ภายในห้องทำงานส่วนตัวของซอลในขณะนี้ราวกับถูกปกคลุมไปด้วยเมฆฝนและพายุ เพราะตั้งแต่พี่สาวได้ทราบข่าวที่เธอถูกทำร้ายร่างกาย เจ้าตัวก็รีบเดินทางมาที่ร้านทันทีเพราะกลัวว่าจะเกิดเหตุร้ายขึ้น
แต่เมื่อเดินทางมาถึงกลับเห็นหลงสวมเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูที่ปักชื่อน้องสาวตัวโต ๆ มันทำให้ฟารู้สึกฉงนไม่น้อย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันหมายความว่าอย่างไรกัน เธอจึงเรียกให้หลงเข้ามาพบในห้องทำงานส่วนตัวของซอลเพื่อมานั่งจ้องตาคู่กรณีสลับไปมาราวกับกำลังจะสอบสวนนักโทษอย่างไรอย่างนั้น
"พี่ฟา...นั่งจ้องหลงทำไม หลงนั่งตัวเกร็งหมดแล้วนะคะ" ซอลพยายามแก้ไขสถานการณ์ที่กำลังถูกปกคลุมด้วยมวลสีดำ เป็นเพราะหลงถูกจ้องหน้าราวกับจะเอาเรื่องจนนั่งตัวแข็งทื่อไม่ต่างกับก้อนหิน
"หลง! เธอต่อยหน้าซอลทำไม!!?" ฟาถามเสียงแข็ง
"ป...เปล่านะคะ หลงไม่ได้ต่อย"
"แน่ใจว่าไม่ได้ต่อย!!!?"
"ตัวเองใจเย็น ๆ ดุขนาดนี้ใครจะกล้าตอบล่ะ เดี๋ยวเค้าเป็นคนถามน้องเอง" สาวหล่อคนรักรีบห้ามปรามเพราะดูจากท่าทีแล้วนั้น หลงคงจะหวาดกลัวฟาไม่น้อย
"หลง ไหนเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ ว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงทำร้ายซอล หลงโกรธที่ซอลปิดบังเหรอ" พายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน จึงช่วยผ่อนคลายความหวาดกลัวลงไปได้มาก
"คือ...หลงไม่ได้ตั้งใจค่ะ เมื่อคืนหลงตื่นเต้นมาก หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นลม" หลงพยายามอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง พายจึงผงกศีรษะราวกับเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน ทั้งที่ความจริงเธอไม่เห็นจะเข้าใจเลยแม้แต่น้อย
"อืม...งั้นหลงกลับไปทำงานเถอะ เดี๋ยวพวกพี่จะคุยกับซอลต่อเอง"
"เอ้าตัวเอง!!! จะปล่อยหลงออกไปทำไม เราต้องคุยกับหลงให้รู้เรื่องนะ" ฟาแย้งแต่คนรักของเธอหาได้ฟังไม่ ซ้ำยังกวักมือไล่หลงอีกด้วย หลงจึงโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไปทั้งที่ตนก็ไม่ได้เข้าใจสถานการณ์เท่าไรนัก
"ตัวเอง!! เค้ายังคุยกับหลงไม่รู้เรื่องเลยนะ ตัวเองจะให้หลงออกไปทำไม"
"เค้าว่าหลงไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะคุยเรื่องนี้กับเราตรง ๆ"
"แต่มันเป็นเรื่องของคนสองคน ตัวเองจะคุยแค่กับซอลฝ่ายเดียวไม่ได้!!"
"เอ่อ...ใจเย็น ๆ ค่ะ พี่ ๆ อย่าเถียงกันเลยนะคะ ตอนนี้ช่วยซอลหาทางแก้ไขปัญหาก่อน" เพราะพี่สาวทั้งสองเอาแต่เถียงกันไปเถียงกันมา ซอลจึงต้องคอยห้ามปรามโดยพลัน
"เฮ้อ..." คนเป็นพี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหนักใจ ก่อนจะเดินไปจับหมับศีรษะน้องสาวหันไปมาเพื่อสำรวจดูตามใบหน้า
"ไหน โดนต่อยตรงไหน ดั้งหักไหมเนี่ย"
"ไม่หักเถอะ! ยังอยู่ดีค่ะ"
"แล้วไป"
ฟาเดินไปนั่งที่โซฟาด้วยใบหน้าเคร่งเครียดพลางกับใช้มือเท้าคางอย่างคนคิดหาทางแก้ปัญหา แม้ทุกคนที่อยู่ในที่นี้นั้นไม่เข้าใจถึงปัญหาแม้แต่น้อย
"ไหนซอลลงเล่าเหตุการณ์ให้พี่ฟังหน่อยสิ ที่บอกว่าโดนต่อยน่ะ ทำไมหลงบอกว่าไม่ได้ต่อยล่ะ" พายที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานเอ่ยถามซอลอย่างใจเย็น
"ก็อาจจะ...ไม่ได้ต่อยล่ะมั้งคะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนซอลนึกว่าตัวเองโดนต่อย"
"เหตุการณ์ล่ะ" ฟาเป็นฝ่ายเอ่ยถามบ้าง
"คือ...จะบอกยังไงดี เหตุการณ์ในตอนนั้นดูกำลังไปได้สวยเลยค่ะ เรากำลังจะมีความสุขด้วยกัน แต่ทำไมจู่ ๆ หลงก็ตื่นเต้นเกินเหตุจนทำตัวไม่ถูก พอซอลจะเป็นฝ่ายทำให้หลงดูก่อน หลงยิ่งตื่นเต้นเลย ตื่นเต้นจนมันพัง"
"เพราะมันเป็นครั้งแรกของหลงหรือเปล่าซอล ดู ๆ แล้วก็ไร้เดียงสาพอสมควร ไม่น่าจะทำเป็นนะ"
"ไม่ค่ะพี่พาย วันก่อนมันไปได้สวยเลยค่ะ ทุกอย่างราบรื่นมาก ราบรื่นชนิดที่ว่าเหมือนหลงมีประสบการณ์มาแล้ว"
ยิ่งฟังเรื่องราว ต่างฝ่ายต่างยิ่งสับสนอลหม่านหนักเป็นเท่าตัว แทนที่ทุกอย่างมันจะราบรื่นและเป็นไปได้ด้วยดีมากกว่าเดิม ไฉนมันกลับพังไม่เป็นท่าเช่นนี้ ก่อนที่สาวหล่อจะดีดนิ้วดังโป๊ะ! เมื่อคิดอะไรดี ๆ ออก
โป๊ะ!
