เสียงจิ๊บ ๆ ของนกนานาพันธุ์จากนอกหน้าต่างเป็นสัญญาณของเช้าวันใหม่ พร้อมกับแสงพระอาทิตย์ที่สาดส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามาแยงตาแบบพอดิบพอดี มันช่างกวนใจเสียนี้กระไร และเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศมันทำให้รู้สึกสบายตัวจนอยากจะนอนต่ออีกหน่อย หากไม่มีเสียงรบกวนมันคงจะดีไม่น้อย แต่นั่นก็ไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับทอฝัน
'อุ่นจัง…'
ทอฝันคิดในใจเมื่อรู้สึกตัวตื่นจากเสียงปลุกของนกพวกนั้น แต่เธอยังคงนอนหลับตาพริ้มและขยับร่างให้แนบชิดร่างอุ่น ๆ ที่กอดเธอจากด้านหลังอย่างสบายใจเฉิบ ทว่า...
'เฮ้ย!!!! เดี๋ยวนะ!!!!' แม้ในตอนนี้สติของเธอจะไม่เต็มร้อยนัก แต่ภาพเหตุการณ์ในคืนก่อนก็ผุดเข้ามาในความคิด ว่าเธอเมาอย่างหนักและทุกอย่างก็ถูกตัดฉึบราวกับมีคนปิดหนังทีากำลังฉายอยู่
ความรู้สึกแปลก ๆ เริ่มก่อตัวขึ้นทีละเล็กละน้อย ไฉนวันนี้มันอุ่นแบบผิดปกติ ไม่สิ...เธอสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากร่างกาย มันคล้ายกับ...ผิวหนังแนบกับผิวหนังอย่างไรอย่างนั้น เมื่อสติกลับมาจนสมองประมวลผลได้ ทอฝันลืมตาขึ้นมาทันที ก่อนจะค่อย ๆ เปิดผ้าห่มออกช้า ๆ พร้อมกับก้มมองเรือนร่างใต้ผ้าห่มของตน
"กรี๊ด!!!!"
"อย่าถีบนะ!!!"
ทันทีที่ทอฝันแผดร้องออกมาด้วยความตกใจ คีตาที่ตื่นก่อนแล้วรีบร้องห้ามพร้อมกับดึงร่างเข้ามากอดให้แน่นขึ้น เพื่อป้องกันไม่ให้โดนถีบตกเตียงอีก
'กรี๊ด!!! หมายความว่าไงเนี่ย ทำไมฉันโป๊แบบนี้!!? โอ๊ย!! ฉันต้องเมาแล้วทำอะไรบ้า ๆ แน่ ๆ'
เป็นอย่างที่คิดไม่มีผิด ที่เธอรู้สึกว่ามันคล้ายกับว่าเป็นไอร้อนจากผิวหนังแนบผิวหนังนั่นก็เพราะว่า เธอตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของคีตาในสภาพเนื้อตัวเปลือยเปล่าไร้ซึ่งอาภรณ์
"นะ...น้องฝัน...เมื่อคืนพี่…"
"พี่คีตาคะ!! เมื่อคืนหนูเมามาก หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น หนูจำอะไรไม่ได้เลย พี่ช่วยลืมมันไปได้ไหมคะ หนูขอร้อง!!"
"ฮะ!?"
"หนูรู้ว่าพี่ก็ไม่มีสติ เพราะเมื่อคืนพี่คีตาก็ดื่มเหมือนกัน หนูไม่ได้ตั้งใจ พี่ก็ไม่ได้ตั้งใจ เพราะงั้นช่วยปล่อยผ่านมันได้ไหมคะพี่คีตา หนูขอร้อง หนูขอโทษจริง ๆ"
"ดะ...เดี๋ยว จะขอโทษพี่ทำไมคะ พี่สิต้องขอโทษ"
"ไม่ค่ะ! ไม่ต้องขอโทษหนู ขอแค่ช่วยลืมและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทีนะคะ"
"น้องฝันรังเกี…."
ตึ่ง ตึง ตึ๊ง! ~
ยังไม่ทันทีคีตาจะได้พูดอะไร โทรศัพท์ของทอฝันก็ดังขัดจังหวะเสียก่อนจนคีตาถึงกับชะงัก ทอฝันจึงรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมากดรับอย่างลนลาน เพราะเธอยังคงตื่นตระหนกจากการตื่นขึ้นมาเห็นสภาพของตัวเองเช่นนี้
"นนนี่!! อาจารย์เข้าห้องยัง!!?"
