The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

The twin IU | ฝาแฝดอลเวง (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 13 เหมือนพรหมลิขิต

เช้าวันต่อมา ในขณะที่สาวสวยประธานสาขาได้เห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เพราะเธอดูไม่ร่าเริงอย่างเช่นทุกวัน และที่สำคัญ เจ้าตัวเพิ่งจะได้พัฒนาความสัมพันธ์กับน้องรหัสกันแล้ว ไฉนตอนนี้ถึงได้ดูซึมถึงเพียงนี้
"ยู! เป็นอะไร ไม่สดใสเลย ได้ข่าวว่าคบกับน้องเจนแล้วนี่" ฤดีหันมองซ้ายมองขวาเมื่อไม่มีคนอยู่รอบ ๆ จึงเรียกชื่อของเจ้าตัว
"เมื่อเช้าฉันอ่านไดอารี่ที่พี่ไอเขียน พี่ไอแสดงความยินดีนะ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ ฉันกลัวว่าพี่ไอจะเสียใจอะฤดี"
"ไอยอมรับได้น่า เชื่อฉันเถอะ"
"พี่ไอโอเคไหมฤดี ตอนที่รู้ว่าฉันคบกับน้องเจนแล้ว"
"ก็บอกแล้วไงว่าไอยอมรับได้ ไอยินดีกับพวกเธอมากเลยนะ เพราะงั้นอย่าคิดมากเลย มีความสุขกับคนรักให้มาก ๆ จะดีกว่านะ"
"ฉันรู้สึกเหมือนมีความสุขบนความทุกข์ของพี่ไอเลย"
"นี่! พูดแบบนี้คือจะเลิกกับน้องเจนหรือไง"
"บ้าน่าฤดี! ใครจะไปเลิก ฉันแค่เป็นห่วงความรู้สึกพี่ไอ"
"เธอเอาเวลาไปดูแลคนรักของเธอเถอะนะยู ถ้าเธอรู้สึกผิด หรือเป็นห่วงความรู้สึกไอจริง ๆ เธอก็ควรดูแลน้องเจนแทนไอให้ดีที่สุด เพราะการที่เธอมากังวลแบบนี้ ถ้าน้องรู้ น้องก็คงจะไม่ต่างจากเธอหรอกนะยู"
"เฮ้อ...เข้าใจแล้วฤดี ขอบคุณนะที่เตือนสติ" 
ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น นักศึกษาคนอื่น ๆ ต่างทยอยกันเข้ามาในห้องพร้อมกับอาจารย์ประจำสาขา เธอทั้งสองจึงเรียกสติกลับมาสนใจสิ่งตรงหน้าแทน
"เอาล่ะทุกคน ตอนนี้เราก็ปีสองกันแล้ว อาจารย์จะมาแจ้งข่าวดี สิ้นเดือนนี้เราจะไปดูงาน ถ้าพูดแบบนี้มันอาจจะดูดีไป เอาง่าย ๆ เราจะไปเที่ยวกัน!" สิ้นสุดเสียงอาจารย์หนุ่ม เสียงเฮของเหล่านักศึกษาก็ดังตามมาทันที
"เดี๋ยวจะให้เสนอนะว่าอยากจะไปดูงานที่ไหน บริษัทอะไร ถ้าเป็นไปได้เอาบริษัทใหญ่ ๆ ไว้ก่อนแล้วกัน แต่ขอบอกไว้ก่อนนะครับ ว่าไปนอนแค่หนึ่งคืน เพราะงั้น งดที่ไกล ๆ โดยเฉพาะทะเล อย่าแม้แต่จะคิด"
"โห่จารย์!!!" เมื่อนักศึกษาเปลี่ยนจากเสียงเฮเป็นเสียงโห่ร้อง ทำเอาเหล่าอาจารย์ถึงกับหัวเราะลั่น แล้วบรรดานักศึกษาทั้งหลายต่างเสนอชื่อสถานที่ศึกษาดูงานกันด้วยความตื่นเต้น เว้นก็เพียงสาวสวยทั้งสองที่แสดงสีหน้าเป็นกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งนั่นก็คือยูและฤดีนั่นเอง
"ฤดี มาเขียนชื่อบริษัทที่เพื่อนเสนอให้อาจารย์หน่อย แล้วเราจะมาโหวตกัน"
"ได้ค่ะอาจารย์" ฤดีเดินออกไปที่หน้าห้องแล้วเขียนบนกระดานตามที่คนอื่น ๆ เสนอ พลางเหลือบมองเพื่อนสาวที่นั่งหน้าเครียดด้วยความเป็นห่วง เพราะการจะไปค้างคืนที่ต่างจังหวัดสำหรับสองพี่น้องฝาแฝดที่สลับกันใช้ชีวิตคนละวัน มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยน่ะสิ...

