1 ปีก่อน
"ก่อนที่จะยกเวทีให้กับพี่ ๆ วงเรดเปเปอร์ ที่เป็นแขกรับเชิญพิเศษในวันนี้ จะมีใครช่วยหนูร้องเพลงปิดท้ายไหมน้า..." หญิงสาวตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อน จนบรรดานักเรียนชายหัวเกรียนต่างเคลิบเคลิ้ม เธอแต่งกายด้วยเสื้อคอกลมสีขาว กางเกงยีนส์ พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาว แม้จะเป็นการแต่งกายแบบธรรมดา แต่เพราะใบหน้าของหญิงสาวแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบาง ๆ ทำให้เธอสวยราวกับนางฟ้าตัวน้อย จนเธอสามารถสะกดคนดูได้ทั้งหมด เธอถือไมค์นั่งบนเก้าอี้ตัวสูง เคียงข้างมือกีตาร์สุดหล่อที่เป็นนักดนตรีประจำโรงเรียน ที่แต่งกายด้วยเสื้อคอกลมสีขาวคล้ายกันกับเธอ
"เพลงนี้มีชื่อว่า รักแรกพบ ใครร้องได้ ช่วยกันร้องด้วยนะคะ"
เสียงกีตาร์โปร่งเริ่มบรรเลงเป็นจังหวะช้า ๆ นักร้องก็โยกตัวไปตามเสียงเพลงพร้อมกับหลับตาเคลิ้ม ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำร้องออกมา จนสาวสวยมือกีตาร์โซโล่ที่อยู่หลังเวทีถึงกับหยุดชะงัก แล้วก้าวเดินไปหน้าเวทีอย่างอัตโนมัติราวกับถูกสะกด ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปเอาไว้
"รักแรกพบ แท้จริงเป็นอย่างไร เพราะเธอใช่หรือไม่...เปิดใจใครที่ฉันเป็น~"
จังหวะที่ทอฝันร้องท่อนฮุคของเพลงรักแรกพบนั้น เป็นจังหวะเดียวกับที่สายตาของทั้งคู่จับจ้องประสานกัน ทั้งสองราวกับตกอยู่ในภวังค์ที่มีสาวสวยสองคนสบตากันจนเหมือนบริเวณนั้นมีเพียงแค่พวกเธอสองคน หัวใจของคีตาเต้นรัวและแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันไม่ต่างจากภาพฝันเลยจริง ๆ ก่อนที่เพื่อนรักอย่างคริสจะวิ่งมาลากตัวเธอกลับไปหลังเวทีอีกครั้งเพื่อเตรียมตัวขึ้นแสดงต่อ จนสติของเธอคืนกลับมาในทันที
'อะไรกัน...นี่เหรอ...รักแรกพบที่เขาพูดกัน'
หัวใจของคีตายังคงเต้นแรง ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นแสดงต่อ แต่เพราะหญิงสาวตัวเล็กเมื่อสักครู่ ที่ร้องเพลงสะกดหัวใจเธอได้อย่างอยู่หมัดต่างหาก เมื่อเธอก้าวขึ้นไปบนเวที ทอฝันก็เดินลงบันไดอีกข้างไปเสียแล้ว เธอรู้สึกเสียดายลึก ๆ จึงได้แต่มองตามไปเท่านั้น
หลังจากที่การแสดงคอนเสิร์ตของงานโรงเรียนประจำจังหวัดแห่งหนึ่งได้จบลง คีตารีบวิ่งลงเวทีตามหาหญิงสาวตัวเล็กไปทั่วทั้งลานกิจกรรม แต่กลับได้พบเพียงแฟนคลับหน้าใหม่ที่เป็นเหล่านักเรียนหญิงชายที่กรูกันเข้ามาขอถ่ายรูปกับเธอเท่านั้น เธอจึงได้แต่เดินกลับมาที่หลังเวทีด้วยความผิดหวัง
"เป็นไง เจอน้องไหม?" สาวหล่อเอ่ยถามพลางเก็บไมค์ลอยส่วนตัวเข้ากระเป๋าพร้อมกับคนอื่น ๆ ที่เก็บเครื่องดนตรีของตนด้วยเช่นกัน
