"ว่าไง เพื่อนอยู่ห้องไหน"
สาวสวยรุ่นพี่เลิกคิ้วถามอีกครั้งด้วยมาดหน้านิ่ง แต่นนนทียังคงมีท่าทีเลิ่กลั่กไม่ยอมบอกเลขห้องออกไป
'โอ๊ยฝัน!! อุตส่าห์รอต้อนรับพี่คีย์กลับหอทุกวัน บทจะเจอดันเป็นวันที่แกหมดสภาพขนาดนี้ แถมยังชอบละเมอถึงพี่คีย์อีก อย่าเพ้ออะไรลามก ๆ นะเว้ย!!'
"สรุป! จะบอกได้ยังว่าอยู่ห้องไหน!!? หวังจะขึ้นไปทำอะไรกันฮะ!!?" เมื่อถูกรุ่นพี่ตวาดเสียงแข็ง นนนทีถึงกับสะดุ้งโหยง
"อะ...เอ่อ เปล่าครับ เพื่อนผมอยู่ห้อง 204 ครับ"
"เดี๋ยวพี่จัดการเอง น้องกลับไปได้แล้ว"
"เอ่อ...ครับ แต่เพื่อนผมเหงื่อท่วมตัวเลยนะครับ พี่คีย์ไม่รังเกียจใช่ไหมครับ"
"พี่ไม่เคยรังเกียจผู้หญิงด้วยกัน ส่งตัวเพื่อนมาได้แล้ว"
นนนทีเหลือบมองรุ่นพี่ ก่อนจะค่อย ๆ หันหลังให้ คีตาจึงอุ้มร่างคนตัวเล็กขึ้นมาพาดบนบ่าอย่างง่ายดายพร้อมกับประคองร่างด้วยแขนข้างเดียวราวกับอุ้มตุ๊กตา
"เมมเบอร์น้องให้พี่หน่อย ครั้งหน้ามีอะไรให้โทรมา อย่าแบกมาหอหญิงแบบนี้ คนอื่นจะมองไม่ดี เขาจะว่าหอแม่พี่หละหลวม" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำเอานนนทีเลิกคิ้วด้วยความฉงน เหตุผลที่รุ่นพี่พูดฟังดูแปลก ๆ อย่างไรชอบกล แต่เขาก็เอื้อมมือไปรับโทรศัพท์มือถือจากรุ่นพี่แล้วกดเบอร์โทรให้อย่างว่าง่าย
"ผมเมมเบอร์ผมว่า นน นะครับ ผมยิงเข้าเครื่องผมแล้ว ถ้ายังไงฝากเพื่อนผมด้วยนะครับพี่คีย์" นนนทีพูดพลางยื่นโทรศัพท์คืนให้รุ่นพี่ เธอจึงรับมาด้วยมาดหน้านิ่งเช่นเดิมก่อนจะแบกทอฝันเดินขึ้นไปบนห้องทันทีโดยไม่มีการกล่าวลาใด ๆ
'พี่คีย์เป็นคนแบบไหนกันนะ...เราต้องห่วงเรื่องฝันมันจะไปปล้ำพี่คีย์ หรือจะห่วงว่าพี่คีย์จะปล้ำมันดีวะ...เฮ้อ...แต่เอาเถอะ จะใครปล้ำใครก็คือนิพพานไอ้ฝันมันล่ะนะ'
เมื่อคีตาแบกทอฝันมาถึงห้อง เธอค่อย ๆ ประคองร่างรุ่นน้องตัวเล็กให้นอนลงบนเตียงช้า ๆ แล้วจึงมาถอดแว่นออกไปวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือข้างหัวเตียงให้
"พี่คีตาขา...หนูอยากเป็นเมียพี่คีตาจังเลยค่ะ จุ๊บ ๆ ๆ"
คีตาถึงกับหันมามองคิ้วขมวดเมื่อได้ยินรุ่นน้องละเมอเพ้อถึงเธอพร้อมกับทำปากจู๋ส่งเสียงดังจุ๊บหลายครั้ง เธอจึงหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะก้มลงมองสำรวจใบหน้ารุ่นน้องให้ชัด ๆ แต่จังหวะที่คีตาก้มลงเข้ามาใกล้ ๆ ทอฝันก็ลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี ทำให้เธอกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจประสานควบคู่ไปกับเสียงรุ่นพี่ที่สะดุ้งโหยงผละออกมาแทบไม่ทัน
"อ๊าย!!!!!!/เฮ้ย!!!!"
"พี่คีตา!!! พี่จะทำอะไรหนูอะ!!?"
"คีตา? รู้จักพี่ด้วยเหรอ"
"ก็พี่เล่นดนตรีวันนี้ไงคะ!! แล้วเมื่อกี้พี่จะทำอะไรหนู!!?"
