เมื่อใบหน้าของเราใกล้กันมากขึ้น...มากขึ้น จนฉันต้องรีบเอามือซ้ายปิดปากเธอเอาไว้ และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ เธอกดศีรษะของฉันลงราวกับว่าเรากำลังจูบกัน แต่โชคดีนักที่ฉันเอามือปิดปากเธอไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นเราคงได้จูบกันจริง ๆ ปลายจมูกของเราสัมผัสกันจนรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กำลังรดใบหน้าของฉันอยู่ แถมฉันยังรับรู้ถึงไอร้อนจากริมฝีปากที่ฉันกำลังใช้มือปิด ตอนนี้เธอกำลังป่วย คงเผลอทำอะไรแบบนี้โดยไม่ได้ตั้งใจล่ะมั้ง หรืออาจจะไม่มีสติก็ได้ ฉันจึงใช้แขนโอบศีรษะเธอเอาไว้ ก่อนจะลูบผมสีบลอนด์อย่างแผ่วเบาเพราะหวังจะกล่อมให้เธอหลับ
เมื่อมือข้างที่กดศีรษะของฉันอ่อนแรงลง จนหล่นตุ๊บลงกับที่นอน ฉันจึงผละออก แล้วลูบศีรษะเธออยู่อย่างนั้นพลางกับอมยิ้ม ฉันจำได้ ว่าสรรพนามที่เธอเรียกก่อนหน้านั้นมันคือสรรพนามที่ใช้เรียกน้องคัพเค้กที่ฉันเพิ่งเจอเมื่อตอนเที่ยงนี่เอง เพื่อนที่ไหนเขาจูบกัน เพื่อนที่ไหนเขาจะมาคอยทำกับข้าวให้กิน แถมยังมาค้างด้วยกันบ่อย ๆ อีก โกหกพี่สาวคนนี้ไม่ได้หรอกนะไข่เจียว...
ถ้าหากวันนั้นเราจูบกันจริง ๆ...ฉันเองก็อาจคิดเกินเลยกับไข่เจียวมาตั้งแต่ตอนนั้นเลยก็ได้ ไม่คิดว่าเธอจะจูบเก่งถึงขั้นทำให้สติของฉันเตลิดได้ขนาดนี้ ฉันแทบไม่รู้ตัวเลยว่ากระดุมเสื้อของฉันมันถูกปลดตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีเธอก็ก้มลงจูบที่เนินอกของฉันแล้ว ก่อนจะซุกไซ้ที่ต้นคอของฉันราวกับหิวกระหาย
"อา..."
"ไหน...พี่ชอบให้ทำแบบไหน กระซิบบอกเจียวที่ข้างหูหน่อยสิ..." เสียงกระซิบแผ่วเบาข้าง ๆ หู ทำฉันขนลุกซู่ ร่างกายของฉันมันร้อนวูบวาบไปหมด ยอมรับเลยว่าอารมณ์ของฉันมันตื่นตัวทุกการกระทำของเธอเลยจริง ๆ ฉันใช้แขนทั้งสองข้างโอบรัดคอของเธอเอาไว้ ก่อนจะหันไปกระซิบที่ข้างหูทันทีราวกับถูกสะกด
"ขอแบบเอาให้พี่ลืมไม่ลงเลย..."
"พี่ลืมเจียวไม่ลงแน่พี่ยา..."
สิ้นเสียงพูด ร่างของฉันถูกกระชากขึ้นพร้อมกับบราไร้สายสีดำที่กำลังเกาะหน้าอกก็ร่วงลงทันที นี่เธอมันร้ายจริง ๆ เธอปลดตะขอฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะคิดหาคำตอบได้ เธอก็ก้มลงดูดคลึงยอดปทุมถันอย่างแรงจนร่างของฉันถึงกับกระตุกด้วยความเสียวซ่าน มันเป็นสัมผัสที่รุนแรงและแปลกใหม่ เพราะคนรักของฉันไม่เคยรุนแรงแบบนี้มาก่อน
"ซี๊ด...เจียว...อ๊า..."