"อ๋อ! พี่รู้แล้ว มันอาจจะเป็นเพราะหลงไม่ชินกับสถานที่ก็ได้นะซอล เพราะซอลเพิ่งพาหลงไปนอนคอนโดครั้งแรกใช่ไหม" ซอลอ้าปากเหวอเมื่อถึงบางอ้อส่วนฟายังคงยังฟังอยู่เงียบ ๆ
"เฮ้ย!! จริงด้วยค่ะพี่พาย หลงน่าจะไม่เคยไปค้างที่ไหนมาก่อนเลย ครั้งแรกที่มันไปได้สวยเพราะมันเกิดขึ้นที่หอหลง แต่เมื่อคืนลองไปอยู่คอนโดซอลดู มันเลยพัง"
"อืม...มีสิทธิ์เป็นไปได้มาก ๆ นี่อาจจะเป็นครั้งแรกในหลาย ๆ เรื่องของหลง ไม่ว่าจะเป็นมีแฟนครั้งแรก และไปนอนค้างคอนโดแฟนครั้งแรก ไปนอนต่างสถานที่เป็นครั้งแรก อะไรประมาณนี้ มันเลยทำให้หลงตื่นเต้นกว่าปกติ"
"หรือเพราะหลงเกลียดสีชมพูคะพี่พาย เพราะห้องซอลมีแต่สีชมพู หลงอาจจะแบบว่า คับแค้นใจ และเก็บความแค้นมาลงที่ซอลก็ได้"
"ซอลจะบ้าเหรอ!? แค่ปิดไฟก็มองไม่เห็นสีชมพูแล้วไหม"
"แต่เมื่อคืนซอลเปิดไฟ" สิ้นคำของซอล ทำเอาพี่สาวทั้งสองถึงกับหันขวับ
"กล้ามากซอล คิดได้ไงเปิดไฟมีอะไรกันกับเด็กไร้เดียงสาแบบนั้น ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่เลือดสูบฉีดจนเป็นลมไปเลย" พี่สาวเป็นฝ่ายเอ็ดบ้าง
"ฮ่า ๆ ๆ โธ่ซอล...หลงยังเด็กกับเรื่องแบบนี้นะ ทำไมไม่ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปล่ะ"
"แต่เปิดไฟที่ว่าคือสายไฟระย้านะ บรรยากาศมันโรแมนติกมากเลยแหละ"
"ปัญหามันอยู่ที่หลงแล้วล่ะงั้นน่ะ" ฟาว่าพลางกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
"ซอลลองกลับไปที่หอของหลงดูไหม แล้วดูว่าหลงยังตื่นเต้นอยู่ไหม ไม่แน่ว่าที่หอหลงมันอาจจะราบรื่นเหมือนวันแรกก็ได้"
"แหมพี่พาย ถ้าสมมติว่ามันเป็นเพราะต่างสถานที่จริง ๆ นั่นก็หมายความว่าซอลจะมีอะไรกับหลงได้แค่ที่หอใช่ไหม แล้วซอลจะซื้อคอนโดเพื่ออะไรเนี่ย หลงเนี่ยค่าตัวแพงมากเลยอะ"
"ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย! พี่ไม่รู้จะขำหรือสงสารดีอะซอล ยิ่งฟังยิ่งเวทนา ได้ประสบการณ์จากจีนมาก็เยอะ แต่พอมาเจอหลงเหมือนซอลได้รีเซ็ตตัวเองกลับไปเป็นศูนย์หมดเลย"
"พี่ฟาอย่าขำสิ ซอลซีเรียสมากเลยนะ ความสัมพันธ์มันกำลังไปได้ดี จะมาสะดุดเพราะเซ็กซ์ไม่ได้"
"พี่ว่าซอลควรไปคุยกับหลงดีกว่านะ ว่าหลงโอเคแบบไหน แต่พี่ก็คิดว่าน่าจะตื่นสถานที่ หรือไม่ก็คืนนี้ลองปิดไฟดู"
"ยิ่งปิดไฟยิ่งคิดหนักเลยค่ะพี่พาย ไม่ใช่จะคลำไปเรื่อยจนหมดอารมณ์เลยเหรอ"
"ฮ่า ๆ ๆ ฉันจะบ้าตาย ชีวิตดี ๆ ของน้องสาวฉันเนี่ยทำไมต้องมานั่งหน้าเครียด คิดหนักกับการกินเด็กแบบนี้เนี่ย"
"ฮือ...การกินเด็กมันไม่ง่ายเลยจริง ๆ"
"คืนแรกซอลไม่ได้ไปบังคับฝืนใจหลงใช่ไหม" พายเอ่ยถามพลางกับทำหน้าครุ่นคิด
"ไม่ค่ะพี่พาย หลงเป็นคนขอทำเอง"
"หลงมันแปลกคนว่ะ แล้วอะไรทำให้มันตื่นเต้นได้ขนาดนั้นวะเนี่ย!?"
