1 อาทิตย์ผ่านไป
ในช่วงเวลาพักกลางวันที่โดยปกติแล้วพนักงานจะผลัดกันพักตามอัธยาศัยสลับสับเปลี่ยนกับอยู่ประจำเคาน์เตอร์หน้าร้าน ซึ่งวันนี้หลงได้ไปกินข้าวคนเดียวอย่างเช่นที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้มันเป็นการกินข้าวคนเดียวที่ทำให้รู้สึกโดดเดี่ยวที่สุดตั้งแต่เคยมีมา
หนุ่มสาวรุ่นพี่ต่างแอบมองหลงที่เอาแต่นั่งซึมอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนหลังร้านเพียงลำพังด้วยความเห็นใจ ในมือของเธอยังคงถือถุงลูกชิ้นที่ซื้อมาเมื่อตอนเช้า มันยังไม่ได้ผ่านการกินแม้แต่ไม้เดียว เรียกได้ว่ายังไม่ได้เปิดถุงเลยคงจะถูกมากกว่า
ทุก ๆ เช้า หลงจะมาเข้างานพร้อมกับถุงลูกชิ้นอยู่เสมอ แม้ไม่บอกก็รู้ว่าเธอตั้งใจซื้อมาเผื่อใครอีกคนที่ไม่เห็นหน้ามาร่วมอาทิตย์หนึ่งแล้ว ส่วนเวลาพักกลางวัน ทุก ๆ มื้อเที่ยงของเธอคือบะหมี่พิเศษเกี๊ยวที่เป็นของโปรดปรานของใครอีกคนอีกเช่นกัน จากเดิมที่เคยเหมือนคนเย็นชา แต่วันนี้เธอกลับแสดงสีหน้าเศร้าหมองออกมาอย่างเห็นได้ชัด จนคนรอบตัวต่างอดเป็นห่วงเธอไม่ได้
"ลองชิมผัดไทยเจ้านี้ดูนะหลง บอกเลยว่าอร่อยเหาะ พี่เลี้ยง"
ผู้จัดการสาวว่าพลางกับวางกล่องผัดไทยกุ้งสดลงบนโต๊ะหินอ่อนให้กับหลง เธอจึงละสายตาจากถุงลูกชิ้นก่อนจะส่งยิ้มไปแทนคำขอบคุณโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยคำใดออกมา
"กินเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ หรือจะกินอะไรเพิ่มไหม ชานมไข่มุกไหม เอาอะไรดี ชาเขียว โกโก้ หรือชานมไต้หวันไหม เดี๋ยวพี่แนะนำร้านอร่อย ๆ ให้ เอ้า! เดี๋ยวมื้อนี้พี่เลี้ยงทุกอย่างที่หลงอยากกินเลย หรือเราจะไปหาอะไรกินหลังเลิกงานดี"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
ความพยายามของจิ้งหรีด ท้ายที่สุดก็จบลงด้วยรอยยิ้มของคนหน้าดุที่วันนี้นัยน์ตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ไม่อาจรู้ความคิดของเธอได้เลยแม้แต่น้อย หลงเอาแต่นั่งยิ้ม แต่สิ่งที่ผู้คนรอบข้างรับรู้มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น
หลงกำลังปลอบใจตัวเอง... จิ้งหรีดคิดในใจด้วยความรู้สึกเห็นใจแบบเต็มประดา
"ลองเปลี่ยนเมนูอาหารดูบ้างไหมหลง พี่ว่าหลงกินแต่อะไรเดิม ๆ แบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ไม่เบื่อเหรอ"
"ไม่ค่ะ"
"เฮ้อ...หลง อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม คือพี่เป็นห่วง ไอ้ฮัคมันก็เป็นห่วง มีอะไรก็ระบายออกมาสิ การเก็บเอาไว้คนเดียวมีแต่จะแย่ลงนะ"
"เมื่อไหร่พี่ซอจะมาทำงานเหรอคะ" สิ้นคำถามของหลง ทำเอาผู้จัดการสาวถึงกับเจ็บแปลบอยู่ในอก
