"ฮือ ๆ กระซิก ๆ"
เช้าวันถัดมาทอฝันเอาแต่นอนหันหน้าเข้าผนังห้องร้องไห้อยู่บนเตียงไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ จนเพื่อนรักที่นั่งมองเธออยู่บนเตียงที่อยู่อีกฝั่งของผนังห้องอดที่จะเป็นห่วงเธอไม่ได้
"แห้ว...ไหวไหม"
"กระซิก ๆ ฮึก ๆ"
"แห้ว...เลิกร้องสักทีเถอะ อกหักจากการสารภาพรัก มันก็ดีกว่าถูกบอกเลิกนะเว้ย มันยังไม่ได้ผูกพันอะไรกันขนาดนั้น แถมแกก็ไม่ได้ทุ่มให้ทั้งใจขนาดนั้นเปล่าวะ มันชัดเจนก่อนที่จะคบกันมันดีแล้วนะแห้ว"
เป็นเพราะนนนทีเห็นทอฝันต้องผิดหวังเพราะความรักและเอาแต่นอนร้องไห้แบบนี้เสมอ เขาจึงพยายามที่จะปลอบประโลมเพื่อนรัก แต่ทว่า
"ฮือ...ฉันไม่ได้ร้องไห้เรื่องนั้น"
"หือ? แล้วร้องเรื่องไหนวะ"
"นนนี่!! แง!! ฉันจะแบกหน้าไปเจอพี่คีตาได้ยังไงวะ ฉันทำอะไรลงไป!!! แง!!!"
นนนทีถึงกับเลิกคิ้วด้วยความงุนงง เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักไม่ได้ร้องไห้คร่ำครวญกับเรื่องที่ผิดหวังจากการสารภาพรัก แต่กลับร้องไห้เพราะอับอายจากการกระทำของตนหลังจากได้ดูคลิปวิดีโอที่นนนทีได้บันทึกฉากสำคัญของเธอที่จูบกับมือกีตาร์สาวสวยต่างหาก
"ฮะ!? ห่วงเรื่องจะโดนแฟนคลับพี่คีย์ตามตบดีกว่าไหมแห้ว!!!?"
"กลัวทำไม ตบมาก็ตบกลับดิวะ โอ๊ย...ฉันจะทำยังไงดี ถ้าพี่คีตาเห็นฉันแล้วจำฉันได้นี่จบเห่แน่ พี่เขาช็อกจนวิ่งหนีลงเวทีขนาดนั้น ฮือ!!"
"พูดเหมือนมอเราแคบงั้นแหละ พี่เค้าเรียนคนละคณะกับเรานะ ตึกคณะห่างกันคนละฟากมอเลยด้วย ให้ตายก็ไม่เจอง่าย ๆ หรอก"
"แล้วถ้าบังเอิญเจอขึ้นมาจะทำยังไงวะนนนี่"
"โอ๊ย แห้ว! ตอนไปเที่ยวกับตอนไปเรียนแกอย่างกับคนละคน ที่สำคัญตอนไปเรียนแกไม่ได้แต่งหน้าไม่ใช่ไง!? แกเอาแว่นมาใส่ก็ต่างกันแล้ว ต่อให้เจออยู่มอให้ตายพี่คีย์ก็จำแกไม่ได้"
"เออว่ะ...แกพูดแบบนี้ฉันค่อยสบายใจหน่อย เฮ้อ…ฉันอยากย้อนเวลากลับไปได้จังนนนี่"
"ทำไม? ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่จูบพี่คีย์หรือไง"
"เปล่า ฉันจะไม่ดื่ม แต่ฉันจะจูบพี่เขา แล้วก็แกล้งเมา อ๊าย!!"
นนนทีถึงกับกลอกตามองบน และเบ้ปากใส่เพื่อนรักที่พูดเรื่องน่าอายออกมาอย่างหน้าตาเฉย ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เอาแต่ร้องห่มร้องไห้มาค่อนชั่วโมง
"แกนี่มันโรคจิตจริง ๆ"
"คิกคิก เดี๋ยวใกล้เปิดเทอมก็ได้ย้ายหอแล้ว เสียดายจัง น่าจะอยู่หอรวมจะได้อยู่กับแก ไม่น่าไปหอหญิงเลย"
"หยุด!! อยู่ห่างจากฉันบ้างก็ได้! เข้ามหา'ลัยทั้งที ก็ขอให้ฉันได้อยู่กับผู้หน่อยเถอะ!!!"
