เหตุการณ์ก่อนหน้า
"นอนตรงนี้นะพี่ซอ ห้ามขึ้นไปนอนบนที่นอนหลงเด็ดขาด!!" หลงว่าพลางกับกอดอกมองร่างคนตัวเล็กที่นอนไม่ได้สติอยู่ที่หน้าห้องน้ำ ก่อนจะยืนขึ้นเต็มตัวพร้อมกับโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือโดยหน้าจอโทรศัพท์ยังคงแสดงหน้าต่างค้นหาเกี่ยวกับวิธีดูแลคนเมาอยู่เสียด้วยซ้ำ
แกร๊ก!
เอี๊ยด...
"เฮ้ย!!"
เมื่อหลงเปิดประตูห้องออกมาเธอถึงกับสะดุ้งโหยงเพราะมีร่างสาวสวยคนหนึ่งยืนกอดอกพิงผนังหน้าห้องของเธออยู่ ทำเอาเธอใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
"คุณซอล คุณยังไม่กลับอีกเหรอคะ"
เธอคนนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน เจ้านายตัวปลอมนั่นเอง เป็นเพราะคำพูดของหลงก่อนหน้าที่เข้าใจผิดในตัวเธอแบบเต็มประตู ฟาจึงไม่อาจกลับไปทั้งอย่างนั้นได้ คืนนี้ต้องได้เคลียร์กันเท่านั้น!
"เธอกำลังจะไปไหนน่ะหลง"
"ออกไปซื้อของมาดูแลพี่ซอค่ะ"
"เธอคิดยังไงกับซอ" ฟาไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ แต่เธอยิงคำถามแบบตรงประเด็นทันทีจนเจ้าตัวถึงกับชะงัก
"ค...คุณถามแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ"
"หมายความตามที่ถามนั่นแหละ ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าฉันหมายความว่ายังไง ตอบความจริงมา เธอคิดยังไงกับซอ" เธอถามด้วยสีหน้าที่จริงจังช่างคล้ายกับวันที่เกิดเรื่องที่ร้านไม่มีผิด หลงจึงรู้สึกได้ทันทีว่าตอนนี้เธอกำลังเผชิญกับปัญหาเข้าให้แล้ว
"คือ...หลงไม่ได้คิดอ..."
"คิดให้ดีก่อนตอบนะหลง" ยังไม่ทันที่หลงจะได้ตอบจบประโยคเสียด้วยซ้ำ ฟาก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน
"ตามฉันมา และระหว่างนี้คิดให้ดี ๆ คิดให้ถี่ถ้วน แล้วตอบฉันใหม่ ฉันจะให้โอกาสเธอได้คิดก่อนตอบ" พูดจบเธอก็เดินนำหน้าหลงไปที่ไหนสักแห่งที่หลงก็ไม่อาจทราบได้ แต่หลงก็เดินตามเธอไปอย่างว่าง่ายพลางกับคิดหาคำตอบที่เหมาะสมที่สุดที่จะไม่ได้มีปัญหากับคนเป็นนาย
เจ้าตัวคงจะหวงแฟนเก็บอย่างซอด้วงเป็นแน่ถึงได้ยิงคำถามนี้ใส่แบบไม่ทันได้ตั้งตัว แต่หลงเองก็เป็นห่วงหญิงสาวตัวเล็กไม่น้อยไปกว่าเธอหรอกนะ
"คุยกันในรถนะ น่าจะส่วนตัวกว่า" ฟาว่าพลางกับเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถสปอร์ตพร้อมกับสตาร์ทเครื่องยนต์ให้ระบบภายในรถทำงานได้ตามปกติ หลงจึงเปิดประตูรถอีกฝั่งตามขึ้นไปด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก เพราะเธอไม่อาจรู้ได้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้
"เห็นจิ้งหรีดบอกว่าเธอจบมาร์เก็ตติ้งมา และจบเร็วกว่าเพื่อนเพราะเก็บหน่วยกิตมาตั้งแต่ช่วงมัธยมเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"อืม ถึงว่าล่ะ อายุยี่สิบเอ็ดเอง ทำไมถึงเรียนจบแล้ว และเกรดก็ใช้ได้เลยนะเนี่ย"
"ทำไม...ถึงสนใจเรื่องนี้เหรอคะ"
"ก็เพราะเธอดูน่าสนใจน่ะสิ ดู ๆ จากภายนอกแล้วเธอเหมือนคนเย็นชา ไม่สนใจใครอะไรประมาณนั้น แต่ความจริงเธอก็ใส่ใจรายละเอียดดีใช่เล่นเลย"
"ค่ะ ใคร ๆ ก็บอกว่าหลงเย็นชา แต่หลงแค่แสดงความรู้สึกไม่เก่งค่ะคุณซอล"
"อืม ก็พอจะเข้าใจนะ แล้วที่ฉันถามก่อนหน้านี้ได้คำตอบหรือยัง"
"หลงขออนุญาตถามได้ไหมคะ ว่าทำไมคุณถึงถามหลงแบบนั้น"
