หญิงสาวผมสีดำขลับจ้องมองฝ่ามือทั้งสองข้างที่กำลังสั่นเทาด้วยความตื่นตระหนกผ่านแสงสลัวจากเสาไฟข้างทางที่สาดส่องเข้ามาในรถเพียงน้อยนิด ก่อนจะจับผสานกันเอาไว้และออกแรงบีบเล็กน้อยเพื่อเรียกสติของตนกลับมา แม้แต่นัยน์ตาสีดำที่เคยแข็งกร้าวตอนนี้กลับลุกลนเพราะเรื่องราวต่าง ๆ ที่เพิ่งจะประสบมามันประเดประดังเข้าใส่เธอจนแทบจะตั้งรับไม่ไหว
แววตาที่ว่างเปล่าของเด็กน้อยผู้นั้น...หลงยังจำได้ขึ้นใจ แววตาที่เต็มไปด้วยการโหยหาความรัก ความอบอุ่น ใช่...หลงเข้าใจดี แต่ใช่ว่าเธอจะยอมรับได้เสียทีเดียวว่านั่นคือน้องสาวของเธอเอง
"มัน...ไม่จริง...ใช่ไหมยาย..." เสียงพร่าที่เอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็น หัวใจของเธอก็ยังคงเต้นระรัว ตอนนี้เธอควรจะรู้สึกอย่างไรกัน
หลงควรจะรู้สึกอย่างไร...ดีใจอย่างนั้นหรือ ที่ตนมีน้องสาว เห็นใจอย่างนั้นหรือ...ที่ทั้งสองต่างก็มีชะตาไม่ต่างกันเท่าไรนัก โกรธอย่างนั้นหรือ...ที่แม่ไม่เคยบอกอะไรกับเธอเลย ความสับสนอลหม่านมันทำให้เธอยากที่จะควบคุมสติของตนได้ แม้เธอจะพยายามมากแล้วก็ตาม
พรึ่บ! ตุบ!
เมื่อประตูรถเปิดออกจนสัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากนอกรถ ก่อนประตูจะปิดลงพร้อมกับที่หญิงสาวตัวเล็กนำกระป๋องน้ำองุ่นแบบอัดก๊าซเย็น ๆ มาแนบที่แก้มของเธอ แต่หลงกลับนั่งก้มหน้านิ่งไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ
"กินเย็น ๆ นะ จะได้สดชื่น"
เพราะหลงยังคงนั่งเงียบ ดูจากท่าทีแล้วคงตื่นตระหนกอยู่เป็นแน่ ซอลจึงเปิดกระป๋องน้ำอัดลมเพื่อบริการแบบพร้อมดื่มและยื่นให้ในระดับสายตาที่หลงสามารถมองเห็นได้
"น้ำองุ่นเคียวโฮที่เธอชอบเลยนะ ไม่กินเหรอ เอ...หรืออยากให้เราป้อนด้วยปาก"
"ไม่เป็นไรค่ะ" หลงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ซอลจึงตัดสินใจวางกระป๋องน้ำอัดลมลงบนมือของเจ้าตัว ก่อนจะขับรถออกไปโดยไม่พูดอะไรเพิ่มเติม
แสงไฟจากถนนหนทางและจากรถราที่ขับสวนกันไปมา เสียงเพลงบนรถที่เปิดเคล้าคลอแบบไม่ดังมากนัก กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศที่เป็นกลิ่นประจำตัวคนรักของเธอเอง ทุกอย่างล้วนแล้วแต่ทำให้หลงผ่อนคลายลงได้ แม้จะไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างทางก็ตาม
หลงยังคงนั่งเงียบและถือกระป๋องน้ำอัดลมในมือ จากที่เคยเย็นเฉียบตอนนี้กลับกลายเป็นหยดน้ำรอบกระป๋อง ก่อนจะกระดกขึ้นดื่มในที่สุด ทำเอาคนที่ซื้อมาให้ถึงกับอมยิ้ม ตอนนี้หลงคงรู้สึกดีขึ้นบ้างแล้วกระมั้ง
"อยากได้กระป๋องใหม่ที่เย็น ๆ ไหม เราจะแวะร้านค้าแล้วลงไปซื้อให้"
"ไม่เป็นไรค่ะ กระป๋องนี้ยังเย็นอยู่เลย"
"แต่ก็ไม่เย็นเท่าตอนออกจากตู้แช่ใหม่ ๆ"
ซอลไม่ว่าเปล่า เธอเลี้ยวรถเพื่อที่จะจอดหน้าร้านค้าแห่งหนึ่ง ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในร้านและออกมาพร้อมกับกระป๋องน้ำองุ่นในมือ จนหลงได้แต่มองตามคิ้วขมวด
ตุบ!
"มาแล้ว! กระป๋องนี้เย็นกว่ากระป๋องเดิมแน่นอน มานี่ กระป๋องนั้นเดี๋ยวเรากินเอง" พูดจบเธอจึงยัดกระป๋องเย็น ๆ ใส่ในมือของคนหน้าดุและคว้ากระป๋องเดิมไปดื่ม ซึ่งการกระทำของเธอมันทำให้หลงคิ้วขมวดไม่เลิก
"พี่ทำอะไรของพี่น่ะพี่ซอล"
"กินเย็น ๆ จะได้สดชื่นไงคะ"
"ขอบคุณนะคะพี่ซอล แล้วทำไมพี่ต้องพาหลงออกมาข้างนอกด้วย พี่ชายพี่ยังอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย"
"เรารู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกแย่ เธอคงยังไม่พร้อมจะเจอหน้าแม่หรอกใช่ไหม เราก็เลยพาเธอออกมานั่งรถเล่นให้ใจเย็นลงก่อน"
แววตาของหลงนั้นแม้ไม่ต้องพูดอะไรซอลก็รับรู้ได้ว่าเธอคงกำลังสับสน มือน้อย ๆ ข้างหนึ่งจึงเอื้อมไปจับผมสีดำขลับทัดที่หลังหู ก่อนจะลูบศีรษะเธออย่างอ่อนโยน
"เราอยู่ข้าง ๆ เธอนะหลง" น้ำเสียงช่างอ่อนโยนเสียนี้กระไร คำพูดเพียงเท่านี้ หลงก็รู้สึกราวกับมีน้ำมาชโลมจิตใจเธอให้เย็นลงได้แล้ว
"พี่ซอล..."
