ตึง!! ตึง!! ตึง!!
"กุลสินี!!! เปิดประตู!!!"
แม้ไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ว่าคนด้านนอกกำลังโกรธมากเพียงใด เพราะเสียงเรียกและเสียงทุบประตูดังไปทั่วบริเวณราวกับว่าสามารถทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้าได้ในตอนนี้ กุลสินียืนเอามือปิดหูและหันหลังดันประตูเอาไว้ พยายามไม่สนใจคนที่เคาะประตูเรียกเธออยู่ แต่ทว่าจู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงดังติ๊ด! ก่อนประตูจะผลักเข้ามาอย่างแรงจนร่างของเธอเสียหลักล้มกระแทกกับพื้น
"อ๊ะ!!? โอ๊ย!!!"
"กุลสินี!!!! อย่าลืมสิ ว่าฉันก็เป็นเจ้าของห้องเหมือนกัน!!!" เมื่อประธานสาวเข้าห้องมาได้ เธอก็กระชากร่างของเลขาสาวที่ล้มอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้นมา แล้วลากเข้าไปในห้องนอน ก่อนจะเหวี่ยงร่างของกุลสินีลงบนเตียงอย่างแรง จนเจ้าตัวถึงกับมึนเมื่อศีรษะกระแทกกับที่นอน
"อ๊าย!!!!"
"ฉันไม่ไหวกับเธอแล้วนะกุลสินี!!!! บอกว่าอย่าเข้าใกล้ไพลิน แต่ไปกอดกันนัวอยู่ในห้องน้ำ!! คงได้กันแล้วสินะ!!!?"
"กรี๊ด!!!!"
ภิญญาพูดพร้อมกับนั่งทับตัวกุลสินีเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหลุดไปได้ พร้อมกับใช้แรงที่มีกระชากเสื้อด้วยความโกรธ แล้วช้อนร่างขึ้นเพื่อที่จะดึงบราออก ทุกอย่างนั้นเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในขณะที่กุลสินียังมึนศีรษะทำให้เธอไม่สามารถต่อต้านอีกฝ่ายได้เท่าไรนัก ก่อนร่างของเธอจะถูกทิ้งลงอีกครั้งแล้วกดบ่าทั้งสองข้างเอาไว้
"ปล่อยนะ!!!! อ๊าย!!!!" มือเล็กทั้งสองพยายามฟาดคนที่นั่งทับร่างเอาไว้ แต่ก็ถูกจับมือรวบไว้พร้อมกับดึงเชือกมัดอย่างแรงจนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เก่งนักนะ!!! เรื่องขัดคำสั่ง!!!! เก่งนักนะ เรื่องยั่วอารมณ์โมโห!!!! ฉันจะไม่ปราณีเธออีกแล้ว!!!" ภิญญาตะคอกกลับไปอย่างคนขาดสติ ตอนนี้เธอไม่ต่างจากสัตว์ป่าเลยจริง ๆ เธอลุกออกจากร่างของเลขาสาวและพยายามถอดกระโปรงของอีกคนออกทั้งที่ขาก็ทั้งเตะทั้งถีบเธอจึงนั่งทับขาเอาไว้แล้วนำเชือกอีกเส้นมามัดที่ข้อเท้าให้แน่น
"ปล่อยฉันนะ!!!!"
"เหอะ!! กล้ามากที่มาลองดีกับฉันกุลสินี ฉันมันเลวกว่าที่เธอคิดอีกรู้ไว้ซะ!!!!"
เมื่อมัดอีกคนได้สำเร็จ ภิญญาพลิกตัวกลับมาแล้วใช้นิ้วล้วงเข้าไปในปากของเลขาสาวจนเธอถึงกับสำลัก จากนั้นก็สอดใส่เข้าภายในความสาวที่ยังคงคับแน่นและไม่มีน้ำมาหล่อลื่นจนทำให้เจ้าตัวกรีดร้องออกมาและดิ้นสุดแรง แล้วใช้มือที่ถูกมัดทุบลงที่บ่าของประธานสาว ก่อนจะถูกจับกดลงกับเตียงด้วยมืออีกข้างของคนที่โกรธจัดจนคุมตัวเองไม่อยู่
"อ๊าย!!! เจ็บ!! ฮือ ๆ คุณภิญญาคะ...ฉันเจ็บ ฮือ ๆ อ๊าย!!!"
