UR Love Song | เธอคือเพลงรัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

UR Love Song | เธอคือเพลงรัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 4 ข้อมูลแน่น

"ว่าแต่น้องสองคนชื่ออะไรคะเนี่ย ยังไม่รู้จักกันเลย" คริสเอ่ยถาม
"หนูชื่อฝันค่ะ ส่วนเพื่อนหนูชื่อนน"
"เพื่อนหรือแฟนน้า…"
"เพื่อนครับ!!" นนนทีรีบตอบทันที
"เรียนเอกอะไรคะ น้องร้องเพลงเพราะมากเลย เอกวอยซ์หรือเปล่า"
พู่กัน (มือเบส) เอ่ยถาม พลางเดินไปจัดทรงผมให้ฝ้าย (มือกลอง) ที่เป็นสาวหล่อคนรักของเธอเอง
"เอกอิ้งทั้งคู่เลยค่ะ"
"โห...ของดีเอกอิ้งเหรอเนี่ย" คริสเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้ม
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เอ่อ...พี่ ๆ คะ หนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ"
"อืม ได้เลย"
"ทำไมวงพวกพี่ถึงไม่มีเพลงรักเลยล่ะคะ หนูสังเกตดูเพลงของเรดเปเปอร์ไม่มีเพลงรักเลยสักเพลง มีแต่เพลงอกหัก ท้อ หมดกำลังใจ อะไรพวกนี้ มันเป็นคอนเซ็ปต์ของวงเหรอคะ"
เมื่อทอฝันถาม คีตาที่กำลังยกน้ำขึ้นกระดกก็ชะงักทันที ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องซ้อมไปจนทอฝันถึงกับงง
"เอ่อ...หนูพูดอะไรผิดหรือเปล่าคะ"
"ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่อย่าถามแบบนี้ให้คีย์มันได้ยินนะ มันมีปมน่ะ ฮ่า ๆ"
คริสพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา จนทอฝันและนนนทีหันมามองหน้ากันแบบงง ๆ
"คำถามนี้ ไม่เคยมีใครถามแล้วได้คำตอบหรอก และพวกพี่ก็ตอบน้องไม่ได้ เพราะคีย์ขอร้องพวกพี่เอาไว้ไม่ให้บอกใคร เดี๋ยวถ้าสนิทกัน คีย์มันจะบอกน้องเองนั่นแหละ" ฝ้ายตอบด้วยรอยยิ้ม
'ทำไมกันนะ...ทำไมพี่คีตาถึงมีปมเรื่องเพลงรักล่ะ'
"ซ้อมกันได้แล้ว พักกันมานานแล้วนะ"
"ค่า ๆ"
เมื่อคีตาพูดจบ สาว ๆ นักดนตรีต่างเดินกลับไปประจำที่ของตนอย่างกระตือรือร้น ยกเว้นคีตาที่สีหน้าดูเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด จนทอฝันจ้องมองด้วยความสงสัย แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เพราะรู้ว่าถามไปก็ไม่ได้คำตอบอยู่ดี


"แจ๋ว!!! สุดยอดเลย! เสียงเพราะนะเราเนี่ย"
เมื่อการซ้อมเพลงได้จบลง แตงโมยืนปรบมือและชื่นชมทอฝันยกใหญ่ เพราะเธอเข้ามาระหว่างการซ้อมพอดี จึงได้เห็นทอฝันร้องเพลงได้อย่างมืออาชีพ
"นั่นสิ น้องฝันเสียงดีมากเลยนะ ไม่สนใจจะมาเป็นนักร้องวงเราเหรอคะ"
พู่กันชื่นชมด้วยอีกคน
"เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ วันนี้ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะที่ให้พวกเราเข้ามาดูพี่ ๆ ซ้อม แล้วก็ให้หนูร้องเพลงให้ด้วย ตอนนี้พี่แตงโมก็มาแล้ว พวกหนูขอตัวนะคะ นนนี่ไปเร็ว!!"
"เอ้าไปไหนวะ!!?"