"ไม่เจอเลยพี่โม น้องคงกลับแล้วมั้ง เฮ้อ…"
"เอาน่ามึง โลกมันกลม เดี๋ยวมึงก็ได้เจอน้องอีก เชื่อกู" คริสพูดพลางเดินมาตบบ่าคีตาเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจเพื่อนรัก คีตาก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือก แล้วเดินไปเก็บกีตาร์ไฟฟ้าสีแดงเข้าไปในกระเป๋า
'อุตส่าห์ได้เจอคนที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้ แต่ก็ทำได้แค่ปล่อยเขาไป เฮ้อ…'
"เดี๋ยวพวกกูไปรออยู่รถนะ"
คริสพูดจบก็เดินสะพายกระเป๋ากีตาร์ออกไป พร้อมกับคนอื่น ๆ จึงเหลือเพียงแค่คีตาที่เก็บของอยู่ข้างหลังเวทีคนเดียวเท่านั้น
"พี่ครับ" เมื่อได้ยินเสียงเรียกอยู่ข้างหลัง คีตาจึงหันขวับทันที
"อ้าว น้องที่เล่นกีตาร์เมื่อกี้นี่"
"จำผมได้ด้วยเหรอครับ"
"จำได้สิ หล่อขนาดนี้ เล่นกีตาร์เก่งด้วยนะเรา"
"ขอบคุณนะครับ" หนุ่มหล่อผมรองทรงต่ำตอบด้วยท่าทีที่เขินอาย จนคีตาถึงกับมองคิ้วขมวด
"มีอะไรหรือเปล่า พี่จะกลับมอแล้วนะ"
"ผมชื่อเต้นะครับพี่…ผมขอเบอร์พี่ได้หรือเปล่าครับ ผมชอบพี่มากเลย ผมแพ้ผู้หญิงสวย ๆ ที่เล่นดนตรีอะ พี่โคตรมีเสน่ห์ อย่างน้อยเราก็เล่นกีตาร์เหมือนกัน ช่วยรับผมไปพิจารณาหน่อยได้ไหมครับ" เมื่อถูกหนุ่มหล่อสารภาพรักราวกับชำนาญเรื่องการจีบสาว คีตาถึงกับหน้าเหวอ
"หือ!? ชอบพี่เนี่ยนะ? เพื่อนพี่ที่เป็นมือกีตาร์อีกคนก็สวยนะคะ"
"พี่คนนั้นก็สวยครับ แต่เพื่อนผมจีบไปแล้ว ผมเลยจะมาจีบพี่ ผมชอบพี่จริง ๆ นะครับ"
"เอ่อ...ขอบคุณนะที่ชอบพี่ แต่พี่ต้องขอโทษด้วยนะ พอดีพี่ชอบผู้หญิงน่ะ"
"ชอบผู้หญิง!? พี่ชอบทอมเหรอครับ!?"
"เปล่าค่ะ...พี่เป็นเลสเบี้ยน พี่ชอบสาว ๆ น่ารัก ๆ หวังว่าจะเข้าใจนะคะ"
"มะ...ไม่คิดจะลองคุยกับผมดูก่อนเหรอครับ พี่อาจจะชอบผมก็ได้ ผมดูแลแล้วก็เอาใจเก่งมากเลยนะครับ แล้วผมก็เป็นเดือนโรงเรียนด้วย"
"น้องน่ะหน้าตาดี แล้วก็มีความสามารถมากนะ เก็บใจไว้ให้คนที่เขาชื่นชอบในตัวน้องดีกว่านะคะ" คีตาพูดด้วยรอยยิ้มเพื่อเป็นการรักษาน้ำใจ ก่อนจะสะพายกระเป๋ากีตาร์เพื่อที่จะเดินทางกลับ ทว่าหนุ่มหล่อยังคงตื๊อไม่เลิกด้วยการคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"พี่ครับ!! ผมจริงจังนะพี่ ผมชอบพี่มากจริง ๆ ผมว่านะ...ถ้าพี่ได้ลองมีอะไรกับผู้ชาย พี่ต้องเปลี่ยนใจมาชอบผู้ชายได้แน่"
"น้องอย่าไปพูดแบบนี้กับใครที่เขาชอบผู้หญิงแบบพี่นะ มันแสดงถึงการเหยียดน่ะ ชอบผู้หญิงก็คือชอบผู้หญิงค่ะ มันเปลี่ยนกันไม่ได้หรอก พี่ขอตัวนะ พี่ต้องกลับมอ"
"เดี๋ยวพี่!! ไม่ลองแล้วจะรู้ได้ไงว่าเปลี่ยนไม่ได้ สาว ๆ ที่ได้ลองก็ติดใจผมกันทั้งนั้น นะพี่นะ...ให้เบอร์ผมเถอะ"