"ชิ! เห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน!!"
"แกก็เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อนเหมือนกันล่ะวะ!"
ทั้งสองเอาแต่เถียงกันแล้วทำแก้มตุ๊บป่อง ก่อนจะลั่นเสียงหัวเราะกันออกมาทั้งคู่ เมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มีข้อแก้ตัว
"ไม่มีแกฉันคงเหงาแย่" ทอฝันมองหน้าเพื่อนรักก่อนจะอมยิ้มและใช้น้ำเสียงพูดอย่างแผ่วเบา
"อืม...ฉันก็เหมือนกัน แต่อย่างน้อยเราก็เอกเดียวกัน ยังไงก็ได้เจอกันทุกวันอยู่แล้ว แค่ไม่ได้อยู่ที่เดียวกันแค่นั้นเอง หัดอยู่คนเดียวบ้างนะแห้ว เรียนจบไป ฉันก็ไม่ได้อยู่คอยปลอบตอนแกอกหักแล้วนะฝัน"
"เฮ้อ…"
"เอาน่า...อย่าคิดมากนะ แกอยู่ได้ เชื่อฉัน"
"ฉันจะมีโอกาสได้เจอพี่คีตาไหมน้า...ถ้าเจอกันขอให้พี่เขาจำฉันไม่ได้ทีเถอะ ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกเกร็ง ๆ เวลาเจอหน้าพี่เขา ขึ้นมหา'ลัยทั้งที ฉันจะไปหวีดพี่คีตาทุกเวทีเลย แอ่ก!!" ยังไม่ทันที่ทอฝันจะได้พูดจบ นนนทวีก็ขว้างหมอนใส่หน้าเธออย่างจัง เพราะเธอเอาแต่ทำหน้าเคลิบเคลิ้ม มันน่าหงุดหงิดเสียนี้กระไร
"นนนี่!!! ปาหมอนมาทำไมวะ!?"
"แห้ว!! อิผี! อิคนเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน!! เอาความห่วงใยที่ฉันมีให้แกกลับคืนมาเดี๋ยวนี้!!"
"โนเวย์! ให้แล้วให้เลย ไม่มีทวงคืนโว้ย! ส่วนที่จะได้คืน ก็หมอนแกนี่แหละ!!! ฮ่า ๆ"
เมื่อทอฝันขว้างหมอนกลับคืนไป ทั้งสองก็เกิดศึกปาหมอนขึ้นภายในห้องทันทีราวกับเด็กหยอกล้อกัน
1 อาทิตย์ก่อนเปิดเทอม
"ไม่ได้นะคะป้า!!! หอนอกนะคะ ไม่ใช่หอใน ที่จะให้ใครมาอยู่เป็นรูมเมทกับหนูก็ได้!! หนูจ่ายเงินมัดจำเสร็จสรรพแล้วด้วย ป้าไม่มีสิทธิ์ให้ใครมาอยู่ในห้องกับหนู!!"
ทอฝันยืนตวาดหญิงวัยกลางคนที่เป็นเจ้าของหอพักอย่างหัวเสีย เพราะเธอเดินทางมาถึงหอพักแล้วได้รับแจ้งว่า ห้องของเธอที่จ่ายเงินมัดจำพร้อมอยู่แบบคนเดียวนั้น จะมีอีกคนที่ได้มาอยู่ร่วมห้องด้วย ทำเอาเธอโวยวายแบบยกใหญ่
"นะลูกนะ ลูกสาวป้าขออยู่ด้วยแค่เดือนเดียวเอง ระหว่างรอห้องว่างนะลูก เขาไม่ค่อยอยู่หอหรอก ขอแค่เข้าไปนอนแค่นั้น เพราะเขาต้องซ้อมดนตรีดึกน่ะ เรื่องค่าใช้จ่ายเดี๋ยวป้าคืนเงินให้อีกครึ่งหนึ่งนะ"
"ไม่ได้ป้า!! จะเป็นอาทิตย์หรือวันเดียวก็ไม่ได้!! ถ้าเป็นลูกสาวป้า ป้าก็ให้เขาไปอยู่กับป้าสิคะ จะให้มาแชร์ห้องกับหนูทำไม!!?"