เธอประคองร่างของฉันให้ยืนขึ้นทั้งที่ยังคงดูดคลึงยอดปทุมถันอย่างเพลิดเพลิน แต่ฉันนี่สิ เสียวซ่านจนร่างสั่นระริก ก่อนเธอจะยืดตัวขึ้นมาจูบฉันอีกครั้ง พร้อมกับพาเดินถอยหลังออกจากห้องนอนไปยังอีกห้องหนึ่งสำหรับซ้อมกีตาร์และแกะเพลงโดยเฉพาะ ซึ่งฉันก็อ่อนระทวยเดินตามเธอไปอย่างว่าง่าย ก่อนร่างของฉันจะถูกอัดเข้ากับผนังห้อง และหลังจากนั้นไม่นานเสียงเพลงก็เริ่มดังขึ้น พร้อมกับลมเย็นยะเยือกคาดว่าจะมาจากเครื่องปรับอากาศที่เพิ่งจะติดตั้งใหม่ ๆ นี่เธอสามารถทำสิ่งพวกนั้นไปพร้อม ๆ กับจูบฉันได้ยังไงกัน
"ชอบเสียงครางพี่จริง ๆ ขอฟังชัด ๆ หน่อยนะคะ เปิดเพลงให้แล้ว ตอนนี้พี่ครางได้เลย"
พูดจบ เธอก็ก้มลงดูดดื่มริมฝีปากของฉันอีกครั้ง กะจะกลืนกินฉันลงไปทั้งตัวหรือยังไง ทำไมถึงได้จูบเก่งแบบนี้นะ ลิ้นนุ่ม ๆ ต่างตวัดทักทายกันและกันอย่างดูดดื่ม ก่อนที่ฉันจะครางลั่นเมื่อรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างสอดเข้ามาในร่างกายของฉันโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
"อ๊า....ซี๊ด....อ๊า อ๊า อ๊า..."
ไม่ไหว...ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเธอสอดนิ้วเข้ามาตอนไหน เธอดูช่ำชองไปเสียหมด ร่างฉันสั่นสะท้านทุกจังหวะที่นิ้วเรียวเข้าออก เธอทำในท่ายืนแบบนี้ ขาฉันสั่นไปหมด ยิ่งเธอยกขาข้างหนึ่งแล้วกอดเอาไว้ด้วยมือซ้าย ขาอีกข้างของฉันก็รับหน้าที่ประคองร่างตัวเองเอาไว้ด้วยความลำบาก เพราะเธอกระแทกนิ้วใส่เข้ามาแบบไม่ยั้ง จนได้ยินเสียงเฉอะแฉะแข่งกับเสียงครางของฉันเลย
"น้ำโคตรเยอะเลย พี่ไม่ต้องอมนิ้วเจียวก่อนเลยอะ"
"อ๊า...เจียว อ๊ะ อ๊ะ อื๊อ!! เสียว...อื๊อ!!"
ยิ่งฉันครางออกมาดังเท่าไหร่ ไข่เจียวยิ่งกระแทกนิ้วแรงขึ้นและเร็วขึ้นเท่านั้นจนฉันแทบกระอัก ฉันไม่เคยมีเซ็กส์ที่ดุเดือดขนาดนี้มาก่อน และยิ่งกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนรักมันยิ่งทำให้ฉันตื่นเต้นและตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา มันดีเหลือเกิน เธอสนองความต้องการของฉันได้ดีเหลือเกิน
"เจียว...พี่จะ...เสร็จ...อ๊า!!!!!"
ทั้งสองต่างบรรเลงเพลงรักกันอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อย คนหนึ่งที่ต้องการและโหยหาความสุขสมมาเป็นเวลานาน กับอีกคนที่ชอบเสพสุขบนร่างกายของคนอื่นทำให้สองคนราวกับแม่เหล็กที่ดึงดูดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา
บทเพลงหนึ่งจบลง...บทเพลงสองก็เริ่มขึ้นใหม่ วนอยู่อย่างนั้นไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่าย ๆ จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ร่างเปลือยเปล่าสองร่างนอนสวมกอดกันและกันภายใต้ผ้าห่มสีฟ้า เสียงเพลงที่เคยบรรเลงกลบเสียงเพลงรักก็เงียบสงัดเพราะเวลานี้จวนจะเปลี่ยนวันใหม่แล้ว เรี่ยวแรวที่มีก็ถูกใช้จนหมดแทบไม่หลงเหลือพลังงานอีกแล้ว
"พี่ยาก็อึดเหมือนกันนะเนี่ย" พูดพลางกับใช้นิ้วโป้งลูบไล้ที่ใบหน้าเนียนอย่างแผ่วเบา คนในอ้อมกอดจึงอมยิ้มก่อนจะใช้มือประคองใบหน้าของหญิงสาวผมบลอนด์เอาไว้แล้วประทับริมฝีปากเข้าด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างหลับตาพริ้มพร้อมกับอ้ารับริมฝีปากของกันและกันเป็นจังหวะช้า ๆ
"ไม่อยากกลับเลยอะ"
"ติดใจแล้วเหรอคะ"
"อือ..."
