าง ตื่นเต้นไหมมึง"
"ถึงจะเคยประกวดมาหลายเวที แต่กูก็ตื่นเต้นทุกครั้งเลยว่ะ"
"มารวมพลังกันเถอะ เหมือนทุกครั้งที่เราทำ" ทั้งสามเดินเข้ามากอดกันกลมเพื่อมอบพลังแห่งมิตรภาพให้กับเพื่อนสาว ไอที่แอบมายืนดูอยู่หน้าห้องก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตามด้วยความเอ็นดู


"การประกวดดาวเดือนในปีนี้บอกได้เลยครับว่าดุเดือดมาก ทุกคนต่างดึงความสามารถมาฟาดฟันกันแบบหนักหน่วงเลย เชื่อได้เลยว่าคณะกรรมการของเราต้องหนักใจอย่างแน่นอนครับ"
"ถูกต้องแล้วค่ะพี่ไม้ แนนนี่อยากจะรู้แล้วนะคะว่าหนุ่มหล่อสาวสวยจากสาขาไหน จะได้เป็นดาวเดือนประจำคณะบริหารธุรกิจของเราในค่ำคืนนี้"
"อีกไม่นานแล้วล่ะครับน้องแนนนี่ เพราะว่าตอนนี้ผลคะแนนอยู่ในมือพวกเราแล้วครับ บอกได้เลยว่าคะแนนแต่ละอันดับสูสีกันมาก เพื่อไม่ให้เสียเวลา เรามาฟังผลกันดีกว่าครับว่าใครจะได้รับตำแหน่งดาวประจำคณะบริหารธุรกิจประจำปีการศึกษานี้"
"และดาวประจำคณะบริหารธุรกิจ ได้แก่...ได้แก่!! น้องเจน ประภาพร จากสาขาบัญชีค่า!!!"
"กรี๊ด!!!!!!!!" สิ้นเสียงประกาศของพิธีกรสาว เสียงเชียร์ก็ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ โดยเฉพาะที่ข้างเวที ที่มีเพื่อนสาวจับมือกันแน่นลุ้นกับผลประกวด ถึงกับกระโดดกอดกันด้วยความดีใจ พร้อมกับฤดีและไอก็วิ่งเข้ามากอดทั้งคู่ด้วยเช่นกัน
"เจนพรทำสำเร็จแล้ว!!!" 
เพราะทั้ง 4 คนเอาแต่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจจนไม่ทันระวัง ทำให้พลาดท่าสะดุดขากันเอง เจนดาเสียหลักเซถลาไปทางสาวสวยอีกคน ก่อนจะพากันล้มพับลงไปกับพื้นทั้งคู่ ทว่าสิ่งที่ทำให้ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต้องตกตะลึงไม่ใช่การที่ทั้งสองล้มทับกันแต่อย่างใด แต่มันเป็นเพราะริมฝีปากทั้งสองประกบกันต่างหาก โดยที่เจนดาล้มทับคร่อมร่างของรุ่นพี่เอาไว้ ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาด้วยความตกตะลึง
"อิหมา!!!!"
"ขอโทษค่ะพี่ไอหนูไม่ได้ตั้งใจ พี่เจ็บหรือเปล่า" เจนดารีบลุกขึ้นด้วยความทุลักทุเล ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจสายตาผู้อื่นเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่เป็นห่วงคนที่เธอล้มทับมากกว่า
"ไม่เป็นไร"
"อิหมา พี่ไอเป็นไรไหมคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บสะโพกนิดหน่อย"
"ไหวไหมไอ ค่อย ๆ ลุกนะ" กบรีบมาพยุงเพื่อนสาวให้ลุกขึ้น พร้อมกับฤดีค่อย ๆ พยุงไอให้ลุกขึ้นเช่นกัน
"โอ๊ย!!" 
"เจ็บมากเหรอคะพี่ไอ" เจนดาโผเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วงทันทีเมื่อได้ยินเสียงร้อง
"กระแทกแรงน่ะ แต่ไม่เป็นไร พี่ไหว"
"กลับไปพักเถอะไอ เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ขอหนูไปส่งด้วยได้ไหมคะ!"
