ปัก ๆ ๆ ๆ ๆ
เสียงมีดสแตนเลสด้ามไม้ที่กำลังสับหมูบนเขียงอย่างชำนาญ หญิงสาวร่างบางสวมแค่เพียงอันเดอร์แวร์ท่อนล่างและเสื้อคอกลมตัวโคร่งสีขาวที่มีกลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของเจ้าของเสื้อหลงเหลืออยู่บ้างเล็กน้อย แต่กลับส่งกลิ่นหอมรัญจวนใจให้คนที่สวมอยู่ตอนนี้เป็นอย่างมาก
ระหว่างที่ คัพเค้ก กำลังยืนสับหมูอยู่นั้น เธอสัมผัสได้ว่ามีมือคู่หนึ่งล้วงเข้ามาที่ใต้เสื้อตัวโคร่งกำลังเลื่อนผ่านหน้าท้องและมาบีบคลำที่หน้าอกของเธออย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะมีร่างของใครบางคนผสานแนบหลังพร้อมลมหายใจอุ่น ๆ รดที่ต้นคอของเธออยู่ ทำเอาเธอถึงกับหยุดชะงัก
"อ๊ะ! ไข่เจียว!! หยุด!!"
ไข่เจียว หยุดการกระทำของตนอย่างว่าง่าย พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะคิกคักผ่านลำคอราวคนกำลังมีความสุขที่ได้หยอกล้อผู้อื่น มือนุ่มจึงวางมีดสแตนเลสลงกับเขียงไม้ ก่อนจะดึงมือทั้งสองข้างที่กำลังซุกซนอยู่ใต้เสื้อลงมาอยู่ที่เอวบางแทน และก็ยังไม่ลืมที่จะฟาดไปที่แขนหนึ่งที
เพียะ!!!
"โอ๊ย...คัพ...เราเจ็บนะ" เสียงโอดครวญแผ่วเบาดังออกมาจากร่างอุ่น ๆ ที่อยู่ข้างหลัง มือนุ่มก็ยังไม่วายฟาดไปที่แขนอีกครั้ง
เพียะ!!!
"เธอ! ตีเราทำไมเนี่ย ชอบใช้ความรุนแรงอะ"
"ทำไมชอบแกล้งเราแบบนี้ล่ะ โดนฟาดแค่นี้มันยังน้อยไปนะไข่เจียว"
"ก็เธอชอบอะ"
"เธอนั่นแหละที่ชอบ!!"
"เธอก็ชอบ เรารู้"
"อือ ๆ ๆ ชอบก็ชอบ" ตอบพร้อมกับแอบอมยิ้มอย่างเหนียมอาย
แม้ทั้งสองจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันมานานนับปีแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่คัพเค้กจะสลัดความรู้สึกเขินอายให้หลุดไปได้ เพราะหากเป็นไข่เจียว ไม่ว่าจะทำอะไร เธอก็เขินไปเสียหมด
"จะทำกะเพราหมูสับเหรอ"
"อื้อ"
"ทำไมไม่ซื้อหมูสับมาล่ะคัพ เราไม่อยากให้มือนุ่ม ๆ ของเธอต้องเจ็บเลย" พูดพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือนุ่มทั้งสองข้างให้หงายขึ้นเผยให้เห็นรอยแดงจากการถือมีดสับหมูเมื่อสักครู่
"เนี่ยไง เห็นไหม มือแดงหมดแล้ว"
"ก็หมูสับมันหมด เราก็ต้องซื้อหมูชิ้นมาสับสิ เมื่อคืนเธอบ่นอยากกินผัดกะเพราหมูสับไม่ใช่หรือไง"
"ก็ไม่ต้องทำตามที่เราบอกทุกอย่างก็ได้ เธอทำอะไรให้กิน เราก็กินหมดแหละ เนี่ยถ้าไม่มีหมูสับ ก็ทำกะเพราหมูชิ้นนะคราวหน้า โอเคไหม"