"เฮ้ย!! พูดดีด้วยแล้วไม่เข้าใจเหรอฮะ!!? ไม่ต้องมาเสนอตัว อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะง่ายสิวะ!! พี่ชอบผู้หญิง!! พี่เป็นเลสคิง ที่ชอบเอาผู้หญิงอะ เข้าใจปะ!!?" คีตาตวาดกลับอย่างหัวเสีย เมื่อหนุ่มหล่อได้ยินคำตอบของเธอถึงกับช็อก คีตาจึงถอนหายใจเฮือก แล้วรีบเดินออกไปทันที
"พี่เขาเป็นเลสคิงเหรอเนี่ย!!" เมื่อทอฝันเดินกลับมาที่หลังเวทีเพราะลืมกระเป๋านักเรียนเอาไว้ เธอถึงกับชะงักอยู่หลังม่านกั้น เมื่อได้ยินหนุ่มหล่อกำลังขอเบอร์มือกีตาร์สาวสวยที่เธอชื่นชอบ เธอจึงแอบดูทั้งสอง ก่อนที่เธอจะดวงตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินคำตอบปฏิเสธ นนนทีที่เดิมตามมาทีหลังก็ถึงกับอึ้งกับคำตอบเช่นกัน
"นนนี่!!! แกได้ยินแบบที่ฉันได้ยินใช่ไหม!!?"
"เออ...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่คีย์จะเป็นเลสเบี้ยน"
"อ๊าย!!! นี่มันพรหมลิขิตชัด ๆ ที่วันนี้ฉันได้เจอพี่เขา โอ๊ย…แค่เห็นหน้าครั้งแรก พี่เขาก็ขโมยหัวใจฉันไปแล้วนนนี่!!!"
"อ่าจ้า!! ก็ถวายตัวเป็นแฟนคลับพี่เขาซะสิ"
"แน่นอน!!!"
"เฮ้อ...วันนี้ก็ไม่เจอ" คีตาพูดพลางถอนหายใจเฮือกในขณะที่นั่งอยู่บนรถกระบะสี่ประตู โดยมีแตงโมเป็นคนขับ คริสนั่งข้างหน้า คีตา ฝ้าย และพู่กันนั่งข้างหลัง ซึ่งพวกเธอกำลังเดินทางกลับจากการไปเล่นดนตรีที่ร้านประจำในคืนวันศุกร์
"นี่มึงไปดักรอน้องที่หน้าโรงเรียนมาเกือบเดือนแล้วนะ แม้แต่ชื่อมึงก็ยังไม่รู้ ทำไมมึงเป็นคนไม่มีบุญแบบนี้วะคีย์ ฮ่า ๆ" คริสเอ่ยแซวพลางหัวเราะเยาะเพื่อนรักที่ไปดักรอหญิงสาวตัวเล็กมาหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้พบสักครั้ง
"มึงเลิกไปรอที่หน้าโรงเรียนสักทีเถอะ ถ้ามันจะเจอ มันเจอนานแล้ว เดี๋ยวก็เจอไอ้เด็กนั่นตามตื๊ออีก" แตงโมพูด
"เฮ้อ...อยู่ร้านพี่เอ็มก็ไม่เจอ หรือน้องไม่ใช่แฟนคลับวงเรานะ"
"โอ๊ยคีย์!! น้องยังเรียนอยู่ จะให้ไปร้านเหล้าได้ไงวะ มึงนี่!!" พู่กันพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาผลักศีรษะคีตาจนเธอถึงกับหน้าทิ่ม
"โอ๊ยพู่กัน!!"
"ฉลาดน้อยอีกละเพื่อนกู"
"แล้วทำไงกูจะได้เจอวะ โอ๊ย!! อยากเจอใจจะขาดแล้ว!!"
"มึงก็ลองโพสต์ในกลุ่มเรดเปเปอร์เอฟซี หรือไม่ก็ด้อมคีย์สูงของมึงดูสิ เผื่อมีคนรู้จักน้อง จะได้ช่วยตามหา ดีไม่ดีน้องอาจจะอยู่ในกลุ่มด้วยก็ได้นะ" พู่กันเสนอแนวทาง
"เรดเปเปอร์เอฟซีน่ะตัดออกไปได้เลย คนโพสต์จีบกันในกลุ่มแทบทุกนาที โพสต์มึงไม่มีความหมายหรอก มึงต้องสร้างมาอีกกลุ่ม แล้วดึงพวกแฟนคลับตัวยงของมึงเข้าไป เอาคนที่รักและซัพพอร์ตมึงนะ เขาจะได้ช่วยซัพพอร์ตเรื่องมึงกับน้องด้วย"
"แหม...ฉลาดเชียวนะมึงเรื่องคนอื่นเนี่ยฝ้าย!! ทีเรื่องตัวเองทำไมให้กูช่วยฮะ!!?"
