ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"อาซอล!! ตื่นได้แล้วครับ!!!"
"สายขนาดนี้อาซอลตื่นแล้วแหละน่าเมธี!!"
"ก็อาซอลไม่ยอมออกมาจากห้องสักที แสดงว่าอาซอลงอแงแน่ ๆ"
"มีแต่เมธีกับเมธานั่นแหละที่ชอบงอแงตอนเช้าเพราะขี้เกียจไปโรงเรียน!"
หญิงสาวตัวเล็กอมยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดูเมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของหลานรักทั้งห้าคนดังผ่านประตูหน้าห้องนอนของเธอเอง
จะเรียกว่าชินเลยก็ว่าได้ ที่หลาน ๆ ทั้งห้าจะมาเคาะประตูเรียกเธอในตอนเช้า และสิ่งที่จะตามมาคือหลานฝ่ายหญิงและฝ่ายชายจากสองครอบครัวจะเถียงกันแบบนี้เป็นประจำ เธอจึงรีบเอื้อมมือเปิดประตูต้อนรับก่อนที่เหล่าผู้พิทักษ์ตัวน้อยจะกระโจนเข้ามาสวมกอดเธอ
"อาซอล!!"
"เห็นไหมพี่บอกแล้วว่าอาซอลตื่นแล้ว" คนโตสุดพูดพลางกับบึนปากล่างโอ้อวดคนเป็นน้อง
"ใครจะไปรู้ล่ะ" หนึ่งในแฝดค้านพร้อมกับบึนปากล่างตอบกลับไป
"เอาล่ะ ๆ เด็ก ๆ ไม่เถียงกันนะคะ ไปเตรียมตัวทานข้าวกันได้แล้วลูก จะได้ไปโรงเรียนนะคะ" ซอลพูดพลางกับลูบศีรษะหลานรักไล่ไปทีละคน แน่นอนว่าเธอต้องทำแบบนี้ให้ครบทุกคน มิเช่นนั้นคงได้ยินเสียงร้องกระจองอแงเป็นแน่
"อาซอลขา วันนี้คุมแม่ของน้องจีน่าทำเกี๊ยวหมูของโปรดอาซอลล่วยนะ" เธออมยิ้มเมื่อหลานสาวคนเล็กสุดพูดเสียงเจื้อยแจ้ว ซอลจึงก้มลงอุ้มหลานคนสุดท้องมาอยู่ในอ้อมกอด ก่อนจะเดินนำกองทัพหลาน ๆ ไปประจำที่ที่โต๊ะอาหาร
"เด็ก ๆ แม่บอกกี่ครั้งแล้วคะว่าอย่าไปรบกวนอาซอลตอนเช้า"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่นิด เด็ก ๆ ไม่ได้รบกวนอะไรหรอก ว่าแต่วันนี้พี่นิดทำเกี๊ยวหมูเหรอคะ"
"ใช่จ้ะ เดี๋ยวพี่เก็บใส่ตู้ไว้ให้นะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเช้านี้ซอลทานข้าวเช้าพร้อมกับทุกคนนะคะ" สิ้นคำพูดของเธอ ทำเอาทุกถึงที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารถึงกับหันมามองเธอเป็นตาเดียว โดยเฉพาะคนเป็นพ่อถึงกับต้องละสายตาจากหนังสือพิมพ์ด้วยความฉงน
"ทำไมลูกสาวคนเล็กของพ่อถึงจะกินข้าวเช้าที่บ้านล่ะ แถมยังใส่ชุดสีขาวด้วย ปกติทุกวันจะต้องมีสีชมพูไม่ใช่เหรอ" เขาพูดพลางกับจับที่ขาแว่นตาเพื่อสำรวจลูกสาวที่วันนี้ดูผิดไปจากเดิม
ใช่ ปกติแล้วลูกสาวคนเล็กของบ้านมักจะหลีกเลี่ยงการร่วมโต๊ะอาหารในตอนเช้าอยู่เสมอ อีกทั้งยังชอบสวมเสื้อผ้าสีชมพู แต่ไฉนวันนี้เธอถึงสวมชุดเดรสสีขาวแทน และดูกระตือรือร้นที่จะร่วมกินข้าวกับคนในครอบครัวด้วย ฟาที่รู้ดีที่สุดจึงยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะคว้าแก้วกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นขึ้นมาจิบอย่างมาดผู้ดี
"ก็เปล่านี่คะ ซอลแค่คิดถึงบรรยากาศตอนเช้าที่ทุกคนอยู่กันแบบพร้อมหน้าพร้อมตา"
"ก็พูดไปตรง ๆ สิซอลว่าจะย้ายไปอยู่ที่คอนโด จะอ้อมโลกอยู่ทำไม" เมื่อฟาเอ่ยขึ้น ทุกคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากับกิจกรรมของตนก็หยุดชะงักก่อนจะหันมามองซอลเป็นตาเดียวอีกครั้ง ทำเอาเจ้าตัวได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ กลับไปหาทุกคนก่อนจะถลึงตาใส่พี่สาว
"พี่ฟา..." เธอกัดฟันพูด แต่พี่สาวหาได้สนใจไม่และเอาแต่จิบกาแฟอย่างอารมณ์ดี
"ทำไมล่ะซอล ทำไมถึงอยากไปอยู่คอนโด" คนเป็นแม่เอ่ยถาม
"ทำไมล่ะคะอาซอล!? เพราะอาซอลไม่ได้ทานเกี๊ยวฝีมือคุณแม่ใช่ไหมคะ เดี๋ยววันนี้น้องจีนี่จะสละเกี๊ยวให้อาซอลก็ได้ อย่าไปเลยนะคะ!!"