"อิหมามึงจะไปทำไม พี่ฤดีจะได้ไม่ต้องวนกลับมาส่งมึงไง"
"แต่ว่า...กูเป็นห่วงพี่ไอนี่ กูทำให้พี่เขาเจ็บ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กลับมาส่ง ยังไงก็ต้องมาช่วยเก็บงานอยู่แล้ว แล้วเราจะไปกับพวกพี่ไหม" ฤดีว่าพลางกับหันมาถามกบที่ยังคงตื่นตระหนกกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่
"เดี๋ยวกบรอเจนพรอยู่นี่ดีกว่าค่ะ ลงเวทีมาไม่เห็นใคร มันจะเสียใจ"
"โอเค งั้นน้องเจนช่วยพี่พยุงไอคนละข้างนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูแข็งแรง" เมื่อหญิงสาวพูดจบ เธอก็ช้อนร่างรุ่นพี่ขึ้นมาอุ้มทันที ทำให้ไอถึงกับคว้าหมับโอบคอเธอด้วยความตกใจ ซึ่งการกระทำของเธอมันทำให้ฤดีที่มองมาถึงกับอึ้ง
"เอ่อ...ไหวนะน้องเจน"
"สบายมากค่ะพี่ฤดี เดินนำไปที่รถได้เลยค่ะ"
"โอเคค่ะ" ฤดีรีบนำทางไปที่รถ พร้อมกับรุ่นน้องที่พยายามเดินตามให้ทันในขณะที่กำลังอุ้มร่างอีกคนเอาไว้อย่างร้อนรน แต่คนโดนอุ้มกลับตีเนียนซบรุ่นน้องพร้อมกับยิ้มหน้าระรื่น
"หนักไหมน้องเจน"
"พี่ไอเบากว่ากบเพื่อนหนูซะอีก"
"วันนี้ทำตัวน่ารักจัง แถมโดนน้องเจนจูบด้วย"
"พี่ไอ อย่าพูดแบบนี้ตอนอุ้มอยู่สิคะ เดี๋ยวหนูก็พาพี่ล้มหรอก เมื่อกี้มันเป็นแค่อุบัติเหตุนะคะ"
"ไม่อยากให้มันเป็นแค่อุบัติเหตุเลย"
"ถึงแล้วน้องเจน" ฤดีรีบวิ่งมาเปิดประตูรถให้เจนดาอย่างลนลาน เพราะกลัวว่ารุ่นน้องจะหมดแรงลงเสียก่อน จากนั้นเธอก็รีบวิ่งมาขึ้นรถฝั่งคนขับ ส่วนเจนดาเมื่ออุ้มรุ่นพี่นั่งที่เบาะข้างคนขับได้แล้ว เธอจึงขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังแทน
"น้องเจนนี่แข็งแรงดีจริง ๆ"
"ไม่หรอกค่ะพี่ฤดี พี่ไอตัวเล็กนิดเดียวเอง แถมยังเบากว่ากบซะอีก"
"จริงเหรอ แล้วไอเป็นไงบ้าง ยังเจ็บอยู่ไหม"
"สบายมากน่า ขอบคุณมากนะน้องเจน" เจนดาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เธอนั่งยิ้มอยู่ที่เบาะหลัง จึงทำให้ไม่พ้นสายตาของคนขับที่มองเธอผ่านกระจกมองหลัง ใครจะไปคาดคิดว่าหญิงสาวขี้เบื่อและหน้าเหวี่ยงคนนั้นจะยิ้มกับใครเขาเป็นด้วย แถมยังดูเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนรักของเธอเสียขนาดนั้น เธอจึงยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู
"ยิ้มเล็กยิ้มน้อยอะไรฤดี"
"เปล่าหนิ"