"เค้าก็ยังมั่นใจนะว่าหลงตื่นสถานที่ พี่แนะนำว่าลองกลับไปเริ่มต้นใหม่ที่หอของหลงก่อน ถ้าหลงกล้าทำแสดงว่าใช่ แต่ถ้าไม่ เราก็มาหาทางออกกันอีกที"
"ซอลไม่เคยใช้ชีวิตยากขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย หลงคือข้อสอบที่ยากที่สุดสำหรับซอลเลย"
"ฮ่า ๆ เอาน่า ชีวิตต้องเจออะไรยาก ๆ บ้าง แล้วนี่จะพาหลงไปเปิดตัวกับพ่อแม่เมื่อไหร่ ซอลรู้ใช่ไหมว่าพ่อกับแม่และพี่ ๆ จะไม่โอเคมาก ๆ ถ้าซอลมีแฟนแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ"
"พี่ฟาว่าทุกคนจะยอมรับหลงได้ไหม ขนาดตอนที่ซอลคบกับจีน กว่าทุกคนจะโอเคพี่ฟาต้องเกลี้ยกล่อมตั้งนาน" ซอลเอ่ยถามด้วยสีหน้าสลด สาวหล่อถึงกับถอนหายใจเฮือกด้วยความหนักใจไม่ต่างกัน เพราะการที่เธอสามารถคบหากับฟาได้นั้นก็เพราะเธอค่อนข้างมีฐานะหน้าตาพอสมควร
"รับได้สิ ถ้าผ่านด่านจีนมาได้ หลงก็ต้องได้ ถ้าซอลมั่นคงในความรักของตัวเองมากพอ"
"ซอลกลัวว่าหลงจะท้อและยอมแพ้ไปก่อนนี่สิ พี่ฟาก็น่าจะรู้ว่าหลงค่อนข้างถ่อมตัวและเจียมตัวมาก"
"ไม่ลองไม่รู้นะซอล ถ้ารักกันมากก็ต้องจับมือข้ามมันไปให้ได้"
"เฮ้อ...เรื่องนั้นขอเอาไว้ก่อนได้ไหม ขอเคลียร์เรื่องระหว่างหลงกับซอลก่อน เรื่องพ่อกับแม่เดี๋ยวซอลค่อยจัดการทีหลัง"
"อย่าปล่อยไว้นานนะซอล รีบบอกก่อนที่พวกพี่ ๆ จะมารู้เอง โดยเฉพาะพี่โด คนอีโก้สูงอย่างมันน่ะ อาจจะไม่โอเคกับความสัมพันธ์นี้ "
"เฮ้อ...มีแต่เรื่องให้คิดหนักไปหมดเลยอะ ซอลจะทำยังไงดี ฮือ ๆ"
ทั้งฟาและพายได้แต่มองเธอด้วยความเห็นใจ ที่ผ่านมาความรักของเธอใช่ว่าจะราบรื่นนัก โดยเฉพาะเรื่องความรักของซอลที่ล้มเหลวซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาตลอด ทุกอย่างมันดูยากไปเสียหมด
ความรักใช่ว่าจะชนะทุกอย่าง...