"น้องนั่นแหละละเมอถึงพี่ พี่เลยจะเข้ามามองใกล้ ๆ ฝันลามกถึงพี่อยู่หรือไง"
"ฮะ!!? หนูละเมอว่าอะไรคะ!!?"
"อยากเป็นเมียพี่คีตาจังเลยค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำเอาทอฝันถึงกับอ้าปากเหวอ
'ม่าย!!!! ได้เจอกันวันแรก ฉันก็สร้างภาพจำแบบนี้ให้พี่คีตาแล้วเหรอเนี่ย!!'
"เป็นแฟนคลับพี่เหรอ" รุ่นพี่เอ่ยถาม
"เปล่าค่ะ! แค่รู้จักพี่ตอนที่พี่เล่นดนตรีงานปฐมนิเทศเฉย ๆ"
"ไม่ใช่แฟนคลับพี่จริง ๆ ใช่ไหม"
"จริงค่ะ จริงแท้แน่นอน!!"
"อืม...นักร้องนำชื่ออะไร"
"พี่แตงโมค่ะ"
"กีตาร์ริทึ่มล่ะ"
"พี่คริสค่ะ!!"
"มือเบส?"
"พี่พู่กันค่ะ!!"
"มือกลอง?"
"พี่ฝ้ายค่ะ!!"
"อืม...ไม่ใช่แฟนคลับหรอกเนอะ พี่ค่อยสบายใจหน่อย" คีตากอดอกพร้อมกับยิ้มมุมปาก ทอฝันถึงกับดวงตาเบิกโพลงทันที เพราะสิ่งที่เธอพูดออกไปนั้น แม้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นแฟนคลับอย่างแน่นอน
'เวรละ!!! นี่ฉันคล้อยตามพี่คีตาได้ไงเนี่ย!! แก้ไขสถานการณ์ด่วน!!'
"ไม่ใช่แฟนคลับค่ะ แต่หนูความจำดี"
"อืม...ก็ดี...พี่คงอึดอัดตายถ้าได้อยู่ห้องเดียวกับคนที่เป็นแฟนคลับ"
"ทำไมเหรอคะ"
"พี่เปลี่ยนห้องและก็เปลี่ยนหอบ่อยเพราะแฟนคลับตามกรี๊ดพี่นี่แหละ ไม่เป็นส่วนตัวเลยสักนิด จะทำอะไรก็เหมือนโดนจับตามองอยู่ตลอด" เมื่อพูดจบคีตาก็เลิกเสื้อคอกลมสีดำแล้วถอดออกทันทีจนเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบและหน้าอกตูมแน่นบรา อย่างไม่มีเคอะเขินใด ๆ จนทอฝันดวงตาเบิกโพลงอีกครั้ง
"พี่ขออาบน้ำก่อนแล้วกัน"
เมื่อคีตาเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทอฝันก็หงายหลังตึ้งลงกับเตียงทันที พร้อมกับเอามือปิดปากเอาไว้แน่น
'กรี๊ด!!!!! เป็นบุญตาของทอฝันยิ่งนัก ดิฉันตายอย่างสงบศพสีชมพูแล้วค่า!!!'
แก๊ก !
เมื่อได้ยินเสียงเปิดกลอนประตูห้องน้ำ ทอฝันถึงกับเอามือปิดปากตัวเองแน่น เพราะรุ่นพี่ของเธอนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมา พร้อมกับเสยผมด้วยท่าทีที่ดูเซ็กซี่เกินจะบรรยาย หัวใจดวงน้อยของทอฝันแทบจะสลายเป็นผุยผงเอาให้ได้
'เฮือก!!!! เซ็กซี่โคตร!!! โอ้มายก็อต!!! หนูอยากเป็นเมียพี่คีตา!!!'
"มองอะไร"
"ปะ...เปล่าค่ะ!! หนูแค่ตกใจ"
"ทำไม? นมพี่ใหญ่เลยตกใจเหรอ"
'กรี๊ด!!! กร้าวใจหนูมากค่า!!' ทอฝันทำได้แค่กัดฟันแน่นข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ไม่ให้กรี๊ดออกมา ทั้ง ๆ ที่ในใจเธอแทบจะชักดิ้นชักงอลงตรงหน้าสาวสวยที่พูดออกมาด้วยมาดหน้านิ่ง
"ไปอาบน้ำสิ"
"ค่ะ!!!"