เมื่อทอฝันคว้าข้อมือของนนนทีได้ก็รีบวิ่งออกจากห้องซ้อมทันที ปล่อยให้ทุกคนยืนงงอยู่อย่างนั้น


"แห้ว!! อะไรของแก!! พามาดูเรดเปเปอร์แบบใกล้ชิดขนาดนี้จะรีบออกมาทำไมวะ!!?"
"โอ๊ยนนนี่!!! หัวใจฉันจะวายตายอยู่แล้ว โอ๊ย!! ยืนสวยในดงเรดเปเปอร์ นี่มันสวรรค์ของทอฝันชัด ๆ ฉันเหมือนบินได้เลยตอนนี้"
"เออ! วิ่งออกมาได้โดยไม่มีอาการเจ็บปวดแบบนี้ คงจะฟินจนลืมเจ็บแล้วมั้ง"
"โอ๊ย!! อ๊าก!! พูดถึงทำไมวะ อูย!!"
เมื่อสติกลับมา ทอฝันก็มีอาการเจ็บปวดกลับมาทันที นนนทีถึงกับส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือม
"วันนี้ยังไม่ต้องเป็นเบ๊ฉันแล้วกัน ไว้หายดีเมื่อไหร่ค่อยทำหน้าที่นะนังทาส"
"ค่าเจ้านาย"
"ฮ่า ๆ ขำว่ะ พี่ ๆ เค้าจำแกไม่ได้จริง ๆ ด้วย ฉันบอกแล้วว่าตอนแกไปเรียนกับไปเที่ยวไม่เหมือนกัน ฮ่า ๆ"
"โอ๊ยอย่าย้ำดิวะ"
"ตอนแกไม่แต่งแกก็สวยนะ แต่ตอนแกแต่งหน้านี้ใครเห็นก็ต้องตะลึง ขนาดฉันเห็นยังนึกว่าเจ้าหญิงย่อส่วนที่ไหน"
"โอ๊ยนนนี่!! หยาบคาย!!!"
"ฮ่า ๆ ก็มันจริง ๆ นี่!!"
"ชิ! อย่างฉันเขาเรียกว่าตัวเล็กพริกขี้หนูเว้ย!!"
"เตี้ยก็ยอมรับว่าเตี้ยดิวะ"
"จ้า...อิคนหล่อ...ว่าแต่ คนชื่อน้ำนี้คือใครวะ พี่คีตาไม่มีแฟนไม่ใช่เหรอ"
"อาจจะคบกันแต่ไม่ออกสื่อก็ได้นะ"
"บ้าน่า...ในกลุ่มด้อมคีย์สูงฉันก็ติดตามตลอด ไม่เห็นมีอัพเดตเรื่องแฟนพี่คีตาเลย"
"ก็ถึงบอกไงว่าคบกันไม่ออกสื่อ!!"
"ไม่ ๆ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน พี่คีตาต้องยังไม่มีแฟนแน่ ไม่งั้นไม่มาอยู่ห้องเดียวกับฉันหรอก พี่เค้าจะไปอยู่กับแฟนก็ได้ไหมวะ"
"โอ๊ย อันนี้ฉันจะไปรู้ได้ไงวะ"
"เฮ้อ...แล้วเรื่องปมเพลงรักของพี่คีตาอีก อยากรู้จัง"
"เออว่ะ...ทำไมวะ แห้วแกก็ตีสนิทกับพี่เค้า แล้วก็ถามดิ อยู่ห้องเดียวกันขนาดนั้น น่าจะหลอกถามได้ง่ายนะ"
"ไม่กล้าถามหรอก ขนาดวันนี้ฉันถามไป สีหน้าพี่เค้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเลยนะ"
"จริงดิ ฉันก็ไม่ได้สังเกต มัวแต่มองพี่คริสอยู่ คนอะไรสวยเป็นบ้า"
"พี่คีตาของฉันสวยกว่าตั้งเยอะ"
"มันก็แล้วแต่ความชอบไหมแห้ว"