"น้องเมธีด้วย!!/น้องเมธาด้วย!!"
"พวกหนูก็จะสละให้อาซอลด้วย!!"
"เอ่อ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะเด็ก ๆ ไม่ต้องสละให้อาซอลก็ได้"
"แล้วจะไปอยู่คอนโดทำไม อยู่พี่บ้านมันไม่ดียังไง" พี่ชายคนโตเป็นฝ่ายถามบ้าง
"นั่นสิซอล อยู่ที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว จะไปอยู่คนเดียวทำไม อยู่ด้วยกันหมดนี่แหละ" พี่ชายคนรองเจ้าพ่อคาสโนว่าเสริม เพราะเขาหวงน้องสาวยิ่งกว่าอะไรดี
"น้องอาจจะอยากไปอ่านหนังสือแบบส่วนตัวก็ได้ แต่ยังไงพี่ว่าสร้างห้องสมุดส่วนตัวที่บ้านก็ได้นะ ทุกคนจะได้รู้และเด็ก ๆ จะได้ไม่เข้าไปรบกวน" ตามด้วยพี่ชายคนกลาง
ยิ่งทุกคนตั้งคำถาม ซอลยิ่งกระอักกระอ่วนที่จะตอบคำถามเหล่านั้น เพราะเหตุผลที่เธออยากออกไปอยู่ที่คอนโดมิเนียมก็เพราะหญิงสาวที่ชื่อหลง คนเดียวเท่านั้น แต่นรกจริง ๆ กำลังจะเกิดขึ้น เมื่อฟาวางแก้วกาแฟลงบนจานรองแล้วใช้ปลายนิ้วชี้ลูบไล้ที่ด้ามจับ ก่อนจะพูดแบบเสียงดังฟังชัดที่เป็นดั่งสายฟ้าผ่าลงกลางวงว่า...
"ซอลจะไปเป็นเจ๊เลี้ยงแฟนเด็ก ก็ปล่อยให้น้องได้เฉิดฉายบนเส้นทางของน้องเถอะ"
"อะไรนะ!!!!?"
"พี่ฟา!!!!! แง!!!!"
"วันนี้เอาหกสิบบาทนะคะยาย แต่ว่ายายช่วยแยกเป็นสองถุง ถุงละสามสิบ ถุงนึงแยกน้ำจิ้มให้หนูหน่อยนะคะ" หลงพูดพลางกับยื่นไม้ลูกชิ้นให้กับแม่ค้าสูงวัยเจ้าประจำเพื่อนำไปอุ่นบนเตาปิ้งร้อน ๆ
"จะซื้อไปฝากใครล่ะหนู" แม่ค้าเอ่ยถามพลางกับเผยรอยยิ้มอย่างเป็นกันเอง แต่หลงเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไปเท่านั้น
"วันนี้ยายจะแถมให้อีกสองไม้นะ"
"เฮ้ย!! ไม่ค่ะ ไม่ต้อง! ยายจะแถมให้หนูทำไมคะ" เธอรีบยกมือโบกปักแบบยกใหญ่
"เดี๋ยวเด็ก ๆ จะไม่อิ่มน่ะสิ"
"คะ?"
"ดูนั่น" เมื่อแม่ค้าชี้ไปทางด้านหลัง หลงจึงหันไปมองตามก่อนจะพบกับเจ้าแมวเด็กลายสลิดที่กำลังยืนรออยู่ที่ใต้ท้องรถ และวันนี้มีสหายลายสลิดมาเพิ่มอีกสองตัว
"เฮ้ย!! นี่ไปเรียกพี่น้องมาเพิ่มเหรอเนี่ย!!?"
"ฮ่า ๆ สัตว์มันรู้นะว่าใครเป็นคนดี และมันรู้ว่าจะไว้ใจใครได้"
"โห...ขืนเรียกพี่น้องมาบ่อยขนาดนี้ ยายขาดทุนแน่ ๆ เพราะยายก็จะแถมให้หนูแบบนี้ทุกวันใช่ไหมคะ หนูรู้"
"ฮ่า ๆ อะนี่ ได้แล้วลูก" เมื่อแม่ค้ายื่นถุงลูกชิ้นที่ผ่านการอุ่นใหม่ ๆ จนอุณหภูมิได้ที่ หลงจึงรับมาพร้อมกับจ่ายเงินแบบเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินตรงไปยังลานจอดรถที่มีเจ้าแมวเด็กทั้งสามตั้งตารอของกินอร่อย ๆ จากเธอ
หลงหย่อนก้นลงนั่งที่ริมฟุตบาทบริเวณที่จอดรถก่อนจะคว้าไม้ลูกชิ้นขึ้นมาเป่า เจ้าแมวลายสลิดทั้งสามจึงเดินเตาะแตะออกมานั่งส่งเสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมกับดวงตาที่เป็นประกายแวววับ หลงจึงใช้มือบิลูกชิ้นแบ่งให้เจ้าแมวทั้งสามพลางกับอมยิ้ม
"ง่ำ ๆ" พวกมันรีบสวาปามลูกชิ้นทันทีที่เธอยื่นให้ เสียงกินของมันดูเอร็ดอร่อยอย่างเช่นทุกครั้ง เธอจึงคว้าอีกไม้ขึ้นมากินไปพร้อม ๆ กัน
"แกคือแมวนำโชคจริง ๆ เจ้าแมว ฉันเปลี่ยนชื่อให้แกใหม่ว่านำโชคแล้วกัน" พูดเสร็จหลงก็ชะเง้อหาใครบางคนไปรอบ ๆ แต่ก็ไร้วี่แววว่าจะเห็นใครคนนั้นปรากฎตัวขึ้น
จะไม่เห็นใครมารับมันก็ไม่แปลกนักหรอก เพราะเธอก็ใช้ชีวิตตัวคนเดียวแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เธอจึงสอดถุงลูกชิ้นที่มีการแยกน้ำจิ้มเอาไว้ลงที่ช่องเก็บขวดน้ำบนกระเป๋าเป้สีดำของเธอ ก่อนจะเอื้อมมือลูบเจ้าแมวเด็กทั้งสามและใช้มือรูดลูกชิ้นออกจากไม้ให้กับพวกมัน
"ฉันไปทำงานก่อนนะ ไว้มาเล่นกันอีกนะ"
"เมี้ยว..."