"เลิกเรียนแล้วเนี่ย!! อาจารย์สั่งงานไว้ เข้าไปดูในกลุ่มเลสบุ๊กแล้วกัน โชคดีนะที่อาจารย์ไม่ได้เช็กชื่อ"
"เฮ้อ!! ค่อยยังชั่ว แล้วตอนนี้แกอยู่ไหน!? แกอยู่กับพี่แชมป์หรือเปล่า!?"
"ฉันเพิ่งกลับมาถึงหอ พี่แชมป์ไปเรียน เป็นอะไรวะ ทำไมเสียงแกดูลน ๆ"
"เดี๋ยวฉันไปหา!!"
เมื่อพูดจบทอฝันรีบมองหาเสื้อผ้าของเธอเพื่อหวังจะเอามาใส่กลับเข้าที่ แต่เสื้อผ้าชิ้นน้อยชิ้นใหญ่ทั้งของเธอและของรุ่นพี่ถูกถอดทิ้งกระจัดกระจายตามพื้นห้อง และอยู่ไกลเกินกว่าจะคว้าขึ้นมาใส่ได้ ยิ่งทำให้ทอฝันร้อนใจหนักขึ้นไปอีก
'โอ๊ยบ้าเอ๊ย! เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!'
"พี่คีตาอย่ามองหนูนะคะ หนูจะไปอาบน้ำ"
"อืม…"
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับ ทอฝันรีบวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เมื่อเข้ามาในห้องน้ำได้ เธอยืนเอามือค้ำที่อ่างล้างหน้าเพื่อพยายามเรียกสติและคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่เมื่อเธอเงยหน้ามองที่กระจก เธอก็ต้องชะงักทันที เพราะบนเนินอกข้างซ้ายมีรอยจูบแดงระเรื่อประทับเอาไว้จนเธอถึงกับดวงตาเบิกโพลง
'กรี๊ด!!! นี่มันรอยดูดนี่!!! แสดงว่าเมื่อคืนฉันเสียตัวแล้วเหรอเนี่ย!!! ฉันสมยอมเหรอ หรือฉันปล้ำพี่คีตา!!? โอ๊ยบ้าเอ๊ย!!! ฉันต้องถูกเกลียดแน่ ๆ ฮือ ๆ ทำยังไงดี ๆ' ทอฝันมองสภาพตัวเองในกระจกด้วยความกระวนกระวายใจพลางกุมศีรษะตัวเองจนผมยุ่งเหยิง เพราะเธอจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนที่ผ่านมาไม่ได้แม้แต่น้อย
'นี่น้องรังเกียจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ...ต้องมองหน้ากันไม่ติดแน่ ๆ ทำยังไงดี…' คีตาคิดในใจ
"นนนี่!! คืนนี้ฉันขอนอนด้วยนะ!!"
"หือ!!? ทำไมวะ!?"
"ฉันไม่กล้าไปสู้หน้าพี่คีตาอะ ฉันกลัวโดนเกลียด ฮือ ๆ"
"เดี๋ยว ๆ ทำไมพี่คีย์ต้องเกลียดแกด้วยล่ะแห้ว"
"นนนี่!! เมื่อคืนฉันเมามาก แล้วพี่คีตาก็ดื่มด้วย ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นอะ ตื่นมาฉันนอนแก้ผ้ากอดกับพี่คีตาด้วย ฮือ ๆ"
"เฮ้ย!!! อะไรนะ!!? อย่าบอกนะว่าแกกับพี่คีย์..."
"ไม่รู้!! ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันไม่มีอะไร แต่แกดูนี่สินนนี่!!"
ทอฝันพูดอย่างลนลานพลางปลดกระดุมเสื้อเพื่อเปิดให้เพื่อนรักดูรอยคิสมาร์กที่เนินอก เมื่อนนนทีได้เห็นแบบนั้นถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจไม่ต่างกัน
"แห้ว!!! นี่แกไม่แห้วแล้วนี่!!!"
"โอ๊ยนนนี่!! มันก็เหมือนแห้วอยู่ดีอะ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนฉันกับพี่คีตามีอะไรกันหรือเปล่า แต่ถ้ามีจริง ๆ พี่คีตาก็ไม่ได้ชอบฉัน แบบนี้เขาเรียกว่าพลาดนะเว้ย!!!"
'โอ๊ย!! นี่พี่คีย์ทำไปแล้วแต่ไม่บอกความรู้สึกกับไอ้ฝันมันเหรอเนี่ย!!!'