"หลง วันนี้เธออยากนอนที่ไหน คอนโดเราหรือหอเธอ" ซอลเอ่ยถามหลงที่นั่งอยู่ตรงข้าม ก่อนจะคีบเกี๊ยวหมูที่ตนโปรดปรานเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย
หลงนั่งมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่มีแสดงสีหน้าใด ๆ ทั้งสิ้น ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม เป็นเพราะสเวตเตอร์สีชมพูโดยแท้ แต่ถึงแม้เธอจะไม่สบอารมณ์นัก แต่เธอจำต้องยอมเพื่อความสุขของคนที่เธอรัก
"ว่าไงหลง วันนี้อยากนอนไหน" ซอลทวนคำถามอีกครั้ง
"พี่อยากให้หลงนอนไหน หลงก็นอนนั่นแหละ"
"งั้นนอนคอนโดเราเนอะ"
"ค่ะ" หลงผงกศีรษะพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"ไม่หิวเหรอหลง ทำไมไม่ค่อยกินเลย"
"เปล่าค่ะ แค่เห็นพี่มีความสุขหลงก็คงอิ่มใจแล้วล่ะมั้ง" สิ้นคำตอบของหลงทำเอาซอลถึงกับยิ้มร่าก่อนจะคีบเกี๊ยวหมูชิ้นสุดท้ายยื่นมาให้กับหลง แต่เจ้าตัวกลับเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
"อ้าม..." ซอลว่าพลางกับอ้าปากเป็นตัวอย่าง หลงจึงอ้าปากกินอย่างว่าง่าย ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับกระดี๊กระด๊ายกใหญ่
"วันนี้เธอน่ารักจัง ตามใจเราทุกอย่างเลย เราให้ทำอะไรเธอก็ทำหมด"
"หลงแค่อยากให้พี่มีความสุข"
"เราน่ะมีความสุขตั้งแต่เจอเธอแล้วหลง เพราะเธอคือความสุขของเราไง"
หลงเพียงแค่อมยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบของคนตัวเล็กราวกับกลัวเสียฟอร์ม ปากเธอหนักหรืออย่างไรกันทำไมถึงได้ยิ้มยากเย็นนัก ซอลเห็นแบบนั้นจึงจับหมับที่แก้มคนหน้าดุ ก่อนจะจับแยกออกจากกันจนหลงต้องรีบกุมมือเธอเอาไว้
"โอ๊ย ๆ พี่ซอล หลงเจ็บ โอ๊ย ๆ"
"เสือยิ้มยากเอ๊ย!! ยิ้มหวาน ๆ ให้เราดูหน่อยไม่ได้หรือไง"
"หลงก็ยิ้มแล้วนี่ โอ๊ย ๆ น้องหลงเจ็บค่ะพี่ซอล" หลงแสยะยิ้มออกมาเพราะแก้มแทบฉีก ช่างน่ารักน่ามันเขี้ยวเสียจริง ซอลจึงหยิกแก้มเธออีกครั้งเป็นการส่งท้าย
"โอ๊ย! พี่ซอล!"
"ฮ่า ๆ น่ารักจัง เอาคืนที่เมื่อคืนทำเราเจ็บตัวนะ"
"แต่เมื่อคืนหลงก็กลิ้งตกเตียงตามพี่ไปนะ"
"อันนั้นเธอทำตัวเองต่างหากล่ะ!" หลงก้มหน้าก่อนจะใช้ตะเกียบเขี่ยผักในชามไปมา ราวกับกำลังสำนึกผิด ซอลจึงเชยปลายคางของหลงให้เงยขึ้น
"เป็นอะไรหลง เราไม่ได้โกรธเธอนะ"
"คุณฟาไม่โอเคกับหลงใช่ไหมคะ" เธอพูดเสียงแผ่ว
"เรียกพี่ฟาก็ได้ พี่สาวเราก็เหมือนพี่สาวเธอนั่นแหละ" หลงกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพลางกับพยักหน้าหงึก ๆ แทนคำตอบ
"แล้วทำไมถึงคิดว่าพี่ฟาไม่โอเคกับเธอน่ะ พี่ฟารักและเป็นห่วงเธอมากเลยนะ"
"สายตาพี่ฟาที่จ้องหลงวันนี้ทำให้หลงกลัว"
"ไม่เอาน่า พี่ฟาก็ดุไปงั้นแหละ แต่พี่ฟาโอเคกับเธอมาก ๆ เลย พี่ฟาไม่ใช่คนไม่มีเหตุผลนะ"
"แล้วครอบครัวของพี่ล่ะ จะโอเคกับหลงหรือเปล่า" สิ้นคำของหลงทำเอาซอลถึงกับชะงัก
ซอลเองก็กังวลไม่น้อยกับครอบครัวของตน เพราะเป็นลูกสาวคนเล็กทำให้ถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ก็ใช่ว่าจะมีอิสระในการใช้ชีวิตมากมายนัก ที่ผ่านมาเธอเหมือนมีพี่สาวเป็นลมใต้ปีกที่ช่วยให้เธอโบยบินไปไหนมาไหนได้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะมีพี่สาวคอยหนุนหลังให้ตลอด แต่สถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เพราะพี่สาวสุดที่รักกำลังจะแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง จะให้คอยช่วยเหลือเหมือนเดิมก็คงจะไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้มีความกล้ามากพอที่จะเผชิญหน้าน่ะสิ...
"หลง ถ้าสมมติว่ามีคนมาขอให้เธอช่วยไปฟังเสียงความคิดของคนคนหนึ่งให้ เธอมีความคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้"
"คะ?" หลงเลิกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าฉงน เพราะจู่ ๆ คนตัวเล็กก็เปลี่ยนเรื่องเสียอย่างนั้น
"พอดีว่าคนที่มาหาเราที่ร้านเมื่อวานนี้ เขาอยากคืนดีกับแฟนน่ะ แต่แฟนเก่าเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด เลยอยากให้เธอไปฟังเสียงความคิดให้ว่าต้องการอะไร ทำแบบไหนแล้วมันจะดีขึ้น เธอจะว่ายังไง" หลงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถาม
"เรื่องหัวใจก็ต้องใช้หัวใจสิคะ หลงเป็นคนนอก หลงคงไปช่วยอะไรมากไม่ได้หรอก"
"นั่นสินะ เราก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน จีนมาขอร้องให้เราช่วยพูดกับเธอน่ะ แต่เราปฏิเสธไปแล้วแหละ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของเธอ และมันก็เป็นหน้าที่ที่จีนจะต้องหาคำตอบด้วยตัวเองด้วย"
"ค่ะ" หลงพยักหน้าเห็นด้วย
"แล้วถ้า...มันบังเอิญเป็นเรื่องของเราสองคนล่ะ เธอจะทำไหม"
"เรื่องอะไรคะ"
"ประมาณว่า...เราอยากให้เธอไปฟังเสียงความคิดของครอบครัวเรา เพื่อที่ให้ความสัมพันธ์มันราบรื่น อะไรประมาณนี้ เธอจะทำไหม" สิ้นคำพูดของซอลทำเอาหลงถึงกับชะงักราวกับถูกสั่งการด้วยรีโมทคอนโทรล ก่อนเธอจะสะดุ้งโหยงขึ้นเมื่อได้ยินเสียงโต๊ะข้าง ๆ เรียกสติ
"เฮีย!!! คิดเงินหน่อยค่ะ!!"