"ยังไงผมก็ว่าแปลก!!! พี่พนันกับผมไหมล่ะ ว่าคุณซอลกำลังจีบพนักงานตัวเองอยู่!" ในขณะที่หลงกำลังจะเอื้อมมือจับที่ลูกบิดประตูนั้นก็ได้ยินเสียงทุ้มดังออกมาจนเธอถึงกับชะงักและหยุดฟังอยู่ที่หน้าประตู
"โอ๊ย!! ฉันบอกว่าไม่ได้จีบก็ไม่ได้จีบสิ!!"
"กล้าพนันกับผมไหมล่ะ ถ้ามันเป็นเรื่องจริง พี่ต้องไปเลี้ยงข้าวผม"
"โอ๊ยอิฮัค!! แกกินเยอะจะตาย ฉันเลี้ยงไม่ไหวหรอก"
"งั้นก็หมายความว่าคุณซอลจีบพนักงานตัวเองจริง ๆ ใช่ไหม"
"ไม่ได้จีบย่ะ!!!!"
"งั้นรอดูกัน ว่าวันนี้คุณซอลจะขับรถรับส่งพนักงานไหม ถ้าใช่...พี่ต้องเลี้ยงข้าวผมนะ"
"ไม่!! จะไปไหนก็ไปเถอะฮัค แกนี่มันเกะกะจังวะ ยังไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ รีบไปกินซะสิ!!"
"โธ่...พี่ก็เลี่ยงที่จะบอกความจริงกับผมทุกที เดี๋ยวผมไปถามเจ้าตัวเองก็ได้ว่ากำลังถูกจีบอยู่ไหม"
"อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะฮัค ถ้าแกไปยุ่งวุ่นวายเรื่องของคุณซอล ฉันจะส่งเรื่องนี้ไปหาคุณซอลให้ไล่แกออกแน่!!"
"โอ๊ยอะไรวะ!! คำก็ไล่ออก สองคำก็ไล่ออก พี่เกลียดผมขนาดนั้นเลยเหรอ!!?"
"เออ ใช่ไง!!"
"เหอะ!! ถ้าผมออกไม่มีใครช่วยยกลังหนังสือหรอกนะ จำเอาไว้ ว่าผมเนี่ยคือพนักงานดีเด่น ถ้าขาดผมแล้วพี่จะรู้สึก!!"
"รู้สึกดีล่ะไม่ว่า!!! ออกไป๊!! รำคาญ!!"
แกร๊ก!!
"แม่มึง!!!" เมื่อชายหนุ่มรุ่นพี่เปิดประตูหลังร้านออกมาเจอเจ้าตัวที่กำลังพูดถึง เขาถึงกับสะดุ้งโหยงและอุทานลั่นด้วยความตกใจ
นัยน์ตาสีดำนั้นช่างว่างเปล่าจนไม่อาจรู้ได้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ก็อดกังวลไม่ได้เลยว่า หลงจะได้ยินสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้หรือไม่
"อุ้ยเจ้าหลง! มานานยัง"
"เพิ่งมาถึงเมื่อกี้เลยค่ะ"
"อ๋อ...แล้วไป เมื่อกี้ไม่ได้ยินอะไรใช่ไหม"
"ไม่นี่คะ" เธอตอบเสียงเรียบและใบหน้าที่ไม่แสดงอาการร่วมใด ๆ ก็ใช่ว่าเขาจะสบายใจกับคำตอบของเธอนักหรอก
"เออ ๆ ดีแล้ว เมื่อกี้พี่กับพี่จิ้งเถียงกันตามประสาแหละ"
"เหนื่อยหน่อยนะคะชอบคนปากร้าย หลงเข้าไปก่อนนะ" พูดจบเธอก็เอี้ยวตัวหลบตัวของรุ่นพี่เข้าไปในร้านเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงการสัมผัสตัว และการที่เธอพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉยกลับทำให้เขาถึงกับอ้าปากเหวอว่าเธอล่วงรู้ความลับนี้ได้อย่างไร
"หวัดดีค่ะพี่จิ้ง" พูดพลางกับยกมือไหว้ผู้จัดการสาวที่ดวงตาเบิกโพลงราวกับไข่ห่าน เพราะเธอเพิ่งจะพูดเรื่องของพนักงานรุ่นน้องไปหยก ๆ
"หวัดดีจ้าเจ้าหลง กินข้าวมายัง"
"กินลูกชิ้นมาแล้วค่ะ"
"เหรอ ๆ ๆ เออนี่...ฝากเอาขยะไปทิ้งที่หน้าร้านหน่อยสิ"
"ได้ค่ะ" หลงมองไปที่ลังกระดาษสำหรับทิ้งเศษห่อซีลด้วยความฉงน เพราะในนั้นมีเศษห่อซีลแค่ไม่กี่ชิ้นเพราะเธอเพิ่งจะนำไปทิ้งเมื่อวันก่อน แต่เธอก็ก้มลงคว้ากล่องลังไปทิ้งตามคำสั่งอย่างว่าง่าย
"เหมือนทุกคนกลัวว่าฉันจะรู้เรื่องนี้เลย..." หลงบ่นพึมพำพลางกับถือลังกระดาษเดินมาที่หน้าร้านโดยการออกทางประตูหลังร้าน เพราะยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านนั่นเอง จึงต้องเข้าออกทางหลังร้านทางเดียวเท่านั้น
สิ่งที่ทำให้หลงถึงกับชะงัก เมื่อเธอมองไปยังอีกฟากของถนนปรากฎรถสปอร์ตสีดำจอดอยู่ และคนที่อยู่ในรถนั้นคือคุณซอล (ตัวปลอม) และพนักงานใหม่รุ่นพี่ของเธอ ทำให้คำพูดของฮัคแล่นเข้ามาในโสตประสาททันที
"ยังไงผมก็ว่าแปลก!!! พี่พนันกับผมไหมล่ะ ว่าคุณซอลกำลังจีบพนักงานตัวเองอยู่!"