สีหน้าของกุลสินีแสดงความเจ็บปวด แต่อีกคนก็ไม่ได้ปราณีเธอ ภิญญายิ่งเพิ่มจังหวะและรุนแรงมากขึ้นราวกับเอาอารมณ์โกรธที่มีมาทั้งชีวิตมาลงที่คนคนเดียว ก่อนจะคลายมืออีกข้างที่กดแขนทั้งสองเอาไว้มาปิดปากเลขาสาวแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาได้
"ฮือ...ฮือ...อื๊อ!!!"
"หึหึ!! อย่างเธอมันต้องโดนแบบนี้!!! กับไพลิน ได้กันแล้วใช่ไหม!!!!?"
"ฮือ!!! ฮือ!!"
ความคิดเองเออเองทำให้อารมณ์โกรธที่มีอยู่แล้วเริ่มปะทุหนักขึ้น ภิญญาก็ยิ่งกระแทกมือแรงมากขึ้นเท่านั้น จนร่างของกุลสินีที่ดิ้นไปดิ้นมาเมื่อสักครู่ถึงกับแน่นิ่งไปทันที
"อ๊ะ!! กุล...กุลสินี!!"
ภิญญาใช้มือข้างที่ปิดปากอยู่เอื้อมมาตบหน้าของเลขาสาวเบา ๆ เพื่อเรียกสติ แต่อีกคนก็ยังคงแน่นิ่งอยู่อย่างนั้น เธอจึงค่อย ๆ นำนิ้วออกจากความสาวที่คับแน่นช้า ๆ ก่อนจะเห็นของเหลวสีแดงเปรอะที่นิ้วและมือ จนเธอถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
"กุล!!! ...ฉันขอโทษ เธออย่าเป็นอะไรนะ!!"
ประธานสาวรีบแก้เชือกให้อย่างร้อนรน เมื่ออีกคนไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ เมื่อแก้เชือกได้เธอก็รีบเขย่าร่างของเลขาสาวที่นอนแน่นิ่งทันที แต่ก็ยังคงไม่มีการโต้ตอบใด ๆ จนเธอถึงกับร้อนใจ
"ไม่นะกุล! เธออย่าเป็นอะไรนะ!! ฮะ...ฮัลโหลพี่ไอ ช่วยตามหมอลดาให้ที!!"
"เกิดอะไรขึ้น!!?"
"ตามหมอลดามาให้ที!!!" ภิญญาตะคอกกลับไปที่ปลายสายก่อนจะปาโทรศัพท์ออกไป แล้วรีบใส่เสื้อผ้าให้กุลสินี ภิญญากระวนกระวายใจจนทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอสั่นเทา ทั้ง ๆ ที่เธอเองที่เป็นต้นเหตุเรื่องทั้งหมด
"เป็นยังไงบ้างคะหมอลดา"
"ไม่ทราบว่าก่อนหน้าที่มีเรื่องอะไรกระทบกระเทือนจิตใจเธอหรือเปล่าคะ"
"เอ่อ...นิดหน่อยค่ะ กุลสินีเป็นอะไรเหรอคะ"
"เธอช็อกจนหมดสติน่ะค่ะ อาจจะตกใจอะไรบางอย่าง แล้วที่ข้อมือกับข้อเท้ามีรอยแดงแบบนี้ มีเรื่องอะไรรุนแรงกับเธอใช่ไหมคะคุณภิญญา"
"ฉันทำร้ายเขาเองค่ะ"
"อุ่น!!! เธอทำอะไรลงไปเนี่ย!!!?"