"ฉันแค่อยากแน่ใจ แล้วอะไรทำให้เธอคิดว่าซอด้วงเป็นแฟนเก็บฉัน"
"คือ...ต้องขอโทษนะคะที่หลงพูดแบบนั้นออกไป หลงได้ยินพี่ ๆ คุยกันว่าคุณซอลกำลังจีบพนักงานอยู่ ซึ่งคนที่คุณซอลแสดงออกชัดเจนที่สุดมันก็คือพี่ซอ แถมพี่ซอยังได้สิทธิพิเศษอะไรเยอะแยะกว่าคนอื่นด้วย ไม่ว่าจะเป็นชุดทำงาน แถมยังได้เข้าไปในห้องทำงานของคุณซอลบ่อยด้วย และหลาย ๆ อย่างค่ะ"
"ว้าว...เธอทำฉันทึ่งนะเนี่ยหลง"
สาวสวยยิ้มร่าอย่างนึกขำ อยากจะบอกความจริงไปเหลือเกินว่าที่เจ้าตัวมีสิทธิประโยชน์อย่างที่หลงพูดก็เพราะเป็นเจ้าของร้านยังไงล่ะ
"แล้วคำตอบล่ะ ว่ายังไง ชอบซอด้วงใช่ไหม"
"เปล่าค่ะ"
"บอกแล้วไงว่าให้คิดดี ๆ ก่อนตอบ ถ้าเธอไม่ได้ชอบซอด้วง เธอจะหงุดหงิดใส่ฉันตลอดงานเลี้ยงทำไม ฉันรู้นะ"
"คะ? คุณรู้เหรอคะ" หลงชะงักกับคำพูดเธอเล็กน้อย
"ไม่ได้มีแค่เธอหรอกนะที่สังเกตฉัน เพราะฉันก็เฝ้าสังเกตเธอเหมือนกัน ดูเธอเป็นห่วงเป็นใยซอด้วงแบบออกนอกหน้ามากเลยล่ะ แต่เธอกลับบอกว่าไม่ได้คิดอะไร อืม...แต่ฉันจะเชื่อคำตอบของเธอแล้วกัน เพราะงั้นนะหลง ถ้าเธอไม่ได้คิดอะไรก็ลาออกจากงานเดิมซะ" สิ้นคำพูดของสาวสวย หลงถึงกับหันขวับมามองเธอด้วยความตกใจ นี่คงเป็นการบีบบังคับให้เธอออกเหตุเพราะชอบพอคนเดียวกันกับคนเป็นนายเป็นแน่
"เหตุผลที่ไล่หลงออกคืออะไรคะ ถ้าไม่ใช่ว่าหลงบกพร่องในหน้าที่การงาน คุณไม่มีสิทธิ์ไล่ใครออกเพราะเหตุผลส่วนตัวนะคะคุณซอล"
"เฮ้! เดี๋ยว! ฉันไม่มีสิทธิ์ไล่เธอออกหรอกนะ ฉันแค่อยากให้เธอออกไปทำงานที่บริษัทพี่ชายฉันน่ะ เขากำลังต้องการพนักงานมาร์เก็ตติ้งพอดี และฉันพิจารณาว่าคุณสมบัติเธอใช้ได้เลย"
"หลงอยากอยู่ที่เดิมค่ะคุณซอล ต่อให้ได้เงินเดือนดีกว่าเดิมหลายเท่าหลงก็ไม่อยากไป"
"เพราะ?"
"เอ่อ..." หลงอ้ำอึ้งเพราะคนหน้าสวยหันมามองเธอพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย คล้ายกับคนมีแผนร้ายในใจอย่างไรอย่างนั้น
"ฉันแค่อยากเตือนเธอน่ะหลง เพราะถ้าไม่ได้คิดอะไรกับซอด้วงจริง ๆ ฉันก็อยากให้เธออยู่ห่าง ๆ ยัยนั่นตั้งแต่ตอนนี้ ยัยนั่นน่ะชอบพูดอะไรเพ้อเจ้อ ไม่มีใครรับหล่อนได้เท่าฉันหรอกนะ แล้วถ้าวันหนึ่งเธอเผลอให้ใจไปทั้งที่ยังไม่รู้ว่าเจ้าตัวคือใคร เธอเองนั่นแหละที่จะเป็นฝ่ายเสียใจ"
"หมายความว่ายังไงคะคุณซอล"
"หมายความตามที่ฉันพูดนั่นแหละ ฉันจะให้ค่าชดเชยเธอสามเท่าถ้าลาออก แล้วหาที่อยู่ใหม่ให้ ไปเริ่มต้นใหม่ซะ อนาคตที่สดใสรอเธออยู่"
"ไม่มีที่ไหนทำให้หลงสดใสได้หรอกค่ะ ถ้าที่ตรงนั้นไม่มี...พี่ซอ..." สิ้นคำพูดของหลง ทำเอาฟาถึงกับหันขวับไม่ต่างกัน
"เธอพูดอะไรของเธอน่ะหลง"
"หลงชอบพี่ซอค่ะ"
"ฮะ!!? เธอจะบ้าเหรอ เธอยังไม่รู้จักยัยนั่นดีเลยนะ!!"
"เดี๋ยวหลังจากนี้หลงจะพยายามเป็นฝ่ายเข้าหาและเริ่มทำความรู้จักกับพี่ซอเองค่ะ"
"หยุดนะหลง! ฉันไม่อยากให้เธอเสียใจ ซอด้วงไม่ได้รักใครจริงหรอกนะ ยัยนั่นไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอด้วยซ้ำ แล้วถ้าเธอถูกล่อลวงด้วยคำพูดที่ว่าจะได้เป็นคนรักกันในอนาคตเพราะมองเห็นภาพในอนาคตได้ ขอให้เธอหนีไปให้ไกลเลยนะหลง เรื่องเพ้อเจ้อแบบนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นจริงหรอก มันก็แค่นิทานหลอกเด็ก ใครล่ะจะมีพลังวิเศษเห็นภาพอนาคตบ้าบออะไรแบบนั้นได้ มันไม่มีหรอก!"