"อืม?"
"หลงควรจะรู้สึกยังไงดี...หลง...สับสน..." หลงพูดเสียงแผ่วปลายพลางกับก้มหน้ามองกระป๋องน้ำองุ่นในมือจนอีกคนอดเป็นห่วงไม่ได้
"เราเข้าใจนะถ้าเธอจะสับสน แต่เราขออย่างเดียว...อย่าโกรธอย่าเกลียดน้องลูกจ๋าก็พอ เพราะน้องไม่รู้เรื่องอะไร"
"ทำไมหลงต้องโกรธน้องด้วย"
"เธอก็อาจจะไม่ได้โกรธหรอก แต่เรารู้ว่ามันยากที่จะยอมรับใช่ไหม" หลงผงกศีรษะทั้งที่ยังคงยังก้มหน้าอยู่ ซอลจึงได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะกุมมือเธอเอาไว้
"ระบายไหม เดี๋ยวเรารับฟังเอง"
"หลงไม่รู้ว่าจะพูดอะไร หลงไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงด้วยซ้ำ หลงงงไปหมดแล้ว แม่ไปมีน้องต้องแต่เมื่อไหร่ กับใคร หลงกับน้องลูกจ๋าคงไม่ได้เป็นลูกของพ่อคนเดียวกันแน่ ๆ"
"ไม่เป็นไรนะหลง ต่อให้ไม่ใช่พ่อคนเดียวกัน ยังไงน้องลูกจ๋าก็คือน้องสาวเธออยู่ดี และหลังจากนี้ครอบครัวเราจะเลี้ยงดูน้องลูกจ๋าอย่างดี เธอไม่ต้องห่วง"
"พี่ไม่รังเกียจแม่ของหลงเหรอ..." เธอถามพร้อมกับหันหน้ามาสบตาคนตัวเล็ก ซึ่งแววตาของเธอเต็มไปด้วยความสับสน ซอลจึงส่งยิ้มที่อบอุ่นกลับไป
"ทำไมเราต้องรังเกียจแม่เธอด้วยล่ะ"
"พี่ก็รู้ว่าแม่ทำอะไรกับหลงไว้ ไหนจะจากคำพูดป้าเจ้าของหออีก พี่คงรู้ใช่ไหมว่าแม่หลงเป็นคนยังไง"
"อืม เรารู้"
"รู้แบบนี้แล้วพี่ยังจะอยากเลี้ยงดูน้องลูกจ๋าอยู่ไหม แล้วนั่นก็เป็นแม่หลงด้วย มันเท่ากับว่าครอบครัวพี่อาจจะต้องเดือดร้อนเพราะแม่หลงสักวัน เพราะหลงรู้ดีพี่ซอล ว่าแม่เป็นคนยังไง ยิ่งรู้ว่าตอนนี้จะมีคนให้พึ่งพาคนใหม่แล้ว หลงยิ่งกังวล" ซอลเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งจับที่บ่าของหลงและออกแรงบีบเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ
"ฟังนะหลง ยิ่งได้รู้ว่าน้องลูกจ๋าไม่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างเหมาะสม เรายิ่งอยากอุปการะน้อง และต่อให้พี่ชายเราไม่รับน้องไป เรานี่แหละที่จะเป็นคนดูแลน้องสาวของเธอเอง ตอนนี้เราก็เหมือนกับเป็นครอบครัวเดียวกันนะหลง เราจะดูแลเธอ น้องลูกจ๋า และให้อาชีพกับแม่ของเธอ"
"เราเปลี่ยนแม่ไม่ได้หรอกพี่ซอล หลงพยายามมาตลอด แม่คงไม่ทำอะไรนอกจากนอนรอรับเงินไปวัน ๆ"
"เรารู้ว่าคนเราถ้าจะให้เปลี่ยนแบบปุบปับมันก็คงยาก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะเปลี่ยนไม่ได้นี่นา ถูกไหม?"
