เมี๊ยว...
เสียงแหลมเล็กที่ได้ยินดังแว่วมาตามลมทำให้หญิงสาวหยุดชะงัก ก่อนจะหันรีหันขวาเพื่อหาต้นตอของเสียงจนได้พบกับเจ้าแมวเด็กลายสลิดกำลังเดินเตาะแตะออกมาจากพุ่มไม้ ซึ่งวันนี้มันโผล่ออกมาแค่ตัวเดียวเท่านั้น
"ไงเจ้านำโชค ฉันอยากเล่นกับแกนะ แต่ว่า...ตอนนี้ยังไม่สะดวกเท่าไหร่"
ก็เพราะมีหญิงสาวตัวเล็กที่เมาไม่ได้สติอยู่บนหลังนี่สิ หลงจึงไม่อาจเล่นกับมันได้อย่างเช่นทุกวัน ทำได้เพียงแค่แวะทักทายมันเท่านั้น
แต่ยังไม่ทันที่หลงจะได้เดินไปไหน เจ้าแมวน้อยก็เดินมาคลอเคลียที่เท้าของเธอพร้อมกับส่งเสียงครางครืด ๆ ทำให้หลงหยุดชะงักอีกครั้ง ท้ายที่สุดก็ถูกความใจอ่อนเข้าครอบงำ คนที่ชนะใจได้คงจะเป็นเจ้านำโชคมากกว่า หลงจึงพยายามนั่งลงทั้งที่ยังมีใครบางคนอยู่บนหลัง
"แกนี่น้า หิวเหรอ แล้วพี่น้องแกไปไหนล่ะวันนี้ ตอนนี้ยังไม่สะดวกจริง ๆ เดี๋ยวอีกสักหน่อยจะออกมาเล่นด้วยแล้วกัน"
"ครืด ๆ" มันยังคงส่งเสียงครางอยู่อย่างนั้นเมื่อหลงใช้นิ้วเกาคางของมัน ก่อนมันจะรีบกระโจนหนีไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"อ้าวเฮ้ย! นำโชค! จะไปไหน!?"
"อุ๊บ..." ดูเหมือนว่าเจ้านำโชคจะเตือนเธอถึงหายนะเข้าให้แล้ว เมื่อหลงได้ยินเสียงแปลก ๆ ดังมาจากคนที่กำลังแบกอยู่ พร้อมกับร่างที่ขยับไปมาเธอถึงกับดวงตาเบิกโพลง
"อย่านะพี่ซอ อย่านะ!!!"
"อ้วก!! แหวะ!!!"
จนได้...ไหล่ของเธอถูกอีกคนขย้อนอาหารที่กินในวันนี้ออกมาจนได้ หลงกัดฟันแน่นพร้อมกับหรี่ตาลงเพื่อพยายามไม่ให้สติเตลิด ในเมื่อเธอเป็นคนอาสาที่จะดูแลเองนี่ อย่างไรเสียเธอก็คงต้องเจอเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะราดตัวขนาดนี้
"ดีนะที่ยังไม่เข้าห้อง เฮ้อ..." เธอบ่นพึมพำ ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล เพื่อแบกร่างเล็กเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเสียไม่ได้
ห้องนอนที่เดิมทีเคยเงียบเหงา แต่วันนี้มีใครอีกคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนฟูกนอนขนาดสามฟุตครึ่ง ชุดเดรสสีขาวที่เจ้าตัวสวมอยู่ไม่ได้เปรอะเปื้อนด้วยอาหารที่ขย้อนออกมา แต่หลงนี่สิ ตัวซีกซ้ายเปรอะไปหมด เธอจึงถอนหายใจเฮือกพลางกับนั่งมองร่างหญิงสาวตัวเล็กที่ทำตัวเป็นภาระให้กับเธอตั้งแต่วันแรกที่พบกันเสียด้วยซ้ำ ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าขนหนูสีดำเพื่อจะชะล้างร่างกายเสียหน่อย
เวลาผ่านไปไม่นานนัก หลงเดินออกจากห้องน้ำมานั่งแหมะที่ข้างฟูกนอน ก่อนจะเสยผมสีดำขลับด้วยความหนักใจ
"แล้วดูแลคนเมาต้องทำยังไงวะเนี่ย"
ปกติเธอก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นมิตรกับใครเสียด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการดูแลใครสักคน ซ้ำยังเมาอีกนี่สิ หลงจึงทำได้แต่พิมพ์แกรก ๆ ในโทรศัพท์มือถือเพื่อค้นหาวิธีดูแลคนเมาจากอินเตอร์เน็ต คงเป็นทางออกทางเดียวล่ะนะ