เมื่อหมอลดาและกานต์ดาได้ยินเช่นนั้นถึงกับหันขวับมามองหน้าเธอด้วยความตกใจ ภิญญาได้แต่นั่งก้มหน้าสำนึกผิดที่บนเตียง
"วันนี้พี่เห็นกุลวิ่งร้องไห้ขึ้นมา เธอรังแกอะไรเขาอีกแล้วฮะ!!?"
"ร้องไห้เหรอ? จริงเหรอพี่ไอ!!?"
"เฮ้อ...อย่าให้พี่ต้องพากุลไปอยู่ที่อื่นเลยนะ! พี่รู้สึกว่าเขาอยู่กับเธอแล้วไม่ปลอดภัย!!"
"ไม่นะคะ!! อย่าพาเขาไปที่อื่นเลยนะพี่ไอ อุ่นไม่ได้ตั้งใจ!"
"งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"
"ขอบคุณนะคะหมอลดา ฉันไม่ได้ลงไปส่งคุณนะคะ ขอจัดการคนแถวนี้ก่อน!!" กานต์ดาพูดอย่างหัวเสีย
"ไม่เป็นไรค่ะ" หมอลดายิ้มให้กับทั้งสองก่อนจะโค้งตัวให้และเดินออกจากห้องไป เมื่อประตูห้องปิดลง กานต์ดาจึงหันมาถลึงตาใส่ภิญญาทันที
"ทำอะไรเขา พูด!!!!"
"พี่ไอ...เลิกดุสักที แค่นี้อุ่นก็รู้สึกผิดจะแย่แล้ว"
"เธอนี่มันจริง ๆ เลย!!! พ่อสั่งให้ดูแล ไม่ใช่ให้มารังแกเขา!!! วันที่หนีไปก็ครั้งนึงแล้วนะ ต่อไปนี้พี่ไม่ยอมแล้วนะอุ่น!!"
"อุ่นไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจเขาจะเป็นสภาพนี้เหรออุ่น!! ถ้ากุลหนีขึ้นมาจริง ๆ พี่จะสมน้ำหน้าให้!!!"
"ฮือ...พี่ไอ...อุ่นโกรธจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ อุ่นสับสนไปหมดว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ อุ่นไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะคะ"
"กลับบ้านไปซะ!! พี่จะดูแลเขาเอง!!"
"ไม่นะพี่ไอ เดี๋ยวอุ่นดูแลเอง"
"อย่าให้พี่ต้องโทรบอกพ่อเรื่องนี้นะอุ่น!! กลับไปซะ!!!"
"ฮือ ๆ พี่ไอ อุ่นขอโทษ อุ่นจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ให้อุ่นอยู่ดูแลกุลเถอะนะคะ"
"ไม่! เขาตื่นขึ้นมาเห็นเธอ เขาต้องแพนิคแน่ ๆ พี่บอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าเอาอารมณ์โกรธมาลงกับคนอื่น พอเกิดเรื่องขึ้นมา ก็มาขอร้องอ้อนวอนแบบนี้ อยากโดนเกลียดมากขนาดนั้นเลยเหรอ? พรุ่งนี้ไม่ต้องให้เขาไปทำงานนะ แล้วไม่ต้องมาด้วย พี่จะดูแลเอง"
"พี่ไอ…"
"กลับบ้าน!!"
"ค่ะ…"
เมื่อถูกกานต์ดาดุเสียงแข็ง ภิญญาถึงกับหงอยทันที ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกผิดเต็มประดา กานต์ดามองตามเธอเดินออกไปจนลับตาก่อนจะถอนหายใจเฮือกแล้วหันมามองร่างหญิงสาวที่ยังคงไม่ได้สติ
"เฮ้อ...ทำไมถึงน่าสงสารแบบนี้นะกุล...ขอโทษแทนน้องสาวนิสัยเสียของฉันด้วยนะ ถ้าเขารังแกเธออีก สักวันฉันจะพาเธอหนีไปอยู่ที่อื่นเอง…" กานต์ดาพูดพลางกับลูบศีรษะกุลสินีอย่างแผ่วเบาด้วยความเป็นห่วง
"ซี๊ด...อ๊ะ...โอ๊ย…"
เมื่อกุลสินีรู้สึกตัว เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด กานต์ดาที่กำลังนั่งทายาให้ที่ข้อเท้าของเธอจึงรีบโผเข้ามากุมมือของเธอเอาไว้ทันที
"คุณกุลสินี เป็นยังไงบ้างคะ!?"