"..." หลงเงียบ แววตาของเธอแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เป็นไรหรอกนะหลง ให้ทุกอย่างมันค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป อย่าเพิ่งไปกลัวเลยนะ แม่เธออาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้"
"ค่ะ"
เพราะน้ำเสียงและการกระทำที่อ่อนโยนของคนตัวเล็กโดยแท้จึงช่วยให้จิตใจที่กำลังสับสนสงบลงได้ ซอลยิ้มและลูบศีรษะเป็นการส่งท้ายก่อนจะขับรถออกไป ซึ่งเธอขับวนไปเวียนมาไม่ไกลจากโรงพยาบาลมากนัก แต่การนั่งรถเล่นก็สามารถช่วยให้หลงใจเย็นลงได้จริง ๆ
"พี่ซอล"
"อืม ว่าไง"
"พี่ชายพี่เป็นยังไงบ้างคะ ถูกหลงวิ่งชนแรงขนาดนั้น เขาไม่โกรธหลงใช่ไหม"
"อืม ไม่โกรธหรอก เราบอกพี่ชายไปว่าเธอเห็นผี ก็เลยแตกกระเจิงออกมา ฮ่า ๆ ๆ"
"ทำไมพี่พูดไปแบบนั้นล่ะคะ"
"เราคิดว่าเธอคงไม่พร้อมจะให้ทุกคนรู้เกี่ยวกับแม่น่ะ ขอโทษนะที่ต้องบอกไปแบบนั้น"
"ไม่เป็นไรค่ะ ยังไงก็ขอบคุณนะคะ"
"อืม แล้วตอนนี้พร้อมจะเจอแม่หรือยัง"
"เรากลับกันเลยได้ไหมคะ หลงยังไม่พร้อมจริง ๆ"
"ได้สิ ไว้พร้อมเมื่อไหร่เราค่อยไปเยี่ยมแม่เธอด้วยกันนะ เดี๋ยวเราพาไปเยี่ยมต่างหาก ไม่ต้องไปพร้อมพี่ชายเรา"
"..."
จู่ ๆ ความน้อยเนื้อต่ำใจก็แล่นเข้ามาในความคิดของหลงจนเธอได้แต่นั่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป การที่ซอลไม่ได้บอกเรื่องแม่ของเธอ หรือในใจลึก ๆ ก็ยอมรับแม่ของเธอไม่ได้หรืออย่างไร
ถ้าหากพี่ซอลรับแม่ไม่ได้ล่ะ...
ถ้าหากพี่ชายของพี่ซอลไม่ชอบแม่ขึ้นมา...
ถ้าหากครอบครัวของพี่ซอลรังเกียจครอบครัวของเราล่ะ....
กลัวเหลือเกิน...กลัวว่าระหว่างเรากับพี่ซอลมันจะไปไม่รอด...
หลงได้แต่เก็บความกังวลเอาไว้ในใจ ในขณะที่ซอลก็นิ่งเงียบไปด้วยเช่นกัน ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรเพิ่มเติมหลังจากนี้ สีหน้าของซอลก็ดูคล้ายกับคนมีเรื่องกังวลใจไม่ต่างกัน เพียงแค่เธอไม่พูดออกมาก็เท่านั้น
ตั้งแต่พี่ซอลรู้ว่านั่นคือแม่เรา พี่ซอลก็พูดน้อยลง ซึ่งมันผิดปกติ พี่ซอลกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ....
"เอาเหมือนเดิมค่ะ" ซอลเอ่ยสั่งกับพนักงานหนุ่มร้านบะหมี่เกี๊ยวด้วยรอยยิ้ม ซึ่งทั้งเธอและหลงมากินบ่อยจนเรียกได้ว่าสามารถสั่งคำว่า 'เหมือนเดิม' พนักงานก็จำได้แล้ว
"พี่ไม่เบื่อเหรอคะพี่ซอล กินแต่อะไรเดิม ๆ ทุกวันเลย"
"ไม่นะ เราเป็นคนที่ชอบกินอะไรเดิม ๆ น่ะ กลัวว่าถ้าเปลี่ยนร้านมันจะไม่อร่อย หรือเปลี่ยนไปกินอย่างอื่นมันจะไม่ถูกปาก แต่ถ้าเธอเบื่อก็บอกเราได้นะ เราจะได้พาเธอไปกินอย่างอื่น"
"ไม่เป็นไรค่ะ หลงก็เหมือนกัน"
"เมื่อก่อนน่ะจีนจะพาเราไปหาร้านอร่อย ๆ กินตลอดเลย แต่อร่อยของจีนกับอร่อยของเรามันไม่เหมือนกัน ฮ่า ๆ" เธอพูดอย่างร่าเริง แต่หลงกลับเจ็บแปลบเมื่อเธอพูดถึงใครอีกคน
สีหน้าและแววตาของหลงเปลี่ยนไปทันที เรื่องนี้มันกวนใจเธอมาทั้งวันแล้ว ไหนจะเรื่องที่ได้ยินรุ่นพี่ที่ร้านพูดถึงคนรักของเธอในทางเสีย ๆ หาย ๆ อีก ไม่ชอบเอาเสียเลย และแน่นอนว่าการที่จู่ ๆ หลงเงียบไปแบบนี้ ซอลก็สังเกตเห็นได้
"หลง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ" เธอตอบเสียงแข็ง
"ไม่เอาสิ เธอเป็นอะไรก็บอกเราได้นะ เรารับฟังเธอได้ทุกเรื่องเลย"
"หลงไม่ชอบเลยเวลาพี่เอาแต่พูดถึงคุณจีน" ซอลชะงักเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงยิ้มร่าอย่างไม่ได้ยี่หระกับสิ่งที่หลงต้องการจะสื่อสารกับเธอ
"ทำไมอะ เธอหึงเราเหรอ ฮ่า ๆ"
"..." หลงเงียบ
"เอาจริงเหรอเนี่ย นี่น้องหลงหึงพี่ซอลเหรอคะ ฮ่า ๆ"
"พี่ซอล หลงไม่ชอบจริง ๆ"