"เฮ้ย!!...แล้วพี่คีย์เขาพูดอะไรไหม"
"เหมือนพี่เขาจะอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกอะ ฉันจะทำยังไงดีวะนนนี่ ฉันเครียด!! ...หวังว่าพี่คีตาจะไม่เกลียดฉันนะ ฮือ ๆ ถ้ายังไงวันนี้ฉันขอนอนห้องแกนะนนนี่ ขอร้องล่ะ"
มือน้อย ๆ ขอทอฝันเอื้อมมาจับแขนของนนนทีเขย่าอย่างลนลาน ท่าทีของเธอดูกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก นนนทีจึงได้แต่มองและถอนหายใจเฮือกใหญ่
"เออ ๆ แล้วแต่แกเถอะ แล้ววันนี้ไม่มีซ้อมเหรอ"
"พี่คริสบอกว่าทุกวันพฤหัสไม่มีซ้อม เพราะเอกดนตรีทำกิจกรรมที่ตึกคณะ"
"งั้นก็เท่ากับว่าพี่คีย์กับแกก็ว่างน่ะสิ ไม่ไปเคลียร์กันให้มันรู้เรื่องเหรอวะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนะแห้ว"
"ไม่!! ฉันยังไม่พร้อมจะสู้หน้าพี่คีตาตอนนี้!!"
คืนก่อน
เมื่อคีตาแบกทอฝันขึ้นมาถึงห้องได้ เธอจึงค่อย ๆ ประคองร่างที่ไร้สติให้นอนบนเตียงช้า ๆ ก่อนจะยืนมองรุ่นน้องที่หลับสนิทจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ พลางคิดอะไรในใจ
'เฮ้อ...ทำไมคนที่น้องฝันชอบต้องเป็นพี่โมด้วย ทำไมถึงไม่เป็นเรานะ…'
"เดี๋ยวพี่เช็ดตัวแล้วจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นะคะ"
คีตาพูดพลางลูบศีรษะรุ่นน้องอย่างแผ่วเบา ก่อนจะไปเตรียมขันใส่น้ำและหาผ้าขนหนูมาเพื่อจะเตรียมเช็ดตัวให้หญิงสาวที่ยังคงเมาไม่ได้สติ
เมื่อคีตาค่อย ๆ เลิกเสื้อขึ้น เธอก็ต้องรีบปิดเสื้อลงทันทีเพราะเธอเห็นหน้าท้องแบนราบที่ขาวเนียนราวกับตุ๊กตาและเอวคอดเล็กจนหัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นถึงขั้นต้องคุมสติตัวเองใหม่อีกครั้ง แล้วจึงล้วงผ้าขนหนูชุบน้ำเข้าไปใต้เสื้อเพื่อเช็ดตัวให้รุ่นน้องพร้อมกับเบือนหน้าหนี
'บ้าเอ๊ย...อย่านะคีย์ น้องไม่ได้ชอบแก…'
"ฮื๊อ...หนาว…"
เพี๊ยะ!!
"อ๊ะ!! น้องฝัน!!"
เมื่อรุ่นน้องรู้สึกตัวตื่นจากการมีผ้าชุบน้ำมาสัมผัสที่ตามลำตัว มือน้อย ๆ ก็เหวี่ยงฟาดเข้าที่ใบหน้าของคนที่กำลังเช็ดตัวให้อยู่ แถมยังปัดซ้ายที ปัดขวาที จนต้องคอยจับแขนเอาไว้
"หนาวง่า…"
"อยู่นิ่ง ๆ ค่ะ จะได้รีบเช็ดแล้วก็จะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า"
"พี่คีตาหนูหนาวง่า…"
"รู้แล้วค่ะ ใกล้เสร็จแล้ว"
คีตาพยายามเช็ดตัวให้ทอฝันอย่างทุลักทุเล เพราะรุ่นน้องเอาแต่ดิ้นไปดิ้นมาแถมยังเนื้อตัวสั่นเทา เธอจึงรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วควานหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้โดยเร็วที่สุด
"เสร็จแล้วค่ะ อุ่นยัง"
"ยาง...กอดหน่อย"
"เดี๋ยวค่อยกอด พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ"
"พี่คีตา!! ขอกอดก่อน!!"
"ไม่ได้! ตัวพี่มีแต่กลิ่นบุหรี่ มันเหม็นนะ"
"พี่สูบบุหรี่อ๋อ"
"ไม่ค่ะ พี่แตงโมสูบไง"
"ดีมาก งั้นมากอด"
"เฮ้อ! พี่ไปอาบน้ำแป๊บเดียว แล้วจะให้นอนกอด โอเคไหม"
"ก็ได้!"
