"พี่คะ!! พี่คือพี่คีย์ ที่เล่นกีต้าร์วันปฐมนิเทศใช่ไหมคะ"
ในขณะที่คีตากำลังนั่งรอทอฝันอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะมนุษยศาสตร์ฯ มีรุ่นน้องปีหนึ่งสองคนเดินเข้ามาทักทาย คนหนึ่งมีท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ อีกคนมีท่าทีที่เขินอาย คีตาจึงวางมาดหน้านิ่งทันที
"เอ่อ...ใช่ค่ะ จำพี่ได้ด้วยเหรอ"
"อ๊าย!!! พี่คีย์จริง ๆ ด้วย เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าเป็นพี่คีย์!!" หญิงสาวที่มีท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อสักครู่ แสดงอาการดีใจจนออกนอกหน้า ก่อนจะหันไปเขย่าตัวหญิงสาวอีกคนด้วยความตื่นเต้น คีตาก็ได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ มองรุ่นน้องทั้งสอง
"พะ…พี่คีย์คะ เอ่อ...คือ...พวกเราชอบพี่มากเลยค่ะ คือ...เราจะติดตามพี่ได้จากที่ไหนบ้างคะ" หญิงสาวอีกคนถามด้วยท่าทีที่เขินอาย
"ถ้ากลุ่มเลสบุ๊กมี เรดเปเปอร์เอฟซี กับด้อมคีย์สูงที่แฟนคลับเป็นคนตั้ง ในนั้นคอยอัพเดตตารางการแสดงที่วงไปเล่นตามสถานที่ต่าง ๆ น้องลองค้นหาดูนะคะ"
"ว้าว!! ขอบคุณนะคะพี่คีย์ ขอฝากเนื้อฝากตัวเป็นแฟนคลับพี่ด้วยนะคะ"
"ขอบคุณนะคะ อ้อ...อีกกลุ่มชื่อ...ด้อมคีย์เล็ก กลุ่มนี้พี่จะอัปเดตร่วมกับแฟนคลับ ถ้ายังไงก็ฝากเรดเปเปอร์ด้วยนะคะ"
"พวกเราจะตามไปให้กำลังใจทุกที่เลยค่ะ!! อ๊าย!!!"
เมื่อคีตาส่งยิ้มกลับไป รุ่นน้องทั้งสองถึงกับเสียอาการทันที ก่อนจะวิ่งพรวดออกไปเพราะเขินจนเก็บอาการเอาไว้ไม่อยู่ คีตาถึงกับนั่งกุมขมับ
'บ้าเอ๊ย! ดีนะที่เจอแฟนคลับหน้าใหม่ ถ้าเจอแฟนคลับตัวยงมาเห็นฉันสภาพนี้ จะเป็นยังไงนะ ไม่ใช่จะซื้อรองเท้าใหม่ให้สิบคู่เลยเหรอ'
"พี่คีย์!! มาทำอะไรที่ตึกมนุษย์คะ" เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร้องเรียก คีตาถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะค่อย ๆ หันไปหาเจ้าของเสียงช้า ๆ
"เอ่อ...มานั่งรอเพื่อนน่ะ"
"ทำไมไม่ใส่รองเท้าคะเนี่ย!!?"
'บ้าเอ๊ย! เอาแล้วไง แฟนคลับตัวแม่เลย!!'
"เอ่อ...จะว่าไงดี คือ…"
"กรี๊ด!!! พี่คีย์!!!"
ในขณะที่คีตาพยายามหาข้ออ้างมาตอบแฟนคลับตัวยงของเธอ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากกลุ่มคนจำนวนหนึ่งตามหลังมา เธอถึงกับกุมขมับในใจ
'วิ่งสิวะรอไร!!!!'