"ก็บ้านป้าไกลนี่ลูก แถมเขายังต้องซ้อมดนตรีกลับดึก ๆ อีก ลูกสาวป้าเลยต้องมาค้างที่หอใกล้มอ หอพักแถวนี้ก็เต็มหมดแล้วด้วย แถมทุกห้องก็มีรูมเมทกันแล้ว เหลือแต่ห้องหนูนี่แหละ นะลูกนะ แค่เดือนเดียวนะ" หญิงวัยกลางคนยังคนขอร้องอ้อนวอน แต่ทอฝันไม่ได้ใจอ่อนแม้แต่น้อย
"ไม่ค่ะ!!! ป้าทำแบบนี้หนูไม่โอเค แถมยังขนของของเขามาไว้ในห้องหนูก่อนได้รับอนุญาตอีก หนูจะไม่นอนร่วมเตียงกับใครทั้งนั้น!! ถ้าป้าทำแบบนี้หนูโพสต์ประจานป้าแน่!!"
'เหอะ!!! ห้องก็ห้องฉัน เงินฉันก็จ่ายเอง เป็นเจ้าของหอที่แย่มาก อำนวยความสะดวกลูกตัวเองแล้วไม่คิดถึงคนอื่นเหรอ ตลกว่ะ!! แบบนี้ก็มีด้วยเหรอ ฉันจะประจานมันให้หมด!! ไม่รู้จักทอฝันที่พร้อมบวกทุกสถานการณ์เหรอ!!!'
"โอเค ๆ ไม่ได้ก็ไม่ได้ เข้าใจแล้วจ้ะ"
หญิงวัยกลางคนผู้เป็นเจ้าของหอพักรีบยกมือห้ามทันทีเมื่อเห็นทอฝันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาอย่างหัวเสีย หญิงสาวดูจริงจัง และดูท่าว่าจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ เธอจึงรีบค้นหาเบอร์โทรศัพท์แล้วโทรหาลูกสาวทันที
"ฮัลโหลคีย์ แม่ถามแล้ว น้องเขาไม่ยอม ช่วงนี้ไปค้างบ้านคริสก่อนได้ไหมลูก"
เมื่อทอฝันได้ยินที่เจ้าของหอพักคุยโทรศัพท์ เธอถึงกับหูผึ่งทันที เพราะชื่อบุคคลสองคนที่เธอได้ยินนั้น เป็นชื่อสองสาวมือกีตาร์สุดสวยแห่งวงเรดเปเปอร์นั่นเอง
'เฮ้ย!!! คีย์กับคริส...ซ้อมดนตรี อย่าบอกนะว่า...เรดเปเปอร์!!!'
"โอเคแล้วนะ ป้าบอกลูกสาวแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะลูกที่สร้างปัญหาให้ ป้าขอรบกวนฝากของลูกสาวป้าไว้ก่อนได้ไหม เดี๋ยวดึก ๆ ที่เขาซ้อมดนตรีเสร็จเขาถึงจะเข้าไปเอา"
"ป้า!!! ลูกสาวป้าชื่ออะไรนะคะ!!?"
"คีย์จ้ะ ทำไมเหรอ"
"ชื่อจริง ชื่อคีตา กีรติ เป็นมือกีต้าร์วงเรดเปเปอร์ใช่ไหมคะ!!!?"
"ใช่จ้ะ รู้จักด้วยเหรอ"
เมื่อได้ยินคำตอบ ทอฝันถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบนั่งคุกเข่าและพนมมือเอาไว้ที่หน้าอกทันที
"คุณแม่ขา...หนูขอโทษที่เข้าใจผิดนะคะ โอ๊ย หนูก็นึกว่าใคร้!! ที่แท้ก็พี่คีย์รุ่นพี่หนูนี่เอ๊ง!! จะให้อยู่ร่วมห้องกับหนูเป็นปีหรือจนหนูเรียนจบก็ได้ค่าคุณแม๊!!" เมื่อหญิงสาวพูดกลับลำแบบหน้ามือเป็นหลังมือพร้อมกับพนมมือไหว้ขอโทษขอโพยแบบยกใหญ่ ทำเอาหญิงวัยกลางคนถึงกับมองคิ้วขมวดด้วยความงุนงง
"เอ๊ะ!? เอ่อ...รู้จักกันอยู่แล้วใช่ไหมลูก"
"ใช่ค่ะ!!! รู้จักดีเลยค่ะ!!! รู้จักมากกว่าหนูไม่มีอีกแล้ว พี่คีย์เรียนสาขาการจัดการ ปี 3 คณะบริหาร แล้วก็เป็นมือกีตาร์และยังเป็นหัวหน้าวงเรดเปเปอร์ด้วย แถมพี่คีย์ยัง…"
"เดี๋ยว ๆ ๆ พอแล้วลูกพอแล้ว รู้แล้วจ้ะว่ารู้จัก สรุปว่า อนุญาตให้ลูกสาวแม่อยู่ร่วมห้องได้ใช่ไหมลูก" ยังไม่ทันที่ทอฝันจะสาธยายถึงสาวสวยมือกีตาร์ได้จบ หญิงวัยกลางคนก็รีบยกมือห้ามเอาไว้เสียก่อน เธอมองดูทอฝันที่พูดถึงลูกสาวของตนด้วยความตื่นเต้นจนอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้
"ได้ค่ะแม่!! ไม่มีปัญหาอะไรทั้งนั้นเลยค่ะ!!"
