UR Love Song | เธอคือเพลงรัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)

UR Love Song | เธอคือเพลงรัก (เร็ว ๆ นี้ที่ readAwrite)
ตอนที่ 15 กุญแจ

จิ๊บ ๆ ๆ
เสียงนกนานาพันธุ์ที่ส่งเสียงร้องเมื่อดวงอาทิตย์ได้ทำหน้าที่ในเช้าวันใหม่แล้ว เสียงเครื่องปรับอากาศก็ยังคงทำงานควบคู่กับเสียงของเข็มนาฬิกาที่กำลังเดินอย่างขยันขันแข็ง สาวสวยร่างสูงโปร่งนอนมองหญิงสาวอีกคนที่ยังคงนอนหลับตาพริ้มภายใต้ผ้าห่มผืนหนา ก่อนเธอจะเอื้อมมือลูบศีรษะคนที่ยังคงอยู่ในห้วงนิทราอย่างแผ่วเบา พลางกับอมยิ้ม
"หนูคะ ตื่นได้แล้ว"
เสียงเอ่ยเรียกไม่ได้ช่วยให้อีกคนตื่นแต่อย่างใด คนตัวเล็กยังคงหลับปุ๋ยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเพราะบทเพลงรักที่ได้บรรเลงร่วมกันในคืนก่อนนั้นดูดเรี่ยวแรงที่มีไปจนหมด ค่ำคืนที่ผ่านมามันช่างเร่าร้อนและแสนมีความสุข คีตาจึงก้มลงประทับรอยจูบบนหน้าผากอย่างนึกเอ็นดู และพรมจูบไล่ไปทั่วใบหน้าเนียนช้า ๆ จนเจ้าตัวงัวเงียลืมตาขึ้นมา
"อือ…พี่คีตา..."
“ตื่นได้แล้ว”
“ขอนอนต่ออีกหน่อยได้ไหมคะ”
“ลุกมากินข้าวก่อนนะ พี่ลงไปทำให้แต่เช้าเลย”
"หนูลุกไม่ไหว ฮือ…"
เมื่อได้ยินเช่นนั้น คีตาจึงอมยิ้มออกมาแล้วช่วยประคองร่างเล็กที่ไร้เรี่ยวแรงให้นั่งเอนพิงหัวเตียงเอาไว้ พร้อมกับลูบศีรษะอย่างแผ่วเบาอีกครั้ง ทอฝันก็ได้แต่นั่งนิ่งเพราะแม้แต่เรี่ยวแรงจะดึงผ้าห่มมาปิดเรือนร่างเปลือยเปล่าของตนยังไม่มี โชคยังดีที่คีตาช่วยดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวให้
"เพลียเหรอคะ"
"ค่ะ...ระบมไปทั้งตัวเลย"
"ขอโทษนะคะที่พี่หนักไปหน่อย ครั้งหน้าพี่จะอ่อนโยนกับหนูมากกว่านี้นะ" คนตัวเล็กทำหน้ายู่กลับมา ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้รับความรักจากมือกีตาร์สาวสวยผู้นี้หนักเสียจนหมดแรง
"เดี๋ยวพี่พาไปแปรงฟันนะคะ"
เมื่อร่างเปลือยเปล่าถูกช้อนขึ้นด้วยสองแขนเรียว รอยยิ้มจึงเผยออกมาแบบเขิน ๆ ก่อนร่างของเธอจะถูกวางลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างทะนุถนอม คีตาจึงเดินไปบีบยาสีฟันมาคอยบริการแฟนสาวอย่างดี โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องทำอะไรเองสักอย่าง นอกจากนั่งอ้าปากให้อีกคนแปรงฟันให้เท่านั้น
"เรียกพี่คีตาซิ"
"พี่คีตา..."