"พี่ยา...เจียวขอถามอะไรหน่อยได้ไหม"
"ว่ามาสิ"
"พี่ชอบเจียวไหมคะ"
"ชอบสิ ไม่ชอบคงไม่มาให้เอาถึงที่ปะ"
"แล้วจะมาอีกไหมอะ"
"ก็ถ้าคนของเราแอบไปมีอะไรกันอีก มันก็จะเป็นเวลาของเรา"
"แล้วถ้าไม่ล่ะ"
"ไม่ก็คือไม่สิ ก็ทำกับแฟนตัวเอง"
"พี่จะไม่คิดถึงเจียวเหรอคะ ก่อนหน้านี้หลายยกเลยน้า..." พูดพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ จนได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักออกมา
"พอเลย ไม่ต้องมาอ้อน พี่กลับก่อนนะเจียว"
"จะกลับแล้วเหรอคะ"
"อือ จะเที่ยงคืนแล้วอะ นี่เราทำหลายชั่วโมงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย"
"นั่นสิ พี่โคตรแซ่บเลยอะ เจียวชอบ"
"พอเล่า! ไม่ต้องพูดแล้ว จะกลับแล้ว" พูดจบเธอจึงลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้ากลับมาใส่ให้เข้าที่ทีละชิ้น โดยมีสาวสวยอีกคนนอนมองดูเธอพลางกับอมยิ้ม
"ยิ้มอะไร ลุกมาใส่เสื้อผ้าสิเจียว"
"ใส่ทำไมอะ ปกติก็ไม่ได้ใส่"
"อิจฉาน้องคัพเค้กเนอะ มีแฟนดุขนาดนี้ คงหมดแรงทุกคืนแน่ ๆ"
"ดุทั้งคืน ต่อตอนเช้าด้วยอะบอกเลย จนกว่าจะขอร้องให้หยุดทำ"
"หื่นว่ะเจียว"
"ฮ่า ๆ พี่ก็ใช่ย่อยน้า..."
"เดี๋ยวเถอะ!!! ลุกมาใส่เสื้อผ้าดี ๆ เดี๋ยวเป็นหวัด เพิ่งติดแอร์ไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ค่ะ พี่แพรติดให้" พูดจบจึงหยิบเสื้อตัวโคร่งสีเทาขึ้นมาใส่อย่างว่าง่าย โดยบราสีดำก็ยังคงวางอยู่ที่พื้นดังเดิม
"แล้ววันนี้ไปหาพี่สาวมาเป็นยังไงบ้าง"
"ยังไปไม่ถึงพี่เลยค่ะ ได้ข่าวว่าเราสองคนก็ยืนช็อกอยู่ที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ เห็นคัพกับพี่หมอพิชอยู่ด้วยกัน เจียวไม่มีแรงจะเดินขึ้นบันไดไปหาพี่แพรเลย"
"ไม่มีแรงเดินขึ้นบันได ก็ขึ้นลิฟต์สิ"
"ฮ่า ๆ ได้นะ"
"ฮ่า ๆ พี่กลับก่อนนะเจียว"
"โอเคค่ะ กลับดี ๆ นะคะ"
"อืม ขอบคุณสำหรับวันนี้นะ" ก่อนจากกัน ทั้งสองยังไม่วายประทับริมฝีปากเข้าด้วยกันอีกครั้ง
ให้ตายสิ...ฉันยอมรับเลยว่าไข่เจียวทำให้ฉันแทบบ้า ช่างเป็นค่ำคืนที่แสนพิเศษจริง ๆ เรี่ยวแรงของฉันแทบไม่เหลืออยู่แล้วเพราะเพลงรักที่เราบรรเลงร่วมกันราวสามชั่วโมง ฉันเดินโซซัดโซเซไปคว้ากระเป๋าถือที่วางอยู่บนโซฟาหน้าห้องนอน โดยมีไข่เจียวเดินตามมาติด ๆ ดูแล้วเธอเองก็คงอยากให้ฉันค้างเสียที่นี่เลย แต่ฉันยังมีที่ให้ต้องกลับไป...ฉันหลงละเลิงมานานเกินไปแล้ว
แต่ทันทีที่ฉันเอื้อมไปเปิดประตูหน้าบ้าน ทำเอาฉันถึงกับชะงัก...