"โอเคจ้ะ ขอบคุณมากนะลูก เดี๋ยวแม่โทรบอกคีย์ใหม่ก่อนนะ"
"กรี๊ด!!!!! ฉันจะได้อยู่ห้องเดียวกับพี่คีตา!!! แถมฉันยังได้นอนเตียงเดียวกับพี่คีตาอีก อ๊าย!!! นิพพานของติ่งคือได้เป็นแฟนกับศิลปินที่ชื่นชอบ นิพพานของทอฝัน ก็คือได้พี่คีตาเป็นแฟนโว้ย!!!" ทอฝันเอาแต่ส่งเสียงกรีดร้องใส่หมอนและบิดไปบิดมาด้วยความดีใจ จนนนนทีถึงกับกลอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้
"แห้ว!! แกทำบุญด้วยอะไรวะเนี่ย!!! ได้จูบพี่เขายังไม่พอ แถมยังได้อยู่ห้องเดียวกับพี่เขาอีก!! อย่าไปปล้ำพี่คีย์นะโว้ย!!!"
"โอ๊ยนนนี่!! ฉันอยากได้พี่คีตา!!! กรี๊ด!!! พี่คีตาคือประชากรเลสคิงที่น้อยนิด พี่เขาทั้งสวย ทั้งมีสายตาเชือดเฉือนบาดใจ โอ๊ย!! นี่มันนิพพานของทอฝันชัด ๆ ขอบคุณพระพุทธเจ้านะคะ ที่ทำให้ทอฝันอกหักมาตลอด แล้วมานิพพานตอนอยู่มหา'ลัย!"
"เหอะ!! ใจเย็น!! คิดว่าพี่เขาจะชอบแกหรือไง!!? อย่าลืมสิ ว่าทำอะไรพี่เขาไว้ แกทำให้พี่คีย์ต้องอับอายจนต้องวิ่งหนีลงเวที ถ้าเขาจำแกได้ขึ้นมา แกอาจจะได้ลงนรกแทนน่ะสิ!!!!"
"เฮือก!!! ปากเสีย!! ฉันจะอ่อยพี่คีตาทุกวัน เขาต้องหลงเสน่ห์ฉันแน่นอน และฉันก็จะได้เป็นแฟนกับพี่เขา โฮะ ๆ ชีวิตมหา'ลัยของทอฝันช่างเหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์ เฮ้อ...อะไรมันจะโชคดีขนาดนี้ พรหมลิขิตชัด ๆ"
"สวรรค์ของแก แต่นรกของพี่คีย์ เฮ้อ...สงสารพี่คีย์ว่ะ ไม่น่าเลย…" นนนทีทำท่าทางเช็ดน้ำตาและจีบปากจีบคอราวกับตนนางเอกในละคร แต่ทอฝันกลับไม่ได้ยี่หระและหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ ที่ทุกอย่างดูเหมือนจะเข้าทางเธอไปเสียหมด
"โฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ"
"โอ๊ยรำคาญ!! กลับหอตัวเองไปเลย! จะมาวุ่นวายหอฉันทำไมฮะ!!?"