เมื่อรถเก๋งสีขาวขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เจนดาเหลือบมองเข้าไปในบ้านก็อดที่จะกังวลไม่ได้ เพราะก่อนหน้าที่เธอเคยมาส่งรุ่นพี่นั้น คนเป็นแม่ก็ไม่ได้ให้การต้อนรับเธอเท่าไรนัก ซ้ำยังดูเหมือนไม่ชอบเธอด้วย เธอจึงไม่กล้าที่จะลงไปส่งรุ่นพี่ทั้ง ๆ ที่ในใจเธออยากอุ้มเข้าไปส่งถึงในบ้านเสียด้วยซ้ำ
"เอ่อ...ขอหนูรออยู่บนรถได้ไหมคะ"
"อ้าวทำไมล่ะ ไม่ลงไปด้วยกันเหรอ"
"เหมือนแม่พี่ไอจะไม่ชอบหนูเท่าไหร่"
"เอ๊ะ เคยมาแล้วเหรอ"
"เคยมาส่งพี่ไอที่บ้านแล้วค่ะ เจอแม่พี่ไอทีไร โดนดุทุกที"
"อ่า...พี่เข้าใจแล้ว งั้นรออยู่นี่แล้วกันนะ" พูดจบฤดีก็เดินลงจากรถแล้วมาพยุงไอเดินเข้าไปในบ้าน เวลาผ่านไปไม่นานนักหญิงวัยกลางคนที่เจนดาคุ้นเคยก็เดินออกมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ผิดจากก่อนหน้าที่เคยดุเธอราวกับคนละคน ท่าทางดูมีความสุขและสนิทสนมกับฤดีเป็นพิเศษอีกด้วย
'เฮ้อ…พวกเขาคุยอะไรกันนะ อยากสนิทกับแม่พี่ไอเหมือนพี่ฤดีจัง'
เมื่อฤดีกลับขึ้นมาที่รถ เจนดาจึงเปลี่ยนมานั่งที่ข้างคนขับ แต่เธอกลับไม่พูดอะไรตลอดทางเพราะว่ามัวแต่เป็นห่วงพี่รหัสของเธอ ซึ่งคนอย่างฤดีมีหรือจะไม่รู้ว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไร ก็อาการมันแสดงออกทางสีหน้าและแววตาทั้งหมดแล้วน่ะสิ
"ไอไม่เป็นไรมากหรอก ไม่ต้องห่วงน่า"
"พี่ฤดีนี่อย่างกับอ่านใจหนูออกงั้นแหละ"
"ฮ่า ๆ พี่อ่านหนังสือมาเยอะน่ะ ส่วนเรื่องแม่ ไม่ต้องกังวลนะ พี่ช่วยพูดให้อีกแรงแล้ว ความจริงแม่เป็นคนใจดีมากเลยนะ แต่แค่หวงลูกสาว เดี๋ยวถึงเวลาน้องเจนจะเข้าใจเอง"
"พวกพี่สองคนชอบพูดอะไรให้หนูสงสัยอยู่เรื่อยเลย พี่กำลังปิดบังอะไรหนูหรือเปล่าคะ"
"ทำไมถึงว่าอย่างนั้นล่ะ"
"ไม่ใช่แค่พี่ฤดีนะคะที่พูดว่า เดี๋ยวถึงเวลาจะรู้เอง พี่ไอก็พูดแบบนี้เหมือนกัน แล้วเวลาที่ว่า มันหมายความว่ายังไงคะ"
"ก็ตามที่พี่บอก เมื่อถึงเวลา...เดี๋ยวก็รู้เอง" เจนดานั่งฟังพร้อมกับถอนหายใจ พลางครุ่นคิดด้วยความสงสัย แต่ก็รู้ว่าถามไปก็คงไม่ได้คำตอบอยู่ดี เธอจึงทำได้เพียงแค่รอเวลาเท่านั้น
อืด อืด อืด~
ขณะที่เจนดาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น โทรศัพท์ก็สั่นครืดอยู่ในกระเป๋าที่เธอสะพายอยู่ เธอจึงรีบควานหาโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับทันที
"ว่าไงคางคก กูกำลังกลับ"