"มีค่ะ"
"หือ? มีอะไร เธอคงไม่ได้เชื่อว่าซอจะมองเห็นภาพอนาคตได้จริงหรอกนะหลง"
"การที่คุณไม่รู้ ไม่ได้หมายความว่าสิ่งนั้นไม่มีอยู่จริงนี่คะ หลงเชื่อค่ะว่าพี่ซอพูดจริง ซึ่งมันก็เป็นจริงแล้ว เพราะหลงชอบพี่ซอ คือถ้าคุณจะพูดแบบนี้เพราะหวงพี่ซอไม่อยากให้ใครมาชอบแข่งกับคุณน่ะ คุณคงเป็นคนที่เห็นแก่ตัวมาก คุณเองก็มีคุณพายอยู่แล้ว"
"หลง!! นี่เธอจะบ้าไปกันใหญ่แล้วนะ!! เธอกำลังเข้าใจฉันผิด!!"
"คุณกลับไปเถอะค่ะคุณซอล และตราบใดที่พี่ซอยังอยู่หลงก็จะไม่ลาออกด้วย หลงจะปกป้องพี่ซอจากคุณให้ถึงที่สุด จนภาพที่พี่ซอเห็นมันเกิดขึ้นจริง" พูดจบหลงก็รีบเปิดประตูลงจากรถทันที เจ้าตัวถึงกับอ้าปากพะงาบเพราะตั้งใจจะมาเคลียร์ให้มันจบ ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าเรื่องมันยิ่งหนักขึ้นเสียได้
"ล...หลง!!! หลง!!! บ้าเอ๊ย!!! ซอลนะซอล ถ้าไม่รีบบอกความจริงก่อนที่เรื่องมันจะถลำลึกกว่านี้ล่ะน่าดู!! ไหน ๆ จีนก็กลับมาแล้ว คงต้องให้จีนช่วยแล้วล่ะ..."
แกรบ! แกรบ!
เสียงกรอบแกรบจากถุงพลาสติกที่หลงพยายามรื้นค้นดูของข้างในราวกับเด็กตื่นเต้นที่ได้ของขวัญอย่างไรอย่างนั้น เพียงแต่เป็นขนมและเครื่องดื่มที่ซอลซื้อติดมือมาให้ก็เท่านั้น
ซอลได้แต่นั่งมองการกระทำของเธออยู่ใกล้ ๆ จะว่าไปแล้ว หลงตอนที่ป่วยดูผิดไปจากเดิมราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ อีกทั้งภาพที่ตนโดนคนหน้าดุขโมยจูบก็ยังวนเวียนอยู่ในความคิดไม่หลุดไปเสียที มันทำให้เธอคิดไม่ตก หากเป็นก่อนหน้านั้นเธอคงจะดีใจจนเก็บไปฝันที่ถูกเข้าหาก่อน แต่เพราะคำพูดของคนเป็นพี่แท้ ๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกเป็นกังวลกับความลับที่กักเก็บเอาไว้ กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าหลงจะโกรธหากได้รู้ความจริงเข้า
"ซื้อน้ำองุ่นมาด้วยเหรอ" หลงว่าพลางกับถือกระป๋องน้ำผลไม้อัดลมหันมาถามเธอ ซอลจึงยิ้มและพยักหน้าแทนคำตอบ
"คิดไงซื้อมา ไหนบอกว่ารสชาติมันเหมือนน้ำล้างจาน"
"เราซื้อมาให้เธอไง เห็นเธอบอกว่าชอบไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ค่ะ แต่หลงว่ามันอร่อยออก พี่ไม่ชอบเหรอ"
"ไม่อะ ไม่อร่อย"
ป็อก! ซี่ ~
เมื่อหลงใช้นิ้วเกี่ยวเปิดฝากระป๋องน้ำอัดลม เสียงซู่ซ่าที่ดังออกมาบ่งบอกถึงความซ่าของน้ำผลไม้อัดก๊าซ ก่อนเธอจะกระดกขึ้นดื่มดังอึก ๆ ซอลมองตามหยดน้ำที่ไหลจากริมฝีปากอมชมพูผ่านมาถึงลำคอ ทำเอาเธอถึงกับน้ำลายสอ ก่อนเจ้าตัวจะใช้มือปาดออกไปพร้อมกับเลียริมฝีปากของตนด้วยความเอร็ดอร่อย เธอคงจะชอบมันมากจริง ๆ
แค่กินน้ำต้องดูดีขนาดนั้นด้วยเหรอเนี่ย... ซอลคิดในใจ
"ชิมดูอีกทีไหมคะ หลงว่ามันอร่อยจริง ๆ นะ"
แม้ซอลจะไม่ได้ชอบน้ำองุ่นเคียวโฮที่ซื้อมาแม้แต่น้อย แต่เธอก็เอื้อมมือไปรับกระป๋องที่หลงยื่นมาให้อย่างว่าง่ายราวกับถูกสะกด คงเป็นเพราะอีกคนขายเก่งด้วยล่ะมั้ง เธอถึงได้หลงเชื่อคำโฆษณาได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ แต่เมื่อเธอยกขึ้นดื่ม มันกลับอร่อยและสดชื่นอย่างที่หลงว่าจริง ๆ
"เอ๊ะ!? ทำไมมันอร่อยล่ะ!?"
