คืนในความลับ

คืนในความลับ
Special หมั่นไส้ [เบ๊บxมิ้นต์]

แนะนำตัวละคร
2 ปีก่อน ~`
"ฮัลโหลมิ้นต์ ตอนนี้อยู่ที่หน้าบ้านแล้วนะ"
"โอเคแฟน รอแป๊บนะ เดี๋ยวเราออกไป หารองเท้าไม่เจอ พอดีแม่เปลี่ยนที่เก็บรองเท้าใหม่อะ"
"อืม โอเค ไม่ต้องรีบหรอก แค่เรามารบกวนมิ้นต์แต่เช้าแบบนี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว"
"อือ ไม่เป็นไร เดี๋ยวขอวางก่อนนะ น้าโทรมา"
ติ๊ด!
ยังไม่ทันที่จะตอบกลับไป ปลายสายก็ชิงตัดสายไปเสียก่อน เธอจึงหย่อนโทรศัพท์มือถือของตนลงในช่องเก็บของข้างเบาะรถ ก่อนจะหันไปมองน้องสาวที่เอาแต่เล่นเกมมือถืออยู่เบาะข้างคนขับโดยไม่สนใจฟ้าดิน ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของเธอแท้ ๆ
"เบ๊บ ทำไมไม่เช็คดูเอกสารอีกรอบ มัวแต่เล่นเกมอยู่นั่นแหละ ไม่ลืมอะไรแน่นะ"
"อือ! เลิฟมันเช็คให้รอบที่ล้านละ คงครบแหละ"
"เฮ้อ...แกนี่น้า เอกสารตัวเองแท้ ๆ ทำไมต้องให้พี่เลิฟเช็คให้"
"ก็มันวอแวจะเช็คให้เองหนิ ถ้ามีอะไรขาดหรือผิดพลาดก็ต้องโทษพี่มันแหละ"
กึก!
"หวัดดีแฟน หวัดดีจ้า...น้อง...อะไรนะ" เมื่อมีสาวสวยร่างเล็กอีกคนเปิดประตูสำหรับผู้โดยสารเบาะหลังพร้อมกับทักทายด้วยความสดใส แต่เบ๊บก็ยังคงวุ่นกับหน้าจอโทรศัพท์มือถือไม่มีทีท่าว่าจะสนใจอีกฝ่าย จนเธอถึงกับยิ้มเจื่อน ๆ ให้เพื่อนสาวที่เป็นคนขับรถเพื่อแก้เขิน
"น้องเราชื่อเบ๊บนะ น้องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ไม่ค่อยสนใจใครหรอก ขอบคุณนะมิ้นต์ที่จะไปเป็นเพื่อน"
"อืม ยินดี แล้วเตรียมเอกสารครบใช่ไหมเบ๊บ เช็คดูอีกรอบนะ เผื่อขาดเหลืออะไรจะได้กลับไปเอาตอนนี้ จะได้ไม่ไปโรงเรียนเสียเที่ยว"
"..." ไม่มีการตอบรับนอกจากกำลังเมามันส์กับการเล่นเกมเท่านั้น มิ้นต์จึงได้แต่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่เบาะหลัง โดยมีเพื่อนสาวส่ายศีรษะไปมาด้วยความเอือม
ไอ้เด็กบ้านี่...ไม่มีมารยาทจริง ๆ น่าหมั่นไส้อะ พี่สาวก็ออกจะน่ารักทั้งแฟน ทั้งพี่เลิฟ คนนี้คือหลุดมาจากไหน... มิ้นต์คิดในใจ
ภายในรถยนต์คันหรูที่มีการสนทนากันอย่างสนุกสนานระหว่างเพื่อนสาวทั้งสอง เว้นก็แต่เด็กสาวที่ดูไม่สนโลกคนเดิม ที่นำหูฟังขึ้นมาฟังเพลงไม่สนใจผู้ใด ไม่แม้แต่จะทักทายคนเป็นพี่ที่อาสาจะพาเธอไปเข้ารายงานตัวนักเรียนใหม่เสียด้วยซ้ำ แววตาที่ดูเยือกเย็น บุคลิกที่ดูแข็งกร้าวช่างเข้ากับเธอเสียจริง ใครที่ได้เห็นคงต้องมองว่าเธอเป็นเด็กสาวที่หยิ่งมากแน่ ๆ



"เดี๋ยวเบ๊บไปกับพี่มิ้นต์นะ พี่ต้องเข้าไปเตรียมของช่วยครู" แฟนพูดพลางกับเก็บข้าวของใส่ในกระเป๋าสะพายข้างสีดำ ก่อนจะเงยหน้าบอกน้องสาวที่ยังคงสวมหูฟังไม่สนใจใครอีกเช่นเคย เธอจึงหยิบสมุดในกระเป๋าออกมาม้วน ๆ แล้วไปฟาดที่ศีรษะน้องสาวหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
โป๊ก!!