ทอฝันตอบรับทันที ก่อนจะวิ่งพรวดเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วก็วิ่งพรวดออกมาคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง และก็วิ่งพรวดออกมาหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้ววิ่งกลับเข้าไปห้องน้ำเป็นครั้งที่สามจนคีตาถึงกับมองตามอย่างงุนงง
'โอ๊ย!! เสียอาการหนักมาก ฉันไม่เป็นตัวเองเลย อย่าให้พี่คีตารู้เด็ดขาดว่าฉันเป็นแฟนคลับเขา ไม่งั้นเขาต้องไล่ตะเพิดฉันแน่ ๆ'
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เมื่อทอฝันอาบน้ำเสร็จแล้วนั้น เธอค่อย ๆ แง้มประตูช้า ๆ เพื่อที่จะดูลาดเลาว่ารุ่นพี่กำลังทำอะไรอยู่ ซึ่งสาวสวยรุ่นพี่กำลังง่วนกับการอ่านหนังสืออยู่บนเตียงด้วยเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอน เผยให้เห็นขาเรียวยาว และสัดส่วนที่คนเป็นแฟนคลับไม่มีทางได้เห็นเป็นแน่ ส่วนทอฝันนั้นคิดว่าตนได้รับพรจากสรวงสรรค์ที่ทำให้เธอมีโอกาสได้เห็น
'ฉันต้องทำตัวปกติ...ฉันต้องทำตัวปกติ' ทอฝันพยายามย่องออกจากห้องน้ำช้า ๆ ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อถูกเรียก
"นี่!! ทำอะไรน่ะ!?"
"อ๋อ! หนูเห็นพี่อ่านหนังสืออยู่ไงคะ เลยกลัวจะรบกวนพี่น่ะ"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้ มันจะทำให้อึดอัดกันทั้งคู่นะ"
"อะ...เอ่อ...ค่ะ" ทอฝันตอบรับก่อนจะนั่งลงที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อจะทาสกินแคร์บำรุงผิวหน้าก่อนนอน เธอจึงเหลือบเห็นขวดสกินแคร์ของคีตาที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ซึ่งล้วนมีแต่ของดี ๆ และราคาสูงทั้งนั้น
'โอ้โห...พี่คีตาใช้พวกนี้นี่เอง ถึงว่าล่ะ ทำไมหน้าใสขนาดนั้น ขนาดซ้อมดนตรีดึก ๆ หน้ายังไม่โทรมเลย'
"น้องชื่ออะไร"
"อ๊ะ!...ฝันค่ะ ทอฝัน"
"เอก?"
"เอกอิ้งค่ะ"
"อืม...พอดีเลย พี่ได้เรียนซ่อมอิ้งพอดี ช่วยติวให้พี่หน่อยสิ"
"คะ!?"
"พี่โง่ภาษาอังกฤษ ถ้าได้เด็กเอกอิ้งช่วยติวพี่ต้องสอบผ่านแน่ ๆ"
"ได้สิคะ หนูน่ะ เกรด 4 อิ้งมาตั้งแต่เกิด เหมือนเก่งตั้งแต่คลานออกจากท้องแม่เลยค่ะ" เมื่อคีตาได้ยินแบบนั่นจึงหลุดขำออกมาเบา ๆ ก่อนจะส่ายศีรษะแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ
'โอ๊ย!! ตอนหน้านิ่งว่ากระชากใจแล้วนะ ตอนยิ้มดาเมจรุนแรงมาก!!! กว่าจะครบ 1 เดือน มีหวังเลือดฉันหมดตัวก่อนแน่ ๆ'
"เอ่อ...พี่คีตาคะ ที่ไม่กลับหอทั้งอาทิตย์นี่เพราะซ้อมดนตรีงานปฐมนิเทศเหรอคะ"
"อืม...ทำไมเหรอ"
"เปล่าค่ะ แค่ไม่เห็นพี่กลับหอสักทีเลยเป็นห่วง หนูซื้อขนมแช่ตู้ไว้เผื่อพี่หิวตอนกลับมาจากซ้อมดนตรีด้วย"
"เป็นผู้หญิงหรือเป็นเลส"
"คะ!? ทำไมถามแบบนี้ล่ะคะ"
"ถ้าเป็นเลสอาจจะหวั่นไหวกับพี่ได้นะ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงคงไม่เป็นอะไร"
"แล้วพี่คีตาอยากให้หนูเป็นอะไรล่ะคะ"
"เลือกได้ด้วยเหรอ?"
"หนูให้ทายดู"
"ถ้าเป็นไปได้ก็ขอให้เป็นผู้หญิงที่ไม่ใช่แฟนคลับพี่แล้วกัน พี่กลัวโดนลวนลาม"
"แหงล่ะ!! หนูก็ต้องเป็นผู้หญิงสิคะ ไม่งั้นหนูกระโดดคุบพี่ตั้งแต่เห็นพี่ถอดเสื้อแล้วสิ!"