"อืม...แล้วไม่คิดจะกินเมนูอื่นบ้างเหรอ กินแต่ผัดกะเพรา เธอน่าจะชื่อกะเพรามากกว่าไข่เจียวอีกนะ"
"ทีเธอยังชื่อคัพเค้กแต่เปิดร้านดอกไม้เลย"
"ไม่ต้องมายอกย้อนเลยนะ"
"ฮ่า ๆ ก็มันจริงนี่ คือเราชอบกินผัดกะเพราฝีมือเธอที่สุดอะ อร่อยที่สุดในโลกแล้ว ไม่มีใครทำผัดกะเพราไม่เผ็ดได้อร่อยเท่าเธอเลย" พูดจบก็ยื่นหน้าเข้ามาหอมแก้มนุ่ม ๆ ฟอดใหญ่ ทำเอาหัวใจดวงน้อย ๆ ของผู้ถูกกระทำสั่นไหวแทบจะทะลักออกมาจากอก
"เธอไปอาบน้ำไป จะได้มากินข้าว"
"อืม หันหน้ามาหน่อยสิ" สิ้นคำพูด มือเรียวทั้งสองบังคับเอวบางให้หันกลับมาหาเธอช้า ๆ ก่อนจะโอบไปทางด้านหลังและโน้มตัวเข้าไปประทับริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างอ่อนโยน
ริมฝีปากทั้งสองขยับบดจูบกันอย่างดูดดื่ม จนดวงตาทั้งสองคู่หลับพริ้มเคลิบเคลิ้มกับรสจูบที่เร่าร้อนขึ้น พลันให้รู้สึกหวามไหวและร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง ลมหายใจที่สลับรดใบหน้ากันไปมาก็เริ่มหอบถี่ขึ้นตามไปด้วย ร่างบางถูกอุ้มขึ้นไปนั่งบนเคาท์เตอร์กระเบื้องแบบไร้เรี่ยวแรงจะต่อต้าน ทุกอย่างกำลังดำเนินไปอย่างเร่าร้อน แต่แล้ว...หญิงสาวผมบลอนด์กลับถูกผลักออกอย่างไม่ไยดี
"ไข่เจียว!! เรากำลังทำกับข้าวให้เธอกินอยู่นะ!! เธอจะมาทำตอนนี้ไม่ได้!!"
"นะ...ขอรอบเดียว ก่อนไปอาบน้ำ"
"ไม่เอา ไปอาบก่อน ถ้าเธอดื้อ เธอจะไม่ได้กินทั้งข้าวทั้งคัพเค้กนะ"
"เฮ้อ...เธออะ! ตอนนี้คืออารมณ์เรากำลังพุ่งพล่านเลยนะ"
"ใครบอกให้จูบเราล่ะ!!? ไปเคลียร์ตัวเองเลยนะ เริ่มเองก็ไปจบเอง! แล้วก็อุ้มเราลงด้วย!! จะอุ้มขึ้นมาทำไม ถ้าเรานั่งทับมีดจะทำยังไง ทำไมไม่รู้จักคิด!!?"
"เราขอโทษ เธอนี่แสนจะดุอะ"
"ดุตรงไหน เธอน่ะแสนจะดื้อ อุ้มเราลงเดี๋ยวนี้!!"
"อื้อ ๆ" ตอบพร้อมกับประคองเอวบางและอุ้มลงจากเคาท์เตอร์อย่างว่าง่าย แต่เธอก็ยังไม่วายโน้มตัวเข้าไปจุมพิตริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง
จุ๊บ...!
"ไข่เจียว!!!"
"ไปแล้ว ๆๆๆ อย่าตี!!" เมื่อคัพเค้กง้างมือตั้งท่าจะฟาด ไข่เจียวจึงรีบเผ่นแนบไปทันที
เธอก็เป็นคนแบบนี้อะเจียว...ฉันไม่เคยเข้าใจเธอเลย คนที่ไม่เคยเชื่อในความรัก แต่เธอชอบทำตัวน่ารักและทะนุถนอมหัวใจฉันอย่างดีมาตลอด ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจเลยสักครั้ง การกระทำแบบนี้ของเธอน่ะ...สำหรับเธอ มันเรียกว่า 'ความรัก' ไม่ได้ใช่ไหม...