"อิหมาพวกกูกลับบ้านกันแล้วนะ ให้พี่ฤดีมาส่งที่บ้านเลยนะมึง"
"เอ้า! พวกมึงทำไมไม่รอกูวะ กูก็เกรงใจเป็นนะเว้ย"
"อิเจนพรมันเหนื่อยน่ะ กูเลยพามันกลับมาก่อน ตอนนี้สลบไปละ"
"เออ ๆ เดี๋ยวกูหาทางกลับเองแล้วกัน"
"มีอะไรหรือเปล่า"
"เพื่อนโทรมาบอกว่ากลับกันแล้วน่ะค่ะ"
"งั้นพี่จะไปส่งบ้านแล้วกัน"
"เอ๊ะ! แต่ว่าหนูเกรงใจนะคะ"
"ตอบแทนที่ช่วยพาไอมาหาพี่ แล้วเรื่องที่ดูแลไอด้วย" รุ่นพี่ตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้ม เธอจึงได้แต่ยิ้มตอบกลับไป


กึก ๆ ๆ ๆ
เสียงปลายนิ้วที่กระทบลงกับโต๊ะไม้ ขณะที่หญิงสาวจ้องมองโทรศัพท์มือถือที่วางตรงหน้า ตอนนี้ดึกมากแล้ว แต่เจนดารู้สึกเป็นห่วงรุ่นพี่เสียจนนอนไม่หลับ เธอจึงได้แต่นั่งจ้องโทรศัพท์และใช้ปลายนิ้วเคาะโต๊ะรัว ๆ ด้วยความหนักใจ เพราะจะโทรไปก็ไม่มีความกล้าพอ ทำไมการจะโทรหาคนที่ชอบมันถึงได้ยากเย็นนักนะ แต่เธอก็ต้องกลั้นใจคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดค้นหาชื่อรุ่นพี่ที่ได้บันทึกเอาไว้ แล้วกดโทรออกในที่สุด
"ฮัลโหล" ปลายสายพูด
"พี่ไอคะ เป็นยังไงบ้าง"
"อ้า...น้องเจนเหรอ ดีใจจังที่โทรมา"
"เป็นยังไงบ้างคะ"
"ยังไม่นอนอีกเหรอ"
"พี่ไอ….อย่าเมินหนูสิคะ พี่เป็นยังไงบ้าง"
"ไม่ต้องห่วงน่า พรุ่งนี้พี่ได้พักทั้งวัน เดี๋ยวก็หายปวด"
"ขอโทษนะคะที่ล้มทับ หนูไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ"
"ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ดีใจซะอีกที่น้องเจนจูบพี่"
"ก็บอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุไงคะ ไม่ได้จูบ"
"แต่พี่ไม่อยากให้มันเป็นแค่อุบัติเหตุนี่ พี่อยากให้น้องเจนจูบพี่ก่อนบ้าง" เจนดาอมยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ไว้...หนูพาพี่มาบ้านเมื่อไหร่ หนูจะจูบพี่นะคะ" เธอลดเสียงพูดให้เบาลงเพื่อไม่ให้ปลายสายได้ยิน
"ฮะ!? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ"
"ไม่มีอะไรค่ะ ฝันดีนะคะพี่ไอ"
ยังไม่ทันที่ปลายสายจะได้ตอบอะไรกลับมา เธอก็ชิงตัดสายไปเสียก่อน เธอวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ ก่อนจะโน้มตัวฟุบลง พลางกับจ้องมองไปที่กรอบรูปที่ได้รับเป็นของขวัญในวันบายศรีสู่ขวัญ ภาพรอยยิ้มที่สดใสของสาวสวยที่อยู่ข้าง ๆ เธอนั้น มองอย่างไรก็ไม่มีเบื่อ รอยยิ้ม...ที่ทำให้เธอตกหลุมรัก...