"เมื่อคนเมานอน เป็นไปได้ว่าอาจจะอาเจียนออกมาอีกครั้งได้ เวร...อย่าอ้วกใส่ที่นอนหลงนะพี่ซอ" เธอรีบวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะญี่ปุ่นก่อนจะประคองร่างเล็กลงจากฟูก
หลงใช้แขนสอดช้อนที่ใต้ท้ายทอยเพื่อประคองให้ร่างอยู่ในท่านั่งแล้วซ้อนตัวไปอยู่ด้านหลัง เมื่อใช้แขนโอบล็อกบริเวณใต้วงแขนทั้งสองข้างให้มั่นแล้ว เธอก็เริ่มลากร่างคนตัวเล็กและเดินถอยหลังไปนอนแหมะอยู่ที่หน้าห้องน้ำแทน
"อยู่ตรงนี้อ้วกได้"
เมื่อมั่นใจว่าหากปล่อยอีกคนไว้ที่หน้าห้องน้ำจะช่วยปกป้องฟูกนอนอันทรงคุณค่าได้ เธอก็ยืนเท้าเอวด้วยความภาคภูมิใจก่อนจะเดินมาคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อหาวิธีการอื่น ๆ ต่อ
"แอลกอฮอล์ทำให้ร่างกายขาดน้ำ ต้องหาน้ำดื่มมาให้กับคนเมา จะช่วยให้รู้สึกดีขึ้น หรือดื่มเครื่องดื่มประเภทเกลือแร่ อืม..."
วันรุ่งขึ้น
"ใครมาปิดแอร์อาซอลเนี่ย..."
เสียงงัวเงียดังขึ้นเมื่อซอลรู้สึกตัวตื่นแต่ยังคงอยู่ในสภาพที่สะลึมสะลือ ทำให้เธอไม่อาจประมวลผลได้ว่าทำไมเช้าวันนี้มันถึงได้ร้อนนัก และเหมือนมีบางอย่างที่ทั้งเหนียวทั้งเย็นเกาะอยู่ที่หน้าผาก แถมเสียงเครื่องปรับอากาศก็ดังแรงจนน่าตกใจ ต้องเป็นหนึ่งในบรรดาผู้พิทักษ์ตัวน้อยเข้ามาซนในห้องนอนของเธอเป็นแน่
เธอพลิกตัวตะแคงข้างและวาดแขนเพื่อจะหาหมอนข้างคู่ใจที่ต้องกอดและก่ายเป็นประจำ แต่วันนี้มันกลับว่างเปล่า เธอคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น หลานตัวแสบอาจจะเอาไปวางไว้อีกข้างก็เป็นได้ เธอจึงพลิกตัวไปอีกทางและวาดแขนเพื่อควานหาหมอนข้างอีกครั้ง
โป๊ก!!
"โอ๊ย!!! อ๊า!!!"
ร่างเล็กดีดตัวลุกขึ้นมานั่งกุมมือด้วยความเจ็บปวด เพราะมือของเธอไปชนกับบางสิ่งบางอย่างเข้าอย่างจัง ก่อนจะชะงักเมื่อซอลลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าผ้าห่มที่กำลังคลุมอยู่บริเวณหน้าตักของเธอนั้นไม่ใช่สีชมพูที่เธอโปรดปราณแต่มันกลับเป็นสีดำแบบไม่มีลวดลาย ทำเอาดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพลงราวกับไข่ห่านก็ไม่ปาน
"เฮ้ย!!!"
แม้แต่ห้องนอนก็ไม่ใช่สถานที่ที่คุ้นเคย แต่มันกลับเป็นห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ที่แทบจะไม่มีข้าวของอยู่เลยนอกจากกองหนังสือกองโตบนชั้นวาง และโต๊ะญี่ปุ่นตั้งเอาไว้ข้าง ๆ กับฟูกนอนที่เธอนั่งอยู่ และต้นตอของเสียงเครื่องปรับอาการที่ดังแรงราวกับกำลังจะระเบิด แท้จริงแลัวมันคือพัดลมตั้งโต๊ะนี่เอง
เมื่อกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องเพื่อจะหาสิ่งที่จะบ่งบอกถึงผู้เป็นเจ้าของ โชคยังดีที่บนโต๊ะมีกรอบรูปวางอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นของเจ้าของห้อง แต่ภาพมันก็เก่าเกินกว่าจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นภาพถ่ายของใคร แต่ก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ช่างหน้าคล้ายกับใครบางคนที่เธอรู้จัก แต่...เธอคนนั้นคือ...ใครกันนะ...
"หรือว่าจะเป็น...หลง!!"