"ซอจะไม่มาทำงานแล้วไง ซอด้วงลาออกไปแล้ว เธอไม่ต้องรอแล้ว"
"ใจร้ายจังเลยนะคะ"
หลงพูดด้วยรอยยิ้ม แต่คนที่ได้ฟังกลับรู้สึกจุกอยู่ในอกจนพูดอะไรไม่ออก แม้แต่จะปลอบประโลมเธอยังทำไม่ได้ สงสารจับใจ การที่หลงจะเปิดใจให้ใครเข้าไปในโลกส่วนตัวนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อีกทั้งตอนนี้เรื่องมันกลับตาลปัตรเลวร้ายลงกว่าเดิมเสียอีก
"ซอก็แค่คนผ่านมาสมัครงาน ไม่ได้คิดที่จะทำงานจริง ๆ จัง ๆ หรอก พี่ว่าหลงอย่าไปใส่ใจเลย"
"พี่จิ้งหรีดอยากเป็นเพื่อนกับหลงไหมคะ" คำถามของเธอ ทำเอาผู้จัดการสาวชะงักเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
"อยากสิหลง ทุกคนต่างก็อยากเป็นเพื่อนกับเธอกันทั้งนั้น แต่เราไม่รู้ว่าจะเข้าหาหลงยังไง"
"ทำไมระดับผู้จัดการถึงอยากเป็นเพื่อนกับพนักงานคนหนึ่งเหรอคะ"
"ถามอะไรของเธอเนี่ย ผู้จัดการมันก็แค่ตำแหน่ง แต่พี่ก็ไม่ได้บินบนฟ้านะ เราก็คนเหมือนกัน ถูกไหม"
"นั่นสินะคะ"
"หลง...เธอกำลังรู้สึกยังไง ระบายออกมาให้หมดเลยนะ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว"
"ช่างมันเถอะค่ะพี่จิ้งหรีด ขอบคุณนะคะที่อยากเป็นเพื่อนกับหลง ก่อนหน้านี้หลงเกือบจะเปิดใจเข้าหาคนอื่นแล้วแท้ ๆ แต่หลงกลับถูกทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียวอีกครั้ง ถ้าจะเข้ามาเพื่อที่จะออกไป พี่อย่าเข้ามาในโลกของหลงเลยค่ะ...หลงไม่อยากถูกทิ้งอีกแล้ว"
พูดจบหลงจึงถือชามบะหมี่เกี๊ยวเข้าไปในร้านทันที ปล่อยให้ผู้จัดการสาวนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่เพียงลำพัง เธอเองก็หนักใจไม่น้อยที่เป็นตัวกลางในสถานการณ์นี้ แต่หากจะบอกว่าเธอเอนเอียงมาทางหลงก็คงจะใช่ เพราะเธอสงสารหลงมากเหลือเกิน แต่กลับไม่สามารถช่วยให้หลงคลายความเจ็บปวดได้เลยแม้แต่น้อย
"ทำไงดีวะฮัค ฉันพยายามแล้ว แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมอีก" สีหน้าของผู้จัดการสาวนั้นเป็นกังวลจนชายหนุ่มอีกคนอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ก็อย่างที่เธอว่า ไม่ว่าทั้งสองจะพยายามอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้สถานการณ์มันดีขึ้นได้เลย
"ผมว่าจะลองพยายามดูอีกที"
"พอเถอะว่ะ ฉันกลัวว่าถ้าเรายุ่งวุ่นวายกับหลงมากเกินไป หลงอาจจะขอลาออกก็ได้"
"เฮ้อ...ถ้าเป็นแบบนั้นผมว่าโคตรเลวร้ายเลย แต่คุณซอลบอกเอาไว้นี่พี่จิ้ง ว่าไม่ให้หลงลาออกเด็ดขาด"
"โอ๊ยแก! ใจฉันนะ อยากให้หลงลาออกไปเลย คุณซอลทำอะไรอยู่กันแน่ เป็นคนทำร้ายหลง แต่กลับจะยื้อให้เขาอยู่ในสายตาตลอดงั้นเหรอ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ!?"
"พ...พี่! คุณซอลอาจจะได้ยินพี่นะ!"