สิ้นสุดเสียงคิด คีตาก็เผ่นแน่บทันที เธอวิ่งหนีกลับหอพักแบบไม่คิดชีวิต ราวกับโจรวิ่งราวที่หนีตำรวจก็ไม่ปาน เมื่อเธอมาถึงหอพัก เธอถึงกับต้องปาดเหงื่อพร้อมกับหอบแฮ่ก ๆ ผู้เป็นแม่ได้แต่ยืนมองด้วยความงุนงง
"เป็นอะไรคีย์"
"คีย์หนีแฟนคลับมาค่ะ"
"อีกแล้วเหรอ แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้าล่ะลูก"
"น้องฝันน่ะสิคะ จูงมือคีย์วิ่งไปในมอ ไม่รู้จะรีบอะไรขนาดนั้น แถมยังใส่รองเท้าคีย์อีก แสบจริง ๆ ดีนะที่วันนี้ฝนไม่ตก" เมื่อได้ยินแบบนั้น ผู้เป็นแม่ถึงกับหลุดขำพรืด
"ฮ่า ๆ อย่าไปว่าน้องสิ เวลารีบคงลืมตัวแหละ"
"เฮ้อ...ก็คงงั้นมั้งคะ แม่พอจะมีรองเท้าที่ไม่ได้ใช้ไหมคะ"
"มีแต่รองเท้าคีบ ใส่ได้ไหม"
"ไม่เป็นไรค่ะ คีย์ใส่ได้ ดีกว่าเดินเท้าเปล่า"
"ฮ่า ๆ" ผู้เป็นแม่ยังคงหัวเราะเยาะลูกสาวไม่หยุด ก่อนจะเดินหายเข้าไปในหอพัก เพื่อที่จะหารองเท้ามาให้กับลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเสียใหม่
'ให้ตายสิ...หมากระเป๋าเอ๊ย'
"น้องคะ พอจะรู้ไหมว่าเอกอิ้งจะปล่อยน้องตอนไหน" เมื่อคีตาเดินมาถึงหน้าตึกคณะมนุษย์ศาสตร์ฯ อีกครั้ง เธอจึงเดินไปถามรุ่นน้องที่เดินผ่านมาพอดีเพื่อที่จะถามถึงอีกคนที่เธอตั้งใจมารอรับ
"อ้าวพี่คีย์ สวัสดีค่ะ ถามถึงเด็กเอกอิ้งเนี่ย เด็กในด้อมคีย์เล็กหรือเปล่าน้า…"
"อะ...เอ่อ...ใช่ค่ะ แฮะ ๆ อยู่ด้อมคีย์เล็กนี่เอง" คีตาตอบพลางลูบผมตัวเองแบบเขิน ๆ หญิงสาวที่ยืนอยู่ต่อหน้าจึงอมยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เดี๋ยวอีกสักหน่อยก็ปล่อยน้องแล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวแอนช่วยดูแลน้องเอง แอนอยู่เอกอิ้งเหมือนกันค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ ฝากดูแลน้องด้วยนะ อย่าให้พวกรุ่นพี่มาแตะต้องตัวได้เลยนะ"
"หวงน้องจังเลยนะคะพี่คีย์ แอนจะไม่ให้พวกผู้ชายมาใกล้น้องเกินหนึ่งเมตรเลยค่ะ เดี๋ยวแอนเข้าไปข้างในก่อนนะคะ"
"โอเคค่ะ ขอบคุณนะ"
คีตาตอบด้วยรอยยิ้ม ทันทีที่หญิงสาวเดินหายเข้าไปในตึก เธอก็รีบถอดรองเท้าแล้วไปซ่อนไว้ในพุ่มไม้ด้านข้าง ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนตัวเดิมอีกครั้ง
"พี่คีตาคะ เสร็จแล้วค่ะ"
เมื่อคีตาได้ยินเสียงหวานใสร้องเรียก เธอจึงรีบหันมาด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับลุกออกจากเก้าอี้ม้าหินอ่อน ก่อนจะหุบยิ้มเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ข้างทอฝัน นนนทีจึงรีบสะกิดเพื่อนรักทันที
"แห้ว! จะให้ฉันไปด้วยจริง ๆ เหรอวะ ดูเหมือนพี่คีย์ไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเท่าไหร่" นนนทีกระซิบที่ข้างหูเพราะกลัวรุ่นพี่จะได้ยิน
