วันนี้เข้าสู่คืนที่ 5 ของการทดลองอยู่ร่วมกันระหว่างฉันกับหลงแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบง่าย และเชื่องช้า หรือความจริงฉันอาจจะใจร้อนเกินไป จริงอย่างที่พี่พายบอก ไม่สิ...จริงอย่างที่ทุกคนคอยเตือนสติ ไม่ว่าจะจีน พี่ฟา หรือพี่พาย ทุกคนบอกว่ามันต้องค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป อย่าพยายามเร่งรัดมัน ฉันควรให้หลงค่อย ๆ เติบโตด้วยตัวเองสินะ
ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมคืนนั้นความสัมพันธ์ของเรามันถึงได้ราบรื่นและไม่มีอะไรติดขัดเลย ที่ผ่านมาไม่ว่าฉันจะใช้วิธีไหน มันก็จะล้มเหลวทุกครั้ง ฉันทำทุกวิถีทางจริง ๆ จนฉันเหมือนคนหมกมุ่นกับเรื่องแบบนี้ไปเลย ถึงขั้นที่ต้องหาหนังเนื้อหาสำหรับผู้ใหญ่ที่มีฉากวาบหวิวมานั่งดูกับหลง แต่หลงก็ดันตื่นเต้นจนเลือดกำเดาไหล และนั่นแหละ...มันไม่สำเร็จเลยสักครั้ง สงสัยหลงคงจะเด็กเกินกว่าจะทำเรื่องแบบนั้นล่ะมั้ง แต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าคืนนั้นทำไมหลงถึงทำได้ แถมยังทำได้ดีจนน่าแปลกใจ ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่สถานที่ด้วย เพราะลองไปอยู่ที่หอหลงมันก็พังไม่เป็นท่าเหมือนเดิม
หลงคือโจทย์ปัญหาที่ยากที่สุดสำหรับฉัน...
"เฮ้อ..."
หญิงสาวเจ้าของผมสีบลอนด์ทองถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางกับปิดสมุดไดอารี่ของเธอลง ก่อนจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างสิ้นหวัง วันเวลาล่วงเลยผ่านไปนานเกือบสัปดาห์แล้วแต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับหลงก็ยังไม่คืบหน้า ไม่สิ...มีแค่เรื่องเดียวที่ยังสะดุดจนติดอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
ซอลนั่งมองตัวเองในกระจก ตอนนี้โคนผมเริ่มเห็นเป็นสีดำแล้ว จะว่าไปก็นานเหมือนกันนะ ที่เธอทำผมสีบลอนด์ หากจะย้อมกลับเป็นสีดำคงจะไม่ชินตาเป็นแน่ แต่หากจะทำผมสีบลอนด์ไปตลอดก็คงจะไม่ไหว หนังศีรษะไม่ได้แข็งแกร่งดังหินผาขนาดนั้น
"หรือจะโกรกผมอีกครั้งแล้วทำเป็นสีชมพูปิดท้ายดีนะ"
ล้มเลิกความคิดนี้ไปเลย!
ซอลคิดในใจ ก่อนจะสะบัดศีรษะเรียกสติ เพราะคนรักของเธอเกลียดสีชมพูเข้าไส้ จะให้เอาแต่ใจอย่างเดิมคงจะไม่ได้อีกแล้ว
"พี่ซอลทำอะไรอยู่เหรอ" หลงเอ่ยถามด้วยใบหน้าเรียบนิ่งพลางกับก้าวเข้าหาและโน้มตัวลงมองที่สมุดไดอารี่ แต่กลับมีมือน้อย ๆ รีบปิดเอาไว้เสียก่อน
"ไม่ต้องมาแอบดูเลย นี่เป็นสมุดเงินเดือนพนักงาน"
หลงทำหน้าฉงน สมุดเงินเดือนพนักงานจำเป็นต้องตกแต่งลวดลายน่ารักขนาดนี้เชียวหรือ เพราะหน้าปกเต็มไปด้วยของตกแต่งน่ารัก ๆ และกริตเตอร์วิบวับ ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นสมุดทำงานเป็นแน่ แต่หลงเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่ยี่หระและไม่ถามอะไรเพิ่มเติม ก่อนจะเดินกลับไปโน้มตัวลงนอนบนเตียงสีชมพูที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย
"จดวิธีกินเด็กที่พี่ฟาแนะนำมาใช่ไหม"
"จะบ้าเหรอ!!?"