"โธ่พี่แตงโม...คนเรามันก็โง่เรื่องตัวเองกันทั้งนั้นแหละ ใช่ไหมจ๊ะที่รัก" ฝ้ายพูดก่อนจะหันไปหอมแก้มแฟนสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทุกคนบนรถถึงกับเบ้ปากทันที
"อย่าหวานกันให้มาก สงสัยคีย์มันบ้าง ฮ่า ๆ รีบ ๆ ไปสร้างกลุ่มแล้วก็ตามหาน้องได้ละ กูเห็นมึงหงอยเหมือนหมาแบบนี้กูก็สงสาร"
"วันนี้แหละพี่โม กลับถึงหอคีย์ไปสร้างเลย คีย์ไม่ยอมแพ้หรอก!!"
"ให้มันได้แบบนี้สิวะคีย์น้องรัก!!"
Keeta Keerati > ด้อมคีย์เล็ก
สวัสดีค่ะ ขอแจ้งกับทุกคนตรงนี้เลยนะคะ คีย์สร้างกลุ่มนี้ขึ้นมา เพื่อที่จะตามหาน้องผู้หญิงคนหนึ่ง คีย์ขอตั้งชื่อว่าน้องตัวเล็กแล้วกันนะคะ ซึ่งด้อมคีย์เล็ก คือชื่อคีย์กับชื่อน้องรวมกันนั่นเอง ใครพอจะรู้จักน้องตัวเล็กบ้างคะ คีย์ตกหลุมรักน้องตอนที่ไปเล่นดนตรีที่โรงเรียนของน้อง ตอนนั้นน้องร้องเพลงรักแรกพบค่ะ ซึ่งคีย์เข้าใจความหมายเพลงนี้อย่างสุดซึ้งก็เพราะเค้าเลย ช่วยทีนะคะทุกคน คีย์อยากเจอน้องมากจริง ๆ
*รูปภาพทอฝันที่กำลังนั่งร้องเพลงอยู่บนเวที*
"อืม...ขอให้เจอทีเถอะ"
คีตาพูดพลางกำโทรศัพท์มือถือแน่น เธอคาดหวังในการตามหาหญิงสาวตัวเล็ก โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า คนที่กำลังตามหานั้น ได้แฝงตัวอยู่ในกลุ่ม เรดเปเปอร์เอฟซี และ ด้อมคีย์สูงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
"เชี่ย...ไอ้คีย์แต่งเพลงรักเหรอวะเนี่ย!!" แตงโมพูดในขณะที่ฟังเพลงใหม่ที่ร้องและแต่งโดยมือกีตาร์โซโล่ ที่เป็นเพลงรักเนื้อหากินใจ จนคนอื่น ๆ ถึงกับอึ้ง เพราะคนอย่างคีตานั้นไม่เคยเชื่อในความรัก และวงเรดเปเปอร์ก็ไม่เคยมีเพลงรักมาก่อน จึงไม่แปลกที่สมาชิกในวงไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือเรื่องจริง
"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนไม่เคยศรัทธากับความรักแบบมึงจะแต่งเพลงรักได้ดีขนาดนี้" แม้แต่เพื่อนรักอย่างคริสยังเหลือเชื่อ
"ชื่อเพลงว่าอะไรคีย์" พู่กันถาม
"ตอนนี้ยังไม่มีชื่อเพลง จนกว่าจะรู้จักชื่อน้อง กูจะเอาชื่อน้องมาตั้ง"
"โอ้โห!! พี่คีย์ของน้องคริสโรแมนติกสุด ๆ เลยค่ะ"
"ลองซ้อมเพลงนี้กัน เพลงรักเพลงแรกของเรดเปเปอร์!!"
