กว่าหลงและซอลจะเดินกลับมาถึงร้านก็เป็นเวลาปิดร้านเข้าไปแล้ว ระหว่างที่เดินทางกลับนั้น หลงยังมีท่าทีเข้าถึงยากอย่างเช่นทุกครั้ง ไม่มีการพูดคุยใด ๆ นอกจากเจ้าตัวจะเดินล้วงกระเป๋าและเดินเงียบ ๆ ผิดจากซอลที่คอยเฝ้ามองเธอจากทางด้านหลัง ใกล้กันเพียงแค่เอื้อมเท่านั้น แต่กลับไม่สามารถคว้าหัวใจของคนตรงหน้าได้เลย
ซอลก้มมองดูกระป๋องน้ำผลไม้อัดลมที่ถืออยู่ในมือ รอยยิ้มจาง ๆ ของคนที่ยื่นให้มันทำให้เธอคิดไม่ตก ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าหลงเป็นคนแบบไหนกันนะ บ้างก็ดูอ่อนโยน บ้างก็ดูเย็นชา บ้างก็ดูเปราะบาง และบ้างก็ดู...ไร้ความรู้สึก
"ขอบคุณนะที่เดินมาส่ง"
"ยังไงหลงก็ต้องเดินกลับทางนี้อยู่แล้ว" หลงยักไหล่และตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งในแบบฉบับของเธอ
"นั่นสินะ งั้นก็กลับดี ๆ ล่ะ"
"ค่ะ แล้ววันนี้พี่กลับบ้านยังไง"
"เดี๋ยวมีคนมารับน่ะ"
"ใครเหรอที่จะมารับ" แม้หลงจะรู้คำตอบอยู่แก่ใจแล้วก็ตาม เพราะมองไปตรงข้ามกับฝั่งถนนเยื้องร้านของเธอไปเล็กน้อย มีรถสปอร์ตที่เพิ่งจะเคยเจอเมื่อตอนเช้าจอดรออยู่แล้ว แต่เธอก็อยากจะลองใจหญิงสาวตัวเล็กก็เท่านั้น
"พี่สาวน่ะ" ซอลตอบด้วยรอยยิ้ม หลงจึงจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเพราะหวังจะจับผิดอีกคน แต่ก็เพราะเธอไม่ได้โกหกน่ะสิ จึงไม่ได้มีท่าทีส่อพิรุธใด ๆ ออกมา
ทำไมพี่ซอไม่รีบไปขึ้นรถล่ะ หรือว่ากลัวเราจะรู้งั้นเหรอ...
ต่างคนต่างรู้สึกว่าอีกฝ่ายช่างเข้าถึงยากเสียนี้กระไร อยากจะรู้ความคิดของหญิงสาวตัวเล็กเหลือเกินว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ส่วนอีกคนก็อยากจะชนะใจพนักงานสาวของตนเหลือเกิน แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไร...ก็รู้สึกว่ามันช่างยากเย็นจนอยากจะยอมแพ้ไปเสียตอนนี้
"แล้วพี่สาวพี่ซอจะมารับตอนไหน"
"อีกสักพักล่ะมั้ง"
"เหรอ เดี๋ยวหลงรอเป็นเพื่อนแล้วกัน"
"ไม่เป็นไร รีบกลับเถอะ พี่จิ้งหรีดก็ยังไม่กลับ เดี๋ยวเรารอกลับพร้อมพี่จิ้งหรีดก็ได้"
"โอเคค่ะ งั้นหลงกลับก่อนนะ"
คนตัวเล็กยิ้มให้อย่างเป็นมิตรพรัอมกับโบกมือลา แต่คนหน้าดุเพียงแค่ใช้สายตาว่างเปล่ามองกลับไปเท่านั้น ก่อนจะแยกตัวออกไป แต่สิ่งที่หลงทำไม่ได้เป็นการเดินกลับบ้านแต่อย่างใด เพราะเธอรีบหาที่หลบเพื่อที่จะแอบมองรุ่นพี่ของเธอ ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่เธอคิดไม่มีผิดเพี้ยน
ทันทีที่เจ้าของรถสปอร์ตเลื่อนกระจกลงแล้วโบกไม้โบกมือเรียก เจ้าตัวก็รีบวิ่งข้ามถนนไปขึ้นรถทันที หลงจึงไม่รอช้ารีบมองซ้ายมองขวาจนได้พบกับทางออก
"พี่ฮัค!! หลงยืมมอไซค์หน่อยค่ะ!!"
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มร่างท้วมจะได้ก้าวขาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ หลงก็วิ่งมาคว้ากุญแจรถอย่างรวดเร็ว
"หา!!? แล้วพี่จะกลับยังไงวะ"
"กลับกับพี่จิ้งแล้วกันค่ะ ขอบคุณนะคะ!!"
"เฮ้ย!! ไอ้เจ้าหลง!! พี่ยังไม่ได้ตอบตกลงเลยโว้ย!!"
เสียงโหวกเหวกโวยวายดังตามไล่หลังไปเพราะยังไม่ทันที่ฮัคจะได้ปฏิเสธ หลงก็รีบก้าวขาขึ้นคร่อมรถและขับออกไปดุจดังจรวด เขาจึงได้แต่ยืนอ้าปากพะงาบจะตามรถไปแต่ก็หลงเหลือแค่เพียงกลิ่นควันจากท่อไอเสียไว้ให้เท่านั้น
"หลงโว้ย!!!! กูจะกลับบ้านยังง๊าย!!!?"
แอ๊น!!!