"ได้ยินก็ได้ยินไปสิ คนหนึ่งเจ็บปวดจะตายอยู่แล้ว แต่อีกคนหายไปไหนก็ไม่รู้ บอกแค่ให้เราดูแลหลงให้ ทำไมตัวเองไม่มาดูแลเองวะ คุณซอลชอบทำอะไรไม่คิด สุดท้ายคนรอบข้างก็เจ็บปวดกันไปหมด ถ้าคุณยังหนีปัญหาแบบนี้อยู่ สุดท้าย...คุณซอลอาจจะไม่เหลือใครนะคะ!" เธอพูดพลางกับหันไปเผชิญหน้ากับกล้องวงจรปิดที่สามารถบันทึกได้ทั้งภาพและเสียงเพื่อหวังจะสื่อสารกับใครอีกคน แม้เธอจะไม่แน่ใจว่าคุณซอลจะกำลังดูกล้องวงจรปิดอยู่หรือไม่ แต่เธอก็พูดเสียงดังฟังชัด หวังเอาไว้เหลือเกิน หวังว่าเจ้าตัวจะได้ยินสิ่งที่เธอพูดไป
ตกเย็น
"หลง พี่ขอคุยด้วยสักหน่อยได้ไหม" ชายหนุ่มว่าก่อนจะเดินไปหย่อนก้นลงที่ฟุตบาทหลังร้าน หลงจึงเดินไปนั่งข้างเขาอย่างว่าง่าย
"ช่วงนี้ทำงานเป็นยังไงบ้าง รู้สึกอยากลาพักผ่อนสักหน่อยไหม"
"ไม่ค่ะ หลงสบายดี" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางมองตรงไปข้างหน้าอย่างเลื่อนลอย
"อยากไปดื่มกับพี่สักหน่อยไหม"
"ไม่ดีกว่าค่ะ"
"บางทีการสังสรรค์มันก็ทำให้คลายเครียดได้นา...ไม่ได้ไปแค่กับพี่หรอก พี่จิ้งหรีดก็จะไปด้วย เลยให้พี่มาชวนน่ะ"
"เหรอคะ" ความเงียบเริ่มเข้ามาปกคลุมบรรยากาศโดยรอบจนฮัคเริ่มอึดอัดเอง ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะอารมณ์ดีตลอดเวลาเสียด้วยซ้ำ เขาจึงปลดกระดุมเสื้อคอปกสีกรมท่าออกเม็ดหนึ่งเพื่อให้เขาสบายตัวขึ้น
"พี่รักแกเหมือนน้องสาวนะหลง และตอนนี้พี่ก็เป็นห่วงแกมาก เพราะแกเอาแต่นั่งซึม อะไรที่เก็บเอาไว้น่ะ ระบายมันออกมาเถอะ หรือไม่ก็...คิดเสียว่าพูดกับลมกับอากาศก็ได้"
"ไม่หรอกค่ะ หลงไม่สามารถมองคนที่หวังดีกับหลงเป็นแค่อากาศได้หรอก มีแต่หลงนี่แหละ ที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่อากาศ"
"อะไรทำให้แกคิดแบบนั้น ในเมื่อพี่กับพี่จิ้งหรีดรักและเป็นห่วงแกเหมือนเป็นน้องสาวคนหนึ่ง มีแต่แกนั่นแหละหลง ที่ไม่เปิดใจรับใครเลย"
"เพราะโลกของหลงมันไม่สวยงามล่ะมั้งคะพี่ฮัค หลงเลยไม่อยากให้ใครเข้ามา แต่วันหนึ่งกลับมีคนที่อยากเข้ามาในโลกของหลงนักหนา แล้ววันหนึ่ง...เขาก็หายไป ไม่กลับมาอีกเลย..."