"นั่นสินะ...ค่อยสบายใจหน่อย น้องก็ระวังจะหวั่นไหวแล้วกัน เพราะพี่ไม่นิยมหมากระเป๋า"
"อะไรคะพี่คีตา!! หนูตัวเล็กพริกขี้หนูนะ เห็นแบบนี้เรื่องบนเตียงหนูเด็ดมากนะจะบอกให้!!"
'เด็ดกับผีอะไรล่ะ!! ขนาดแฟนยังไม่เคยมี ให้ตายเถอะ!! นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย!!'
"อืม...พูดถึงขนาดนี้ อยากลองกินหมากระเป๋าดูบ้างแล้วสิ จะแซ่บพริกขี้หนูขนาดไหน" คีตาหันมามองด้วยสายตาที่ยั่วยวน แค่ท่าทีนิ่งเฉยก็กระชากใจมากพออยู่แล้ว ยิ่งมาเห็นสายตาแบบนี้ ใครกันที่จะต้านทานไหว แต่เธอกลับทำได้แค่ควบคุมสติตัวเองเอาไว้ไม่ให้กรี๊ดออกมา
"พี่คีตา พี่พูดอะไรเนี่ย!?"
"ล้อเล่น...บอกแล้วไง พี่ไม่นิยมหมากระเป๋า เวลาจะจูบมันต้องก้มเยอะ ปวดคอตาย พี่ชอบผู้หญิงตัวสูง เดินเข้าหาแล้วมุดซอกคอได้เลย แบบนี้เร้าใจกว่าเยอะ"
'โอ้มายก็อต!!! พี่คีตากร้าวใจเหลือเกิน!!!'
"พี่คีตาสูงเท่าไหร่คะ"
"175"
"ฮ่า ๆ หาคนสูงกว่าพี่แบบนั้นก็เสาไฟฟ้าแล้วล่ะค่ะ"
"หึ...ปากเสีย ก็หาคนตัวเท่ากันแล้วใส่ส้นสูงสิ!!"
"ถ้าหนูใส่ส้นสูง หนูก็สูงเกือบเท่าพี่แล้ว เด็ด ๆ แบบหนูหายากนะจะบอกให้!"
"แล้วน้องล่ะสูงเท่าไหร่"
"155 ค่ะ"
"หมากระเป๋า"
"โอ๊ย หยาบคาย!!! อย่าคิดว่าเป็นนักดนตรีแล้วจะมีคนชอบทุกคนนะคะ มีหนูคนนึงแหละที่ไม่ชอบพี่"
"ก็ดีแล้วไง พี่จะได้ทำอะไรโดยไม่ต้องกังวล เพราะบางทีพี่ชอบถอดเสื้อผ้านอนน่ะ"
'เฮือก!!!! ถอดเลยค่า!!! เป็นบุญของทอฝันยิ่งนัก!!!'
"อย่านะคะ! ช่วยเกรงใจหนูด้วย เป็นรูมเมทกันก็ต้องให้เกียรติซึ่งกันและกันสิคะ"
"แต่ตอนนี้น้องไม่ให้เกียรติพี่"
"หนูไม่ให้เกียรติพี่ตรงไหน"
"ตรงที่น้องนั่งทับตัวพี่อยู่"
"แว๊ก!!!"
เมื่อทอฝันเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนนั่งคร่อมตัวรุ่นพี่อยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วกระโดดทิ้งตัวลงที่นอนฝั่งเธอทันที
'บ้าเอ๊ย!!!! นี่ฉันมานั่งคร่อมพี่คีตาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!! ต้องเป็นตอนที่พี่คีตามองด้วยสายตายั่วยวนแน่ ๆ แง...ไอ้ขาบ้า!! เดินมาไม่บอกไม่กล่าว โอ๊ย...ฉันเหมือนถูกสะกดจิตเลย'
"ไหนบอกว่าไม่ได้ชอบพี่ไงคะ ทำแบบนี้หมายความว่าไงหืม?"
"เฮือก!!!"
"อ้าวน้องฝัน!!!!?"
เมื่อคีตาโน้มตัวมาคร่อมร่างของทอฝันเอาไว้ หญิงสาวตัวเล็กก็ดวงตาเบิกโพลงและหมดสติไปทันที คีตาจึงพยายามเขย่าร่างของเธอเพื่อเรียกสติ แต่เธอก็ยังนอนแน่นิ่งไม่ได้สติอยู่อย่างงั้น
"อะไรวะเนี่ย!? น้องฝัน!! เฮ้!! หมากระเป๋า!!!"
ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆ ติ๊ด ๆ
"เฮือก!!"
ทอฝันสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องเรียกอย่างขยันขันแข็ง ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดเสียงเอาไว้เพื่อจะนอนต่อในเช้าวันเสาร์ ทันทีที่เธอพลิกตัวกลับมาก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นสาวสวยนอนหลับตาพริ้มตะแคงหันหน้ามาทางเธอ
'กรี๊ด!!! พี่คีตาตอนนอนหลับน่ารักโคตร!!! ปากรูปกระจับอมชมพูน่าจุ๊บจริง ๆ ...แต่เอ๊ะ!? เมื่อคืนนี้ฉันหลับไปตอนไหนอะ'
ทอฝันทำหน้าครุ่นคิดเพราะเธอไม่รู้ตัวว่าเธอหมดสติไปเมื่อไหร่ ก่อนจะสะดุ้งโหยงอีกครั้งเมื่อสาวสวยที่นอนอยู่ข้าง ๆ คว้าเธอเข้าไปกอดพร้อมกับเอาขามาก่ายจนเธอถึงกับนอนตัวแข็งทื่อ
'ม่าย!!! ฉันสิต้องเป็นคนอ่อย ไม่ใช่พี่มาอ่อยฉัน โอ๊ย!! ไม่นะ หัวใจฉันจะวาย!!! แต่สวรรค์เปิดทางให้ฉันแบบนี้ ก็แกล้งละเมอกอดคืนบ้างแล้วกัน คิคิ'
ทอฝันอมยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเอื้อมมือไปกอดสาวสวยรุ่นพี่แล้วตีเนียนซบหน้าลงที่หน้าอกเอาไว้อย่างหน้าตาเฉย
"เฮ้ย!!!"
"แอ่ก!!!"
โครม!!!
เมื่อคีตาลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นอีกคนนอนมุดหน้าอกของเธอ สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเธอก็ทำงานอย่างอัตโนมัติ ด้วยการถีบออกแบบเต็มแรง จนทอฝันกลิ้งขลุก ๆ ลงจากเตียง
"เชี่ย!!! น้องฝัน!! พี่ขอโทษ!!!"
"โอ๊ย...ฮือ ๆ พี่คีตาถีบหนูทำไมอ๊า...แง!!!"
"โอ๋ ๆ พี่ขอโทษ จุ๊ ๆ ไม่ร้องนะคะ คริสมันชอบแกล้งพี่แบบนี้บ่อย ๆ น่ะ มันเลยเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบแบบอัตโนมัติน่ะ พี่ขอโทษน้า…"
คีตาก้าวลงจากเตียงมากอดปลอบขวัญทอฝันอย่างร้อนรน เพราะเผลอทำร้ายร่างกายรุ่นน้องเข้า ซึ่งทอฝันก็ได้แต่นั่งโอดครวญอยู่อย่างนั้น
"อูย…"
นนนทีมองสำรวจทอฝันด้วยความสงสัยเมื่อปิดประตูห้อง เพราะตั้งแต่เดินผ่านพ้นประตูเข้ามา ทอฝันก็เอาแต่โอดครวญไม่หยุด
"เป็นอะไรวะแห้ว"
"ปวดตูด ปวดตัวไปหมดเลย อู๊ย..."
"เพราะกระโดดหน้าเวทีเมื่อวานน่ะนะ"
"เพราะตกเตียงน่ะสิ!!"
"เอ้า!? ทำไมวะ!?"
"พี่คีตาถีบอะ ฮือ ๆ" เมื่อได้ยินคำตอบนนนทีถึงกับลั่นเสียงหัวเราะแล้วนั่งลงตบพื้นด้วยความสะใจ ทอฝันจึงหยิบหมอนมาฟาดด้วยความหมั่นไส้
"ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ยแห้ว!!! ฮ่า ๆ ๆ แกไปทำอะไรพี่เขาวะ ฮ่า ๆ"
"โอ๊ยนนนี่!!! อิเพื่อนเลว!! อย่ามาหัวเราะเยาะฉันนะ ฮือ ๆ แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้วอะ"
"โอ๊ย...ปวดท้อง ฮ่า ๆ แกไปปล้ำพี่คีย์หรือไง"
"เปล่าซะหน่อย แค่ตีเนียนนอนกอดพี่เขาเฉย ๆ อะ พอพี่เขาตื่นมาก็ถีบฉันจนตกเตียงเลย ให้ตายเถอะ ถ้าบอกว่าเป็นนักมวยก็เชื่อนะ ถีบมาได้ ฉันจุกไปหมด!!"