วันเสาร์
"อิหมา! วันหยุดทั้งที ทำไมมึงห่อเหี่ยวแบบนี้วะ"
"โอ๊ย อาทิตย์นี้กูเจอพี่ไอแค่วันจันทร์เอง ทำไมไม่ได้เจอที่ตึกคณะบ้างวะ แล้วปกติพี่เขาจะไปสูดอากาศตอนเช้าวันเสาร์อาทิตย์ วันนี้กูไปรอแต่เช้าก็ไม่เจอ"
"โอ๊ยอิหมา มึงก็โทรไปหาเขาสิ"
"พี่เขายังไม่โทรหากูเลย กูจะกล้าโทรไปกวนได้ไงวะ พี่ไออาจจะยุ่งอยู่ก็ได้"
"ทำไมวะ ช่วงที่กูไม่อยู่เกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมมึงเอาแต่บ่นถึงพี่ไอตลอดเลยเจนดา" เจนพรถามด้วยความสงสัย เพราะเธอมัวแต่วุ่นกับการประกวด ทำให้เธอพลาดเรื่องราวของเพื่อนรักไป
"ก็มันไปตกหลุมรักพี่ไปแล้วน่ะสิ พอมันไม่ได้เจอพี่ไอ มันเลยห่อเหี่ยวแบบนี้ไง"
"งั้นกูก็พลาดอะไรไปเยอะเลยอะดิ"
"มาก!!! "
"เฮ้อ...คิดถึงโว้ย!!"
"คิดถึงมึงก็โทรหาเขา!! มึงจะเล่นตัวทำซากอะไร!!!" กบคว้าหมอนขึ้นมาได้ก็กระหน่ำฟาดเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ จนเจนพรถึงกับหัวเราะลั่น
อืด อืด อืด~
ทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดอยู่บนโต๊ะ เจนดาถึงกับลุกพรวดแล้วพุ่งมาดูที่โทรศัพท์อย่างลุกลน แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่ใช่สายที่กำลังรออยู่
"ค่ะแม่"
"อะไรเนี่ย ไม่คิดจะโทรหาพ่อหาแม่บ้างเลยหรือไง"
"ก็ช่วงนี้ยุ่ง ๆ อยู่นี่นา"
"ไม่มีเวลากลับบ้านบ้างเลยเหรอ"
"ก็อยากกลับนะแม่ แต่มันยังมีกิจกรรมของคณะอยู่อะ เนี่ยพรุ่งนี้ก็มีกิจกรรมของสาขาด้วย"
"ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ ว่าง ๆ พาเพื่อนใหม่มาเที่ยวที่บ้านด้วยก็ได้นะ"
"เพื่อนใหม่อะไรล่ะแม่ ชีวิตหนูก็มีแต่กบกับเจนพรเนี่ย"
"ไปเรียนมหา'ลัย ก็หัดหาเพื่อนใหม่ซะบ้างสิ จะอยู่ด้วยกันสามหน่อไปจนแก่เลยหรือไง แฟนเฟินก็รีบ ๆ หามาไหว้พ่อกับแม่หน่อย อยากเจอลูกเขยจะแย่แล้ว"
"ค่า ๆ แค่นี้ก่อนนะแม่ หนูมีธุระต่อ คิดถึงนะคะ" เธอรีบพูดตัดบทไป เพราะคนเป็นแม่มักจะถามหาว่าที่ลูกเขยทุกครั้งที่มีโอกาส มันทำให้เธอรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มแก่ หากจะบอกว่าตนแอบชอบสาวสวยก็เกรงว่าจะทำให้ปลายสายเป็นลมล้มพับไปเสียก่อน ไม่พูดออกไปคงจะดีกว่า
"จ้าลูก คิดถึงเหมือนกัน"
เมื่อกดวางสายเธอก็แสดงท่าทีห่อเหี่ยวลงทันที จนเพื่อนที่มองอยู่ถึงกับห่อเหี่ยวตาม
ติ๊ง!
เมื่อยกโทรศัพท์มาดูก็เห็นข้อความแจ้งเตือนมาว่า มีใครบางคนกำลังติดต่อมาหา ในขณะที่เธอกำลังคุยโทรศัพท์กับคนเป็นแม่อยู่พอดี
"พี่ไอ!!!!"
"เชี่ย!! อิหมา!! ตกใจหมด มึงจะตะโกนทำไมวะ!!" เมื่อจู่ ๆ เธอก็ตะโกนเรียกชื่อพี่รหัสขึ้นมา ทำให้เพื่อนสาวทั้งสองที่ห่อเหี่ยวตามเธอถึงกับสะดุ้งโหยง แล้วก็โยนหมอนใส่เธอทันที ก่อนที่เจนดาจะรีบกดโทรกลับ
"ฮัลโหลพี่ไอ!"