"ฮ่า ๆ ฉันยกให้พี่คีตาเป็นหลัวแห่งชาติเลสเบี้ยนไปเลย คนอะไรวะ ทำอะไรก็สวย ทำอะไรก็ดูดีไปหมด อ๊าย...ฉันอยากเป็นเมียพี่เค้า"
"อิโรคจิต"
"ฮ่า ๆ เค้าเรียกว่าคลั่งไคล้โว้ย!! แล้วนี่เราจะไปไหนกันต่อดีอะนนนี่"
"ไหน ๆ ก็ออกมาแล้ว ไปดูหนังก่อนค่อยกลับกันไหม"
"อืม ไป ๆ เดี๋ยวฉันเลี้ยง ตอบแทนที่แกทำให้ฉันได้ไปดูเรดเปเปอร์ซ้อม แถมยังได้ร้องเพลงให้พี่ ๆ เค้าอีก"
"ฮ่า ๆ เรานี่มันดรีมทีมจริง ๆ"


หลังจากที่ดูหนังอยู่โรงหนังเสร็จ ทั้งสองก็กลับไปหาหนังดูที่ห้องของนนนทีกันต่ออย่างหนำใจ จนเวลาล่วงเลยมาถึงพระอาทิตย์ตกดิน นนนทีก็แบกทอฝันขึ้นหลังและเดินมาส่งจนถึงหอพัก แม้จะบ่นมาตลอดทาง แต่ก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะให้ทอฝันลงเดินเองแต่อย่างใด
"เฮ้อ...มีแกนี่มันดีจริง ๆ คอยแบกฉันไปไหนมาไหนตลอดเลย ถึงจะบ่น แต่แกก็ใจดีกับฉันเสมอ"
"ควรเกรงใจฉันบ้างนะแห้ว พรุ่งนี้ไปดูหนังที่ห้องกันอีกนะ ว่างอีกหนึ่งวันเดี๋ยวก็เปิดเทอมแล้ว"
"แน่นอน...ฉันจะดูตุนเอาไว้เยอะ ๆ เผื่อไม่ได้ดูตอนเปิดเทอม คิคิ"
"แล้วขึ้นห้องไหวใช่ไหม ฉันส่งแกได้แค่หน้าหอนะ"
"เดี๋ยวพี่จัดการเอง บอกแล้วไงมีอะไรให้โทรมา"
เมื่อได้ยินเสียงของอีกคน ทั้งสองถึงกับหันควับทันที
"อะ...เอ่อ พี่คีย์ ผมนึกว่าพี่ยังซ้อมอยู่น่ะครับ"
นนนทีพูดพลางย่อตัวลงให้ทอฝันยืนด้วยตัวเอง ก่อนจะเหลือบมองรุ่นพี่ที่มีท่าทีนิ่ง ๆ แต่กลับรู้สึกหวาดระแวงเพราะแววตาดูดุดันกว่าทุกครั้ง
"ใครมันจะไปซ้อมทั้งวันทั้งคืนขนาดนี้ เป็นผู้ชายน่ะรีบกลับไปได้แล้ว"
"ครับ สวัสดีครับ ไปนะแห้ว"
"อืม...กลับดี ๆ นะ ขอบคุณที่มาส่ง"
คีตายืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองนนนทีที่เดินออกไปจนลับตา ก่อนจะก้มลงมองหญิงสาวตัวเล็กด้วยมาดหน้านิ่งเช่นเคย
"ทำไมได้แบกมาส่ง จัดกันตั้งแต่เช้าจนเดินไม่ไหวเลยหรือไง"
"จะบ้าเหรอคะ!!? ก็เพราะพี่นั่นแหละถีบหนูตกเตียงน่ะ!!"
"อ้าวเหรอ...งั้นไถ่โทษด้วยการให้ขี่หลังแล้วกัน"
"มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะค่ะ!!"