เมื่อรู้ว่าภาพถ่ายเด็กผู้หญิงเคียงคู่กับหญิงสูงวัยเป็นใคร เธอก็ดวงตาเบิกโพลงอีกครั้ง หรือว่าที่นี่จะเป็นห้องนอนของหลงที่เธอพยายามจะเข้ามานักหนาแต่ก็ไม่เป็นผล ไฉนวันนี้เธอถึงตื่นมาอยู่ที่ห้องของเจ้าตัวได้ล่ะ
ซอลพยายามตั้งสติและพินิจวิเคราะห์ถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า และหาเหตุผลที่เธอตื่นมาอยู่ที่ห้องนอนของใครอีกคน จนในที่สุด ภาพงานเลี้ยงที่พี่สาวตัวร้ายเป็นคนจัดก็ผุดเข้ามาในความคิด เธอคงจะดื่มจนไม่เหลือสติแล้วถูกนำมาทิ้งไว้ที่ห้องของหลงเป็นแน่
แต่เพราะภายในห้องนอนไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากเธอ ซอลจึงหันไปมองรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง ก่อนจะพบว่ามีขวดน้ำเปล่า ขวดน้ำเกลือแร่สำหรับดื่มหลังออกกำลังกายหรือเล่นกีฬา และถังน้ำพลาสติกที่มีการนำถุงดำมาห่อหุ้มเอาไว้อย่างดี แถมหูทั้งสองข้างของเธอก็มีถุงพลาสติกห้อยเอาไว้อีกด้วย
ซอลอมยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางกับนำถุงพลาสติกที่ห้อยกับหูทั้งสองข้างออก สงสัยหลงคงเตรียมไว้ดูแลคนเมาโดยเฉพาะล่ะมั้ง แถมเสื้อผ้าที่เธอสวมอยู่ตอนนี้ก็ถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด จากชุดเดรสสีขาวเป็นเสื้อคอกลมสีดำและกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนสีดำเช่นกัน เรียกได้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างภายในห้องนี้ล้วนแล้วแต่เป็นสีดำทั้งนั้น สมกับเป็นห้องของหลงเสียนี้กระไร
"อะไรเนี่ย...อุ๊บ!! ฮ่า ๆ"
เมื่อเธอสงสัยว่าทำไมที่หน้าผากเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างเป็นเนื้อสัมผัสแบบเหนียว ๆ เย็น ๆ เกาะอยู่ เธอจึงใช้มือปัดออก จนได้รู้ว่ามันคือแผ่นเจลลดไข้นั่นเอง ทำเองเธอถึงกับหลุดขำพรืด
แกร๊ก!!
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอพี่ซอ"
ใช่...ที่นี่คือห้องของหลงอย่างที่เข้าใจจริง ๆ เพราะเจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติกในมือ ซอลจึงรู้สึกโล่งใจมากขึ้น เธอไม่ได้ถูกทิ้งแต่อย่างใด
"ล...หลง ไปไหนมาแต่เช้าเหรอ"
"แต่เช้าบ้าอะไร พี่ช่วยดูนาฬิกาด้วยนะ" ทันทีที่หลงพูดจบ ซอลก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือเพื่อที่จะกดดูเวลา ใช่...นี่ไม่ใช่ตอนเช้าอย่างที่หลงว่า แต่มันคือ...
"สิบเอ็ดโมง!!!!"
หลงพยักหน้าพลางกับเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีเรียบเฉยตามแบบฉบับของเธอ ดูเหมือนเธอไม่ได้ตกใจกับเวลาเสียด้วยซ้ำ
"พี่จิ้งหรีดโทรมาหาหลงตั้งแต่เช้าแล้วถามอาการพี่ หลงเลยบอกว่าพี่น่าจะตื่นไปทำงานไม่ไหว พี่จิ้งหรีดเลยบอกให้หลงอยู่ดูแลพี่" หลงชิงไขข้อสงสัยทั้งหมดโดยที่เจ้าตัวยังคงนั่งมึนงงอยู่เสียด้วยซ้ำ
ซอลนั่งกะพริบตาปริบ ๆ มองหลงแกะห่อโจ๊กเทใส่ชาม เธอคงออกไปซื้อมาให้ล่ะมั้ง ก่อนจะคิดขึ้นได้ว่าชุดที่สวมอยู่ตอนนี้มันถูกเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด นั่นก็หมายความว่า...
"เฮือก!!!!" ซอลรีบก้มมองชุดถึงกับดวงตาเบิกโพลงจนเส้นเลือดในตาแทบแตก เพราะเธอ...ไม่ได้สวมอันเดอร์แวร์ทั้งท่อนบนและท่อนล่างเลยน่ะสิ!
"หลง!!! เธอเปลี่ยนชุดให้เราเหรอ!!?"