"คัพ..."
เมื่อฉันเห็นหน้าน้องคัพเค้กยืนอยู่ที่หน้าประตู หัวใจของฉันเหมือนว่ามันกำลังหล่นฮวบ แม้แววตาของเธอจะว่างเปล่า แต่ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอว่าตอนนี้กำลังเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออก ฉันคือคนอื่นที่กำลังจะเดินออกจากบ้านคนรักของเธอในเวลาใกล้จะเที่ยงคืน...นี่ฉัน...ทำอะไรลงไป...
"คัพ! เธอมาทำไมตอนนี้อะ!?" ไข่เจียวเองก็คงตกใจไม่ต่างกับฉัน
"ปกติเธอจะชอบหิวข้าวตอนดึก ๆ ไม่ใช่เหรอ เราเลยซื้อไข่เข้ามาไว้ให้" เธอพูดพร้อมกับชูแผงไข่ขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม แต่แววตาของเธอกลับเต็มไปด้วยประกายน้ำตา หัวใจฉันแทบแตกสลายไม่ต่างกัน ฉันทำสิ่งที่เลวร้ายกับเธอไปแล้ว ฉันทำแบบนั้นไปได้ยังไง
ฉันรีบเดินกลับมาขึ้นรถด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ร่างกายของฉันสั่นเทาไปพร้อม ๆ กับเสียงสะอื้น ฉันทำได้แค่นั่งร้องไห้อยู่บนรถพลางกับมองน้องคัพเค้กที่กำลังทรุดลงนั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าประตูและมีคนรักของเธอโอบกอดเอาไว้ ฉันทำสิ่งที่ผิดมหันต์กับเธอไปแล้ว ฉันไม่ได้รู้สึกภูมิใจเลยสักนิด ไม่ได้รู้สึกสะใจที่ได้เห็นเธอร้องไห้แต่มันกลับทำให้ฉันเจ็บปวดจนน้ำตาพลั่งพรูออกมาอย่างหนัก
"ฮือ ๆ พี่ขอโทษ ฮือ ๆ ฮึก ๆ"
ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่จนมือทั้งสองข้างของฉันสั่นเทา แต่ฉันต้องรีบกลับได้แล้ว ตอนนี้คงมีใครบางคนกำลังรอให้ฉันกลับไปอยู่เป็นแน่
หลังจากที่ฉันขับรถมาถึงที่คอนโดมิเนียม หัวใจของฉันร้อนรนกับสิ่งที่ทำลงไปจนไม่กล้าแม้แต่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู อย่ารอยาอยู่เลยนะ...ขอให้พี่หลับไปแล้ว
กึก!
เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ หัวใจของฉันแทบจะทะลุออกจากอก ไฟในห้องยังคงเปิดสว่างจ้า จนมองเห็นร่างของใครบางคนกำลังนั่งมองมาทางฉันอยู่ที่บนเตียง ฉันจึงกลั้นใจเดินเข้าไปในห้องช้า ๆ
"ไปไหนมา"
เสียงทักทายที่ไม่เหมือนกับทุกครั้ง วันนี้มันฟังดูดุดันจนฉันถึงกับสะดุ้งโหยง
"เอ่อ..."
"พี่ถามว่าไปไหนมา!?"
"ไปหา...พี่เมย์ค่ะ"
"ไปทำไม"
"พี่หมอผิดสัญญากับยาอะ ก็เลยไม่อยากอยู่ห้องให้ฟุ้งซ่าน"
ทุกฝีก้าวที่พี่หมอเดินเข้าหาฉัน มันบีบหัวใจของฉันจนแทบจะหยุดเต้นเอาให้ได้ ฉันทำได้แค่กำสายสะพายกระเป๋าเอาไว้แน่น ก่อนพี่หมอจะเดินเข้ามาสวมกอดฉันเอาไว้
"พี่ขอโทษ...พี่ติดเคสด่วนจริง ๆ พี่มันไม่เอาไหนอีกแล้วอะ พี่ไม่ได้อยากผิดสัญญาเลยนะคะ อาบน้ำไหม พี่จะอาบให้"
น้ำเสียงที่อ่อนโยนของพี่หมอมันทำให้ฉันรู้สึกผิดแบบทวีคูณ จนฉันถึงกับปล่อยโฮกอดพี่หมอเอาไว้แน่น...ยาผิดไปแล้ว...ยาขอโทษ...