"ทำไมคิดงั้นวะ" ทอฝันกระซิบตอบ
"กระซิบอะไรกัน"
"ปะ...เปล่าครับ สวัสดีครับพี่คีย์"
เมื่อนนนทียกมือไหว้ คีตาเพียงแค่ผงกศีรษะให้เท่านั้น ทอฝันจึงมองทั้งสองสลับไปมาด้วยความสงสัย
'ฉันเพิ่งสังเกต...ทำไมพี่คีตาถึงมีท่าทีแปลก ๆ กับนนนี่ล่ะ'
"เราไปกินข้าวก่อนกลับกันไหมคะพี่คีตา"
"ได้สิ อยากกินอะไรคะ"
"ไปกินหมูกระทะกันไหมคะ"
"ถ้าจะไปกินหมูกระทะ เราต้องไปเอารองเท้าก่อนนะ จะให้พี่ไปทั้งแบบนี้เหรอคะ"
"แฮ่ ๆ จริงด้วย ถ้างั้นกลับไปเปลี่ยนชุดด้วยดีกว่า ปะนนนี่"
"เพื่อนไปด้วยเหรอ"
"ค่ะ ไม่ได้เหรอคะ"
"เปล่าค่ะ"
"แกคืนรองเท้าให้พี่คีย์เถอะ เดี๋ยวแกใส่รองเท้าฉัน เกรงใจพี่ขะ..." ยังไม่ทันที่นนนทีจะพูดจบ สาวสวยรุ่นพี่ก็พูดโพล่งออกมาจนเขาถึงกับชะงัก
"ไม่! ใส่ไปเหอะ พาพี่วิ่งมาขนาดนี้ ไม่ต้องเกรงใจแล้วไหม"
"เอ่อ...หนูว่า หนูไม่ใส่รองเท้าใครทั้งนั้นแหละค่ะ เพราะหนูจะให้เพื่อนแบกหนูเอง"
"แล้วจะไปลำบากเพื่อนทำไมล่ะคะน้องฝัน!?"
"ไม่เป็นไรครับพี่คีย์ มันหน้าที่ผมอยู่แล้ว ผมทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ๆ แล้วล่ะครับ"
'อะไรกันนะ ทำไมบรรยากาศมันแปลก ๆ'
ทอฝันได้แต่มองทั้งสองสลับไปมา ที่ดูเหมือนมีอะไรในใจแต่เธอก็ไม่อาจทราบได้ เธอจึงถอดรองเท้าคืนให้กับรุ่นพี่ ก่อนจะมากระโดดขึ้นหลังเพื่อนรักด้วยความรู้สึกกระอักกระอ่วน เพราะรุ่นพี่ของเธอเอาแต่หายใจฟึดฟัดเดินไปตามทาง แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรออกมา
"ฝัน...ตกเตียงยังเจ็บอยู่ไหมครับ"
"อะไรของแก มาพูดเพราะกับฉันทำไม" ทอฝันกระซิบถาม เพราะเห็นรุ่นพี่ของเธอหันมามองนนนทีตาขวางจนเธอถึงกับเสียวสันหลัง
"เออ...เล่นตามฉันหน่อย ฉันอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง" นนนทีกระซิบตอบ
"พิสูจน์อะไรวะ"
"เถอะน่า…"
"อะเอ่อ...ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย"
"ที่นนทายาให้ยังไม่ดีขึ้นเหรอ" เมื่อได้ยินคำถามของนนนที คีตาถึงกับกัดฟันแน่น
'ทายาให้!? เจ็บที่ก้นไม่ใช่เหรอ!? ทำไมกับเราไม่ยอมให้ทาล่ะ' คีตาคิดในใจ
'นนนี่มันเล่นอะไรของมันวะเนี่ย ตามน้ำไปก่อนแล้วกัน' ทอฝันคิดในใจ
'พี่คีย์ต้องชอบฝันแน่ ๆ หึหึ...ดูจากการแสดงออกแค่นี้ก็รู้แล้วว่าหึง ฮ่า ๆ ก่อนจะสมหวัง ขอรับน้องหน่อยแล้วกันนะครับพี่คีย์' นนนทีคิดในใจ
"ว่าไง ไม่ได้ยินที่นนถามเหรอ"
"ดีขึ้นสิ เพราะได้นนช่วยนั่นแหละ ขอบคุณน้า"
"นนขอรางวัลหน่อยสิ"
"อยากได้รางวัลเป็นอะไรเหรอนน"
"หอมแก้มทีนึงดิ"
'ไอ้นน!! ไอ้เด็กเวร!!' คีตาคิดในใจ
"แหม...ถ้าเป็นนนน่ะ ฝันให้สองทีเลย จุ๊บ!! จุ๊บ!!"