 

"เอาล่ะ!! สรุปได้แล้วนะว่าเราจะไปกาญนะจ๊ะบุรีกัน แต่เดี๋ยวบริษัทไหนอาจารย์ขอไปปรึกษาวางแผนกันใหม่ก่อน แล้วจะให้ประธานทำกำหนดการแจ้งทุกคนอีกที และที่สำคัญ ใครไม่ไป ไม่จบนะจ๊ะ เพราะงั้นเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อย มีลูกบอกลูก มีครอบครัวก็บอกเอาไว้ ห้ามมีธุระอะไรวันนั้นเด็ดขาด ถือว่ารับทราบทุกคนนะ!"
"รับทราบครับ/ค่ะ"
เมื่อการประชุมเรื่องศึกษาดูงานเป็นอันเสร็จสิ้น ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับคนละทาง เหลือเพียงสองสาวที่รอให้คนอื่น ๆ ออกไปจนหมดก่อน ยูจึงโผเข้ามากอดแขนฤดีทันที
"ฤดี! ฉันจะทำไงดี!!"
"เฮ้อ..!! ฉันก็เครียดเหมือนกัน แต่ขอให้อาจารย์สรุปสถานที่ก่อนนะ ฉันทำกำหนดการออกมาเมื่อไหร่คงวางแผนได้"
"โอ๊ย ทำไมต้องไปค้างด้วยนะ กาญจนบุรีก็อยู่ใกล้ ๆ ไปกลับไม่ได้หรือไง"
"ทำไงได้ล่ะยู สาขาเราไปกันทุกปี เป็นแบบนี้มาตลอดแล้วนะ"
"โอ๊ยเครียด"
แก๊ก!
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเครียดกันอยู่นั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ทั้งสองถึงกับสะดุ้งโหยง
"พี่ยู พี่ฤดีสวัสดีค่ะ"
"เจน!!" เมื่อเห็นเป็นรุ่นน้องสามสาวคนสนิทเข้ามา ยูก็วิ่งเข้าไปสวมกอดแฟนสาวทันที
"แหม...ข้าวใหม่ปลามัน ช่วยเกรงใจคนอื่นด้วยนะคะ" กบเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม ทำเอาคนอื่น ๆ ถึงกับหลุดขำพรืด
"ว่าแต่รู้ได้ไงว่าพวกพี่อยู่ที่นี่"
"พอดีเจนไปห้องสาขามาน่ะค่ะ เห็นเพื่อนบอกว่า พี่ ๆ กับอาจารย์มีประชุมเรื่องดูงานที่ตึกคณะ พวกเราก็เลยมาหา" เจนพรตอบพร้อมกับมองหน้าสาวสวยประธานสาขา แต่ท่าทีของเธอที่ดูคล้ายกับคนกำลังเขินอาย ทำให้กบมองเธอแบบคิ้วขมวด
"อิเจนพร!!! มึงเป็นอะไรของมึงวะ พูดแบบปกติไม่เป็นหรือไง มึงจะเขินทำไม"
"อ๊ะ!! กูทำท่าเขินเหรอ"
"โอ๊ยอิเจนพร ท่าทางของมึงดูยากงั้นแหละ อ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว มึงอย่ามาตีเนียน มีอะไรที่กูกับอิหมาไม่รู้ มึงพูดมาเลยนะ"
"อะไรวะเจนพร มึงเขินพี่ยูกูเหรอ" เจนดาเข้ามาร่วมวงสนทนาด้วยพร้อมกับคว้าหมับที่ข้อมือของแฟนสาวให้ออกห่างจากตัวเจนพรมากขึ้น
"โอ๊ยอิเจนดา!! กูจะไปเขินแฟนมึงทำไม กูก็เขินแฟนกูสิ!!" สิ้นคำตวาดลั่น ทำเอาทุกคนถึงกับหันขวับอย่างพร้อมเพรียงกัน