ที่หลงคิดแบบนี้มันก็ไม่ผิด เพราะซอลทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะพัฒนาความสัมพันธ์อย่างที่หลงว่าจริง ๆ แต่มันไม่สำเร็จเลยสักครั้งนี่สิ ซอลจึงถอนหายใจเฮือกอีกครั้งอย่างจำนนต่อโชคชะตา
"เฮ้อ...ช่างเถอะ เราคงไม่คาดหวังอะไรจากเธออีกแล้วแหละ" หลงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งพลางกับทำหน้าครุ่นคิด
"พี่อยากมีอะไรกับหลงขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ถ้าจะปฏิเสธก็จะหาว่าโกหก แต่เราก็ไม่ได้โหยหาขนาดนั้นหรอก แต่ก็...ถ้ามีบ้างมันก็ดี" ซอลตอบเสียงแผ่วปลาย หลงจึงใช้มือตบที่เบาะดังตุบ ๆ เป็นเชิงเชื้อเชิญ ก่อนที่ซอลจะเดินจากโต๊ะทำงานภายในห้องมาโน้มตัวลงนอนในอ้อมกอดของหลงด้วยท่าทีออดอ้อน
"หลงขอโทษนะที่ทำให้พี่ไม่ได้"
"ไม่เป็นไร เธอไม่ผิดสักหน่อย แต่เราถามจริง ๆ นะหลง ทำไมวันนั้นเธอถึงทำได้ เธอไม่รู้สึกตื่นเต้นเลยเหรอ"
"ไม่รู้สิ ตอนนั้นหลงรู้สึกคิดถึงพี่มากกว่าที่จะตื่นเต้น เพราะตอนนั้นพี่หายไปเป็นอาทิตย์ หลงคิดถึงพี่จนใจจะขาด"
"หรือว่าเพราะเราสองคนใกล้กันมากเกินไป อยู่ด้วยกันแล้วยังได้เจอกันที่ร้านอีก เธออยากให้เราเข้าไปที่ร้านไหม"
"หลงแล้วแต่พี่เลย เอาที่พี่สะดวกใจ"
"ไม่ค้านอะไรหน่อยเหรอ เธอเอาใจเราตลอดเลยนะหลง เธอโอเคหรือไงที่ต้องห่าง"
"ถ้ามันเป็นความสบายใจของพี่หลงก็ให้ได้ ความคิดถึงมันอาจจะทำให้หลงกล้าเหมือนคืนนั้นก็ได้" ซอลเงียบเพื่อคิดตามกับคำพูดของหลง ก่อนจะส่ายหน้าหงึก ๆ และซบลงที่หน้าอกของหลงเอาไว้
"ไม่เอาดีกว่า เรานี่แหละที่จะอยู่ไม่ได้ เราไม่อยากห่างเธอเลย"
"ใครกันนะที่ถามว่าถ้าพี่ไม่อยู่หลงจะอยู่ยังไง หลงว่าคำถามนี้หลงควรเอามาถามพี่มากกว่า ถ้าสมมติว่าหลงไม่อยู่ แล้วพี่จะอยู่ยังไง"
"ขาดใจตายแน่เลยอ่า..." ซอลทำเสียงออดอ้อน หลงจึงแอบอมยิ้มกับท่าทีของเธอ
"แต่หลงว่าพี่ติดหลงเกินไปแล้วนะ"
"ติดแฟนนี่มันผิดเหรอ"
"ก็ไม่ได้ว่าผิดค่ะ แต่พี่ไม่กลับบ้านเลย พี่มีหลานไม่ใช่เหรอ หลาน ๆ จะไม่คิดถึงพี่เหรอคะ"
"จริงสิ...ไม่เคยห่างหลานนานขนาดนี้มาก่อนเลย เด็ก ๆ ต้องคิดถึงเรามากแน่ ๆ"
"อืม...งั้นวันอาทิตย์พี่ก็กลับบ้านไปหาหลาน ๆ บ้างก็ได้นะคะ หลงอยู่ได้"
"เธอจะรอเราอยู่ที่คอนโด หรืออยากไปกับเราด้วย เราจะได้เปิดตัวเธอกับครอบครัวเรา"
"ไม่เอาทั้งสองค่ะ เพราะหลงจะไปรอพี่ที่หอ"
"อ้าว ทำไมล่ะ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"เปล่าหรอกค่ะ แต่หลงคิดถึงยาย"
สิ้นคำของหลงซอลจึงเงยหน้ามองเจ้าตัวด้วยความรู้สึกผิด เป็นเพราะวันนั้นเร่งให้หลงจัดเสื้อผ้ามาอยู่กับเธอที่คอนโดมิเนียม หลงจึงไม่ทันที่จะได้หยิบกรอบรูปคนเป็นยายใส่กระเป๋ามาด้วย แม้แต่เธอยังคิดถึงหลงมากจนไม่อยากจะห่างแม้แต่วันเดียว หลงเองก็คงคิดถึงยายมากไม่ต่างกัน
"คืนหอแล้วมาอยู่กับเราจริง ๆ จัง ๆ เลยไหมหลง ย้ายของมาให้หมดเลย" หลงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรกลับมา
"ว่าไง" ซอลทวนซ้ำอีกครั้ง
"หลงก็อยากมาอยู่กับพี่นะคะ แต่ว่า..."