ทอฝันทำหน้ามุ่ยแต่ในใจกรีดร้องด้วยความดีใจจนอกจะระเบิด เมื่อคีตาหันหลังและย่อตัวลง เธอก็โน้มตัวกอดคอเอาไว้แน่นพร้อมกับอมยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย
"คีย์อย่าเพิ่งขึ้นห้องนะ พาน้องมากินข้าวก่อน"
ในขณะที่คีตากำลังจะแบกทอฝันกลับขึ้นห้องนั้น แม่ของเธอก็มาเรียกห้ามไว้ซะก่อนจนเธอถึงกับชะงักและหันมาตอบรับด้วยรอยยิ้ม
"ค่ะแม่"
"อะเอ่อ...แต่ว่า..."
"มาเลยลูกมากินข้าวเย็นด้วยกัน ไม่ต้องเกรงใจ"
'โอ๊ย...ฉันวีนแม่พี่คีตาไปซะเยอะเลย แม่ก็ยังอุตส่าห์จะให้ฉันกินข้าวด้วยอีก ฮือ ๆ หนูละอายใจต่อบาปเหลือเกินค่ะคุณแม่ขา…'
"กินข้าวด้วยกันนะ"
"เอ่อ...ก็ได้ค่ะ"
เมื่อสาวแว่นตัวเล็กตอบตกลง คีตาจึงอมยิ้มออกมาก่อนจะแบกรุ่นน้องเดินเข้าไปในห้องรับรองของหอพัก ซึ่งผู้เป็นแม่ของคีตาได้จัดเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว เธอจึงประคองรุ่นน้องให้นั่งลงที่พื้นช้า ๆ
"ว่าแต่หนูเป็นอะไรลูก เห็นเพื่อนแบกมาส่งสองวันแล้วนะ"
"เมื่อวานนี้หนูหลับน่ะค่ะ หนูเป็นคนหลับง่ายเพื่อนเลยได้แบกหนูกลับหออยู่บ่อย ๆ แต่วันนี้เอ่อ…หนูละเมอตกเตียงน่ะค่ะ"
เมื่อทอฝันหันไปเห็นรุ่นพี่ที่ยืนส่งสายตาขอร้องอ้อนวอนมา เธอจึงเข้าใจได้ว่าคีตากำลังกลัวเธอพูดความจริงอย่างแน่นอน เธอจึงหาข้ออ้างอื่นมาตอบแทน ก่อนที่คีตาจะเดินถือจานข้าวมานั่งลงข้าง ๆ เธอ
"ยังไม่ชินกับสถานที่เหรอ ถึงละเมอได้ เจ็บมากไหมลูก"
"คงจะอย่างนั้นค่ะแม่ ปวดตามตัวค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วงนะคะ"
"งั้นกินข้าวกันเถอะ จะได้กินยา คีย์ขึ้นห้องก็หายาทาให้น้องด้วยนะลูก"
"ค่ะแม่"
'แม่พี่คีตาทำไมน่ารักแล้วก็ใจดีแบบนี้นะ เฮ้อ...ฉันยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่' 
"เอ่อ...คุณแม่คะ...คือ…"
"ว่าไงลูก"
"วันที่เข้าหอ...หนูต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ หนูไม่ได้ตั้งใจที่จะวีนคุณแม่แบบนั้น หนูรู้ผิดจริง ๆ ค่ะ อย่าถือโทษโกรธเคืองหนูเลยนะคะ..."