'ให้ตายสิ...จะห้ามใจตัวเองยังไงไหววะเนี่ย'
คีตาคิดในใจพร้อมกับแหงนหน้ารับสายน้ำเย็นจากฝักบัว จนแปรเปลี่ยนเป็นเพียงหยดน้ำที่ตกกระทบเรือนร่างของเธอเท่านั้น ก่อนจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาซับน้ำตามตัวแล้วสวมเสื้อกล้ามสีดำโดยไม่สวมบรา ตามด้วยกางเกงขาสั้น
"เฮ้ย!! น้องฝัน!! หนูจะไปไหน!!?"
เมื่อคีตาเปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นรุ่นน้องคลานโซซัดโซเซไปทางประตูห้อง เธอจึงรีบวิ่งเข้าไปอุ้มไว้ทันที
"หนูจาเข้าห้องน้าม…"
"นั่นมันประตูห้อง ถ้าจะเข้าห้องน้ำเดี๋ยวพี่พาไป"
"เร็ว ๆ หนูปวดฉี่!!"
"ค่ะ ๆ"
คีตารีบอุ้มร่างคนตัวเล็กวิ่งเข้าไปห้องน้ำอย่างร้อนรน ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อทอฝันดึงกางเกงลงพรวดเดียวแล้วนั่งลงที่ชักโครก แถมยังดึงชายเสื้อของเธอเอาไว้ไม่ให้ออกไปไหนได้
"น้องฝันปล่อยก่อนค่ะ เดี๋ยวพี่ไปรอหนูข้างนอกนะ"
"ม่าย...อย่าทิ้งหนู"
"ไม่ได้ทิ้ง พี่แค่ไปรอหนูหน้าห้องน้ำไง"
"ม่าย!! ไม่ให้ปาย!!"
"โอเค ๆ งั้นตั้งใจฉี่"
"พี่คีตา หนูฉี่ม่ายออก"
"แล้วหนูจะให้พี่ทำยังไงคะ"
"หันหน้ามา…"
'โอ๊ยบ้าเอ๊ย!! อกจะแตกตายแล้วโว้ย!!!'
มือน้อย ๆ กระตุกชายเสื้อของเธอหลายครั้ง คีตาจึงพยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้แล้วค่อย ๆ หันไปหารุ่นน้องช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นเสื้อตัวโคร่งปิดส่วนล่างเอาไว้ จึงทำให้อีกคนไม่ได้โป๊อย่างที่เธอคิด
'ดีนะที่เอาเสื้อตัวนี้มาให้ใส่ ไม่งั้นน้องฝันเสร็จเราแน่ ๆ'
"ฉี่ออกหรือยังคะ"
"ยาง"
"ทำไงหนูจะฉี่ออก"
"จุ๊บหน่อย"
เมื่อได้ยินรุ่นน้องพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนพร้อมกับส่งสายตาเรียกร้อง คีตาถึงกับกุมขมับ
'อ๊าก!!! น่ารักจังโว้ย!!! จะทดสอบพี่ไปถึงไหนน้องฝัน!!'
"จุ๊บหน่อย"
"น้องฝัน หนูจะทำแบบนี้กับพี่ไม่ได้นะคะ"
"ทำไมง่า"
"ถ้าพี่จุ๊บหนู หนูได้เป็นเมียพี่แน่ ๆ"
"หนูอยากเป็นเมียพี่คีตาอ่า"
"โน ๆ ไม่เอาไม่พูดแบบนี้ตอนเมานะคะ ถ้าหนูสร่างเมาแล้วถีบพี่ตกเตียงอีกจะทำยังไง รีบฉี่ได้แล้ว จะได้ไปนอนกันนะ"
"ก็ได้…" ทอฝันทำหน้างอแก้มตุ๊บป่องทันทีเมื่อเรียกร้องแล้วไม่ได้สิ่งที่ต้องการ คีตาก็ได้แต่ส่ายศีรษะและพยายามข่มอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ข้างในเอาไว้ไม่ให้เผลอทำอะไรเกินเลย ทั้งที่ร่างกายของเธอร้อนรุ่มจนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว
"หนูไม่ปวดแล้ว"
"ฮะ? สรุปหนูปวดหรือไม่ปวด"
"ไม่ปวดแล้ว แต่อยากจุ๊บมากกว่า"
'อะไรวะเนี่ย!!? ไอ้นนมันรับมือตอนน้องฝันเมายังไงวะ!!'
ในขณะที่คีตาคิดในใจ ทอฝันค่อย ๆ ลุกขึ้นแล้วเดินต่อเท้าทีละก้าวออกจากห้องน้ำ โดยมีคีตาเดินถือกางเกงของเธอตามไปด้วย เพราะทั้งเนื้อทั้งตัวของทอฝันมีเพียงแค่เสื้อคอกลมตัวโคร่งปกปิดร่างกายเอาไว้เท่านั้น
"น้องฝันมาใส่กางเกงก่อน"
"ม่าย!!"
