"เฮ้อ...ใจจะขาด กว่าจะหมดคาบ ถ้าอาจารย์จะอัดตั้งแต่วันแรกขนาดนี้นะ ฉันเบลอไปหมดแล้ว"
หลังจากเรียนเสร็จ สองเพื่อนรักเดินออกจากตึกคณะ นนนทีก็บ่นไม่หยุด เพราะอาจารย์อัดความรู้แน่นตั้งแต่เข้าสอนวันแรก แทนที่จะเป็นการแนะนำรายวิชาหรือทดสอบก่อนเรียนเท่านั้น
"นั่นดิ เฮ้อ...ต้องเข้าพบสาขาตอนเย็นอีก มีวิธีไหนที่จะโดดรับน้องได้ไหมนะ"
"โดดทำไมวะแห้ว ฉันอยากไปเจอเพื่อน ๆ กับพี่ ๆ สาขาจะแย่ มีแต่คนงานดีทั้งนั้น"
"อิบ้าผู้ชาย ฉันจะฟ้องพี่แชมป์"
"เชอะ!!"
"เฮ้อ...ไม่อยากเข้ารับน้อง!!!"
"งั้นก็ไปเป็นนักร้องนำวงพี่สิคะ" เมื่อได้ยินเสียงหนึ่งพูดแทรกการสนทนา ทำเอานนนทีและทอฝันถึงกับหันขวับ
"พะ...พี่คีตา!!"
"สวัสดีครับพี่ ๆ"
"แหมน้องฝัน ยืนหัวโด่อยู่นี่ตั้งห้าคน ทักแค่คีย์คนเดียวเหรอ น่าน้อยใจจริง ๆ" แตงโม สาวหล่อนักร้องนำของวงพูดพลางยืนล้วงกระเป๋า และเพราะความที่เธอเป็นสาวหล่อมาดเท่ ทำให้ทอฝันเกือบจะหลุดกรี๊ดออกมา แต่เมื่อเธอเหลือบไปเห็นมือกีตาร์สาวสวยอย่างคีตาที่ยืนมองหน้าเธออยู่ข้างหลัง ก็รู้สึกเกรงใจขึ้นมาทันทีราวกับกลัวคนรักหึงอย่างไรอย่างนั้น
"อะ...เอ่อ...สวัสดีค่ะพี่แตงโม สวัสดีค่ะ พี่ ๆ เรดเปเปอร์ทุกคน" ทอฝันกล่าวสวัสดีพร้อมกับยกมือไหว้เหล่านักดนตรี ทุกคนจึงรับไหว้และยิ้มตอบอย่างไม่ถือตัว
"พี่มาเอาคำตอบ เรื่องนักร้องนำ" คีตาพูดด้วยมาดหน้านิ่งเช่นทุกครั้ง ราวกับรักษาลุคเวลาอยู่ข้างนอก
"เอ่อ...พี่ ๆ มั่นใจแล้วเหรอคะ ที่จะให้หนูเป็นนักร้องนำวงเรดเปเปอร์"
"ไม่ต้องห่วงเรื่องหน้าตาวงหรอกนะน้องฝัน ไม่ว่าเรดเปเปอร์จะเปลี่ยนนักร้องนำ หรือนักดนตรีกี่คน เรดเปเปอร์ก็คือเรดเปเปอร์เหมือนเดิม แฟนคลับยอมรับในตัวน้องฝันได้แน่ ยิ่งตัวเล็กพริกขี้หนูแบบนี้ ถ้าได้ร้องเพลงอยู่บนเวที พี่เชื่อว่าจะต้องเป็นตัวจี๊ดแน่" แตงโมพูดด้วยรอยยิ้ม มือก็ยังคงล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้อย่างนั้น จนทอฝันถึงกับยิ้มเคลิ้ม
"และที่สำคัญ ถ้าเกิดน้องฝันอยู่วงเรดเปเปอร์นะ น้องฝันไม่ต้องเข้ากิจกรรมรับน้องเลยด้วย เพราะเราได้รับหน้าที่ดำเนินกิจกรรมทุกกิจกรรมของมอเราอยู่แล้ว ไม่เล่นเปิดก็เล่นปิด สนุกนะจะบอกให้ ไม่ต้องอยู่ในกรอบของรุ่นพี่ด้วย" สาวหล่อมือกลองพูดเสริม
"จริงเหรอคะ!!?"