"ห่วงเรื่องแม่เหรอ" หลงพยักหน้าแทนคำตอบ
"คนแบบนั้นทำไมต้องห่วงด้วย"
"คนแบบนั้นที่พี่ว่าคือแม่ของหลงนะคะ" ซอลชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเป็นฝ่ายเงียบบ้าง
หลงเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อจากเดิม นอกจากนอนโอบกอดเธอเอาไว้เงียบ ๆ จนซอลได้ยินเสียงหัวใจที่ยังคงเต้นเป็นจังหวะคงที่ ท่าทีของหลงราวกับคนมีเรื่องกังวลใจแต่ไม่ยอมพูดอะไรออกมา และซอลก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรออกไปเช่นกัน เพราะดูจากสีหน้าของหลงแล้วนั้น คงไม่อยากจะเล่าอะไรให้เธอฟังนักหรอก
"มีอะไรอยากแชร์ไหมหลง" ซอลเอ่ยถามเสียงแผ่ว
"ไม่มีค่ะ"
"อืม งั้นนอนกัน เราง่วงแล้ว"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"อะไรทำไม?"
"วันนี้ไม่มีแผนอะไรเหรอ" ซอลทำหน้ามุ่ยเมื่อได้ยินเธอพูด ก่อนจะใช้กำปั้นทุบไปที่หน้าอกหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว
ตุบ!!
"โอ๊ย...ทุบหลงทำไมคะ"
"เห็นเราเป็นคนแบบนั้นหรือไง"
"ก็ปกติทุกคืนพี่จะหาอะไรแปลก ๆ ให้หลงทำตลอดนี่ แต่วันนี้ไม่มี มันเป็นไปได้ยังไง"
"เดี๋ยวเถอะ!! จะมาโทษเราฝ่ายเดียวก็ไม่ได้นะ เธอนี่มันไร้เดียงสาที่สุดเลยหลง"
"ไร้เดียงสาก็ผิดด้วยเหรอ"
"ชิ! ไม่ต้องมาพูดเลย เรากลายเป็นคนหมกมุ่นสำหรับเธอไปแล้วสินะ"
"ไม่หรอก หลงก็อยากให้มันสำเร็จเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันจะสำเร็จด้วยวิธีไหน หรือเราจะต้องลองห่างกันจริง ๆ"
"อืม ก่อนที่เราจะทดลองวิธีลองห่างกันมันยังเหลืออีกหนึ่งวิธี เดี๋ยวพรุ่งนี้รู้กัน วันนี้เรายังไม่ได้เตรียม"
"วิธีไหนคะ"
"ไม่บอกหรอก เดี๋ยวไม่เซอร์ไพรส์"
"ทุกวิธีที่พี่หามามันเซอร์ไพรส์หมดเลยนะ ไหนจะหนังเรทผู้ใหญ่เอย หนังเอวีเอย บรื้อ..."
"แหม...ไอ้ลงสนามด้วยความสง่าของเธอเนี่ยไม่เซอร์ไพรส์เราเลยนะ คืนนี้ขอนอนกอดเธอดี ๆ สักคืนแล้วกัน ได้เห็นเด็กนอนอยู่บนโซฟาทุกคืนแล้วสงสาร" หลงถึงกับยิ้มร่าออกมาด้วยความดีใจ ตั้งแต่ทดลองอยู่ด้วยกัน ไม่เคยมีสักคืนที่จะได้นอนกอดคนรักทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ความผิดของเธอเสียหน่อย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเสียที
"ยิ้มอะไรไอ้หมาหลง"
"คืนนี้หลงจะได้นอนกอดพี่แล้วใช่ไหม"
"แค่นอนกอดนะ อย่าพยายามที่จะทำอะไรเราด้วย เพราะถ้าเธอทำเราค้างอีก เราเอาเธอไปปล่อยวัดแน่!!"