"ก็ฉันอยากมาดูหอใหม่แกบ้างนี่ ตอนเย็นไปกินข้าวกัน"
"ฮ่า ๆ ไม่มีเพื่อนกินข้าวก็บอกมาเถอะ เสียใจ!! วันนี้ฉันมีนัดกับผู้จ้า ผู้ห้องข้าง ๆ งานดีมากเวอร์ เขามาชวนฉันไปกินข้าวเย็นแล้วล่ะ"
"เฮ้ย!! ได้ไงวะ!!? นี่แกจะเทฉันเหรอนนนี่"
"ขอแสดงความเสียใจด้วยนะทอฝันคนสวย...ผู้ชายหล่อคือนิพพานของฉันเหมือนกัน"
"นนนี่!!! อิเพื่อนใจร้าย!!"
"ฮ่า ๆ จะไปกับฉันไหมล่ะ"
"ไม่อะ ไปเถอะ ขอให้สมหวังนะนนนี่"
"สมหวังอะไรเล่า แค่ไปกินข้าวเว้ย!!"
"อ๋อเหรอ!? นึกว่าจะไปกินอย่างอื่น ฮ่า ๆ ๆ ฉันไปก่อนแล้วกัน มีเรื่องอะไรอัปเดตก็ส่งข้อความมานะ"
"เออ ๆ แกก็เหมือนกัน เอ้อแห้ว!" เมื่อทอฝันกำลังจะหันหลังไปเปิดประตู ก็ต้องชะงักเมื่อเพื่อนรักเรียกเอาไว้
"ดี ๆ นะเว้ย...อย่าไปปล้ำพี่คีย์ล่ะ"
"เออน่า...แกก็...ดี ๆ นะ"
ทั้งสองต่างยิ้มให้กันและกันอย่างรู้ใจ ก่อนที่ทอฝันจะเปิดประตูห้องออกไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม คำว่า 'ดี ๆ นะ' ที่ทั้งสองพูด คือ คำพูดประจำ เป็นความหวังดี ที่อยากอวยพรให้เพื่อนรักได้สมหวังกับเรื่องความรักนั่นเอง
"พี่คีตาคะ...หนูชอบพี่นะคะ ชอบพี่มานานแล้ว หนูเป็นแฟนคลับพี่ เรียกได้ว่าคลั่งไคล้สุด ๆ เลยค่ะ...อืม...ไม่ ๆ จะบอกว่าเป็นแฟนคลับไม่ได้ เราต้องรักษาฟอร์มเอาไว้ อย่าให้พี่คีตารู้เด็ดขาดว่าเราชอบพี่เขามากแค่ไหน…"
ทอฝันซักซ้อมบทพูดครั้งแล้วครั้งเล่า พลางกับเดินวนไปวนมาภายในห้อง เพราะหากได้เจอกับบุคคลที่เธอคลั่งไคล้ที่จะต้องได้อยู่ร่วมห้องกันจะได้สารภาพออกมาอย่างไม่มีติดขัด
"สวัสดีค่ะพี่คีตา หนูทอฝันเอกอิ้งนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ไม่ ๆ แบบนี้เขาก็หาว่าฉันอยู่ในกะลาน่ะสิที่ไม่รู้จักพี่เขาเนี่ย เฮ้อ...จะพูดยังไงดีนะ แล้วนี่มันก็ 5 ทุ่มแล้ว ทำไมพี่คีตายังไม่กลับมาสักที ซ้อมดึกขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย…ฮ๊าว...หนูง่วงแล้วนะพี่คีตา" ทอฝันหาวไปหลายครั้ง พลางเหลือบมองดูนาฬิกาที่แขวนเอาไว้กับผนังห้อง ตอนนี้เข็มสั้นชี้เลข 11 เข็มยาวชี้เลข 3 แล้ว แต่ก็ไร้วี่แววว่ารูมเมทของเธอจะกลับห้อง เธอจึงถอดแว่นออกไปวางไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือข้างหัวเตียงฝั่งขวามือ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงและหลับไปอย่างรวดเร็ว
วันปฐมนิเทศ
"แห้วทางนี้!!" นนนทียืนขึ้นพลางกวักมือเรียกทอฝันไว ๆ เธอจึงเดินเข้าไปหาเพื่อนรักด้วยความดีใจก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่จัดเอาไว้สำหรับการปฐมนิเทศ
"เป็นไงบ้าง อยู่ห้องเดียวกับคนที่คลั่งไคล้ มีความสุขดีไหมแก"
"โอ๊ยนนนนี่ ตั้งแต่ไปอยู่หอ ฉันยังไม่เห็นหน้าพี่เขาเลยสักวัน เฮ้อ...ข้าวของก็ยังอยู่ แต่ทำไมไม่เข้าไปนอนที่หอเลยนะ"
"สงสัยรู้ว่าแกเป็นใคร คงจะหนีแกไปแล้วมั้ง ฮ่า ๆ"
"บ้าน่า...อย่าพูดงั้นสิ แค่นี้ฉันก็ใจไม่ดีแล้วนะ" ทอฝันถึงกับนั่งหงอย เมื่อรอแล้วรอเล่า รูมเมทที่คลั่งไคล้ก็ไม่กลับห้องเลยสักวัน นนนทีจึงมองเธอก่อนจะหัวเราะออกมา
"ฮ่า ๆ โอ๊ยแห้ว!! แกนี่แห้วสมฉายาจริง ๆ"
"โอ๊ยนนนี่!!"