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ สมน้ำหน้า!! แล้วพี่เขาทำไงวะ ไม่ใช่ไล่ตะเพิดออกจากห้องเลยหรือไง"
"ไม่อะ ก็มากอดปลอบ แล้วบอกว่าพี่คริสทำแบบนั้นบ่อย เลยเผลอถีบฉันอะ เฮ้อ...ดีนะพี่เขาไม่เข้าใจฉันผิด เพราะถ้าพี่คีตารู้ว่าฉันเป็นแฟนคลับเขา พี่คีตาต้องไล่ตะเพิดฉัน หรือไม่ก็ย้ายออกจากห้องไปแน่ ๆ"
"ทำไมวะ"
"พี่คีตาบอกว่า ไม่อยากอยู่ร่วมห้องกับคนที่เป็นแฟนคลับแล้วก็คนที่เป็นเลสอะ"
"เฮ้อ...อยากให้พี่คีย์รู้จริง ๆ ว่าแกน่ะมันยิ่งกว่าแฟนคลับอีก เพราะแกมันแฟนคลับโรคจิต สมควรแล้วที่โดนถีบตกเตียง ฮ่า ๆ"
"เลิกหัวเราะฉันสักที!"
"แล้วพี่คีย์จำแกได้ปะ ว่าเป็นคนเดียวกับคนที่ไปจูบพี่เขาน่ะ"
"จำไม่ได้หรอกมั้ง ไม่งั้นเขาคงไม่ถามฉันหรอกว่าเป็นผู้หญิงหรือเป็นเลส แล้วก็ถามฉันด้วยว่าเป็นแฟนคลับเขาหรือเปล่า แต่ฉันก็ปฏิเสธไปหมดทุกอย่างเลยจ้า...ฉันกลัวจะไม่ได้อยู่กับพี่คีตาอะ"
"ฮ่า ๆ แกนี่มันแผนสูงจริง ๆ"
"คิคิ รีบลงทะเบียนเรียนกันเหอะ เดี๋ยวไม่ทัน อุตส่าห์รีบออกมาทั้ง ๆ ที่เจ็บตัวขนาดนี้ เฮ้อ...อยากแช่น้ำอุ่นชะมัด"
"เอาน่า กินยาเดี๋ยวก็หาย ฉันวางแผนตารางเรียนกับลงทะเบียนเรียนไว้ให้เรียบร้อยแล้ว มีวันศุกร์วันเดียวนะที่เราว่าง นอกนั้นฉันอัดเต็มเลย"
"อืม ไม่เป็นไร อัดทุกหน่วยกิตเลยก็ได้นะ ตอนปี 3 เราจะได้มีคาบว่างเยอะขึ้น"
"มันลงได้แค่ 20 หน่วยกิตเอง เดี๋ยวปรินท์ตารางเรียนให้"
"อืม...ขอบคุณนะนนนี่ แล้วเราได้เรียนเหมือนกันทุกวิชาปะ"
"แน่นอน เพราะฉันรู้ไง ว่าแกขาดฉันไม่ได้ อีกอย่างถ้ามีเพื่อนใหม่เข้ามา แกต้องไปแอบชอบเขาอีกแน่ ๆ ตอนนี้เก็บใจตัวเองดี ๆ นะเว้ย อย่าให้ใจใครก็ได้ แกเจ็บมาเยอะแล้วนะ"
"ไม่ใช่ใครก็ได้สักหน่อย แต่ละคนก็ดูเหมือนจะชอบฉันกันทั้งนั้นเลยอะ แต่กลายเป็นว่าฉันคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวตลอดเลย"
"ทำไงได้วะ ทุกคนก็ชอบมาอ้อนให้แกร้องเพลงให้ฟังกันหมด เป็นฉัน ฉันก็คงคิดไปไกลล่ะนะ อะนี่ เสร็จละ" นนนทีพูดพลางยื่นกระดาษเอสี่ที่ปรินท์ตารางเรียนให้กับทอฝัน เธอจึงรับมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะก้มลงดูตารางเรียนแล้วทำหน้าครุ่นคิด
"วิชาอิ้งหนึ่งเรียนบ่ายวันพุธเหรอ อืม...ต้องเอาชนะกับความง่วงในวิชาที่ชอบเหรอเนี่ย"
"ทำไงได้ล่ะ เวลาอื่นเต็มหมดแล้ว แต่ถึงแกจะหลับในห้องเรียนแกก็ได้เกรดเออยู่แล้วปะ"
"นั่นสินะ แกก็ไม่ต่างหรอกน่า!"