"โอ๊ย!! พี่แฟน!!"
"ฟังไหมที่พี่พูดน่ะ!!?"
"ฟัง!!"
"พี่พูดว่าอะไร"
"อะไร"
"พี่ถามว่าพี่พูดว่าอะไร"
"ก็อะไรไง"
"โอ๊ย! พี่บอกว่าเข้าไปกับมิ้นต์นะ เดี๋ยวมิ้นต์จะพาเข้าไป พี่ต้องไปช่วยงานครู"
"อันที่จริงเบ๊บไปเองก็ได้ไหม โตแล้วอะ ไม่ต้องให้ใครพาไปเหมือนเลิฟก็ได้ ที่ต้องมีคนจูงมือพาไปนั่นไปนี่ เบ๊บไปเอง เคนะ" พูดจบเบ๊บจึงเปิดประตูรถเดินออกไปทันที ทิ้งให้สาวสวยร่างเล็กที่นั่งอยู่เบาะหลังอ้าปากเหวอด้วยความมึนงง
"ฉันมาทำอะไรที่นี่ ~"
"ฮ่า ๆ มิ้นต์อย่าถือสาเบ๊บเลยนะ น้องมันก็เป็นแบบนี้แหละ นี่ไง...คิดไว้ไม่มีผิด เบ๊บลืมแฟ้มเอกสารไว้บนรถ อะนี่ กุญแจรถ เราไม่ไว้ใจน้องมันอะ เผื่อลืมอะไร จะได้พาไปเอาได้ เราฝากดูแลน้องสาวเราหน่อยนะมิ้นต์ เดี๋ยวจะไปเลี้ยงนมร้อน ๆ ตอบแทน" พูดพลางกับเหลือบมองแฟ้มเอกสารสีเทาลายที่วางอยู่บนเบาะก่อนจะยื่นกุญแจรถให้กับเพื่อนของเธอ
"อืม ไม่ถือสาแต่ก็แอบหมั่นไส้นะเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องเธอนะแฟน เราจะจิ้มตาแตกเลย"
"ฮ่า ๆ เราไปก่อนนะ เดี๋ยวครูจะรอ"
"โอเคจ้า ไว้เจอกันนะแฟน"



"เวร...ลืมแฟ้มเอกสารไว้บนรถ แล้วเพื่อนพี่แฟนหน้าตาเป็นยังไงวะเนี่ย!!?" เด็กสาวพูดพลางกับค้นหาแฟ้มเอกสารสีเทาในกระเป๋า ก่อนจะหันรีหันขวามองหาอีกคนทั้งที่เธอก็ไม่รู้จักหน้าค่าตาเสียด้วยซ้ำ
"หานี่อยู่เหรอ" มิ้นต์พูดพร้อมกับยื่นแฟ้มเอกสารสีเทาให้กับเบ๊บ แต่เจ้าตัวกลับมองเธอคิ้วขมวดและแย่งไปทันทีโดยไม่มีการขอบคุณใด ๆ
ไอ้เด็กเบ๊บ!! ไอ้เด็กไร้มารยาท!! 