"หืม...ปากหอมแล้ว"
"ทำไมพี่ดูแลหนูดีจัง"
"ก็เพราะพี่รักหนูนี่คะ"
"ขอบคุณนะคะ แล้วพี่คีตาลงไปทำอะไรให้หนูกินแต่เช้าคะ"
"ข้าวผัดหมูค่ะ"
ข้าวผัดหมูที่ว่า คืออาหารแช่แข็งที่คีตาซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อที่เธอซื้อตุนเอาไว้ในตู้เย็นนั่นเอง ทอฝันจึงอมยิ้มออกมาเล็กน้อยพลางกับส่ายศีรษะที่ถูกเอาใจด้วยวิธีการง่าย ๆ แต่ก็ทำให้รู้สึกดีได้
"หนูไม่มีแรงเลย พี่ป้อนหนูหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ ถึงไม่บอก พี่ก็จะป้อนหนูอยู่ดี"
สาวสวยร่างสูงโปร่งเดินไปถือกล่องข้าวกลับมาหาพร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มร่างคนตัวเล็กเอาไว้ ทอฝันได้แต่นั่งมองด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอม ก่อนจะอ้าปากกินข้าวผัดหมูฝีมือการอุ่นด้วยไมโครเวฟของแฟนสาว ที่ทำได้ดีจนได้กลิ่นไหม้อ่อน ๆ ช่างน่าภูมิใจยิ่งนัก...
"ครั้งหน้าไม่ต้องลงไปเวฟข้าวให้หนูนะคะ เดี๋ยวหนูลงไปเวฟเอง หรือไม่ก็ให้แม่พี่เวฟให้ก็ได้"
"ทำไมคะ"
"ข้าวไหม้ค่ะ"
"ฮะ!? จริงเหรอคะ"
"ลองชิมดูสิคะ"
คีตาตักข้าวขึ้นมาชิม ก่อนจะยิ้มแหย่ ๆ กลับมา ด้วยท่าทีที่เขินอาย
"แฮะ ๆ มัวแต่คิดถึงหนู เลยกดไฟเกินมั้ง"
"ปากหวานจริง ๆ พี่หลงหนูแล้วล่ะสิ"
"ใช่ หลงจนอยากจะกินลงไปทั้งตัวเลย"
"พี่คีตาหิวไหมคะ"
"หิวค่ะ อยากกินเยลลี่"
ทันทีที่ร่างคนตัวสูงโน้มตัวลงมา มือเล็กก็รีบเอื้อมมือปิดปากเอาไว้อย่างรวดเร็ว เพราะเพลงรักที่บรรเลงในคืนที่ผ่านมาทำเธอไม่เหลือเรี่ยวแรงจะทำอะไรแล้ว
"ปิดปากทำไมคะ เอามือออก"
"อือ!"
แม้ทอฝันจะส่ายศีรษะปฏิเสธอย่างไร ใช่ว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างคีตาจะยอม เธออุ้มร่างเล็กไปทิ้งลงบนเตียงทันที ก่อนจะกระชากผ้าเช็ดตัวออก พร้อมกับจับขาที่กำลังจะถีบเอาไว้แน่น
"อย่าดื้อค่ะ พี่อยากกินเยลลี่"
"พี่คีย์! เมื่อคืนพี่ยังไม่พอใจเหรอคะ!?"