"อื้อ" หลงตอบโดยไม่หันมามองหน้าเสียด้วยซ้ำ
"งั้นก็หมายความว่า...เธอก็เห็นหมดน่ะสิ!!!"
"อื้อ"
"เฮือก!!!!" ความอายเข้าครอบงำจิตใจคนตัวเล็กเข้าจนได้ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวจนขึ้นสี นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการเสียหน่อย แต่ทำไม...หลงถึงไม่มีท่าทีใด ๆ เลยล่ะ แถมยังดูเย็นชาเหมือนเดิม คงไม่ได้เป็นคนไร้ความรู้สึกจนไม่รู้สึกอะไรกับร่างเปลือยเปล่าของเธอหรอกนะ
"ทำไมหน้าแดง ยังไม่หายเมาอีกเหรอ"
"ป...เปล่า!! คือ...ช่วยตอบให้เราสบายใจสักนิดได้ไหม ว่าเอ่อ...เธอไม่เห็นอะไรตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เราน่ะ"
"ก็บอกไปแล้วนี่ว่าเห็นหมด ถ้าหลงบอกว่าหลงไม่เห็นอะไรเลย พี่จะสบายใจกับคำตอบที่สองงั้นเหรอ"
ม่าย!!! ม่าย!! ม่าย!!!! ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี่ย!!!? ตอนนี้ฉันเหมือนคนโรคจิตมานอนอ่อยหลงแบบเต็มรูปแบบแล้ว แต่หลงกลับไม่รู้สึกอะไรเลย กรี๊ด!!!! โลกแตกที!!!!
ซอลแทบอยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียตอนนี้เลย ช่างอับอายขายขี้หน้าอะไรเช่นนี้ เธอจึงได้แต่นำผ้าห่มผืนสีดำขึ้นมาคลุมตั้งแต่ศีรษะ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอย่างไร้เรี่ยวแรง
สิ้นแล้ว...สิ้นแล้วฉัน...หนีไปต่างประเทศดีไหมนะ ฮือ ๆ
"พี่ทำอะไรของพี่น่ะ ลุกไปแปรงฟันแล้วก็มากินข้าวได้แล้ว นี่หลงต้องออกไปซื้อให้พี่รอบที่สองเลยนะ ซื้อมาให้ตอนเช้าปลุกยังไงก็ไม่ตื่น เลยเอาไปนั่งกินกับนำโชคแทน" หลงบ่นยาวเหยียด แต่ซอลกลับสะดุดตรงคำว่า 'นำโชค' คำเดียวเท่านั้น
"นำโชคนี่ใคร"
"แมวไง"
"อ๋อ...ชื่อนำโชคเหรอ"
"ใช่ แต่พี่น่ะ นำหายนะ ไปแปรงฟันเลยไป ซื้อแปรงมาให้แล้ว แปรงเป็นปะ ต้องให้แปรงให้ไหม"
"ไม่ต้อง! ทำเองได้น่า เราไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ"
"อื้อ ก็ไปแปรงสิ"
"อื้อ ๆ ไปแล้ว! ไม่ต้องมาด่าด้วยสายตาเลยนะ!!" เพราะสายตาที่หลงมองมานั้นช่างดุดันราวกับจะฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้น ๆ ซอลจึงรีบลุกขึ้นโดยมีผ้าห่มห่อตัวเองไว้อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกับข้าวห่อสาหร่าย แต่ยังไม่ทันที่ซอลจะได้ก้าวเข้าห้องน้ำก็ต้องชะงัก เมื่อหลงมายืนขวางทางเอาไว้ก่อน
ซอลค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงก่อนจะกลืนน้ำลายดังอึก ทำไมวันนี้หลงถึงได้ใช้สายตาน่ากลัวแบบนี้นะ เมื่อคืนเธอไปสร้างเรื่องอะไรให้หลงไม่พอใจเป็นแน่ หรือว่า...เธอจะบอกความจริงกับหลงไปแล้ว!?