นนนทีถึงกับกัดฟันแน่นพร้อมกับขนที่ลุกซู่ เมื่อทอฝันประคองใบหน้าของเขาเอาไว้แล้วก้มลงจุ๊บแก้มไปสองที มือทั้งสองของคีตาก็กำแน่น ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวนำไปก่อนจนทอฝันถึงกับงง และเพราะปฏิกิริยาแบบนั้นของเธอ มันทำให้นนนทีลั่นเสียงหัวเราะออกมายกใหญ่
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ"
"หัวเราะอะไรวะนนนี่"
"เปล่าหนิ"
"แล้วแกพาฉันเล่นอะไรเนี่ย"
"เถอะน่า…วันนี้แกเป็นเบ๊คีบหมูให้ฉันหน่อยนะ"
"หือ? แค่ให้คีบหมูเนี่ยนะ ปกติแกต้องใช้งานฉันหนัก ๆ ไม่ใช่หรือไง"
"แค่นี้ก็พอแล้วน่า…"
นนนทีเดินอมยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อแกล้งรุ่นพี่ให้หึงได้สำเร็จ ก่อนจะชะงักเมื่อเดินมาถึงหน้าหอพักแล้วเห็นคีตายืนกอดอกขวางทางเอาไว้ สายตาของเธอดูดุดัน จนนนนทีถึงกับหวาดระแวง
'ฉันจะโดดพี่คีย์ต่อยไหมวะเนี่ย'
"น้องฝันรีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดไป ฝากเก็บอุปกรณ์ที่เราดูหนังกันด้วยนะคะ ส่วนน้อง! รออยู่นี่แหละ!! บอกกฎหลายครั้งแล้วนะ ว่าผู้ชายห้ามเข้า!!"
"เดี๋ยวรีบลงมานะคะ"
ทอฝันกระโดดลงจากหลังเพื่อนรักแล้วรีบวิ่งเท้าเปล่าขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว คีตาก็ยังคงใช้สายตาดุดันจ้องมองนนนทีอยู่อย่างนั้น
"เป็นเพื่อนน้องฝันมานานแค่ไหนแล้ว!?"
"เอ่อ...ตั้งแต่อนุบาลแล้วครับ"
"ฮะ!? แล้วชอบน้องฝันไหม!?"
"แล้วพี่คิดว่าผมชอบฝันไหมล่ะครับ"
"ตอบมาดี ๆ ไม่เป็นหรือไง!!?"
"แหม...ผมตามดูแล ตามเอาใจฝันขนาดนี้ ถ้าจะบอกว่าคิดแค่เพื่อน พี่จะเชื่อผมไหมครับ"
"อย่ามายอกย้อนนะ!!!"
"ผมไม่ได้ยอกย้อน ผมแค่ถามพี่"
"กวนตีน!!"
'ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ย!! พี่คีย์ของไอ้ฝันหึงแรงเหมือนกันนะเนี่ย!! เฮ้อ...ฝันเอ๊ยฝัน...แกจะได้ถึงนิพพานแล้วล่ะ คนที่แกคลั่งไคล้ก็ชอบแกมากขนาดนี้เนี่ย' นนนทีคิดในใจพลางอมยิ้มออกมา แต่อารมณ์ของอีกคนกลับระอุขึ้นไปอีก
"ยิ้มอะไร!!? อย่ามากวนประสาทฉันนะ!!"