"เอาดิแห้ว ตอนอยู่ ม.ปลาย แกก็ชอบไปร้องเพลงเปิดงานบ่อย ๆ ไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ก็สานฝันตัวเองต่อเลยดิ แถมได้อยู่กับพวกพี่ ๆ เรดเปเปอร์เลยนะเว้ย ได้ใกล้ชิดพี่คีย์แทบจะตลอดเวลาอีกนะ" นนนทีกระซิบบอกเพื่อนรักของตนด้วยความตื่นเต้น
"เอ่อ...แล้วหนูต้องทำยังไงบ้างคะ ต้องมีคัดเลือกแข่งกับใครไหม"
"มีประมาณ 3 คนล่ะมั้ง วันนี้อาจารย์เอกวอยซ์จะมาคัดเลือกด้วยตัวเอง แค่ทำทีว่าไปสมัครเข้าวง ไม่ใช่ว่าพวกพี่มาขอร้องนะ ฮ่า ๆ ได้ไหมคะน้องฝัน"
"ได้ค่ะพี่แตงโม ตกลงค่ะ!!"
"คัดตัวตอน 6 โมงเย็น ที่ตึกคณะศิลปกรรมนะคะ ไว้พี่จะรออยู่ที่นั่นนะน้องฝัน" แตงโมพูดพลางเดินมาลูบศีรษะสาวแว่นจนเธอถึงกับหัวใจพองโตและยืนตัวบิดแบบเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ ก่อนที่คนอื่น ๆ จะยิ้มให้กับเธอและเดินจากไป
"อ๊าย!! พี่แตงโมหล่อโฮก!!!"
"งานดีมากเวอร์!!! เป็นทอมก็ทำให้ฉันเคลิ้มได้นะเนี่ย"
"มาก!!! เฮ้อ...ถ้าวงเรดเปเปอร์จะงานดีกันทุกคนขนาดนี้นะ เป็นบุญของทอฝันยิ่งนัก"
"นอกใจพี่คีย์หรือไง"
"จะบ้าเหรอ คนอื่นฉันแค่ชื่นชอบที่พี่ ๆ เขามีความสามารถและก็หน้าตาดี แต่พี่คีตาเนี่ย ยกให้เป็นหลัวของฉันเลย เพราะพี่เขาเป็นเลสคิงที่เป็นเหมือนแรร์ไอเทมที่ควรค่าแก่การได้ครอบครอง คิคิ"
"เฮ้อ...แกนี่น้า…ไปกินข้าวกันเถอะ เดี๋ยวกลับมาเรียนคาบบ่ายไม่ทัน"
"อืม ปะ!!"
"ทอฝัน!"
"มาค่ะ!!"
"ทัศนีย์!"
"ค่ะ!!"
"นนนที!"
"ครับ!!!"
เสียงขานรับดังตามมาหลังจากเสียงเรียกชื่อของอาจารย์หนุ่มประจำวิชาภาษาอังกฤษ ที่เป็นวิชาที่ทอฝันและนนนทีชื่นชอบเป็นอย่างมาก แม้จะกินข้าวเที่ยงมาจนอิ่มท้อง ทั้งสองก็ไม่ได้มีอาการง่วงซึมแต่อย่างใด
"เซคเราจะมีพี่ปี 3 มาเรียนด้วยหนึ่งคนนะครับ น้อง ๆ ปี 1 อย่างเรา ๆ ก็ดูแลผู้อาวุโสช่วยอาจารย์หน่อยนะ ช่วยให้พี่เขาจบไปได้ด้วยเอนะครับ อะ...พูดถึงก็มาพอดี" อาจารย์หนุ่มกล่าวหยอกล้อนักศึกษาในชั้นเรียนของตนอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่นักศึกษาชั้นปี 1 จะหันไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงจนคนที่เดินเข้ามาทีหลังถึงกับหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตู
"กรี๊ด!!!! พี่คีย์!!!"
เมื่อบรรดาสาว ๆ ปี 1 หันไปเห็นบุคคลที่อาจารย์หนุ่มกล่าวถึงต่างส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น แม้แต่ทอฝันและนนนทีเองก็ถึงกับหน้าเหวอ
"แห้ว!!! นี่แกทำบุญด้วยอะไรวะเนี่ย!!? ขนาดเรียนยังได้เรียนกับพี่คีย์อีกอะ!!"
"โอ้มายก็อต!! เป็นบุญของทอฝันยิ่งนัก!!"