"ม...มีอะไรหรือเปล่าหลง"
"ให้ไปแปรงฟันนะ ไม่ใช่ให้ไปนอนในห้องน้ำ พี่จะเอาผ้าห่มเข้าไปด้วยทำไม"
"ก...ก...ก็...เราเขินอะ"
"เขินอะไร"
"เราไม่ได้ใส่อะไรเลย"
"ใส่เสื้อกับกางเกงหลงไง"
"ก็ใช่ แต่เอ่อ..." ซอลพูดพลางกับหลบสายตาคนตรงหน้า จะว่าอายก็อาย จะว่ากลัวก็กลัว เพราะนัยน์ตาสีดำทมิฬนั่นดูน่ากลัวจนไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วยเลยจริง ๆ
"แต่อะไร"
"ไม่มีอะไร เราจะไปแปรงฟันแล้ว หลบสิ" เพราะซอลเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตา หลงจึงกอดอกและยังยืนตระหง่านอยู่ที่เดิมไม่ยอมหลบทางให้
"ทำผิดไว้เลยไม่กล้าสู้หน้าเหรอคะ" สิ้นคำถาม ซอลถึงกับชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนหน้าดุด้วยหัวใจที่เต้นโครมคราม เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หวังว่าจะไม่หลุดพูดความจริงออกไปหรอกนะ
"พ...พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง"
"เมื่อคืนพี่ทำอะไรไว้ พี่จำไม่ได้เหรอ"
"เราทำอะไรอะ!!?" หลงกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย และนั่นมันทำให้ซอลแทบจะเป็นลมล้มพับเอาให้ได้ เพราะมันน่ากลัวจนพาขนลุกขนชัน
"จำไม่ได้ จริง ๆ เหรอ"
"ไม่! จำไม่ได้เลย เราทำอะไรไว้อะหลง"
"หึ..." หลงไม่ตอบคำถามแต่กลับกอดอกแทน เสียงหัวเราะในลำคอช่างน่ากลัวเสียนี้กระไร มันไม่ต่างจากเสียงมารที่จ้องจะเอาชีวิต ซอลจึงก้มหน้าก้มตาแล้วรีบเบี่ยงตัวหลบ ก่อนที่เธอจะชะงักกึกราวกับถูกกดปุ่มปิดสวิทช์
"เดี๋ยว!"
"อ...อ...อะไร!!?"
ซอลถามเสียงตะกุกตะกัก ถ้าไม่มีผ้าห่มคลุมตัวอยู่หลงคงได้เห็นว่าตอนนี้ขาของเธอสั่นพั่บ ๆ อยู่เป็นแน่ หลงจึงยื่นมือออกมาข้างหน้าเธอ พร้อมกระดิกนิ้วเข้าหาตัว
"อะไรล่ะ"
"ผ้าห่ม พี่จะเอาเข้าไปแปรงฟันด้วยหรือไง"
"อ...อ๋อ!! อื้อ เอาคืนไป!!" สิ้นคำพูด ซอลก็กระพือผ้าห่มออกดังพรึบ ๆ ก่อนจะรีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องน้ำไวปานจรวด ทำเอาหลงถึงกับหลุดขำพรืด
กรี๊ด!!!! เมื่อคืนฉันทำอะไรไว้เนี่ย!!? ฉันปล้ำหลงเหรอ บ้าน่า...ถ้าฉันปล้ำหลงจริง ๆ ฉันคงโดนกระทืบตายคาห้องไปแล้ว หรือถ้าฉันบอกความจริง หลงอาจจะลากฉันไปนอนในห้องน้ำข้อหาปิดบังก็ได้ แต่หลงยังให้ฉันนอนบนที่นอนทั้งคืน นั่นก็แปลว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิดน่ะสิ... ซอลพยายามปลอบใจตัวเองพลางกับมองสภาพตัวเองในกระจก
ก็จริงอย่างที่เธอว่า หากเธอทำผิดจริง ทำไมหลงถึงให้เธอนอนบนที่นอนนุ่ม ๆ กัน นั่นก็หมายความว่า หลงแค่ขู่ให้เธอกลัวก็เท่านั้น
ใครว่าล่ะ...
คืนก่อน...
หลังจากที่หลงกลับจากไปร้านสะดวกซื้อใกล้หอพัก สองมือของเธอเต็มไปด้วยถุงพะรุงพะรังที่ซื้อมาเพื่อดูแลคนเมาโดยเฉพาะ แต่แล้ว...เมื่อเธอไขเปิดประตูห้องก็พบว่าห้องนอนนั้นว่างเปล่า ไร้วี่แววของใครอีกคน ทำเอาเธอถึงกับหัวใจหล่นวูบ
"เฮ้ย!!! พี่ซอหายไปไหนวะ!!?"
หลงรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องน้ำจึงได้พบกับคนตัวเล็กกำลังนั่งกอดชักโครกราวกับเป็นเพื่อนรักกันอย่างไรอย่างนั้น พื้นห้องน้ำที่ยังไม่ได้แห้งดีจึงทำให้ชุดเดรสสีขาวเปียกปอน ไหนจะอาหารที่เจ้าตัวขย้อนออกมาอีก สภาพของเธอดูไม่ได้เลยจริง ๆ
"อะไรนักหนาวะเนี่ย!?"