เสียงรถมอเตอร์ไซค์ออโตเมติกสีน้ำเงินแล่นบนถนนโฉบไปเฉี่ยวมาประหนึ่งนักแข่งรถบนสนามอย่างไรอย่างนั้น ต่างก็เพียงคนขับตั้งใจจะขับตามรถปอร์ตสีดำของคนเป็นนายไปก็เท่านั้น
"พี่ซอจะไปไหนกับคุณซอลเนี่ย"
แม้จะไม่รู้เหตุผลที่ตนต้องรีบบิดตามรถสปอร์ตคันตรงหน้ามาก็ตาม แต่หัวใจเธอกลับเต้นโครมครามคล้ายคนมีเรื่องร้อนใจทั้ง ๆ ที่มันไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเธอเสียด้วยซ้ำ แต่หลงก็ขับตามรถคนเป็นนายมาจนถึงหน้าคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่งเสียแล้ว ก่อนเธอจะรีบวิ่งไปแอบที่หลังกำแพงเพื่อดูลาดเลา
เวลาเพียงไม่นาน คนทั้งสองก็ก้าวลงจากรถ ก่อนพนักงานรุ่นพี่ของเธอจะถูกคุณซอล (ตัวปลอม) เดินคล้องคอเข้าไปยังคอนโดมิเนียมอย่างอารมณ์ดี
"นี่มัน...อะไรกันเนี่ย..."
"เป็นไง ห้องที่พี่หาให้ถูกใจไหม" สาวหล่อเอ่ยถามขณะที่ซอลเดินดูรอบ ๆ ห้อง
ไม่ต้องตอบก็รู้ว่าซอลชอบห้องที่เธอหาให้มากเพียงใด เพราะเจ้าตัวดูตื่นตาตื่นใจกับเฟอร์นิเจอร์บิวท์อินของที่นี่เสียทุกอย่าง รวมถึงการตกแต่งห้องที่ดูเรียบง่ายโทนอบอุ่นด้วยสีครีมรับกับสีน้ำตาลอ่อน ไม่ได้ดูหรูหรามากนัก แต่มันเหมาะสำหรับคนที่ชื่นชอบอะไรที่เรียบง่ายและความสงบเป็นอย่างมาก
"พี่ว่าที่นี่เหมาะเลยนะซอล เงียบด้วย อ่านหนังสือได้สบาย ๆ แต่ถ้าจะเอาท์ดอร์ก็ไม่เหมาะเท่าไหร่"
"โอ๊ยพี่ฟา!! พี่คิดอะไรของพี่เนี่ย!?"
"ฮ่า ๆ ตัวเองก็อย่าไปแซวน้อง ซอลอาจจะไม่ชอบความตื่นเต้นแบบเราก็ได้นะ"
"บ้า...ตัวเองน่ะ พูดอะไรเนี่ย อายน้อง" เจ้าตัวพูดก่อนจะผลักหน้าอกสาวหล่อคนรักของเธอด้วยท่าทีเขินอาย ทำเอาน้องสาวถึงกับกลอกตามองบนหมั่นไส้คนเป็นพี่ขึ้นมาทันที
"ขอบคุณนะคะพี่พาย ซอลชอบที่นี่มากเลย"
"กะแล้วว่าซอลต้องชอบ ว่าแต่จะมาอยู่กับใครน่ะ"
"ก็...ตอนแรกตั้งใจว่าจะมาอยู่กับคนคนหนึ่งค่ะ แต่ตอนนี้ไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าเจ้าตัวจะยอมมาอยู่ด้วยไหม"
"แฟนเหรอ" สิ้นคำถามจากสาวหล่อ ทำเอาซอลกระอักกระอ่วนกับการตอบคำถาม เพราะเธอยังไม่ได้สนิทกันเลยนี่สิ...
"อย่าเรียกว่าแฟนเลยตัวเอง ต้องเรียกว่าคนในฝัน รักกันแค่ในฝัน แต่ความจริงเขาแทบไม่ยอมคุยด้วยเลย" เมื่อพี่สาวชิงตอบก่อน เจ้าตัวจึงได้แต่ทำท่ายู่กลับไป
"ยังไงภาพที่ซอลเห็นไม่เคยพลาดอยู่แล้วนี่ ทุกอย่างมันต้องเกิดขึ้นจริงหมด พี่ว่ามันอาจจะยังไม่ถึงเวลาก็ได้"
"แต่กับคนนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นจริงเลยก็ได้ค่ะพี่พาย" ซอลตอบเสียงแผ่ว
"ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะซอล ไม่เชื่อเซนต์ตัวเองแล้วเหรอ"
"ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อนะคะพี่พาย แต่ซอลรู้สึกว่ากับคนนี้มันแตกต่าง เพราะภาพมันชัดกว่าคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา และซอลยังไม่เคยรู้สึกเดจาวูเลยสักครั้งตั้งแต่เจอเขา นั่นก็หมายความว่า ยังไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นจริงเลย"
"มันอาจจะยังไม่เกิดขึ้นก็ได้ไง แต่เดี๋ยวมันก็เกิด"
"ไม่ค่ะพี่พาย ซอลจะรู้สึกว่ามันเป็นเดจาวูตั้งแต่เจอหน้าเขาเลย แต่นี่ไม่ ซอลไม่รู้สึกอะไรเลย แถมอะไร ๆ ก็ดูยากเย็นไปหมด"
"พี่ว่าซอลเลิกหมกมุ่นกับภาพที่เห็นและก็ตั้งใจชีวิตเถอะ ซอลเอาแต่คิดตามหาคนในภาพนั้นจนซอลใช้ชีวิตไม่เหมือนคนปกติแล้วนะ หัดใส่ใจคนรอบข้างบ้าง แล้วที่พี่ให้บอกความจริงกับหลงน่ะ บอกไปหรือยัง"
"บ...บอกแล้วค่ะ!!" เพราะซอลรีบตอบพรวดด้วยท่าทีลุกลน ทำไมพี่สาวที่โตมาด้วยกันจะมองไม่ออก ฟาจึงกอดอกพลางกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็ก ๆ
"อืม ก็ดี ขับรถพี่กลับแล้วกันนะ วันนี้พี่จะไปนอนบ้านพาย"
"อ้าว วันนี้ไม่กินข้าวที่บ้านเหรอ"
"ไม่ล่ะ ขี้เกียจเข้าไป"
"อ๋อ โอเคค่ะ เดี๋ยวซอลบอกทุกคนให้ ยังไงก็ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะพี่พาย แล้วก็ขอโทษที่รบกวนค่ะ" ซอลว่าพลางกับยกมือไหว้เป็นการขอบคุณ สาวหล่อจึงยิ้มร่าก่อนจะกอดอกทำเป็นขรึม
"มันก็ไม่ได้ลำบากอะไรหรอกนะ พี่ช่วยเพราะพี่เป็นคนหล่อยังไงล่ะ"
เหอะ...พอกันทั้งพี่ฟา ทั้งพี่พาย ไม่แปลกว่าทำไมคบกันได้ยืดยาว
ซอลได้แต่คิดในใจและยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป ก่อนจะรีบเดินหนีไปโดยพลันเพราะกลัวว่าจะเกิดศึกอวยยศอวยความหน้าตาดีจากพี่สาวและว่าที่พี่เขยเสียก่อน
"หึ..." ทันทีที่ซอลก้าวขาออกจากห้องไป ฟาจึงกอดอกพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย จนคนรักของเธอต้องรีบห้ามปรามทันที
"คิดที่จะทำอะไร หยุดเลยนะตัวเอง"
"ตัวเองรู้เหรอว่าเค้าจะทำอะไร"
"กำลังวางแผนแกล้งน้องซอลอยู่ใช่ไหม"
"ไม่ได้แกล้ง แต่แค่อยากให้ซอลเข้าหาหลงด้วยความจริงใจ ก็แค่นั้น"
"ให้น้องได้ตัดสินใจเองเถอะ ตัวเองอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้เลย"
"เค้าก็ไม่ได้จะตัดสินใจแทนน้องนี่นา..."