"อ้าว พอ ๆ กลับมาให้ความสนใจอาจารย์ก่อนครับนักศึกษา ส่วนคุณก็ไปนั่งที่ได้แล้ว ครั้งนี้ผมให้อภัย ครั้งหน้าอย่ามาสายอีกล่ะ"
"ค่ะ อาจารย์"
คีตากล่าวตอบพร้อมกับยกมือไหว้ ก่อนจะหันมาเห็นที่นั่งว่างหนึ่งที่ ซึ่งเป็นความโชคดีของทอฝันยิ่งนัก ที่ดันว่างข้างเธอพอดี ทอฝันจึงโบกไม้โบกมือเรียกด้วยท่าทีที่ตื่นเต้น คีตาจึงยิ้มตอบและเดินมานั่งข้างรุ่นน้องอย่างอารมณ์ดี อย่างน้อยการเรียนวิชาภาษาอังกฤษในปีนี้ ก็มีทอฝันคอยช่วยเหลือ มันต้องไปได้สวยอย่างแน่นอน
"โชคดีจังที่เราได้เรียนด้วยกัน" คีตายกมือป้องที่ปาก พร้อมกับโน้มตัวมาใกล้ ๆ เพื่อกระซิบคุยกับทอฝันที่นั่งอยู่ข้างเธอ
"อยากอยู่กับหนูล่ะสิ"
"ใช่ พี่จะได้มีคนทำการบ้านให้ ปีนี้พี่ได้เอชัวร์ เฮ้อ...โชคดีจริง ๆ"
"ไอ้พี่คีย์บ้า!!"
ทอฝันถึงกับหน้ามุ่ย เมื่อได้ยินอีกคนพูดแบบนั้น ก่อนจะนั่งกอดอกและหันมาตั้งใจฟังที่อาจารย์หนุ่มสอนอย่างใจจดใจจ่อ
"สำหรับวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก เราเรียนกันแบบชิล ๆ นะครับผม ไว้เจอกันอาทิตย์หน้าครับ"
"โห….จารย์!! อัด 3 ชั่วโมงรวดไม่มีเบรก มันชิลตรงไหนคร้าบ!!?"
หนึ่งในกลุ่มนักศึกษาโห่ร้องตามหลังอาจารย์หนุ่มที่เดินออกจากห้องไปแล้ว เพราะสอนอัดความรู้แน่นตั้งแต่เข้าสอนวันแรกแบบ 3 ชั่วโมงรวดโดยไม่มีหยุดพัก รุ่นพี่ปี 3 หนึ่งเดียวในห้องก็ทำแบบทดสอบก่อนเรียนเสร็จก่อนเพื่อนและแอบหลับระหว่างเรียนอย่างหน้าตาเฉย แม้ทอฝันจะสะกิดอย่างไรก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น จนเธอถึงกับยอมแพ้ ปล่อยให้รุ่นพี่หลับจนหมดคาบเรียน
"อืม...หมดคาบแล้วเหรอ" คีตางัวเงียตื่นขึ้นมา พร้อมกับบิดขี้เกียจ จนทอฝันหันมาถลึงตาใส่เธอทันที
"พี่คีตา!! ถ้าพี่ยังทำตัวแบบนี้ พี่ได้เรียนซ่อมอีกปีแน่!!!"
"ทำตัวแบบไหนคะ"
"ทำตัวแบบนี้ไง! มาสายไม่พอ ยังมาหลับในคาบอีก นิสัยเสียที่สุดเลย!! เวลาเรียนนะคะ ไม่ใช่เวลานอน!!"
