ตรู๊ด...ตรู๊ด...ติ๊ด!
"สวัสดีค่ะคุณซอล" ปลายสายพูด
"สวัสดีค่ะพี่จิ้งหรีด วันนี้หลงเป็นประจำเดือน เราเลยจะให้หยุดพักหนึ่งวันนะคะ"
"อ๋อ...ค่ะ คุณซอลอยู่กับหลงเหรอคะเนี่ย"
"ใช่ค่ะ ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ"
"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง"
ในช่วงเวลารุ่งสางที่พระอาทิตย์ยังไม่ทันได้โผล่พ้นขอบฟ้าทักทายวันใหม่เสียด้วยซ้ำ กลับมีใครคนหนึ่งรู้สึกตัวตื่นก่อนและยังคิดถึงอีกคนเป็นคนแรก เธออมยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีขณะที่ใช้มือข้างหนึ่งวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นก่อนจะมาลูบศีรษะอีกคนที่ยังอยู่ในห้วงนิทรากอดเธอเอาไว้แน่นราวกับกอดหมอนข้าง
เธอตื่นขึ้นมาด้วยสภาพเนื้อตัวเปลือยเปล่า แต่อีกคนกลับตรงกันข้าม เพราะหลงแทบจะไม่ได้ถอดเสื้อผ้าของตนแม้แต่ชิ้นเดียว แต่ซอลหาได้ยี่หระไม่ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นฝ่ายเปลือยแต่เพียงผู้เดียวก็เถอะ เธอยังคงนอนอมยิ้มพลางกับลูบผมสีดำขลับอย่างเชื่องช้า เพลงรักที่อีกฝ่ายเป็นคนมอบให้ในคืนที่ผ่านมามันทำให้เธออิ่มเอมเหลือเกิน ช่างสมกับที่รอคอยมานาน
ใครล่ะจะไปคาดคิดว่าคนหน้าดุผู้นี้จะทะนุถนอมเธอราวกับไข่ใบหนึ่งที่ต้องได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี ไม่ให้มีการกระทบกระเทือน ไม่ให้มีแม้แต่รอยขีดข่วน ทุกการสัมผัสนั้นก็แสนจะอ่อนโยนผิดจากใบหน้าดุดันของเธอเป็นไหน ๆ ยิ่งได้ยินคำบอกรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันยิ่งทำให้หัวใจของเธออิ่มเอมราวกับดอกไม้ที่ได้รับการรดน้ำจนสดชื่นอย่างไรอย่างนั้น
"หลงรักพี่ซอล...หลงรักพี่ซอล...ได้ยินไหม...หลงรักพี่ซอล..."
ซอลแทบยิ้มไม่หุบเมื่อคิดถึงประโยคบอกรัก ก่อนเธอจะก้มลงประทับรอยจูบที่หน้าผากของอีกคนอย่างอ่อนโยน
"เราก็รักเธอเหมือนกัน..."
"อื๊อ...น้องหลงขอนอนต่ออีกสิบห้านาทีได้ไหม..." เสียงพูดงัวเงียที่แทบจะฟังไม่ได้ศัพท์ พร้อมกับร่างในอ้อมกอดขยับหน้ามาซุกที่ต้นคอระหงและกอดเธอให้แน่นขึ้น ทำเอาซอลถึงกับยิ้มแป้น
"อืม...จะนอนต่อก็ได้นะ เราโทรไปลาให้แล้ว"
"..."
"..."
"...ฟี้..."
ใช่...หลงยังคงอยู่ในห้วงนิทรา เธอคงแค่ละเมอก็เท่านั้น ซอลถึงกับหลุดขำพรืดที่ได้ยินเสียงหายใจดังอยู่ข้าง ๆ หู ก่อนจะประคองศีรษะอีกคนมานอนหนุนแขนเธอแทนและโอบกอดร่างอุ่น ๆ เอาไว้ด้วยรอยยิ้ม และหลังจากนั้นเพียงไม่กี่นาที เธอก็ผล็อยหลับตามอีกคนไปอย่างอุ่นใจ
30 นาที ผ่านไป...