หญิงสาวผมบลอนด์สวมเสื้อกล้ามคอกว้างแบบโนบราและกางเกงขาสั้นไม่กี่เซนออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีที่สดชื่น พร้อมทั้งกลิ่นหอมของสบู่เหลวที่คัพเค้กเป็นคนเลือกด้วยตัวเองคละคลุ้งออกมา คัพเค้กจึงละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์พร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนไข่เจียวจะเดินมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังเก้าอี้โต๊ะอาหารที่คัพเค้กนั่งอยู่และโน้มตัวใช้มือค้ำลงกับโต๊ะพร้อมกับเอาคางมาเกยที่บ่าเอาไว้
"อาบน้ำเสร็จแล้ว หอมไหม"
"อื้อ ชอบกลิ่นนี้จัง"
"มาดมบนตัวเราสิ"
"ไม่ดมก็ได้กลิ่นไหม"
"อยากให้เธอมาดมที่ตัวเรามากกว่า มาดมทั้งวันเลยเป็นไง คิกคิก"
"เออเนี่ยพอดีเลย เราเพิ่งทักไปบอกน้องอิมว่าวันนี้จะเข้าไปที่ร้านช่วงบ่าย"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
"เธอจัดห้องใหม่ทั้งที เราอยากอยู่กับเธอนาน ๆ อะ ได้ปะ"
"ได้สิ ถ้าเป็นเธอน่ะ ได้หมดเลย ไปกัน...หิวแล้ว"
"อื้อ..."
แม้อาหารที่ทำเสร็จใหม่ ๆ จะถูกจัดอยู่บนโต๊ะอาหารแล้วก็ตาม แต่ทั้งสองกลับไม่ได้นั่งลงเตรียมพร้อมกับการกินอาหารร่วมกันแต่อย่างใด แต่ไข่เจียวกลับจูงมือคัพเค้กเดินเข้าไปในห้องนอนแทน....
สมองของฉันรู้ดี...ว่าฉันควรที่จะปฏิเสธไข่เจียวบ้าง แต่หัวใจของฉันกลับเรียกร้องและตอบสนองการกระทำของเธอทุกครั้ง ความจริงฉันไม่ได้ต้องการเซ็กซ์ แต่เพราะมันเป็นไข่เจียว เพราะมันเป็นเธอ ฉันถึงยอม ขอแค่เธอได้เสพสุขกับร่างกายของฉัน ไม่ว่าจะทำอะไร ฉันยินดีเสมอ
รสจูบที่เร่าร้อนของเธอทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงทุกครั้ง มันเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกจากอกเอาให้ได้ เธอจูบฉันราวกับจะดูดกลืนลงไปทั้งตัว เธอสูบเรี่ยวแรงของฉันไปเสียหมด สมองก็แทบจะไม่หลงเหลือสติอยู่แล้ว จนฉันไม่รู้ว่าเธอถอดเสื้อผ้าของฉันตอนไหน ร่างกายของฉันไร้อาภรณ์ใด ๆ ปกปิด เหลือเพียงเนื้อตัวเปลือยเปล่าบนเตียงนอนเหล็กขนาดสามฟุตครึ่งที่เล็กเพียงพอสำหรับคนสองคนเท่านั้น
แววตาของเธอที่มองมานั้น แฝงไปด้วยอารมณ์ความต้องการที่กำลังแผ่ซ่านราวกับไฟที่กำลังจะแผดเผาร่างให้เป็นจุณ เมื่อเธอเอื้อมมือขวามาสัมผัสที่แก้มซ้าย ฉันรู้ดีว่าจะต้องทำอะไรและจะได้เผชิญกับอะไรหลังจากนี้
ฉันจับที่มือเรียวข้างขวาเอาไว้ ก่อนจะอ้าปากรับนิ้วเรียวทั้งสองนิ้วพร้อมกับตวัดเลียรอบ ๆ โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอ่ยปากขอฉันก็รู้หน้าที่และทำมันได้ดีทุกครั้ง หลังจากนั้นไม่นาน ความเจ็บแปลบที่บริเวณใจกลางความสาวกำลังเล่นงานฉันก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านจนนิ้วเท้าของฉันจิกเกร็งตอบสนองอย่างอัตโนมัติ นิ้วเรียวที่อยู่ในปากฉันเมื่อสักครู่ มันเปลี่ยนเป้าหมายไปทำหน้าที่ในการให้ความสุขของฉันแทน
"อื๊อ...อื๊อ..."