อยากให้โลกแตกเสียตอนนี้ ไม่รู้ว่าหลงคิดถูกหรือคิดผิดที่อาสาเป็นคนดูแลเอง แต่ในเมื่อขานอาสาแล้วเธอก็คงต้องดูแลอย่างเสียไม่ได้ หลงจึงวางถุงพลาสติกไว้ก่อนจะคว้าขวดน้ำเปล่าขวดใหญ่ติดมือเข้าไปด้วย
"พี่ซอ อ้วกไปเยอะแค่ไหนแล้วเนี่ย กินน้ำหน่อยนะพี่ เดี๋ยวร่างกายขาดน้ำ" หลงประคองร่างคนตัวเล็กให้นั่งเอนพิงตัวของเธอที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง ก่อนจะช่วยประคองขวดน้ำให้อีกคนดื่ม โดยมีมือน้อย ๆ สองข้างจับขวดน้ำเอาไว้แน่น ดูก็รู้ว่าเจ้าตัวหิวน้ำมากเพียงใด เพราะคงขับออกมาแทบจะหมดตัวแล้ว
"ขอโทษนะพี่ซอ" เพราะชุดเดรสสีขาวที่สวมอยู่เปียกปอนจากการนั่งพื้นเปียก ๆ หลงจึงใช้มือข้างหนึ่งเกี่ยวซิปที่ด้านหลังและจับรูดลงช้า ๆ
แผ่นหลังขาวเนียนมันงดงามจนพาใจดวงหนึ่งรู้สึกหวามไหวกับภาพตรงหน้าทั้งยังทำให้ใบหน้ารู้สึกร้อนวูบวาบ หลงรีบเบือนหน้าหลบไปอีกทางพร้อมกับสะบัดศีรษะเพื่อเรียกสติ เธอไม่เข้าใจตัวเองเสียด้วยซ้ำว่าอาการเมื่อสักครู่มันคืออะไร ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาเสียให้ได้
แม้แต่มือทั้งสองข้างยังสั่นเทาแบบไม่ทราบสาเหตุ หลงจึงหลับตาเสียสนิท และใช้การสัมผัสในการเปลื้องชุดแทน แต่มันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอก เพราะยิ่งมองไม่เห็น สติของเธอก็แทบเตลิด
"พ...พี่ซอ ถอดชุดออกเองได้ไหม"
"อื้อ..."
"เดี๋ยวหลงเข้าไปหาเสื้อผ้ามาให้เปลี่ยน ถอดชุดรอนะ"
"อื้อ..."
ไม่อาจรู้ได้เลยจริง ๆ ว่าคนตัวเล็กเข้าใจอย่างที่ตอบออกมาแบบสติครึ่ง ๆ กลาง ๆ หรือไม่ แต่หลงก็รีบวิ่งออกจากห้องน้ำด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวเสียแล้ว
หลงยืนเรียกสติของตัวเองอยู่นาน ก่อนจะรีบค้นหาชุดไปเปลี่ยนให้อีกคนเพราะกลัวว่าจะป่วยเสียก่อน แต่เมื่อหลงเดินกลับไปในห้องน้ำ ยังไม่ทันที่ขาจะได้ย่างกรายเข้าไปเสียด้วยซ้ำ เธอก็หลุดแผดเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ พร้อมกับวิ่งออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
"อ๊าก!!!! พี่ซอ!! ใครบอกให้ถอดหมด!!"
ใช่...ภาพที่หลงเห็นคือร่างเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์นั่งหันหลังอยู่ในห้องน้ำ สติสตางค์ของหลงแทบหลุดกระเจิง ใครล่ะจะไปคิด ว่าอีกคนจะไร้สติได้ถึงเพียงนี้ ลมหายใจของหลงทั้งหอบและถี่ด้วยความตกใจ ตอนนี้ร่างกายของเธอร้อนผ่าวราวกับถูกไฟเผาไหม้ก็ไม่ปาน
"หลง!!" เสียงเล็กดังออกมาจากห้องน้ำ ทำเอาหลงถึงกับสะดุ้งโหยง เรียกสติเธอได้ในทันที
"อะไรพี่!!?"
"หนาว...ใส่เสื้อผ้าห้ายหน่อย"
"โอ๊ย...อะไรนักหนาวะเนี่ย...หลงโยนเข้าไปให้แล้วพี่ใส่เองได้ไหม!?"
"ไม่อาว...จาให้หลงใส่ห้าย...อึ๊ก!!"
"โธ่เว้ย...ใส่เองได้ปะ!! ขอร้องล่ะ"
"เราก็ขอร้อง เร็ว ๆ เราหนาว..."