ร่างในอ้อมกอดเริ่มรู้สึกตัวตื่นจากห้วงนิทรา เธอจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร้อมกับซุกไซร้ที่หน้าอกเปลือยก่อนจะพรมจูบอย่างอ่อนโยน เป็นเพราะกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัวโดยแท้ หลงจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดคนรักของเธอนั่นเอง
"ตื่นแล้วเหรอคะ" เสียงหวานที่เอ่ยถามนั้น ช่างไพเราะเสนาะหูเสียนี้กระไร อาจจะเพราะวันนี้คนตัวเล็กอารมณ์ดีเป็นพิเศษกระมั้ง
"ยังไม่อยากลุกเลย..." หลงงัวเงียตอบ โดยที่ยังไม่ลืมตาเสียด้วยซ้ำ ซอลอมยิ้มอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะประคองใบหน้าคนหน้าดุเอาไว้แล้วก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากอิ่ม
"มอนิ่งคิสนะคะน้องหลง นอนต่อเลยนะ เราโทรไปลาพี่จิ้งหรีดให้แล้ว"
"อือ...พี่ซอล...โทรไปลาตั้งแต่เมื่อไหร่" หลงถามแบบงัวเงียอีกครั้ง พร้อมกับค่อย ๆ เปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งด้วยความยากลำบาก
"โทรไปตั้งแต่ที่เธอยังไม่ตื่นไง"
"แต่พี่เคยโทรลาให้หลงตอนที่หลงหลอกว่าเป็นประจำเดือนครั้งนั้นแล้วนี่นา"
"ไม่เป็นไรหรอก แค่เราโทรไปลาให้ พี่จิ้งหรีดก็เข้าใจแล้ว แล้วครั้งนี้เธอปวดท้องจริง ๆ ด้วยนี่นา ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนหรอกนะ"
"หลงไหว หลงจะไปทำงาน หลงไม่อยากใช้อภิสิทธิ์..." เพราะคนหน้าดุดื้อนัก ซอลจึงปิดปากเสียให้เข็ดด้วยริมฝีปากของเธอนั่นเอง
"ดื้อดีนัก...ยังจะดื้อกับพี่ซอลอีกไหมคะน้องหลง"
"เล่นทีเผลอนี่นา...ขี้โกงชะมัด"
"คิกคิก ไม่รู้แหละ วันนี้ไม่ต้องไปทำงานนะคะ"
"หลงเคยบอกแล้วนะพี่ซอล ว่าหลงไม่อยากใช้อภิสิทธิ์"
"เราก็เคยบอกไปแล้วเหมือนกันว่าต่อให้เป็นพี่จิ้งหรีดเราก็อนุญาตให้ลาพักได้"
"แต่วันนี้หลงไม่ปวดท้องแล้ว หลงขอไปทำงานเหมือนเดิมนะคะพี่ซอล เผื่อพี่ชายพี่ไปที่ร้านแล้วไม่เจอหลง พี่ชายพี่อาจจะมองว่าหลงไม่มีความรับผิดชอบก็ได้" ซอลนิ่งเงียบ หลงจึงพยายามออดอ้อนด้วยแววตา ซึ่งมันได้ผลดีเกินคาด
"แต่วันนี้เราจะไม่ได้อยู่ดูแลเธอที่ร้านนะหลง เพราะเรามีธุระที่บ้าน เราเป็นห่วงเธอจัง"
"ไม่เป็นไรค่ะ หลงบอกแล้วไงว่าวันนี้หลงไม่ปวดท้องแล้ว"
"แต่ว่า..."