เสียงครวญครางของฉันที่บรรยายความรู้สึกเสียวซ่านสามารถปลดปล่อยออกมาได้จากลำคอเท่านั้น เพราะมีมือเรียวอีกข้างหนึ่งปิดปากฉันเอาไว้เสียสนิท แต่ข้อมือข้างขวากลับเร่งจังหวะเข้าออกราวกับพายุโหมกระหน่ำก็ไม่ปาน คงจะเพราะเครื่องเสียงที่เดิมทีเคยตั้งอยู่ในห้องเพื่อให้เสียงเพลงกลบเสียงครางของฉัน ตอนนี้มันถูกย้ายออกไปอยู่อีกห้องนอนห้องหนึ่ง คาดว่าคงจัดไว้สำหรับแกะเพลงโดยเฉพาะ
จะเรียกว่าชินก็ได้ กับการที่ต้องกลั้นเสียงครางเอาไว้ เพราะเราสองคนมักจะบรรเลงเพลงเสน่หากันในทุก ๆ คืน หากจะเปิดเพลงเวลานั้น เพื่อนบ้านคงไม่พอใจเป็นแน่ แต่การที่ต้องมากลั้นเสียงในตอนเช้าแบบนี้ ฉันเองก็ทรมาน อยากจะปลดปล่อยมันออกมาเหลือเกิน คิดถึงเสียงเพลงที่เปิดกลบเสียงของฉันเสียจริง แต่ทำยังไงได้ล่ะ...ขอแค่ไข่เจียวไม่เดือดร้อน ฉันยอมได้ทุกอย่าง
"อือ...อื๊อ!!!"
ผ้าปูเตียงที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ในวันก่อนถูกขยุ้มจนยับยู่ยี่ เพราะคนบนร่างยังทำหน้าที่มอบความสุขได้ดีราวกับไม่มีเหน็ดเหนื่อยแม้เหงื่อจะโชกตามตัวแล้วก็ตาม แต่ร่างเปลือยเปล่านั้นแทบจะไม่เหลือเรี่ยวแรงอยู่แล้ว
"แฮก ๆ คัพ...ถ้าทรมานก็จิกแขนเรานะ...เธออาจจะรู้สึกดีกว่า"
"..." คนใต้ร่างส่ายศีรษะ
"งั้นกัดแขนเราแทนไหม" คนใต้ร่างยังคนส่ายศีรษะอยู่อย่างนั้น ก่อนข้อมือข้างขวาจะเร่งจังหวะกระแทกแรงขึ้นอีกเพราะหวังจะปลดปล่อยอารมณ์ของอีกคนให้ได้
เมื่อใกล้จะถึงฝั่งฝัน มือทั้งสองข้างจึงเปลี่ยนเป้าหมายมากำที่คอเสื้อกล้ามเอาไว้แน่นพร้อมกับร่างที่เริ่มโก่งงอ ก่อนจะร่างบางจะกระตุกเกร็งในที่สุด
"อื๊อ!!!!"