"โอเค ๆ จะไม่พูดแล้ว แต่มันไม่มีอะไรนี่นา เรากับจีนก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งนาน เราอยากให้เธอเข้าใจในส่วนนี้นะ"
เพื่อน...ที่เคยคบกันมาก่อนน่ะเหรอ... หลงคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
เมื่อชามบะหมี่เกี๊ยวถูกนำมาเสิร์ฟสองที่ หลงจึงก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าโดยไม่พูดไม่จา ซึ่งซอลรู้ดีว่าเธอคงพูดมากเกินไปจนทำให้หลงไม่พอใจ
บรรยากาศวันนี้มันดูกระอักกระอ่วนอย่างไรชอบกล เป็นครั้งแรกเลยด้วยที่หลงไม่รับสายเธอแถมยังปิดเครื่องหนีไปดื้อ ๆ ตอนได้มาเจอหน้ากันก็พูดเสียงแข็งเรื่องระหว่างเธอกับจีน
จะว่าเครียดเรื่องแม่ก็จริงอยู่ แต่ทำไมถึงลามมาเป็นเรื่องจีนได้ล่ะ... ซอลได้แต่คิดในใจและกินบะหมี่เกี๊ยวเงียบ ๆ เช่นกัน
ครืน ครืน ~
เมื่อโทรศัพท์มือถือของซอลสั่นครืดในกระเป๋าถือ เธอจึงรีบล้วงออกมาซึ่งนั่นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นคนที่เพิ่งจะพูดถึงนั่นเอง เธอจึงเหลือบมองหลงเล็กน้อย ก่อนจะกดรับสายด้วยความกระอักกระอ่วน
"ว่าไง"
"..." หลงยังคงนั่งกินแบบไม่พูดไม่จา พร้อมกับสังเกตท่าทีของคนรักที่เปลี่ยนไปขณะคุยโทรศัพท์ สีหน้าของเธอดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาก็ดูลุกลนคล้ายกับคนกำลังปิดปังอะไรบางอย่าง
"คือ...วันนี้ซอลไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่"
"..."
"ต้องเป็นวันนี้เท่านั้นเหรอ"
"..."
"ก็บอกมาตรง ๆ สิว่ามีเรื่องอะไร"
"..."
"ไม่ได้! วันนี้ไม่ได้จริง ๆ ไว้ค่อยคุยกันนะ ตอนนี้ซอลกินข้าวอยู่"
สีหน้าของซอลดูแปลกไปเล็กน้อยหลังจากที่กดวางโทรศัพท์ไปแล้ว แต่เธอก็ยังไม่ได้พูดอะไรออกมา และหลงก็ไม่ได้ถามอะไรเธอเช่นกัน แต่ท่าทีกระวนกระวายแบบนั้นมันทำให้หลงสังหรณ์ใจไม่ดีอย่างไรชอบกล เธอจึงยื่นขาไปสัมผัสกับขาคนตัวเล็กจนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งโหยง
"อ๊ะ!? ตกใจหมด!"
"ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นคะ"
"นึกว่าอะไรมาโดนขา"
"ขาหลงนี่แหละ"
"อะไร เอาขามาโดนเราทำไมน่ะ"
"ก็แค่...อยากอยู่ใกล้ ๆ"
สิ้นคำพูดของหลง ความเงียบก็เข้ามาปกคลุมเธอทั้งสอง ใช่...วันนี้มันแปลกไปหลายอย่าง ทำไมพี่ซอลถึงได้ดูห่างเหินนัก แถมยังดูเงียบผิดปกติ ทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวน่ะมักจะพูดไม่หยุด และก็ชอบเข้าหาเธอจนทำให้หงุดหงิดเสมอ ครั้งนี้เจ้าตัวกลับเอาแต่เงียบ
ทำไมฉันถึงไม่สามารถฟังความคิดของพี่ซอลได้...พี่กำลังปิดปังอะไรอยู่งั้นเหรอพี่ซอล พี่กำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมพี่ไม่พูดออกมา... หลงคิดในใจ
หลงเป็นอะไรนะ...วันนี้ทำไมถึงดูแปลก ๆ ใครทำให้หลงรู้สึกไม่ดีกับจีนหรือเปล่า เพราะจะบอกว่าเครียดเรื่องแม่ก็ไม่น่าใช่ ทำไมจู่ ๆ ถึงบอกว่าไม่ชอบที่เราพูดถึงจีนล่ะ...เฮ้อ...เกิดอะไรขึ้นกันนะ แล้วทำไมวันนี้จีนต้องดึงดันที่จะเจอเราให้ได้ด้วย พอหลงบอกว่าไม่ชอบให้พูดถึงจีน ใครล่ะจะกล้าไปเจอ... ซอลคิดในใจ
หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดมิเนียมพร้อมกับอาบน้ำอาบท่าแบบเสร็จสรรพเตรียมพร้อมที่จะเข้านอนแล้ว วันนี้ซอลสวมเสื้อสีดำตัวโคร่งของหลงอย่างที่เคยใส่พร้อมกับกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอน ก็เพราะหลงเคยบอกว่าไม่ชอบให้แต่งตัวโป๊น่ะสิ เธอจึงอยากทำให้คนรักของตนสบายใจ
วันนี้ซอลเขียนไดอารี่เสร็จเร็วกว่าทุกวัน เธอจึงนอนรออยู่บนเตียง แต่เมื่อหลงเดินออกจากห้องน้ำ เจ้าตัวกลับเดินไปทางโซฟา เธอจึงได้แต่มองตามด้วยความฉงน
"เธอจะไปไหนน่ะ ยังไม่นอนเหรอ"
"หลงว่าจะนอนที่โซฟา"
"ทำไมล่ะ!?"