"น่านะ...พี่ซอล...น้องหลงอยากตั้งใจทำงานเพื่อพี่นะ" ยิ่งได้ยินน้ำเสียงออดอ้อน ซอลก็ยิ่งหัวใจสั่นไหวเป็นทวีคูณ ใครล่ะจะไปต้านทานได้
"อือ ๆ ก็ได้ แต่สัญญากับพี่ซอลนะคะว่าถ้าน้องหลงปวดท้องหรือเริ่มไม่ไหวแล้วต้องพักทันที"
"รับทราบค่ะพี่ซอล"
"โอเคค่ะ แต่นอนอีกสักหน่อยก็ได้นะ ยังเช้าอยู่เลย เราไปส่งยังไงก็เข้างานทันอยู่แล้ว"
"ค่ะ..." หลงตอบก่อนจะก้มลงซบที่หน้าอกอีกครั้ง เธอก้มลงจูบที่เนินอกอย่างอ่อนโยนและไซร้ตามต้นคอระหงช้า ๆ
"อือ...ไม่นอนต่อเหรอ"
"เวลามีค่า หลงอยากทำให้พี่ซอลมีความสุขมากกว่า"
"แค่เมื่อคืนเราก็มีความสุขมากแล้วล่ะ...อืม..." ยิ่งหลงพรมจูบ เสียงพูดก็เริ่มกระเส่า
"น้องหลงทำได้ไหมคะ"
"จะต่อจากเมื่อคืนเหรอ"
"..." หลงพยักหน้าพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงเว้าวอน ซอลจึงโอบรอบท้ายทอยของเธอเพื่อดึงเข้ามาจูบแทนคำตอบ
เพลงรักบทใหม่ได้บรรเลงอีกครั้งในเวลาเช้าตรู่ ทุกสัมผัสยังคงอ่อนโยนและนุ่มนวล เสียงครวญกระเส่าช่างเสนาะเพราะพริ้ง สถานที่แคบ ๆ แห่งนี้ประหนึ่งวิมานแห่งความสุขที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่สีขาวและสีชมพูประดับประดา มันช่างสุขล้นราวกับภาพฝัน แต่ทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องจริง ไม่ใช่เพียงแค่ซอลเท่านั้น สำหรับหลงแล้ว...หญิงสาวผู้นี้คือความสุขที่เธอเฝ้าตามหาและรอคอยมาตลอดชีวิต
ยาย...น้องหลงเจอคนที่รักน้องหลงแล้วนะ เขาคนนี้แสนดีเหมือนยายทุกอย่างเลย...และน้องหลงจะดูแลหัวใจดวงนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่หลงจะทำได้ น้องหลงมีความสุขแล้วนะ ยายไม่ต้องห่วง...
"เพลียหรือเปล่าคะ" หลงเอ่ยถามพลางกับมองสำรวจคนตัวเล็กที่กำลังขับรถด้วยรอยยิ้ม ซอลจึงส่ายศีรษะไปมาแทนคำตอบพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
"พี่ซอลคะ พี่ได้ยินหลงถามหรือเปล่า พี่ยังไม่ตอบคำถามหลงเลยนะ พี่เจ็บตรงไหนไหม"
"เพลียนิดหน่อย และก็ไม่ได้เจ็บตรงไหนเลย น้องหลงอ่อนโยนกับพี่ซอลมาก ๆ และก็ทำให้พี่ซอลมีความสุขม๊ากมาก เพราะงั้น... ไม่ต้องถามแล้วนะคะ" รอยยิ้มเปรอะบนใบหน้าคนหน้าดุเล็กน้อย ก่อนเธอจะเอนหลังพิงเบาะด้วยความโล่งใจ
"น้องหลงทำให้พี่ซอลมีความสุขแล้วใช่ไหม"
"พี่ซอลมีความสุขตั้งแต่เจอน้องหลงแล้วค่ะ ทำไมวันนี้อ้อนจังเลยล่ะคะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าอ้อนซะหน่อย น้องหลงแค่เป็นห่วง"
"ก็ดูแทนตัวสิ แทนตัวว่าน้องหลงเนี่ย น่ารักมาก ๆ เลยนะคะรู้ตัวไหม แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงด้วย ต่อให้น้องหลงจะทำพี่ซอลเจ็บ พี่ซอลก็ไม่โกรธหรอกค่ะ แต่ว่านะ..." เมื่อซอลพูดทิ้งท้ายเอาไว้ขณะที่จอดรถพอดี หลงถึงกับหันขวับ
"แต่ว่าอะไรคะ"
"สรุปเราจะมีอะไรกันได้แค่ที่หอเธอจริง ๆ เหรอ" หลงชะงัก ก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่นอย่างเหนียมอาย
"ตอนนี้น้องหลงมีความกล้าเพิ่มขึ้นแล้วนะ ไว้กลับคอนโดเมื่อไหร่ เดี๋ยวหลงจะทำให้พี่ซอลมีความสุขมากกว่าเดิมอีก" เมื่อได้ยินเช่นนั้นซอลจึงยิ้มร่าออกมาอย่างนึกเอ็นดู เพราะหลงราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างไรอย่างนั้น
"พี่ซอลยิ้มอะไรคะ"
"ก็อารมณ์ดีนี่นา ขอบคุณนะหลง..."