"โอ๊ย ไม่เป็นไรหรอกลูก แม่เข้าใจนะ เป็นแม่เอง แม่ก็คงวีนเหมือนกัน แม่ก็ต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ถามหนูก่อน แต่ทำอะไรโดยพลการแบบนี้ ก็คีย์น่ะ อยากอยู่…"
"อะแฮ่ม!! แค่ก ๆ โอ๊ยข้าวติดคอ แค่ก ๆ"
เมื่อจู่ ๆ คีตาก็กระแอมขัดจังหวะขึ้นมา ทั้งสองถึงกับหันควับทันที ก่อนที่ทอฝันจะยกแก้วน้ำให้เธอดื่ม พร้อมกับตบหลังเบา ๆ
"เป็นไงบ้างคะพี่คีตา"
"แค่ก ๆ อืม...ดีขึ้นแล้ว ขอบคุณนะคะ"
"กินยังไงของพี่คะเนี่ย ทำไมข้าวติดคอได้ พี่ไม่เคี้ยวหรือไง"
"ลืมเคี้ยวอะ"
"บ้าบอ…"
ผู้เป็นแม่ได้แต่อมยิ้มแล้วมองทั้งสองสลับไปมาอยู่อย่างนั้น ก่อนจะส่ายศีรษะและตักข้าวขึ้นมากินอย่างอารมณ์ดี


เมื่อคีตาแบกทอฝันมาถึงห้อง เธอนั่งลงบนเตียงให้ทอฝันลงจากหลังของเธอ ก่อนจะนั่งลงต่อหน้ารุ่นน้องพร้อมกับสำรวจดูรอบ ๆ ตัว จนทอฝันถึงกับหัวใจเต้นโครมคราม
"เจ็บตรงไหนบ้าง"
"ก้นกับเอวค่ะ"
"ขอพี่ดูหน่อยได้ไหม"
"จะบ้าเหรอคะ!!? ก้นนะคะไม่ใช่ไหล่ ที่จะขอดูกันง่าย ๆ น่ะ"
"แล้วพี่จะทายาให้ได้ยังไงล่ะคะ ถ้าไม่ให้ดู"
"ไม่ต้องทาก็ได้ค่ะ กินยาแก้ปวดเอา"
"งั้นเหรอ...อืม…"
คีตาพูดจบก็เดินไปหยิบยาแก้ปวดพร้อมกับรินน้ำใส่แก้วเดินตรงมาให้รุ่นน้อง ทอฝันจึงก้มศีรษะและยิ้มให้เป็นการขอบคุณ
"พี่ขอโทษนะคะ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ กินยานะ จะได้หายปวด"
"ขอบคุณค่ะ แล้วทำไมพี่คีตาถึงบอกว่านึกว่าเป็นพี่คริสล่ะคะ พี่คริสเป็นผู้หญิงคนเดียวในวงไม่ใช่เหรอคะ"
"ปากบอกไม่ใช่แฟนคลับ แต่รู้ดีกว่าแฟนคลับพี่บางคนอีกนะ"
"กะ...ก็! เพื่อนหนูคนที่แบกหนูมาเป็นแฟนคลับตัวยงพวกพี่ไงคะ หนูก็เลยพลอยรู้จักพี่ ๆ ด้วย หนูกับเพื่อนรู้จักพวกพี่ดีเลยล่ะ"
"รู้จักดีแค่ไหนกันเชียว"
"ทุกคนเรียนเอกดนตรีกันหมดยกเว้นพี่ที่เรียนเอกการจัดการ มือกลองชื่อฝ้ายเป็นทอม มือเบสชื่อพู่กันเป็นดี้แล้วก็เป็นแฟนพี่ฝ้ายด้วย กีต้าร์ริทึ่มชื่อคริสเป็นผู้หญิงแท้ 100% นักร้องนำชื่อแตงโมก็เป็นทอม แล้วก็พี่คีตามือกีต้าร์โซโล่เป็นเลสคิง ถูกต้องไหมคะ"
ทอฝันสาธยายพร้อมกับอมยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจราวกับตอบปัญหาแฟนพันธุ์แท้ได้ถูกเป๊ะทุกข้อ จนคีตาเลิกคิ้วและหัวเราะที่ลำคอเบา ๆ
"หึหึ มีไม่กี่คนหรอกนะที่รู้ว่าพี่เป็นเลสน่ะ แถมยังรู้อีกว่าพี่เป็นเลสคิง ข้อมูลแน่นขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็เมื่อวานพี่คีตาบอกหนูว่าชอบผู้หญิงไงคะ ไหนจะกลุ่มด้อมคีย์สูงอีก แอดมินน้ำใสอัพเดตชีวิตพี่ทุกอย่าง อย่างกับว่าตัวติดพี่แน่ะ"