"ทำเหมือนหลงเป็นหมาไปได้"
"ก็ใช่ไง ไอ้หมาหลง" หลงทำหน้ายู่ ก่อนจะคลายเรียวแขนออกเพื่อจะเดินไปปิดไฟอย่างเช่นที่เคยทำในทุก ๆ คืน
เมื่อแสงไฟในห้องดับลงและถูกแทนที่ด้วยโคมไฟสีเหลืองนวล หลงยืนปรับสายตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินตรงไปยังเตียงนอนและเอื้อมมือปิดโคมไฟหัวเตียงจนภายในห้องมืดสนิท จากผนังสีชมพูแปรเปลี่ยนเป็นสีดำ ช่วยให้เธอสบายใจขึ้นมาหน่อยล่ะนะ
หลงประคองศีรษะของซอลให้หนุนแขนของตนพลางกับลูบผมอย่างช้า ๆ เป็นการขับกล่อมให้คนรักหลับใหลในอ้อมกอดของเธอ เพราะยายมักจะทำแบบนี้กับเธอเสมอ ว่ากันว่า อ้อมกอดที่อบอุ่นจะช่วยปัดเป่าฝันร้ายได้ ก่อนที่หลงจะบรรจงจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน
"ฝันดีนะคะพี่ซอล"
"ฝันดีค่ะ"
ซอลนอนซบไออุ่นของหลงพลางกับอมยิ้ม คิดถึงอ้อมกอดนี้เหลือเกิน คิดถึงครั้งแรกที่ได้พบหันเสียจริง จากนัยน์ตาสีดำทมิฬที่ดูดุร้ายราวกับเสือหิวกระหายเหยื่อ มันแปรเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้แววตาของหลงเต็มไปด้วยความอ่อนโยนผิดจากบุคลิกที่ดูเคร่งขรึมเป็นไหน ๆ
เรารักเธอจัง...หลง...
เสียงความคิดที่ดังก้องกังวาลไปทั่วโสตประสาทของซอล หวังเหลือเกินว่ามันจะส่งไปถึงหัวใจที่กำลังเต้นตึกตักอยู่ ณ ขณะนี้ ซอลนอนฟังเสียงจังหวะการเต้นของหัวใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
เราจะทำยังไงดี...จะบอกพี่ซอลยังไงดี...
อีกเสียงความคิดหนึ่งที่กำลังสับสนวุ่นวาย พลันทำให้หัวใจเริ่มเต้นตึกตักด้วยความตื่นตัวปนหวาดกลัว ใครเล่าจะรู้...ภายใต้แววตาที่อ่อนโยนนั้นเก็บซ่อนอะไรไว้มากมายที่ซอลไม่อาจล่วงรู้ได้แม้แต่น้อย จนกว่าเธอจะเป็นฝ่ายเผยมันออกมาเอง...
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะการทำงานของคนตัวเล็ก ซอลจึงละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คก่อนจะส่งเสียงตอบกลับไปให้คนหลังประตูได้ยิน
"เข้ามาเลย!"
เมื่อบานประตูไม้สีขาวเปิดเข้ามาเผยให้เห็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งผมประบ่าสีดำขลับเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ซ้ำยังมีท่าทีเอื่อยเฉื่อยราวกับเพิ่งตื่นนอนใหม่ ๆ ซอลจึงเลิกคิ้วขึ้นด้วยความฉงน
"เป็นอะไรจีน ทำไมสภาพอย่างกับซอมบี้แบบนั้นล่ะ"
"เฮ้อ...อกหักกับแฟนเก่านี่มันแย่เนอะ" เธอตอบพลางกับนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของซอล
"แผนคืนดีไม่สำเร็จเหรอ"
"อืม...ซาบีน่ากลับไปแล้ว"
"อ้าว...แล้วเป็นยังไงบ้าง"
"เฮ้อ...ซาบีน่าบอกว่ามันเป็นทริปที่ดีมาก มาเที่ยวที่ไทยสนุกมากเลย แต่ซาบีน่าไม่ยอมกลับมาคบกับจีน ทำไมกันนะ..." เธอพูดด้วยใบหน้าสลด คล้ายคนกำลังจะร้องไห้ ซอลจึงได้แต่นั่งมองเธอด้วยความเห็นใจ
"ไม่เป็นไรนะจีน คนสวย ๆ และนิสัยดีแบบจีนน่ะ เดี๋ยวก็มีสาวใหม่มาติดแน่นอน"
"เฮ้อ...แต่จีนอยากกลับมาคบกับซาบีน่าอะซอล มันยากมากเลยนะที่จะตัดใจกับคนนี้"
"ทีกับซอล จีนยังตัดใจได้เลย ซาบีน่าก็ต้องตัดใจได้สิ"
"ไม่รู้สิ จีนรู้สึกว่าคนนี้ไม่เหมือนกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ซาบีน่าเป็นคนน่าค้นหามาก ๆ เหมือนกับหนังสือเล่มหนึ่งที่มีเล่มต่อไปแบบไม่รู้จบ ทั้งน่าสนใจ น่าติดตามจนลืมไม่ลงเลย"
"ขนาดนั้นเลยเหรอ"
"อืม...ไม่รู้สิ อธิบายความรู้สึกนี้ไม่ถูกเหมือนกัน ซอลน่าจะเข้าใจนะ เวลาที่ซอลรู้สึกโหยหาคนคนหนึ่งมาก ๆ มันเป็นยังไง ตอนแรกจีนคิดว่าถ้ากลับมาที่ไทยแล้วเดี๋ยวก็คงตัดใจได้เอง แต่พอยิ่งห่างกันจีนยิ่งคิดถึงซาบีน่ามากกว่าเดิม ทุกลมหายใจเข้าออกเลยนะซอล พอเรามาเจอกัน เรามีค่ำคืนที่แสนหวานด้วยกัน ทุกอย่างมันดีมาก จนจีนคิดว่าซาบีน่าจะกลับมาคบกับจีนแล้ว แต่มันกลับไม่ใช่"
มีคำพูดหนึ่งแว้บเข้ามาในความคิดของซอล หรือบางที...การเว้นระยะห่างมันจะทำให้ต่างฝ่ายต่างคิดถึงและโหยหากันมากขึ้นกันนะ...