"เอาน่า อย่าไปว่าพี่คีย์เลย"
"ไม่ให้ว่าได้ยังไงล่ะนนนี่ พี่คีตาเรียนปี 3 แล้วนะ แต่ยังมาเรียนซ่อมกับปี 1 เนี่ย บ่งบอกได้เลยว่า เป็นคนไม่มีความรับผิดชอบมาตั้ง 2 ปี!!" ทอฝันบ่นอย่างหัวเสีย นนนทีก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ให้รุ่นพี่เท่านั้น ที่ห้ามเพื่อนรักไม่ได้
เมื่อทอฝันลุกขึ้นจากเก้าอี้ คีตาก็ลุกขึ้นพรวดแล้วก้าวเข้าประชิดตัวทอฝันอย่างรวดเร็ว จนเธอเซถอยหลังแล้วแหงนหน้ามองรุ่นพี่ที่ตัวสูงกว่าด้วยความตกใจ
"ด่าพี่ขนาดนี้ เป็นแม่พี่หรือไง" น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดันของรุ่นพี่ ทำให้ทอฝันถึงกับกลืนน้ำลายดังอึก นนนทีจึงรีบแยกทั้งสองออกจากกันทันที
"ใจเย็นครับพี่คีย์ ฝันมันแค่เป็นห่วงพี่"
"อืม...ก็ถ้าไม่ใช่แม่พี่ก็อย่าพูดแบบนี้อีก แต่ถ้ายังอยากจะพูดแบบนี้ ก็มาเป็นเมียพี่แล้วก็คอยดูแลพี่ซะสิ อ้อ...แล้ววันนี้พี่แจ้งพี่สาขาไว้ให้แล้วว่าหนูจะไปสมัครเป็นนักร้องนำวงพี่ เดี๋ยวถ่ายเอกสารใบสมัครไปลากับรุ่นพี่ทีหลัง ไว้เจอกันที่ตึกศิลปกรรมตอน 6 โมงนะ" คีตาพูดพร้อมกับยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ราวกับไม่ได้ยี่หระกับคำพูดก่อนหน้า ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
"นนนี่!!! เห็นไหม!!? แกดูสิว่าพี่คีตาขี้อ่อยขนาดไหน!!!"
"รู้จักเพลงของวงเรดเปเปอร์เพลงไหนบ้างคะ" หนึ่งในคณะกรรมการเอ่ยถาม
"รู้จักทุกเพลงเลยค่ะ"
"งั้นช่วยร้องเพลงเร็วหนึ่งเพลง และเพลงช้าอีกหนึ่งเพลงให้อาจารย์ฟังหน่อยนะคะ เอาเพลงไหนก็ได้ ตามที่ถนัดเลยค่ะ"
"ได้ค่ะ พี่ ๆ คะ เพลงเร็วขอเพลง คิดถึงข้างเดียว เพลงช้าขอเป็นเพลง ฉันเข้าใจดีนะคะ"
ทอฝันตอบรับผู้เป็นอาจารย์ ก่อนจะหันมาหาเหล่านักดนตรีพร้อมกับบอกชื่อเพลง ส่วนแตงโมยืนกอดอกอมยิ้มให้เธออยู่ข้างหลังคณะอาจารย์ที่มาคัดเลือกนักร้องนำด้วยตัวเอง
ทันทีที่เสียงดนตรีบรรเลงขึ้น ทอฝันหลับตาลงดึงจิตวิญญาณการเป็นนักร้องที่สั่งสมมานาน ก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นให้เข้ากับเพลงเร็ว จนนักดนตรีถึงกับหันมามองหน้ากัน และก็ใส่อารมณ์เข้าไปอีก ราวกับมืออาชีพที่กำลังเล่นคอนเสิร์ตอยู่บนเวที
ไม่ว่าจะเป็นเพลงช้าหรือเพลงเร็ว ทอฝันก็สามารถสะกดเหล่ากรรมการได้อยู่หมัด ซึ่งการร้องของเธอกับนักดนตรีเข้ากันได้เป็นอย่างดีราวกับเป็นส่วนหนึ่งของวงจนทุกคนถึงกับอึ้ง ทันทีที่เพลงจบ ทุกคนต่างยืนขึ้นปรบมือชื่นชมเธอแบบยกใหญ่จนเธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะหันมาหาคีตาที่ยิ้มให้เธอด้วยความชื่นชมไม่ต่างกัน
"สุดยอดเลยครับ แล้วทำไมถึงอยากมาสมัครเป็นนักร้องนำวงเรดเปเปอร์ล่ะครับ"
"หนูจะเป็นคนที่ร้องเพลงรักเพลงแรกของเรดเปเปอร์ค่ะ หนูเชื่อว่า เพลงรักของเรดเปเปอร์ จะครองใจคนดู ไม่ต่างจากเพลงอกหักแน่นอนค่ะ"
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ" สิ้นสุดคำตอบของทอฝัน แตงโมก็ลั่นเสียงหัวเราะออกมาทันที จนทอฝันถึงกับงง
"แตงโม!! อย่ามารบกวนน้อง!!"
"ขอโทษค่ะอาจารย์"
"อืม จะว่าไป เรดเปเปอร์ก็ไม่เคยมีเพลงรักเลยสักเพลง ทำไมถึงอยากให้มีเพลงรักล่ะคะ ไม่กลัวภาพที่แฟนคลับมองจะเปลี่ยนไปเหรอ" หนึ่งในคณะกรรมการเอ่ยถาม
"ทุกคนบนโลกนี้ล้วนแล้วแต่มีความรักที่ชโลมจิตใจค่ะ เพราะหนูเชื่อค่ะว่าทุกคนศรัทธาในความรัก ทุกคนอกหักเสียใจได้ สุดท้ายแล้ว...ความรักจะเยียวยาบาดแผลทุกอย่างค่ะ..."