คุณซอล...จีบพี่ซอเหรอ...
"เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะมารับแล้วพาไปดูคอนโดนะ"
"ฮะ!? พี่พายหาคอนโดให้ซอลได้แล้วเหรอ ทำไมหาได้ไวจัง"
"อื้อ พายทำงานเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์อยู่แล้วไง แถมยังรู้จักคนเยอะอีก ไม่แปลกหรอกที่จะหาได้ไวขนาดนี้"
"สุดยอดเลย พี่เขยซอลนี่เก่งรอบด้านจริง ๆ"
"แน่นอนอยู่แล้วค่ะน้องสาว" พูดพลางกับเอื้อมมือมาวางแหมะบนศีรษะของน้องสาวและโยกไปมาด้วยความเอ็นดู ก่อนคนเป็นน้องจะใช้นิ้วจิ้มท้องเข้าให้
"เดี๋ยวเถอะ! ทิ้งระเบิดให้ซอลเมื่อเช้า ซอลยังไม่ได้คิดบัญชีเลยนะ!!"
"ฮ่า ๆ แต่ทุกคนก็ยอมให้ซอลไปอยู่คอนโดไม่ใช่เหรอ"
"แต่มันก็มีวิธีพูดที่ดีกว่านี้ไหมล่ะ!!? โอ๊ย! พี่ฟานี่จริง ๆ เลย ถ้าพ่อกับแม่เป็นโรคหัวใจคงได้หัวใจวายเพราะพี่แน่ ๆ"
"ฮ่า ๆ ซอลก็โตตั้งขนาดนี้แล้วนะ ต้องการอะไรก็ควรที่จะบอกออกไปตรง ๆ มัวแต่อ้ำอึ้งอยู่ได้ ความสุขของตัวเองแท้ ๆ เอาแต่เป็นเด็กดีแล้วเมื่อไหร่จะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก ตอนคบกับจีนก็น่าจะได้บทเรียนแล้วนะ ว่าการไม่มีชีวิตส่วนตัวมันเป็นยังไง"
"พี่ฟาอย่าพูดถึงเขาสิ!" พูดจบเธอก็กอดอกทำหน้ายู่ จนพี่สาวต้องลูบศีรษะอีกครั้ง
"ไม่เอาน่า ตอนนี้ซอลกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วนะ เอาอดีตมาเป็นบทเรียน ใส่ใจคนปัจจุบันให้ดีที่สุด และใช้ชีวิตอยู่กับเขาให้มากที่สุด"
"หลงจะยอมไปอยู่ด้วยไหมเถอะ แค่จะให้เข้าห้องยังยากเลย"
"ฮ่า ๆ ดูทรงแล้วน่าจะไม่ยากหรอก น่าจะปากแข็งเฉย ๆ รู้จักไหม คนซึนเดเระ ถ้าหลงไม่ต้องการซอลจริง ๆ ก็ไล่กลับบ้านแล้วก็ไม่สนใจด้วยซ้ำ แต่นี่วิดีโอคอลเฝ้าจนซอลขับรถถึงบ้าน แถมยังให้ซอลเป็นคนเฝ้าจนตัวเองหลับ ดูก็รู้ว่าอยากอ้อนจะตายชัก"
"อ้อนบ้าอ้อนบออะไรคะ เพราะซอลทำให้หลงกลัวผีต่างหาก ถึงต้องให้ซอลนอนเฝ้า"
"ดูที่การกระทำนะซอล คนแบบนี้น่ะปากไม่ตรงกับใจ"
"จริงเหรอคะ"
"อื้อ เข้าร้านไปได้แล้ว พี่จะกลับไปซุกอกผัว"
"โอ๊ย!! เบื่อพี่ฟาอะ!!!"
"ฮ่า ๆ ไปนะ"
"ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยพูดกับทุกคนให้นะ" คนเป็นพี่ยักคิ้วตอบกลับมาพร้อมกับลูบศีรษะด้วยความเอ็นดู ซอลจึงเปิดประตูรถด้วยรอยยิ้ม
เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะได้รับอิสระอย่างแท้จริง การที่ต้องออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ หวังว่าเธอจะมีความสุขกว่าที่ผ่านมานะ...
"พี่ฮัค หลงซื้อมาแล้วกินไม่หมด กินให้หน่อยนะ" หลงพูดพร้อมกับถือถุงลูกชิ้นไปวางแหมะลงกับพื้นและเดินดุ่ม ๆ หายเข้าไปในร้านทันทีโดยที่ฮัคยังไม่ทันที่จะได้ถามอะไรเสียด้วยซ้ำ
เขาหยิบถุงลูกชิ้นขึ้นมาดู ปรากฎว่ามีการแยกน้ำจิ้มเอาไว้อย่างดี ไม่ได้เหมือนเป็นการกินเหลือแต่อย่างใด
"หลงมันเป็นอะไรของมันวะเนี่ย..."