"หนู! มาใส่กางเกง!!"
"ไอ้ลูกหมาเอ๊ย!!!"
"เฮ้ย!! อะไรวะ!!?" เมื่อจู่ ๆ ทอฝันก็ตระโกนลั่น คีตาที่ถือกางเกงตามออกมาถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนจะยืนมองรุ่นน้องด้วยความงุนงงว่าเธอตะโกนออกมาทำไมกัน
"ไอ้ลูกหมา!! ทำไมแกสวยจังวะ ต่อยกันเปล่า!!? แง่ง!!"
"ฮ่า ๆ ๆ เมาทะเลาะกับตัวเองในกระจกก็เป็น ดุเป็นหมาเลยวุ้ย!!" คีตาถึงกับลั่นเสียงหัวเราะออกมาเมื่อเห็นทอฝันหันหน้าเข้ากระจกพร้อมกับยืนกำหมัดต่อยอากาศ มิหนำซ้ำยังขู่คำรามราวกับลูกหมา เธออดเอ็นดูรุ่นน้องไม่ได้เลยจริง ๆ
"มองไมวะ!!?"
"หนูใจเย็น อย่าทะเลาะกับตัวเอง ไปนอนได้แล้ว"
"ม่าย...พี่คีตา!! มันมองหน้าหนู!!"
"หนูก็อย่าหันไปมองเขาสิคะ เขาจะได้ไม่มองหน้าหนู ใส่กางเกงแล้วไปนอนกันเถอะ"
"ไม่ใส่!!"
"มาใส่กางเกง!!"
"แง่ง!! เป็นแม่เหรอมาสั่งอะ!?"
"น้องฝันใจเย็น นี่พี่คีตาเองค่ะ"
"ต่อยปากแตกเลย!!"
"เอาเข้าไป! เมาแล้วเป็นนักเลงเหรอเนี่ย"
พั้วะ!!
"โอ๊ย!! น้องฝัน!!"
กำปั้นน้อย ๆ เหวี่ยงเข้าที่ต้นแขนโดยไม่ทันตั้งตัว คีตาถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะตั้งสติแล้วโยนกางเกงออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับพยายามรับหมัดที่จะเหวี่ยงมาอีกระลอก
"น้องฝัน!! อย่าต่อยพี่!!"
พั้วะ!!
"โอ๊ย!! หมากระเป๋าเอ๊ย!!"
"แง่ง...แกเป็นใครวะ!!?"
"พี่คีตาไง!!"
"ผัวหนูอะเหรอ"
"ฮะ!?"
พั้วะ!! พั้วะ!!
"โอ๊ย!! หยุด!! มันเจ็บนะ!!"
คีตาพยายามจับข้อมือของรุ่นน้องอย่างทุลักทุเลพร้อมกับช่วยประคองร่างเล็กที่ยืนเซไปเซมาเอาไว้ ก่อนจะรีบกระโดดหลบเท้าน้อย ๆ ที่ตั้งท่าจะถีบเธออย่างรวดเร็ว
'โอ๊ยบ้าเอ๊ย!! ถ้าเป็นไอ้คริสป่านนี้โดนเตะก้านคอสลบไปแล้ว พอมาเจอน้องฝันเราไม่กล้าทำอะไรน้องเลยสักอย่าง!!! ทำไมเมาแล้วนักเลงแบบนี้วะ!!'
"น้องฝันพอได้แล้ว!! เราไปนอนกันเถอะ"
"ต่อยกันเปล่า!!?"
"ไม่ค่ะ"
"ทำไม!!?"
"พี่รักหนู เราไปนอนกอดกันเถอะ"
พั๊วะ!!!
"โอ๊ย!!! หมากระเป๋าเอ๊ย!!!"
'บ้าเอ๊ย!! มันควรจะเป็นซีนโรแมนติกเหมือนในหนังรักสิ ทำไมเราถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้เนี่ย!!'
"ถ้าหนูไม่นอนพี่ไปนอนแล้วนะ"
เมื่อทอฝันยังคงมีท่าทีราวกับนักเลงพร้อมกับหันหน้ามามองแบบเอาเรื่อง คีตาจึงส่ายศีรษะไปมา ก่อนจะหันหลังเดินไปขึ้นเตียงด้วยความเหนื่อยล้า
"ไอ้พี่คีย์!!"
"อะไรคะ"
"ตื่น!! เช้าแล้ว!!"
"น้องฝัน! นี่มันดึกแล้วนะ มานอนได้แล้วเร็ว ๆ"
"พี่คีย์!!! มันมองหน้าหนูอีกแล้ว!!"