"ยาย ช่วยน้องหลงด้วย ฮือ ๆ"
หลงแทบอยากจะเอาศีรษะโขกกำแพงเสียตอนนี้ จะว่าอายก็อาย จะว่าห่วงอีกคนก็ห่วง ท้ายที่สุดหลงก็ตัดสินใจคว้าเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนและใช้ผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันรอบ ๆ ร่างเปลือยในสภาพไม่ต่างกับมัมมี่ ก่อนจะวิ่งมาคว้าถุงอุปกรณ์สำหรับล้างเครื่องสำอางเข้าไปนั่งล้างหน้าให้เจ้าตัวทั้งอย่างนั้น ถือว่าเธอเตรียมการได้ดีเลยทีเดียว แต่เธอไม่ได้เตรียมการที่จะเห็นเรือนร่างของคนตัวเล็กนี่สิ...
เวลาผ่านไปค่อนชั่วโมง ในที่สุดหลงก็สามารถเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เจ้าตัวได้สำเร็จ ก่อนจะประคองคนตัวเล็กให้นอนลงฟูกนอนนุ่ม ๆ ขนาดสามฟุตครึ่งที่เธอหวงนักหวงหนา
"ฮัดชิ้ว!!"
"เฮ้อ...หลงขอโทษนะพี่ซอ ที่ปล่อยให้พี่อยู่ในสภาพนั้นในห้องน้ำตั้งนาน แต่กว่าหลงจะทำความสะอาดผมกับตัวพี่ได้ พี่สูบพลังงานหลงไปหมดเลยนะรู้ตัวปะ..." แม้ปากจะบ่น แต่หลงก็บรรจงลูบศีรษะคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะนำผ้าห่มนวมผืนสีดำห่มให้ความอบอุ่นแก่ซอล
"เดี๋ยวหลงออกไปซื้อคูลฟีเวอร์มาแปะหน้าผากให้นะ เผื่อพี่จะไม่สบาย" ยังไม่ทันที่หลงจะได้ผละออก ก็มีมือเล็ก ๆ ข้างหนึ่งคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน
หลงจ้องมองเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่เต็มไปด้วยประกายน้ำตา ก่อนเสียงสะอื้นจะดังออกมา ทำเอาหลงทำตัวแทบไม่ถูก
"พ...พี่ซอ พี่เป็นอะ..."
จริงสิ...ก่อนหน้านี้พี่ซอคงเสียใจเรื่องคุณซอลนี่นา ถ้าเราถามว่าเป็นอะไรมันก็เหมือนตอกย้ำหัวใจพี่ซอสินะ... หลงคิดในใจ พร้อมกับกุมมือเล็กเอาไว้
"พี่ซอ ถ้าพี่อยากร้องไห้ พี่ร้องได้เลยนะ"
"ฮึก ๆ ฮือ ๆ" เมื่อซอลระเบิดเสียงร้องไห้ออกมา หลงจึงโน้มตัวลงไปสวมกอดร่างบางเอาไว้
หลงจำได้ดี...ทุกครั้งที่เธอร้องไห้ มักจะมีอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากคนเป็นยายช่วยปลอบประโลมอยู่เสมอ ครั้งนี้เธอขอเป็นคนที่ส่งมอบอ้อมกอดนี้ให้กับคนอื่นบ้าง เพราะนี่คือคนสำคัญ ที่เธออยากจะปกป้องเอาไว้เหลือเกิน
"ไม่เป็นไรนะพี่ หลงรู้ว่าพี่เสียใจ พี่ร้องไห้ออกมาซะให้พอ คืนนี้หลงจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เอง"
"ฮือ ๆ หลง..."
"พี่เลือกได้นะคะ ว่าพี่จะมีชีวิตแบบไหน ถ้าพี่อยากมีความสุข พี่ปล่อยมือจากเขาเถอะนะ เขาไม่ได้รักพี่เลย เขาแค่รักตัวเอง"
"ฮือ ๆ หลง ฮึก ๆ เราหิวข้าว"
"ฮะ!!?" สิ่งที่หลงได้ยิน ทำเอาเธอถึงกับชะงัก ก่อนจะรีบผละออกเพื่อมองคนตัวเล็กนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็ก
"พี่เป็นไรนะ"
"หิวข้าว" เธอตอบทั้งน้ำตา
"แม่... เดี๋ยงหลงออกไปซื้อให้แป๊บเดียว" อยากจะสบถออกมาเหลือเกิน แต่หลงทำได้แค่เบือนหน้าหนี ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ ออกจากห้องด้วยความอับอาย
"กลับมาเอาไม้ตีหัวให้ความจำเสื่อมดีไหมเนี่ย..."
"ซู้ด...อาหย่อย..."