ของเหลวสีใสปนขุ่นเปรอะท่วมมือข้างขวาเมื่อไข่เจียวค่อย ๆ ดึงนิ้วเรียวออกช้้า ๆ หลังจากที่ร่างบางกระตุกเกร็งจนสงบลง เธอใช้มือข้างซ้ายลูบเช็ดเหงื่อให้คนใต้ร่างอย่างอ่อนโยน ก่อนรอยยิ้มจะเผยออกช้า ๆ เมื่อได้เห็นคนใต้ร่างนอนหอบแบบไร้เรี่ยวแรงและร่างเปลือยเปล่าชุ่มไปด้วยเหงื่อตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
"สงสัยเธอจะได้อาบน้ำอีกรอบแน่ ๆ เลยคัพ"
"ไข่เจียว...แฮก ๆ อาบน้ำให้เราหน่อยได้ไหม"
"ได้สิ เราเองก็คงได้อาบใหม่เหมือนกันอะ"
"แล้วใครบอกให้ทำ"
"เธอเองก็ยอมเรานะ"
"แล้วถ้าเราไม่ยอมเธอบ้างล่ะ"
"เธอยอมเราตลอดแหละคัพ เพราะเธอมีความสุขถ้าเราทำให้เธอ"
"ไม่...เรามีความสุขเพราะมันเป็นเธอมากกว่า"
"..." ไข่เจียวนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร
"เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เมื่อกี้เสร็จรอบเดียวใช่ไหม"
"อืม ก็รู้หนิ แต่ถ้ารวมกับก่อนหน้านี้ เช้านี้ก็สี่รอบแล้วนะ"
"เหรอ..."
"ทำไมอะ"
"ขออีกรอบได้ปะ จะได้เป็นห้า"
"เธอจะบ้าเหรอ!!? ทำไมเซ็กซ์จัดแบบนี้อะ!!?"
"ก็เธอชอบ"
"บ้าเหรอไข่เจียว!! พอเลยนะ หิวข้าวแล้วอะ"
"อือ" แม้ปากจะตอบรับ แต่ไข่เจียวกลับโน้มตัวจูบลงที่หน้าท้องช้า ๆ จนมือนุ่มทั้งสองข้างรีบคว้าศีรษะของคนผมสีบลอนด์เอาไว้ทันที
"จ...เจียว...เธอจะทำอะไร..."
"จะใช้ลิ้นให้"
"บ้า!! ไม่เอา...อ๊ะ...ซี๊ด..."
แม้จะอยากปฏิเสธอีกฝ่ายมากแค่ไหนก็ตาม แต่ลิ้นอุ่น ๆ ที่ตวัดเลียสลับกับดูดกลืนปุ่มกระสันทำเอาร่างบางถึงกับสั่นสะท้านพร้อมกับขยุ้มผมสีบลอนด์เอาไว้แน่น
นิ้วเรียวที่ว่าทำหน้าที่ได้ดีแล้ว มันยังไม่เท่ากับลิ้นอุ่น ๆ ที่โลมเลียตอนนี้แม้แต่น้อย นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอไม่ได้รับสัมผัสที่อ่อนโยนแบบนี้ นอกจากความดุเดือดในทุก ๆ คืน
"ข...ไข่เจียว...ซี๊ด...อา...เราจะเสร็จ...แล้ว..."
เมื่อสะโพกยกลอยขึ้น ลิ้นอุ่น ๆ ก็เร่งตวัดให้เร็วขึ้น ก่อนร่างบางจะกระตุกเกร็งอีกครั้ง เจ้าของผมบลอนด์จึงพาร่างของตนขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากคนใต้ร่างอย่างอ่อนโยนเป็นการปิดกิจ
"ใช้ลิ้นเสร็จแล้วมาจูบเราทำไมเนี่ย"
"ทำไมอะ รังเกียจของตัวเองเหรอ" พูดจบจึงโน้มตัวลงนอนหนุนแขนพร้อมกับสวมกอดร่างบางเอาไว้ คัพเค้กจึงเอื้อมมือลูบผมสีบลอนด์ช้า ๆ
"ก็เปล่า แต่มันเขินอะ คือมันของตัวเองไง"
"ฮ่า ๆ เธอนี่น่ารักจัง"
"อะไรเล่า แล้วคิดไงใช้ลิ้นให้อะ ปกติเธอใช้แต่นิ้วไม่ใช่เหรอ"
"ก็เธอชอบ เราเลยอยากทำให้"
"รู้ได้ไงว่าเราชอบ"
"เธอจะครางชื่อเราทุกครั้งเวลาเราใช้ลิ้นอะ"
"ไม่เกี่ยวไหม ครางชื่อเธอไม่ได้หมายความว่าเราชอบปะ"
"เหรอ...อือ...แต่เราชอบนะ เวลาเธอครางชื่อเรา รู้สึกว่าบนโลกใบนี้มันมีแค่เราสองคนอะ"
ใช่...ฉันไม่เคยเข้าใจเธอเลยไข่เจียว ไม่เคยเข้าใจเธอเลยสักนิด ทำไมกันนะ...ทำไมต้องพูดอะไรแบบนี้ตลอด ฉันรักเธอจนไม่รู้จะถอนตัวยังไงแล้วนะ...