"ค่ะ หลงไปทำงานแล้วนะ ขอบคุณที่มาส่งค่ะ"
"เอ้อหลง!" ในขณะที่หลงกำลังจะปลดเข็มขัดนิรภ้ยนั้น ซอลก็เอ่ยเรียกเธอเสียก่อนจนเธอถึงกับชะงัก
"คะ?"
"โคนผมเราเริ่มดำแล้ว เราขอโกรกผมได้ไหม" หลงเลิกคิ้วด้วยสีหน้าฉงน
"คะ? ไม่เห็นต้องขออนุญาตเลยนี่พี่ซอล"
"ก็อยากขออนุญาตก่อนไง แบบว่า...ถ้าสมมติว่า...ครั้งนี้เราอยากทำสีชมพู จะได้ไหม แฮะ ๆ" เจ้าตัวยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป เมื่อเห็นหลงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่หลงจะยิ้มออกมา
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ถ้าพี่ซอลชอบก็ทำเถอะ แต่ขอเป็นสีชมพูอ่อน ๆ ได้ไหม ให้มันยังเหลือเคล้าสีบลอนด์อยู่"
"ทำไมล่ะ?"
"หลงคงคิดถึงตอนพี่ผมสีบลอนด์น่าดู หลงเข้างานแล้วนะคะ" สิ้นคำพูดหลงก็รีบเปิดประตูลงจากรถทันที ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับหน้าขึ้นสี
"กรี๊ด!!! ทำไมวันนี้น้องหลงน่ารักแบบเน้!!!?'
หลงเดินกำสายสะพายกระเป๋าเป้สีดำเข้าทางหลังร้านอย่างอารมณ์ดี วันนี้ช่างมีความสุขเสียนี้กระไร ยิ่งคิดถึงค่ำคืนแห่งความสุข และเช้าวันใหม่ที่แสนอบอุ่นประหนึ่งถูกโอบกอดด้วยแสงอรุณ มันทำให้เธอเปลี่ยนเป็นคนละคนอย่างน่าเหลือเชื่อ กระทั่งเธอเก็บกระเป๋าเป้ไว้ในล็อกเกอร์ แล้วเดินตรงไปที่ประตูเพื่อที่จะเดินเข้าไปในร้าน ยังไม่ทันที่เธอจะได้หมุนลูกบิดประตูเสียด้วยซ้ำ ก็มีเสียงหนึ่งเล็ดลอดออกมา ทำให้เธอหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูเพื่อฟังเสียงสนทนา
"ตอนนี้หลงเปลี่ยนไปเยอะเลยตั้งแต่รู้จักกับคุณซอล จากคนที่เคยขยันทำงานตอนนี้เหรอ...เอะอะ ๆ ก็พี่ซอล ๆ ตลอด วันนี้คุณซอลก็อยู่กับหลง แถมตอนเช้ายังโทรมาลาฉันว่าเป็นประจำเดือน ทั้ง ๆ ที่บอกฉันเมื่อไม่นานเองนะว่าหลงเป็นประจำเดือน เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด ฉันกลัวจริง ๆ ว่าคุณซอลจะหลอกให้เจ้าหลงรัก พอหมดความต้องการแล้วก็ทิ้งไป"
เพราะประตูบานนี้หากเปิดเข้าไปจะเป็นด้านหลังเคาน์เตอร์แบบพอดิบพอดี ทำให้เสียงเล็ดลอดมาที่หลังร้านได้นั่นเอง เสียงที่ได้ยินมันคือเสียงที่หลงคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเป็นเสียงหวานที่เคยเอ่ยทักทายเธอทุกวันอย่างเป็นมิตร ทำเอามือทั้งสองข้างของเธอสั่นเทา
"นั่นสิพี่ คุณจีนเสียหลักไปเลยนะตอนนั้น ขนาดคุณจีนมีพร้อมทุกอย่าง แสนดีที่หนึ่ง คุณซอลยังทิ้งได้เลย คบกันมาก็ตั้งนาน ชักจะห่วงน้องมันแล้วสิ"
หัวใจของหลงหล่นฮวบราวกับตกเหวลึก เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าคุณจีนที่มักจะมาหาคนรักของเธอบ่อย ๆ แท้จริงแล้วทั้งสองมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งร่วมกันมาก่อน