"โอ๊ย...คุณกานต์ดา...ทำไมถึงมาอยู่ในห้องของฉันได้คะ แล้วคุณภิญญาไปไหนแล้วคะ" กุลสินีพูดด้วยสีหน้าที่ดูหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด จนกานต์ดาถึงกับคิ้วกระตุกด้วยความโมโหแต่พยายามระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้
"คุณภิญญากลับไปแล้วค่ะ เขาเลยสั่งให้ฉันขึ้นมาดูแลคุณ เกิดอะไรขึ้นกับคุณคะ"
"ปะ...เปล่าค่ะ ซี๊ด!! โอ๊ย…" กุลสินีพยายามยันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นช้า ๆ แล้วก็ต้องร้องออกมาอีกครั้ง พร้อมกับกำกางเกงเอาไว้แน่น กานต์ดาจึงหลุบสายตามองต่ำลงมาพร้อมกับหรี่ตาสำรวจด้วยความสงสัย
"เจ็บตรงนั้นเหรอคะคุณกุลสินี"
"เปล่าค่ะ"
"ไม่ต้องกลัวนะคะคุณกุลสินี ฉันไม่บอกคุณภิญญาหรอกค่ะ อยู่กับฉัน คุณสบายใจได้เลย ถือว่าฉันเป็นพี่สาวของคุณก็ได้นะคะ"
"ขอบคุณนะคะคุณกานต์ดา คุณรู้จักกับคุณภิญญามานานแล้วเหรอคะ ดูคุณสนิทกันจัง"
"รู้จักกันมาตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ"
"เอ๊ะ!!? จริงเหรอคะ ถึงว่า...โอ๊ย..." ทุกครั้งที่กุลสินีขยับตัว เธอก็จะแสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมาทุกครั้งจนกานต์ดาเริ่มร้อนใจ
"คุณกุลสินีคะ...สรุป...เจ็บตรงนั้นใช่ไหมคะ"
"อะ...เอ่อ...ค่ะ"
'อุ่น!!!! ยัยตัวแสบเอ๊ย!!!!' กานต์ดาคิดในใจ
"ฉันจะไม่ถามนะคะว่าคุณภิญญารังแกคุณยังไง แต่ฉันอยากให้คุณไว้ใจฉัน"
"ขอบคุณจริง ๆ นะคะ ถ้าคุณรู้จักคุณภิญญามาตั้งแต่เกิด คงรู้สินะคะว่าเขาชอบผู้หญิง"
"ใช่ค่ะ แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเขาพาคุณมาอยู่ที่นี่ทำไม"
"งั้นก็แสดงว่า คุณรู้เรื่องฉันกับคุณภิญญาสินะคะ…"
"ใช่ค่ะ มีอะไร...อยากระบายไหมคะ"
"ฉันไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรฉันขนาดนั้น เขาคิดว่าฉันไปมีอะไรกับคนอื่น แล้วมารุนแรงกับฉัน เฮ้อ...บ้าที่สุดเลย ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง...คุณกานต์ดาเชื่อฉันนะคะ ฉันไม่ได้มีอะไรกับใครจริง ๆ อะ...เอ่อ...ขอโทษนะคะที่พูดเรื่องแบบนี้"
"ไม่เป็นไรค่ะ แล้ว...สภาพจิตใจตอนนี้คุณเป็นยังไงบ้างคะ"
"ย่ำแย่ที่สุดในชีวิตเลยค่ะ ฉันอยากหนีไปจากที่นี่ ฮึก ๆ ฉันเกลียดเขา ฮือ ๆ" เมื่อกุลสินีร้องไห้ออกมา กานต์ดาจึงดึงเธอเข้าไปกอดทันที กุลสินีเองก็กอดเธอแน่นด้วยเช่นกัน เพราะเธอเหมือนไม่เหลือใครให้พึ่งพาได้อีกแล้ว
"ไม่เป็นอะไรนะคะ เดี๋ยววันนี้ฉันดูแลคุณเองค่ะ"
'ท่าทีแบบนี้ของเธอ...ไม่ใช่ว่าเกลียดน้องฉันหรอกนะ เฮ้อ...อย่ามีใจให้คนนิสัยเสียแบบนั้นเลยนะกุล'
"ฮึก ๆ ขอบคุณค่ะคุณกานต์ดา"
กานต์ดากอดปลอบกุลสินีอยู่นานจนค่อย ๆ สงบลง เธอจึงประคองร่างให้นอนลงช้า ๆ พร้อมกับลูบศีรษะปลอบโยนอยู่อย่างนั้นจนหญิงสาวค่อย ๆ หลับไป
"พี่ไอ กุลเป็นยังไงบ้าง"
"อุ่น!!! ยัยตัวแสบ!!!"