"ฮะ!!! แฟนมึง ใครวะ!!?" กบและเจนดาถามโพล่งออกมาทันทีเพราะพวกเธอก็อยู่ด้วยกันตลอด เรียกได้ว่าตัวติดกันเลยก็ว่าได้ แล้วเพื่อนรักแอบไปมีแฟนตอนไหนกัน ก่อนที่กบจะจ้องเธอตาเขม็งอย่างอาฆาต เมื่อเธอไม่ยอมเปิดปากพูดเสียที
"มึงบอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้อิเจนพร"
"เอ่อ…" เจนพรอ้ำอึ้ง ก่อนจะเหลือบมองไปที่ฤดีที่กำลังส่งยิ้มมาให้พร้อมกับผงกศีรษะเป็นเชิงอนุญาต "คือ...กู...กับพี่ฤดี...เป็นแฟนกันอะ"
"เชี่ย!!! นี่มึงไม่คิดจะบอกกูเลยเหรออิเจนพร มึงมันเลวมาก!!" กบฟาดไปที่แขนเจนพรไม่ยั้ง จนฤดีต้องเป็นฝ่ายเข้ามาห้ามปรามด้วยการโอบตัวแฟนสาวเอาไว้และพยายามคว้าข้อมือรุ่นน้องที่ฟาดแบบไม่ยั้งมืออย่างทุลักทุเล ส่วนเจนดานั้นถึงกับยืนเหวอจนพูดอะไรไม่ออก
"ใจเย็นน้องกบ อย่าทำแฟนพี่แรงสิ"
"อะไรยังไงคะพี่ฤดี พี่มาคบกับเพื่อนหนูตั้งแต่เมื่อไหร่ หนูไม่ยักรู้เลยว่าพี่ชอบผู้หญิง มึงก็เหมือนกันอิเจนพร ที่บอกว่ากายไปส่งที่บ้านกูก็นึกว่ามึงคุย ๆ กับกายซะอีก"
"พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิงหรอก แต่ถ้าเป็นคนนี้ พี่ก็เปิดใจนะ ฮ่า ๆ" ฤดีตอบพร้อมกับหัวเราะร่า เจนพรได้แต่ยิ้มเขิน ๆ ในอ้อมแขนของแฟนสาว
"ก็กูไม่มีจังหวะจะบอกพวกมึงนี่หว่า แถมเจนดามันยังเครียด ๆ เรื่องพี่ยูกับพี่ไออยู่ด้วย กูก็เลยตามเลยอะ"
"แล้วยูเถอะ รู้เรื่องหรือเปล่าคะ ว่าเพื่อนเราคบกันน่ะ" เจนดาเอ่ยถาม ซึ่งยูก็พยักหน้าหงึก ๆ พร้อมกับยิ้มร่า
"รู้สิ ฮ่า ๆ"
"แล้วทำไมยูไม่บอกเจนเล่า แล้วไปคบกันตอนไหนคะเนี่ย ไปชอบกันได้ยังไง"
"ก็...ชอบตั้งแต่ช่วงที่ต้องคอยดูแลเรื่องประกวดนั่นแหละ แต่เพิ่งคบกันไม่นานนี่เอง" ฤดีตอบอย่างเหนียมอาย ท่าทีของรุ่นพี่ดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียนี้กระไร จนกบต้องยอมพ่ายแพ้และยิ้มออกมาด้วยความยินดี
อืด อืด อืด~
ระหว่างที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น จู่ ๆ โทรศัพท์มือถือของกบก็สั่นครืด เธอจึงยกขึ้นมาดูว่าใครกันที่โทรศัพท์เข้ามาขัดจังหวะช่วงเวลาแห่งความสุข แล้วก็ยิ้มเจื่อน ๆ ออกมาก่อนจะกดรับท่ามกลางสายตาของทุกคนที่กำลังมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
"ฮัลโหลตัวเอง...โทรมาถูกจังหวะจังเลยนะ"
…..
"เค้าอยู่กับเพื่อนที่ตึกคณะอะ ห้องที่ตัวเองเพิ่งประชุมเสร็จเมื่อกี้แหละ"
……
"ก็ตัวเองออกไปก่อนไง ก็เลยไม่ทันเห็นเค้า"
…..