"แกหมายถึงซอด้วงใช่ไหม"
"ค่ะ"
"ลืม ๆ ไปเถอะนะหลง ซอด้วงจะไม่กลับมาอีกแล้ว"
"หลงจะรอพี่ซอกลับมา"
"อืม...เคยได้ยินเรื่องนี้ไหม ความสัมพันธ์มันก็เหมือนคนทั้งสองดึงหนังยางกันคนละข้าง หากใครปล่อยก่อน คนที่ยังจับอยู่ก็จะถูกหนังยางดีด ซึ่งตอนนี้แกถูกหนังยางดีดไปแล้ว แต่แกก็ยังไม่ยอมปล่อย แถมยังจะรอให้เขากลับมาดีดแกอีกครั้งเหรอ จะยอมเจ็บปวดแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันวะ"
"หลงว่าพี่ฮัคน่าจะเข้าใจความรู้สึกหลงดีนะคะ หลงเป็นคนหนึ่งที่ไม่เคยได้รับความรักเลย แต่พี่ซอกลับมอบความรักให้กับหลง คอยดูแลหลงในวันที่หลงไม่สบาย ซึ่งพี่เองก็เคยเป็นแบบนี้มาก่อน พี่เคยมองว่าตัวเองไร้ค่า แต่พี่จิ้งหรีดกลับรักและเห็นค่าในตัวพี่ จนพี่รักพี่จิ้งหรีดทั้งใจ เราสองคนก็ไม่ต่างกันหรอกค่ะ" เขาอึ้งกับคำตอบของเธอเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะเธอรู้เรื่องของเขา แต่เพราะเธอรักใครอีกคนต่างหาก เรื่องของเธอและเขาแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
พี่จิ้งหรีดน่ะ คิดเหมือนกันกับพี่...เราทั้งสองใจตรงกัน แต่คุณซอลน่ะ ไม่ได้รักแกหรอกนะหลง...
เสียงความคิดที่หลงได้ยินเข้าเมื่อฮัคเอื้อมมือมาตบบ่าเธอเบา ๆ มันจึงทำให้หลงชะงักเล็กน้อย เมื่อเธอหันขวับไปมองหน้าเขา ฮัคจึงรีบชักมือกลับทันที
"เฮ้ย ๆ พี่ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสหรืออะไรนะ พี่แค่อยากปลอบแกน่ะ"
"หลงรู้ค่ะว่าพี่ฮัคไม่ใช่คนไม่ดี"
"อ่า...อืม ขอโทษนะ ครั้งหน้าพี่จะระวังตัวมากขึ้น พี่รู้ว่าแกไม่ชอบให้แตะเนื้อต้องตัว"
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่พี่ฮัคคะ รบกวน...วางมือบนบ่าหลงอีกทีได้ไหมคะ"
"อ่า...ได้ ๆ" แม้เขาจะไม่เข้าใจนักว่าทำไมครั้งนี้เจ้าตัวถึงยอมให้แตะเนื้อต้องตัวได้ แต่เขาก็ยินดีที่จะวางมือลงบนบ่าของเธอด้วยความห่วงใย เสมือนพี่ชายที่คอยปลอบโยนน้องสาวเวลาทุกข์ใจ หวังว่าเขาจะคลายความทุกข์ของเธอได้ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
"ขอบคุณนะคะพี่ฮัค"
"อืม ต้องการอะไรบอกพี่ พี่ยินดีที่จะช่วยเสมอ พี่ไม่อยากให้แกซึมแบบนี้อีกแล้วนะหลง"
"หลังจากนี้...หลงคงไม่เป็นแบบนี้อีกแล้วล่ะค่ะ พี่สบายใจได้"
"เก่งมากไอ้น้อง" เขาสังเกตเห็นมือทั้งสองข้างของเธอกำแน่นราวกับกำลังโกรธอย่างไรอย่างนั้น แต่เขาก็ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรมากนัก เพราะกลัวว่าจะไปสะกิดต่อมน้ำตาของเธอเข้า
"หลงขอกลับก่อนนะคะ" เธอพูดพลางกับยืนขึ้นปัดก้นดังตุบ ๆ ตามแบบฉบับของเธอ
"อ้าว จะกลับแล้วเหรอ ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่หรอกค่ะ หลงชอบเดินกลับ"
"อ๋อ ระวัง ๆ ล่ะ"
"ค่ะ พี่ฮัคก็ขับรถดี ๆ นะคะ"
ท่าทีของหลงเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากแววตาคล้ายคนกำลังจะร้องไห้กลับแปรเปลี่ยนเป็นนัยน์ตาดูดุดันอย่างที่เคยเป็น มันทำให้ฮัคอดเป็นห่วงไม่ได้ ทำไมกันนะ...ทำไมเธอถึงกลับมามีท่าทีแบบนี้อีกแล้ว
ฟรึบ!