"พี่คีย์ชอบฝันเหรอครับ"
"ไม่ได้ชอบ แค่ไม่ไว้ใจแก!! เป็นพวกชอบแตะเนื้อต้องตัวผู้หญิงเหรอ หวังจะลวนลามน้องฝันหรือไง!?"
"โธ่...พี่คีย์ พวกผมนอนด้วยกันตั้งแต่เล็กจนโต อาบน้ำด้วยกันก็เคยมาแล้ว เรียกว่าหวังลวนลามไม่ได้นะพี่ แบบนี้เขาเรียกว่าสมยอม"
"ไอ้นน!!!" คีตาคว้าคอเสื้อของรุ่นน้องที่ยั่วโมโหเธอจนแทบอยากจะซัดหน้ารุ่นน้องไปสักทีสองที
"ไม่เอาน่าพี่...ถ้าพี่ซัดผมตรงนี้ ฝันต้องมองพี่ไม่ดีแน่ ๆ ฝันอาจจะไม่เป็นรูมเมทพี่แล้วไปเป็นรูมเมทผมแทนนะครับ ถ้าคิดจะจีบเพื่อนผมน่ะ ก็ระวังอย่าเปิดทางให้ผมขนาดนั้น เพราะผมนำพี่ไปไกลแล้วล่ะครับ"
"หมายความว่าไง"
"ผมจะบอกอะไรให้นะพี่...เรื่องบนเตียงน่ะ...ฝันเด็ดมากเลยนะครับ เพื่อนกัน...กินกัน….มันส์ดี"
"ไอ้!!!!"
"พี่คีตาทำอะไรคะ!!!?" เมื่อคีตาง้างหมัดจะซัดใส่ปากของรุ่นน้องด้วยความโมโห ทอฝันก็เรียกห้ามเอาไว้ก่อนจนเธอถึงกับชะงัก
"พี่จะทำอะไรเพื่อนหนูเนี่ย!!!?"
"เปล่าค่ะ"
"เปล่าอะไรคะ!!? ก็เห็นอยู่อะ จะต่อยเพื่อนหนูเหรอ!!?"
"เปล่าหรอกฝัน พี่คีย์ไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย ไปกันเถอะ หิวจะแย่แล้ว"
'ไอ้นน...ถ้าน้องฝันไม่อยู่ แกปากแตกแน่!!'
"พี่มีมอไซค์ เดี๋ยวพี่ขับเอง"
คีตารีบคว้าข้อมือทอฝันแล้วจูงไปนั่งข้างหน้ารถมอเตอร์ไซค์ทันที ส่วนนนนทีก็เดินก้าวขึ้นนั่งซ้อนท้ายอย่างอารมณ์ดี
"พี่คีตาคะ!! ขับช้า ๆ หน่อย หนูกลัว!!!"
คีตาบิดรถมอเตอร์ไซค์ด้วยความโมโห ก่อนจะเอื้อมมือข้างซ้ายมากอดเอวรุ่นน้องเอาไว้ และโน้มตัวลงมาพูดข้าง ๆ หู
"ถ้ากลัว เดี๋ยวพี่จะกอดหนูไว้เอง"
'กรี๊ด!!!!! นนนี่มันไปสะกิดต่อมอะไรพี่คีตาเนี่ย!!! โอ๊ย!! หัวใจจะวาย!!!'
"เฮือก!!"