"ซอล! ฟังจีนหรือเปล่า"
เพราะซอลเอาแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองจนทำให้เธอดูเหม่อลอยไม่ได้สนใจเพื่อนที่ระบายความทุกข์ใจแม้แต่น้อย แต่เมื่อจีนเรียกสติทำเอาซอลถึงกับสะดุ้งโหยง
"ฮะ!? ฟังอยู่ ๆ"
"ไม่ เมื่อกี้ซอลไม่ได้ฟัง"
"ฟังสิ ฟังมาตั้งแต่ต้นเลย"
"เมื่อกี้จีนพูดว่าอะไร" ซอลกะพริบตาปริบ ๆ กลับไปแทนคำตอบ เพราะเธอไม่ได้ฟังน่ะสิ จีนจึงถอนหายใจเฮือก ก่อนจะกอดอกทำหน้ามุ่ย
"ซอลนี่เมินจีนเก่งแบบเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ"
"เปล่านะ! คือ...ช่วงนี้ซอลก็มีอะไรให้คิดเยอะเหมือนกัน ซอลขอโทษนะ"
"เฮ้อ...ช่างเถอะ จีนรู้อยู่แล้วล่ะว่ายังไงก็ไม่ได้คำปลอบโยนอะไรจากซอลน่ะ จีนแค่อยากระบายกับใครสักคน"
"อืม ระบายมาเลย เดี๋ยวซอลรับฟังเอง"
"ไม่เป็นไร จีนระบายไปแล้ว ซอลเถอะ คิดเรื่องอะไรอยู่" ซอลทำหน้าครุ่นคิดพลางกับกรอกสายตาไปมาว่าจะปรึกษาแฟนเก่าไปดีหรือไม่ แต่ในเมื่อจีนยังปรึกษาเธอเรื่องแฟนเก่ากับเธอ ก็คงต้องขอปรึกษาบ้าง
"จีน...คือ...จำครั้งแรกที่เรามีอะไรกันได้ไหม"
"ทำไมอะ จะรำลึกความทรงจำเหรอ"
"จะบ้าเหรอ!!? ซอลแค่จะถามว่า ตอนนั้นจีนกำลังคิดอะไรอยู่ ทำไมถึงกล้าทำ และตอนนั้นตื่นเต้นไหม"
"ตอนนั้นเหรอ....อืม..." จีนใช้มือลูบปลายคางของตนพลางครุ่นคิดถึงเรื่องในอดีต
"ถ้าถามว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก็คงต้องบอกว่าตอนซอลโป๊นี่มันเซ็กซี่..."
เพียะ!!!
ยังไม่ทันที่สาวสวยจะพูดจบประโยคเสียด้วยซ้ำ ฝ่ามือข้างหนึ่งก็เหวี่ยงตบที่ต้นแขนของเธออย่างแรงทำเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งโหยง
"อ๊าก!! เจ็บนะ!!!"