ถุงลูกชิ้นที่ถูกโยนทิ้งลงถังขยะอย่างไม่ไยดีเมื่อหลงเดินกลับมาถึงหน้าหอพักของเธอแล้ว ก่อนเธอจะรูดลูกชิ้นออกจากไม้เสียบเต็มกำมือ แล้วโยนใส่กำแพงข้างลานจอดรถอย่างเต็มแรงจนมันกระเด็นกระดอนออกไปคนละทิศละทาง
ปัง!!
"ฮึก ๆ ฮึก! ฮึก!"
เสียงปิดประตูห้องดังลั่นพร้อมกับเสียงสะอื้นที่หลงพยายามกดเอาไว้แต่สุดท้ายก็ไม่อาจกักเก็บเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ขาเรียวทั้งสองข้างพานทำให้ร่างของเธอทรุดคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนมือทั้งสองข้างจะกำแน่น
"ฮึก ๆ ฮือ ๆ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ น้องหลงผิดอะไรเหรอยาย ฮือ ๆ"
เธอทิ้งร่างนอนลงกับพื้นทั้งอย่างนั้นพร้อมกับร้องไห้ราวจะขาดใจ เธอเพียงต้องการใครสักคนที่จะอยู่เคียงข้างและโอบกอดเธอเอาไว้ แต่เธอกลับทำได้แค่กอดตัวเองในวันที่ไม่เหลือใคร เจ็บปวดเหลือเกิน ที่ผ่านมายังโดดเดี่ยวไม่พออย่างนั้นหรือ ที่ผ่านมาเธอยังทุกข์ทรมานไม่พออย่างนั้นหรือ...
"ฮึก ๆ ฮือ ๆ ๆ ยาย...น้องหลงอยากกอดยาย ฮือ ๆ"
อืด อืด อืด ~
"เฮือก!!"
เมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังแจ้งเตือนในเช้าวันใหม่ หลงถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ร่างของเธอยังคงนอนอยู่ที่พื้นตั้งแต่เย็นวันก่อน เธอคงจะนอนร้องไห้จนหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนั้น
"ดีนะที่วันนี้เป็นวันหยุด เฮ้อ..."
อย่างน้อยก็ถือเป็นโชคดีเพียงเรื่องเดียวที่เธอไม่ต้องไปทำงานในวันนี้ เพราะเธอไม่เหลือเรี่ยวแรงแม้แต่จะพาร่างตัวเองขึ้นไปนอนบนฟูกเสียด้วยซ้ำ เธอจึงทำได้แค่นอนกอดตัวเองบนพื้นด้วยความรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังสะบัดแกว่งไปมา ความสับสนวุ่นวายถาโถมเข้าใส่ราวกับพายุโหมกระหน่ำอย่างไรอย่างนั้น ไม่กี่นาทีต่อมา หลงก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
หลายชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่อาบน้ำอาบท่าจนเริ่มสดชื่นแล้วนั้น ท้องก็พานส่งเสียงร้องเพราะเย็นที่ผ่านมาไม่มีอะไรตกถึงท้องเธอเลยนี่สิ เธอจึงเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อที่จะหาเสื้อฮู้ดตัวโปรดของเธอ แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เพราะเสื้อที่เธอรักและหวงแหนที่สุดมันหายไปพร้อมกับใครอีกคนที่เธอมอบใจให้แล้วทั้งใจ เธอจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างคนสิ้นหวัง
หลังจากนี้ไม่มีพี่ซออีกแล้ว อดทนนะหลง เดี๋ยวมันจะผ่านไปเหมือนกับที่ผ่านมา... หลงพยายามปลอบใจตัวเองอีกครั้ง แม้มันไม่ง่ายเลย
เอี๊ยด...