"โอเคค่ะ อีกสักหน่อยเจอกันนะ บ๊ายบาย" เมื่อกดวางโทรศัพท์เจ้าตัวหันมามองหน้าทุกคนช้า ๆ ก่อนจะยิ้มเจื่อน ๆ อีกครั้ง
"แฮ่ ๆ"
"แฮ่ ๆ เชี่ยอะไร!!! อิคางคก!!! อะไรยังไง พูด!!!" สองเจนมองเพื่อนสาวด้วยสายตาอาฆาต จนกบถึงกับต้องหลบสายตาทันที
"พี่หมีขอกูเป็นแฟนเมื่อสองวันก่อนอะ แฮ่ ๆ"
"อิคางคก!!!! มึงนี่ตัวดีเลย อิเพื่อนเลว!!!!" ทั้งสองคนวิ่งไล่กบทันที พร้อมกับเสียงกรี๊ดของกบที่วิ่งหนีหน้าตาตื่น ภายในห้องดูชุลมุนวุ่นวายเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวายของสามสาวที่วิ่งไล่กันราวกับเด็ก ๆ ทำเอารุ่นพี่ทั้งสองถึงกับยืนหัวเราะร่าด้วยความเอ็นดู

 

"เราจะดูหนังเรื่องอะไรกันดีคะ" เจนพรเอ่ยถามคนอื่น ๆ ระหว่างที่ยืนดูโปรแกรมหนังที่กำลังฉายพร้อมกับกุมมือสาวสวยประธานสาขาเอาไว้ไม่ปล่อย
"กูอยากดูหนังแอ็คชั่นอะ" กบตอบ
"เค้าก็อยากดูหนังแอ็คชั่นพอดีเลย" หนุ่มรุ่นพี่หุ่นหมีตอบพร้อมกับลูบศีรษะแฟนสาวตัวเล็กที่เขินจนบิดไปบิดมา
"โอ๊ย กูละหมั่นไส้ กูอยากดูหนังรักอะ ยูดูหนังรักกับเจนไหมคะ"
"อื้อ เอาสิ ยูดูได้หมดแหละ ขอแค่ได้ดูกับเจนก็พอ"
"พี่ฤดีล่ะคะ จะดูหนังอะไร เจนไม่ดูหนังผีนะคะ" เจนพรหันไปถามฤดีที่กำลังทำหน้าครุ่นคิด เพราะเธอหวังจะมาดูหนังสยองขวัญผ่อนคลายเสียหน่อย แต่ก็คงต้องตามใจแฟนสาว
"งั้นเอาหนังรักเหมือนกับทั้งสองแล้วกันค่ะ"
"โอเคค่ะ งั้นสรุปเราสี่คนดูเรื่องนี้ ส่วนคางคกกับพี่ไจแอนท์ดูหนังแอ็คชั่นนะคะ หนังจบแล้วเรามาเจอกันหน้าโรงหนังนะ"
"โอเคมึง ปะค่ะตัวเอง ไปซื้อตั๋วกัน" เมื่อพูดจบ กบก็จูงมือแฟนหนุ่มร่างหมีวิ่งเข้าไปที่เคาน์เตอร์ พร้อมกับสองเจนที่ยืนยิ้มอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นเพื่อนรักของตนกำลังมีความสุขและมีหวานใจกับเขาเสียที ก่อนที่พวกเธอจะแยกย้ายไปซื้อตั๋วกันบ้าง
"เฮ้อ...ทุกคนมีความสุขกันแบบนี้แล้วเจนดีใจจัง"
"ยูก็เหมือนกัน เราไปซื้อป๊อปคอร์นกันเถอะ ให้สองคนนั้นไปซื้อตั๋วแล้วกัน"
"โอเคค่ะ"

 

เมื่อไฟภายในโรงหนังปิดลงเหลือเพียงความมืด ก่อนที่แสงไฟจากจอขนาดใหญ่จะเข้ามาแทนที่เมื่อเริ่มมีการฉายภาพตัวอย่างหนัง รุ่นพี่ตัวเล็กก็โน้มตัวลงมาซบไหล่ของเจนดาทันที พร้อมกับกุมมือกันเอาไว้แน่น แม้ทั้งสองจะเคยมีความสุขกับบทเพลงรักร่วมกันมาแล้ว แต่การทำแบบนี้ก็ยังคงทำให้หัวใจของทั้งสองเต้นแรงไม่เคยเปลี่ยน
"มีความสุขจัง" เสียงกระซิบจากรุ่นพี่ที่พูดอยู่ข้างหูทำให้รุ่นน้องอมยิ้มออกมาแล้วประสานมือจับกันให้แน่นขึ้น ก่อนจะหันไปกระซิบตอบอีกคนเช่นกัน
"เจนก็เหมือนกันค่ะ" เมื่อเจนดาหันหน้ามา เป็นจังหวะเดียวกับที่ยูหันมาจุมพิตที่ริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว ทำเอาเจนดาถึงกับหน้าเหวอ
"ยู...นี่มันในโรงหนังนะ"
"ยูขอโทษ ก็ยูมีความสุขนี่นา"