ตกดึกคืนนั้น
Minmin Minnie > ด้อมคีย์เล็ก
พอดีน้องสาวที่เรียนโรงเรียนเดียวกันกับน้องถ่ายรูปมาให้ น้องชื่อฝัน ชื่อจริงชื่อทอฝัน มิ่งเมืองเหนือ เป็นนักร้องประจำโรงเรียน มีแฟนไหมอันนี้ไม่แน่ใจค่ะ แต่น้องไปไหนมาไหนกับผู้ชายในรูปตลอด
ปล. 2 คนนี้อาจจะเป็นเพื่อนกันนะพี่คีย์ อย่าคิดมากนะคะ
*รูปแอบถ่ายทอฝันขี่หลังนนนทีแบบหันข้าง*
คอมเมนท์ที่ 1 > หือ!! ขี่หลังกันขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อนแล้วล่ะ
คอมเมนท์ที่ 2 > ม่ายน้าาา พี่คีย์อย่าคิดมากนะ อาจจะไม่ใช่ก็ได้
คอมเมนท์ที่ 3 > ไปสืบต่อทีค่ะ ว่าผู้ชายในรูปใช่แฟนน้องหรือเปล่า ฮือ ๆ ทำไมรู้สึกเจ็บแทนพี่คีย์อะ
คอมเมนท์ที่ 4 > ไม่เคยตามหาเลสบุ๊กใครยากขนาดนี้มาก่อน ขนาดรู้ชื่อแล้วยังหาไม่เจอเลย ตามสืบต่อไปค่ะ!!
Keeta Keerati > ขอบคุณทุกคนที่ช่วยตามหาน้องนะคะ ถ้าน้องมีแฟนอยู่แล้ว เราก็ต้องยินดีกับน้องค่ะ หลังจากนี้ไม่ต้องตามหาน้องแล้วนะคะ
คีตาพิมพ์ข้อความตอบกลับไปด้วยความผิดหวัง ก่อนจะกดปิดแอปพลิเคชันแล้วนั่งก้มหน้าโดยใช้มือปิดหน้าเอาไว้
"ให้ตายสิ...พอมีความรักก็อกหักเลยเหรอวะ…"
หลายเดือนผ่านไป
"ทำไมวันนี้คนเต็มร้านเลยวะ"
คริสพูดพลางชะโงกหน้าไปดูรอบ ๆ ร้าน วันนี้ดูเหมือนกับว่าลูกค้าจะแน่นร้านผิดปกติ
"วันนี้เด็กสอบวันสุดท้ายแล้วไง คงมาฉลองล่ะมั้ง" สาวสวยเจ้าของร้านตอบ
"พี่เอ็ม วันนี้เปิดโต๊ะวีไอพีให้หน่อยดิ โมจะเลี้ยงพวกนี้มัน"
"เสียใจ วันนี้โต๊ะเต็มจ้ะ พวกแกไปนั่งอยู่โต๊ะนักดนตรีเหมือนเดิมนั่นแหละ ทำไมไม่รู้จักจองโต๊ะก่อนล่ะ"
"ให้ตายสิ!! ร้านนี้เคยโต๊ะเต็มที่ไหนล่ะ"
"อ้าวไอ้แตงโม!! แกนี่วอนตีนจริง ๆ" เมื่อสาวสวยเจ้าของร้านยกมือขึ้นทำท่าจะตบ แตงโมจึงรีบเอื้อมมือไปจับข้อมือห้ามไว้ทันที
"ฮ่า ๆ แซวเล่นน่า!!"
"ฮ่า ๆ เดี๋ยวหักค่าแรงแล้วจะหัวเราะไม่ออก แล้วไอ้คีย์มันเป็นอะไรของมันเนี่ย นั่งหงอยเป็นหมาหลายวันแล้วนะ ว่าจะไม่ยุ่งก็อดเผือกไม่ได้" สาวสวยถามพลางหันไปมองคีตาที่เอาแต่นั่งเท้าคางและถอนหายใจเฮือกยาว ๆ อยู่ข้างเวที สมาชิกวงคนอื่น ๆ จึงทั้งยิ้มและหัวเราะที่เห็นท่าทีของเธอ
"ฮ่า ๆ มันคิดถึงสาวน่ะค่ะพี่เอ็ม เฉามาเกือบปีแล้ว" พู่กันตอบ
"สาว? สาวไหน มีสาวแล้วเหรอ ไม่เห็นเคยพามาที่ร้านเลย"
"ก็เพราะไม่มีน่ะสิพี่เอ็ม ตอนตามหาเขาอย่างกับงมเข็มในมหาสมุทร พอมาเจอเขาดันมีแฟนแล้ว เฮ้อ..."
"ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย! ฉันละสงสาร เอาน่า วันนี้ขอให้ได้สาวกลับไปแล้วกันนะคีย์" สาวสวยพูดพลางตบบ่าให้กำลังใจ คีตาก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกอีกครั้ง ก่อนจะเปิดกระเป๋ากีตาร์ออกมาตั้งสายกีตาร์อย่างเลื่อนลอย
"คีย์!!! ไอ้คีย์!!!" เมื่อฝ้ายวิ่งเข้ามาด้วยท่าทีที่ตื่นตระหนก ทำเอาสมาชิกวงทุกคนหันขวับทันที
"อะไรของมึงฝ้าย!!" แตงโมตวาดกลับ
"คีย์!!! วันนี้เด็กมึงมา!!!"
"เด็กไหนวะ"
"เชี่ยคีย์!!! น้องฝันมึงไง!!"
"ฮะ!!? จริงเหรอวะ!!?" เมื่อได้ยินเช่นนั้น คีตาถึงกับลุกขึ้นพรวดทันที
"นั่งอยู่คนเดียวน่ะ เห็นไหม" ฝ้ายพูดพลางชี้นิ้วไปยังหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งดื่มอยู่คนเดียว ทำเอาคีตายิ้มออกมาด้วยความดีใจ ราวกับลืมเรื่องราวที่เคยผิดหวังมาทั้งหมด
"คีย์โอกาสของมึงมาถึงแล้ว!! น้องต้องอกหักแล้วมากินเหล้าย้อมใจคนเดียวแน่ ๆ"
ตอนนี้คีตารู้สึกมีความหวังขึ้นมา มันไม่ต่างกับเห็นแสงรำไรที่ปลายอุโมงค์ การรอคอยของเธอคงสิ้นสุดลงแล้ว ในที่สุดมันก็จะถึงคิวของเธอบ้างแล้ว แต่ทว่าในขณะที่เธอกำลังจะรีบวิ่งไปหาหญิงสาวที่นั่งอยู่คนเดียวนั้น สาวสวยเจ้าของร้านก็คว้าเสื้อเธอเอาไว้ทันที
"ใจเย็นจ้า!! งานจ้างาน!! ติดสาวแล้วไม่ทำงาน พี่หักเงินให้หมดเลยนะ!! ขึ้นไปเตรียมตัวได้แล้ว!!"
"พี่เอ็ม!! คีย์ขอไปแป๊บเดียวนะคะ!"
"ไปได้นะ แต่วันนี้พี่หักเงินทุกคน"
"ไอ้คีย์!! มึงฮึบไว้ก่อน!! เล่นเสร็จค่อยไปหาน้อง น้องไม่รีบไปไหนหรอก!!" คริสรีบคว้าคอเสื้อเพื่อนรักแล้วเขย่าเรียกสติทันทีเมื่อได้ยินเจ้าของร้านขู่เอาไว้ คีตาจึงได้แต่ถอนหายใจเฮือกและผงกศีรษะกลับไป ก่อนที่คนอื่น ๆ จะถือเครื่องดนตรีของตนขึ้นไปบนเวที เธอจึงเดินตามขึ้นไปด้วย
ตุ๊บ!!
เมื่อไมค์ลอยส่วนตัวที่หลุดจากมือนักร้องนำตกกระทบกับพื้นจนเสียงสะท้อนก้องไปทั่วทั้งร้าน ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักราวกับกดสต็อป พร้อมกับที่ทุกคนในบริเวณนั้นรวมถึงนักดนตรียืนอ้าปากค้าง เมื่อเห็นสาวสวยแฟนคลับคนหนึ่ง คว้าคอเสื้อของมือกีตาร์โซโล่ดึงลงมาประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันแบบแนบแน่น ซึ่งแม้แต่เจ้าตัวก็ถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำคีตาเสียอาการอย่างหนักจึงวิ่งพรวดไปหลังเวทีอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่นนนทีอุ้มทอฝันออกจากร้านไปพอดี ทำให้ต้องคลาดกันอีกครั้ง
"ไอ้คีย์!!! มึงวิ่งมาหลังเวทีทำซากอะไร ทำไมมึงไม่ตามน้องไปวะ!?" เมื่อแตงโมเรียกสติ คีตาถึงกับชะงัก
"เฮ้ย!! วิ่งมาทำไมวะเนี่ย!! โอ๊ย!! พี่โมน้องไปยัง!!?"
"กลับไปแล้ว!!"