เมื่อหลงเปิดประตูห้องออกมาเธอก็ต้องชะงักและดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อหน้าห้องปรากฎร่างหญิงสาวคนหนึ่ง กำลังยืนชูถุงโจ๊กในมือขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม หัวใจของเธอเริ่มสั่นระรัว แม้แต่ร่างกายของเธอก็สั่นเทาไม่ต่างกัน
"มาทำไม" หลงถามเสียงแข็ง แม้แต่จะเอื้อมมือปิดประตูห้องยังไม่มีเรี่ยวแรงจะทำได้
"นี่คือคำทักทายของคนที่ไม่ได้เจอกันนานเหรอ"
"ต้องให้ทักว่าไง คิดถึงจัง สบายดีไหม งั้นเหรอ เหอะ...ขยาด..."
"หลง!! เวลาผ่านไป สันดานก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ!!!"
"ด่าตัวเองเหรอ กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคนอย่างคุณ"
"คุณงั้นเหรอ นี่ฉันเป็นแม่แกนะ!!"
"แม่เหรอ!? ทำไมมาบอกว่าตัวเองเป็นแม่เอาป่านนี้ล่ะ ตอนนั้นยังบอกว่าหลงมาอยู่เลย"
"หลง แม่ขอโทษ แม่ขอเข้าไปในห้องได้ไหม"
"ไม่!! บอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของคุณ"
"โอเค ๆ แม่ไปก็ได้ แต่แม่ขอเงินสักหมื่นสองหมื่นได้ไหม ช่วงนี้แม่เดือดร้อนมากเลย" สิ้นคำพูดของเธอ หัวใจของหลงเต้นรัวจนแทบจะทะลักออกมาจากอกด้วยความโกรธ เธอกำมือแน่นก่อนจะกลั้นใจเอื้อมมือปิดประตู แต่คนเป็นแม่กลับคว้าที่บานประตูเอาไว้ก่อน
"หลง!! จะปิดประตูใส่หน้าแม่เหรอ"
"กลับไป!! คุณมาทางไหนก็กลับไปทางนั้น อย่ามาที่นี่อีก!"
"แต่แม่กำลังเดือดร้อน เป็นลูกก็ต้องช่วยแม่สิ!!"
"แล้วแม่เคยช่วยอะไรหลงบ้างไหม!!? ที่ผ่านมาเคยทำตัวเป็นแม่บ้างไหม ก็ไม่!! หลงอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด หลงเดือดร้อนแม่ก็ไม่เคยยื่นมือเข้ามาช่วย พอตัวเองจะตายก็ดั้นด้นกลับมาหาคนที่ตัวเองไม่เคยยอมรับว่าเป็นลูกน่ะเหรอ เห็นแก่ตัวว่ะ!!!"
เพียะ!!!
ฝ่ามือบางสะบัดตบเข้าที่ใบหน้าของคนเป็นลูกอย่างจังจนหลงถึงกับหน้าหัน ใบหน้าที่ว่าเจ็บมันยังไม่เท่ากับหัวใจของเธอแม้แต่น้อย มันเจ็บปวดราวกับกำลังจะแหลกสลายเป็นเถ้าธุลี หลงกัดฟันแน่นเพื่อพยายามข่มเสียงสะอื้นและน้ำตาเอาไว้ ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะไม่มีวันร้องไห้ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด
"ฉันคลอดแกออกมา ยังไงแกก็ต้องหาเงินให้ฉันถ้าฉันเดือดร้อน เข้าใจไหม!!?"
"คนอย่างแม่เคยเดือดร้อนด้วยเหรอ มีผัวใหม่คอยประคบประหงมดีขนาดนั้น"
"เหอะ! อยากโดนฉันตบอีกข้างไหม จะได้เลิกสันดานเสียแบบนี้สีกที ไปเอาเงินมาให้ฉันเดี๋ยวนี้! ฉันเบื่อหน้าแกจะตายอยู่แล้ว!!"
"ไม่!"