"พี่จิ้งหรีดคะ"
"ว่าไง"
"คุณซอลชอบผู้หญิงเหรอ" สิ้นคำถามของหลง ทำเอาจิ้งหรีดถึงกับชะงัก
"เฮ้ย!! รู้ได้ไงเนี่ย!!?"
คุณซอลจีบพี่ซอจริง ๆ ด้วย ถึงว่าล่ะ ทำไมดูมีอภิสิทธิ์ขนาดนั้น ไม่เคยเห็นพี่ซอใส่ชุดพนักงานเลยสักวัน แถมยังเข้าไปอยู่ห้องทำงานกับคุณซอลเป็นชั่วโมงแล้วก็เคยอ่านหนังสือลิมิเต็ดเล่มนั้นอีก เหอะ...ที่แท้ก็เด็กคุณซอลนี่เอง
หลงคิดในใจด้วยความผิดหวัง แท้ที่จริงแล้วหญิงสาวที่เข้ามาทำงานใหม่เป็นคนของคุณซอลเจ้าของร้านอย่างนั้นหรือ
"คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจเนอะ"
"ฮะ? หมายถึงอะไรหลง นี่เราคุยเรื่องเดียวกันอยู่ไหม"
"ช่างเถอะพี่ หลงไปทำงานก่อนนะ" พูดจบหลงก็เดินจากไปเพื่อไปนั่งประจำตำแหน่งที่มุมด้านในสุดของร้าน ทำเอาผู้จัดการสาวต้องยกมือเกาศีรษะตัวเองด้วยความมึนงง
"เจ้าหลงมันเป็นอะไรของมันวะเนี่ย..."
"จ๊ะเอ๋!!" หญิงสาวตัวเล็กเจ้าของผมสีบลอนด์ทองกระโจนเข้ามาหาหลงที่กำลังนั่งก้ม ๆ เงย ๆ เช็คสต็อกหนังสืออยู่มุมด้านในสุดของร้าน ทำเอาเธอถึงกับสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ
"เฮ้ย!!!! ตกใจหมด ทำอะไรของพี่เนี่ยพี่ซอ!!!"
"ฮ่า ๆ แค่อยากจ๊ะเอ๋เล่นเฉย ๆ ทำไมขยันแต่เช้าจังล่ะ"
"ใครจะไปเหมือนพี่ล่ะ ไม่เห็นพี่จะทำอะไรเลยนอกจากเอาหนังสือที่เพิ่งแกะซีลไปอ่าน"
"เอ้า ก็คุณซอลอนุญาตให้เอาไปอ่านได้ไม่ใช่เหรอ" ทันทีที่หญิงสาวตัวเล็กพูดถึงคนเป็นนาย มันกลับทำให้หลงรู้สึกฉุนอย่างไม่ทราบสาเหตุ ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"จะเอาหนังสือของคุณซอลไปอ่านก็แล้วแต่พี่เถอะ ใครจะว่าอะไรพี่ได้ล่ะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ท่าทีที่แสดงออกมานั้นราวกับเธอกำลังน้อยใจอย่างไรอย่างนั้น
"เป็นอะไรหรือเปล่าหลง ไม่สบายเหรอ" ซอลพูดพลางกับเอื้อมมือหวังจะสัมผัสที่หน้าผาก แต่หลงกลับปัดมือของเธอออกอย่างแรง จนต่างฝ่ายต่างตกใจไม่ต่างกัน
"อ๊ะ!"
"อ๊ะ! เป็นอะไรเนี่ยหลง!?"
"พี่อย่ามายุ่งกับหลงดีกว่านะ หลงไม่อยากมีปัญหากับใคร"
"มีปัญหากับใคร?"
"พี่น่าจะรู้ตัวดีที่สุดนะพี่ซอ"
"หือ?" ยิ่งหลงพูด ซอลก็ยิ่งงงหนักขึ้นไปอีก เธอกำลังพูดอะไรอยู่กันแน่นะ...