"มันเป็นส่วนของเมื่อคืน วันนี้มันคนละส่วนกัน"
"พี่คีย์ หนูไม่มีแรงแล้ว ฮือ ๆ ขอหนูพักก่อนนะคะ เช้ามาพี่ก็จะกินหนูต่อเลยเหรอ"
"หนูคืออาหารเช้าของพี่"
"พี่คีย์บ้า...คนหื่น"
"ฮ่า ๆ พี่ชอบหนูเรียกแบบนี้จัง เรียกคีย์เหมาะที่จะเป็นสามีหนูมากกว่าคีตาอีก"
"หนูจะเรียกคีตา"
"เรียกคีย์ไม่ได้เหรอ"
"งอแงทำไมคะ จะเรียกคีตาหรือคีย์ก็คือคนเดียวกันอยู่ดีนั่นแหละ"
"แต่พี่ชอบที่หนูเรียกคีย์นี่นา คีย์ที่แปลว่ากุญแจ พี่จะล็อกห้องหัวใจของหนูทุกห้อง ไม่ให้ใครเข้าไปได้แม้แต่คนเดียว"
"ขังตัวเองไว้ข้างในนั้นด้วยนะคะ หนูไม่ยอมให้พี่ออกไปไหนทั้งนั้น"
"ต่อให้ไม่ขังพี่ก็ไปไหนไม่ได้แล้วคนดี พี่หลงหนูจนหาทางออกไม่เจอแล้วนะ"
"พูดเอาใจเก่งจังเลยนะคะ อ้อนจะกินเยลลี่ล่ะสิ"
"ไม่ได้เหรอคะ"
น้ำเสียงและสายตาที่ออดอ้อน ทำเอาทอฝันถึงกับใจสั่น เธอจึงรีบหลบสายตาและถอนหายใจออกมาดังเฮือก
"เฮ้อ...หนูยอมแค่พี่คนเดียวนะ"
เมื่อได้ยินคำตอบ คีตาจึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะค่อย ๆ ก้มลงจูบที่ริมฝีปากอิ่มช้า ๆ ทั้งสองต่างดูดกลืนริมฝีปากของกันและกันอย่างนุ่มนวลจนต่างฝ่ายต่างหลับตาเคลิ้ม
และเมื่อลิ้นอุ่นของคีตาสอดเข้าไปสำรวจภายในโพลงปากและเร่งจังหวะอย่างดูดดื่ม มือเล็กก็รีบตบแก้มเนียนห้ามการกระทำทันทีพร้อมกับถอดริมฝีปากออก
"พี่คีตาคะ พอก่อน เดี๋ยวยาว"
"ยังไม่อิ่มเลย ขออีกหน่อยนะ"
"จูบแบบนี้ จะกินเยลลี่หรือจะกินหนูกันแน่"
"กินเยลลี่ไงคะ แต่พี่ก็อยากกินหนูด้วย ได้ไหมคะ"
"เฮ้อ...คนบ้า แค่รอบเดียวนะคะ ห้ามต่อแบบเมื่อคืน แค่นี้หนูก็ระบมไปทั้งตัวแล้ว"
ไม่มีเสียงตอบรับนอกจากคิ้วที่กระดกขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ คีตาจึงโน้มตัวลงจูบอีกครั้ง ริมฝีปากที่บดจูบอย่างดูดดื่มราวกับหิวกระหาย ทั้งที่เมื่อคืนเธอได้ลิ้มลองร่างเล็กอย่างหนำใจ แต่ก็เหมือนกับว่ายังไม่เพียงพอสำหรับเธอที่รอคอยมานานนับปี
เสื้อแขนกุดสีดำตัวเก่งถูกเจ้าตัวเลิกขึ้นแล้วถอดออกด้วยตัวเอง ก่อนจะก้มลงจูบที่ต้นคอระหง ซึ่งอีกคนก็แหงนหน้ารับจูบอย่างเคลิบเคลิ้ม ริมฝีปากอมชมพูพรมจูบไล่ลงมาเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าท้อง มือเล็กจึงคว้าศีรษะเอาไว้พร้อมกับขยุ้มผมสีดำแน่น
"อือ…"
"พี่จะก้มหัวให้หนูคนเดียวเท่านั้น…"
เมื่อพูดจบ ร่างคนตัวสูงเลื่อนตัวลงมาช้า ๆ จนมาหยุดที่ระหว่างเรียวขาทั้งสองข้าง ก่อนจะโลมเลียกลีบดอกไม้ช้า ๆ จนมือเล็กและปลายเท้าจิกเกร็งกับที่นอน พร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่พยายามพูดออกมาแต่ฟังไม่ได้ศัพท์
“อือ...อ๊า...พ...คี...”
ยิ่งเสียงครางดังแรงเท่าไหร่ ลิ้นอุ่นยิ่งตวัดเร็วขึ้นเท่านั้น แถมยังสอดใส่สำรวจภายในจนร่างคนตัวเล็กถึงกับแอ่นยกสะโพกให้ลอยขึ้น มือทั้งสองข้างของคีตาจึงเลื่อนไปกุมมือเล็กที่กำผ้าปูเตียงเอาไว้ ก่อนจะจับประสานกันแน่น
“อื๊อ!! พี่คีย์!”