"น้องมุกดา ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ เมื่อกี้โทรไม่ติดเลย"
"ไม่ค่ะ! ไม่ยุ่งเลย เมื่อกี้คุยกับแม่เพิ่งเสร็จน่ะค่ะ"
"อ๋อ ถึงว่า"
"พี่ไอ คิดถึงจัง"
"เดี๋ยวนะคะ ชิงบอกก่อนอีกแล้วนะ"
"พี่ไอก็คิดถึงหนูเหมือนกันเหรอคะ"
"คิดถึงสิคะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ช่วงนี้ปีสองวุ่นกับการเตรียมกีฬาน่ะ ประชุมถี่มาก"
"เฮ้อ...ก็ว่าทำไมไม่เจอพี่เลย เหนื่อยไหมคะพี่ไอ"
"เหนื่อยแหละค่ะ แต่พอรู้ว่ามีคนคิดถึงพี่ก็...เอ่อ...หายเหนื่อยแล้วน่ะ"
"ดีใจจังเลยค่ะ"
"มุกดา...เรื่องที่พี่ให้ไปทบทวน เป็นยังไงบ้าง พอจะได้คำตอบหรือยังคะ"
"มันก็ยากอยู่นะคะพี่ไอ ยิ่งเราไม่ค่อยได้เจอกันด้วย มัวแต่คิดถึงพี่จนไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลย"
"ก็แอบดีใจอยู่นะคะที่ได้ยินแบบนี้ แต่ว่านะ...พี่ก็ขอให้ได้คำตอบเร็ว ๆ นะคะ แล้ววันจันทร์ พี่จะรอฟังคำตอบนะ"
"อะไรกันคะเนี่ย ทั้ง ๆ ที่หนูเป็นคนขอคบพี่เองแท้ ๆ แต่หนูกลับต้องเป็นคนให้คำตอบพี่ มันใช่เหรอคะ"
"เถอะน่า เดี๋ยวถึงเวลาก็รู้เองค่ะ"
"พูดประโยคนี้อีกแล้ว งั้นหนูจะลองพยายามคิดดูนะคะ"
"แล้วพี่จะรอนะคะ พี่ต้องวางแล้วนะ พอดีจะไปข้างนอกกับแม่น่ะ"
"ไว้เจอกันนะคะพี่ไอ" เมื่อกดวางสายเจนดาถึงกับยิ้มเคลิ้มจากที่ห่อเหี่ยวเมื่อสักครู่ ตอนนี้เหมือนถูกรดน้ำจนชุ่มฉ่ำ
"กูอยากจะแหม….ไปดาวอังคาร!!!"
"อะไรอิคางคก"
"พอได้คุยกับพี่ไอหน่อยสดชื่นขึ้นมาเลยนะมึง แทนที่มึงจะโทรหาพี่เขาตั้งนานแล้ว"
"ก็กูกลัวพี่ไอยุ่งนี่หว่า เห็นว่าเตรียมงานกีฬาอยู่ ดีแล้วที่กูไม่โทรไปรบกวน"
"แล้วไม่คิดหรือไงว่าพี่ไอก็อยากจะได้กำลังใจจากมึงน่ะ"
"จริงอย่างที่คางคกพูดนะเจนดา เมื่อกี้มึงพูดว่ามึงขอคบพี่เขาแล้วเหรอ"
"อื้อ...บรรยากาศมันพาไปอะ แต่ก็นะ มันก็ออกมาจากใจกูจริง ๆ นั่นแหละ"
"ก็เพราะแบบนี้แหละ มึงถึงควรโทรไปหาพี่เขา เพื่อเป็นกำลังใจให้เขาไง ทีหลังอย่ามัวแต่เล่นตัวนะมึง ถ้าเสียพี่เขาไป พวกกูไม่รู้ด้วยนะ"
"พูดดีมากเจนพรเพื่อนรัก อย่างมันอะคิดไม่ได้หรอก"
"ไม่ต้องมากัดกูเลย กับพี่หมีมึงน่ะไปถึงไหนแล้ว"
"อะไรกันวะ! นี่กูไม่อยู่แป๊บเดียว กูพลาดอะไรไปอีกเนี่ย!!"