"บ้าเอ๊ย!!!" เมื่อพูดจบ คีตาก็รีบวิ่งออกไปที่หน้าร้านทันทีเพื่อหวังจะตามหาหญิงสาวที่ทั้งขโมยจูบและขโมยหัวใจเธอไปได้ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า และเหล่าแฟนคลับคนอื่น ๆ ที่กรูเข้ามาหาเธอเท่านั้น
'ที่น้องจูบเรา...แสดงว่าผู้ชายคนที่ยืนถ่ายวิดีโอไม่ใช่แฟนน้องแน่ ๆ งั้นเราก็มีสิทธิ์ที่จะจีบน้องสินะ แต่ทำยังไงจะได้เจออีกเนี่ย ให้ตายสิ!!'
'มะ...ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าพี่คีตาที่ฉันคลั่งไคล้มานาน แอบรักฉันมาตลอดเลยเหรอเนี่ย!!' ทอฝันคิดในใจ
หลังจากที่คีตาอาบน้ำอาบท่าและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในอดีตให้ทอฝันฟัง เส้นทางของการตามหาและรอคอยของเธอมันยาวนานนับปี กว่าวันนี้จะมาถึงมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริง ๆ เมื่อได้ยินเรื่องทั้งหมดจากปากคีตาเอง ทำเอาทอฝันทำตัวไม่ถูก ทั้งดีใจ ทั้งเขิน ทั้งอึ้ง จนได้แต่นั่งจิกหมอนอยู่บนเตียงเท่านั้น
"อย่าบอกนะคะว่าพี่คีตารู้อยู่แล้วว่าหนูคือคนที่จูบพี่ตอนอยู่ร้านเอ็มเลคน่ะ"
"ใช่ค่ะ ทุกคนในวงก็รู้"
"เฮ้ย!!! นี่หนูไม่ได้แต่งหน้าพี่คีตาก็จำได้เหรอคะ!!?"
"ทำไมพี่จะจำคนที่ขโมยหัวใจกับคนที่ขโมยจูบพี่ไม่ได้ล่ะคะ ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มและได้ยินเสียงของหนูพี่ยิ่งมั่นใจ"
"ฮือ...พี่คีตาอ่า…หนูอุตส่าห์คิดว่าตัวเองเนียนแล้วนะเนี่ย เฮ้อ...น่าอายที่สุดเลย"
"แล้วที่เราได้เป็นรูมเมทกันมันก็เพราะพี่เอง"
"ฮะ!!? จริงเหรอคะ!? พี่ทำยังไงอะ"
"พรหมลิขิตชักพาให้หนูมาอยู่หอนี้มั้ง พี่เห็นชื่อหนู พี่ก็เลยขอร้องให้แม่ช่วยพูดให้ กว่าแม่จะยอม พี่กอดขาอ้อนวอนแทบตาย"
"ถึงว่าล่ะ!! ทำไมไม่เห็นว่าห้องไหนจะมีรูมเมทอย่างที่แม่พี่บอกเลย พี่นี่แผนสูงจริง ๆ"
"ฮ่า ๆ แต่หนูก็ยอมให้พี่อยู่นี่นา พี่รู้แต่แรกแล้วว่าหนูเป็นแฟนคลับพี่ พี่เลยพยายามอ่อยหนูทุกวันเลยนะรู้ไหม"
"โอ๊ยพี่คีตา!! พี่ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย พี่ทำหนูเกือบหัวใจวายตายทุกวันเลยนะ ฮึ่ย!!"