"ตอนเที่ยงไปกินข้าวด้วยกันไหมหลง"
"ไม่ค่ะ"
"ทำไมล่ะ กินใกล้ ๆ ร้านก็ได้ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง"
"พี่เลิกยุ่งกับหลงสักทีเถอะ!!!" สิ้นเสียงตวาดลั่นหลงก็เดินจากไปที่ชั้นวางหนังสืออีกชั้นทันทีปล่อยให้อีกคนยืนหน้าชาอยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ
บรรยากาศวันนี้ช่างดูอึมครึมคล้ายกับพายุดีเปรสชันกำลังเข้า จากที่หลงทำตัวเป็นมิตรกับซอลในคืนก่อนนั้น วันนี้ช่างแตกต่างโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าซอลจะพยายามเข้าหาอย่างไร หลงก็เดินหนีซ้ำยังแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างเครียดไปตาม ๆ กัน
"วันนี้เจ้าหลงมันเป็นอะไรของมันน่ะพี่" ฮัคกระซิบถาม
"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงยะ แกไปแย่งข้าวน้องมันหรือไง"
"บ้าน่าพี่ หลงมันกินลูกชิ้นไม่หมดเลยเอามาให้ ผมไม่ได้แย่งกินนะ แต่รู้สึกว่าน้องน่าจะห่อมากินที่ร้านมากกว่า เพราะแยกน้ำจิ้มอย่างดีเลย"
"แปลก...ปกติหลงไม่เคยห่ออะไรมากินที่ร้านนะ แถมไม่เคยแสดงท่าทีแบบนี้เลย น่าสงสัยว่ะ"
ซอลที่เดินมาเห็นพนักงานของตนกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่นั้น เธอจึงชะโงกหน้าเข้ามาร่วมวงสนทนาอย่างแนบเนียนราวกับกำลังพลางตัว
"กระซิบกระซาบอะไรกันเหรอคะ" ซอลกระซิบถาม ซึ่งทั้งสองก็ยังไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
"กำลังเฝ้าสังเกตเจ้าหลงอยู่ครับคุณซอล ผมว่าวันนี้น้องมันแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้"
"แปลกยังไงคะ"
"ก็เจ้าหลงห่อลูกชิ้นมากินที่ร้านน่ะสิครับ แต่อยู่ดี ๆ ก็เอามาให้ผมแล้วบอกว่ากินไม่หมด ช่วยกินหน่อย แต่คุณซอลรู้ไหมครับว่าถุงลูกชิ้นนั่นแยกน้ำจิ้มมาอย่างดีเลย ไม่ได้เหมือนว่ากินไม่หมด แต่ดูยังไง ๆ ก็เหมือนซื้อมาฝากใครสักคน"
"หลงซื้อมาฝากแกไง แต่แกล้ง ๆ ทำเป็นว่ากินไม่หมด" ผู้จัดการสาวเสริม
"แล้วหลงจะเอามาฝากนายทำไมเหรอฮัค"
"นั่นสิครับ ผมก็ไม่รู้ แต่ปกติหลงไม่เคยซื้ออะไรมาฝากใครนะคุณซอล"
"หลงคงไม่ได้ชอบแกหรอกนะ ฮัค"
"หลงเนี่ยนะจะชอบผม มั่วแล้วพี่"
"เดี๋ยวนะ!"
"อะไรพี่จิ้ง"
"ตอนนี้เราคุยกับใครอยู่วะ" สิ้นคำพูดของจิ้งหรีด ต่างคนต่างกลืนน้ำลายดังอึก ก่อนจะค่อย ๆ หันไปทางซ้ายอย่างช้า ๆ ซึ่งคุณซอลนั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้กับพนักงานของตนอยู่ แต่ความรู้สึกของทั้งฮัคและจิ้งหรีดกลับคิดว่ารอยยิ้มนั่นมันไม่ต่างกับพายุดีเปรสชันเลยเชียวล่ะ
"งามไส้ละแกไอ้ฮัค..."
ก็แหงสิ...เพราะเจ้าหลงคือเด็กของคุณซอลน่ะสิ แต่บทสนทนาของทั้งคู่เมื่อกี้มันบ่งบอกว่าหลงกำลังให้ความสำคัญกับชายหนุ่มหน้าตี๋ผู้นี้อยู่ นัยน์ตาสีน้ำตาลจึงจ้องมองชายหนุ่มตาเขม็ง
"ผ...ผะ...ผมทำอะไรผิดหรือเปล่าครับคุณซอล"
"อย่ามายุ่งกับหลงของเรา!"
"เฮือก!!! คุณซอลคะ!!? ไหนบอกว่าให้เก็บเป็นความลับไงคะ" จิ้งหรีดรีบห้ามปรามทันที เพราะดูจากท่าทีแล้วนั้น พายุกำลังจะถล่มฮัคเข้าให้แล้ว
"นายจำไว้นะฮัค คนนั้น!! คือคนของเรา หลงน่ะ คือเด็กคุณซอล ห้ามยุ่ง ห้ามรู้สึก ห้ามคุยด้วยแม้แต่คำเดียว!!!"
"ครับโผม!!! มิบังอาจครับนายท่าน!!! สรุปว่าคุณซอลจีบเจ้าหลงอยู่สินะครับ"
"ใช่!!!! ทำไม!!? จะแย่งเหรอ ฮะ!!?"
"ป...เปล่าครับ มิบังอาจครับ"
"ดี!! ลูกชิ้นของหลงอยู่ไหน!?"
"ผ...ผมกินไปแล้วครับ"
"คายออกมา!!"
"ฮะ!? อะไรนะครับ"
"เราบอกให้คายออกมาเดี๋ยวนี้ แม้แต่ของที่หลงให้ก็ห้ามกิน!!!"
"เห!!!?"
"เฮ้อ....คุณซอลขาคุณซอล!!! ใจเย็น ๆ หน่อยค่ะ เดี๋ยวเจ้าหลงก็ได้ยินหรอก"
"เหอะ!!" ซอลพ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะสะบัดหน้าเดินจากไป ทำเอาพนักงานหนุ่มถึงกับเข่าอ่อนและต้องรีบปาดเหงื่อบนหน้าผากโดยพลัน
"ฮือ ๆ ผมผิดอะไรเนี่ยพี่ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย"
"คุณซอลก็ขี้หวงเหมือนกันนะเนี่ย ฮ่า ๆ"
"เป็นเวรกรรมของไอ้ฮัคโดยแท้...ผมสิ้นแล้วพี่ โฮก...."