ในเช้าวันถัดมา หลงเดินมาทำงานและทักทายพนักงานรุ่นพี่ของเธอด้วยท่าทีเรียบนิ่งและสายตาว่างเปล่าอย่างเช่นที่เคยเป็น แม้ภายนอกเธอจะดูเหมือนคนไร้ความรู้สึกจนดูเข้าถึงยาก แต่ภายในใจนั้นเธอกลับรู้สึกร้อนรนกับภาพที่เห็นในเย็นวันก่อน ภาพที่เห็นหญิงสาวตัวเล็กเดินเข้าคอนโดมิเนียมด้วยท่าทีสนิทสนมกับคนเป็นนาย มันทำให้เธอคิดไม่ตกตลอดทั้งคืน
"วันนี้เราใส่ชุดสีขาวมานะ!!!"
"แล้วยังไง?"
"ก็เธอบอกว่าเกลียดสีชมพู เราก็เลี่ยงสีชมพูให้ทั้ง ๆ ที่เราชอบสีชมพู ดูสิว่าเราใส่ใจเธอมากแค่ไหน!!"
วันนี้พี่ซอใส่ชุดสีขาวมาอีกแล้ว พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไรพี่ซอ ในเมื่อพี่ก็มีคุณซอลอยู่แล้ว
หลงคิดในใจพลางกับเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่วันนี้สวมชุดเดรสสีขาวมาทำงาน ก่อนจะก้มลงหยิบหนังสือในลังกระดาษมาจัดขึ้นชั้นให้เข้าที่
ท่าทีร่าเริงและความมีอภิสิทธิ์นั่น มันทำให้หลงรู้สึกหงุดหงิดอย่างไรชอบกล ลำพังแค่ทำผมบลอนด์ทองดูมั่นใจแบบนั้นเธอก็รู้สึกไม่ถูกชะตาเท่าไรแล้ว หนำซ้ำยังมีเส้นสายและมีสัมพันธ์ลับ ๆ กับเจ้าของร้านอีก ไม่ชอบเอาเสียเลย...
แอ๊ด...กริ๊ง ๆ
กึก!!
เสียงเปิดประตูหน้าร้านพร้อมทั้งเสียงกระดิ่งที่แขวนติดเอาไว้เพื่อเตือนเมื่อมีคนเปิดประตูเข้ามา ทำเอาพนักงานทุกคนถึงกับหันขวับ ก่อนทั้งซอลและผู้จัดการสาวจะดวงตาเบิกโพลงเมื่อเห็นหญิงสาวสูงสง่าดุจนางแบบเดินเข้าร้านด้วยรอยยิ้มอันแพรวพราว
ตอก!! ตอก!! ตอก!! ตอก!!
เสียงจากส้นสูงขัดจนเงาวับสีแดงฉูดฉาดกระทบลงกับพื้นกระเบื้องราวกับตะปูที่กำลังตอกลงในโสตประสาท พร้อมกับหัวใจที่เต้นตูมตามทำให้หนังสือที่ซอลถืออยู่ในมือถึงกับหล่นพรวด
ตุ๊บ!!
"เอาล่ะพนักงานทุกคน เชิญทางนี้หน่อยค่ะ" เธอปรบมือให้สัญญาณพร้อมกับพิงหน้าเคาน์เตอร์เอาไว้ประหนึ่งนางแบบกำลังโพสต์ท่าอย่างไรอย่างนั้น เหล่าพนักงานจึงรีบกู่เข้ามายืนเรียงรายตรงหน้าด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก เว้นก็แต่หลงคนเดียวเท่านั้น ที่จ้องมองเธอด้วยความสงสัย
"สวัสดีค่ะคุณซอล!!" ผู้จัดการสาวเอ่ยขึ้น ซอลตัวจริงและพนักงานหนุ่มจึงรีบยกมือไหว้ทันที ตามด้วยหลงที่ดูไม่ได้ตื่นเต้นแม้แต่น้อย
"ที่ร้านเป็นยังไงบ้างหลง" เจ้าตัวยิงคำถามเข้าใส่หลงทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ๆ ทำเอาซอลถึงกับหันขวับ
พี่ฟามาที่ร้านทำไม คิดที่จะทำอะไรเนี่ย!!! ซอลคิดในใจ
"รู้สึกว่าลูกค้าช่วงนี้จะเป็นวัยกลางคนซะส่วนใหญ่ค่ะคุณซอล เพราะหนังสือประเภทกลยุทธทางการตลาด เทคนิคตลาดออนไลน์ และการลงทุนหุ้นและเหรียญดิจิตอลกำลังเป็นที่ต้องการของคนที่กำลังศึกษาด้านนี้ ทำให้ลูกค้าเฉลี่ยหกสิบเปอร์เซ็นเป็นวัยรุ่น วัยทำงาน สิบเปอร์เซ็นเป็นนิยายและนวนิยาย หนังสือให้ความบันเทิง สิบห้าเปอร์เซ็นเป็นหนังสือเตรียมสอบ สิบเปอร์เซ็นหนังสือเกี่ยวกับทักษะต่าง ๆ เช่น การตกแต่งสวน การทำอาหาร ดีไอวาย และอีกห้าเปอร์เซ็น เป็นหนังสือสำหรับเด็กค่ะ" สิ้นคำตอบของหลงทำเอาทุกคนถึงกับตกตะลึง คนที่ดูไม่ค่อยจะสนใจใครนัก กลับกลายเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดและเฝ้าสังเกตทุกสิ่งทุกอย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด
ฟาได้ยินอย่างนั้นจึงปรบมือพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย ซึ่งซอลรู้ดี ว่าหากพี่สาวใช้รอยยิ้มดุจนางร้ายแบบนี้ ต้องเกิดเรื่องขึ้นเป็นแน่ และมันก็เป็นอย่างที่เธอกังวลเสียทุกอย่าง
"อืม เก่งมากเลยหลง ฉันดีใจจริง ๆ ที่ร้านเรามีพนักงานแบบเธอ และด้วยโอกาสนี้แหละ ตอนเย็นเราไปกินเลี้ยงตอบแทนพนักงานกัน"
"ฮะ!!?" เมื่อซอลหลุดปากอุทานออกมา เธอจึงรีบเอามือปิดปากทันที เพราะหลงกำลังหันมามองเธอคิ้วขมวด ราวกับเป็นเครื่องจับเท็จที่มีชีวิตอย่างไรอย่างนั้น
"มีข้อสงสัยหรือเปล่าจ๊ะซอด้วง"
"ป...เปล่าค่ะคุณซอล คือ...ซอเพิ่งได้มาเป็นพนักงานใหม่ ซอไปได้เหรอคะ"
"ได้สิ ได้แน่นอน ต้อนรับเธอด้วยไง"
"ข...ขอบคุณนะคะ"
ดูเหมือนว่า ยิ่งซอลพยายามแก้ไขสถานการณ์อย่างไร หลงยิ่งรู้สึกสงสัยในตัวคนทั้งคู่มากขึ้นไปอีก แต่เพราะเธอมีท่าทีไร้ความรู้สึกน่ะสิ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นและไม่ได้ระมัดระวัง ทั้งที่ความจริงแล้ว หลงน่ะ...กำลังเก็บข้อมูลอยู่เงียบ ๆ ต่างหาก
"เอาเป็นว่าตกลงตามนี้นะ ร้านลอฟท์แล้วกัน"
"คะ!? นั่นมันร้านอาหารหรูมากเลยนะคะคุณซอล" ผู้จัดการสาวแย้ง
"สำหรับผมแค่ร้านบุฟเฟ่ต์ธรรมดา ๆ ก็ได้นะครับ" พนักงานหนุ่มแย้งเช่นกัน
"ไม่ได้สิ มีคนสำคัญของคุณซอล เอ้ย!! มีพนักงานเก่ง ๆ อยู่ที่นี่ทั้งที ต้องเลี้ยงอะไรที่มันดี ๆ หน่อย ร้านนั้นอาหารอร่อย เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"
"จ...จะดีเหรอคะคุณซอล แค่เลี้ยงพนักงานเอง ม...ไม่ต้องไปร้านหรูแบบนั้นก็ได้ค่ะ"
"เอาน่าซอด้วง บอกแล้วไง เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง" ฟาว่าพลางกับเอื้อมมือมาวางบนบ่าของซอลเอาไว้ ซึ่งรอยยิ้มและการกระทำของเธอนั้นตกอยู่ในสายตาของหลงทั้งหมด
"เอาล่ะ แยกย้ายไปทำหน้าที่ได้ เจอกันตอนเย็นนะทุกคน ฉันกลับล่ะ" เธอโบกมือลาด้วยมาดผู้ดี ก่อนจะเดินออกจากร้านไป โดยมีหญิงสาวตัวเล็กวิ่งตามไปติด ๆ
"เดี๋ยวซอไปส่งค่ะคุณซอล!!"
"พี่ฟา พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย พี่คิดที่จะทำอะไรบอกซอลมาเลยนะ!!" ซอลว่าพลางกับกระตุกแขนคนเป็นพี่อย่างร้อนรน พี่สาวคนสวยจึงยิ้มร่าออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเอื้อมมาลูบศีรษะน้องสาวช้า ๆ
"อยากให้พี่เล่นเป็นคุณซอลไม่ใช่เหรอ พี่ก็ช่วยอยู่นี่ไง"
"แต่ซอลไม่เคยเลี้ยงพนักงานมาก่อนเลยนะคะ หลงจะไม่แปลกใจเหรอ"
"กลัวความแตกเหรอซอล ไหนบอกว่าบอกความจริงกับหลงไปแล้วไง" สิ้นคำถาม ทำเอาซอลถึงกับดวงตาเบิกโพลง
"นี่พี่ฟา...จะเปิดโปงซอลเหรอ"
"เปล่านี่ พี่แค่จะเลี้ยงข้าวพนักงานของซอล ไม่ดีเหรอ... จะบอกอะไรให้นะซอล ที่พี่จะบอกคือ ซอลควรที่จะใส่ใจคนรอบข้างบ้าง พวกเขาทำงานที่ร้านซอลมาตั้งแต่เปิดร้าน ซอลควรให้เกียรติและดูแลเขาบ้างนะ เลิกคิดถึงภาพนั้นได้แล้ว ถ้ามันจะเกิดเดี๋ยวมันก็เกิด อย่าไปพยายามทำให้มันเกิด ปล่อยให้มันดำเนินตามเวลาของมันเถอะ พี่ไปละ" เธอว่าพลางกับตบบ่าน้องสาวเบา ๆ ก่อนจะหยิบแว่นตากันแดดออกมาสวมและเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