"ก็รู้ค่ะ แต่ว่า...ซี๊ด!! อิเจนพร มึงจะหยิกกูทำไมเนี่ย" ยังไม่ทันที่จะตอบแฟนสาว จู่ ๆ เจนพรก็เอื้อมมือมาหยิกที่ขา จนเจนดาถึงกับซี๊ดปาก แล้วหันกลับไปเอ็ดเพื่อนทันที
"มึงจะคุยกันอีกนานไหม หนังเริ่มแล้วนะ เดี๋ยวคนอื่นก็ด่าหัวมึงหรอก" เจนพรกระซิบตอบ
"เออ ๆ ขอโทษ ๆ" เจนดาหันกลับมาพร้อมกับหยิบป๊อปคอร์นใส่ปากแฟนสาวรัว ๆ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้ปากว่างแล้วขโมยจูบเธอในโรงหนังอีก แต่เจ้าตัวกลับรู้สึกสนุกแล้วเคี้ยวป๊อปคอร์นกรุบ ๆ พร้อมกับอ้าปากรอรับอย่างหน้าตาเฉย
'พี่ยูนี่น้า...ถึงจะโตกว่า แต่ชอบทำตัวน่ารักอย่างกับเด็ก ๆ น่าฟัดจริง ๆ' เจนดาคิดในใจพลางอมยิ้มออกมา มือก็ยังไม่วายหยิบป๊อปคอร์นป้อนอีกคนที่อ้าปากรอราวกับลูกนกรออาหาร

 

"ขอบคุณนะคะพี่ฤดีที่พาพวกเราไปดูหนังแล้วยังต้องวนกลับมาส่งพวกเราที่มออีก"
"ก็แฟนพี่ก็ไปด้วยนี่นา พี่ก็ต้องดูแลหน่อยสิ"
"แหวะ!! จีบกันอยู่นั่นแหละ กลับกันเจนพร ขอบคุณนะคะพี่ฤดีที่มาส่ง"
ยูและฤดีต่างโบกมือลาสาว ๆ ที่ขี่รถมอเตอร์ไซค์ซ้อนสามออกไป ก่อนจะหันมายิ้มให้กัน
"วันนี้ดูร่าเริงเชียวนะฤดี"
"เธอก็ไม่ต่างกันหรอกน่า"
"ยังไม่อยากกลับเลย"
"เฮ้อ...เพราะงี้แหละฉันถึงไม่อยากมีแฟน เพราะมีแล้วก็จะทรมานกับการเสพติดอีกคนแบบนี้"
"นั่นสิ กลับกันเถอะ" ทั้งสองได้แต่ยืนถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างน่าเสียดาย ก็เพราะตอนนี้ยังไม่อยากกลับกันเลยน่ะสิ แต่เวลาแห่งความสุขนั้นช่างสั้นนัก หากได้อ้อนคนรักให้หนำใจก่อนกลับคงจะทำให้พวกเธอใจฟูไม่น้อย



ช่วงเย็นของวันถัดมา ภายในบ้านเช่าขนาดพอดีอยู่ หญิงสาวทั้งสามนั่งหน้าเครียดที่โต๊ะพับบริเวณโถงของบ้านเพราะงานวิชาเศรษฐศาสตร์ที่ขึ้นชื่อว่าเกลียดนักหนาและยากเสียจนงานไม่ไปหน้ามาหลัง จะหาข้อมูลเพิ่มก็ไร้วี่แววของคำตอบ มันทำให้พวกเธอแทบจะเป็นลมล้มพับไปกับกองหนังสือแล้ว
"แม่ง! ข้อนี้ทำยังไงวะเนี่ย!!" กบบ่นอย่างหัวเสีย เพราะสุดจนทนแล้วจริง ๆ ทว่า...เสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น
"เป็นไงคะสาว ๆ นั่งหน้าเครียดกันเลยนะ" ทันทีที่ได้ยินเสียงหวานเอ่ยขึ้น พร้อม ๆ กับที่ประตูบ้านเปิดเข้ามาเผยให้เห็นร่างนางฟ้ามาโปรด กบถึงกับโผเข้าไปต้อนรับด้วยการกุมมือทั้งสองข้างของรุ่นพี่เอาไว้ และกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ ทำเอาเจ้าตัวถึงกับหลุดขำพรืด
"โอ๊ย! พี่ฤดี! พี่เหมือนนางฟ้ามาช่วยชีวิตพวกกบเลย"
"ฮ่า ๆ ไม่เข้าใจเรื่องเรียนบอกพี่ได้เลยนะคะ"
"เทอมนี้อิเจนพรได้ 4.00 แน่!"
"มีแฟนเก่ง กูก็ต้องพยายามให้เท่าพี่เขาสิวะ กูจะทำให้พี่ฤดีภูมิใจที่สุดที่มีกูเป็นแฟนเลย"
"ทำไมน่ารักแบบนี้น้า" รุ่นพี่ว่าพลางกับหยิกแก้มแฟนสาวด้วยความมันเขี้ยว ทำเอาเพื่อนรักอย่างกับถึงกับต้องเบ้ปาก
"โอ๊ย!! หมั่นไส้!!" 