"เพราะกินกับหลงไง มันเลยอร่อย"
"บ้า! น่าจับไปเป็นพนักงานขายนะถ้าจะขายเก่งขนาดนี้ ช่วยโปรโมทหนังสือให้ขายดีเหมือนแจกฟรีเลยได้ไหม"
"ปกติหลงก็เชียร์ขายตลอดนะ บอกแล้วไง ว่าหลงได้ยินเสียงความคิดของทุกคน หลงเลยรู้ว่าลูกค้าแต่ละคนกำลังหาหนังสือประเภทไหนอ่าน พอแนะนำไปลูกค้าก็โอเคทั้งนั้นเลย"
"โห...เธอนี่มันแรร์ไอเทมเลยนะเนี่ย"
"แน่นอน"
"แบบเธอน่ะ เรียกว่าพลังวิเศษได้เลยนะหลง"
"พลังแบบนี้หลงไม่อยากมีหรอก"
"อ้าว ทำไมล่ะ มันดีออกที่ได้ยินเสียงความคิดทุกคน จะได้รู้ว่าใครคิดกับเรายังไง"
"เจ็บปวดจะตาย ความจริงมันไม่ได้สวยหรูเหมือนสิ่งที่คนพูดออกมาหรอกนะพี่ซอ"
ซอลชะงักเล็กน้อย ก็จริงอย่างที่หลงว่า เพราะถ้าหากหลงอ่านความคิดของเธอได้คงได้รู้ความจริงที่เธอปิดบังเอาไว้เป็นแน่ แต่เธอไม่พร้อมที่จะบอกความจริงนี่สิ
ตอนนี้มันกำลังดีอยู่แล้ว เป็นซอด้วงต่อไปอีกหน่อยคงไม่เป็นอะไรมั้ง... ซอลคิดในใจ
"หลง เธออยากย้ายไปอยู่กับเราไหม"
"ต้องเป็นอะไรกันก่อน ถึงจะไปอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เหรอ"
"ด...ได้สิ!! เป็นรูมเมทกันไง"
"แค่รูมเมทเองเหรอ แต่เราจูบกันไปแล้วนะ" หลงไม่ว่าเปล่า เธอคลานเข้ามาหาคนตัวเล็กช้า ๆ ซึ่งแววตาของเธอก็เปลี่ยนไปแล้ว จากที่เคยดุดันจนน่ากลัวมันกลับเป็นประกายวิบวับ จนซอลได้แต่นั่งบีบกระป๋องจนตัวเกร็ง เพราะเธอไม่ชินกับท่าทีแบบนี้ของหลงแม้แต่น้อย
"เธอว่าเราควรกลับบ้านไหม ใช่! เราต้องกลับบ้าน" คนตัวเล็กพยายามผละออกแต่ข้อมือของเธอดันถูกคนหน้าดุคว้าเอาไว้ได้ ก่อนร่างของเธอจะถูกเจ้าตัวจับกดแนบกับพนังห้อง ทำเอาซอลได้แต่กลืนน้ำลายดังอึกและหลบสายตาไปทางอื่น
"หลบตาทำไมคะ ก่อนหน้านี้ยังพยายามเข้าหาหลงอยู่เลย ทำไมหลังจากที่เราได้นอนด้วยกันแล้ว พี่ถึงเปลี่ยนไปเป็นคนละคน"
"หลง!! คำว่านอนด้วยกัน เธอรู้ไหมว่ามันหมายความว่ายังไง!?"
"ก็เมื่อคืนพี่กับหลงนอนด้วยกันบนเบาะนี่ หลงพูดผิดตรงไหน" ว่าพลางกับชี้นิ้วลงไปที่ฟูกนอนด้วยแววตาอันใสซื่อ เธอไม่ได้เข้าใจมันแม้แต่น้อย
"แต่ถ้าคนอื่นได้ยิน เขาอาจจะเข้าใจผิดว่าเรามีอะไรกันได้นะหลง แถมเรายังเมาอีกด้วยอะ มันทำให้คนอื่นคิดไปไกลได้นะ เข้าใจปะ!"
"มีแต่คนที่คิดอกุศลเท่านั้นแหละ ที่คิดลึกแบบนั้นได้"
"หลง!! นี่เธอว่าเราเหรอ!?" คนตัวเล็กถลึงตาใส่หลงทันที หาว่าเธอคิดอกุศลอย่างนั้นหรือ!
"หลงว่าให้คนที่คิดอกุศลกับหลง ถ้าพี่ไม่ได้คิดอะไรก็อย่าร้อนตัวสิ หรือว่า...ในใจพี่ก็อยากปล้ำหลงเหรอ"
"บ...บ้า!!!"
"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วย พี่เองก็คิดใช่ไหมล่ะ"
"ก็...นิดหน่อย เฮ้ย!! ไม่!! ไม่ได้คิดนะ!!"