เมื่อรถมอเตอร์ไซค์สีดำแดงมาจอดที่ร้านหมูกระทะ ทอฝันถึงกับถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งใจ เพราะเธอได้แต่นั่งตัวเกร็งที่ถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง หัวใจก็เต้นโครมครามจนก้าวลงรถขาสั่นพั่บ ๆ
"ไหวไหมคะ กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ"
"กะ...กลัวสิคะ!! หนูบอกว่าขับช้า ๆ ก็ไม่ฟัง" ทอฝันตอบเบี่ยงเบนความจริง เพื่อไม่ให้อีกคนรู้ว่าเธอแทบจะกรี๊ดออกมาด้วยความดีใจ คำพูดของคีตาก่อนหน้านี้มันยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท การที่เธอไม่เป็นลมก็ดีแค่ไหนแล้ว นนนทีที่ยืมมองทั้งสองอยู่ก็ได้แต่อมยิ้มอย่างพึงพอใจ
'ยิ้มอะไรของมันวะ อยากต่อยปากมันจริง ๆ' คีตายังคงหัวเสียที่หนุ่มหน้าใสยิ้มยั่วโมโหเธออยู่ เธอจึงรีบจูงมือสาวแว่นเข้าไปในร้านทันที ยิ่งทำให้นนนทีพึงพอใจหนักเข้าไปอีก
"น้องฝันมานั่งข้างพี่"
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูชอบนั่งฝั่งเดียวกับเพื่อน เวลาคีบหมูให้กันมันสะดวกกว่า" ทอฝันยังคงไม่รู้สถานการณ์ เธอจึงนั่งลงข้างเพื่อนรักของเธอโดยที่ไม่รู้ว่ารุ่นพี่นั้นแทบอยากจะขว้างกระทะใส่หน้าเพื่อนรักของเธออยู่แล้ว
"รับกี่ชุดดีคะ" พนักงานเอ่ยถาม
"เอาชุดใหญ่ 1 ชุดค่ะ แล้วก็น้ำแดง 1 ขวด อยากกินอะไรสั่งเพิ่มเลยนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"
"ขอน้ำส้มขวดเล็ก 1 ขวดนะครับ"
"แหม รู้ใจตลอดเลยนะนน แล้วก็เอาน้ำเปล่าไม่ใส่น้ำแข็งค่ะ"
"ฝันก็รู้ใจนนที่สุดเลย ทำไมน่ารักแบบนี้นะ" นนนทีพูดพลางหยิกแก้มเพื่อนรักราวกับกำลังมันเขี้ยว แต่จุดประสงค์เดียวที่ทำลงไปคือตั้งใจยั่วโมโหรุ่นพี่ต่างหากล่ะ แต่ทอฝันก็ยังงุนงงกับสิ่งที่เขาทำ
'นนนี่มันยังไม่หยุดเล่นอีกเหรอวะ มันทำอะไรของมันเนี่ย!!'
เวลาผ่านไปสักพัก คีตาได้แต่นั่งกำหมัดแน่น มือข้างหนึ่งก็คีบหมูกินด้วยความโมโห เพราะทอฝันเอาแต่คีบหมูให้รุ่นน้องหนุ่มจนตัวเองแทบไม่ได้กิน เธอจึงต้องเป็นฝ่ายคีบหมูให้ทอฝันแทน
"หือ! ร้านนี้น้ำจิ้มอร่อยอะนนนี่"
"ใช่ไหม ไว้เรามากินกันอีกนะ"
"แน่นอน ร้านนี้ต้องเป็นร้านประจำเราแน่ ๆ อ้าวพี่คีตาคีบหมูมาให้หนูทำไมคะ ทำไมพี่ไม่กินล่ะคะ"
"ก็หนูคีบให้แต่เพื่อน หนูจะอิ่มได้ไง"
"ฝันไม่กินหมูสามชั้นครับพี่คีย์ ฝันกลัวอ้วน ชิ้นนี้พี่กินเองเลยนะครับ" นนนทีพูดพลางคีบหมูสามชั้นคืนให้กับรุ่นพี่ ทำเอาเธอกัดฟันข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ระเบิดลงต่อหน้าทอฝัน
หลายชั่วโมงผ่านไป
ในขณะที่นนนทีกำลังจะคีบหมูชิ้นสุดท้ายบนกระทะ คีตาก็รีบใช้ตะเกียบกดหมูเอาไว้ พร้อมกับส่งสายตาดุดันมองรุ่นน้องด้วยความอาฆาต จนนนทีถึงกับกลืนน้ำลายดังอึก แต่เขาก็หาได้ยอมแพ้ไม่ นนนทีพยายามปัดตะเกียบรุ่นพี่ออก เพื่อที่จะคีบหมู แต่คีตาก็ปัดคืนแล้วกดหมูเอาไว้ ราวกับศึกชิงหมู ที่ทอฝันได้แต่นั่งมองด้วยความงุนงง
"ชิ้นนี้ของพี่!!"