"บ้าเอ๊ย...พี่ฟาชอบทำให้ฉันจนตรอกอยู่เรื่อย"
ตกเย็นวันนั้นเอง พนักงานทุกคนถูกเชิญไปยังร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง และโต๊ะที่มีการจองเอาไว้คือห้องคาราโอเกะแบบส่วนตัว พร้อมทั้งอาหารเครื่องดื่มวางเรียงรายแบบละลานตา ทำเอาพนักงานหนุ่มถึงกับอ้าปากค้างตกตะลึงกับภาพที่เห็น แม้แต่หลงเองที่เดินเข้าประตูมาก็แง้มปากตะลึงเล็กน้อย ก่อนจะหุบปากด้วยมาดเคร่งขรึมดังเดิม
"พระเจ้าช่วย กราบขอบพระคุณเป็นอย่างสูงนะครับคุณซอล เป็นบุญของไอ้ฮัคยิ่งนัก!!" ชายหนุ่มว่าพลางกับยกมือไหว้คนเป็นนายตัวปลอมแบบยกใหญ่ ฟาจึงอมยิ้มออกมาและตบบ่าเขาอย่างเป็นกันเอง
"เต็มที่เลยนะฮัค ขอบคุณที่ทำงานหนักมาตลอดนะ"
"หลังจากนี้ผมจะตั้งใจทำงานมากกว่าเดิม ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเลยครับคุณซอล"
"แกก็ไม่เคยบกพร่องนี่" จิ้งหรีดว่าก่อนจะเดินนำไปนั่งที่โต๊ะ ฮัคจึงหันมายักคิ้วให้กับหลงไปหนึ่งที
"ขอบคุณมากนะหลงที่ขโมยรถพี่ไปเมื่อวานนี้ พี่จิ้งหรีดเลยไปส่งพี่ที่บ้าน แกทำให้พี่ได้คุยดี ๆ กับพี่จิ้งหรีดครั้งแรก ขอบคุณนะไอ้น้อง" เขาว่าก่อนจะเดินไปนั่งเคียงข้างผู้จัดการสาวด้วยท่าทีดี๊ด๊า ทั้งสองคุยอะไรกันนะ ถึงได้ดูเข้ากันได้ดีเพียงชั่วข้ามวันได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่ก่อนหน้าราวลิ้นกับฟัน
"เธอขโมยรถฮัคไปไหนน่ะหลง" ซอลเอ่ยถาม
"เปล่านี่คะ แค่ยืมไปขับรถเล่นเฉย ๆ หลงเข้าไปนั่งก่อนนะ" พูดจบหลงจึงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มรุ่นพี่ ซึ่งหัวโต๊ะมีการจัดเก้าอี้เอาไว้ถึงสองที่ ยิ่งทำให้ซอลรู้สึกหวาดระแวงพี่สาวของเธอมากขึ้นอีก
"พี่ฟา วันนี้ไม่ได้มีแค่พี่ใช่ไหม"
"ใช่"
"พี่ชวนใครมาอีก"
"พายไง"
"พี่จะบ้าเหรอ!!? พี่จะชวนพี่พายมาทำไม พี่คิดที่จะทำอะไรน่ะพี่ฟา"
"อ้าว พาผัวมากินข้าวด้วยนี่ผิดเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก พี่บอกพายเอาไว้แล้วว่าให้เล่นละครตบตาหลงว่าพี่คือซอล รายนั้นไม่มีหลุดแน่นอนเชื่อพี่ เข้าไปนั่งได้แล้วเดี๋ยวหลงก็สงสัยหรอก"
"โอ๊ย! พี่ฟานะพี่ฟา ซอลจะโกรธพี่จริง ๆ แล้วนะ!!"
"เข้าไปนั่งเถอะน่า" ฟาใช้สองมือจับบ่าทั้งสองข้างของซอลให้หันหลังเพื่อจะบังคับให้ไปนั่งที่ว่างข้างกับหลง ซึ่งหลงได้เว้นที่นั่งติดกับหัวโต๊ะให้โดยเฉพาะ
"พี่ดูสนิทกับคุณซอลเนอะ" หลงพูดพลางกับจับแก้วน้ำอัดลมขึ้นมาดื่มโดยไม่หันมามองหน้าคู่สนทนาแม้แต่น้อย
"เปล่านี่ คุณซอลคงเป็นคนใจดีอย่างที่เธอบอกล่ะมั้ง ถึงได้ดูไม่ถือตัวกับพนักงานแบบนี้"
"อื้อ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนทุกคนจะหันไปตามเสียงปรบมืออย่างพร้อมเพรียง
"เอาล่ะทุกคน เนื่องในโอกาสที่ฉันอยากตอบแทนที่ทุกคนทำงานหนักมาตลอด วันนี้กินให้เต็มที่ สนุกกันให้เต็มที่ อยากร้อง อยากทำอะไร อยากกินอะไรเชิญตามสบายเลยนะ ฉันเลี้ยงไม่อั้น"
"เย่!!! ขอบคุณครับ!!!"