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมทั้งสองคนดูสนิทสนมกันแปลก ๆ ที่แท้ก็...เหอะ...แบบนี้นี่เอง
มือทั้งสองข้างกำแน่น หัวใจของหลงในตอนนี้นั้นเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมาจากอก มันเจ็บ...เจ็บจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่แล้ว
"ฉันห่วงเจ้าหลงมากเลย ครั้งแรกที่คุณซอลเจอหน้าเจ้าหลงก็พูดกับฉันว่า จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้หลงมารักคุณซอลให้ได้ ตอนนั้นฉันก็ตกใจนะฮัค ว่าทำไมคุณซอลถึงพูดแบบนั้น"
"เหมือนแค่อยากเอาชนะหลงเฉย ๆ" เสียงชายหนุ่มพูดเสริม
"ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น เพราะฉันพยายามบอกคุณซอลว่าเจ้าหลงน่ะเย็นชาและไม่สุงสิงกับใคร แต่คุณซอลก็ยืนกรานว่าจะจีบหลง แล้วก็ดันทำสำเร็จซะด้วย โอ๊ย...ฉันละห่วงน้องมันจัง กลัวว่าจะหลงคุณซอลจนโงหัวไม่ขึ้น"
"ผมว่าอาการเจ้าหลงน่าจะหนักกว่าคุณจีนนะ ดู ๆ แล้วคงรักคุณซอลมาก"
"เฮ้อ...แต่ฉันรายงานพ่อคุณซอลไปแล้วแหละ ก็ดูกันต่อไปว่าจะเป็นยังไง"
แก๊ก!
"เฮ้ย!!!!"
ทันทีที่หลงบิดลูกบิดประตูและดันออกไป ชายหนุ่มรุ่นพี่ถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ พร้อม ๆ กับที่ผู้จัดการสาวต่างก็ดวงตาเบิกโพลง ก่อนทั้งเขาและเธอจะรีบแสดงสีหน้ากลับมาให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว
"อ้าวหลง ไหนคุณซอลบอกว่าวันนี้ลาไง" ท่าทีของเธอดูลุกลน เพราะหวาดหวั่นว่าเรื่องที่ตนพูดไปก่อนหน้าจะทำให้หลงได้ยินเข้า
"หลงไม่ค่อยปวดท้องแล้วค่ะ เลยขอพี่ซอลมาทำงาน" หลงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่กลับแฝงด้วยความเยือกเย็น ทำเอารุ่นพี่ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างอัตโนมัติ
"จะขยันอะไรขนาดนั้น คุณซอลลาให้ทั้งที ถ้าเป็นพี่นะ พี่คงนอนตีพุงอยู่บ้านแล้ว ฮ่า ๆ" ชายหนุ่มว่าพลางกับทำทีเดินมาคล้องคอของหลง แต่หลงกลับสะบัดแขนออกและกำมือแน่น
"ล...หลง...เป็นอะไรวะไอ้น้อง เป็นเมนส์แล้วหงุดหงิดเหรอ"
"ฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วว่าหลงไม่ชอบให้แตะเนื้อต้องตัว แกนี่ก็มือเร็วตลอดนะอิฮัค"
"เฮ้ย! พี่ลืมตัว พี่ขอโทษนะหลง"
"หลงไปทำงานก่อนนะคะ" หลงพูดจบก็รีบเอี้ยวตัวหลบและเดินจากไปทันที ทำเอาทั้งสองถึงกับร้อนใจและต่างก็หน้าเครียดไปตาม ๆ กัน
"แก...แกว่าหลงจะได้ยินที่เราคุยกันเมื่อกี้ไหม"
"ถ้าได้ยินจริง ๆ ก็งามไส้แล้วล่ะพี่จิ้ง หลงมันมาตอนไหนวะเนี่ย"
"โอ๊ย...อย่าได้ยินเลยนะหลง..."