หลงทำได้แค่นั่งกอดอกมองอีกคนซดน้ำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปจนหมดถ้วย เจ้าตัวดูอารมณ์ดีไม่น้อยเลยที่เธอหาอาหารมาใส่ลงท้องให้แบบทันเวลาพอดี แต่หลงนี่สิ โมโหจนอยากจะฉีกเนื้อเธอเป็นชิ้น ๆ เลยจริง ๆ
"อิ่มยัง"
"อื้อ ขอบคุณนะ"
"เฮ้อ...อย่างน้อยพี่ก็ไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องนั้นล่ะนะ"
"เรื่องไหน"
"ช่างเถอะ นั่งย่อยสักหน่อยแล้วกันค่อยนอน เดี๋ยวหลงซักเสื้อผ้าให้"
"ไม่ไปไหนได้ไหม อยู่กับเราที่นี่ก่อน"
"ก็ไม่ได้จะไปไหน ไปซักในห้องน้ำนี่เอง" พูดพลางกับชี้ไปที่ห้องน้ำ คนตัวเล็กจึงพยักหน้าหงึก ๆ แทนคำตอบ
หลงพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย ซอลไม่ต่างจากเด็กเลยจริง ๆ ถ้าหากไม่เห็นบัตรประจำตัวประชาชนก็คงคิดว่าอายุน้อยกว่าเธอสิบปีเลยล่ะมั้ง
"รีบไปรีบมานะ"
"ก็บอกว่าไม่ได้ไปไหนไง แค่ไปซักผ้า พรุ่งนี้พี่จะได้มีชุดใส่ไงคะ"
"รู้...แต่เรา...ไม่อยากห่างเธอ" หลงชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นแววตาที่เป็นประกาย ช่างเหมือนเจ้านำโชคไม่มีผิด
"อะ...เอ่อ...เดี๋ยวหลงรีบไปรีบมาแล้วกัน" เมื่อคนตัวเล็กพยักหน้าอีกครั้ง หลงจึงเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ห้องนอนที่เดิมทีคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ตอนนี้มันกลับถูกแทนที่ด้วยกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอม ๆ แสงไฟจากห้องน้ำสาดส่องออกมาตกกระทบกับร่างคนตัวเล็กที่กำลังนั่งพิงผนังห้องสัปหงกอยู่บนที่นอน หลงจึงเดินเข้าไปช้า ๆ
"ง่วงก็นอนสิคะพี่ซอ" หลงนั่งคุกเข่าลง ก่อนมือเรียวข้างหนึ่งจะเอื้อมไปวางลงบนบ่าแล้วเขย่าร่างเบา ๆ แต่ดูเหมือนกับว่าเจ้าตัวจะหลับเสียสนิท ร่างคนตัวเล็กจึงโน้มมาซบลงที่หน้าอก
"อ...เอ่อ...พี่ซอ..." หลงไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ หรือผละออกแต่อย่างใด แต่เธอพร้อมที่จะใช้หน้าอกของเธอเป็นที่พักพิงให้อีกคนได้ซบอยู่อย่างนั้น พลางใช้เรียวแขนโอบกอดร่างคนตัวเล็กเอาไว้ และมือข้างหนึ่งลูบผมสีบลอนด์ทองอย่างอ่อนโยน
"อย่าไปรักคนใจร้ายเลยนะพี่ซอ...หมาน่ะ...ภักดีกว่าเยอะ...บรู๊ว..." หลงเลียนแบบเสียงหมาหอนเบา ๆ พลางกับอมยิ้มอย่างนึกขำตัวเอง
"หลงทำตามที่พูดแล้วนะ แต่พี่เมาเอง ช่วยไม่ได้..."
"หลง..." เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยเรียก หลงถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เจ้าตัวแกล้งหลับอย่างนั้นหรือ แถมเธอยังทำเรื่องน่าขายหน้าไปแล้วนี่สิ...บ้าจริง
"เราสองคนจะรักกันได้ไหม..." สิ้นคำถามหลงถึงกับชะงัก ก่อนจะผละออกช้า ๆ จึงได้รู้ว่า ซอลนั้นกำลังละเมออยู่นี่เอง เธอจึงพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แต่เธอไม่เข้าใจคำถามเมื่อสักครู่แม้แต่น้อย
"พี่ซอ เมื่อกี้พี่หมายความว่ายังไง"
"ครอก...ฟี้..."
"เฮ้อ...บ้าเอ๊ย..."
พี่อย่าทำให้หลงดีใจเก้อสิ...
หลงประคองร่างของซอลให้นอนลงช้า ๆ ก่อนจะนำแผ่นเจลลดไข้มาแปะที่หน้าผากให้อย่างแผ่วเบาพลางกับอมยิ้ม ถึงแม้จะเป็นแค่การนอนละเมอ แต่อย่างน้อย...ชื่อที่เอ่ยเรียกออกมามันก็คือชื่อของเธอเอง แค่นี้...เธอก็ดีใจแล้ว