"หึ!" หลงหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัยเมื่อคนตัวเล็กตอบออกมาพร้อมกับเบือนหน้าหลบไปอีกทางด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
"คือ...เราต้องกลับบ้านแล้วนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่เราจะเป็นห่วงน่ะ"
"ให้หลงนั่งรถไปส่งพี่ที่บ้านไหมคะ เดี๋ยวหลงช่วยคุยกับพ่อแม่พี่ให้"
"ไม่ได้นะ!!!" เมื่อจู่ ๆ คนตัวเล็กก็ปฏิเสธพรวดแบบทันควัน มันทำให้ทำหลงมองเธอคิ้วขมวด
"ทำไมคะ พี่ไม่ต้องห่วงว่าจะถูกดุนะคะ เดี๋ยวหลงฟังเสียงความคิดพ่อกับแม่ของพี่ให้ว่าท่านกำลังกังวลเรื่องอะไร หลงจะอธิบายให้ท่านเข้าใจเอง"
"หยุดเลย ห้ามมาฟังเสียงความคิดของคนอื่นนะหลง เพราะพ่อกับแม่เราดุมาก เธออาจจะรับไม่ได้ก็ได้ว่าท่านกำลังคิดอะไรอยู่ และหลังจากนี้เธอห้ามแตะเนื้อต้องตัวใครเด็ดขาด เราอยากให้เธอเซฟความรู้สึกของตัวเองน่ะ"
"ที่ผ่านมาหลงก็พยายามเลี่ยงที่จะโดนตัวใครนะ เพราะหลงอยากใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ"
"ดีแล้ว เธออย่าไปแตะตัวใครซี้ซั้ว เธอจะได้ไม่ต้องได้ยินความคิดร้าย ๆ จากใคร เว้นก็แต่เราคนเดียว เธอสัมผัสเราได้เท่าที่เธอต้องการเลย"
"คิดอะไรกับหลงหรือเปล่าเนี่ย อยากให้หลงสัมผัสพี่บ่อย ๆ เหรอ"
"ทะลึ่ง!!" ซอลฟาดแขนเธอไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว หลงจึงหัวเราะคิกคักที่แกล้งเธอได้สำเร็จ
"อยู่กับหลงอีกคืนไม่ได้เหรอคะ"
"เราก็อยากดูแลเธอนะ แต่เราขอโทษนะหลง เราต้องรีบกลับบ้านน่ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะหลงเข้าใจ พี่ไม่ต้องขอโทษหรอก อันที่จริงแค่มีกระเป๋าน้ำร้อนของพี่ก็ดีขึ้นมากแล้วแหละ"
"เดี๋ยวคืนนี้เราวิดีโอคอลเฝ้าเธอนอนแทนนะ เธอนอนพักเลย ไม่ต้องเดินออกไปส่งเราหรอก"
"อืม โอเคค่ะ งั้นพี่กลับดี ๆ นะ ถึงแล้วบอกหลงด้วย"
"โอเคค่ะ เรา...ใส่ชุดเธอกลับได้ไหม"
"ได้สิ เอาที่พี่สะดวกเลย"
"ขอบคุณนะ งั้นเรากลับก่อนนะ ถ้าปวดท้องอีกก็เสียบปลั๊ก แล้วก็เอากระเป๋าน้ำร้อนมาประคบท้อง ห้ามนอนทรมานเข้าใจไหม!?"
"รู้แล้วน่า...พรุ่งนี้หลงก็ไปทำงานได้แล้ว"
"อืม ดีมาก งั้นเราไปจริง ๆ แล้วนะ"
"ค่ะ"
ก่อนจากกันทั้งสองต่างยิ้มให้กันและกันอย่างเป็นมิตร เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่หลงยิ้มออกมาให้เห็นถึงความสดใสของเจ้าตัวได้ถึงเพียงนี้ ความจริงแล้วเธอก็ไม่ใช่คนเข้าถึงยากอะไร จะเรียกว่าเป็นคนที่อ่อนโยนมาก ๆ คนหนึ่งเสียด้วยซ้ำ แต่ซอลก็อดแปลกใจไม่ได้อยู่ดีว่าทำไมกัน ทำไมหลงถึงมีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือได้
เมื่อคนตัวเล็กเปิดประตูห้องออกไปแล้ว หลงจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากรอยยิ้มแปรเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยอย่างเช่นที่เคยเป็น ก่อนหลงจะโน้มตัวลงนอนตะแคงข้างพร้อมกับมองไปยังกรอบรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
"ยาย...ทำไมน้องหลงไม่ได้ยินเสียงของเธอ น้องหลงอยากรู้ว่าเธอคิดยังไง..."
วันรุ่งขึ้น
"ฮึฮือฮืม...ฮืม~"
เสียงฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีของหญิงสาวเจ้าของผมสีบลอนด์ทองขณะที่เจ้าตัวกำลังรวบผมอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งในเช้าวันใหม่
จะอะไรเสียอีกล่ะ เป็นเพราะหลงออดอ้อนเธอผ่านวิดีโอคอลตลอดทั้งคืนมันทำให้เธออดเอ็นดูหลงไม่ได้ ซ้ำยังทำให้เธออารมณ์ดีที่ได้เห็นมุมที่น่ารักของคนหน้าดุ จนเธอไม่ทันได้มองว่ามีใครบางคนกำลังยืนกอดอกมองเธออยู่ที่มุมห้อง สายตาคู่นั้นกำลังมองเธออย่างพินิจวิเคราะห์ว่าทำไมน้องสาวของตนถึงได้อารมณ์ดีได้ถึงเพียงนี้
"มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นงั้นเหรอ ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้น่ะ"
"เฮ้ย!! พี่ฟา!! พี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่!!?" ซอลถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ พลางกับใช้มือตบหน้าอกเพื่อปลอบขวัญตัวเองแบบยกใหญ่
"หลาน ๆ เข้ามาตามแล้วไม่เห็นอาซอลน่ะ พี่ก็เลยเข้ามาเอง"
"วันนี้ซอลไม่กินข้าวเช้าที่บ้านนะ"
"รู้"
"ค่ะ"
"เพราะว่าซอลต้องออกไปกินข้าวเช้ากับจีน พอดีว่าจีนมาหาน่ะ"
"อะไรนะ!!?"