"พี่หมอ ฮือ ๆ ฮึก ๆ ฮือ!"
"ยาจงยาใจของพี่ ไม่ร้องนะคะ ยกโทษให้พี่นะคะ พี่ขอแก้ตัว พี่ไม่ยอมนอนเลยนะ เพราะกลัวว่าถ้าหลับแล้วจะเพลีย พี่นั่งรอคุณกลับมาตั้งสามชั่วโมงแหน่ะ"
"พี่หมอคะ ยาขอโทษ ฮือ ๆ"
"ขอโทษทำไมคะ พี่สิคะต้องขอโทษ"
"ฮือ ๆ พี่หมอ...ฮึก ๆ ยาไปหาน้องไข่เจียวมา..." สิ้นคำพูดของฉัน พี่หมอก็เงียบไปทันที หลังจากนั้นไม่นาน ฉันรับรู้ได้ว่าพี่หมอกระชับอ้อมแขนกอดฉันแน่นขึ้นพร้อมกับสัมผัสได้ถึงร่างที่กำลังสั่นเทา เสียงสะอื้นของพี่หมอบีบหัวใจฉันเหลือเกิน เรายืนร้องไห้กอดกันอยู่ที่หน้าประตู ทำไมฉันถึงเจ็บปวดแบบนี้ล่ะ...ยา...แกทำอะไรลงไปวะ!!!
"พี่หมอ ฮือ ๆ ยาขอโทษ ฮือ ๆ"
"ไปอาบน้ำเถอะคุณ...มันดึกมากแล้ว...ฮึก ๆ"
พูดจบพี่หมอก็เดินจากไปทันที ฉันไม่กล้าแม้แต่จะฉุดรั้ง ฉันทำได้แต่เอามือที่สั่นเทาทั้งสองข้างปิดปากตัวเองเอาไว้ ภาพคนที่ฉันรักสุดหัวใจกำลังทรุดลงร้องไห้กับพื้น หัวใจของฉันก็แทบแหลกสลาย ฉันค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาเธอช้า ๆ ก่อนขาจะพาทรุดลงกับพื้นและกอดเธอจากทางด้านหลัง
เธอจับมือของฉันไว้แน่น ยิ่งเสียงสะอื้นดังออกมาเท่าไหร่ มันยิ่งบีบหัวใจฉันเข้าไปอีก มันสาแก่ใจไหมยา แกกลายเป็นคนเลวสมใจแกแล้ว สุดท้ายมันเป็นยังไง!! แกทำให้คนที่รักแกเจ็บปวดขนาดนี้ได้ยังไง!!!
"พี่หมอ...ยาขอโทษ ฮือ ๆ"
"คุณ...มีอะไร....ฮึก! กับ...เขาแล้ว...ใช่ไหม"
"ฮือ ๆ พี่หมอ ยาขอโทษ ยาขอโทษ ฮือ ๆ ยาผิดไปแล้ว พี่ยกโทษให้ยาได้ไหม ฮือ ๆ"
"ยา...พี่เองก็ทำผิดกับคุณ ฮึก ๆ คืนก่อน...พี่ก็ไปมีอะไรกับคนอื่นมาเหมือนกัน"
"ยารู้ค่ะ ยารู้ ฮือ ๆ"
"อืม...พี่เข้าใจแล้วยา พี่เข้าใจแล้ว ฮึก ๆ พี่รู้แล้วว่ามันโคตรเจ็บเลย มันก็สมควร ฮึก ๆ คนอย่างพี่มันสมควรแล้ว ฮึก ๆ มึงมันเหี้ยเองนะพิช...มึงหักหลังแฟนมึง...มึงนอกใจแฟนมึง...ตอนนี้มึงก็กำลังเจอ สมควรแล้ว"
"พี่หมอ!!! พอได้แล้ว!! ฮือ ๆ ยาขอโทษ ฮึก ๆ ยาก็เจ็บ ยาโคตรเจ็บเลยกับสิ่งที่ทำลงไปอะ ฮือ ๆ พี่ให้อภัยยาได้ไหม"
"แต่พี่ทำเหี้ยกับคุณก่อนนะ พี่ควรจะปล่อยคุณไป"
"ไม่เอาพี่หมอ!!! ไม่เอาแบบนี้ ฮือ ๆ พี่อย่าทิ้งยาไป พี่อย่าปล่อยมือยาได้ไหม ยาขอโทษ ยาขอโทษ"
"แต่ตอนนี้คุณไม่ใส่แหวนแล้วนะยา คุณไม่มีเจ้าของอีกแล้ว..."