“อืม...”
“ซี๊ด...อ๊า...”
“อืม…”
“อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊า...อ๊า...อื๊อ!!”
“อืม...เหมือนหนูจะพร้อมแล้วนะ”
“ดะ...เดี๋ยวค่ะพี่คีย์! หนูบอกรอบเดียวไงคะ”
เมื่อร่างเล็กกระตุกเกร็งจากความสุขสม คีตาจึงยิ้มออกมาแล้วค่อย ๆ สอดนิ้วเรียวเข้าทำหน้าที่ต่อทันทีโดยไม่ฟังคำร้องห้ามใด ๆ
“อื๊อ! พะ...พี่คีย์...”
“หืม?”
“หนูให้ทำรอบเดียว ซี๊ด...อ๊า..”
“แต่ร่างกายของหนูต้องการพี่”
“อ๊า! ช้า ๆ หน่อยค่ะ หนะ...หนูใจจะขาดแล้ว”
“อะไรนะ ช้าไปเหรอ”
คีตายิ้มออกมาด้วยความพอใจเมื่อเห็นคนรักดิ้นไปมาราวกับถูกทรมาน แต่เธอก็ยังไม่ลดจังหวะลงแถมยังนั่งดูได้อย่างเลือดเย็น จนร่างเล็กยกสะโพกขึ้นรับนิ้วเรียวที่ทำหน้าที่ได้ดีจนน้ำหวานออกมามากราวกับธารน้ำ
“พี่คีย์!! อ๊าย! มันเร็วไป!"
"ทำไมคะ หนูไม่ชอบเหรอ"
"มันเสียวค่ะ...ฮือ ๆ ใจจะขาดแล้วพี่คีย์ขา...”
“บอกรักพี่คีย์หน่อยสิคะ”
“พี่คีย์ขา...อื๊อ...หนูรักพี่คีย์ อ๊า...ช้าลงอีก...”
“อืม...พี่ก็รักหนูนะ”
สิ้นสุดคำพูด คีตาค่อย ๆ เปลี่ยนจังหวะรักจากเพลงฮาร์คร็อคกลายเป็นเพลงป๊อปนุ่มนวล จนได้ยินเสียงร้องกระเส่าออกมาแทนที่เสียงกรีดร้อง ก่อนจะก้มลงดูดกลืนเสียงครางให้หายเข้าไปในปากอมชมพู
รสจูบครั้งนี้ช่างเร่าร้อนจนยากจะลืมเลือน เพลงรักที่บรรเลงอย่างต่อเนื่องสร้างความสุขสมได้ดีจนอยากจะสานต่อแบบไม่มีวันจบ


เวลาล่วงเลยผ่านไป เมื่อเพลงรักได้จบลง สองร่างเปลือยเปล่านอนสวมกอดกันและกันบนเตียงสีขาวอย่างไร้เรี่ยวแรง ภายในห้องนอนได้ยินเพียงแค่เสียงเครื่องปรับอากาศ และเสียงหายใจหอบของทั้งสองร่างที่ดังสลับกันไปมา
ร่างเล็กที่นอนหอบแฮกบนร่างของอีกคนปักหน้าลงที่ซอกคออุ่น ๆ จนเจ้าตัวต้องเอียงคอหนีลมหายใจอุ่นที่กำลังรินรดต้นคอของเธออยู่ เพราะกลัวจะได้บรรเลงเพลงรักต่ออีกรอบ
"พี่คีย์คะ เมื่อคืนพี่ไปอาบน้ำที่ไหนมา"
"อาบห้องข้าง ๆ ค่ะ"
"หือ? รู้จักเขาเหรอคะ"
"เปล่าค่ะ ห้องว่างน่ะ ไม่มีใครอยู่"
"บะ...บ้าบอ...พี่นี่แผนสูงจริง ๆ หาวิธีมาอยู่กับหนูเนียนเลยนะคะ"
"แฮะ ๆ หนูหิวไหม" คีตารีบเปลี่ยนเรื่องโดยพลัน เพราะกลัวแฟนสาวจะเอ็ดเรื่องแผนการทั้งหมด
"หิวค่ะ"
"หิวพี่หรือหิวข้าว"
"หิวข้าวค่ะ"
"ทำไมพี่หิวหนูล่ะ"
"พี่คีย์...คนบ้า กินไปตั้งหลายรอบยังจะหิวอีกเหรอคะ หนูบอกว่ารอบเดียวก็ยังจะต่อ"
"ก็ร่างกายของหนูต้องการพี่นี่คะ"
"เฮ้อ…อยู่กับพี่ หนูต้องเหนื่อยแบบนี้ทุกวันแน่ ๆ เลย"
"ใช่ค่ะ พี่จะทำให้หนูมีความสุขทุกวันเลย"
"พี่คีย์คะ…"
"หืม?"