"ฮ่า ๆ ไปกินข้าวกัน ไหวปะ"
"ไหว ๆ"
เมื่อนนนทีเห็นทอฝันพยายามลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล เขาจึงหันหลังแล้วย่อตัวลงอย่างรู้ใจ
"ขึ้นมา"
"มีแกเป็นเพื่อนนี่มันดีจริง ๆ เลย คิคิ"
ทอฝันโน้มตัวคล้องคอเพื่อนรักเอาไว้ ก่อนที่นนนทีจะประคองทอฝันขึ้นบนหลังแล้วยืนขึ้นอย่างชำนาญ
"ดีนะที่แกตัวเล็กนิดเดียว อยากกินอะไร"
"ไปกินต้มเลือดหมูกัน ฉันเห็นร้านนึงอยู่ข้างมออะ น่ากินมากเลย"
"เออ ๆ อยากกินอยู่พอดี"
"เอาเกาเหลาเลือดหมู 2 แล้วก็ข้าวสวยหนึ่งจานครับ"
"ได้จ้า ไปนั่งรอก่อนนะลูก"
"ครับ"
นนนทีตอบรับด้วยรอยยิ้มพร้อมกับแบกทอฝันเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าร้าน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่กลุ่มนักดนตรีสาวสวยเดินออกมาจากด้านในร้านพอดี
"ป้าแป๊ด! ทั้งหมดเท่าไหร่คะ"
หนึ่งในสาวสวยตะโกนถาม ในขณะที่คีตาก็มาหยุดอยู่ข้างพวกเธอพอดี นนนทีจึงรีบหันมามองเพื่อนรักทันที พร้อมกับที่ทอฝันพยายามนั่งเก็บอาการไม่ให้กรี๊ดออกมาเพราะกลัวว่ารุ่นพี่จะล่วงรู้ความลับที่เธอปิดบังเอาไว้
"อ้าวพี่คีย์ จะไปไหนกันเหรอครับ"
'อินนนี่!! จะทักทำไมเนี่ย!!'
"ไปซ้อมดนตรีน่ะ" คีตาตอบด้วยมาดหน้านิ่ง
"เฮ้ยพี่!!! ผมไปดูได้ไหมครับ ผมเป็นแฟนคลับตัวยงของพี่คริสเลย นะครับ" คีตาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนที่คริสจะหันมายิ้มให้อย่างไม่ถือตัว
'โอ้มายก็อต!! พี่คริสน่ารักโฮก!! แต่ก็น้อยกว่าพี่คีตาของฉันอยู่ดี คิคิ"
"เป็นแฟนคลับพี่เหรอคะ"
"ใช่ครับ! ขอผมไปดูพี่ ๆ ซ้อมได้ไหมครับ"
"ได้สิ กินเสร็จก็ตามไปแล้วกัน ห้องซ้อมเคมิวสิคนะ แจ้งเขาไปว่ามาดูพวกพี่ซ้อม เดี๋ยวเขาจะพาเข้าไปเอง"
คริสมือกีตาร์ริทึ่มตอบด้วยท่าทีที่สดใส พร้อมกับคล้องคอคีตาเอาไว้ ก่อนจะเดินออกจากร้านไปทั้งกลุ่ม นนนทีจึงหันมายักคิ้วให้เพื่อนรักด้วยความภาคภูมิใจ
"กรี๊ด!! ทำดีมากนนนี่เพื่อนรัก มื้อนี้ฉันเลี้ยง!!"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วคร้าบ!! วันนี้แกต้องเป็นเบ๊ฉันหนึ่งวัน!!"
"ได้เลยค่ะเจ้านาย แฮ่ ๆ"
ทอฝันแลบลิ้นออกมาทำท่าทางราวกับลูกหมาเชื่อง ๆ ที่เชื่อฟังคำสั่งของเจ้านาย ก่อนที่ทั้งสองจะลั่นเสียงหัวเราะออกมากันทั้งคู่
"สวัสดีครับ ผมมาดูวงเรดเปเปอร์ซ้อมครับ"
"วงเจ้เหรอ เดินเข้าไปเลยฮะ ห้องด้านในสุดฝั่งซ้าย ฝากเอาผ้าเย็นเข้าไปให้เจ้ด้วยนะครับ"
หนุ่มหน้าใสพูดพร้อมกับยื่นกระติกน้ำแข็งกระติกเล็ก ๆ ให้ ส่วนมืออีกข้างเล่นเกมโทรศัพท์มือถืออย่างเมามัน นนนทีจึงเอื้อมมือไปรับก่อนจะแบกทอฝันเดินไปยังห้องซ้อมดนตรีห้องด้านในสุดฝั่งซ้ายมือตามที่อีกคนบอก ภายในมีห้องซ้อมดนตรีทั้งหมด 4 ห้องเรียงติดกันสองฝั่งซ้ายขวา มีผนังและประตูเป็นกระจกสีดำที่สามารถส่องเข้าไปดูด้านในได้
"ขออนุญาตนะครับ"
"มาพอดีเลย!!"