"รอแป๊บ!!!"
"พี่ซอล หลงว่าเรากลับกันเถอะ ที่นี่คนเยอะ เดี๋ยวหลงจ่ายให้นะ"
อาจจะเป็นเพราะที่ร้านบะหมี่เกี๊ยวมีลูกค้ามากหน้าหลายตาผลัดกันเข้ามา ทำให้ไม่สะดวกต่อการคุยเรื่องนี้ เมื่อพูดจบหลงจึงรีบลุกเดินจากไปทันที ทั้ง ๆ ที่เธอยังกินบะหมี่เกี๊ยวไม่หมดเสียด้วยซ้ำ ทำเอาซอลถึงกับมึนงง ก่อนจะรีบวิ่งตามเธอไปอย่างเสียไม่ได้
ตลอดเวลาที่เดินทางกลับคอนโดมิเนียม หลงเอาแต่นั่งเงียบและให้ความสนใจกับหน้าจอโทรศัพท์ ทั้ง ๆ ที่เดิมทีเธอไม่เคยจะสนใจอะไร แต่ไฉนวันนี้ท่าทีของเธอกลับดูแปลกไปจากเดิม มันทำให้ซอลอดสงสัยไม่ได้ แต่เธอทำได้แค่เพียงเก็บความสงสัยเอาไว้เพื่อที่จะหาโอกาสพูดคุยกับหลงทีหลัง
แต่เมื่อมาถึงคอนโดมิเนียม หลงรีบอาบน้ำเตรียมพร้อมที่จะเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ แต่ก็ยังไม่วายให้ความสนใจแค่หน้าจอโทรศัพท์ ซอลจึงเดินไปนั่งบนโซฟาเคียงข้างกับเธอ ก่อนจะใช้ศีรษะหนุนที่ไหล่ด้วยท่าทีออดอ้อน แต่ความจริงแล้วนั้นเธอต้องการจะล่วงรู้สิ่งที่หลงสนใจในตอนนี้ต่างหาก
"หลง...วันนี้เหนื่อยไหม"
"..." หลงนั่งเงียบพลางกับเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น สิ่งที่ทำได้คงเป็นการแอบเหลือบตามอง ก่อนหน้าจอจะดับพรึบลงราวกับรู้ทัน
"พี่ซอล"
"ฮะ!? บ้า!! เราไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!!" คนตัวเล็กรีบดีดตัวออกด้วยท่าทีส่อพิรุธ ทำเอาหลงถึงกับมองคิ้วขมวด
"อะไรคะ หลงยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"
"แล้วเธอจะว่าอะไรเราอะ"
"เปล่านี่"
"แล้วเธอล็อกหน้าจอทำไม กลัวเราแอบดูเหรอ"
"เปล่านะ พอดีได้สิ่งที่ต้องการแล้วน่ะ เลยจะมาให้ความสนใจแฟนแทน เพราะดูเหมือนพี่พยายามจะอ้อนหลงอยู่"
"บ้า...ใครอ้อน ไม่มี๊!"
"แล้วพี่เอาหูมาถูแขนหลงทำไม"
"ผมเราเปียก เราเลยมาเช็ดกับแขนเสื้อเธอ คิกคิก"
พี่ซอลน่ะ...โกหกไม่เนียนที่สุด ทั้งน้ำเสียง แววตา และท่าทาง ทุกอย่างส่อพิรุธไปเสียทุกอย่าง และผมของเธอก็ไม่ได้เปียกแต่อย่างใด คิดอะไรได้คงจะรีบแก้ตัวเลยล่ะสิ...
หลงนั่งจ้องคนตัวเล็กด้วยใบหน้าเรียบนิ่งตามแบบฉบับของตน แต่ซอลกลับรู้สึกว่าโดนจี้จุดอ่อนราวกับกำลังจะถูกอีกคนฉีกเนื้อเป็นชิ้น ๆ เสียให้ได้ เธอจึงไถลตัวลงจากโซฟา ก่อนจะรีบคลานหนีออกไป แต่ทว่า...หลงกลับเดินมายืนขวางเธอเอาไว้เสียก่อน เธอจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นพลางกับยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป
"แฮ่ ๆ อะไรคะน้องหลง มายืนขวางพี่ซอลทำไมคะ"
"ทำไมไม่เดินดี ๆ ล่ะคะ พี่จะคลานทำไม"
"อู๊ยเนี่ย...เรากำลังคลานหากระดุมอยู่ จำได้ว่าเมื่อคืนเราทำตกแถว ๆ นี้นี่แหละ"
"ไม่เนียน"
"จริงจริ๊ง!!!"
"ไม่เนียน"
"หลง!! เรากำลังหาเข็มอยู่จริง ๆ นะ!!"