"น้องไปเอามาจากไหนอะ" ดูเหมือนกับว่า เบ๊บจะเข้าใจผิดมหันต์ เพราะมิ้นต์นั้นตัวเล็กกว่าเธอมาก หากมายืนอยู่ข้างกัน มิ้นต์สูงเพียงแค่คิ้วเธอเท่านั้น บวกกับที่ไม่ได้ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย ทำให้เธอราวกับเด็กน้อยที่ออกมาวิ่งเพ่นพ่านเสียมากกว่า
"ไงก็แต้งกิ้วนะ ไปละ เดี๋ยวไม่ทัน"
"อ้าวเฮ้ย!! รอพี่ด้วยเบ๊บ!!" เมื่อพูดจบเบ๊บก็เดินจ้ำอ้าวจากไปทันที มิ้นต์จึงได้แต่เร่งฝีเท้าตามเธอไป
'โอ๊ย!! พี่เลิฟ!! ว่าแล้วเชียว ว่าต้องลืมเอกสารอะไรสักอย่างแน่ ๆ อะ' เด็กสาวบ่นในใจเพราะเมื่อเจ้าหน้าที่ถามหาเอกสารสำคัญในการรายงานตัวนักเรียนใหม่แต่ไม่ว่าเธอจะหาอย่างไรก็ไม่พบ จนเธอได้แต่นั่งหน้าเครียด
"ขอเอกสารด้วยค่ะ" เจ้าหน้าที่พูดด้วยรอยยิ้ม
"เอ่อ...เดี๋ยวหนูค่อยเอามาให้ใหม่ได้ไหมคะ พอดีว่าลืมเอามาค่ะ"
"ไม่ได้ค่ะ เอกสารต้องครบ จบ ในครั้งเดียว เพราะเด็กที่มารายงานตัวมันเยอะมาก หนูสามารถกลับไปเอาได้ไหม" 
"เอ่อ...ก็สามารถแหละค่ะ แต่ถ้าหนูกลับมา หนูต้องต่อคิวใหม่ใช่ไหมคะ"
"ใช่ค่ะ" เมื่อได้ยินคำตอบอย่างนั้น เธอจึงหันหลังกลับไปมองเหล่านักเรียนที่รอมารายงานตัวแบบคิวยาวเหยียด เธอจึงได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ และลุกเดินออกมาแต่โดยดี
"มีอะไรเหรอเบ๊บ เอกสารไม่ครบเหรอ"
"อะไรอะ น้องเป็นใครเนี่ย"
"โอ๊ยไอ้เบ๊บ!! พี่มิ้นต์!! เพื่อนของแฟนไง!!"
"เอ้า!! นึกว่าเด็กน้อยที่ไหน"
"สามหาว!!!"
"หาวเหิวอะไร พาไปเอาเอกสารที่บ้านหน่อยดิ"
"พูดดี ๆ เป็นปะ จะขอร้องให้คนอื่นช่วยอะ หางเสียงน่ะมีไหม"
"พาไปเอาเอกสารที่บ้านหน่อยดิ หางเสียง" ทันทีที่เบ๊บพูดจบ มิ้นต์ถึงกับอ้าปากเหวอแล้วกำหมัดขึ้นมาทันที แต่ท่าทีของเธอกลับไม่ได้น่ากลัวแม้แต่น้อย จะว่าเหมือนลูกแมวน้อยที่กำลังจะตบสิงโตก็ว่าได้ เบ๊บถึงกับหลุดขำพรืดด้วยความเอ็นดู
"ขำไร!?"
"เปล่า" พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวหนีไปอีกครั้ง ปล่อยให้อีกคนรีบวิ่งตามเธอไปอย่างหัวเสีย


"ขาถึงไหมเนี่ย เดี๋ยวเบ๊บขับเองก็ได้นะ" เมื่อเห็นว่าผู้เป็นพี่พยายามปรับเบาะรถพร้อมกับใช้สองมือเกาะที่พวงมาลัยชะเง้อมองที่หน้ารถ เธอถึงกับหลุดขำพรืดอีกครั้ง ทำเอาเจ้าตัวหันมามองค้อนเธอทันที ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องสาวของเพื่อน เธอคงต่อยเสยคางไปแล้ว
"พี่มิ้นต์ลงมา เดี๋ยวเบ๊บขับเอง" พูดพลางกับใช้แขนค้ำประตูรถฝั่งคนขับเอาไว้
"ไม่ต้อง! ไปนั่งที่สิ พี่จะขับให้"
"บอกว่าจะขับเองไง!" พูดจบ เบ๊บจึงโน้มตัวลงมาคร่อมตัวมิ้นต์เอาไว้เพื่อที่จะปลดเข็มขัดนิรภัย แต่เพราะเดิมทีใบหน้าเด็กสาวก็สวยเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พร้อมกับบุคลิกที่ดูห้าว ทำให้มิ้นต์ถึงกับใจเต้นตึกตักที่ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาจากตัวเด็กสาวก็ทำเธอใจสั่นด้วยเช่นกัน
บ้าเอ๊ย...ไอ้เด็กเบ๊บ!! ทำบ้าอะไรเนี่ย! 