"แด่นักร้องนำคนใหม่ของเรา เอ้าชน!!!"
แตงโมพูดพร้อมกับยกแก้วชูขึ้นข้างหนึ่ง ส่วนมือข้างซ้ายคล้องคอทอฝันเอาไว้ ก่อนที่คนอื่น ๆ จะลุกขึ้นมาชนแก้วแล้วกระดกแก้วดื่มรวดเดียวหมด ยกเว้นทอฝันที่ดื่มไปเพียงครึ่งแก้วเท่านั้น
"น้องฝันคนสวย หมดแก้วสิจ๊ะ" แตงโมพูดพร้อมกับยกแก้วคะยั้นคะยอให้ทอฝันดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะหันมาหยิบกับแกล้มเข้าปากอย่างอารมณ์ดี
"น้องฝันอย่างเจ๋ง จะปฏิวัติเรดเปเปอร์ด้วยเพลงรักที่ไอ้คีย์มันต่อต้านนักหนาว่ะ ฮ่า ๆ ๆ" คริสพูดพร้อมกับหัวเราะชอบใจ ทอฝันจึงได้แต่มองคีตาที่นั่งนิ่งราวกับรักษาลุคของตัวเองเอาไว้ด้วยความสงสัย
"พี่นี่อย่างชอบเลยน้องฝัน ร้องเพลงเพราะมาก!! ขอพี่ชนแก้วด้วยหน่อยค่ะ" พู่กันพูดพร้อมกับชูแก้วขึ้น ทอฝันจึงยื่นแก้วของตนเข้าไปชนแก้วก่อนจะยกขึ้นดื่มเพียงแค่ครึ่งแก้วอีกครั้ง
"แน่ะ! ขี้โกงอีกแล้ว ชนแก้วแล้วต้องดื่มหมดสิน้องฝัน" แตงโมยังคงคะยั้นคะยอให้ทอฝันดื่มจนหมดแก้ว คีตาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ได้แต่นั่งมองรุ่นน้องของเธอแบบไม่ละสายตา เพราะแตงโมให้ทอฝันดื่มตั้งแต่เริ่มเปิดขวด จนขวดเปล่ากองเต็มบนโต๊ะก็ไม่มีทีท่าว่าจะให้รุ่นน้องหยุดพักแต่อย่างใด
"พี่แตงโมคะ หนูไม่ไหวแล้ว!! อุ๊บ!!"
เมื่อทอฝันมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีพร้อมกับมีท่าทีเหมือนจะอาเจียน คีตาก็ลุกพรวดเข้ามาคว้าตัวเธอแล้วรีบพาออกจากร้านทันที
"ไหวไหมคะ ฝนจะตกแล้ว กลับก่อนไหม"
'พี่โมคิดจะทำอะไรวะ…' คีตาคิดในใจพลางลูบหลังให้ทอฝันอย่างร้อนใจ ก่อนที่คริสจะถือน้ำเปล่าตามมาให้
"น้องเป็นไงบ้างมึง"
"ไม่น่าจะไหวแล้วล่ะ พี่โมยกเอา ๆ แบบนี้ จงใจมอมน้องชัด ๆ"
"อุ๊บ!!!"
"เฮ้อ...กูสงสารน้อง เวลามีสาว ๆ มาดื่มด้วยหน่อยก็ใส่ไม่ยั้งเลย"
"ถ้าไม่ไหวกลับหอไปก่อนเลยนะ พี่โทรบอกนนกับแชมป์ให้มารับแล้ว"
"ขอบคุณค่ะพี่คีตา อุ๊บ!!"