ตอนนี้เหมือนมีหินขนาดใหญ่นับร้อยก้อนทับที่หัวใจของฉันจนมันชาไปหมด แม้จะหายใจให้เป็นปกติมันยังลำบาก ฉันยกมือข้างซ้ายขึ้นมาดู มันไร้แหวนหมั้นบนนิ้วนางจริง ๆ ฉันเป็นคนถอดมันออกเองแท้ ๆ แต่กลับใจสลายกับสิ่งที่ทำลงไป มิหนำซ้ำ...คนรักของฉันกำลังจะถอดมันออกเช่นกัน ฉันจึงรีบกุมมือเธอเอาไว้ทันที
"พี่หมอ!!! อย่าถอดนะคะ ยาจะกลับไปเอาแหวนของเรามาใส่เหมือนเดิมนะพี่หมอ ยาขอโทษ ยาจะไม่ถอดมันอีกแล้ว ฮือ ๆ พี่หมออย่าถอดมันเลยนะคะ ยาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่"
"แต่คุณไปมีความสุขกับเขาแล้วนะยา คุณตั้งใจไปหาเขา คุณตั้งใจถอดแหวนออกเพื่อที่จะมีอะไรกับเขา คุณไม่ต้องมีพี่อีกแล้วก็ได้ ใจคุณมีแต่เขานะรู้ตัวไหม ขนาดตอนคุณช่วยตัวเอง คุณยังครางชื่อเขาเลย เพราะงั้นนะยา...คุณไปอยู่กับเขาเถอะ ไปอยู่กับเขาซะให้พอ ให้เขามอบความสุขให้คุณ ให้เขาสนองคุณ พี่เชื่อว่าเขาทำให้คุณมีความสุขมากกว่าพี่แน่ ๆ"
"ไม่!! ฮือ ๆ พี่หมออย่าพูดแบบนี้ ยาต้องการพี่ ยาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่"
"คุณอยู่ได้ยา เพราะคุณเลือกเขาแล้ว คุณไม่ได้รอพี่กลับมา แต่คุณเลือกที่จะไปหาเขา เพราะงั้นนะยา..."
"ไม่เอาพี่หมอ!!! ยาขอร้อง พี่อย่าปล่อยมือยาเลยนะคะ ขนาดพี่หมอไปมีอะไรกับน้องคัพเค้กยายังไม่ปล่อยมือพี่เลย พี่อย่าทำแบบนี้...พี่อย่าปล่อยมือยา ฮือ ๆ"
"แต่พี่ไม่ได้ตั้งใจ กลับกัน....คุณตั้งใจทุกอย่าง คุณตั้งใจที่จะถอดแหวนด้วยซ้ำ!! พอเถอะนะยา พี่ก็ไม่อยากอยู่กับความรู้สึกผิดอีกแล้ว ยาก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดไง ไม่ดีหรอ ถ้าคุณต้องการ คุณก็ไปหาเขา เราไม่ใช่ของกันและกันอีกแล้ว..."
"พี่หมอ!! ฮือ ๆ ไม่พี่หมอ พี่อย่าถอดแหวนนะคะ ฮือ ๆ ยาขอโทษ พี่อย่าทิ้งยาไป...พี่หมอ!!! ฮือ ๆ"
ฉันทำพลาดเอง...ฉันเป็นคนทำทุกอย่างพังด้วยมือของฉันเอง แม้จะกอดขาอ้อนวอนยังไง แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายมันก็ถูกถอดออกจนได้...ฉันทำได้แค่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้นแล้วมองคนที่ฉันรักเดินจากไปจนลับตา เธอไม่ฟังแม้แต่คำอ้อนวอนใด ๆ แหวนหมั้นของเราสองคนมันก็วางอยู่ต่อหน้าฉัน นี่สินะ...ผลของการอยากลองเป็นคนเลว หึ...สาแก่ใจแล้วใช่ไหมยา แกเสียคนที่ดีที่สุดในชีวิตไปแล้ว แกเสียคนที่ให้ชีวิตใหม่กับแกไปแล้ว... ฉันเข้าใจคำว่าเจ็บเจียนตายก็วันนี้....