"สรุปว่ากระดุมหรือเข็ม เลือกสักอย่างค่ะ มันไม่เนียน"
อยากจะแทรกแผ่นดินหนีไปเสียตอนนี้ นั่งอยู่เงียบ ๆ คงจะเนียนมากกว่า ซอลจึงนั่งแน่นิ่งราวกับปลอมตัวเป็นก้อนหิน หลงจึงส่ายศีรษะไปมาพลางกับใช้นิ้วเกาขมับด้วยความไม่เข้าใจ สรุปแล้วคนตัวเล็กอายุเท่าไหร่กันแน่นะ...
"อ๋อ...เขาบอกว่ามันเป็นวิธีเรียกร้องความสนใจในรูปแบบหนึ่ง เพราะเมื่อกี้หลงไม่สนใจพี่ใช่ไหมคะ โอเคค่ะ งั้นหลงจะอุ้มพี่ไปขึ้นเตียงแล้วกัน"
"ด...เดี๋ยว!!!" ยังไม่ทันที่ซอลจะได้เอ่ยปากห้ามปราม ร่างของเธอก็ถูกหลงช้อนขึ้นอุ้มไปเสียแล้ว เธอจึงรีบโอบรอบคอคนหน้าดุทันที
"สรุปเป็นอะไรคะ มีอะไรก็พูดกันตรง ๆ สิ" หลงถามในขณะที่ยังคงยืนอุ้มอยู่ที่เดิม ไม่ได้ไปส่งที่เตียงแต่อย่างใด
"คือ...เราเห็นเธอเอาแต่สนใจโทรศัพท์ตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า เราทำอะไรให้เธอโกรธเหรอ"
"เปล่าค่ะ หลงหาข้อมูลอยู่"
"ข้อมูลอะไร"
"ก็...วิธีชนะใจครอบครัวแฟนน่ะ" สิ้นคำตอบของหลง ทำเอาซอลถึงกับเลิกคิ้วด้วยความฉงน
"คะ? จริงเหรอ"
"พี่อยากให้หลงไปฟังความคิดครอบครัวของพี่ใช่ไหม แต่เมื่อวานพี่เพิ่งจะบอกหลงเองนะว่าบางทีสิ่งที่คิดมันอาจจะไม่ถูกเสมอไป หลงเลยคิดว่าหลงจะไม่ใช้วิธีนั้นเข้าหาครอบครัวพี่ แต่หลงจะพยายามด้วยตัวเอง" หลงพูดพลางกับเดินอุ้มคนตัวเล็กไปที่เตียง ก่อนจะค่อย ๆ วางร่างอย่างทะนุถนอม
"พี่ว่าหลงจะชนะใจครอบครัวพี่ได้หรือเปล่า"
"ด...ได้สิ"
"แต่พี่ดูไม่ค่อยมั่นใจเลยนะ ไม่งั้นพี่คงไม่บอกให้หลงใช้วิธีฟังความคิดหรอก"
"จะว่าไม่มั่นใจมันก็มีส่วน เพราะเราไม่รู้เลยว่าทุกคนจะคิดยังไง ด้วยความที่เราถูกเอาใจมาตั้งแต่เด็ก ๆ และเราก็ถูกคาดหวังด้วยเหมือนกัน ที่ผ่านมาความรักของเรามันไม่ค่อยราบรื่นด้วย เราเลยไม่รู้ว่าทุกคนจะยังโอเคไหมถ้าเราจะมีแฟนเป็นผู้หญิง"
"โดยเฉพาะหลงที่เป็นแค่พนักงานของพี่" ซอลชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของหลง เพราะในใจลึก ๆ เธอเองก็กังวลเรื่องนี้ไม่ต่างกัน
"หลง...ถ้าสมมติว่าครอบครัวเราไม่โอเค เธอจะปล่อยมือเราหรือเปล่า" เธอเอ่ยถามเสียงแผ่วพลางกับเอื้อมมือไปประคองใบหน้าของหลงเอาไว้ ซึ่งหลงนั้นเต็มไปด้วยความกังวลมากมายจนแสดงออกมาทางแววตาไปเสียทุกอย่าง
"แล้วการที่เรายังจับมือกันในขณะที่ครอบครัวของพี่ไม่โอเค แบบนี้มันจะเป็นทางที่ดีหรือเปล่า หลาย ๆ คนบอกว่าให้สู้จนถึงที่สุด และหลาย ๆ คนก็บอกว่าสู้ไปก็เหนื่อยเปล่า เพราะคนที่ไม่รัก ทำให้ตายเขาก็ไม่รัก"
"มันก็จริง แต่เราอยากสู้ไปพร้อมเธอนะหลง"
ซอลโอบรอบท้ายทอยเพื่อประคองศีรษะของหลงให้โน้มมาซบลงบนบ่าของเธอ ก่อนที่หลงจะโอบกอดเอวบางเอาไว้ ไออุ่นจากอ้อมกอดช่วยคลายความกังวลราวกับถูกปลอบประโลม รักเหลือเกิน...คุณซอล...