"โอ๊ย!! มานอน!!"
คีตาถึงกับถอนหายใจเฮือก หนักใจเหลือเกินกับการรับมือนักเลงน้อยที่ตั้งท่าจะต่อยเธอลูกเดียว เธอจึงรีบเดินไปช้อนร่างรุ่นน้องอุ้มไปทีืเตียง ก่อนจะวางร่างคนตัวเล็กลงอย่างทะนุถนอม แล้วลูบศีรษะรุ่นน้องช้า ๆ จนสงบลงได้อย่างรวดเร็ว
"ไม่มีใครมองหน้าหนูแล้วนะคะ"
"งืม ๆ"
'เฮ้อ...นนมันรับมือยังไงวะเนี่ย เหนื่อยเป็นบ้าเลย!!'
"นอนได้แล้วนะคนเก่ง ใส่กางเกงนะ เดี๋ยวพี่ใส่ให้"
"ไม่ใส่"
"โอเค ๆ ไม่ใส่ก็ไม่ใส่"
"พี่คีย์..."
"อะไรคะ"
"จุ๊บหน่อย"
"ไม่ได้ค่ะ"
"ทำไมอ่า ถ้าไม่จุ๊บ เปลี่ยนเป็นจูบก็ได้"
"นี่ยิ่งไม่ได้เลย พี่พยายามห้ามใจตัวเองอยู่ อย่ามาเปิดสวิตซ์พี่เลย ขอร้องล่ะ"
"พี่ก็อยากจูบหนูใช่ไหม"
"พี่อยากกินหนูลงไปทั้งตัวเลยต่างหาก แต่ถ้าหนูไม่ได้ชอบพี่ พี่ก็ทำไม่ลงหรอก"
"หนูอยากจูบพี่...ได้ไหมคะ"
ทอฝันพูดพลางใช้มือยันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง ท่าทีของเธอช่างยั่วยวนจนคีตาปั่นป่วนและร้อนรุ่มไปหมด การจะห้ามใจตัวเองไม่ให้เผลอทำอะไรที่มันถลำลึกนี่มันไม่ง่ายเลย ตอนนี้มือน้อย ๆ เริ่มลูบไล้ที่ต้นคอของเธอช้า ๆ ก่อนจะคล้องโอบท้ายทอยรุ่นพี่เอาไว้ แต่คีตาก็พยายามข่มอารมณ์ตัวเองให้ถึงที่สุด พร้อมกับดันร่างเล็กออกเบา ๆ
"พี่ว่าเรานอนกันเถอะ"
"จูบหนูก่อนน้า..."
"มะ..."ยังไม่ทันที่คีตาจะได้พูดจบ ทอฝันก็ดึงท้ายทอยของเธอลงมาจนริมฝีปากของทั้งคู่ประกบเข้าด้วยกัน
กึก...
มันจบแล้ว...ความพยายามของคีตามันสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้...เธอไม่อาจหักห้ามใจตัวเองได้ต่อไปแล้ว คีตาดูดกลืนริมฝีปากอวบอิ่มช้า ๆ ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นพร้อมที่จะปะทุ ทั้งสองเผยอปากดูดดื่มริมฝีปากของกันและกันเป็นจังหวะจนสมองเริ่มเป็นสีขาวโพลน ลมหายใจของคีตาเริ่มที่จะหอบและถี่ขึ้นพร้อมกับที่สติของเธอก็เริ่มหมดลงทุกวินาที
รสจูบที่เร่าร้อนขึ้น สะกดให้มือเรียวทั้งสองข้างเลิกเสื้อตัวโคร่งตัวเดียวที่ยังปกปิดเรือนร่างคนตัวเล็กเอาไว้อยู่ จนในที่สุดมันก็ถูกถอดออกและถูกโยนออกไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะดันร่างเล็กนอนลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมร่างเอาไว้
"พี่พยายามห้ามใจตัวเองแทบตาย ตอนนี้พี่อดใจไม่ไหวแล้วเห็นไหม คืนนี้หนูต้องรับผิดชอบนะ…"
เมื่อพูดจบคีตารีบเปลื้องเสื้อผ้าของเธอโยนตามออกไปด้วย ก่อนจะจับมือเล็กทั้งสองข้างกดลงกับหมอนแล้วแทรกนิ้วมือประสานกันเอาไว้แน่น ลมหายใจอุ่น ๆ ของคีตาค่อย ๆ รดผ่านที่ต้นคอระหงช้า ๆ จนร่างเล็กถึงกับหลับตาเคลิบเคลิ้มพร้อมกับเสียงครางเล็ดลอดออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อริมฝีปากอมชมพูจูบเม้มลงที่ต้นคอ
"อา…พี่คีย์..."