ในขณะที่ทั้งสามกำลังหยอกล้อกันอยู่นั้น กลับมีคนหนึ่งที่ไม่ร่าเริงอย่างเช่นทุกวัน เพราะเธอเอาแต่มองหาใครอีกคนที่หายไป
"เอ่อ...พี่ไอล่ะคะพี่ฤดี"
"ไอกลับบ้านแล้วน่ะ เอ้อน้องเจนดา...พี่มีอะไรจะให้ด้วย เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้นะ" เจนดามองตามรุ่นพี่ที่เดินออกไปนอกบ้าน ก่อนจะกลับเข้ามาพร้อมกับกล่องของขวัญใบใหญ่
"อะไรอะคะ!?"
"พี่รหัสเราฝากมาให้น่ะ แต่อย่าเพิ่งแกะนะ ทำการบ้านให้เรียบร้อยก่อน อย่าเพิ่งโฟกัสอย่างอื่น เพราะถ้าไม่ตั้งใจพี่จะเข้าสู่โหมดโหดแน่"
"โห...แฟนมึงนี่โหดชะมัด!!" กบหันไปพาลใส่เพื่อนสาวทันทีเมื่อรุ่นพี่แสดงท่าทีจริงจังผิดจากปกติที่ดูใจดี จนรุ่นน้องได้แต่นั่งตาปริบ ๆ ฟังที่ฤดีสอนการบ้านเท่านั้น
เวลาล่วงเลยผ่านไปนานเพียงได้ไม่อาจทราบได้ กว่าทุกคนจะทำงานเสร็จก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง งานวิชาเศรษฐศาสตร์เสร็จสิ้นโดยฝีมือคุณครูจำเป็นอย่างฤดีช่วยสอน ทำเอากบถึงกับนั่งหมดแรงอยู่บนโซฟา ส่วนเจนพรและฤดีแยกเข้าไปในห้องส่วนตัว เจนดาจึงแกะกล่องของขวัญด้วยความตื่นเต้น
"หมวกกันน็อก!?" เมื่อเปิดออกมา เป็นหมวกกันน็อกใบใหม่แต่รูปทรงคล้ายใบเก่าที่เจนดาเคยให้กับรุ่นพี่ไว้ แต่ใบใหม่ที่ได้เป็นของขวัญนั้นเป็นสีเหลืองสดใส และสกรีนใบหน้ายิ้มที่ข้างหลัง
"พี่ไอหรือพี่ยูให้วะ!?" กบเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้ว่ะ แต่กูคิดว่าน่าจะเป็นพี่ไอ"
"แล้วทำไมพี่ไอไม่เอามาให้มึงเองวะ"
"คางคก...มึงว่าพี่ไอกำลังหลบหน้ากูหรือเปล่าวะ"
"ก็ไม่แน่นะมึง ก็พี่ไอชอบมึงมากไม่ใช่เหรอ แต่ก็อาจจะไม่ได้หลบหน้าก็ได้ พี่ไออาจจะไม่ว่างจริง ๆ"
"เฮ้อ...กูก็ขอให้มันเป็นแบบนั้น วันที่กูบอกพี่เขาไปว่ากูคบกับพี่ยูแล้ว พี่ไอก็ดูยินดีนะ หรือจริง ๆ แล้วจะโกหกว่าโอเควะ"
"เอาน่ามึง...อย่าคิดมากเลย" เจนดานั่งมองหมวกกันน็อกในมือพร้อมกับถอนหายใจ
'หวังว่าพี่ไอจะยินดีกับเราจริง ๆ นะ…'

 

วันถัดมา
"อิคางคก...มึงหายงอนกูเถอะนะ กูขอโทษ…"
"ก็กูบอกว่าไม่ได้งอนไง มึงตามวอแวกูตั้งแต่อยู่บ้านแล้วนะ! อิเจนพร มึงไปนั่งไกล ๆ กูหน่อยเหอะ แม่งเกะกะว่ะ!!"
"เนี่ย มึงงอน"
"กูไม่ได้งอน กูเป็นเมนส์!!"
"หน้างอเป็นตูดแบบนี้บอกว่าไม่งอนได้ไง งอนมาก ๆ ไม่ดีนะเว้ย เดี๋ยวมึงก็เตี้ยกว่าเดิมหรอก"
"อิเจนพร!!!"