"พี่มาหลอกให้หนูรักพี่จนกินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วพี่ก็จะทิ้งหนูใช่ไหม"
"ทำไมพูดแบบนี้ล่ะคะ"
"เราได้อยู่ด้วยกันแค่เดือนเดียวเอง แบบนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ หนูรักพี่มากขึ้นทุกวัน ในขณะเดียวกัน เราก็ต้องนับถอยหลังที่จะได้ห่างกันทุกวันด้วย"
"ไม่ค่ะ พี่จะอยู่กับหนูไปเรื่อย ๆ เท่าที่หนูอยากให้พี่อยู่"
"ตลอดไปเลยได้ไหมคะ…"
"ได้สิคะ เท่าที่หนูต้องการ"
"พี่คีย์...หนูรักพี่คีย์มากนะคะ สัญญากับหนูนะว่าพี่จะไม่นอกใจหนูไปทำแบบนี้กับคนอื่น แล้วพี่ก็จะไม่ทิ้งหนูไปไหนด้วย"
"คนดี...ไหนลุกขึ้นมาให้พี่ดูหน้าหนูหน่อยสิ"
คีตาพูดพร้อมกับค่อย ๆ ประคองร่างที่นอนอยู่บนตัวให้ลุกขึ้น แขนเล็กทั้งสองข้างจึงค้ำลงกับที่นอนคร่อมตัวคีตาเอาไว้ แววตาของเธอแฝงไปด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด มือเรียวทั้งสองจึงเอื้อมไปประคองใบหน้าเอาไว้อย่างแผ่วเบา
"พี่รักหนูนะ...พี่อยากให้หนูเชื่อใจพี่"
"พี่คีย์…พี่มีแฟนคลับตั้งเยอะ คนชอบพี่มีรอบตัวพี่เลย หนูกลัวว่าพ…"
ยังไม่ทันที่ทอฝันจะพูดจบ คีตาก็ดึงเธอลงมาประกบปากแน่นจนได้ยินเสียงอู้อี้ดังผ่านลำคอ ก่อนที่คนใต้ร่างจะพลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่างของเธอเอาไว้
"ตอนพี่เล่นดนตรี หนูเคยเห็นพี่ส่งยิ้มหวานให้ใครไหม"
"ไม่ค่ะ"
"นั่นแหละ...รอยยิ้มนี้ มันเป็นของหนูแค่คนเดียวเท่านั้น ต่อจากนี้หนูเองก็จะมีแฟนคลับ มีคนมาชอบหนูเหมือนกัน เพราะหนูเป็นคนน่ารัก ยิ้มเก่ง พี่ก็หวงนะที่คนอื่นจะได้เห็นรอยยิ้มของหนู"
"แต่คนที่ครอบครองหนูได้มีแค่พี่คนเดียวเท่านั้นนะคะ"
"เชื่อใจกันให้มาก ๆ นะคะ เราถึงจะประคับประคองความรักของเราไปได้ไกล หรือตลอดไปอย่างที่หนูต้องการ"
"ค่ะพี่คีย์ หนูจะเชื่อใจพี่ให้มาก ๆ และจะรักพี่ให้มาก ๆ เท่าที่หนูจะรักได้"
"ไม่ต้องรักมากก็ได้ แต่ขออย่าให้มันน้อยลงก็พอ"
"ไม่ค่ะ...ไม่มีวันน้อยลง"
"พี่ก็เหมือนกัน รักนะคะ ตัวเล็กของพี่…พี่จะก้มหัวให้หนูคนเดียวเท่านั้น"