คีตาพรมจูบลงมาที่หน้าอกช้า ๆ แล้วประทับรอยจูบแดงระเรื่อที่เนินอก ก่อนจะโน้มตัวขึ้นมาจูบที่ริมฝีปากรุ่นน้องอีกครั้ง
'พิสูจน์ให้กูเห็นนะคีย์ ว่ามึงไม่ได้ชอบ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบการโกหก ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นพี่ มึงก็ทำตามที่กูบอกด้วย!!'
เมื่อจู่ ๆ คำพูดของรุ่นพี่ที่คีตารักและเคารพผุดขึ้นมาเรียกสติ เธอถึงกับชะงักและผละตัวออกมาอย่างรวดเร็ว แม้ในใจเธออยากจะสานต่อให้จบแค่ไหนก็ตาม
"พี่คีย์หยุดทำไมอ่า"
"พี่จูบแล้ว หนูนอนได้แล้วนะ"
เมื่อพูดจบ คีตาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที เพื่อที่จะระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ สายน้ำจากก๊อกน้ำไหลกระทบลงบนฝ่ามือแบบเอื่อย ๆ ก่อนที่จะกวักใส่ใบหน้าหลายต่อหลายครั้ง
'เวรเอ๊ย!! ทำไมต้องเป็นพี่โมด้วยวะ!'
.
.
.
.
.
1 วันผ่านไป...
"คิดไงแต่งเพลงนี้ให้น้องฝันวะเนี่ย"
คริสเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งเล่นกีตาร์อยู่ในห้องนอนของตน โดยที่เจ้าของห้องนั่งอยู่กับพื้นแต่คีตานอนก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง
"ก็กูพูดออกมาไม่ได้นี่ กูก็เลยบอกผ่านเพลง"
"เฮ้อ...มึงนี่มันปอดแหกจริง ๆ แล้วจะให้น้องฝันร้องเพลงที่มึงแต่งให้น้องเองโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้น่ะนะ ฮ่า ๆ ตลกว่ะ"
"เฮ้อ…"
"เป็นอะไรของมึง!? มึงนอนถอนหายใจล้านครั้งได้แล้วนะ"
"เมื่อคืนน้องไม่กลับห้อง"
"แล้วไง? มึงจะให้น้องอยู่กับมึงตลอดหรือไง!?"
"น้องต้องหลบหน้ากูแน่ ๆ"
"น้องคงจะช็อกอะ ขนาดตอนมึงเล่าให้กูฟังเมื่อวาน กูยังช็อกเลย ถ้าเป็นกูนะ ตื่นขึ้นมาตอนเช้า แล้วรู้ว่าเมื่อคืนเมามากจนเกือบมีอะไรกันกับรูมเมท กูก็คงทำเหมือนน้องอะ ยิ่งถ้าได้รู้ว่าได้กับมึงนะ คงร้องไห้ไปจนตายเลย"
"เชี่ยคริส!!! ให้กำลังใจกูหน่อยสิวะ! นี่กูมาปรึกษามึงนะ ไม่ใช่ให้มึงมาซ้ำเติม เฮ้อ…"
"มึงก็ไปสารภาพรักกับน้องสักทีสิวะ!! มึงจะปากแข็งไปอีกนานแค่ไหน!!?"
"ถ้าน้องไม่ชอบพี่โม กูก็คงไม่เครียดขนาดนี้หรอก!!"
"แล้ว...สรุปมึงจะเล่าให้กูฟังได้ยัง ว่ามึงกับพี่แตงโมทะเลาะอะไรกัน" เมื่อได้ยินคำถามจากเพื่อนรัก คีตาจึงลุกขึ้นพรวด ก่อนจะขว้างหมอนใส่ผนังห้องอย่างแรง คริสจึงหันมาถลึงตาใส่ทันที
"มึงอย่ามาลงกับข้าวของห้องกูนะ!!"
"พี่โมจะจีบน้องฝัน เลยบอกให้กูนัดน้องไปหาที่ห้องซ้อม แต่เมื่อวานกูกับน้องไม่ได้อยู่ด้วยกันไง เลยไม่ได้บอก เฮ้อ...กูจะทำยังไงดีวะ กูไม่อยากให้พี่โมทำอะไรน้อง"
"เชี่ย!!! จริงเหรอวะ!!? ทำไมต้องมาชอบคนเดียวกันด้วยวะเนี่ย คนอย่างพี่แตงโมถ้าอ้อยเข้าปากช้างแล้วอะไม่รอดแน่! แต่ปกติถ้าพี่แตงโมจะจีบใครก็ไม่ได้ลำบากคนอื่นนะ แล้วทำไมครั้งนี้ให้มึงเป็นคนนัดน้องให้วะ"
"ไม่รู้ว่ะ เพราะเห็นว่าเป็นรูมเมทกูมั้ง เฮ้อ…"
"คีย์!! มึงรักน้องฝันไม่ใช่หรือไง!!? มึงไม่ทำอะไรหน่อยเหรอวะ"
"เฮ้อ...น้องฝันก็ชอบพี่โมด้วยนี่สิประเด็น กูจะทำยังไงดีวะ!!"