"น้องครับ อย่าคุยกันนะครับ เดี๋ยวงานเริ่มแล้ว ช่วยอยู่ในความสงบด้วยครับ"
เมื่อถูกรุ่นพี่ที่คอยคุมแถวและจัดระเบียบรุ่นน้องภายในหอประชุมเอ็ดเข้า ทั้งสองจึงยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะถลึงตาแยกเขี้ยวใส่กัน ก่อนจะนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเมื่อเริ่มเปิดงานปฐมนิเทศนักศึกษาใหม่
"ช่วงต่อไปนี้ ผมเชื่อว่าเป็นช่วงที่ใครหลาย ๆ คนรอยคอ เอ้ย!! รอคอยอย่างแน่นอนครับ เพราะอะไรรู้ไหมครับพี่วิว"
"เพราะอะไรคะพี่ต้า"
"ก็เพราะว่า น้อง ๆ จะได้เจอกับเหล่าสาวสวยมากความสามารถ จากวงดนตรีร็อคชื่อดังของมอเรายังไงล่ะครับ บอกได้เลยว่า ไม่ว่าพวกเธอจะไปที่ไหน ก็เรียกเสียงกรี๊ดจากสาว ๆ ได้ไม่แพ้กับหนุ่ม ๆ เลยครับพี่วิว"
"โห...พูดขนาดนี้แล้ว วิวอยากจะรู้แล้วค่ะพี่ต้า ว่าพวกเธอนั้นเป็นใครกัน ช่วยบอกวิวหน่อยได้ไหมคะ"
"เดี๋ยวรอพวกเธอมาแนะนำตัวเองกันดีกว่า และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา มาสนุกปิดท้ายกิจกรรมปฐมนิเทศในวันนี้กันดีกว่าครับ ถ้าพร้อมแล้ว ขอเสียงกรี๊ดดัง ๆ ให้กับวง!!! เรด!! เป!! เปอร์!!!"
"กรี๊ด!!!!"
เสียงสาวสวยเฟรชชี่หน้าใสที่ยืนขึ้นกรีดร้องก่อนเพื่อนด้วยความตื่นเต้น ทำเอานนนทีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ รีบคว้าเธอลงมานั่งพร้อมกับปิดปากเอาไว้ ก่อนที่เสียงกรี๊ดของคนอื่น ๆ จะดังตามมาเมื่อเหล่านักดนตรีสาวสวยออกมาประจำที่ของตนแล้วเริ่มบรรเลงบทเพลงร็อคจนเหล่านักศึกษาชั้นปี 1 รีบกรูเข้าไปหน้าเวทีเพื่อที่จะร่วมสนุกกันภายในหอประชุม
"นนนี่!!! ที่พี่คีตาไม่กลับห้องเพราะพี่เขาไปซ้อมดนตรีเพื่องานนี้แน่ ๆ เลยแก!!"
"เออ ๆ ไปหน้าเวทีกัน!!"