"ก้มหัวของพี่มันแบบนี้เหรอ พี่นี่หื่นจริง ๆ เลย"
"ฮ่า ๆ พี่รู้หนูก็ชอบ"
"คนบ้า…อีกรอบไหมคะ"
"ได้นะ ถ้าหนูต้องการ"
"ฮ่า ๆ หนูล้อเล่น!! ปฏิเสธบ้างก็ได้!! ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ หิวแล้ว ตอนบ่ายต้องไปบ้านพี่คริสไม่ใช่เหรอคะ"
"ไม่อยากไปเลย พี่อยากนอนกอดหนูทั้งวัน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น"
"หนูว่าพี่พูดผิดนะคะ ที่บอกว่าจะจูบจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ"
"ทำไมคะ ผิดยังไง"
"พี่คีย์จูบจนหนูไม่ได้กินไม่ได้นอนมากกว่า"
"ฮ่า ๆ ก็มันอร่อย แล้วก็นุ่มนิ่มจนไม่อยากหยุดเลย"
"คนหลงเมีย คิกคิก"
ทั้งสองต่างหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างอ่อนโยน แล้วนอนกอดกันแน่นราวกับว่ากลัวจะต้องพรากจากกัน...


"อาจารย์แม่บอกว่า เพลงที่จะใช้แข่ง มี 3 เพลง เพลงช้า เพลงเร็ว และเพลงที่แต่งเอง วงเรามีเพลงแต่งเยอะอยู่แล้ว เข้าทางเราล่ะ"
คริสพูดพลางนั่งขีดเขียนลงไปในกระดาษ โดยมีสมาชิกคนอื่น ๆ นั่งล้อมวงฟังอยู่ข้าง ๆ และมีคีตานอนหนุนตักแฟนสาวเอาไว้ภายในห้องนอนหรูของสาวสวยมือกีตาร์ริทึ่ม
"อาจารย์แม่จะยอมให้วงเราแข่งเหรอวะ"
"เฮ้อ...ไม่รู้ว่ะ ดูเหมือนอยากให้เราเป็นกรรมการด้วยสิ เดี๋ยวจะมีประชุมอีกรอบ กูจะขอร้องอ้อนวอนจนอาจารย์แม่ยอมให้เราแข่งให้ได้"
"จะจบอยู่แล้วมึงจะไปแข่งกับพวกเด็ก ๆ ทำไม"
"เอ้า! จะจบแล้วก็ต้องส่งท้ายด้วยความสนุกสิวะ เหมือนย้อนกลับไปตอนตั้งวงใหม่ ๆ ตอนนั้นโคตรสนุก"
"แล้วมึงถามคนอื่น ๆ ยังว่าจะแข่งไหม ไม่ใช่ว่ามึงตื่นเต้นอยู่คนเดียวหรอกนะ"
"พวกกูน่ะคุยกันแล้ว กูกับฝ้ายพร้อมลุย เหลือแต่มึงกับน้องฝันนี่แหละ" พู่กันพูดเสริม
"หนูอยากแข่งไหมคะ"
คีตาพูดพร้อมกับเงยหน้ามองแฟนสาวตัวเล็กที่นั่งฟังกะพริบตาปริบ ๆ แบบไม่ออกความคิดเห็นใด ๆ
"หนูยังไงก็ได้ค่ะ แต่เห็นพี่คริสจริงจังขนาดนี้ หนูก็เริ่มตื่นเต้นอยากแข่งขึ้นมาแล้วสิ"
"ใช่ไหม ๆ แข่งดนตรีมันสนุกมากเลยล่ะ คีย์มึงเอาไงจะแข่งไม่แข่ง"
"กูไม่แข่ง"
"เชี่ยคีย์!!! /พี่คีย์!!!"