อีกทางด้านหนึ่ง หลงถือถุงหิ้วที่เต็มไปด้วยลูกชิ้นที่เธอซื้อมาเพื่อหวังจะนำมากินกับใครบางคนพลางกับชะเง้อหน้ามองซ้ายขวา อีกทั้งยังพยายามเพ่งมองรถเก๋งสีขาวที่ขับผ่านมาก็ยังไม่ใช่คนที่เธอรออยู่แม้แต่คันเดียว
"ทำไมพี่ซอมาช้าจังเนี่ย หวังว่าจะไม่ผิดสัญญานะ"
หลงพูดสลับกับดูนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาหลายนาทีแล้ว แต่ก็ไร้วี่แววของคนที่กำลังรออยู่ หากเธอยังชักช้าอยู่อาจจะทำให้ไปทำงานสายได้ เธอจึงตัดสินใจหย่อนถุงลูกชิ้นลงที่ช่องเก็บขวดน้ำในกระเป๋าเป้สีดำที่กำลังสะพายอยู่ และรีบเดินไปที่ร้านหนังสือโดยเร็ว
"แฮ่ก ๆ สวัสดีค่ะพี่จิ้ง พี่ฮัค"
สภาพของหลงหลังจากที่วิ่งมาถึงร้านทำเอาเธอถึงกับหอบแฮก แต่เธอก็ยังไม่ลืมที่จะยกมือไหว้รุ่นพี่ที่มาถึงก่อนแล้วกำลังนั่งกินข้าวข้างกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหลังร้าน หลงจึงยิ้มออกมาด้วยความยินดีที่ได้เห็นภาพนี้เสียที
"ไงเจ้าหลง ทำไมวิ่งมาแบบนั้นล่ะ แล้วกินข้าวมายัง" ชายหนุ่มเอ่ยถาม
"ยังเลยค่ะ หลงซื้อลูกชิ้นมากินกับพี่...เอ่อ...ซื้อมากินพร้อมพี่ ๆ ด้วย"
"พอดีเลย มานั่งกินด้วยกันนี่มา" จิ้งหรีดพูดพลางกับกวักมือเรียก หลงจึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อย ก่อนจะนั่งลงริมฟุตบาทและกอดกระเป๋าเป้เอาไว้
"เอ้าหลง! มานั่งกินด้วยกันสิ ไปนั่งอะไรตรงนั้น"
"หลงปวดท้องนิดหน่อยค่ะพี่จิ้ง"
"อ้าว เพราะวิ่งมาหรือเปล่า"
"น่าจะใช่ค่ะ บวกกับที่หลงเป็นประจำเดือนด้วย"
"ไหวไหม ทำไมไม่พักอีกวัน จะฝืนมาทำไม"
"ไหวค่ะ" หลงตอบด้วยรอยยิ้ม
ความจริงแล้วที่เธอรีบมาที่ร้านเพราะหวังจะได้เจอคนตัวเล็กต่างหาก แม้จะยังมีอาการปวดท้องอยู่ก็ตาม แต่เธอก็อยากที่จะดั้นด้นมาเจอหน้าให้ได้ แต่ไฉนยังไร้รี่แววของคนตัวเล็ก หรือป่วยจนไม่สามารถมาทำงานได้กันนะ
"ไหนไหวไหม พี่ขอดูอาการหน่อย" เมื่อจิ้งหรีดลุกจากม้านั่งเพื่อจะมาดูอาการของเธอ หลงก็รีบผละออกอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะเกิดการสัมผัสที่ตัวเข้า
"อ๊ะ! หลงโอเคค่ะพี่จิ้ง หลงขอเข้าไปเก็บของข้างในก่อนนะคะ" พูดจบเธอก็รีบวิ่งเข้าไปในร้านทันที ปล่อยให้รุ่นพี่ทั้งสองหันมามองหน้ากันด้วยความมึนงง
"เจ้าหลงมันไม่ชอบให้เราแตะเนื้อต้องตัวจริง ๆ นะพี่ พี่คิดเหมือนผมไหม"
"น้องมันน่าจะมีเหตุผลแหละ แต่ก็นะ...บางทีฉันก็คิดว่าหลงเข้ากับใครไม่ได้เลย"
"ยกเว้นคุณซอล"
"อืม ใช่...ยกเว้นคุณซอล"
"แต่คุณจีนกลับมาแล้วนี่พี่ เรื่องระหว่างสองคนนั้นจะเป็นยังไงเนี่ย"
"เฮ้อ...เนี่ยแหละแก เรื่องที่ฉันกังวล"
ภายในร้านคาเฟ่แห่งหนึ่งที่ซอลมักจะมาเป็นประจำกับคนรักของเธอครั้นที่ยังรักกันดี แต่วันนี้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้กลับมาสู่จุดเดิมแล้วซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของคนทั้งสองเอง มันทำให้ซอลรู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไรชอบกล อีกทั้งเรื่องที่เธอได้สัญญากับหลงไว้ว่าจะไปกินลูกชิ้นปิ้งในมื้อเช้าร่วมกัน แต่เธอก็ผิดสัญญาเสียได้