วันนี้นาฬิกามันช่างเดินช้า ทุกอย่างดูเชื่องช้าไปเสียหมด กว่าจะถึงเวลาเลิกงานก็แทบจะสูบเรี่ยวแรงของหลงไปเสียหมด แม้แต่เสียงโทรศัพท์จากคนที่เธอเฝ้ารอก็ไม่มีเลยสักสาย พี่ซอลไปไหนกันนะ...พี่ซอลอยู่กับใครหรือเปล่า... สิ่งที่หลงได้ยินมันทำให้เธอคิดไม่ตกตลอดทั้งวันตั้งแต่เช้าจรดเย็น
ก็ไม่ได้อยากระแวงนักหรอก แต่เพราะคำพูดของสาวสวยผมประบ่าผู้นั้นที่ต้องการกลับมาคืนดีกับคนรักเก่า หลงจึงหวั่นใจว่ามันจะหมายถึงคุณซอลของเธอหรือไม่ ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่เธอคิดเลย...
กึก!
หลงเอื้อมมือดันฝาล็อกเกอร์ปิดเอาไว้ดังเดิมก่อนจะยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จู่ ๆ ความคิดมากมายต่างก็ประเดประดังเข้าใส่เธอ และมันทำให้เธอรู้สึกว่า เธอยังรู้จักคนรักของตนไม่ดีพอเสียด้วยซ้ำ แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วจนเธอไม่รู้ตัวเลยว่า เธอไปตกหลุมรักหญิงสาวตัวเล็กตั้งแต่เมื่อไหร่กัน รู้ตัวอีกทีทั้งสองก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งร่วมกันไปเสียแล้ว...
"เหอะ..."
ทั้ง ๆ ที่ใครต่อใครต่างก็เตือนฉันมาตลอด...
ทั้ง ๆ ที่คนที่เตือนต่างก็เป็นคนใกล้ชิดของพี่ซอลทั้งนั้น...
แต่ฉันกลับ...ฉันกลับหลับหูหลับตาเชื่อแต่พี่ซอล เหอะ...บ้าที่สุด...บ้าที่สุด!!!!
หลงกำมือแน่นจนมันเริ่มสั่นเทา หัวใจของเธอเต้นรัวและแรง ไม่รู้เลย...ว่ามันคือความโกรธ หรือกำลังผิดหวังอยู่กันแน่ แล้วเธอต้องโกรธใครกันล่ะ โกรธตัวเองอย่างนั้นหรือที่ไม่ยอมเชื่อคนอื่น โกรธคนอื่นอย่างนั้นหรือที่มานินทาว่าร้ายคนรักของเธอ โกรธคนรักอย่างนั้นหรือที่หวังจะเข้ามาหลอกลวงเธอ หลงไม่เข้าใจความรู้สึกในตอนนี้เสียด้วยซ้ำ
อืด อืด อืด ~
อืด อืด อืด ~
อืด อืด อืด ~
เสียงโทรศัพท์มือถือที่สั่นครืดอยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างขวา แต่หญิงสาวหาได้ยี่หระไม่ เธอไม่แม้แต่จะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครเป็นคนโทรมาหาเธอหลายต่อหลายครั้ง เธอปล่อยให้มันสั่นครืดอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันสงบลง ก่อนที่มันจะสั่นครืดอีกครั้ง ซึ่งมันเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป
อืด อืด อืด ~
อืด อืด อืด ~
อืด อืด อืด ~
'พี่ซอล'
หลงหยิบโทรศัพท์ออกมาดูในที่สุด ก่อนจะกดปิดโทรศัพท์เสียดื้อ ๆ ตอนนี้จะไม่มีสิ่งใดมารบกวนจิตใจเธอได้อีกแล้ว หลงจึงหย่อนโทรศัพท์เก็บเอาไว้ในกระเป๋าเป้สีดำและรูดซิปปิดให้มิดชิด ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินไปยังโรงพยาบาลโดยไม่สนใจผู้ใด
กว่าหลงจะเดินมาถึงโรงพยาบาลได้ก็ใช้เวลานานค่อนชั่วโมง เพราะเธอไม่เคยขึ้นรถเมล์หรือรถแท็กซี่เลยน่ะสิตั้งแต่ไม่มียายคอยปกป้อง และถึงแม้เธอจะไม่ได้ยินเสียงความคิดของใครแล้วก็ตาม แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่สามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไปอยู่ดี การเดินคนเดียวจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
"พี่หลง!!!"