หลงมองบรรดาอาหารที่จัดเอาไว้บนโต๊ะขนาดยาวที่แยกออกไปอีกตัว เต็มไปด้วยอาหารรสเลิศที่เป็นซิกเนเจอร์ของทางร้านซึ่งล้วนแล้วมีแต่ของราคาแพงทั้งนั้น แต่กลับถูกเสิร์ฟให้เลือกแบบบุฟเฟ่ต์ ซึ่งนั่นก็หมายความว่า คุณซอลเจ้าของร้านต้องทุ่มทุนเพื่อตอบแทนพนักงานของตนแบบสุดตัวเป็นแน่
เมื่อฮัคและจิ้งหรีดเดินไปตักอาหารกันด้วยความตื่นเต้น หลงจึงเหลือบมองคนเป็นนายที่กำลังยืนพิงประตูและเอาแต่มองนาฬิกาคล้ายกับกำลังรอใครบางคนอยู่ เธอจึงเดินเข้าไปหาพร้อมกับกุมมือเอาไว้ที่ด้านหน้าด้วยท่าทีสุภาพนอบน้อม
"คุณซอลยังไม่ทานเหรอคะ รับอะไรไหมคะ เดี๋ยวหลงไปตักให้"
"ไม่เป็นไร ๆ เธอตามสบายเลย ไม่ต้องมาดูแลฉัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง"
"เอ่อ..." หลงมีท่าทีอ้ำอึ้งพร้อมกับใช้นิ้วเกาที่ขมับ ฟาจึงเอียงศีรษะมองเธอด้วยความฉงน
"มีอะไรหรือเปล่า"
"ถ้าเจ้านายยังไม่กิน หลงก็ยังไม่กล้ากินหรอกค่ะ ขอหลงตักอาหารให้คุณซอลเถอะนะคะ" เจ้าตัวอึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ
หลงเป็นเด็กดีจริง ๆ ถูกเลี้ยงมาดีแน่ ๆ เลย... ฟาคิดในใจ
"เจ้านงเจ้านายอะไร ทำอย่างกับฉันเป็นประธานบริษัท ทุกคนที่ร้านก็อยู่กันแบบพี่น้องไม่ใช่เหรอ บอกแล้วไงว่าไม่ต้องดูแลฉัน เธอไปกินเถอะ ฉันรอแฟนอยู่น่ะ" สิ้นคำพูดของฟา ทำเอาหลงถึงกับชะงัก ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวตัวเล็กที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะดังเดิม โดยเธอเอาแต่นั่งกุมมือ และมีท่าทีราวกับคนมีเรื่องกระวนกระวายใจ
"คุณซอล...รอใครนะคะ?" หลงหันมาทวนคำถามอีกครั้งด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก
"รอแฟน อ้อนั่น! มาแล้ว!" สิ้นคำของฟา ก็ปรากฎสาวหล่อมาดนักธุรกิจเดินตรงเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ก่อนทั้งสองจะมายืนประจันหน้ากัน โดยที่หลงกันฟันแน่นด้วยความรู้สึกร้อนรนอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"นี่พายนะ แฟนฉันเอง ตัวเอง นี่หลง...เด็กที่เค้าเล่าให้ฟัง" ฟาเอ่ยแนะนำพร้อมกับผายมือมาทางหลง ก่อนที่สาวหล่อจะยื่นมือออกมาด้านหน้า
"อ้อ คนนี้เองเหรอ สูงเท่า ๆ เค้าเลยแฮะ นึกว่าจะเป็นเด็กซะอีก ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
น...นี่มัน...หมายความว่ายังไง ถ้าคุณซอลมีแฟนอยู่แล้ว นั่นก็หมายความว่าพี่ซอ...เป็นแฟนเก็บอย่างนั้นเหรอ!!
หลงคิดในใจ ก่อนจะยกมือไหว้ แทนการยื่นมือไปจับทักทาย ทำเอาเจ้าตัวถึงกับยิ้มเก้อ ก่อนจะชักมือกลับแบบเขิน ๆ
"สวัสดีค่ะคุณพาย"
"อ้อ สวัสดี ๆ"
"ปะตัวเอง ไปตักอาหารกัน เค้าหิวแล้ว"
"โอเคจ้ะ ตัวเองไปนั่งเลย เดี๋ยวเค้าตักไปให้"
"โอเคค่ะ"
ระหว่างที่หลงกำลังตักอาหารอยู่นั้น เธอก็เหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กเป็นพัก ๆ ซึ่งเธอยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ไม่ลุกมาตักอาหารอย่างคนอื่น ๆ มันอดเป็นห่วงไม่ได้เลยจริง ๆ เธอจะรู้สึกอย่างไรกันนะ
"อันนี้อร่อยนะ" สาวหล่อพูดก่อนจะคีบกุ้งแม่น้ำอบชีสตัวโตมาวางบนจานที่หลงถืออยู่ ซึ่งมันทำให้หลงสังเกตเห็นแหวนเพชรหลายกะรัตบนนิ้วนางข้างซ้ายโดยบังเอิญ เธอจึงรีบหันไปมองคนเป็นนายทันที ซึ่งนิ้วนาวข้างซ้ายของคนทั้งสองมีแหวนเพชรแบบเดียวกันสวมอยู่ มันทำให้หัวใจของหลงหล่นวูบ
"ขอบคุณนะคะคุณพาย"
"ไม่ต้องเกรงใจนะ เต็มที่เลย"
"ค่ะ"
ทำยังไงดี ๆ พี่ฟาจะบอกความจริงกับหลงไหม หรือพี่ฟากำลังจะบีบให้เราพูดความจริงออกมา ถ้าหลงรู้ หลงจะโกรธไหมเนี่ย โอ๊ย...ยังไม่พร้อมบอกความจริงเลย ทำไงดี หนีกลับบ้านเลยดีไหมนะ หรือว่าจะพาหลงหนีออกไปดี...
กึก!
ระหว่างที่ซอลกำลังนั่งบีบมือตัวเองเพราะกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น จานอาหารก็ถูกนำมาวางตรงหน้าเธอพร้อมกับแก้วเครื่องดื่ม ทำเอาทั้งซอลและฟาเงยหน้ามองผู้ที่นำมาเสิร์ฟอย่างพร้อมเพรียง
"พี่ต้องให้หลงทำให้ทุกอย่างหรือไง น้ำผลไม้ก็เจาะเองไม่เป็น บุฟเฟ่ต์ก็ไปตักเองไม่เป็นอีก"
"เปล่าซะหน่อย!! ไม่ได้ขอให้ตักให้สักหน่อยนี่!!"
"กินซะ ตักมาให้แล้วกินให้หมดด้วยนะ ไม่งั้นหลงอุ้มพี่โยนลงถังขยะแน่"
"หลง!!"
"อุ๊บ!!" สิ่งที่หลงพูดทำเอาฟาถึงกับกลั้นขำไม่อยู่ หลงเป็นอย่างที่น้องสาวเล่าให้ฟังไม่มีผิดเพี้ยนเลยจริง ๆ
หลงน่ะ เป็นคนเย็นชามาก ๆ เลยพี่ฟา เหมือนคนไม่มีความรู้สึก คิดภาพที่หลงจูบซอลไม่ออกเลย คิดภาพที่หลงมาอ้อนมาออเซาะไม่ออกด้วย คนแบบนี้จะหวานเป็นไหม จะรักใครเป็นไหมก็ไม่รู้...