"พี่กินเยอะแล้วนะครับ เป็นผู้หญิงอย่ากินเยอะดิพี่!!"
"แกก็กินของแกไปดิ!! อยู่จานมีตั้งเยอะ!!!"
"ในจานมันส่วนของผม!! แต่ชิ้นนี้ผมจะให้ฝัน!!!"
"พี่จะคีบให้น้องฝันเอง!!"
"ผมก็จะคีบให้ฝันเหมือนกัน!!!"
"โอ๊ย!!! เล่นอะไรกันเนี่ย!!! ฉันคีบเอง!! จบ!!!"
ทอฝันยืนขึ้นแล้วจับมือทั้งสองแยกออกจากกัน ก่อนจะคีบหมูมาเป่าแล้วยัดเข้าปากตัวเอง พลางหายใจฟึดฟัดที่ทั้งสองเอาแต่เขม่นกันไม่เลิก
"นนนี่!! วันนี้แกเป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย!! พี่คีตาก็เหมือนกัน พี่ไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ พี่อยู่ปี 3 แล้วนะ!! แต่มาทะเลาะกับรุ่นน้องเพราะหมูชิ้นเดียวเนี่ย ไม่อายเหรอคะ!!?"
'ไอ้นน!! แกตายแน่!! เจอข้างนอกตอนที่น้องฝันไม่อยู่ เลือดอาบปากแน่!!!' คีตากัดฟันแน่นพร้อมกับจ้องหน้านนนทีอย่างเอาเรื่อง ที่ถูกรุ่นน้องสาวยืนดุกลางร้านหมูกระทะ
"ใจเย็นครับใจเย็น เป็นอะไรกันเนี่ย"
เมื่อได้ยินเสียงของอีกคนร้องห้ามปนหัวเราะ ทั้งสามจึงหันขวับไปหาเจ้าของเสียงทันที
"อ้าวประธาน มาอะไรตอนนี้ ร้านจะปิดแล้วนะ" คีตาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเจ้าของเสียงที่ห้ามทัพเธอเมื่อสักครู่ คือหนุ่มหล่อดีกรีประธานสาขานั่นเอง
"ฮ่า ๆ ไม่ได้มากินหรอก แต่มารับแฟนน่ะ" หนุ่มหล่อตอบด้วยรอยยิ้ม
"แฟน!? ใครแฟนนาย"
"เนี่ยไง" เขาตอบพลางชี้มาที่นนนที จนคีตาถึงกับดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
"ฮะ!!!?" เสียงร้องประสานกันทั้งคีตาและทอฝันเมื่อได้ยินคำตอบของเขา นนนทีจึงยืนขึ้นพร้อมกับอมยิ้มและโค้งตัวให้กับรุ่นพี่สาวสวยที่ยังนั่งอึ้งอยู่
"ผมเป็นแฟนพี่แชมป์เองครับพี่คีย์"
"เฮ้ย!!!!"
"นนนี่!!! ไปแอบมีแฟนตอนไหนวะ!!?"
"ไว้ฉันจะเล่าให้ฟังนะ ว่าแต่มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ขอบคุณนะครับพี่คีย์ที่ขับรถพามากิน"
"เดี๋ยวนะ!! นายกับไอ้เด็กนี่ คบกันเหรอ!!?"
"อืม...ทำไมเรียกแฟนเราแบบนั้นล่ะ มีอะไรหรือเปล่า"
"อ๊ะ!!! ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร กะ...กลับกันดี ๆ นะ ขอบคุณนะที่เลี้ยง"
"ไม่เป็นไรครับ ผมยินดี แต่รู้สึกว่าวันนี้พี่กินไม่ค่อยอร่อยเลยนะครับ ไว้ครั้งหน้ามาด้วยกันใหม่นะครับ"
"อะ...อืม"
'เวรเอ๊ย!!! ฉันโดนไอ้เด็กนี่ปั่นหัวเข้าแล้วไง!!!'