ทุกคนต่างหันมาหาตวาดเสียงแข็งแบบพร้อมเพรียงโดยไม่ได้นัดหมาย คีตาที่นอนหนุนตักนุ่ม ๆ ถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วลุกขึ้นมานั่งมองทุกคนด้วยใบหน้าที่จริงจัง
"ไม่แข่งก็บ้าแล้ว"
"อ๊าย!!! คีย์เพื่อนรัก!!!"
คำตอบทำเอาสาว ๆ ทุกคนต่างดีใจจนเก็บเอาการเอาไว้ไม่อยู่ คริสก็โผเข้ามากอดจนพาหงายหลังล้มลงไปทั้งคู่
"โอ๊ยปล่อย!! ต่อหน้าแฟนกูมึงยังกล้าเหรอ!!?"
"โอ๊ย!! กูไม่ได้ชอบมึงสักหน่อย หวงตัวไปได้!!"
"ออกไป!! เกรงใจแฟนกูบ้าง!!"
"น้องไม่หึงหรอก!! เราเป็นเพื่อนกันนะเว้ย!!"
"พวกมึงสองคนนี่เลิกเล่นกันเป็นเด็ก ๆ สักทีได้ไหม!!" เมื่อพู่กันตวาดดังลั่น สองสาวเพื่อนรักเพื่อนแค้นก็เงียบกริบ ราวกับถูกแม่ดุ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมานั่งด้วยความเกรงใจ ต่างคนต่างหงอยจนไม่กล้าสู้หน้า
"เอ่อ...อย่าทะเลาะกันเลยค่ะ หนูไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย"
"มันสองคนเถียงกันแบบนี้ประจำแหละน้องฝัน อย่าไปถือสาเลย"
ทันทีที่สาวหล่อพูดปกป้องเพื่อนของตน มีหรือคนรักอย่างพู่กันจะไม่เอ็ดเสียงแข็ง
"ตัวเองก็ปกป้องพวกมันตลอด มันถึงได้เป็นแบบนี้ไง!!"
"พอ ๆ พวกกูขอโทษ น้องจะหมดศรัทธาพวกเราแล้วเนี่ย ว่าแต่เราจะเอาเพลงอะไรลงแข่งดี" คริสถาม
"ไปขออาจารย์แม่ให้ได้ก่อนเถอะ เตรียมไว้แล้วไม่ได้แข่งนี่หงอยเหมือนหมาเลยนะ" คีตาตอบ
"เถอะน่า เตรียมเพลงไว้ก็ไม่ได้เสียหายนี่ เดี๋ยวกูจัดการเอง กูจะทำทุกวิถีทางให้เราได้แข่ง"
"ถามน้องฝันแล้วกันว่าอยากร้องเพลงอะไร เสนอมาได้เลยนะคะ" ฝ้ายหันมาถามด้วยรอยยิ้ม
"เพลงในใจหนูก็มีคิดถึงข้างเดียวกับเพลงฉันเข้าใจดีนี่แหละค่ะ เพราะหนูได้มาอยู่กับพี่ ๆ ก็เพราะสองเพลงนี้ ส่วนเพลงแต่งอีกเพลง…"
"เพลงทอฝัน" ยังไม่ทันที่ทอฝันจะพูดจบ คีตาก็พูดแทรกขึ้นมาทันที พร้อมกับหยิบดินสอมาเขียนลิสต์เพลงที่จะนำไปประกวดลงในกระดาษ
"แหม…เหม็นความรักโว้ย!! ทำไมกูต้องได้อยู่ท่ามกลางคู่รักในวงด้วยวะ!!"