"วันนี้หลงรู้สึกหงุดหงิด กลัวว่าจะวีนใส่พี่"
"เฮ้อ...ที่แท้วันนี้เธอก็หงุดหงิดเพราะประจำเดือนนี่เอง เราก็กังวลอยู่ตั้งนานว่าเธอเป็นอะไร"
"พี่คิดว่าหลงเป็นอะไร"
"ใครจะไปรู้เล่า ก็เธอมีท่าทีแปลก ๆ เราก็ไม่กล้าถาม กลัวว่าเธอจะรำคาญ"
หลงไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ก่อนจะกระพือผ้าห่มเตรียมที่จะนอนลงบนโซฟา แต่แฟนสาวตัวเล็กกลับวิ่งแจ้นกระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาเสียก่อน จนเจ้าตัวได้แต่จ้องมองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"พี่ทำอะไรของพี่น่ะ"
"เราจะมานอนกับเธอไง คิกคิก"
"ไปนอนบนเตียงดี ๆ"
"งั้นเธอก็ไปนอนกับเรา"
"ไม่ ปกติพี่ก็ให้หลงนอนโซฟาอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เอาสิน้องหลง ไหนตอนเช้าบอกว่าจะทำให้พี่ซอลมีความสุขไงคะ" ซอลกระตุกชายเสื้อสีดำของหลงเบา ๆ ซึ่งท่ามีของเธอนั้นหลงรู้ได้ทันทีว่าเจ้าตัวกำลังต้องการอะไร
"วันนี้หลงเครียด ๆ ขอเป็นวันหลังได้ไหม"
"ได้ งั้นก็มานอนตักเรานี่ เดี๋ยวเราจะนวดให้"
"พี่ซอล..."
หลงกดเสียงให้ต่ำลง แต่คนตัวเล็กหาได้ยี่หระไม่ เธอคว้าข้อมือและดึงร่างของหลงให้ก้าวขึ้นไปบนโซฟาคร่อมร่างของเธอ ก่อนจะใช้เรียวแขนทั้งสองข้างโอบรอบท้ายทอยจนหลงจ้องเธอตาเขม็ง
"อย่าทำหน้าดุแบบนั้นสิ เรากลัวนะ"
"กลัวเหรอ ไม่เห็นว่าพี่จะกลัวหลงตรงไหนเลย"
"กลัวนะ แต่เราอยากอยู่ใกล้เธอมากกว่า"
"..." หลงเงียบ ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
"ไหน...วันนี้รู้สึกไม่ดียังไงบ้าง เล่าให้เราฟังหน่อยสิ เดี๋ยวพี่ซอลจะรับฟังน้องหลงเองค่ะ"
"ช่างมันเถอะค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หลงก็ดีขึ้น พี่ไปนอนบนเตียงดี ๆ เถอะ"
"นอนบนตัวเธอได้เปล่าล่ะ..."
น้ำเสียงและแววตาที่ดูเย้ายวนอย่างไรชอบกล หลงไม่เคยเห็นแฟนสาวมีท่าทีแบบนี้มาก่อนเลย คล้าย ๆ กับว่า...พี่ซอลกำลังยั่วยวนเธออย่างไรอย่างนั้น
ซอลยังคงจ้องตาเธอแบบไม่ละสายตา มือข้างหนึ่งค่อย ๆ ไล้จากท้ายทอยลงมาที่ต้นคอระหงจนลมหายใจของหลงเริ่มที่จะติดขัดและกลืนน้ำลายดังอึก
ใช่...พี่ซอลกำลังยั่วอารมณ์ฉันอยู่แน่ ๆ
สิ้นเสียงคิด หลงจึงก้มลงประทับริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างอ่อนโยน แต่ครั้งนี้ซอลกลับเร่งจังหวะจูบอย่างดูดดื่มตั้งแต่ต้น ซึ่งมันมันทำให้หลงตั้งตัวไม่ทัน แต่ถึงกระนั้นเธอก็คล้อยตามอีกคนโดยไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน
จังหวะจูบในวันนี้ดูดดื่มและเร่าร้อนกว่าทุกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอเคยจูบคนตัวเล็กจนปากปวมเจ่อมาแล้ว แต่ครั้งนี้เรียกได้ว่าเธอกำลังถูกควบคุมเลยก็ว่าได้ จนร่างของเธอถูกบังคับให้พลิกตัวนั่งลงกับโซฟา ก่อนที่คนตัวเล็กจะลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตักและก้มลงจูบเธออย่างดูดดื่มราวกับหิวกระหายก็ไม่ปาน
"พ...พี่ซอล...แฮก ๆ"
ลมหายใจของหลงหอบแฮก ๆ เมื่อพยายามผละริมฝีปากออก เพราะเธอไม่ต่างจากโดดสูบวิญญาณ หัวใจของเธอเต้นระรัวจนร่างกายร้อนผ่าวไปหมด ไม่ต่างกับไฟกำลังแผดเผาร่าง
"พี่ซอล...หลงร้อน แฮก ๆ"
ยิ่งเห็นปฏิกิริยาของหลงตอบโต้อย่างเว้าวอน ซอลจึงเลิกเสื้อคอกลมสีดำที่หลงสวมอยู่ออกจนเหลือแค่เพียงบราสีดำ ซึ่งเครื่องปรับอากาศอุณหภูมิต่ำไม่ได้ช่วยคลายความเร่าร้อนได้เลยแม้แต่น้อย แต่มันราวกับกำลังสุมไฟบนร่างกายของเธอเสียด้วยซ้ำ
"ทำไมเธอต้องเป็นประจำเดือนด้วยนะ...ไม่งั้นคืนนี้เราคง..."