ระหว่างที่มิ้นต์คิดในใจนั้น เบ๊บจึงจับที่ข้อมือของเธอ ก่อนจะจูงเดินไปที่ประตูรถอีกฝั่ง จากนั้นจึงจับศีรษะของคนเป็นพี่ก้มลงแล้วดันตัวให้เข้าไปนั่งที่เบาะข้างคนขับ พร้อมกับสวมเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยแบบเสร็จสรรพ 
"เป็นเด็กดีนะหนูน้อย เดี๋ยวพี่จะพาซิ่งเอง" พูดพลางกับอมยิ้มและถือวิสาสะเอื้อมมือมาลูบศีรษะคนอื่นอย่างหน้าตาเฉยทั้งที่อายุน้อยกว่า ยิ่งทำให้หัวใจอีกคนทวีความรุนแรงมากขึ้น เพราะรอยยิ้มเล็ก ๆ นั้น ดูอ่อนโยนผิดกับบุคลิกที่ดูห้าวของเธอเป็นไหน ๆ


อืด อืด อืด~
เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่กำลังสั่นครืดเรียกสติ มิ้นต์ถึงกับสะดุ้งโหยงตื่นจากภวังค์ เพราะรอยยิ้มของเด็กสาวนั้นวนเวียนอยู่ในความคิดเธอไม่จางหายไปเสียที ก่อนที่เธอจะหันไปรับโทรศัพท์ที่เบ๊บยื่นมาให้กับเธอ
"พี่มิ้นต์ รับให้หน่อยดิ เบ๊บขับรถอยู่" 
"จะดีเหรอ นี่มันโทรศัพท์เบ๊บนะ"
"รับเถอะ คนโทรมาก็พี่แฟนนั่นแหละ"
"อะ...อืม ฮัลโหลแฟน....อ๋อ พอดีว่าเบ๊บลืมเอกสารน่ะ เลยจะกลับไปเอาที่บ้าน....อือ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราดูแลเบ๊บให้.....โอเคจ้า ไว้เจอกัน"
ระหว่างที่มิ้นต์กำลังคุยโทรศัพท์อยู่นั้น เบ๊บก็แอบเหลือบมองดูเธอเป็นพัก ๆ พลางกับอมยิ้ม
พี่มิ้นต์ทำไมน่ารักจังวะ...ขอบคุณนะพี่เลิฟที่ลืมเอกสาร เบ๊บคิดในใจ
เมื่อเพื่อนรักกดวางสายไปแล้วทำให้มิ้นต์เห็นภาพหน้าจอโทรศัพท์มือถือเป็นรูปผีเสื้อสีขาวดำสามตัวเรียงจากตัวเล็กลงมาตัวใหญ่ เธอจึงอมยิ้มออกมาทันที
"ชอบผีเสื้อเหรอ"
"ค่ะ"
"ทำไมอะ"
"รู้สึกถึงความอิสระ เวลามันกางปีกโบยบิน"
"อยากมีอิสระเหมือนผีเสื้อว่างั้น"
"ไม่ค่ะ อิสระกับโดดเดี่ยวมันมีเส้นบาง ๆ กั้นอยู่ เบ๊บอยู่ไม่ได้หรอกถ้ามีชีวิตอยู่โดยปราศจากคนที่เรารัก"
"ไม่เห็นเกี่ยวเลย มีเสื้อก็อยู่กันเป็นฝูงไหม"
"อืม ก็ถ้าเป็นแบบนั้น เบ๊บก็คงมีความสุขน่าดู ทั้งอิสระ และอบอุ่นในคราวเดียวกัน"
เมื่อได้ยินแบบนั้นมิ้นต์จึงมองออกไปนอกหน้าต่างรถและแอบอมยิ้มอีกครั้งที่ได้เห็นมุมที่น่ารักแบบนี้ของอีกฝ่าย ความจริงเธอเองก็อ่อนโยน ไม่ได้แข็งกร้าวอย่างบุคลิกที่ได้เห็น...