#สาแก่ใจ | ยา
"คัพ...เราขอโทษ..."
ฉันกอดร่างที่สั่นเทาของคัพเค้กเอาไว้แน่น กี่ครั้งแล้วนะ ที่ฉันทำให้เธอต้องร้องไห้หนักขนาดนี้ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกับครั้งก่อน ๆ เพราะครั้งนี้เธอดูเจ็บปวดจนไม่เหลือแม้แต่เรี่ยวแรงจะต่อต้านฉันแม้แต่น้อย
ฉันรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ในตอนนี้ประคองร่างของเธอให้เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างทุลักทุเล แต่พอฉันเห็นสภาพห้องที่มีอันเดอร์แวร์ที่ฉันถอดทิ้งกระจัดกระจายบนพื้นห้อง มันกลับบีบหัวใจฉันมากขึ้นเท่านั้น นี่ฉันทำอะไรลงไป...
แม้ไม่ต้องถามฉันก็รู้ว่าเธอดูออก ว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะหลังจากที่เรามีความสุขร่วมกัน เสื้อผ้าของเราก็จะถูกถอดระเกะระกะจนเธอต้องเป็นคนเก็บให้ทุกครั้ง เสียงสะอื้นของเธอทำขาของฉันไม่มีแรงเลย ฉันนั่งคุกเข่าลงต่อหน้าเธอ ไม่มีคำแก้ตัวใด ๆ ทั้งนั้น
"ฮึก! ฮึก ๆ ฮึก!"
อย่าร้องไห้เลยนะคัพ เห็นเธอร้องไห้หนักแบบนี้ เราใจจะขาดอยู่แล้ว...
ฉันประคองร่างที่กำลังสั่นเทาให้โน้มตัวลงนอนบนเตียงช้า ๆ ซึ่งเธอเองก็คงไม่เหลือเรี่ยวแรงจะต่อต้านแล้ว เพราะเธอโน้มตัวลงนอนอย่างว่าง่าย สิ่งเดียวที่ฉันจะง้อเธอได้ ก็คงเป็นการทำให้เธอมีความสุข ฉันเคยทำแล้วมันมักจะได้ผลเสมอ
ฉันก้มลงจูบที่ริมฝีปากของเธอจนปลายจมูกของฉันเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำตา หัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้น ไม่ใช่เพราะตื่นตัว แต่ฉันกำลังหวาดกลัว ไม่ว่าฉันจะพยายามจูบเธอยังไง เธอก็ไม่จูบตอบฉันเลยสักนิด นอกจากนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ขอร้องล่ะคัพ...จูบตอบฉันสักนิด ให้ฉันสบายใจหน่อยได้ไหม ว่าเธอจะไม่ไปไหน...
เมื่อริมฝีปากไม่ได้ผล ฉันจึงซุกไซ้ที่ต้นคอพร้อมกับใช้มือล้วงเข้าไปลูบไล้ที่หน้าอกของเธอ แต่เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบใด ๆ ทั้งสิ้น เสียงสะอื้นยังคงบีบหัวใจฉันอยู่อย่างนั้น ฉันจึงค่อย ๆ สอดมือล้วงผ่านกางเกงช้า ๆ แต่แล้วฉันก็ต้องชะงัก
"คัพ...เธอเป็นเมนส์เหรอ"
"..." เธอพยักหน้าตอบฉัน ตอนนี้หัวใจฉันแทบเต้นไม่เป็นจัง แม้แต่จะหายใจยังลำบาก
"ตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เมื่อคืน...ฮึก ๆ หลังจากที่เราออกไปหาวิว ฮึก ๆ"
สิ้นคำตอบของเธอ น้ำตาของฉันก็รินไหลออกมาทันที เวลาเธอบอก ทำไมถึงไม่เชื่อใจเธอ...ไข่เจียวเอ๊ย...มึงมันโง่...มึงมันโง่ที่สุด ฉันโน้มตัวลงกอดเธอทั้งน้ำตาพร้อมกับซบลงที่หน้าอกของเธอเอาไว้ แต่เธอกลับพลิกตัวหันหนีและปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง ยิ่งทำให้ฉันปวดใจมากขึ้นเท่านั้น
"ฮือ ๆ ๆ ฮึก! ฮือ ๆ"
"คัพ...ฮึก ๆ เราขอโทษ เราเข้าใจเธอผิด เราขอโทษ...."