"โอ๊ย ๆ ๆ เดี๋ยวพี่ไอ!!! ตีอุ่นทำไม โอ๊ย!!" เมื่อกานต์ดากลับมาถึงบ้าน เธอก็พุ่งเข้าไปฟาดภิญญาไม่ยั้ง จนเจ้าตัวถึงกับร้องโอดครวญออกมา
"ทำไมต้องรุนแรงขนาดนั้นฮะ!!?"
"รุนแรงอะไรคะ? โอ๊ย เจ็บนะ…"
"เหอะ!!! ทีงี้มาร้องเจ็บ!! ทีทำกับกุลทำไมไม่คิดว่าเขาจะเจ็บบ้าง!!!? ถ้าไม่รักเขาก็อย่าไปรังแกเขาสิอุ่น!!!"
"โอ๊ยพี่ไอ หยุดก่อน! อุ่นเจ็บ"
"เธอนี่มันจริง ๆ เลย เลิกทำตัวแย่ ๆ แบบนี้สักทีเถอะ ตั้งแต่เลิกกับเขมมา ก็ไปมีอะไรกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า อย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ เธอจะไปทำแบบนี้กับใครก็ได้ แต่อย่ามาทำแบบนี้กับกุลสินี เธอน่าจะรู้เหตุผลดีนะอุ่น!!!"
"พี่ไอ...อุ่นไม่ได้ตั้งใจ"
"ไม่ได้ตั้งใจเหรอ!!? กล้าพูดมาได้ยังไง!!?" กานต์ดาไม่ว่าเปล่า เธอยังคงฟาดน้องสาวตัวแสบแบบไม่ยั้งมือด้วยความโมโหจนเลือดขี้นหน้า
"โอ๊ยพี่ไอ!! หยุดตีอุ่นสักทีเถอะ!!!"
"เธอมันควรโดนมากกว่านี้อีก!!"
"อุ่นขอโทษ อุ่นจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว!"
"ฉันละเหนื่อยกับเธอจริง ๆ ถ้ารู้ว่าไปรังแกเขาอีก พี่จะพาเขาหนีแน่ เธอคงรู้ดีนะว่าถ้าพี่พาหนีแล้ว เธอจะไม่มีวันได้เจอเขาอีกเลย"
"ฮือ ๆ พี่ไอ อย่าทำแบบนั้นนะ อุ่นจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว อุ่นสัญญา…"
"ดี!!! จำคำพูดตัวเองไว้ด้วยล่ะ!!! ไปขอโทษเขาซะถ้าไม่อยากถูกเกลียดมากไปกว่านี้!!!"
"โอ๊ย!!" กานต์ดาพูดพร้อมกับตบที่หน้าผากของภิญญาแรง ๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะเดินจากไปอย่างหัวเสีย ภิญญาได้แต่ลูบหน้าผากตัวเองอยู่อย่างนั้น
"เฮ้อ...พี่บ้าเอ๊ย ตัวเองนั่นแหละที่เอาแต่ใช้ความรุนแรงกับฉัน…"