หลังจากที่รายงานตัวนักเรียนใหม่ระดับมัธยมปลายเป็นอันเสร็จสิ้น จนเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงบ่าย เพราะสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวบวกกับต้องต่อคิวยาวเหยียดอีกครั้ง เบ๊บถึงกับเดินออกมาจากโต๊ะรายงานตัวด้วยท่าทีที่อิดโรย มิ้นต์เห็นแบบนั้นจึงเดินถือกระดาษทิชชูเข้าไปซับเหงื่อบนใบหน้าให้อย่างแผ่วเบา
ด้วยความที่คนเป็นพี่ตัวเล็กกว่าเธอ ทำให้ต้องแหงนหน้าซับเหงื่อที่หน้าผากให้ เด็กสาวตัวสูงกว่าจึงได้แต่หลบสายตาไปทางอื่นพร้อมกับหัวใจที่เต้นตึกตัก
โอ๊ย...ไม่ไหว...พี่มิ้นต์โคตรน่ารักเลย...
"เหงื่อท่วมเลยนะ อย่างกับลูกหมาตกน้ำ"
"ก็มันร้อนอะ"
"ไปกินนมปั่นกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"พี่แฟนล่ะคะ"
"แฟนต้องอยู่ช่วยครูเก็บของก่อนน่ะ เด็กสภาก็เงี้ย งานเยอะ เราก็ไปกินนมปั่นรอก็ได้"
"แล้วเราไม่ต้องไปช่วยพี่แฟนเหรอ"
"ไม่หรอก มีแต่งานเอกสาร เราไปช่วยก็จะเกะกะเปล่า ๆ"
"อ๋อ โอเคค่ะ"

เมื่อพนักงานหนุ่มนำแก้วนมอุ่น ๆ พร้อมกับชาเขียวปั่นมาเสิร์ฟให้บนโต๊ะ เบ๊บจึงได้เห็นคนตัวเล็กแสดงท่าทีดีใจราวกับเด็ก ๆ ก่อนเธอจะฉีกซองน้ำตาลเทลงไปในถ้วย และใช้ช้อนคันเล็กคนแก้วอย่างอารมณ์ดี เบ๊บเห็นแบบนั้นจึงอมยิ้มไปพร้อมกับดูดชาเขียวปั่น ทั้งสองนั่งอยู่โต๊ะบาร์สูงโดยหันหน้าออกไปทางโซนแคคตัสด้านข้างร้าน
"พี่ชอบกินนมร้อนเหรอคะ"
"อืม"
"ชอบกินนมแล้วทำไมตัวแค่เนี้ย"
"เบ๊บ! เดี๋ยวตบ!!"
"ฮ่า ๆ อากาศร้อนขนาดนี้ยังสั่งนมร้อนอีกนะ"
"ก็ชอบอะ กินแล้วอารมณ์ดี เวลาเครียด ๆ กินนมอุ่นนี่คือที่สุดแล้ว"
"อ๊ะ!" จังหวะที่มิ้นต์ยกแก้วนมอุ่น ๆ ลายหมีขึ้นมาดื่มนั้น เบ๊บจึงรีบเอื้อมมือไปจับผมของเธอรวบเอาไว้ให้ ก่อนจะใช้นิ้วชี้เกลี่ยปอยผมที่ปรกลงมาไปทัดที่หู ทำเอาต่างฝ่ายต่างหัวใจสั่นไหว และรีบหลบสายตาของกันและกันทันที
ไม่ไหว...แพ้เด็กเบ๊บมาก ทำไมถึงได้อ่อนโยนแบบนี้นะ....
บ้าจริง...พี่มิ้นต์จะรู้ไหมนะ ว่าเราชอบพี่มิ้นต์อะ...