"ใจเย็นมึง กูว่ามึงไปบอกพี่แตงโมตรง ๆ เถอะ ว่าน้องฝันคือน้องตัวเล็กน่ะ"
"ถ้าพี่โมชอบน้องขนาดนั้นกูจะกล้าบอกได้ไงวะ แต่ยังไงกูก็จะสารภาพกับน้องไปตรง ๆ แล้วอะไรจะเกิดก็คงต้องยอมแล้วล่ะ"
"เออดี!! ขึ้นอยู่กับน้องแล้วล่ะว่าจะเลือกใคร ดีกว่ามึงไปคิดแทนน้องแล้วถอยห่าง แบบนี้กูตบมึงคว่ำแน่!!"
"เรื่องนี้เอาไว้ก่อน เราไปห้องซ้อมกันเหอะ จะถึงเวลาละ"
"เดี๋ยว ๆ พี่แตงโมยกเลิกซ้อมแล้วหนิ มึงจะไปทำไม"
"ฮะ!? ยกเลิก!? เมื่อไหร่วะ!!?"
"อ้าว พี่แตงโมก็ทักมาบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ แต่ทักมาบอกส่วนตัวอะ พี่แตงโมไม่ได้บอกมึงเหรอ"
"เวรเอ๊ย!!!"
คีตาสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาเบอร์โทรอย่างร้อนรน
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด…
"ทำไมน้องฝันไม่รับสายวะ!!!?"
"อะไรของมึงเนี่ยคีย์"
"พี่โมต้องยกเลิกซ้อมเพื่อหลอกน้องฝันไปหาแน่ ๆ กูมั่นใจ!!! กูไปก่อนนะคริส!!"
เมื่อพูดจบ คีตารีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถแล้วออกจากห้องทันที
'เวรเอ๊ย!! วันนี้ฝนตกอีก ถ้าบรรยากาศเป็นใจแบบนี้ น้องฝันไม่รอดแน่!!'
"บรื๊อ!! หนาว ๆ ๆ"
ทอฝันนั่งกอดอกเอาไว้แน่นเพราะความหนาวจนทำให้ร่างกายของเธอสั่นเทา บ้างก็สะบั้น แตงโมจึงเดินไปเปิดกระเป๋าพร้อมกับหยิบชุดลำลองออกมายื่นให้กับเธอ
"พี่ว่าน้องฝันเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่านะ ตากฝนมาแบบนี้ก็หนาวสิ ซ้อมในห้องแอร์ด้วย ถ้าไม่เปลี่ยนชุดไม่สบายแน่ ๆ"
"ชุดพี่แตงโมเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ ช่วงนี้พี่ไปนั่นมานี่บ่อย เลยมีชุดติดกระเป๋าไว้ตลอดน่ะ เอาไปใส่ก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวเราจะไม่สบายซะก่อน"
"อะ...เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ หนูเกรงใจ"
"อย่าดื้อสิคะ"
เมื่อพูดจบแตงโมโน้มตัวลงพร้อมกับเอื้อมมือมาเพื่อหวังจะปลดกระดุมให้ จนทอฝันถึงกับสะดุ้งเฮือกแล้วรีบคว้าเสื้อนักศึกษาของตนปิดเอาไว้ทันที
"พะ...พี่แตงโม! หนูเปลี่ยนเองได้ค่ะ!!"
"ถอดเสื้อออก ไม่ต้องอายหรอก พี่เห็นของพวกนั้นจนชินแล้ว"
"มะ...มะ...ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนูเปลี่ยนเอง ขอบคุณนะคะ"
ทอฝันรีบคว้าชุดลำลองของแตงโมมากอดเอาไว้ ก่อนจะถูกคว้าข้อมือไว้เมื่อเธอกำลังจะลุกหนี
"พวกนั้นนี่ไม่มีความรับผิดชอบเลยนะว่าไหม ปล่อยให้รุ่นพี่กับรุ่นน้องมารอที่ห้องซ้อมแบบนี้เนี่ย มา...เปลี่ยนชุดอยู่นี่แหละ ห้องน้ำมันไกลนะ…"