"ไม่ใช่ไหม ได้!!" สิ้นเสียงพูด เธอก็เดินกระแทกไหล่คนเป็นลูกเข้าไปในห้องทันที ก่อนเธอจะเดินตรงเข้าไปยังตู้เสื้อผ้าที่หลงมักจะซ่อนเงินเอาไว้ตรงนั้นเป็นประจำ
"แม่หยุดนะ!!! หลงบอกให้ออกไป!!" หลงพยายามยื้อยุดฉุดกระชากแขนคนเป็นแม่เอาไว้แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะรุนแรงกับเธอ เพราะอย่างไรเสีย เธอก็คือแม่ หลงจึงได้แต่พยายามยืนขวางทางเอาไว้แต่กลับถูกผลักออกอย่างไม่ไยดีหลายต่อหลายครั้ง
"โอ๊ย!! อย่ามาเกะกะได้ไหม!! ก็ถ้าแกเอาเงินให้ฉันตั้งแต่แรก ฉันไม่ทนง้อแกอยู่แบบนี้หรอก!! แกเก็บเงินไว้ไหน!!?"
"หลงไม่บอกหรอก!"
"ถ้าแกไม่บอก ฉันรื้อห้องแกแน่!! และฉันจะมาพังห้องแกไม่จบไม่สิ้นจนกว่าจะได้เงิน เอาสิ!! จะให้ฉันดี ๆ หรือจะให้ฉันต้องขโมย!!?"
"แล้วแม่จะเอาเงินไปทำอะไรตั้งเยอะแยะ ผัวใหม่แม่ก็รวยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ชีวิตแม่ดีอยู่แล้ว แม่จะกลับมาทำร้ายหลงอีกทำไม!!?"
"ก็เพราะมีมารหัวขนอยู่ในท้องฉันน่ะสิ!!!"
หลงหยุดชะงักราวกับถูกสั่งการด้วยรีโมทคอนโทรล ก่อนเธอจะก้มมองที่ท้องคนเป็นแม่ด้วยร่างกายที่สั่นเทา เป็นเพราะเธอสวมเสื้อคลุมตัวใหญ่เอาไว้ทำให้หลงไม่ทันได้สังเกตว่าเธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ สองขาของหลงแทบอ่อนแรงและเซถอยหลังราวกับคนเสียสติ
"แม่...ท้องกับใคร" หลงเอ่ยถามด้วยเสียงที่สั่นเครือ
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไง แต่ละวันนอนกับผู้ชายไม่รู้ตั้งกี่คน"
"แล้วแม่ทำไมไม่รู้จักป้องกันวะ!!?"
"คนมันเมา จะให้เอาสติที่ไหนไปใส่ถุงยางวะ ตอนนั้นมันอยากจนยั้งใจไม่อยู่ มันก็เอาทั้งอย่างนั้นแหละ!!"
"แม่!!! นี่แม่พูดออกมาได้ยังไง แม่มีผัวแล้วนะ!!!"
"ผัวที่นกเขาไม่ขัน กูไม่นับว่าเป็นผัว!! สรุปมึงเก็บเงินไว้ไหนวะ!!? กูเหนื่อยจะคุยดีกับมึงแล้วนะ!!'
"แม่จะเอาเงินไปทำอะไร"
"ผัวกูมันกำลังจะกลับจากต่างจังหวัด กูจะไปเอาเด็กออก"
"หยุดนะแม่!!! แม่ห้ามเอาเด็กออกเด็กขาด!!"
"ทำไม มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู"
"หลงไม่ได้สั่ง แต่หลงขอร้อง อย่านะแม่ ขอล่ะ แม่ไม่พร้อมมี แต่แม่ฆ่าเขาไม่ได้"
"มันเรื่องของกู"
"อย่านะแม่ หลงไหว้ล่ะ เดี๋ยวหลงเลี้ยงน้องเองก็ได้ แม่อย่าฆ่าเขานะ" หลงคุกเข่าอ้อนวอนทั้งน้ำตา แต่ใช่ว่าคนเป็นแม่จะฟังเธอ
"กูจะไปเอาออก!!! เอาเงินมาให้กู!!"
"แม่!!! หลงกราบแม่ก็ได้ ฮึก ๆ อย่าทำนะ เขามีชีวิตแล้วนะแม่"
"แล้วมึงจะเดือดร้อนอะไรแทนกูวะ ถ้าผัวกูกลับมาเห็นสภาพกูจะทำยังไง!?"