"จีน...จะมาหาทำไมไม่บอกซอลก่อน"
"จีนก็บอกซอลแล้วไง แล้วซอลก็บอกว่าถ้าจะเจอกันก็มาเจอข้างนอกที่ไม่ใช่ที่ร้าน จีนก็ทำตามที่ซอลบอกแล้วนะ"
"อืมก็จริง แต่วันนี้ซอลต้องเข้าร้านน่ะจีน"
"อื้อ ได้สิ เดี๋ยวจีนไปส่งที่ร้านก็ได้นี่"
"คือจีน...อย่าทำแบบนี้ได้ไหม เราเลิกกันแล้วนะ"
"จีนทำอะไรผิดเหรอซอล ซอลบอกให้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เราก็มาเจอกันในฐานะเพื่อนไง จีนคิดถึงซอล ก็เลยอยากมาเจอ"
"ขออนุญาตเสิร์ฟเครื่องดื่มค่ะ อเมริกาโน่ร้อน กับช็อคโกแลตร้อนค่ะ" เมื่อพนักงานสาวมาเสิร์ฟเครื่องดื่ม จีนจึงชะงักเล็กน้อยพร้อมกับพยายามระงับอารมณ์ของตนเอาไว้ ใจจริงเธออยากโผเข้าไปกอดคนตัวเล็กเสียด้วยซ้ำ แต่เธอก็ไม่อาจทำแบบนั้นได้อีกแล้ว
"ซอลเปลี่ยนไปมากเลยนะรู้ตัวไหม เมื่อวานนี้เรายังดี ๆ กันอยู่เลย ทำไมวันนี่ซอลถึงได้เย็นชาใส่จีนแบบนี้"
"จีน ซอลไม่รู้นะว่าจีนกลับมาทำไม พี่ฟาบอกว่าจีนยังเรียนไม่จบเลยด้วยซ้ำ จีนทิ้งการเรียนมาเหรอ"
"ซอลจำไม่ได้จริง ๆ เหรอ ว่าวันนี้คือวันอะไร" สิ้นคำถามของจีน ทำเอาซอลถึงกับคิ้วขมวด พร้อมกับกลอกตาไปมาอย่างครุ่นคิด
"วันนี้คือวันเกิดของจีนไง ซอลลืมไปแล้วใช่ไหม"
"ฮะ!!? เฮ้ย!!" ซอลลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ เธอลืมแม้กระทั่งวันสำคัญของคนสำคัญหรือนี่
"อืม...ซอลลืมมันแล้วจริง ๆ ด้วย"
"ค...ค...คือว่า ซอลขอโทษนะจีน พอดีมันมีอะไรให้คิดเยอะแยะเต็มไปหมดเลยน่ะ ซอลเลยลืมไปเลย ขอโทษจริง ๆ นะ" จีนยิ้ม แต่แววตาของเธอกลับไม่ได้ยิ้มตามด้วยเลยแม้แต่น้อย
ใช่...ก็ซอลเอาแต่มองหาใครบางคนอยู่ตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน แม้แต่ยามหลับก็ยังละเมอชื่อของใครอีกคนที่เธอไม่เคยรู้จัก ซอลมักจะลืมวันเกิดของเธอแบบนี้มาตลอด จะเรียกว่าไม่เคยจดจำวันสำคัญของเธอเลยคงจะถูกมากกว่า มันทำให้เธอถึงกับเจ็บแปลบ แต่เธอต้องกักเก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใต้รอยยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้เห็นหน้าซอล...ก็เหมือนจีนได้ของขวัญจากซอลแล้วล่ะ" เธอพูดด้วยรอยยิ้ม
"เดี๋ยววันนี้ซอลเลี้ยงเองนะ อยากกินอะไรสั่งได้เลย เดี๋ยวเจ๊เลี้ยงเอง คิคิ"
"อืม ขอบคุณนะ"
"จีนสบายดีไหม"
"สบายดี นึกว่าจะไม่ถามแล้วนะเนี่ย"
"เฮ้ย...เพื่อนกลับมาทั้งที ก็ต้องถามไหมล่ะ"
แม้ซอลจะพยายามแก้ไขสถานการณ์ที่กระอักกระอ่วนนี้ให้กลับมาสดใสอีกครั้ง แต่ดูเหมือนกับว่า ยิ่งนานยิ่งรู้สึกว่าคล้ายกับมีเมฆหมอกมาปกคลุมทำให้อึดอัดจนเธออยากจะหนีออกไปจากที่ตรงเสียที
"แล้วซอลกับหลงเป็นยังไงบ้าง"
"ฮะ!? รู้ได้ไง รู้มาจากใคร"
"เมื่อกี้ซอลบอกว่ากำลังจะเริ่มต้นใหม่นี่นา ความสัมพันธ์คงกำลังไปได้สวยใช่ไหม" จีนไม่แม้จะตอบคำถาม แต่กลับยิงคำถามใส่ซอลอีกครั้งจนคนตัวเล็กเริ่มลุกลนว่าเธอไปรู้เรื่องนี้มาจากใครกัน
"จีน!! ใครเป็นคนบอก พี่ฟาเหรอ!?"
"อย่าเริ่มต้นใหม่กับใครถ้าไม่ได้รู้สึกกับเขาจริง ๆ นะซอล เพราะอีกฝ่ายคงจะเจ็บปวดน่าดู"
"จีน!!!"
ตุ๊บ!!!