"อย่าบอกนะ ว่าน้องฝันก็อยู่ในกลุ่มนั้นน่ะ"
"อยู่ค่ะ อยู่กับเพื่อนหนูนี่แหละ"
"แล้ว...นอกจากด้อมคีย์สูง ได้อยู่กลุ่มไหนอีกไหม"
"มีเรดเปเปอร์เอฟซีด้วยค่ะ แต่หนูไม่ได้ตามกรี๊ดพี่นะ อย่าเข้าใจผิด"
"โอเค ๆ เชื่อแล้วว่าไม่ได้ชอบพี่ ถ้าเป็นแฟนคลับพี่ป่านนี้พี่คงโดนปล้ำแล้วมั้ง แล้ว...จะไม่ไปเป็นนักร้องนำวงพี่จริง ๆ เหรอ พี่แตงโมชอบเสียงน้องมากเลยนะ"
"จริงเหรอคะ!? แต่ว่าเอ่อ...หนูไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่น่ะค่ะ กลัวทำออกมาไม่ดี เพราะพี่แตงโมทำเอาไว้ดีแล้ว ถ้าหนูไปสานต่อพี่เค้าไม่ได้ วงก็เสียหายหมดสิคะ"
"ยังไม่ได้ลองเลย จะรู้ได้ยังไงล่ะหืม? ขนาดตอนซ้อมยังทำได้ดีขนาดนั้นเลย ตอนเล่นจริงมันต้องดีกว่านี้แน่นอน"
คีตาพูดพร้อมกับโน้มตัวลงมาหารุ่นน้องที่นั่งอยู่บนเตียง มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างมาเขกหน้าผากรุ่นน้องเบา ๆ ด้วยรอยยิ้มจนทอฝันรีบหลบสายตาทันที
'กรี๊ด!!! หนูอยากเป็นเมียพี่เค้า!!! เฮือก!!!!'
"เขินเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ หนูไม่ชินกับการที่ผู้หญิงด้วยกันยื่นหน้ามาใกล้ ๆ"
"อ๋อ...ขอโทษที"
"มะ...ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ...สรุปทำไมถึงคิดว่าเป็นพี่คริสคะ พี่คีตายังไม่ตอบหนูเลยนะคะ"
"ก็เพราะคริสมันเป็นผู้หญิงนั่นแหละ มันเลยชอบแกล้งพี่ให้หวั่นไหวเล่น ๆ น่ะ มันน่ะขี้แกล้ง นิสัยเสียสุด ๆ แล้วพี่กับมันก็สนิทกันมาตั้งแต่มัธยมแล้ว พี่ไปนอนบ้านมันบ่อยด้วย มันแกล้งพี่แบบนี้ประจำ"
"ฮ่า ๆ แล้วพี่คีตาหวั่นไหวกับพี่คริสบ้างไหมคะ"
"ไม่เลย!! ไม่เลยสักนิด!! ถึงมันจะสวยก็เถอะ แต่มันไม่ใช่สเปคพี่ อีกอย่างมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย เพราะมันชอบผู้ชาย"
"แหม...แล้วสเปคพี่คีตาเนี่ย ต้องตัวสูงมุดซอกคอได้ง่ายใช่ไหมคะ ฮ่า ๆ"
"ใช่ ต้องสูง หุ่นนางแบบ นมตู้ม ๆ ด้วยนะ พี่จะจับเช้าจับเย็นเลย"
"โอ๊ยพี่คีตา!! พูดออกมาได้ อยากให้แฟนคลับพี่รู้จริง ๆ ว่าเบื้องหลังมาดหน้านิ่งของพี่น่ะ โคตรหื่นเลย"
"ฮ่า ๆๆ รู้ก็รู้ไปดิ ถ้าแฟนคลับพี่รู้นะ พี่จะจับปล้ำปิดปากให้หมด"
'กรี๊ด!!!! กร้าวใจทอฝันยิ่งนัก!!!! หนูอยากเป็นเมียพี่คีตา!!!'
"พี่คีตา!! ทำไมกล้าพูดกับหนูได้อย่างหน้าตาเฉยเนี่ย!!?"
"ฮ่า ๆๆ พี่ล้อเล่น!! แต่ถ้าน้องฝันเป็นแฟนคลับพี่ ถึงจะเหมือนหมากระเป๋าพี่น้อมรับค่ะ…"
"โอ๊ย!! หยาบคาย!!"