"ฮ่า ๆ"
"เอ่อ...สองคนนั้นเป็นอะไรเหรอเจน" เพราะรุ่นน้องทั้งสองง้องอนกันราวกับเด็ก ๆ ในขณะที่ยืนต่อแถวซื้อข้าวที่โรงอาหาร คนหนึ่งกอดอกทำหน้าบึ้งตึง อีกคนก็พยายามเย้าแหย่ไม่เลิก แต่เจนดากลับยิ้มหน้าระรื่นมองทั้งสองแทนที่จะเข้าไปห้ามปรามเพื่อนของตน ยูจึงเอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงน
"ฮ่า ๆ กบมันงอนเจนพรน่ะค่ะ"
"งอนเรื่องอะไรอะ"
"เมื่อวานนี้เรานัดกันไว้ว่าจะดูหนังรอบดึกด้วยกันค่ะ แต่พี่ฤดีมาสอนการบ้านตั้งแต่เย็นแล้วอยู่ยาวจนถึงดึกเลย ก็เลยไม่ได้ดูหนังด้วยกัน"
"อ๋อ น้องกบงอนเพราะไม่ได้ดูหนังด้วยกันนี่เหรอ"
"เปล่าค่ะ มันมีอะไรมากกว่านั้น" เจนดาตอบแบบอมยิ้มดูมีเลศนัย ทำให้รุ่นพี่มองเธอแบบคิ้วขมวด
"มากกว่านั้น?"
"เจนพรมันครางเสียงดังมากค่ะ ดังจนเจนกับกบอยู่กันไม่ได้ แตกกระเจิงหนีกันไปคนละทิศละทางเลย สรุปอดดูหนังกันยกแก๊ง" เจนดากระซิบตอบ ก่อนจะหลุดขำพรืดออกมากันทั้งคู่
"ฮ่า ๆ ฤดีนี่สุดยอดจริง ๆ" ยูพูดอย่างภาคภูมิใจใตัวเพื่อนรัก
"ทำไมต้องทำหน้าภูมิใจขนาดนั้นล่ะคะยู"
"ฮ่า ๆ ฤดีคงเสพติดน้องเจนพรแล้วแหละ เหมือนกับที่เจนชอบปล้ำยูไง เจนก็เสพติดยูใช่ไหม"
"โอ๊ยยู! พูดอะไรเนี่ย คนเต็มโรงอาหารเลย เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก!"
"เจนไม่เสพติดยูเหรอ" เธอถามด้วยสายตาออดอ้อนทำเอาเจนดาถึงกับหลบสายตาทันทีเพราะความน่ารักของอีกฝ่ายทำให้เธอใจสั่น ก่อนจะเอื้อมมือไปรับน้ำลำใยจากป้าบัวแล้วมายื่นให้กับเธอ
"นี่ค่ะน้ำลำใย เราไปนั่งหลังตึกคณะกันไหมคะ"
"ไป ๆ" เธอตอบพลางกับพยักหน้าหงึก ๆ ราวกับเด็กดีใจที่จะได้ไปเที่ยวสวนสนุกอย่างไรอย่างนั้น เจนดาจึงอมยิ้มด้วยความเอ็นดูรุ่นพี่ ก่อนจะเดินนำไปที่ประจำสำหรับพวกเธอทั้งสอง
บริเวณหลังตึกคณะดูเงียบเชียบเพราะไร้ผู้คนพลุกพล่าน ซึ่งโดยปกติแล้วที่แห่งนี้ก็น้อยนักที่จะมีใครรู้จัก ส่วนใหญ่นักศึกษาจะรวมตัวกันที่หน้าอาคาร บริเวณโถงอาคาร หรือร้านค้านอกมหาวิทยาลัย ด้านหลังตึกคณะแห่งนี้จึงเป็นที่ส่วนตัว และถือว่าเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของพวกเธอไปเสียแล้ว
ทั้งสองโน้มตัวลงนอนเอนหลังบนพื้นหญ้านุ่ม ๆ โดยหันศีรษะไปคนละทางและหนุนไหล่ของกันและกันเอาไว้ วันนี้ท้องฟ้าช่างเป็นใจนัก เพราะวันนี้ท้องฟ้านอกจากจะดูสวยเป็นพิเศษ ยังมีก้อนเมฆที่ราวกับปุยนุ่นอยู่เคียงข้างไม่ห่าง ดูคล้ายกับพวกเธอทั้งสองที่อยู่เคียงข้างกันในตอนนี้ ช่างอบอุ่นหัวใจอย่างหาที่สุดมิได้
"คิดถึงวันที่ยูเจอเจนวันแรกจัง" รอยยิ้มแห่งความสุขแต้มอยู่บนใบหน้าของเธอ ระหว่างที่กำลังนอนมองท้องฟ้ากับคนพิเศษอย่างเจนดา
"วันที่เรามานอนกันที่หลังตึกคณะเหรอคะ"