"เดี๋ยวหลงเอาเงินเก็บให้แม่หมดเลย แล้วแม่บอกผัวแม่ว่าไปต่างประเทศ หรืออะไรก็ได้ แม่โกหกเก่งอยู่แล้วไง รอเวลาจนกว่าจะคลอด พอคลอดน้องเสร็จ แม่ก็พาน้องมาอยู่กับหลง นะแม่นะ เดี๋ยวหลงดูแลน้องเอง"
"ก็ได้"
เมื่อดูท่าทีเหมือนว่าคนเป็นแม่จะใจอ่อน หลงจึงรีบวิ่งไปคว้ากระปุกออมสินในตู้เสื้อผ้าที่เธอเก็บหอมรอมริบมาตั้งแต่ทำงานพาร์ทไทม์มาตั้งลงบนพื้น เจ้าตัวจึงก้มลงคว้ากระปุกออมสินโดยไม่รีรอ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้ไปไหน หลงก็คว้าที่ข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อน
"แม่...นี่แม่โกหกหลงเหรอ!!!?"
"กูโกหกอะไรมึงวะ!?"
"แม่ไม่ได้ท้อง แต่แม่จะเอาเงินไปเลี้ยงผู้ชาย!!"
"มึงพูดอะไรของมึง!!"
"เอาเงินของหลงคืนมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นหลงจะ..."
ตุบ!!!
แรงจากขาของหญิงสาวที่ยันเข้ากลางลำตัวของหลงจนเธอกระเด็นไปกระแทกกับตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหนีหายไปพร้อมกับกระปุกออมสินที่เธอพยายามเก็บมันด้วยความยากลำบาก ร่างของหลงค่อย ๆ ทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอจุกจนร่างกายสั่นเทาจึงได้แต่นอนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น
ใครล่ะ...จะอยากเกิดมาไร้ค่า แม้แต่ความรักจากคนเป็นแม่หลงยังไม่เคยได้รับ มันเป็นเวรกรรมของเธอหรืออย่างไรที่ต้องประสบพบเจอแต่เรื่องราวร้าย ๆ น้ำตาที่รินไหลออกมานั้นไม่อาจบรรยายความเจ็บปวดที่เธอได้รับแม้แต่น้อย
"ฮึก ๆ ๆ ฮือ ๆ"
เสียงสะอื้นราวจะขาดใจถูกปลดปล่อยออกมาในที่สุด พอกันที...เธอเก็บมันไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...
"หลง!!! เกิดอะไรขึ้น!!!?"
"ฮือ ๆ ฮึก ๆ ฮือ!!!"
ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในโสตประสาทพร้อมกับร่างหญิงสาวตัวเล็กที่ปรากฎกายขึ้นมาได้ทันเวลาพอดี หลงถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนักจนทั้งเนื้อทั้งตัวไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน
"หลง!! ทำใจดี ๆ ไว้นะ ใครทำอะไรเธอ บอกเรามา!!!"
เรียวแขนโอบกอดร่างที่สั่นเทาเอาไว้แน่น ก่อนที่หลงจะโผเข้าไปกอดเธอเอาไว้ทั้งน้ำตา คนที่เธอคิดถึงมากที่สุด อ้อมกอดที่เธอต้องการมากที่สุด ตอนนี้กลับมาเป็นของเธอแล้ว...
"พี่ซอ ฮือ ๆ ฮือ ๆ"
"ใครทำอะไรเธอ!!!? ใครทำอะไรเธอบอกเรามาสิ!!!"
"ฮึก ๆ ฮือ ๆ พี่อย่าทิ้งหลงไปไหนอีกนะ ฮือ ๆ หลงไม่เหลืออะไรแล้ว หลงไม่เหลือใครแล้ว ฮือ ๆ"
"ไม่นะหลง เธอยังมีเรา เราจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว เราจะอยู่เคียงข้างเธอ เราอยู่ตรงนี้แล้วนะ เราไม่ไปไหนแล้วนะ!"
ฉันจะไม่มีวันห่างเธอไปไหนอีกแล้วนะหลง ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้วว่าฉัน...รักเธอ...