"ฮ่า ๆ ไม่อยากเป็นเด็กพี่คีตาบ้างเหรอคะ ไม่หวั่นไหวให้พี่หน่อยเหรอ…"
'อยากค่า!!!'
"ไม่ค่ะ!!! อย่ามาอ่อย!! ไม่สำเร็จหรอก!!!"
"โอเค ๆ รู้แล้วค่ะว่าไม่ชอบ หยอกเล่นนะ"
"ชิ...แล้วทำไมพี่คีตาถึงเรียนการจัดการล่ะคะ พี่เล่นกีต้าร์เก่งมากเลย ตอนแรกหนูนึกว่าพี่เรียนดนตรีเหมือนพี่คนอื่น ๆ ซะอีก"
"ก็เผื่อจะได้มาบริหารหอพักต่อแทนแม่ไงคะ"
"อ๋อ...แล้วพี่มีความฝันอยากทำอะไรคะ อยากดูแลหอพักแทนแม่เนี่ยเหรอคะ"
"พี่ไม่มีความฝันหรอก ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แค่นี้ก็สนุกแล้วล่ะ"
"พี่นี่ใช้ชีวิตสบาย ๆ จังเลยนะคะ เอ้อ! พี่คีตาคะ หนูซื้อผ้าเย็นมาฝากพี่ด้วย เห็นพี่ ๆ ใช้กันตอนอยู่ห้องซ้อม"
ทอฝันพูดพลางหยิบกระเป๋าผ้าสีดำมาควานหาผ้าเย็นที่เธอซื้อเอาไว้เมื่อตอนกลางวัน ซึ่งกว่าจะกลับมาถึงหอพักก็หายเย็นหมดแล้ว ก่อนจะยื่นให้กับรุ่นพี่ที่ยืนเอียงคอด้วยความสงสัย
"หือ? ซื้อมาฝากทำไมคะ บ้านคริสก็มี"
"เอ่อ...ก็หนูอยากซื้อให้พี่คีตานี่คะ"
"แอบชอบพี่ใช่ม้า…"
"จะบ้าเหรอคะ!? คนเค้าอุตส่าห์มีน้ำใจ ยังมาหลงตัวเองอีก"
"ฮ่า ๆ ยังไงก็ขอบคุณนะ ไปอาบน้ำได้แล้วไป แล้วช่วยติวอิ้งให้หน่อยได้ไหมคะ" 
"ยังไม่เปิดเทอมเลย ทำไมขยันจังล่ะคะ"
"ก็อยากสอบผ่านแล้วนี่นา...นะ...ช่วยพี่หน่อยนะคะ"
คีตาโน้มตัวลงมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน พลางเอื้อมมือมาถอดแว่นออกให้ ทอฝันจึงกัดฟันแน่นข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้
'เฮือก!!! เจอลูกอ้อนเข้าไป หนูตายไปเลยค่า!!!'
"ค่ะ! หนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ!!"
ทอฝันพูดจบก็วิ่งพรวดเข้าไปห้องน้ำทันที ก่อนจะวิ่งออกมาคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งกลับไปในห้องน้ำอีกครั้ง และก็วิ่งกลับมาหาเสื้อผ้าในตู้แล้ววิ่งกลับไปในห้องน้ำราวกับฉายภาพซ้ำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน
"ฮ่า ๆ นี่มันเดจาวูชัด ๆ"


"พี่คีตาไม่เข้าใจตรงไหนบ้างคะ"
ทอฝันถามในขณะที่ถือหนังสือนั่งเอนพิงหัวเตียงโดยมีรุ่นพี่สาวสวยนั่งกระพริบตาปริบ ๆ อยู่ข้าง ๆ
"ไม่เข้าใจเลย"
"ฮะ!? พี่คีตา!! นี่มันอังกฤษพื้นฐานเลยนะคะ แม้แต่ is am are have has พี่ยังใช้ไม่เป็นเหรอคะ พี่เรียนจบมัธยมมาได้ไงเนี่ย!!?"