"ฮ่า ๆ ไม่มีแฟนแล้วอย่ามาพาล" พู่กันพูด
"มึงก็ไปหามือคีย์บอร์ดมาเพิ่มอีกคนดิ เอกมึงมีเยอะไม่ใช่หรือไง แล้วมึงก็จีบเขา"
"ไม่โว้ย!! กูจะเป็นคนโสดที่สวยที่สุดในวงที่ทุกคนต่างหมายปอง แต่จะไม่มีใครได้ครอบครองกูสักคน หึหึ"
"เล่นตัวเก่ง!!" ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียง
"เอ่อ...เพลงทอฝันคือยังไงคะ" ทอฝันถามด้วยสีหน้าฉงน
"เพลงรักเพลงเดียวของเรดเปเปอร์น่ะ คีย์มันเคยแต่งเพลงนี้ให้น้องฝัน" พู่กันตอบ
"หนูจะเป็นคนแรกที่ได้ร้องเพลงรักเพลงแรกของเรดเปเปอร์ เพลงนี้มันเป็นของหนูแค่คนเดียวเท่านั้น"
"โอ๊ย!! ฝ้าย พู่กัน!! กลับเถอะ ปล่อยคู่ใหม่ปลามันสวีทกันดีกว่า คีย์กูฝากห้องด้วยนะ เดี๋ยวกูรีบกลับมา ไปส่งพวกนี้ก่อน"
"อืม ส่วนเรื่องทริปอำลาพี่โม กูจัดการเอง พวกมึงห้ามบอกพี่โมนะเว้ยว่ากูเตรียมอะไรเซอร์ไพรส์พี่เขา"
"เค ๆ ไม่ต้องห่วง ไปละ อย่าทำอะไรน้องในห้องกูนะ เดี๋ยวกูตบคว่ำ!!"
"เออ!!"
เมื่อคีตาตอบเสียงแข็ง ทั้งสามก็หัวเราะออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป คีตาจึงจับมือคนตัวเล็กแล้วดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดโดยที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งตัว จึงฟาดแขนเข้าให้
"พี่คีย์! พี่คริสเพิ่งพูดหยก ๆ ว่าอย่าทำอะไรหนูในห้องพี่เขา"
"คนพูดไม่อยู่ มันไม่รู้หรอก"
"กะล่อน หื่น เจ้าเล่ห์ หนูมีแฟนเป็นคนแบบนี้เหรอเนี่ย"
"แต่หนูก็รักพี่"
"ชิ...พี่แต่งเพลงให้หนูเหรอเนี่ย หนูนึกว่าพี่แต่งเพลงให้สาวที่ไหนซะอีก"
"ชื่อเพลงก็บอกอยู่แล้วนี่คะ ว่าพี่แต่งให้ใคร เพลงนี้มันเป็นคนหนู และจะมีแค่หนูที่ได้ร้องเพลงนี้บนเวที"
"ขอบคุณนะคะ ช่วยร้องให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิคะ แต่ต้องให้พี่กินเยลลี่ก่อนนะ"
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทอฝันจึงมองค้อนคนรักของเธอทันที ก่อนจะลุกไปนั่งคร่อมบนตักพร้อมกับประคองใบหน้าให้แหงนขึ้น แล้วก้มลงจูบอย่างอ่อนโยน ซึ่งคีตาก็ดูดกลืนริมฝีปากอิ่มแล้วขบกัดเบา ๆ จนมือเล็กฟาดเข้าที่แก้มเนียนทันที
"อื๊อ!! อย่ากัดปากสิคะ มันเจ็บนะ!!"
"ก็มันนุ่มนิ่มน่ากัดนี่นา...ขออีกจนกว่าจะพอใจ ไม่งั้นพี่ไม่ร้องเพลงให้ฟัง"
"คนบ้า..."
ริมฝีปากอิ่มที่บ่นออกมา คือริมฝีปากเดียวกันที่ดูดกลืนริมฝีปากอมชมพูอีกครั้ง จนอีกคนถึงกับหลับตาเคลิ้ม ทั้งสองเคลิบเคลิ้มกับจูบราวกับตกอยู่ในภวังค์ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า มีสมาชิกวงยืนดูอยู่ที่หน้าประตู
"อ้าว...นี่พี่ห้ามผิดคนเหรอเนี่ย น้องฝันก็หิวเพื่อนพี่เหรอคะ"
"ว๊าย!!!"
"เชี่ยคริส!!!!"
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“เกินไปมาก พวกคลั่งรักกกก!!”