"เฮ้อ...พี่โมแม่ง...ทำไมต้องให้น้องดื่มเยอะขนาดนี้วะ" คีตายังคงลูบหลังให้ทอฝันอยู่อย่างนั้น พร้อมกับกอดเอวคนตัวเล็กเอาไว้แน่น เพราะกลัวรุ่นน้องจะล้มลงไปกองกับพื้นเสียก่อน
"เอาน่ามึง เดี๋ยวพี่แตงโมก็จะไปเรียนต่อแล้ว คงอยากสนุกให้เต็มที่แหละ อย่าไปถือสาพี่แตงโมเลย"
"อืม…"
"เดี๋ยวรอเพื่อนน้องมารับก่อนแล้วกัน เราค่อยเข้าไป"
"อืม…"
คีตาตอบรับเพียงแค่สั้น ๆ เท่านั้น เพราะเธอมัวแต่เป็นห่วงสาวแว่นที่อาเจียนไปหลายครั้ง แถมยังทรงตัวไม่อยู่จนต้องประคองร่างมาซบหน้าอกของเธอเอาไว้พร้อมกับกอดเอาไว้แน่น
"พี่คีย์!! ทำไมฝันมันสภาพนี้ครับเนี่ย!!" เมื่อนนนทีมาถึงก็พุ่งเข้ามาคว้าตัวเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วงทันที
"พรุ่งนี้มีเรียนเช้าไหม"
"มีดิพี่!! วิชาเอกด้วย ทำไงดีเนี่ย"
"บ้าเอ๊ย…"
"งั้นน้องพาน้องฝันกลับไปพักก่อนแล้วกัน พวกพี่จะอยู่ต่อกันอีกหน่อย"
"ครับพี่คริส เอ่อ...พี่คีย์ครับ วันนี้ผมพาฝันไปนอนห้องผมนะ"
"ทำไม!?"
"พี่จะนอนดมอ้วกมันทั้งคืนหรือไง"
"ไม่เป็นไร พี่ดูแลเอง พากลับไปหอนนก่อนแล้วกัน ถึงแล้วส่งโลเคชั่นมา เดี๋ยวพี่ไปรับน้องฝันเอง"
"เอ่อ...แน่ใจนะครับ"
"อืม"
"เข้าใจแล้วครับ ถ้างั้นเดี๋ยวผมขอพาฝันกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับพี่ ๆ"
คีตาและคริสได้แต่มองตามรุ่นน้องทั้งสองด้วยความเป็นห่วง เพราะทอฝันเมาจนทิ้งตัว ถึงขั้นได้ให้นนนทีแบกขึ้นหลัง
"เฮ้อ…"
"ใจเย็นมึง น้องไม่เป็นไรหรอก กลับเข้าไปข้างในกัน"
"อืม..."
"คีย์ ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ"
"ได้พี่" เมื่อคีตาเดินมาถึงโต๊ะ แตงโมจึงเดินมาคล้องคอเธอแล้วพาออกไปที่นอกร้านอีกครั้ง คีตาก็ได้แต่เดินตามแรงอย่างว่าง่าย
"น้องฝันเป็นไง"
"น้องไม่ไหวแล้วพี่ คีย์เลยโทรให้เพื่อนมารับกลับไปก่อน"
"อะไรของมึงเนี่ยคีย์ เป็นห่วงน้องขนาดนี้ มึงชอบน้องฝันหรือไง" เมื่อได้ยินคำถาม คีตาถึงกับชะงัก
"บ้าเหรอพี่! คีย์ไม่ได้ชอบ"
"มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ชอบ"
"แน่ใจดิ"
"แต่พวกนั้นบอกว่ามึงเป็นรูมเมทน้องฝันใช่ไหม"
"ใช่พี่ ทำไมอะ"
"พวกมึงได้กันยัง"
"เฮ้ย!!! ก็ถ้าไม่ได้ชอบทำไมต้องมีอะไรกันวะ พี่ถามบ้าอะไรเนี่ย!!"
"อืม...ถ้ายังกูจะได้จีบ"
"ฮะ!!!?" เมื่อได้ยินสิ่งที่แตงโมพูด คีตาถึงกับอึ้งและเจ็บแปลบในใจ
"พรุ่งนี้ไม่มีซ้อม ตอนเย็นนัดน้องฝันไปหากูที่ห้องซ้อมตึกคณะหน่อยนะ"
'เชี่ย...นัดใครไปห้องซ้อมทีไร เสร็จพี่โมทุกราย อย่าบอกนะว่าพี่โมหวังจะ…'
"เดี๋ยว ๆ นี่พี่จริงจังปะเนี่ย!!?"