"หลงเป็น แต่พี่ไม่ได้เป็น...แฮก ๆ" หลงออกแรงอุ้มร่างคนตัวเล็กราวกับอุ้มตุ๊กตาเพื่อที่จะพาไปยังเตียงนอนขนาดคิงไซส์สีชมพูที่วันนี้จะกลายเป็นวิมานแห่งความสุขของเธอเอง
จากที่เคยอ่อนโยน วันนี้หลงไม่ต่างจากแม่เสือสาวผู้หิวกระหายเหยื่อ เพียงเพราะถูกยั่วยวนจากแฟนสาวนั่นเอง ร่างคนตัวเล็กถูกปลดเปลื้องอาภรณ์จนหมดสิ้น ก่อนจะถูกซุกไซร้อย่างไม่มีปราณี ไม่ให้หลงเหลือแม้แต่กลิ่นกาย เพราะเธอขอเป็นเจ้าของแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
หากได้กล้าเพียงครั้งหนึ่ง ความกล้าก็จะยิ่งโหมปะทุขึ้นเป็นทวีคูณ ใช่...เพลงรักในครั้งนี้มันเร่าร้อนกว่าเดิมมาก เร่าร้อนจนแทบจะแผดเผาทั้งสองให้เป็นจุณ ร่างบางถูกอีกคนโหมความรักเข้าใส่จนแทบดิ้นพล่าน อีกทั้งเสียงครวญแห่งความสุขสมดังออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่อาจกดกลั้นเอาไว้ได้
ดวงไฟจากโคมไฟข้างหัวเตียงสั่นไหวตามจังหวะรักที่ทั้งสองต่างมอบให้กัน เสียงกระทบจากฝ่ามือดั่งฝีพายในน้ำกระแสเชี่ยว หลงแทบจะไม่ต้องเล้าโลมเธอเสียด้วยซ้ำมันก็หลั่งออกมามากพอสำหรับบทเพลงรักในค่ำคืนนี้แล้ว และมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ
"อือ...อื๊อ!! อื๊อ!!! อ๊า!!!!"
กว่าเพลงรักจะจบลงก็เล่นเสียร่างของคนตัวเล็กถึงกับอ่วม ใครล่ะจะไปคาดคิดว่าคนหน้าดุผู้นี้จะจุดไฟได้ง่ายถึงเพียงนี้ กว่าไฟรักจะมอดลง ก็ต้องผ่านท่วงท่าและจังหวะรักนับครั้งไม่ถ้วนจนเจ้าตัวถึงกับหมดแรงบนอกคนตัวเล็กและผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น
ร่องรอยของเพลงรักก็ยังคงหลงเหลือท่วมฝ่ามือของหลงและเปรอะไปทั่วผ้าปูที่นอนสีชมพู ร่างของซอลนั้นสั่นระริกเพราะครั้งนี้เรียกได้ว่าเธออ่วมจริง ๆ
"ทำไมยั่วขึ้นแบบนี้นะ..." ซอลบ่นพึมพำขณะลูบศีรษะคนที่หลับซบอยู่ในอ้อมกอดของเธอ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อโทรศัพท์สั่นครืดอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เธอจึงรีบกดรับทันทีเพราะกลัวว่าจะไปรบกวนอีกคนเข้า
"ฮัลโหล ทำไมโทรมาดึก ๆ แบบนี้ล่ะ"
"ซอลลงมาหาจีนหน่อยสิ ตอนนี้จีนอยู่ที่คอนโดซอลแล้ว"
"จีนมาทำไม!? ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่สะดวก ไว้ค่อยเจอกันพรุ่งนี้นะ" ซอลพยายามเบาเสียงให้มากที่สุดเพราะกลัวหลงจะตื่นมาได้ยินเสียงของเธอ แต่หารู้ไม่...ว่าหลงกำลังแอบฟังเธออยู่เงียบ ๆ
"ไม่ได้ ต้องคืนนี้เท่านั้น"
"มีอะไรด่วนขนาดนั้นน่ะ"
"ลงมาหาจีนเถอะน่า เดี๋ยวก็รู้เอง"
"บอกมาเถอะ อย่ามีลับลมคมในได้ไหม"
"ลงมา อย่าให้จีนรอนานนะ บาย..."
"อ๊ะ...จีน!"
ปลายสายไม่รอให้เธอตอบกลับไปก็กดตัดสายไปเสียแล้ว ซอลจึงได้แต่จิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันไปมองอีกคนที่ยังคงหลับตาพริ้ม เธอจึงรีบลุกขึ้นคว้าเสื้อผ้าของตนขึ้นมาสวมและวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
ทำไมต้องมาหากันดึก ๆ แบบนี้ด้วย...
หลงลืมตาขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นตึกตักราวกับจะทะลุออกมาจากอก มันอะไรกันนักกันหนา ทั้ง ๆ ที่คนรักของเธอก็ปฏิเสธไปถึงขนาดนั้นแล้ว ทำไมถึงยังดื้อดึงจะเจอหน้ากันให้ได้ หลงจึงรีบยันร่างของตนให้ลุกขึ้นและคว้าเสื้อขึ้นมาสวม ก่อนจะรีบเดินตามไปด้วยสภาพที่อิดโรยจากเพลงรักเมื่อสักครู่
เมื่อลงมาถึงที่ล็อบบี้คอนโดมิเนียม หลงพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ ทั้งที่เห็นแค่เพียงเงาพร่ามัว แต่เธอจำลักษณะของแฟนสาวได้ดี เธอสวมสีดำทั้งชุด และตัวเล็ก แต่เธอก็ต้องชะงักเมื่อเห็นเงาราง ๆ เป็นร่างของคนสองคนยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอมากนัก เธอจึงพยายามหาที่หลบและเดินเข้าไปให้ใกล้มากขึ้น จนภาพทุกอย่างเริ่มชัดเจนขึ้น
ภาพหญิงสาวผมสีบลอนด์ทองที่กำลังหยอกล้อกับหญิงสาวร่างสูงโปร่งผมสีดำประบ่าด้วยการชกไปที่ต้นแขนย้ำ ๆ หลายครั้ง และหัวเราะร่ากันอย่างสนุกสนาน และหลังจากที่หญิงสาวร่างสูงโปร่งพูดอะไรบางอย่าง คนตัวเล็กก็ยืนแน่นิ่งก่อนจะกระโจนเข้าไปสวมกอดกันแน่น
ร่างคนตัวเล็กถูกอุ้มจนขาลอย ดูก็รู้ว่าคงกำลังดีใจกับอะไรบางอย่าง แต่ท่าทีแบบนั้นมันทำให้หลงเจ็บจนมือของเธอกำแน่นและสั่นเทา นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน ทั้งสองแอบมาเจอกันในเวลาดึก ๆ ดื่น ๆ แถมยังดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ แต่หลงก็ยังยืนมองดูเหตุการณ์อยู่อย่างนั้นแบบไม่คิดในแง่ร้าย ก็ทั้งสองเป็นเพื่อนกันนี่นา...มันคงไม่แปลกหากจะทำตัวสนิทสนมแบบนั้น แต่ทว่า...
จู่ ๆ ทั้งสองก็เดินจูงมือกันออกจากคอนโดมิเนียม หลงจึงรีบวิ่งตามออกไปทันทีจนได้พบว่าทั้งสองก้าวขึ้นไปบนรถสปอร์ตคันหรู เธอไม่รู้เลยว่าคนรักของเธอขึ้นไปทำอะไรบนรถ และขึ้นไปทำไมกันในเวลาแบบนี้ ซึ่งเจ้าของรถคันนั้นไม่ได้สตาร์ทรถแต่อย่างใด จะไม่ให้กังวลก็คงไม่ได้ เพราะมันผิดปกติเกินไป ทั้งสองขึ้นไปทำอะไรกัน...
หลงตัดสินใจเดินตามไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่บนลานจอดรถด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ใจหนึ่งมันบอกให้เธอเชื่อใจคนรัก แต่อีกใจหนึ่งเธอก็หวาดกลัว...กลัวว่าเธอจะถูกหลอกอย่างที่ใครต่อใครกล่าวหา
เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ขึ้น ภาพทุกอย่างมันก็กระจ่างชัดขึ้น ภาพหญิงสาวผมสีบลอนด์กำลังสวมกอดใครอีกคนบนรถสปอร์ต ตอนนี้ร่างกายของหลงชาจนไร้ความรู้สึกจนเธอได้แต่ยืนแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น น้ำตาเจ้ากรรมที่ไม่รู้มาจากไหนต่างรินไหลออกมา หัวใจของเธอในตอนนี้...มันกำลังแตกสลาย
เมื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับเงยหน้าขึ้นเธอก็ต้องสะดุ้งโหยงและรีบผละออกจากอ้อมกอดด้วยดวงตาที่เบิกโพลง หญิงสาวตัวเล็กจึงหันขวับมามองและดวงตาเบิกโพลงไม่ต่างกัน
"หลง!!"
เสียงที่ดังออกมาจากด้านในรับรู้ได้ว่าเจ้าตัวคงตกใจมากเป็นแน่ ตกใจเสียจนลนลานเปิดประตูไม่ถูก แต่เมื่อเธอเปิดประตูได้ หลงก็วิ่งหนีเธอไปเสียแล้ว
"หลง!!! เดี๋ยวก่อน!!!"
"เชี่ย!!! ไหนบอกว่าหลงหลับไปแล้วไง!!?" หญิงสาวผมประบ่าถึงกับสบถออกมาพร้อมกับขยุ้มผมของตนด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อลงมาจากรถ
"หลง!!! หยุดนะ!!! ฟังเราก่อน!!!" ซอลพยายามเร่งฝีเท้าจนวิ่งตามหลงทันเพราะเจ้าตัวแทบไม่หลงเหลือเรียวแรงจะวิ่งต่อแล้ว จนในที่สุดซอลก็คว้าที่ข้อมือของเธอได้
หลงหันมามองเธอด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความสับสน ใบหน้าของเธอเปียกปอนไปด้วยน้ำตา เสียงสะอื้นนั้นบีบหัวใจของซอลเหลือเกิน
"ได้โปรด...ฟังเราอธิบายก่อนนะหลง"
"พี่ทำแบบนี้กับหลงได้ยังไง!!!? ฮึก ๆ ฮือ ๆ"
"หลง...ใจเย็น ๆ นะ แล้วฟังเราก่อน มันไม่มีอะไรจริง ๆ"
"ไม่มีอะไรงั้นเหรอ!? พี่พูดมาได้ยังไง!!! ถ้าหลงไม่ลงมาหาพี่ พี่คงได้กับเขาบนรถไปแล้ว!!!" ซอลถึงกับชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่หลงตวาดกลับมา น้ำตาจึงค่อย ๆ รินไหลออกมาช้า ๆ เธอจุกเสียจนพูดอะไรไม่ออก
"หลงน่าจะเชื่อทุกคน ฮึก ๆ หลงไม่น่าเชื่อพี่เลย ไม่งั้นหลงคงไม่เจ็บขนาดนี้!! ใคร ๆ ก็เตือนหลงว่าพี่น่ะไม่เคยรักใครจริง พี่ก็เอาแต่ความสุขของตัวเอง อยากได้อะไรก็ต้องได้ ฮึก ๆ ดีใจด้วยนะพี่ซอล ที่พี่ได้ใจหลงไปแล้ว มันสมใจพี่หรือยัง ฮึก ๆ"
ตอนนี้ซอลเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน แต่เธอทำได้แค่ยืนร้องไห้และกัดฟันเอาไว้แน่น เธอไม่แม้แต่จะอธิบายอะไรออกมา ทั้ง ๆ ที่นี่ควรจะเป็นโอกาสที่เธอจะได้อธิบายสิ่งที่มันเกิดขึ้น แต่เธอก็ยังคงเงียบคล้ายกับยอมรับเป็นนัยแล้ว ว่าสิ่งที่หลงพูดมันคือเรื่องจริง
"ที่พี่พยายามทำดีกับหลงมันเพื่ออะไรเหรอคะ พี่ทำแบบนั้นทำไม อ้อ...คงเพราะอยากเอาชนะคนเย็นชาแบบหลงสินะ พี่เก่งนะที่ทำได้ พี่ทำให้หลงรักได้ และตอนนี้หลงก็ไม่ต่างจากหมาตัวหนึ่ง...ฮึก ๆ ก็ว่า...ทำไมถึงได้ดูแสนดีขนาดนั้น ที่ผ่านมามันคงปลอมทั้งหมดสินะ คนอย่างพี่น่ะ ไม่เคยรักใครจริงหรอก พี่เอาแต่ความสุขของตัวเอง ขอแค่ได้มีความสุขกับคนที่อยากได้!"