ตลอดงานเลี้ยง ทั้งจิ้งหรีดและฮัคต่างช่วงชิงไมค์ร้องเพลง ท้ายที่สุดก็จบลงด้วยเพลงคู่แทบทุกเพลง รวมไปถึงคนเป็นนายที่นั่งสวีทหวานกับสาวหล่อคนรักของเธอประหนึ่งเป็นงานเลี้ยงสละโสดอย่างไรอย่างนั้น เว้นก็แต่ซอลที่เทียวกระดกแอลกอฮอล์เข้าปากไม่หยุด เพราะพี่สาวของเธอเองแอบขู่เอาไว้ว่า...
'ถ้าไม่ดื่มให้หมด พี่เปิดโปงความลับของซอลแน่'
แต่จุดประสงค์หลักของฟา คือตั้งใจให้น้องสาวเป็นคนพูดความจริงออกมาด้วยตัวเอง แต่เธอเองก็ไม่คิดว่าซอลจะยอมดื่มเครื่องดื่มที่เธอยกมาให้จนเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
"อึก!!"
"พอแล้วพี่ซอ เมาแล้วเนี่ย!" หลงรีบคว้าแก้วเครื่องดื่มจากหญิงสาวตัวเล็กทันที เพราะกลัวว่าเธอจะยกขึ้นกระดกเสียก่อน
"กลับไหม เดี๋ยวหลงนั่งแท็กซี่ไปส่ง"
"อย่าเลยหลง ถ้าซอกลับบ้านสภาพนี้นะ มีหวังโดยพี่ชายสวดยับแน่" สาวหล่อตอบ ก่อนจะหันไปปรบมือให้คนรักที่กำลังวาดลวดลายด้วยท่าเต้นสุดเซ็กซี่ ทั้งที่เธอไม่ได้เมาเสียด้วยซ้ำ
"ทำไมเหรอคะ"
"พี่ชายซอน่ะดุมาก โดยเฉพาะคนโต ถ้ารู้ว่าน้องสาวคนสุดท้องดื่มจนเมาขนาดนี้เป็นเรื่องแน่"
"แล้ว...ต้องทำยังไงคะ ในเมื่อพี่ซอเมาขนาดนี้"
"ไม่ต้องห่วง ๆ เดี๋ยวพาซอไปนอนบ้านพี่ก็ได้" คำตอบของสาวหล่อมันยิ่งทำให้หลงทุกข์ใจกว่าเดิมเป็นเท่าตัว จะไปค้างกับใครในที่นี้เธอก็ไม่ไว้ใจทั้งนั้น โดยเฉพาะ...คุณซอล
ทันทีที่เพลงสุดท้ายได้จบลง ทุกคนต่างเดินกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยสภาพที่อิดโรยเพราะสนุกสุดเหวี่ยงกันตั้งแต่เริ่ม ผิดกับหลงที่ยังคงนั่งประกบข้างรุ่นพี่ของเธอไม่ห่าง เพราะเอาแต่กระดกแก้วตามคำสั่งของคุณซอล (ตัวปลอม) จนไม่สามารถตั้งคอได้อีกแล้ว หลงจึงต้องประคองศีรษะของคนเป็นพี่มาซบที่ไหล่ของเธอเอาไว้แทน
"กลับกันดี ๆ นะทุกคน ขอบคุณสำหรับวันนี้ ฉันสนุกมากเลยล่ะ เหมือนได้ปล่อยผี"
"นี่มันงานเลี้ยงสละโลดของคุณกับคุณพายใช่ไหมคะ ดีนะคะเนี่ยที่คุณพายเขาไม่ว่าอะไร"
"ฮ่า ๆ จะแต่งงานแล้วนี่ ฉันก็สนุกได้แค่ตอนนี้ล่ะนะ" หลงถึงกับเจ็บแปลบเมื่อได้ฟังคำพูดของคนเป็นนาย ก่อนจะกำมือและกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจ
"ตัวเองก็กลับดี ๆ นะคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"บอกตัวเองดีกว่าไหมที่ว่ากลับดี ๆ น่ะ ตัวเองไม่เมาแน่นะ"
"ไม่เมาค่า เค้าน่ะเมาดิบ เค้าสนุกได้ทุกสถานการณ์ตัวเองก็รู้"
"โอเค ๆ งั้นเค้ากลับแล้วนะ กลับก่อนนะทุกคน" สาวหล่อว่าพลางกับโบกมือลาทุกคน ก่อนจะเดินจากไปด้วยรอยยิ้ม
"ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับคุณซอล"
"ขอบคุณนะคะคุณซอล วันนี้สนุกมากเลยค่ะ ถ้ายังไงขอตัวไปส่งอิฮัคมันก่อนนะคะ"
"อืม ตามสบายเลย ขับรถดี ๆ ล่ะ"
เมื่อทุกคนเอ่ยบอกลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน ฟาจึงเดินเข้ามาประคองร่างน้องสาวที่ตัวเอนอ่อนคอพับไปอยู่ในอ้อมกอดของตน
"ซอกลับบ้านกัน เอ้อนี่ หลงก็กลับพร้อมกันได้นะ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง"
"คุณซอลจะพาพี่ซอไปไหนเหรอคะ" หลงเอ่ยถาม
"กลับบ้านฉันสิ" เธอตอบออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ทำเอาหลงกำหมัดแน่น ว่าที่สามีเพิ่งกลับไปแท้ ๆ จะพาคนอื่นไปนอนบ้านอย่างนั้นหรือ นี่น่ะหรือคุณซอลที่ผู้จัดการสาวชื่นชมนักหนา
"เดี๋ยวคืนนี้หลงดูแลพี่ซอเองค่ะ"
"ฮะ!?"
"ขอรบกวนคุณซอลช่วยไปส่งพี่ซอที่หอหลงได้ไหมคะ"
"จะดีเหรอหลง ยัยนี่ถ้าเมา เธอได้กินหมัดเมาแน่"
ยัยนี่...งั้นเหรอ...