"ทำไมเงียบไปล่ะ"
"เปล่า ไปอาบน้ำกัน"
"อื้อ เดี๋ยวเราอาบให้นะ"
"ไม่ต่อในห้องน้ำนะไข่เจียว เราขอร้อง คือเราไม่ไหวแล้วอะ"
"อื้อ หิวข้าวแล้วเหมือนกัน"
"ก็ควรจะหิวนะคะ เธอจะกินเราทั้งวันทั้งคืนเลยหรือไง มันไม่ได้ทำให้เธออิ่มหรอกนะ"
"ฮ่า ๆ นั่นน่ะสินะ ปะ..." พูดจบจึงลุกไปหยิบผ้าขนหนูผืนสีครามมาคลุมร่างบางเอาไว้ ก่อนจะจับที่ข้อมือให้ลุกขึ้นตามแรงดึงของตน
"เฮ้อ...ทีหลังอย่าทำหลังอาบน้ำได้ไหม คือมันจะมีกลิ่นเหงื่ออะ เราจะได้ไปที่ร้านต่อนะ"
"ขี้บ่นจัง เราก็อาบน้ำให้เธอใหม่ทุกครั้งไหม ไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ"
"อือ ๆ"
บนโต๊ะอาหารขนาดเล็กมีแจกันดอกทานตะวันประดับตกแต่งอยู่มุมด้านข้าง คัพเค้กเอาแต่อมยิ้มไปกินข้าวไปเพราะคนที่นำมาวางเอาไว้คือคนที่เธอแอบรักมาตลอด แถมยังกินข้าวผัดกะเพราหมูสับฝีมือของเธออย่างเอร็ดอร่อยอีกด้วย
"ยิ้มอะไรเหรอคัพ"
"ขำเธออะ มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ ไอ้ผัดกะเพราฝีมือเราเนี่ย"
"ใช่ไง อร่อยที่สุดในโลกอะบอกเลย"
"ขี้เวอร์นะ"
"ฮ่า ๆ อะนี่ ไข่เจียวฝีมือเธอก็อร่อย เรารู้ว่าเธอชอบกินไข่เจียว" พูดพร้อมกับใช้ช้อนตักไข่เจียวมาใส่ที่จานของอีกคนด้วยรอยยิ้ม
ไข่เจียวที่ฉันชอบ มันคือเธอต่างหากยัยบ้าเอ๊ย!!
"กินดิ นั่งมองเรามันอิ่มหรือไง"
"อิ่มใจแล้วล่ะมั้ง"
"เธอก็ขี้เวอร์ มานี่ อ้าปาก"
"อะไร!?"
"จะป้อน! เอาแต่นั่งยิ้มดูเราอยู่นั่นแหละ จะอิ่มได้ไง" พูดพร้อมกับตักข้าวยื่นมาต่อหน้า คัพเค้กจึงอ้าปากกินอย่างว่าง่าย
"นั่นแหละ กินนะ อย่าเอาแต่นั่งมองเรา"
"อื้อ"
"น่ารัก"
"แล้วคิดไงจัดห้องใหม่อะ เราอยากรู้จริง ๆ"
"อยากแยกห้องนอนกับห้องทำงานไว้คนละห้องอะ สมองเราจะได้พักและมีช่วงเวลาที่ผ่อนคลายบ้าง เผื่อเราจะหายเป็นไมเกรน"
"อ๋อ แต่บรรยากาศมันดีขึ้นเยอะเลยนะ เราว่าเธอต้องดีขึ้นแน่ ๆ เลย"
"อื้อ เราก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน แต่จัดห้องแบบนี้เราไม่ชอบอยู่อย่างเดียว"
"อะไร?"