"ที่ผ่านมาเธอมองเราแบบนั้นเองเหรอหลง..." สิ้นเสียงของซอล ทำเอาหลงถึงกับชะงัก
คนตัวเล็กไม่ได้มีท่าทีสำนึกผิดใด ๆ ทั้งนั้น แต่เธอจ้องมองเข้ามายังนัยน์ตาของหลงแบบไม่ละสายตา คล้าย ๆ กับเป็นเชิงว่า เธอกำลังแสดงความจริงใจผ่านแววตา แต่ถึงกระนั้น หลงก็ไม่มีอะไรต้องเชื่อเธออีกแล้ว
"ที่เราทำดีกับเธอ เธอมองว่าเราหวังอะไรจากเธอสินะ"
"หรือมันไม่จริง"
"อืม ก็จริง เราหวัง...เราหวังว่าสักวันเธอจะรักเรา และไม่ตัดสินเราเหมือนคนอื่น แต่เปล่าเลย...เธอเลือกที่จะเชื่อคนอื่นมากกว่าที่จะเชื่อเรา"
"ก็เพราะหลงเชื่อพี่นั่นแหละ...หลงถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ ที่ผ่านมา มันมีอะไรจริงบ้างงั้นเหรอ พี่มีแต่คำโกหกหลอกลวง พี่ไม่เคยจริงใจกับหลงเลย พี่แค่อยากนอนกับหลง"
"เหรอ? เราไม่จริงใจงั้นเหรอ"
"ใช่ เพราะพี่มันเห็นแก่ตัว!!"
สิ้นคำของหลงคล้ายกับมีหอกแหลมพุ่งเข้าใส่หัวใจของซอลจนเธอถึงกับขาทรุดลงกับพื้น เธอกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ก่อนจะระเบิดมันออกมาในที่สุด ภาพที่เห็นทำเอาหลงถึงกับหัวใจหล่นฮวบราวกับตกเหวลึก เสียงสะอื้นราวจะขาดใจมันบีบหัวใจของเธอเหลือเกินแต่เธอก็ยังคงยืนนิ่งไม่ได้เข้าไปประคองคนตัวเล็กแต่อย่างใด
"ฮือ ๆ ที่ผ่านมาเรายังทำดีกับเธอไม่มากพอเหรอหลง ฮือ ๆ จะต้องให้เราทำยังไง เราถึงจะหลุดพ้นจากคำว่าเห็นแก่ตัวสักที!? ฮือ ๆ" เธอเงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา ใบหน้าของเธอแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก ทำเอาหลงถึงกับกำมือแน่นจนสั่นเทาไปทั้งตัว
"เราเลิกกันเถอะพี่ซอล ไม่ต้องพยายามอะไรเพื่อหลงทั้งนั้นแหละ มันดูปลอม...ไม่ต้องยุ่งกับครอบครัวหลงด้วย หลงจะดูแลทุกคนเอง"
"หลง...เธอไม่คิดจะฟังอะไรจากเราหน่อยเหรอ ฮึก ๆ"
"ไม่...ไม่จำเป็น เพราะที่ผ่านมา พี่ยังไม่เคยจริงใจกับหลงเลย ครั้งแรกพี่เข้าหาหลงยังไง ครั้งนี้มันก็คงไม่ต่างกัน"
สิ้นเสียงพูด หลงจึงกัดฟันเดินจากไปทั้งน้ำตา เสียงสะอื้นที่ดังไล่หลังมามันทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะก้าวเดินต่อ แต่จะให้อยู่ตรงนี้มันก็เกินกว่าที่เธอจะรับไหวแล้ว
สิ่งที่เธอมอบให้อีกคนนั้น มันคือทั้งชีวิตของเธอ แต่เพราะเหตุใดกัน...ทำไมสิ่งตอบแทนที่เธอได้กลับมามันคือการหลอกลวง เธอให้ใจคนจอมปลอมไปทั้งหมดแล้ว ตอนนี้เธอแทบเจียนตาย...