"ถ้าพี่อยากให้หลงสู้ หลงก็จะสู้ไปพร้อมพี่นะ"
"อย่าเพิ่งปล่อยมือกันไปนะหลง"
"อืม...บอกรักหลงหน่อยสิ"
"อะไร ทำไมตัวเองไม่บอกเราก่อนล่ะ"
"อยากให้พี่บอกก่อน"
"ทำไมอะ"
"เดี๋ยวเสียฟอร์ม"
"อืม ถ้าไม่ติดว่ารักนะ เราถีบเธอไปแล้วหลง"
"หึหึ"
เสียงหัวเราะในลำคอดังออกมาจากคนที่กำลังโอบกอดเธออยู่ ก่อนจะมีมือคู่หนึ่งซุกซนเข้าที่ใต้เสื้อ ซอลจึงรีบฟาดแขนเธอทันที
"จะทำอะไรหลง"
"ต่อจากเมื่อคืนไง"
"อยากโดนถีบตกเตียงเหรอ"
"ถีบทำไม ในเมื่อพี่ก็ต้องการหลง เดี๋ยวคืนนี้หลงจะทำให้พี่ลืมไม่ลงเลย"
"แหม...กล้า ๆ ให้เหมือนปากหน่อยนะไอ้หมาหลง เมื่อคืนนี้ใครนะที่ตื่นเต้นจนต่อยเราตกเตียง"
"เปล่าต่อยซะหน่อย" หลงผละออกจากอ้อมกอดพลางกับอมยิ้มอย่างมีเลศนัย มันทำให้ซอลไม่ไว้ใจเธอเลยจริง ๆ เพราะทุกครั้งที่เธอยิ้มแบบนี้มันมักจะจบไม่สวยนักหรอก
"ยิ้มอะไรคะน้องหลง"
"อยากทำ หลงทำได้ไหม"
"ไม่"
"ทำไมอะ"
"น้องยังอ่อนหัดนัก ไปเรียนมาใหม่นะน้อง"
"ก็ให้หลงเรียนรู้จากพี่ไง"
"จะให้เราทำให้ดูก่อนไหมล่ะ"
"ไม่เอา พี่ทำแย่มาก ไม่เห็นเหรอ ทำจนตกเตียงเลยอะ"
ถ้าไม่ติดว่ารักล่ะก็...ป่านนี้หลงคงโดนถีบขาคู่ไปแล้ว!!
"แหม...ตัวเองทำพลาดเอง แต่มาโทษเราเฉยเลย ตื่นเต้นจนจะเป็นลมนะได้ข่าว"
"เมื่อวานนี้หลงแค่ซ้อม วันนี้แหละ หลงจะลงสนามด้วยความสง่า"
"เก่งกล้าเหนือใคร"
"เรามาเชียร์เอาชิงเอาชัย ไม่มีใครหาญสู้"
"เราต้องลุกขึ้นไปเต้นไหม?" หลงถึงกับหลุดขำพรืด ก่อนจะดันร่างคนตัวเล็กให้โน้มตัวลงนอนบนเตียง ตามตัวลุกขึ้นไปนั่งคร่อมร่างเอาไว้
"จะเริ่มแล้วนะ"
"เดี๋ยว!! ไปปิดไฟก่อน"
"ปิดทำไมคะ ปิดก็ไม่เห็นหน้าพี่สิ"
"เธอไม่อายหน่อยเหรอ"
"ไม่นะ ปกติพี่ก็ถอดอยู่คนเดียว หลงไม่ได้ถอดด้วยสักหน่อย ทำไมหลงต้องอายด้วย"
"ผิดแล้วหมาน้อย เราต้องถอดด้วยกัน"
"หลงต้องถอดด้วยเหรอ น่าอายออก"
"โอ๊ย!! แล้วเธอคิดว่าเราไม่อายหรือไง!?"
"ก็ไม่เห็นพี่จะอายเลย"
อยากจะเอากำปั้นซัดเข้าที่ใบหน้าสวย ๆ เสียจริง ตอนนี้ซอลแทบแยกไม่ออกแล้วว่าหลงนั้นไร้เดียงสาหรือกำลังกวนประสาทเธออยู่กันแน่
"ถ้าเธอไม่ถอดก็ไปปิดไฟ"
"ไม่เอา ไม่ปิด และก็ไม่ถอดด้วย ถ้าหลงคลำหาไม่เจอจะทำยังไง"
"ก็อดไงคะ"
"ไม่เอาสิ ถ้าพี่อาย พี่ก็หลับตาแล้วกัน จะได้ไม่รู้ว่าหลงกำลังมองพี่แก้ผ้าอยู่ มันก็เหมือนกับปิดไฟนั่นแหละ"
"โอ๊ยหลง!! ไปปิดไฟเดี๋ยวนี้!!!"
"ไม่เอา น้า..." หลงทำหน้าออดอ้อน แต่คนตัวเล็กหาได้ใจอ่อนไม่
"ไม่ต้องมาอ้อน เราบอกให้ไปปิดไฟก็ต้องปิด"
"แล้วถ้าหลงสะดุดอะไรก่อนจะมาถึงเตียงจะทำยังไง"
"เอ๊ะ!!!"
สิ้นเสียงตวาดลั่น หลงจึงรีบกระโดดลงจากเตียงโดยพลัน ใครจะไปคาดคิดว่าคนไร้เดียงสาและเย็นชาจะดื้อรั้นได้ถึงเพียงนี้
ติ๊ก!