"ดีนะที่ไม่ตบหน้า เอาดี ๆ สิ อย่าตอบแบบนั้น"
"เอ้า!! ก็ซอลถามจีนว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่!!! โอ๊ย!!! ซอลไม่ถามก็ได้"
"มีอะไร มีปัญหาอะไรหรือเปล่า"
"เฮ้อ...คือ...ตั้งแต่คืนนั้นซอลกับหลงก็ไม่มีอะไรกันอีกเลย" สิ้นคำของซอล ทำเอาจีนถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
"วาย!? หลงไม่เด็ดเหรอ"
"เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ซอลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร ทำไมหลงถึงดูตื่นเต้นเกินเหตุ ตื่นเต้นมากจนมันพังไม่เป็นท่าเลยอะจีน"
"แปลกนะเนี่ย พอมีครั้งแรกมันต้องมีครั้งที่สองสิ จีนคิดว่าซอลกับหลงน่าจะบ่อยเลยนะ ดูตึดหนึบกันซะขนาดนี้"
"ก็ติดแหละ แต่เรื่องแบบนั้นคือไม่มีเลยตั้งแต่คืนนั้นไง ซอลใช้ทุกวิธีแล้วแต่หลงก็ยังตื่นเต้นอยู่ดี ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน พี่ฟากับพี่พายบอกว่าหลงยังเด็กกับเรื่องแบบนี้ แต่หลงเคยแล้วนะจีน หลงไม่เด็กแล้วนะ"
"อืม...ยากแฮะเรื่องนี้ ลองมอมเหล้ายัง"
"กะว่าจะลองคืนนี้แหละ ถ้าวิธีนี้ไม่สำเร็จอีกคือคงพอแล้ว ตอนนี้หลงแทบจะมองซอลเป็นยัยโรคจิตคนหนึ่งแล้ว"
"ฮ่า ๆ ๆ ถ้าของขาดก็กลับมานอนกับจีนได้นะซอ..."
เพียะ!!!!
ยังไม่ทันที่จีนจะได้พูดจบประโยค ซอลก็ฟาดที่ต้นแขนของเธออีกครั้ง ก่อนจะกำหมัดขึ้นมาง้างตั้งท่ารอเอาไว้
"อ๊าก!!!! เจ็บโว้ย!!"
"ถ้ายังพูดแบบนี้อีกซอลต่อยปากจริง ๆ นะ ถ้าหลงได้ยินจะทำยังไง!!?"
"ไม่ได้ยินหรอกน่า เห็นหลงยืนคุยกับพี่เรกับพี่นิดอยู่หน้าร้านแน่ะ" สิ้นคำของจีน ทำเอาซอลถึงกับดวงตาเบิกโพลง
"คุยกับใครนะ!!?"
"พี่เรกับพี่นิด"
"บ้าเอ๊ย!!! แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้!!!!"
ซอลรีบวิ่งออกจากห้องทำงานของตนด้วยความตกใจ ก่อนจะหยุดชะงักและพยายามปรับท่าทีตื่นตระหนกให้กลับมาสู่สภาวะปกติ เธอกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เพราะเธอกำลังจะได้เผชิญกับสิ่งที่เธอกลัวที่สุดเข้าให้แล้ว
"พี่เรพี่นิด มาทำอะไรคะ" ซอลกล่าวทักทายและยกมือสวัสดีพี่สะใภ้ของตน ก่อนจะหันไปสบตากับหลงที่ดวงตาเบิกโพลงไม่ต่างกับเธอก่อนหน้านี้แม้แต่น้อย
"ก็ว่าจะแวะมาดูนี่แหละ ว่าน้องสาวพี่หายไปไหนเป็นอาทิตย์ไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง ถามพนักงานคนนี้ก็บอกว่าคุณซอลมีแฟนแล้ว หึ...ที่อยากได้คอนโดเพราะจะไปอยู่กับแฟนนี่เองน่ะเหรอ"
ซอลดวงตาเบิกโพลงไปตาม ๆ กัน ก่อนจะกลืนน้ำลายดังอึกอีกครั้ง หลงคงจะคิดว่ามีคนมาสนใจเธอเป็นแน่จึงต้องพูดดักทางเอาไว้ แต่ดันเป็นพี่ชายเสียได้
"คุณคุยกับน้องซอลเลยนะคะ เดี๋ยวฉันไปเดินดูหนังสือสักหน่อย"
"โอเคครับ"
"หลงไปทำงานต่อเลยนะ"
"ค่ะ" ซอลสบตาหลงพร้อมกับส่งสัญญาณให้หลงออกไปก่อน แต่ยังไม่ทันที่หลงจะได้เดินไปไหนเสียด้วยซ้ำ คนเป็นพี่กลับเรียกเธอเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยว"
"คะ!?" หลงหยุดชะงักและหันกลับมาด้วยสีหน้าที่เป็นปกติที่สุด
"ชุดทำงานใหม่เหรอซอล"
เพราะเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูที่ปักเป็นชื่อน้องสาวตัวโต ๆ โดยแท้ ทำให้คนเป็นพี่อดสงสัยไม่ได้ สีชมพูคงนำพาหายนะและเป็นสีกาลกิณีของหลงเป็นแน่ถึงได้มีแต่เรื่องราวต่าง ๆ เข้ามาไม่เว้นวัน
"ใช่ค่ะ แต่ว่าอยู่ในช่วงทดลองอยู่ ก็เลยให้พนักงานใส่แค่คนเดียว"
"อ๋อ เหรอ" เขาตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก คาสโนวาที่เจนสนามเรื่องผู้หญิงอย่างเขาน่ะหรือจะไม่รู้ทันน้องสาว
"แฟนของซอลเหรอเราน่ะ"
"เฮือก!!!!"