"ฮ่า ๆ แล้วหนูล่ะคะ คิดยังไงกับพี่"
"โธ่...ให้อยู่ด้วยขนาดนี้แล้วยังจะถามอีกเหรอคะ"
"ก็พี่อยากได้ยินจากปากหนูนี่นา บอกพี่หน่อยได้ไหมคะ ว่าหนูคิดยังไง"
"เอ่อ...ความจริง...ที่หนูบอกว่ามีเรื่องจะบอกพี่คีตา ก็เรื่องนี้นั่นแหละค่ะ...หนู…เอ่อ...หนู...ก็ชอบพี่มานานแล้วเหมือนกันค่ะ"
"จริงเหรอคะ แล้วทำไมหนูไม่บอกพี่แต่แรกล่ะคะ"
"ก็พี่คีตาบอกหนูเองนี่คะว่าไม่อยากอยู่ห้องเดียวกับคนที่เป็นแฟนคลับ หนูจะกล้าบอกพี่ได้ไงล่ะคะ"
"หนูก็เลยปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบพี่เหรอคะ"
"ใช่ค่ะ ความจริงหนูก็เป็นเลสเบี้ยนด้วย"
"โอ้โห!! ทำไมใจร้ายกับพี่แบบนี้...ถ้าพี่รู้ว่าหนูชอบพี่ตั้งแต่แรก พี่คงจีบหนูไปแล้ว หนูรู้ไหมว่าหนูทำพี่บอบช้ำจนแต่งเพลงรักไม่ได้อีกเลยนะ"
"หนูเปล่าทำซะหน่อย พี่คีตาเข้าใจผิดเองต่างหาก ถ้าพี่ถามหนูตั้งแต่แรก ป่านนี้เราคงเป็นแฟนกันไปแล้ว"
"งั้นเราก็เป็นแฟนกันตอนนี้เลยสิคะ" เมื่อทอฝันได้ยินเช่นนั้น เธอถึงกับเขินจนตัวบิดเป็นเกลียวแถมยังขย้ำปลอกหมอนแล้วขยี้ราวกับกำลังซักผ้า ทำเอาคีตาที่นั่งอยู่ต่อหน้าเธอหัวเราะและอมยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู
"เลิกเป็นแฟนคลับพี่ แล้วมาเป็นแฟนจริง ๆ ของพี่ดีกว่านะคะ"
"พี่คีตาบ้า!! หนูอะ...อยากเป็นแฟนพี่มาตั้งนานแล้วค่ะ"
"งั้น...เราเป็นแฟนกันนะ"
"ตกลงค่า!!!"
"ฮ่า ๆ น้องฝัน...เป็นแฟนกันแล้วนะ"
คีตาพูดพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ทอฝันก็ได้แต่อมยิ้มและจับผมตัวเองม้วนไปมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ เพราะเธอเสียอาการอย่างหนัก จนปลอกหมอนที่ขย้ำเมื่อสักครู่แทบขาด
"น้องฝันคะ"
"คะ"
"คืนนี้เรดเปเปอร์มีเล่นดนตรีที่ร้านเอ็มเลค เราไปด้วยกันนะคะ"
"หนูต้องไปในฐานะอะไรคะ"
"ฐานะแฟนพี่ไงคะ"
"มะ…ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นค่ะ พี่คีตาอะ...หนูหมายถึงว่า ไปในฐานะแฟนคลับ หรือฐานะนักร้องนำคนใหม่ของเรดเปเปอร์คะ"
"ไปในฐานะนักร้องนำคนใหม่ กับ...ฐานะแฟนครับ"
"อ๊อย...พี่คีตาอะ พอก่อนค่ะ เลิกพูดอะไรแบบนี้สักที หนูเขินจนไปไม่เป็นแล้วนะ แต่ว่าหนูขอไปนั่งดูก่อนได้ไหมคะ ถือเป็นการเก็บข้อมูล ครั้งหน้าหนูค่อยขึ้นไปร้องกับพี่ ๆ"
"อืม...มันก็ขึ้นอยู่กับพี่แตงโมล่ะนะ ถึงตอนนี้พี่จะเป็นหัวหน้าวงแล้ว แต่ก็ต้องให้เกียรติพี่แตงโมอยู่ ไว้พี่จะบอกให้นะคะว่าหนูยังไม่อยากขึ้นไปร้องเพลง"
"ขอบคุณนะคะ"
"น้องฝันคะ"
"คะ?"
"เราเป็นแฟนกันแล้ว...แบบนี้...พี่ขอจูบตอนที่หนูมีสติบ้างได้ไหม"
"คะ!?"
"หนูจูบพี่ตอนเมาสองครั้งแล้วนะ...ครั้งนี้...พี่ขอเถอะ…"
"ดะ...เดี๋ยวค่ะพี่คีตา!! หนูเขิน..."
"ไม่ต้องเขินแล้ว...หนูจูบพี่สองครั้งแล้ว ถึงตาพี่จูบหนูบ้างนะคะตัวเล็กของพี่..."
เมื่อพูดจบ คีตาเอื้อมมือมาประคองใบหน้าทอฝันที่เขินจนตัวแข็งเป็นหิน ก่อนจะอ่อนระทวยลงเมื่อคีตาโน้มตัวเข้ามาประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างอ่อนโยน
'กรี๊ด!!! ทอฝันได้นิพพานเป็นที่เรียบร้อยแล้วค่า!!!'