"คนนี้กูจริงจัง"
"ไม่! คีย์จะไม่นัดน้องไปหาพี่เด็ดขาด"
"อ้าวคีย์!! มึงหวงน้องหรือไง ไม่ชอบก็อย่ากั๊กไว้กินคนเดียวดิวะ เอามาให้กูกินก่อน น้องจะคบไม่คบก็อีกเรื่องนึง"
คีตาถึงกับกัดฟันแน่นด้วยความโกรธเมื่อได้ยินสิ่งที่รุ่นพี่ที่เธอรักและเคารพพูดแบบนั้นออกมา
"คีย์ว่าถ้าพี่คิดที่จะจริงจังกับน้องจริง ๆ พี่ไม่ควรนัดน้องไปที่ลับตาคนนะ"
"จะหลอกฟันเด็กจะนัดไปที่โจ่งแจ้งทำซากอะไร!!?"
"พี่โม!!!" คีตาถึงกับเหลืออดคว้าคอเสื้อของแตงโมแล้วกำเอาไว้แน่น หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับภูเขาไฟที่กำลังจะปะทุ เพราะหญิงสาวที่เป็นรูมเมทของเธอกำลังจะตกไปเป็นของเล่นของคนอื่น
"มึงเป็นเชี่ยอะไรคีย์!!!?"
"น้องฝันเป็นเหมือนน้องสาวของคีย์ พี่ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นกับน้อง!! ถ้าพี่จะจีบ พี่ก็ควรใช้ความซื่อสัตย์เข้าหา ไม่ใช้ใช้วิธีสกปรกแบบนั้น!!!"
"ก็ถ้ามึงไม่ได้ชอบน้อง มึงก็ไม่มีสิทธิ์มาขวางกูเหมือนกัน!!!"
"พี่โม!!!"
"หยุดนะ!!! พวกมึงทะเลาะอะไรกัน!!!"
เมื่อคีตากำลังจะง้างหมัดซัดเข้าที่ใบหน้าของรุ่นพี่ พู่กันและคริสก็วิ่งเข้ามาคว้าร่างของเธอเอาไว้ พร้อมกับที่ฝ้ายไปคว้าตัวแตงโมให้แยกออกจากกัน
"คีย์มึงเป็นเชี่ยอะไร!!!?" ฝ้ายร้องถาม
"ปล่อยกู!!"
"พิสูจน์ให้กูเห็นนะคีย์ ว่ามึงไม่ได้ชอบ มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบการโกหก ถ้ามึงยังเห็นกูเป็นพี่ มึงก็ทำตามที่กูบอกด้วย!!"
แตงโมพูดจบก็สะบัดแขนออกทันที ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในร้านอย่างหัวเสีย โดยมีฝ้ายวิ่งตามเข้าไปด้วย
"เป็นไรวะคีย์ เกิดอะไรขึ้น" พู่กันเอ่ยถาม ก่อนที่คีตาจะสะบัดตัวออกอย่างแรง จนคริสและพู่กันถึงกับเซ
"ไม่มีอะไร กูกลับก่อนนะ ฝนจะตกแล้ว กูไม่อยากอยู่ดึก"
เมื่อพูดจบคีตาก็เดินไปขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ แล้วสตาร์ทรถบิดออกไปอย่างรวดเร็ว จนสองสาวถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความเป็นห่วง
"น้องฝันเป็นไงบ้างนน"
"หลับไปแล้วครับ"
คีตาถามพลางเดินเข้าห้องรุ่นน้องก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาหญิงสาวที่นอนหลับสนิทอยู่พื้นห้องเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
"ตั้งแต่กลับมาอ้วกอีกไหม"
"อ้วกไปหมดตัวแล้วมั้งครับ ทำไมปล่อยให้ฝันดื่มจนเมาเละขนาดนี้ล่ะครับพี่คีย์"
"พี่ก็ไม่รู้ว่าพี่แตงโมคิดจะทำอะไร ทำไมให้ดื่มเยอะขนาดนี้ก็ไม่รู้"
"พี่คีย์ครับ เชื่อผมเถอะพี่ คืนนี้ให้ฝันนอนนี่เถอะครับ เดี๋ยวคืนนี้มันอาละวาดพี่ขึ้นมา พี่ไม่ได้นอนแน่ ๆ"