"เฮ้!!! น้อง!!! ช่วยพี่หาหนังสือจิตวิทยาหน่อยสิ!! จีนขอยืมตัวพนักงานก่อนนะคะพี่เร"
ยังไม่ทันที่ความสงสัยจะถูกคลี่คลาย สาวสวยเจ้าของผมสีดำประบ่าก็รีบวิ่งมาพาตัวหลงออกไปเสียก่อน ช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีเสียนี้กระไร เธอเข้ามาช่วยได้อย่างเส้นยาแดงผ่าแปด ทำเอาหนุ่มหล่อถึงกับคิ้วขมวดและกอดอกจ้องมองสาวพลางกับอมยิ้ม
"พอดีเลย วันนี้ซอลว่าจะกลับไปนอนบ้าน หลาน ๆ เป็นยังไงบ้างคะ"
"ไม่ต้องมาเนียนเปลี่ยนเรื่องเลยนะ สรุปว่าพนักงานคนเมื่อกี้คือแฟนใช่ไหม"
"บ้า!! พี่เรพูดอะไรเนี่ย เพ้อเจ้อ!"
"พี่ผ่านมาหมดแล้วนะซอล สกิลการโกหกเรื่องซุกสาวของพี่น่ะเก่งกว่าซอลเยอะ อย่าคิดที่จะเอามาใช้กับพี่"
"ดูภาคภูมิใจจังเลยเนอะเรื่องแบบนี้เนี่ย ระวังเถอะ ถ้าพี่นิดรู้พี่ได้เจอตะหลิวฟาดหน้าแน่"
"เลิกเจ้าชู้แล้วเถอะ!! สรุปยังไง นั่นแฟนใช่ไหม"
"เปล่าซะหน่อย"
"แล้วไป อย่าให้รู้นะว่าเอาพนักงานมาเป็นแฟน" สิ้นคำพูดของคนเป็นพี่ทำเอาซอลถึงกับชะงัก
"ทำไม พนักงานแล้วมันยังไงคะพี่เร"
"ก็ไม่ทำไม กลับไปคบกับน้องจีนพี่ยังสบายใจกว่า ดีกว่าคบกับพนักงานดูไม่มีอนาคตแบบนั้น แสดงว่าแฟนที่พนักงานคนเมื่อกี้บอกคือจีนนี่เองเหรอ ถึงว่าล่ะ...พอจีบกลับไทยเราก็ไม่กลับบ้านเลย ซุกจีนไว้ที่คอนโดนี่เอง"
"ไม่ใช่!! และพี่ไม่มีสิทธิ์พูดดูถูกหลงแบบนั้นนะ!!" ซอลปฏิเสธเสียงแข็ง แต่คนเป็นพี่กลับอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"ทำไมพี่จะพูดไม่ได้" เขาถามด้วยท่าทีเย้ยหยันพลางกับยิ้มมุมปาก ดูอย่างไรก็เหมือนเสือที่ยังไม่สิ้นลาย
"ก็เพราะหลงเป็นแฟนซอลไง!!! อนาคตของหลงก็คือซอลนี่แหละ เพราะงั้นพี่ไม่มีสิทธิ์มาดูถูกคนที่ซอลเลือก!!!"