แสงไฟจากห้องนอนดับพรึบลง แต่ยังมีแสงสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงที่ซอลลุกมาเปิดรอเอาไว้แล้ว เพราะกลัวว่าเจ้าตัวจะไปเดินสะดุดอะไรเข้าอย่างที่ว่าจริง ๆ
หลงเดินเข้าหาพลางกับสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะโน้มตัวลงกอดร่างบางอย่างอ่อนโยน ถือว่าเธอสามารถเริ่มต้นได้ดี ก่อนที่ริมฝีปากของทั้งคู่จะประกบเข้าด้วยกันเป็นจังหวะช้า ๆ
"อย่าเพิ่งปิดโคมไฟได้ไหม หลงอยากเห็นหน้าพี่" หลงผละริมฝีปากออก ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงชวนวาบหวาม ซอลจึงผงกศีรษะแทนคำตอบ ก่อนที่จะโอบรอบท้ายทอยประคองให้ริมฝีปากประกบกันแนบแน่นขึ้นพร้อม ๆ กับโน้มตัวลงนอนหนุนหมอนใบโต
สัมผัสที่ริมฝีปากนั้นช่างนุ่มนวลและหอมหวานจากลิปมันกลิ่นพีชพานทำให้ความรู้สึกหวามไหวราวกับตกอยู่ในภวังค์ ใครจะไปคาดคิดว่าวันนี้กับคืนก่อนหลงจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เธอสามารถสร้างความสุขได้ดีราวกับช่ำชองและผ่านการร่วมรักมานับครั้งไม่ถ้วน
ลมหายใจอุ่นสลับรดใบหน้าของกันและกัน ก่อนจะไล้มาตามต้นคอระหงจนได้ยินเสียงครางกระเส่าหลุดออกมาอย่างกดกลั้นไม่ไหว หลงพรมจูบลงช้า ๆ และอ่อนโยนจนคนตัวเล็กแทบอ่อนระทวย
"อะ...หลง...วันนี้ไม่ตื่นเต้นแล้วเหรอ" ซอลเอ่ยถามเสียงกระเส่า
"หลงพยายามเสิร์ชหาวิธีการขจัดความตื่นเต้นเป็นชั่วโมงเพื่อการนี้โดยเฉพาะ"
"อื๊อ..."
"หลงชอบเสียงพี่จัง"
"อ๊ะ...อือ..."
ยิ่งหลงพรมจูบไล้ไปทั่วต้นคอระหง ยิ่งได้ยินเสียงครางกระเส่าดังออกมา มันช่างไพเราะเสียนี้กระไร ก่อนเธอจะประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันอีกครั้งเพราะเธอหวงแหนเสียงหวานนี้เหลือเกิน อยากจะดูดกลืนลงไปให้หมดสิ้น ให้เป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว
เมื่อรสจูบเริ่มดูดดื่มขึ้น อุณหภูมิในร่างกายก็เริ่มสูงขึ้นตามไปด้วย หัวใจทั้งสองดวงต่างเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอกเสียให้ได้ ยิ่งมีลิ้นอุ่นซุกซนเข้ามาในโพลงปาก สติของหลงแทบกระเจิง แต่ก็ยังไม่วายตวัดรัดรึงกันไปมาเพื่อหวังจะสร้างความสุขให้กับคนรักแม้ร่างกายของเธอจะร้อนผ่าวจนแทบจะมอดไหม้เหลือเพียงเถ้าธุลีก็ตาม
ถึงคราวที่จะได้เชยชมเรือนร่างอันงดงามภายใต้อาภรณ์สีชมพูแล้ว หลงจึงลุกขึ้นนั่งคร่อมร่างเอาไว้ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ ตามวิธีขจัดความตื่นเต้นที่เธอเพิ่งจะได้ศึกษามา
"เฮ้!!!!!!!" สิ้นเสียงตวาดลั่นของหลง ทำเอาซอลถึงกับสะดุ้งโหยง
"เฮ้ย!!! อะไร!!!? มีอะไรหลง!!?"
"วิธีขจัดความตื่นเต้นไง"
"ฮะ!!!!?"
"เขาบอกว่าถ้าตื่นเต้นมาก ๆ ให้ตะโกนออกมาดัง ๆ เพื่อสร้างความฮึกเหิมให้ตัวเอง แล้วความตื่นเต้นจะหมดไป มา!!! หลงพร้อมแล้ว"
"โอ๊ย!!!! ไอ้หมาหลง!!!!!"
ซอลแทบอยากจะเอาหมอนฟาดเธอให้มันรู้แล้วรู้รอด หากเมื่อสักครู่เธอตกใจจนเผลอถีบหลงตกเตียงจะเกิดอะไรขึ้น อย่างไรเสีย หลงก็คือหลงวันยังค่ำ เพราะความไร้เดียงสามันจึงช่วยให้เธอดูน่ารัก แต่อารมณ์ที่สร้างมาเมื่อสักครู่เตลิดไปหมดแล้วนี่สิ
เมื่อหลงจับที่ชายเสื้อชุดนอนสีชมพูเพื่อที่จะเลิกขึ้น แววตาของเธอดูมุ่งมั่นและฮึกเหิมขึ้นอย่างที่เธอพูดจริง ๆ คืนนี้คาดว่าคงเป็นไปอย่างราบรื่นเป็นแน่ แต่ทว่า...
"เฮ้!!!! ลงสนามด้วยความสง่า!!!!"
"ไอ้หมาหลง!!!!! คืนนี้ไปนอนโซฟาเลยไป๊!!!!"
"เฮ้ย!!!! ทามมายอ๊า!!!?"
คืนที่สองของการทดลองอยู่ร่วมกัน
พินาศ!!!!