เสียงที่คุ้นเคยเอ่ยเรียก ทำเอาหลงถึงกับหันขวับ ก่อนจะพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ และเพ่งมองหาเด็กน้อยท่ามกลางเงาพร่ามัว หลังจากนั้นไม่นานก็มีร่างหนึ่งพุ่งตรงมาทางเธอและกระโจนเข้ามาสวมกอดด้วยความดีใจ
"พี่หลง!! พี่หลงมาหาหนูจริง ๆ ด้วย!!"
"อ๊ะ!!! ลูกจ๋า! พี่ตกใจหมดเลย ทำไมถึงมาอยู่ข้างล่างได้ล่ะ ไม่ได้อยู่เฝ้าแม่เหรอ"
"หนูก็เพิ่งมาจากหอพี่นั่นแหละ คุณป้าพากลับไปเอาเสื้อผ้าแล้วเรากำลังจะไปเยี่ยมคุณแม่กันค่ะ" เด็กน้อยว่าพลางกับหันหลังโชว์กระเป๋าสีชมพูใบใหญ่ที่เจ้าตัวกำลังสะพายอยู่ ก่อนหญิงวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของหอพักของเธอจะเดินมาถึง
"อ้าวหลง มาเยี่ยมแม่ลูกจ๋าเหรอ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะป้า" หลงยกมือไหว้อย่างสุภาพ
"จ้า ๆ แล้วแม่หนูผมทอง ๆ ไม่มาด้วยเหรอ"
"ใช่ ๆ พี่ซอลไม่มาเหรอคะ หนูเอาตุ๊กตาของพี่ซอลมานอนเป็นเพื่อนทุกคืนเลยนะ!"
"คงไม่มาหรอกค่ะ เห็นช่วงนี้เขามีธุระบ่อย"
"อ๋อ งั้นเราขึ้นไปหาแม่ลูกจ๋ากัน"
"ค่ะป้า"
หลงจูงมือเด็กน้อยเดินตามหญิงวัยกลางคนไปตามทาง ซึ่งทำให้เธอแปลกใจไม่น้อย เพราะทางที่เธอกำลังเดินไปนั้นเป็นตึกพิเศษหรือที่เรียกได้ว่าเป็นอาคารสำหรับห้องพักพิเศษนั่นเอง ไม่ใช่อาคารผู้ป่วยรวมแต่อย่างใด
ต้องรักน้องลูกจ๋าขนาดไหนกันนะ ถึงได้ยอมจ่ายค่าห้องพิเศษเพื่อที่จะได้ย้ายแม่น้องลูกจ๋าไปอยู่ที่นั่น... หลงคิดในใจ พลางกับมองแผ่นหลังของหญิงวัยกลางคนด้วยความชื่นชม
แต่ทว่า...
ทันทีที่หลงได้อ่านป้ายชื่อที่หน้าห้องพักผู้ป่วย ทำเอาเธอถึงกับชะงัก
"วารุณี....ถิ่นถลุง ชื่อแม่น้องลูกจ๋าเหรอคะ" หลงเอ่ยถาม
"ใช่จ้ะ ปะ เข้าไปข้างในกัน"
ทั้งหญิงวัยกลางคนและเด็กน้อยต่างเดินเข้าไปในห้องกันแล้ว เหลือเพียงแค่หลงคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ที่เดิม จู่ ๆ เธอก็สังหรณ์ใจไม่ดีอย่างไรชอบกล
หวังว่าจะไม่ใช่...
"ทำไมหลงไม่รับโทรศัพท์นะ..."