"ปล่อยเราไปเถอะเจียว เราไม่ไหวแล้ว ฮือ ๆ เธอจะฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นเลยใช่ไหม ฮึก ๆ ปล่อยเราไป...ปล่อยเราไป ฮือ"
สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้...ก็คือกอดเธอเอาไว้ให้แน่นที่สุด อย่าไปไหนเลยนะ...ได้โปรด...อย่าทิ้งเราไป...
"ฮึก ๆ ๆ คัพ...เราขอโทษ...เรารักเธอนะ เราไม่อยากเสียเธอไป ฮึก ๆ ขอร้อง..."
"เจียว...ถ้ารักเรา เธอปล่อยเราไปเถอะ เราเจ็บจะตายอยู่แล้ว แค่เราทำผิดมันก็เป็นตราบาปในใจแล้วอะ ฮือ ๆ เธอยังตอกย้ำด้วยการไปมีอะไรกับคนอื่นอีกเหรอ ฮึก! จิตใจเธอทำด้วยอะไร ฮือ ๆ เรารับอะไรไม่ไหวแล้วเจียว ถ้าเธอไม่ปล่อยเราไป เธอฆ่าเราให้ตายเถอะ!! เธอฆ่าเราเลย!!!"
"ไม่นะคัพ!! ไม่!! ไม่เอา ไม่เอานะคัพ เราขอโทษ เราขอร้อง อย่าทิ้งเราไปนะ เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เธอจะไปมีอะไรกับใครก็ได้เว้ยเธอ เรายอมเธอทุกอย่าง ขอแค่ไม่เสียเธอไปอะคัพ...นะ...เธออย่าไปเลยนะ"
"เราขอร้องล่ะเจียว ฮือ ๆ เราเจ็บเจียนตายแล้วอะ เธอฆ่าเราให้ตายทั้งเป็นแล้ว!! เราไม่เอาแล้ว เราไม่อยากรักเธอแล้ว เราไม่ไหวแล้ว ปล่อยเราไป ฮือ ๆ ปล่อยเราไป...เจียว...เราไม่ไหวแล้ว เธอจะทำร้ายเราไปถึงไหน เธอจะให้เราขาดใจตายให้ได้เลยใช่ไหม ฮือ ๆ เราไม่ไหวแล้วเจียว ฮือ ๆ ปล่อยเราไปเถอะนะ นะ เธอปล่อยเราไปเถอะนะ เราไม่ไหวแล้ว ฮือ ๆ"
ตอนนี้เธอร้องไห้คร่ำครวญราวกับคนเสียสติ ฉันทำร้ายเธออีกแล้ว...แต่ครั้งนี้มันไม่น่าให้อภัยเลยจริง ๆ ยิ่งเธอบอกให้ฉันปล่อยเธอไป ฉันยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น หัวใจของเธอคงแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดีแล้ว...
ขอโทษนะคัพ...เราเคยคิดว่าเราจะเป็นคนรักที่ดีเพื่อเธอได้ ทั้ง ๆ ที่เธอดีกับเรามาตลอด แต่เราไม่เคยถนอมหัวใจเธอเลย เรามันแย่เนอะว่าไหม ไม่สิ...เรามันเหี้ย เรามันโง่ที่รักษาคนดี ๆ เอาไว้ไม่ได้ กี่ครั้งแล้วที่ขอโทษ แต่เราไม่เคยปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเลยสักครั้ง ไม่ผิดเลย...ถ้าเธอจะไป...
"ปล่อยเราไปเถอะนะไข่เจียว ฮือ ๆ เราไม่อยากรักเธออีกแล้ว..."
"อืม...โชคดีนะคัพ...ขอให้เธอเจอคนที่ดีกว่าเรา...เราขอโทษจริง ๆ"