"ไม่ชอบที่ต้องปิดปากเธอเลย ดูเธอทรมานอะ"
"บ้า...ทุกครั้งเธอก็ปิดปากเราไหม"
"ไม่รู้สิ เราสองคนเคยเอ็นจอยกับการมีเซ็กซ์ตอนเช้าที่มีเสียงเพลงกลบอะ สำหรับเรา เราโอเคนะ แต่สำหรับเธอเราไม่รู้ เราอยากให้เธอมีความสุขเวลามีเซ็กซ์กับเรา"
"อย่าคิดมากสิ แค่มันเป็นเธอ เราก็มีความสุขแล้วแหละ"
"เหรอ รู้สึกภูมิใจทุกครั้งเลยอะเวลาเธอพูดแบบนี้"
"เธอนี่มันทะลึ่งนะ"
"ฮ่า ๆ"
"เธอรู้ไหม ว่าวิวมันวีนเราด้วยนะ ที่เราไม่เคยทำอาหารให้มันกิน แต่เธอกลับได้กินฝีมือเราอะไข่เจียว"
"ฮ่า ๆ เสียใจด้วยนะวิว เธอนี่ไม่มีบุญได้กินอาหารอร่อย ๆ เลยอะ"
"ฮ่า ๆ อยากอัดเสียงไปให้มันฟังจัง ว่าเธอพูดแบบนี้กับมัน"
"ฮ่า ๆ อย่าเชียวนะ เรายังอยากอายุยืนอยู่ ทั้งเธอทั้งเพื่อนเธอ มีแต่คนชอบใช้ความรุนแรง"
"เปล่าซะหน่อย เธอนั่นแหละชอบใช้ความรุนแรง เธอรุนแรงกับเราตลอด"
"ขอโทษ"
"เฮ้ย! ขอโทษทำไม"
"ก็ขอโทษที่รุนแรงกับเธอไง คือเราก็กลัวเธอเจ็บนะ แต่แบบ...เห็นหน้าเธอแบบนั้นแล้วเรายั้งมือไม่อยู่เลยอะ"
"ทะลึ่ง!!! เดี๋ยวฟาดเข้าให้!!"
"ฮ่า ๆ เฮ้อ...เป็นเรานี่โชคดีนะว่าไหม"
"ทำไมอะ"
"เพราะมีเธอ"
ฉันอยากจะเข้าไปค้นในหัวใจของเธอจังไข่เจียว ในหัวใจของเธอมันมีฉันอยู่บ้างไหม มันเป็นคำถามที่ฉันเฝ้าถามกับตัวเองมาเนิ่นนาน เพราะฉันไม่กล้าที่จะเอ่ยถามเธอไป ฉันกลัว...กลัวว่าจะเสียเธอไป ฉันอยากให้คนที่ไม่เชื่อในความรักอย่างเธอได้รู้นะ ว่าคนตรงนี้...มันรักเธอมากแค่ไหน...แต่ฉันกลับทำได้แค่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ในใจ และมันคงจะอยู่แค่ภายในใจไปตลอดกาลเลยก็ได้
ฉันอยากรู้มากว่าที่เธอทำตัวน่ารักกับฉันแบบนี้มันคืออะไร มันคือการรักษาความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกของเราสองคนเหรอ แต่ก็นะ...ถ้าไม่มีใจก็ไม่ต้องดีกับฉันขนาดนี้ก็ได้ ฉันไม่เคยเข้าใจเธอเลยจริง ๆ ....
#ไม่เคยเข้าใจ | CUP_CAKE