2 ปีต่อมา ~`
เวลาบ่าย 3 โมงของวัน ภายในห้องนอนของเด็กนักเรียนมัธยมปลายที่มีข้าวของวางกระจัดกระจาย พร้อมกับโมเดลตัวการ์ตูนตัวโปรดอีกมากมายวางบนโต๊ะอ่านหนังสือ สาวสวยทั้งสองนอนคุยกันเพื่อพักเหนื่อยหลักจากที่ไปเที่ยวชมบรรดาสัตว์ปีกที่พิพิธภัณฑ์สัตว์ตั้งแต่ช่วงสาย ทั้งสองนอนสบตา พร้อมกับฟังเสียงลมหายใจของกันและกันสลับไปมา ก่อนที่มิ้นต์จะเอื้อมมือไปสัมผัสบนแก้มเนียนข้างซ้ายของคนที่นอนตะแคงหันหน้ามาทางเธออย่างแผ่วเบา
"เหนื่อยมากไหมเบ๊บ"
"เหนื่อยค่ะ แต่ตอนนี้หายแล้ว ขอบคุณนะคะที่พาไปดูผีเสื้อ"
"อืม ชอบไหม"
"ชอบค่ะ พี่มิ้นต์ล่ะ"
"ชอบสิ แต่ชอบที่ได้เห็นเบ๊บมีความสุขมากกว่า" สิ้นคำตอบของเธอ ทำเอาหัวใจดวงน้อยของคนดูเย็นชาและแข็งกร้าวสั่นไหว
"พี่มิ้นต์...เบ๊บขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"อืม ได้สิ"
"พี่มิ้นต์คิดยังไงกับเบ๊บคะ"
"เด็กโง่"
"พี่มิ้นต์ด่าเบ๊บทำไมอะ"
"ก็แกไม่รู้อะไรเลย พี่ทำขนาดนี้เบ๊บยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"
"เบ๊บไม่เข้าใจ"
"เฮ้อ..." หญิงสาวถอนหายใจเฮือก ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปจุมพิตที่ริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยน และผละออกมาด้วยรอยยิ้ม
"เข้าใจหรือยังไง ว่าพี่คิดยังไงกับเบ๊บ" เบ๊บทำได้แค่กลืนน้ำลายดังอึกและมองตามริมฝีปากอมชมพูที่จูบเธอเมื่อสักครู่ ก่อนจะโผเข้าไปจูบอีกฝ่ายคืนบ้าง ลมหายใจของทั้งคู่ทั้งหอบและถี่จากรสจูบที่เริ่มเร่าร้อนขึ้น ก่อนที่คนตัวสูงจะผละริมฝีปากออกและซุกหน้าลงที่ต้นคอระหงเพื่อสูดกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของอีกคน
เบ๊บพยายามปรับลมหายใจที่หอบถี่ให้กลับมาสู่สภาวะปกติพร้อมกับพยายามข่มอารมณ์เอาไว้ มือข้างซ้ายก็กอดรัดร่างบางแน่นราวกับงูที่กำลังจะรัดเหยื่อก็ไม่ปาน
"เบ๊บ...กอดพี่แน่นไปแล้ว"
"พี่มิ้นต์...เบ๊บรักพี่มิ้นต์นะ รักมานานแล้ว แฮก...แฮก..."
"นานนี่นานแค่ไหน"
"เบ๊บไม่รู้นะ...แฮก...ว่าเบ๊บรักพี่มิ้นต์ตั้งแต่ตอนไหน แต่เบ๊บชอบพี่มิ้นต์ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลย"
"อืม...พี่ก็เหมือนกัน...อะ..." สิ้นสุดคำพูดของมิ้นต์ เบ๊บจึงซุกไซร้ที่ต้นคอพร้อมกับพรมจูบจนได้ยินเสียงครางเล็ดลอดออกมา มิ้นต์จึงรีบผลักร่างอีกคนออกทันที
"เบ๊บ! หยุด!!"