สองเพื่อนรักรีบจูงมือกันวิ่งไปที่หน้าเวทีด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะกระโดดกันแบบสุดเหวี่ยง เพราะนักดนตรีเล่นเพลงสนุกตั้งแต่เพลงแรก
บรรยากาศภายในหอประชุมนั้นเต็มไปด้วยแสง สี เสียง แบบครบเครื่องราวกับเป็นคอนเสิร์ตที่จัดโดยมืออาชีพอย่างไรอย่างนั้น แม้แต่เวทีก็ถูกเติมเต็มด้วยนักดนตรีที่กำลังวาดลวดลายกับเครื่องดนตรีคู่ใจ เหล่านักศึกษาต่างก็สนุกสนานกันอย่างเต็มที่จนแทบจะขาลาก ไม่มีเหน็ดเหนื่อยอย่างกับว่าไม่ได้ผ่านการปฐมนิเทศมาอย่างไรอย่างนั้น
แต่สุดท้ายงานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกลา นักศึกษาส่วนใหญ่ยังคงติดลมและยืนออกันอยู่ที่หน้าเวทีแม้การจะแสดงจะสิ้นสุดลงแล้วก็ตาม ซึ่งรวมถึงทอฝันและนนนทีด้วยเช่นกัน ทอฝันยังคงยืนชะโงกหน้าและเขย่งขาแบบสุดฤทธิ์เพื่อที่จะมองมือกีตาร์สาวสวยเพราะเธอตัวเล็กกว่าคนอื่นมาก ซ้ำยังโดนเบียดจนได้ไปอยู่ข้างหลังสุดนั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอยอมแพ้แม้แต่น้อย
"น้อง ๆ ปี 1 ทุกคนคะ แยกย้ายไปพบรุ่นพี่สาขากันได้แล้วค่ะ" เมื่อสาวหล่อนักร้องนำประกาศออกไมค์ ทุกคนต่างก็ส่งเสียงโห่ร้องอย่างน่าเสียดาย ก็เพราะทุกคนยังติดลมกับการแสดงเมื่อสักครู่อยู่นั่นเอง แต่ก็ต้องจำใจแยกย้ายเข้าพบรุ่นพี่สาขาของตนแต่โดยดี
"เรื่องที่พี่จะแจ้งก็มีเพียงเท่านี้ ช่วงนี้ฝนตกด้วย น้อง ๆ ทุกคนก็ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ วันนี้ก็กลับไปพักผ่อนกันให้เต็มที่ ขอให้น้อง ๆ เดินทางกลับกันอย่างปลอดภัยนะครับ ไว้เจอกันวันเปิดเทอมนะครับผม" รุ่นพี่ประธานสาขากล่าวลารุ่นน้องปี 1 ที่สภาพอิดโรยกันแทบทุกคน โดยเฉพาะทอฝัน เธอนั่งฟังแบบหูซ้ายทะลุหูขวา บ้างก็สัปหงกอย่างหน้าตาเฉย จนเพื่อนรักอย่างนนนทีต้องคอยสะกิดเพื่อปลุกเธออยู่บ่อย ๆ
"แห้วกลับกัน ไหวไหม" นนนทีพยายามดึงแขนเพื่อนรักให้ลุกขึ้น เมื่อคนอื่น ๆ ทยอยกลับกันบ้างแล้ว แต่ทอฝันยังคงนั่งกับพื้นด้วยสภาพสะลึมสะลือ
"ฮือ...ง่วงมากอะนนนี่ ไม่ไหว...จะหลับแล้ว"
"มานี่มา เดี๋ยวฉันแบกแกกลับแล้วกัน"
นนนทีทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเช่นทุกครั้ง โดยการประคองร่างสาวแว่นขึ้นมาบนหลังอย่างชำนาญ เพราะทอฝันเป็นคนที่หลับง่าย แถมยังหลับได้ทุกที่ เพื่อนรักอย่างนนนทีจึงต้องคอยแบกเธอกลับบ้านเป็นประจำ
"ฮือ...นนนี่...ขอบคุณนะ"
"ขอโทษนะครับ พอดีเพื่อนผมหลับ ขออนุญาตขึ้นไปส่งได้ไหมครับ"
เมื่อนนนทีแบกทอฝันที่หลับสนิทจากความเหนื่อยล้ามาถึงหอพักหญิงใกล้มหาวิทยาลัย นนนทีจึงเดินไปถามเจ้าของหอพักเพื่อขออนุญาตก่อน แต่ทว่า...กลับมีเสียงหนึ่งดังมาจากด้านหลัง ทำเอาเขาถึงกับหันขวับ
"หอหญิงผู้ชายขึ้นไม่ได้ เดี๋ยวพี่จัดการเอง เพื่อนน้องอยู่ห้องไหน"
ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของเจ้าของเสียง นนนทีถึงกับอ้าปากเหวอเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนขานอาสาจะขึ้นไปส่งเพื่อนรักแทน
"พะ...พะ...พี่คีย์!!"