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหลงดูแลเอง"
"อ่า...โอเค! ยังไงก็ฝากดูแลด้วยแล้วกัน ไปเปิดรถรอหน่อยสิ" เธออมยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัยพร้อมกับประคองร่างน้องสาวลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล ก่อนจะหยิบกุญแจรถมาวางไว้บนโต๊ะ
"คุณซอลไปเปิดรถรอได้เลยค่ะ เดี๋ยวหลงอุ้มพี่ซอไปขึ้นรถเอง"
"อ่า...เอางั้นเหรอ โอเค ๆ อุ้มตามมานะ" พูดจบก็ประคองร่างน้องสาวนั่งลงบนเก้าอี้ดังเดิม ก่อนจะเดินยิ้มร่าควงกุญแจรถออกไปอย่างอารมณ์ดี
หลงยืนมองสภาพหญิงสาวตัวเล็กที่เมาจนไม่เหลือสติด้วยความหนักใจ ก่อนจะก้มลงช้อนร่างขึ้นอุ้มและรีบวิ่งออกไปทันทีเพราะกลัวว่าจะพาอีกคนล้มไปเสียก่อน
"บ้าเอ๊ย! ตัวเล็ก ๆ แต่โคตรหนัก!"
"อันที่จริงถ้ายัยนี่เมาก็ไม่ได้มีพิษมีภัยอะไรหรอก เพราะเมาแล้วก็หลับยันเช้า ที่บอกไปแบบนั้นก็ไม่คิดว่าจะอาสาขอดูแลเอง" ฟาพูดพร้อมกับมองหลงผ่านกระจกมองหลัง ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา เพราะหลงประคองศีรษะน้องสาวของเธอซบที่ไหล่อีกแล้ว
เฮ้อ...เด็กนี่เป็นคนซึนจริง ๆ สินะ ภายนอกดูเย็นชาจริง ๆ นั่นแหละ แต่จริง ๆ แล้วคงห่วงน้องฉันน่าดูเลยสิท่า รีบ ๆ บอกความจริงนะซอล อย่ารอเวลาจนหลงให้ใจซอด้วงนะ ไม่งั้นทุกอย่างพังแน่... ฟาคิดในใจ
"นี่หลง"
"คะ?"
"อย่าทำให้ซอเสียใจนะ"
เหอะ...คุณนั่นแหละ ที่กำลังทำให้พี่ซอเสียใจ หน้าไม่อายจริง ๆ ... หลงคิดในใจ
"ขออนุญาตถามได้ไหมคะ ว่าคุณซอลกับคุณพายคบกันมานานแค่ไหนเหรอคะ"
"เก้าปีแล้ว ทำไมเหรอ"
"เปล่าค่ะ แค่รู้สึกว่า...ทั้งคุณและคุณพายดูเข้ากันได้ดีน่ะค่ะ"
"อื้อ แน่นอนสิ คบกันมานานจนพร้อมที่จะใช้ชีวิตร่วมกันแล้วนี่ เราสองคนเข้ากันได้ดีมาก ๆ เลยล่ะ"
เหอะ...เลว...นอกใจแฟนยังไม่พอ ยังทำร้ายความรู้สึกพี่ซออีก...
"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าก็ถึงหอหลงแล้วค่ะ"
"อ๋อ โอเค" เธอตอบก่อนจะเปิดไฟเลี้ยวให้สัญญาณเพื่อเลี้ยวรถเข้าไปจอดยังลานจอดรถหน้าหอพักแห่งหนึ่ง ฟามองสำรวจสภาพหอพักที่ดูเก่าจนดูวังเวง ประหนึ่งหอพักร้างอย่างไรอย่างนั้น
"จะว่าไป...ที่นี่ก็ไกลจากร้านอยู่นะหลง แล้วไปทำงานยังไง เงินเดือนพอหรือเปล่าเนี่ย แล้วต้องส่งให้ที่บ้านเท่าไหร่"
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ" หลงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แต่กลับสนใจหญิงสาวตัวเล็กที่หลับไม่ได้สติอยู่เท่านั้น ก่อนหลงจะพยายามประคองคนตัวเล็กมาแบกไว้บนหลังของตน
"นี่!! อย่าทำอะไรซอนะหลง"
"ทำอะไรที่ว่า...คืออะไรคะ"
"อะ...เอ่อ...เปล่า ๆ ไปอาบน้ำนอนซะนะ"
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง"
"อื้อ ฉันไปละ" ฟาส่งยิ้มให้กับหลง แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เลื่อนปิดกระจก หลงก็รีบห้ามเธอเอาไว้เสียก่อน
"เดี๋ยวค่ะคุณซอล!"
"อื้อ ว่าไง" หลงมีท่าทีอ้ำอึ้ง สีหน้าของเธอดูไม่สู้ดีนัก แต่เมื่อคนเป็นนายเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม หลงจึงกัดฟันแน่นและกลั้นใจพูดออกมาอย่างหนักแน่น
"หลงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของคุณซอลกับพี่ซอนะคะ"
"เฮ้ย!! รู้เหรอ!!?" หลงพยักหน้าตอบ ทำเอาฟาถึงกับดวงตาเบิกโพลง ใครล่ะจะไม่ตกใจ ในเมื่อเธอไม่ได้หลุดปากพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
"จะว่าหลงยุ่งไม่เข้าเรื่องก็ได้ แต่ขอร้องล่ะค่ะ ถ้าไม่เห็นแก่พี่ซอ ก็เห็นแก่คุณพายเถอะนะคะ คุณกำลังจะได้แต่งงานกัน หลงอยากให้คุณทั้งสองคนมีความสุข อย่าให้มีใครต้องเจ็บปวดกับความสัมพันธ์นี้เลยนะคะ"
"ฮะ!!? เดี๋ยว ๆ นี่เธอพูดอะไรเนี่ย!!?"
"ขอให้คุณมีแค่คุณพายเพียงคนเดียว และช่วยเลิกยุ่งกับพี่ซอเถอะนะคะ เพราะพี่ซอคือคนเดียวที่อยากเป็นเพื่อนกับหลง นั่นก็หมายความว่า หลงต้องปกป้องเพื่อน หลงไม่อยากทำให้พี่ซอเสียใจ ไม่มีใครอยากเป็นแฟนเก็บหรอกค่ะ หลงขอตัวนะคะ" หลงพูดจบจึงโค้งตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะแบกคนตัวเล็กจากไป ทิ้งไว้แค่เพียงคำถามมากมายให้กับสาวสวยที่อ้าปากเหวออยู่บนรถ
"เฮ้ย!!!! นี่มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย!!!?"