"ฮ่า ๆ ๆ"
สำหรับการทำงานวันนี้นั้น ซอลเอาแต่เดินไปเดินมาในร้านตลอดทั้งวัน ประหนึ่งตนเป็นพนักงานผู้ขยันขันแข็งเพียงเพราะอยากให้อีกคนสนใจและชื่นชมเธอบ้าง แต่ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรหลงก็ไม่แม้แต่จะเอ่ยปากคุยกับเธอ อีกทั้งยังพยายามตีตัวออกห่าง
มันน่าน้อยใจนัก หลงนี่น่ะหรือจะเป็นคนรักของเธอในอนาคตได้ หลงนี่น่ะหรือ จะเป็นคนที่เข้ามาจูบและออดอ้อนขอความรักจากเธอ ดู ๆ ก็คล้ายคนไม่มีหัวใจอะไรเทือกนั้นเสียมากกว่า
"เจ้าหลง!! คนไม่มีหัวใจ!!" ว่าพลางกับกระทืบเท้าอย่างหัวเสีย ซึ่งเจ้าตัวก็เดินมาเห็นท่าทีกระฟัดกระเฟียดของเธอเข้าแบบพอดิบพอดี จนได้เห็นนัยน์ตาสีดำทมิฬที่กำลังมองมานั้นช่างว่างเปล่ายิ่งนัก
"วันนี้เราขยันทำงานมากเลยนะ!! ไม่ชมเราหน่อยเหรอ"
"มันก็เป็นหน้าที่พี่ไม่ใช่เหรอ"
"วันนี้เราใส่ชุดสีขาวมานะ!!!"
"แล้วยังไง?"
"ก็เธอบอกว่าเกลียดสีชมพู เราก็เลี่ยงสีชมพูให้ทั้ง ๆ ที่เราชอบสีชมพู ดูสิว่าเราใส่ใจเธอมากแค่ไหน!!"
"พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ย!?"
"แค่อยากให้เธอสนใจเราบ้าง ทำไมเธอถึงได้เย็นชากับเรานัก!!"
"ทำไมต้องอยากให้หลงสนใจพี่ขนาดนั้น ในเมื่อพี่มีคนที่ให้ความสนใจอยู่แล้ว"
"โอ๊ย! ไม่รู้ด้วยแล้ว!!" พูดจบเธอก็พุ่งเข้าไปผลักหน้าอกจนหลงเซถลาไปด้านหลัง ก่อนจะรีบวิ่งหนีออกไปที่หน้าร้าน ทำเอาหลงต้องใช้นิ้วชี้เกาขมับด้วยความมึนงง
"ตามไปง้อซอสิหลง"
"เดี๋ยวนะพี่จิ้ง คือหลงทำอะไรผิด แล้วทำไมหลงต้องง้อพี่ซอด้วย"
"เถอะน่า!! ไม่เห็นเหรอว่าซอด้วงใส่ใจแกมากแค่ไหนน่ะหลง"
"ทำไมต้องใส่ใจหลงด้วย"
"โอ๊ย!! ทำตามโดยไม่ถามกลับได้ไหมล่ะ!!!"
"อ...เอ่อ...รับทราบค่ะพี่จิ้ง" เมื่อตกปากรับคำเสร็จ หลงจึงรีบวิ่งตามหญิงสาวตัวเล็กออกไปแต่โดยดี แม้เธอจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ก็ตาม
เป็นเพราะความใจร้อนโดยแท้ ที่ทำให้ซอลวิ่งหนีออกมาแบบขาดสติ รู้ตัวอีกทีเธอก็มาโผล่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ เธอจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งข้างตู้น้ำผลไม้หยอดเหรียญ
"เฮ้อ...นี่เราเป็นอะไรของเราเนี่ย ทำไมต้องไปวีนใส่หลงแบบนั้นล่ะ หลงไม่ผิดสักหน่อย..." เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อสติคืนกลับมา
ซอลพยายามตั้งสติเพื่อพินิจวิเคราะห์เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ไม่มีใครที่ผิดในเหตุการณ์นี้เลยสักคน แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกว่าไม่เป็นตัวเองได้ถึงเพียงนี้ แค่รู้ว่าหลงให้ความสำคัญคนอื่นมากกว่ามันก็พาลทำให้อารมณ์เสียอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"เฮ้อ...หนีมานั่งอยู่นี่เอง" หลงที่พยายามวิ่งตามมาแต่ก็ยังตามไม่ทัน ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะวิ่งได้เร็วขนาดนี้ เผลอเพียงเสี้ยววินาทีเจ้าตัวก็หายไปราวกับควัน
แกร๊ก!! แกร๊ก!!
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
หลงนำเหรียญหย่อนลงไปในช่องสำหรับหยอดเหรียญ ก่อนจะกดเลือกน้ำผลไม้ที่มีหน้าตาน่ากินมากที่สุดมาหนึ่งกล่อง และน้ำผลไม้อัดลมของโปรดเธออีกหนึ่งกระป๋อง พลางกับเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่เอาแต่นั่งถอนหายใจคล้ายคนสิ้นหวัง ประหนึ่งโลกกำลังจะแตกอย่างไรอย่างนั้น
"เฮือก!!" ทันทีที่หลงนำกล่องน้ำองุ่นเคียวโฮเย็น ๆ มาแตะที่แก้ม ซอลก็สะดุ้งเฮือกอย่างอัตโนมัติ
"กินซะ จะได้ใจเย็น"
"เธอมาทำอะไรที่นี่!?"
"ผ่านมาแถวนี้พอดีน่ะ"
ซอลหลุบสายตาลงต่ำด้วยความผิดหวัง เพราะคำตอบของหลงนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอหวังแม้แต่น้อย แต่เธอก็รับกล่องน้ำผลไม้มาถือไว้ในมือ ก่อนหลงจะแย่งจากมือเธอไปและนำหลอดเจาะแบบพร้อมดื่มมายื่นให้กับเธออีกครั้ง
"เจาะไม่เป็นหรือไง ให้กินนะ ไม่ใช่ให้ถือเล่น"
"พูดดี ๆ กับเราไม่เป็นหรือไง"
"พี่เป็นอะไรของพี่เนี่ยพี่ซอ"
"นั่นสิ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน วันนี้เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย" เมื่อได้ยินคำตอบพร้อมกับสีหน้าอมทุกข์ของพนักงานรุ่นพี่ หลงจึงถอนหายใจเฮือก ก่อนจะทิ้งก้นนั่งลงข้าง ๆ เธอ พร้อมกับจับหลอดมาจ่อที่ปากอมชมพูของเจ้าตัวด้วยใบหน้าอมทุกข์ไม่ต่างกัน
"ดูดเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ดูดหลงจะกินเองนะ"
"อือ ๆ ทำไมต้องบังคับด้วยเล่า!!" พูดจบก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความไม่พอใจแต่ก็ก้มลงดูดน้ำผลไม้อย่างว่าง่าย รอยยิ้มมุมปากจากคนหน้าดุจึงกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะกลับมาสู่สภาวะหน้าตายดังเดิมเมื่อคนตัวเล็กหันหน้ามาทางเธอ
"พอใจยัง!?"