หญิงสาวตัวเล็กว่าพลางกับพยายามติดต่อหาปลายสายอีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะกี่สายต่อกี่สายก็ยังไม่มีการตอบรับ และจู่ ๆ ก็ขึ้นบริการฝากหมายเลขโทรกลับเสียอย่างนั้น จนเธอเริ่มร้อนใจ
"เป็นยังไงบ้างซอล" พี่ชายเอ่ยถามขณะยืนพิงรถสปอร์ตของตน พลางกับมองนาฬิกาข้อมือราวกับคนกำลังรีบ
"โทรไม่ติดแล้วอะพี่มี"
"หลงไปกินข้าวหรือเปล่า" พี่สะใภ้เอ่ยถามบ้าง
"ไม่นะคะพี่ปราณ ถ้าไปกินข้าวจริง ๆ เวลานี้หลงต้องกลับมาถึงหอแล้วสิ เพราะหลงจะกินข้าวเข้ามาแล้วก็อยู่หอยาว ๆ เลย"
"ไปหาซอลที่คอนโดหรือเปล่า"
"ไม่แน่นอนค่ะ เอ๊ะ? หรือหลงจะไปหาแม่น้องลูกจ๋าที่โรงพยาบาลนะ"
"อ้า! งั้นเราก็ไปดูที่โรงพยาบาลกันเถอะ"
"โอเคค่ะ วันนี้ซอลย้ายแม่น้องลูกจ๋าไปห้องพิเศษพอดี เราจะได้คุยสะดวกขึ้น"
"ตื่นเต้นจังเลยค่ะพี่มี เราจะมีลูกกันแล้วนะคะ" เมื่อพี่สะใภ้พูดด้วยท่าทีตื่นเต้น ซอลจึงยิ้มออกมาก่อนจะหันไปมองที่ห้องของหลงที่ไม่มีแสงไฟเล็ดลอดออกมากจากห้องนอนเหมือนกับห้องอื่น ๆ
ทำไมไปเยี่ยมแม่น้องลูกจ๋าไม่รอเราเลยล่ะหลง โทรหาก็ไม่รับ เป็นอะไรหรือเปล่านะ... ซอลคิดในใจ
"แม่!! ลูกจ๋าพาพี่สาวใจดีมาเยี่ยม!!"
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยดูร่าเริงตามประสาของเด็ก แต่หลงกลับเดินเข้าไปในห้องด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก เพียงแค่ได้เห็นปลายเท้าของผู้ป่วยที่ถูกเข้าเฝือกจากอุบัติเหตุ หลงก็แทบหายใจไม่ทั่วท้องแล้ว แต่เธอก็ยังคงก้าวเดินต่อไปอย่างเชื่องช้าด้วยความหวาดหวั่น จนเผยให้เห็นร่างของผู้ป่วยไล่ระดับตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปถึงหน้าอก จนกระทั่งปรากฏใบหน้าของหญิงสาวผู้เป็นแม่ของเด็กน้อย ทำเอาหลงถึงกับเข่าทรุดและเซถลาถอยหลังจนแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับประตู
ตุ๊บ!!
ม...ไม่จริงน่า...
"พี่หลง!! เป็นอะไรคะ!?" เด็กน้อยโผเข้ามากอดแขนของเธอด้วยความตกใจ แต่หลงกลับสะบัดออกและวิ่งออกจากห้องพักทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง
"ไม่จริง...ไม่จริง...เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้!!!"
หลงพึมพำขณะที่วิ่งออกมาพร้อมกับที่ร่างกายของเธอเริ่มสั่นเทา ก่อนที่เธอจะวิ่งไปชนใครบางคนเข้าอย่างจัง
ตุ๊บ!!
"อ๊ะ!!!/โอ๊ย!!"
ต่างคนต่างเสียหลักล้มลงไปคนละทาง หลงจึงรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เพราะเธอแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว ขาและแขนของเธออ่อนแรงจนไม่สามารถประคองตัวให้ลุกขึ้นได้ ทำให้เธอล้มลงไปอีกครั้ง ก่อนจะมีร่างหนึ่งโผเข้ามาประคองเธอได้อย่างทันท่วงที
"หลง!! เป็นอะไรไหม!!?"
เสียงที่คุ้นเคย อ้อมกอดที่คุ้ยเคย กลิ่นที่คุ้นเคย...ซอล...คนรักของเธอนั่นเอง
"พี่ซอล!!! ฮือ ๆ ๆ" หลงถึงกับปล่อยโฮออกมาทันทีพร้อมกับสวมกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น ซอลจึงได้แต่ลูบหลังปลอมประโลมเธอด้วยความเป็นห่วงปนตกใจ
"หลง เกิดอะไรขึ้น!? บอกเรามา เธอเป็นอะไร ใครทำอะไรเธอ!!?"
"พี่ซอล ฮือ ๆ แม่ของน้องลูกจ๋า...แม่ของน้องลูกจ๋า...ฮือ ๆ"
"ทำไม!? แม่ของน้องลูกจ๋าทำไม!!?"
"แม่ของน้องลูกจ๋า...คือแม่ของหลง..."
"อะไรนะ!!!?"