"ฮึฮือฮืม...ฮือ...ฮือ...ฮืม"
คีตาเดินเข้าห้องพร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงเอาไว้ มืออีกข้างควงกุญแจรถไปมา จนทอฝันถึงกับงง ก็ก่อนหน้านี้เอาแต่ฟึดฟัดราวกับผีเข้า ไฉนตอนนี้ถึงได้อารมณ์ดีนัก
"อารมณ์ดีอะไรขนาดนั้นคะ ก่อนหน้านี้อย่างกับนักเลง"
"อารมณ์ดีที่แชมป์คบกับเพื่อนหนูไงคะ"
"เหรอ!!? ตอนนั้นเหมือนจะต่อยเพื่อนหนูอยู่แล้ว!! พี่เป็นบ้าอะไรของพี่เนี่ย!!"
"ตอนแรกพี่นึกว่าหนูกับนนเป็นแฟนกันซะอีก"
"พี่จะบ้าเหรอคะ!!? นนมันเป็นเกย์! พี่ก็เห็นแล้วนี่"
"อืม...เห็นแล้ว พี่อาบน้ำสระผมก่อนนะ ฮึฮือฮืม...ฮือ...ฮือ..ฮืม"
'อะไรของเขาวะ...ผีเข้าผีออก งงไปหมดแล้ว'
THOFAN : นนนี่!!! บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ ไปแอบคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่!!? แล้วพี่เค้าเป็นใคร ทำไมคบกันเร็วแบบนี้วะ!!?
Nonnatee : ที่ฉันเคยบอกไง ว่าคนข้างห้องฉันงานดีมาก ก็พี่แชมป์นี่แหละ
THOFAN : เฮ้ย!!! ทำไมคบกันเร็วจัง เจอกันอาทิตย์เดียวเองนะ อย่าบอกนะว่าแกกับพี่แชมป์ได้กันแล้วอะ!!!?
Nonnatee : เออ…
THOFAN : กรี๊ดดดดด!!!!
THOFAN : ได้ไงอะ!!!? แกมาเสียตัวก่อนฉันได้ยังไง!!!
Nonnatee : โอ๊ย!! ถ้าคนมันจะใช่ คุยกันวันสองวันมันก็ใช่ มีแต่แกนั่นแหละ นอนเตียงเดียวกันแท้ ๆ ยังไม่บอกชอบพี่เค้าไปอีก จะรักษาพรหมจรรย์ไปขึ้นคานเหรอ
THOFAN : โอ๊ย!! ใครจะกล้าบอกวะ ฉันไม่ใช่สเปกพี่เค้านี่!!
Nonnatee : เฮ้อ...สเปกส่วนสเปกดิวะ ชอบก็บอกชอบดิ จะเก็บไว้บอกตอนที่พี่คีย์ไปเป็นของคนอื่นหรือไง ทีตอนแรกบอกจะปล้ำพี่เค้า ตอนนี้ทำไมปอดแหกได้ล่ะวะ
THOFAN : โอ๊ยนนนี่ ก็ถ้าพี่คีตาชอบฉันบ้าง มันจะไม่ยากขนาดนี้เลย
Nonnatee : แล้วทำไมแกถึงคิดว่าพี่คีย์ไม่ชอบแกวะ
THOFAN : โอ๊ยนนนี่ คนสวย ๆ อย่างพี่คีตานะ ถ้าจ้องจะจีบใคร ไม่มีพลาดหรอก แต่ฉันอยู่ใกล้พี่เค้าขนาดนั้น ไม่เห็นมีท่าทีที่พี่เค้าจะสนใจฉันเลยสักนิด
Nonnatee : ไม่มีท่าทีหรือแกไม่สังเกตวะ
THOFAN : ทำไมอะ
Nonnatee : ใช้หัวใจดูพี่คีย์นะ อย่าใช้แต่สมองกลวง ๆ ไม่งั้นแกก็ไม่มีทางรู้หรอก ไปละ!! อาบน้ำกับแฟนก่อน
THOFAN : กรี๊ดดดดด!!!! นนนี่!!!! กลับมาก่อน!!!