"อื้อ"
"เหอะ บังเอิญจังนะ ที่ผ่านมาแถวนี้พอดีน่ะ"
"นั่นสิ อร่อยปะ"
"ไม่อะ จืดมาก เหมือนกินน้ำล้างจาน"
"เฮ้ยพี่!!! หยุดจาบจ้วงน้ำองุ่นเคียวโฮของหลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"
"ทีเธอยังจาบจ้วงสีชมพูของเราเลย"
"แต่หลงก็ไม่เคยบอกว่าสีมันจืดชืดเหมือนน้ำล้างจานไหม"
"โอ๊ย! ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเลยไป!!"
"หลงถามจริง ๆ นะพี่ซอ พี่เป็นอะไร บางครั้งก็พยายามเข้าหาหลง บางครั้งก็ผลักไส หลงทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรือเปล่า" เมื่อได้ยินคำถามซอลจึงเสยผมสีบลอนด์ทองของตนพลางกับพ่นลมหายใจออกมายาว ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงพนักม้านั่งด้วยใบหน้าอมทุกข์ จนหลงต้องมองคิ้วขมวด ชีวิตนี้มีคนอมทุกข์มากกว่าเธออีกหรือนี่
"เมื่อกี้ขอโทษนะหลง คือเราหงุดหงิดน่ะ บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่แบบ...วันนี้เรารู้สึกว่าเราไม่เป็นตัวเองเลย"
"อือ หลงเข้าใจ เพราะหลงก็เป็นเหมือนกัน" ว่าพลางกับเอนหลังพิงพนักม้านั่งเช่นกัน
"เธอเป็นอะไร"
"ไม่รู้สิ วันนี้หลงหงุดหงิดทั้งวันเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม สงสัยเมนส์จะมามั้ง เลยอารมณ์แปรปรวน"
"เหรอ งั้นเราก็หัวอกเดียวกันสินะ"
"คงงั้นมั้งนะ"
"แล้ว...เราขอถามได้ไหม ว่าทำไมเธอถึงซื้อลูกชิ้นให้ฮัคเหรอ"
"พี่รู้ได้ไงเนี่ย"
"ฮัคเล่าให้ฟังน่ะ สรุปว่าซื้อให้ฮัคจริง ๆ สินะ" มันอดน้อยใจไม่ได้เลยจริง ๆ หลงที่จะเป็นคนรักของเธอในอนาคต กำลังสนใจผู้ชายคนอื่นอย่างนั้นหรือ ทำไมกับคนนี้อุปสรรคมันถึงได้มากมายนัก
"ไม่ได้ตั้งใจซื้อให้พี่ฮัคสักหน่อย แต่ตั้งใจซื้อให้...เอ่อ...แมวน่ะ" คำตอบของหลงทำเอาซอลถึงกับหันขวับ
"หือ? ซื้อให้แมวต้องแยกน้ำจิ้มด้วยเหรอ"
"แมวมันกินเผ็ดที่ไหนล่ะ"
"นั่นสินะ"
"แล้ววันนี้...เอ่อ...ได้กินข้าวเช้ามาไหม"
"อื้อ วันนี้กินกับครอบครัวน่ะ"
"อ๋อ อืม ดีแล้วแหละ"
"อืม"
ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำ แต่มันกลับไม่ได้รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด เมื่อแหงนมองบนท้องฟ้าก็เห็นว่าสีท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีพาสเทลแล้ว เพราะกำลังจะหมดหน้าที่ของดวงอาทิตย์ ใจจริงก็รู้สึกอยากนั่งตรงนี้อีกประเดี๋ยวหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะเหตุใด ทำไมทุกครั้งที่อยู่กับหญิงสาวตัวเล็กคนนี้มันทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างไรชอบกล แถมยังยอมให้วิดีโอคอลเฝ้าตอนเธออาบน้ำและตอนนอนอีกด้วยทั้งที่ก่อนหน้าเธอไม่เคยทำแบบนี้กับใครเสียด้วยซ้ำ
ใช่...เธอไม่เป็นตัวเองเลยตั้งแต่ได้รู้จักกับพนักงานใหม่ที่ชื่อ 'ซอด้วง'
"กลับกันไหม"
"อืม เย็นแล้วนี่เนอะ" พูดจบ คนตัวเล็กก็ลุกขึ้นก่อน หลงที่กำลังล้วงกระเป๋าเสื้อฮู้ดสีดำอยู่นั้นจึงล้วงเอากระป๋องน้ำผลไม้แบบอัดลมมายื่นให้คนเป็นพี่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งเช่นที่เคยเป็น
"ให้เราเหรอ" ถามพลางกับชี้นิ้วเข้าหาตัวด้วยความฉงน หลงจึงพยักหน้าแทนคำตอบ
"ให้เราทำไม"
"เผื่อพี่เอาไว้ใช้ล้างจาน"
"เดี๋ยว!!!!"