"ก็คนมันไม่เก่งนี่!! จะให้พี่ทำไงอะ"
"เฮ้อ...เชื่อเค้าเลย งั้นเดี๋ยวหนูอธิบายให้ฟังแล้วจะบอกหลักการจำนะคะ"
ทอฝันถอนหายใจเฮือก ก่อนจะหยิบสมุดขึ้นมาวางไว้บนหน้าตัก แล้วขีดเขียนลงไป พลางอธิบายไปด้วย ซึ่งคีตาก็ตั้งใจฟังและผงกศีรษะตอบรับทุกครั้ง


"จำได้หรือยังคะ"
"ไม่ค่ะ"
"พี่คีตา!! พี่ตั้งใจฟังหนูบ้างไหมเนี่ย"
"ก็ตั้งใจฟังอยู่ไง"
"ฟังแล้วคิดตามไหมคะ"
"ไม่ค่ะ"
"เฮ้อ!! ก็เพราะพี่เป็นแบบนี้ไงพี่ถึงต้องได้เรียนซ่อม!! ตอนอาจารย์สอนพี่ก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาหรือไง ที่ผ่านมาเอาเงินซื้อเกรดเหรอคะ เฮ้อ..."
"บ่นเป็นคนแก่ไปได้"
"ก็มันจริงนี่คะ ถ้าไม่ตั้งใจหนูไม่สอนแล้วนะ สอนเด็กอนุบาลยังตั้งใจกว่าเลย"
"นี่!! เปรียบพี่กับเด็กอนุบาลเลยเหรอฮะหมากระเป๋า!!!"
"ทำไมล่ะคะ!? หนูอธิบายอีกรอบแล้วจะให้พี่ทำแบบฝึกหัด ถ้าพี่ไม่เข้าใจอีก วันนี้หนูเทพี่แล้วนอนก่อนนะ"
"ยังไม่ได้คบกันเลยจะเทพี่แล้วเหรอคะ"
"พี่คีตา!! ตั้งใจหน่อยสิคะ มัวแต่เล่นอยู่นั่นแหละ"
"ฮ่า ๆ โอเค ๆ อธิบายใหม่"
"เฮ้อ…."
ทอฝันถึงกับถอนหายใจเฮือกด้วยความเอือมก่อนจะเริ่มอธิบายใหม่ตั้งแต่ต้น จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเป็นชั่วโมง ทั้งผู้สอนและผู้เรียนต่างก็เริ่มล้า ทอฝันจึงหาวไปหลายครั้ง และสัปหงกรอรุ่นพี่ของเธอทำแบบฝึกหัด จนผล็อยหลับไปในที่สุด
"เสร็จแล้วค่ะ ทำถูกไหม อ้าว…"
เมื่อคีตาหันมาเห็นรุ่นน้องหลับพิงกับหัวเตียงเอาไว้ เธอจึงอมยิ้มออกมาก่อนจะเอื้อมมือมาถอดแว่นไปวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วมาเกลี่ยผมที่ปกหน้าไปทัดที่หูอย่างแผ่วเบา
"พี่คีตาขา...อย่าจับนะคะ หนูเขิน คิกคิก"
เมื่อหญิงสาวตัวเล็กละเมอออกมา คีตาที่นั่งมองเธออยู่จึงกลั้นขำเอาไว้ไม่ไหว ก่อนจะส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอ็นดู
"อย่าบอกนะว่าฝันลามกถึงเราอีกแล้วเนี่ย เฮ้อ...โรคจิตชะมัดแถมยังขี้บ่นอีก"
คีตาหยิบสมุด หนังสือและอุปกรณ์ต่าง ๆ ไปเก็บไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะโน้มตัวมาใกล้ ๆ เพื่อสำรวจใบหน้าของทอฝัน
"หน้าคุ้น ๆ แฮะ...เหมือนใครนะ…"
คีตาหรี่ตาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เพราะรู้สึกคุ้นเคยใบหน้าของรุ่นน้อง ไม่แน่ว่า...ความลับที่ทอฝันปิดบังเอาไว้ อาจถูกรุ่นพี่ของเธอรู้เข้าแล้วก็เป็นได้...