"พี่มิ้นต์...บะ...เบ๊บขอโทษ"
"อืม ไม่เป็นไร ไม่อยากดูผีเสื้อบนตัวพี่แล้วเหรอ"
"อยากสิคะ"
"ปล่อยพี่ก่อน เดี๋ยวจะให้ดู" เรียวแขนที่กอดรัดเอาไว้แน่นค่อย ๆ คลายออกอย่างว่าง่าย มิ้นต์จึงเม้มริมฝีปากด้วยหัวใจที่เต้นแรงราวกับจะทะลุออกจากอก ก่อนจะกลั้นใจลุกขึ้นมานั่งคร่อมร่างอีกคนเอาไว้
"ดูดี ๆ นะ" พูดจบ สองมือก็จับที่ชายเสื้อคอกลมสีขาวของตนเอาไว้ ก่อนจะเลิกขึ้นช้า ๆ แล้วจับถอดออกจนเหลือแค่เพียงบราตัวเก่งสีขาว ทำให้เห็นรอยสักผีเสื้อสามตัวเรียงกันที่เอวด้านซ้าย ทำเอาเบ๊บถึงกับกลืนน้ำลายดังอึกอีกครั้ง
หญิงสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตัว ใช้สองมือค้ำลงที่เอวคนใต้ร่าง พร้อมกับเบือนหน้าหลบสายตาไปทางอื่น ร่างกายของเธอร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย จนพาให้ร่างกายของเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ยิ่งสร้างความพึงพอใจให้คนที่อยู่ใต้ร่างมากยิ่งขึ้น
"อย่าจ้องสิเบ๊บ...พี่เขินนะ"
"ทำไมตอนเขินถึงได้น่ารักแบบนี้นะ แล้วไหนอีกสองตัวที่พี่มิ้นต์บอก" ทันทีที่ถามจบ หญิงสาวตัวเล็กขบกัดริมฝีปากล่างของตนพร้อมกับหลับตาเอาไว้ เพราะสายตาของเด็กสาวใต้ร่างมองเธอราวจะกลืนกินด้วยสายตา มันแทบจะเผาไหม้เธอทั้งตัว ก่อนจะใช้สองมืออ้อมไปด้านหลังเพื่อปลดตะขอออกช้า ๆ
บราสีขาวตัวเกงถูกถอดออกจนเรือนร่างท่อนบนเปลือยเปล่า ยอดปทุมถันอมชมพูชูชันเรียกสายตา นี่น่ะหรือ ผีเสื้ออีกสองตัวที่เธอว่า หญิงใต้ร่างเห็นแบบนั้นจึงไม่รอช้ารีบปกปิดยอดปทุมถันนั่นด้วยปากอุ่น ๆ ของเธอทันที พร้อมกับมือข้างขวาที่บีบคลึงหน้าอกนุ่มราวกับเป็นของเล่น
"ซี๊ด...อะ...เบ๊บ...เบา ๆ สิ ซี๊ด..."
ยิ่งห้ามก็ดูเหมือนจะยิ่งยุ ลิ้นที่ตวัดรัดรึงสลับกับดูดยอดปทุมถันจนเจ้าของร่างถึงกับแอ่นอกสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่าน มือทั้งสองข้างสอดแทรกเข้าใต้โคนผมและลูบศีรษะของคนใต้ร่างก่อนจะขยุ้มเอาไว้ในอุ้งมือแล้วออกแรงดึงให้อีกฝ่ายแหงนหน้าขึ้น เธอจึงก้มลงดูดกลืนริมฝีปากนุ่มอย่างดูดดื่ม
อารมณ์ที่มีพุ่งพล่านทวีความเร่าร้อนขึ้นราวกับจะแผดเผาร่างให้เป็นจุณ เด็กสาวประคองร่างบางด้วยสองมือก่อนจะจับพลิกลงนอนบนฟูกนอนนุ่ม ๆ จนเจ้าของร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับผ้าปูที่นอนสีเทาเย็น ๆ ที่ถูกเครื่องปรับอากาศเป่าเป็นเวลานาน
"พี่มิ้นต์....เบ๊บขอนะ เบ๊บไม่ไหวแล้ว" พูดพลางกับรีบปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างร้อนรนก่อนจะจับร่างบางพลิกให้นอนคว่ำลงกับฟูกนอน จากนั้นเธอจึงคร่อมตัวทับร่างบางเอาไว้พร้อมกับพรมจูบไปทั่วแผ่นหลังเนียนจนขนทั่วทั้งตัวลุกซู่
"ซี๊ด...อื๊อ...." ยิ่งได้ยินเสียงครางหวาน ๆ ยิ่งได้ใจ มือทั้งสองข้างรีบเกี่ยวขอบกางเกงและดึงลงจนเรือนร่างทั้งสองเปลือยเปล่า ก่อนเธอจะจับที่เอวบางพลิกให้นอนหงาย แล้วก้มลงโลมเลียน้ำหวานจากใจกลางดอกไม้จนมือทั้งสองข้างของหญิงสาวขยุ้มผ้าปูเตียงจนยับยู่ยี่
"อ๊า! เบ๊บ! ซี๊ด...มันเสียว อ๊า!!"