"ไม่เป็นไร คริสมันเมาแล้วอาละวาดบ่อย พี่ว่าพี่รับมือไหว เดี๋ยวพี่ดูแลน้องฝันเอง"
คีตาพูดพลางลูบศีรษะทอฝันอย่างแผ่วเบา นนนทีที่ยืนมองอยู่จึงนั่งลงข้าง ๆ รุ่นพี่ ก่อนจะรวบรวมความกล้าถามออกมาตรง ๆ
"ผมถามตรง ๆ นะพี่ พี่คีย์ชอบฝันใช่ไหม" เมื่อได้ยินคำถามคีตาถึงกับชะงัก
"พี่ไม่…"
"อย่าปฏิเสธเลยครับ เมื่อวานที่ผมลองใจพี่ มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว ผมแค่อยากได้ยินจากปากพี่แค่นั้น"
"ไม่ได้ชอบ…"
"แน่ใจเหรอครับพี่คีย์ว่าไม่ได้ชอบ"
"พี่ไม่ได้ชอบน้องฝัน...แต่...พี่รักน้องฝันต่างหาก"
"หือ? รักเหรอครับ"
"ใช่ พี่แอบรักน้องฝันมานานแล้ว"
"เฮ้ย! จริงเหรอครับพี่คีย์!!? แล้วทำไมพี่ถึงไม่บอกเพื่อนผมล่ะครับ"
"พี่เคยถามน้องฝันไปหลายครั้งแล้ว ว่าชอบพี่หรือเปล่า แต่ก็ปฏิเสธทุกครั้ง พี่เลยอยากเป็นแค่คนที่แอบรักแบบนี้ดีกว่า"
'เฮ้อ...ไม่รู้จะด่าใครดี คนนึงก็คลั่งไคล้แต่ปฏิเสธเพื่อที่จะได้อยู่ใกล้ คนนึงก็รักแต่ไม่บอกเพราะคิดว่าอีกคนไม่ชอบ โอ๊ย...ให้ตายเถอะ!!' นนนทีคิดในใจ
"พี่ขออะไรอย่างสิ...อย่าบอกน้องฝันนะ"
"ผมไม่บอกหรอกครับ มันเป็นเรื่องของพี่กับเพื่อนผม ที่พี่ต้องเป็นคนพูดเอง ไม่ใช่รอให้คนอื่นบอกให้"
"พี่ไม่พูดหรอก เพราะต่อให้พี่บอกความรู้สึกไป น้องฝันก็ไม่ชอบผู้หญิงอยู่ดี"
"เฮ้อ...ลองบอกเถอะครับพี่คีย์ มันอาจจะดีกว่าเก็บไว้ก็ได้นะพี่"
"น้องฝันยังไม่มีแฟนใช่ไหม"
"ฝันไม่เคยมีแฟนครับ"
"หือ!? จริงเหรอ"
"ใช่ครับ แต่ฝันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ชอบมานานแล้วด้วย พี่ก็สู้ ๆ นะครับ ลองบอกความรู้สึกดู เผื่อโอกาสที่จะจีบติดจาก 0% มันจะเพิ่มขึ้นมา อย่างน้อยเป็น 1% ก็ยังดี"
"คนที่น้องฝันชอบอยู่เรดเปเปอร์ใช่ไหม"
'ถามแบบนี้เข้าข้างตัวเองหรือคิดเข้าข้างคนอื่นวะเนี่ย' นนนทีคิดในใจ
"ใช่ครับ"
"อืม…งั้นพี่พาน้องฝันกลับหอก่อนแล้วกัน"
"เดี๋ยวให้พี่แชมป์ขับรถไปส่งนะครับ นั่งมอไซค์มันอันตราย แถมดูเหมือนฝนจะตกด้วย"
"อืม...ขอบคุณนะ เมื่อวานพี่ก็ต้องขอโทษด้วยนะ เกือบจะโดนต่อยแล้วนะรู้ไหม"
"ฮ่า ๆ พี่อย่าเกรี้ยวกราดแบบนี้อีกนะ ผมกลัว เดี๋ยวหน้าผมเสียโฉมหมด"
"ลองใจแรงไปนะ"
"ฮ่า ๆ คนปากแข็งแบบพี่ต้องเจอแบบนี้แหละ เพราะผมรู้ไงว่าถ้าผมถามตรง ๆ พี่ก็ไม่บอกความจริงอยู่ดี เดี๋ยวรอแป๊บนะครับ ผมไปตามพี่แชมป์ก่อน"
"อืม...ขอบคุณนะ เดี๋ยวพี่ขับมอไซค์ตามไปแล้วกัน ตอนเช้าถ้าฝนไม่ตกเดี๋ยวพี่ไปส่งน้องฝันเอง"
'เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย...ทุกครั้งที่น้องฝันมองพี่โม น้องดูมีความสุขมากจริง ๆ ตอนพี่โมบอกให้ไปเป็นนักร้องนำ น้องก็ยอม เฮ้อ...ไม่ได้ชอบผู้หญิง...แต่ชอบทอมสินะ'