ซอลใช้สองมือตบโต๊ะดังลั่นจนลูกค้าโต๊ะอื่นถึงกับหันมามองเธอเป็นตาเดียว แต่มันก็สามารถทำให้จีนหยุดพูดได้สำเร็จ
"ซอลไม่รู้นะว่าจีนไปรู้เรื่องนี้มาจากไหน แต่จีนอย่าคิดที่จะเข้าไปหาหลงหรือเข้าไปยุ่งกับหลงเด็ดขาด ไม่งั้นซอลไม่ยอมแน่! และถ้าอยากเป็นเพื่อนกันอยู่ก็อย่าพูดอะไรแบบนี้ออกมาอีก ในเมื่อจีนไม่ได้รู้ดีไปกว่าซอล!"
"แล้วซอลรู้ตัวเองดีแล้วเหรอ"
"ซอลรู้แน่!!"
"แล้วซอลคิดยังไงกับหลงล่ะ ตอบจีนได้หรือเปล่า" เจ้าตัวอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้เพื่อที่จะมาคว้าคอเสื้อของสาวสวยผมประบ่าด้วยอารมณ์ฉุนจัด
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะจีน จีนต้องการอะไรกันแน่!!"
"ต้องการซอล"
"เหอะ! อย่ามาพูดเพ้อเจ้อนะ ซอลจะไม่มีให้แม้แต่ความเป็นเพื่อนด้วยซ้ำถ้าจีนยังดูถูกซอลอยู่แบบนี้"
"ใช่ จีนดูถูก เพราะที่พูดมาทั้งหมดไม่มีอะไรที่มันไม่จริงเลย จีนแค่บอกว่าอย่าเริ่มต้นใหม่กับใครถ้าซอลไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาจริง ๆ ที่ผ่านมาจีนเสียใจมามากพอแล้ว จีนไม่อยากให้ใครมาเสียใจเพราะซอลอีก"
"จีนจะไปรู้อะไร!!? จีนนั่นแหละคือคนที่ทำให้ซอลเสียใจมาตลอด จีนไม่เคยใส่ใจซอลด้วยซ้ำ เอาแต่อ่านหนังสือ ถ้ารักการเรียนมากก็ไปแต่งงานกับการเรียนเลยสิ!!!" คนตัวเล็กตวาดลั่น แต่หญิงสาวผมประบ่ากลับดูใจเย็นอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอเพียงแค่ยิ้มมุมปากเท่านั้น
"แล้วคนที่ถูกลืมวันสำคัญตลอดตั้งแต่ที่รู้จักกันมา แล้วคนที่ไม่เคยถูกแฟนคอยใส่ใจหรือคอยดูแลเลย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าจีนปวดท้องประจำเดือนจนเข้าโรงพยาบาล แล้วคนที่ต้องนอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงแฟนมาก ๆ แต่แฟนกลับอ้างว่าไม่ว่าง พอจะไปหาก็ปฏิเสธ แล้วคนที่พยายามมีตัวตนในสายตาแฟนแต่แฟนกลับเหมือนมองหาใครก็ไม่รู้อยู่ตลอด แล้วคนที่ต้องหนีไปอ่านหนังสือทุกครั้งหลังจากที่มีอะไรกันเสร็จเพราะอีกคนหลับไปแล้วละเมอเรียกชื่อใครก็ไม่รู้ทุกครั้ง...หลง...หลง...หลง...ชื่อนี้ จีนได้ยินจนจำขึ้นใจ ซอลลองคิดดูนะว่าใครจะเจ็บปวดมากกว่า จีนทนมาตลอด เพราะจีนรักซอลมาก ตอบตัวเองให้ได้นะซอล ว่าซอลเคยรักจีนหรือเปล่า ไม่สิ...จีนต้องถามว่าซอลรักหลงบ้างหรือเปล่าสิถึงจะถูก หรืออยากให้ทุกอย่างมันเหมือนกับภาพที่เห็นแต่ก็ไม่ได้สนใจไยดีความรู้สึกอีกคนเลย จนมันจบลงแบบเดิมซ้ำ ๆ ซอลอยากให้มันจบแบบเดิมไหมล่ะ ตอบตัวเองให้ได้นะซอลว่ารู้สึกยังไง ถ้าตอบไม่ได้ ก็ปล่อยหลงไปเถอะ อ้อ...ซอลคงรู้สึกแย่ใช่ไหมที่จีนกลับมา เพราะซอลกลัวจีนไปบอกหลงใช่ไหมล่ะ ว่าซอด้วงที่หลงรู้สึกด้วย แท้จริงแล้วก็คือคุณซอลนั่นแหละ"
มือเล็กทั้งสองข้างสั่นเทาจนอ่อนแรงลงในที่สุด เพียงเพราะคำพูดที่คล้ายกับโดนหอกแหลมทิ่มแทงจนเธอแทบกระอัก นัยน์ตาสีดำที่มองมานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายที่ทำให้ซอลถึงกับน้ำตาเอ่อล้นออกมา
ความรู้สึกผิดเต็มประดาถาโถมเข้าใส่ เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย เธอไม่เคยใส่ใจคนตรงหน้าเสียด้วยซ้ำ ลืมแม้กระทั่งวันสำคัญ และเธอควรที่จะดีใจที่เพื่อนรักกลับมาหา แต่เธอกลับหวาดกลัวว่าความจริงจะถูกเปิดโปงจากคนรอบข้างจนเธอหวาดระแวงไปเสียหมด
"จีน...ซอลขอโทษ ฮึก ๆ ซอลขอโทษ"