"ชู่...แม่จะได้ยิน"
"อื๊อ...." หญิงสาวต้องใช้มือปิดปากตัวเองเอาไว้แน่นในขณะที่อีกคนก็ยังโลมเลียน้ำหวานจากใจกลางดอกไม้อย่างดูดดื่ม จะบอกว่ากำลังถูกทรมานอยู่ก็คงจะถูกเสียมากกว่า กับการที่ต้องกลั้นเสียงครางเอาไว้ 
ในขณะทั้งปลายเท้าทั้งสองข้างจิกเกร็งกำลังจะถูกปลดปล่อยอารมณ์ คนที่อยู่ระหว่างขาทั้งสองข้างก็หยุดทำหน้าที่จนความรู้สึกของเธอราวกับตกเหวลึก แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เด็กสาวก็ยกขาข้างหนึ่งมากอดเอาไว้ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาบดเบียดความสาวเข้าด้วยกันจนเธอต้องปิดปากตัวเองเอาไว้อีกครั้ง
เอี๊ยด! เอี๊ยด! เอี๊ยด!
เสียงเตียงนอนไม้บิ๊วท์อินที่กำลังเสียดสีกันนั้นเพราะร่างเปลือยเปล่าสองร่างที่โยกสะโพกบดเบียดอย่างเร่าร้อน แต่ก็ทำได้แค่ปลดปล่อยความทรมานนี้ผ่านเสียงครางในลำคอเท่านั้น คนใต้ร่างราวกับถูกทรมานก็ไม่ปาน แต่แล้วเสียงครางแห่งความสุขสมก็ไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้
"อือ...อือ..อ๊า...อ๊า...."
"มิ้นต์....อา...เบ๊บรักมิ้นต์นะ ซี๊ด..."
เอี๊ยด!! เอี๊ยด!! เอี๊ยด!!!
"อือ...เบ๊บ! อย่าดุ...อา..."
"ไม่ไหว....ไม่ไหวแล้ว!"
"อ๊าย!! อื๊อ!!!" ทันทีที่เสียงครางของคนใต้ร่างหลุดออกมาพร้อมกับร่างบางที่กระตุกเกร็งตอบสนอง เบ๊บจึงรีบเอื้อมมือไปปิดปากเธอเอาไว้ทันที
"พี่มิ้นต์! เดี๋ยวแม่เบ๊บก็ได้ยินหรอก"
"แฮ่ก...ไอ้เบ๊บ...มันเสียวนะ จะให้กลั้นยังไงไหว แฮ่ก ๆ"
"เบ๊บก็เสียว"
"อือ...ทำไมรุนแรงกับพี่จัง ค่อย ๆ ทำก็ได้ไหม"
"ใครบอกให้มาอ่อยอะ อีกรอบได้ปะ"
"เดี๋ยวเบ๊บ! พี่ใจจะขาดแล้ว"
"เดี๋ยวเบ๊บเอาปากปิดไว้ให้"
"อื๊อ!!!"
เอี๊ยด! เอี๊ยด! เอี๊ยด!
"อื๊อ! อือ...อื๊อ!!"
ม้า
ไรท์แวะมาคุย~`

“โอ๊ยยยย รุนแรงไม่ไหววววว ดุขนาดนี้แม่คงรู้แล้วแหละเบ๊บ 5555”