"เปล่า...ยูเจอเจนวันแรกที่หน้าหอประชุมน่ะ วันนั้นเป็นวันปฐมนิเทศ ยูเห็นเด็กปีหนึ่งผมทองท่าทางน่าเบื่อแต่ก็ดูน่ารัก ทำให้ยูมองตามแล้วเคลิ้มเลยแหละ"
"จริงเหรอคะ นี่ยูตกหลุมรักเจนตั้งแต่แรกเห็นเลยเหรอคะ"
"ใช่ ฮ่า ๆ พอเจอแล้วใจมันหวิว ๆ แปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยูอยากจะเห็นหน้าอีกครั้ง ยูอยากเห็นรอยยิ้มแบบนั้นอีก แล้วเหมือนเป็นพรหมลิขิตเลย ที่เราดันอยู่สาขาเดียวกัน แล้วก็มาเป็นพี่รหัสน้องรหัสกันอีก"
"นั่นสิคะ เจนก็ไม่คิดว่าคนขี้เบื่ออย่างเจนจะเปิดรับใครเข้ามาในใจได้ เพราะเจนขี้เกียจรักษาความสัมพันธ์น่ะ"
"แล้วเจนรักยูเมื่อไหร่เหรอ…"
"เอ่อ...เอาจริง ๆ ก็หลงเสน่ห์ความสวยตั้งแต่เจอพี่ไอน่ะค่ะ แต่เจนหลงรักและใจเต้นแรงกับคนที่เข้ามาจูบเจน มันเป็นจูบแรกของเจนมั้ง เจนเลยรู้สึกแบบนี้"
"พี่ไอก็มีส่วนทำให้เจนรักยูสินะ"
"จะว่างั้นก็ใช่ค่ะ…"
"พี่ไอจะยอมรับเรื่องของเราได้จริง ๆ ไหมนะ…"
"ไม่รู้สิคะ แต่ทำยังไงได้ล่ะคะ เจนเลือกแล้ว และยูก็เป็นของเจนแล้วด้วย"
"ยูนี่ขี้โกงชะมัดเลยว่าไหม...รู้สึกไม่แฟร์กับพี่ไอเลย"
"อย่าคิดมากเลยนะคะ เจนรักยูนะ"
"ขอบคุณที่รักยูนะเจน เดี๋ยวอีกสักหน่อยแม่ก็มารับแล้ว...ไม่อยากกลับเลย"
"ทำไมคะ เสพติดเจนเหรอ"
"อืม…"
"อะไรนะ? พูดชัด ๆ หน่อยสิคะ"
"อื้อ!"
"โหยู อื้อ อะไร พูดให้เจนฟังชัด ๆ หน่อยสิ"
"ยู...เสพติด...เจน" ยูตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"เฮ้อ...พูดเบาแบบนี้ ไม่รักเจนใช่ไหมนะ"
"โอ๊ยเจน! ยูก็อายเป็นนะ"
"ทั้ง ๆ ที่ตัวเองชอบเข้ามาจูบเจนแท้ ๆ พอให้พูดแค่นี้ทำไมถึงอายล่ะคะ"
"ก็ยูเป็นของเจนแล้วอะ เอ่อ...จะให้พูดแบบนี้ มันก็เขิน ๆ น่ะ"
"ฮ่า ๆ ยูนี่น่ารักจัง เหมือนเด็กเลย"
"ยูจะเป็นเด็กของเจนตลอดไปเลยนะ รับมือให้ได้ล่ะ"
"รับได้อยู่แล้วค่ะ จะปราบเด็กให้ดู"
อืด อืด อืด~
เมื่อเสียงโทรศัพทท์ดังขัดความสุข ยูหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมกับลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าเหมือนเด็กอมทุกข์ เจนดาจึงลุกตามทันที
"เป็นอะไรคะยู"
"ยูกลับบ้านก่อนนะ แม่โทรมาแล้วอะ"
"อย่าหน้างอแบบนี้สิคะ"
"กว่าจะได้เจอ ก็อีกวันนึงเลยนะ"
"แหม...ยูหลับแล้วก็ตื่นมาเจอเจน ส่วนเจนนี่สิ ไม่ได้เจอยูตั้งหนึ่งวัน ยังไงยูก็ได้เปรียบอะ"
"ก็เจอพี่ไอแทนยูไง ไปแล้วนะคนสวย" ยูยิ้มให้ก่อนจะรีบลุกเดินออกไปเพราะกลัวว่าคนเป็นแม่จะรอนาน เจนดาจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
'เฮ้อ...แม้แต่พี่ไอยังไม่เจอเลย หวังว่าพี่ไอจะไม่พยายามหลบหน้าเรานะ…'
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“พี่ยูที่วันแรกเคยรุกน้องหนักมาก พอได้คบกันแล้วคือตัวหดเหลือ 2 เซ็น 555555”