เมื่อนนนทีเปิดประตูห้องซ้อมเข้ามา คริสก็รีบวิ่งมารับกระติกน้ำแข็งจากนนนทีทันทีก่อนจะเปิดกระติกแล้วหยิบผ้าเย็นออกมาแกะแล้วโยนให้กับคีตาที่กำลังนั่งตั้งสายกีตาร์ด้วยมาดหน้านิ่งเช่นทุกครั้ง ทอฝันกระโดดลงจากหลังเพื่อนรักพร้อมกับหัวใจที่เต้นโครมครามเมื่อได้อยู่ท่ามกลางศิลปินที่เธอคลั่งไคล้
'เหมือนกับฝันเลย ฮือ...เป็นบุญของทอฝันยิ่งนัก!!'
"ยังไม่เริ่มซ้อมกันเหรอครับ"
"รอพี่แตงโมน่ะ พี่เขาเรียนปี 4 แล้ว เลยไม่ค่อยว่างมาซ้อมเท่าไหร่" คริสตอบ
"ให้เพื่อนผมร้องให้ก่อนก็ได้นะครับ"
"เฮ้ย!! นนนี่!! ฉันไม่ร้องนะ!!"
"เอาน่า...แกร้องเพลงเรดเปเปอร์ได้ทุกเพลงไม่ใช่ไง!?"
"มาดูเราซ้อมทั้งที ก็ทำตัวให้มีประโยชน์หน่อยแล้วกัน" คีตาพูดด้วยท่าทีนิ่ง ๆ เช่นเดิม
"ไหน ๆ ขอฟังเสียงน้องหน่อยสิ ถ้าเสียงดี จะให้มาแทนพี่แตงโมเลย เพราะพวกเราก็จะรับสมัครนักร้องนำคนใหม่อยู่เหมือนกัน ไว้พี่แตงโมมาจะให้ช่วยพิจารณาอีกคน" คริสพูดด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น
"เอ่อ...ได้แค่ช่วยร้องตอนซ้อมนะคะ แต่ถ้าจะให้สมัครเข้าวงคงไม่ไหวค่ะ"
"ค่อยว่ากัน มา...เพลงแรก คิดถึงข้างเดียว ร้องได้ไหม" มือกลองเอ่ยถาม
"ร้องได้ค่ะ"
"โอเค พร้อมนะทุกคน"
แป็ก! แป็ก!! แป็ก!!
มือกลองเคาะไม้กลองให้จังหวะก่อนที่ทุกคนจะเริ่มเล่นเครื่องดนตรีของตนอย่างสบาย ๆ แม้จะเป็นเพลงร็อค แต่บรรยากาศในห้องซ้อมกลับไม่ได้หนักหน่วงอะไรมากนัก ทอฝันจึงหลับตาทำสมาธิพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึก ๆ มือทั้งสองวางบนไมค์ที่ตั้งอยู่บนขาตั้งไมค์หันหน้าเข้าหานักดนตรี ก่อนจะเปล่งเสียงอันไพเราะออกมา แล้วลืมตามองไปที่มือกีตาร์โซโล่ทำให้ดวงตาของทั้งสองจ้องมองประสานกัน จนคีตาถึงกับชะงัก
"เดี๋ยว ๆ คีย์!! มึงจะหยุดเล่นทำไมวะ!!?" มือกลองเอ็ดเสียงแข็ง
"โทษ ๆ ขอใหม่อีกรอบ"
แป็ก!! แป็ก!! แป็ก!!
เสียงเคาะไม้กลองให้จังหวะใหม่อีกครั้ง ก่อนนักดนตรีจะเริ่มเล่นเครื่องดนตรีของตน เมื่อถึงท่อนร้อง คีตาก็เล่นผิดจนมือเบสคว้าผ้าเย็นที่อยู่บนคอของเธอขว้างใส่คีตาทันที
"คีย์!! มึงเป็นอะไรของมึง!!!? สองรอบแล้วนะวันนี้ ปกติมึงไม่เคยเล่นผิดไม่ใช่หรือไง มึงเอาสติมาซ้อมด้วยไหมฮะ!!?"
"โอ๊ยขอโทษ! ปกติไม่เคยมีใครมาดูเราซ้อมนี่หว่า มันเกร็งอะ"
"เกร็งอะไรของมึง! น้องน้ำก็มานั่งเฝ้ามึงบ่อยไม่ใช่หรือไง แหม ๆ มึงเขินสาวก็บอกมาเถอะ"
คริสเอ่ยแซวสมาชิกของตนพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย จนทอฝันกับนนนทีหันมามองหน้ากันทันที
"เขินเชี่ยไรล่ะ!! ฝ้ายเอาใหม่ ครั้งนี้กูไม่ผิดแน่"
"เออ ๆ พร้อมนะ"
แป็ก! แป็ก! แป็ก!!
'น้องน้ำที่พี่คริสพูดถึงนี่คือใครกันนะ…'