"ฮ่า ๆ พี่บอกแล้ว...ว่าสกิลการโกหกของพี่เก่งกว่าซอลเยอะ เราน่ะโกหกไม่เนียนที่สุดเลยนะรู้ไหม คงไม่มีคนบ้าที่ไหนหรอกนะบังคับพนักงานใส่เสื้อทีปักชื่อตัวเองตัวเท่าบ้านขนาดนั้นน่ะ" ซอลดวงตาเบิกโพลงอีกครั้ง เธอหลงกลเจ้าพ่อคาสโนวาผู้นี้เข้าให้แล้ว
"นี่พี่เรแกล้งกดดันให้ซอลพูดความจริงออกมาเหรอ"
"ใช่ และมันก็ได้ผลดีซะด้วย"
"เหอะ...ใจร้ายที่สุด"
"ใจร้ายอะไรกัน พี่ไม่ได้ห้ามอะไรสักหน่อย อันที่จริงก็รู้แหละว่าแอบมีแฟนแน่ ๆ เลยพานิดเขามาดูหน้าน้องสะใภ้สักหน่อย ไม่คิดเลยว่าจะใกล้ตัวขนาดนี้ ไปไงมาไงถึงคบกับพนักงานเนี่ยซอล"
"อย่าย้ำคำว่าพนักงานได้ไหมคะ เหมือนพี่เรดูถูกเขาอยู่เลย"
"เปล่านะ โอเค ๆ งั้นพี่ถามใหม่ ทำไมถึงได้คบกับคนนี้ล่ะ ดูไม่ใช่สเปกเลยนะ หน้าโคตรดุ พูดก็น้อย ไม่สดใสเหมือนจีนเลย"
"ถ้าเจอคนที่ใช่ก็ชนะทุกสเปกที่วางไว้ทั้งนั้นแหละค่ะ"
"ว้าว...เซอร์ไพรส์แฮะ แล้วจะบอกพ่อกับแม่ว่ายังไง"
"เฮ้อ...นี่คือเรื่องที่ซอลหนักใจเลยค่ะพี่เร เลยไม่กล้าพาเข้าบ้านสักที"
"ขนาดพี่ยังสงสัยและตามมาดูให้เห็นกับตา อย่างไอ้พี่โดเนี่ยระวังมันไว้เลย มันอาจจะแอบมาดูซอลอยู่ก็ได้"
"ทำไมทุกคนต้องสงสัยซอลขนาดนั้น"
"เราน่ะเคยห่างอกพ่อกับแม่ที่ไหน นี่เล่นหายไปเป็นอาทิตย์ก็คงไปติดอกใหม่แล้วแน่ ๆ เชื้อไม่ทิ้งแถวจริง ๆ ได้พี่มาเต็ม ๆ สินะ"
"บ้าบอ...ตัวเองน่ะเจ้าชู้ที่หนึ่ง ซอลรักแค่หลงคนเดียวเถอะ"
"ฮ่า ๆ" เขาหัวเราะร่าพลางกับหยีผมน้องสาวจนยุ่งเหยิง ดูจากท่าทีของซอลนั้นคงจะรักพนักงานสาวหน้าดุไม่น้อยเลยทีเดียวถึงได้ปกป้องหัวชนฝาถึงเพียงนี้
"คืนนี้กลับบ้านกับพี่นะซอล แล้วก็พูดเกริ่น ๆ ว่ามีแฟน เดี๋ยวพี่จะช่วยพูดอีกแรง"
"แล้วพี่เรโอเคเหรอคะที่ซอลคบกับหลง"
"โอเคสิ สำหรับพี่นะ ความรักคือสิ่งสวยงาม เราควรจะได้เรียนรู้คนทุกรูปแบบ และหัวใจของเราจะได้แข็งแรงขึ้น"
"ว้าว...มีสาระเหมือนกันนะเนี่ย"
"แน่นอนอยู่แล้วครับ ตกลงตามนี่นะ วันนี้ไปเกริ่น ๆ ก่อน แล้วดูท่าทีพ่อกับแม่ว่าจะยังไง ส่วนเรื่องจะพาแฟนเข้าบ้านค่อยว่ากันอีกที"
"ฮือ...แค่พี่เรกับพี่ฟาโอเคกับหลง ซอลก็รู้สึกว่ามีพวกแล้วอะ ยังพอไปไฟท์กับพ่อแม่ได้"
"ไม่ อย่าลืมสิ ยังเหลือไอ้พี่โดกับไอ้มี และพ่อกับแม่ ตอนนี้เสียงข้างนั้นมากกว่า ซอลต้องหาทางตะล่อมไอ้มีมาเป็นพวกให้ได้ ถ้าทำได้นะ เรื่องซอลกับแฟนคือจะง่ายเหมือนปอกกล้วยเลย"
"แหม...กว่าจะง่ายเหมือนปอกกล้วยเนี่ย ซอลต้องทำยังไงถึงจะดึงพี่มีมาได้คะ รายนั้นนะขรึมยิ่งกว่าแฟนซอลอีก"
"มันก็อยู่ที่ซอลกับแฟนแล้วล่ะ ว่าจะใช้วิธีไหนให้มันมาเป็นพวกให้ได้ ถ้าอยากให้การคุยกับพ่อแม่ราบรื่นก็ต้องหาวิธีให้ได้ แล้วทุกอย่างมันจะง่ายขึ้น"
ซอลสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าปอด อย่างน้อยตอนนี้ก็มีพี่ชายอีกหนึ่งคนที่เห็นด้วยและไฟเขียวกับความรักของเธอครั้งนี้ หวังว่าด่านต่อไปจะราบรื่น และฝ่าฟันทุกอย่างไปได้
หลง...เราจะทำทุกวิถีทางให้ครอบครัวเรายอมรับเธอให้ได้ เราจะสู้เพื่อเธอนะ!!
