ตึก ตัก ตึก ตัก ~
"เอบี!! ฉันทำสำเร็จแล้ว!! เห็นไหม ฉันบอกแล้วว่าฉันต้องทำสำเร็จ!!" เสียงของความดีใจ พร้อมกับร่างที่กระโดดโลดเต้นไปมา หลังจากที่สัญญาณการเต้นของหัวใจและชีพจรมีการแจ้งเตือนบนหน้าจอ
ในที่สุดร่างทดลองจากการศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับการนำยีนของมนุษย์มาพัฒนาให้เข้ากับยีนของโรมีเนี่ยนที่อยู่ในแคปซูลทดลองก็มีสัญญาณของการมีชีวิต เธอเป็นร่างทดลองตัวแรกที่มีรูปร่างหน้าตาเฉกเช่นเดียวกับมนุษย์ และเธอนั้นเรียกได้ว่างดงามอย่างไร้ที่ติ
ปิ๊บ ๆ
"ยินดีด้วยนะเจ้านาย ในที่สุดคุณก็ทำสำเร็จ เขาสวยและดูดีมาก"
"ใช่ ฉันจะตั้งชื่อให้เขาว่า...เฟิร์ส เพราะเขาคือความสำเร็จในก้าวแรกของฉัน และเขาจะเป็นโรมีเนี่ยนตัวแรกที่ได้รับการดูแลจากฉันโดยตรง"
"คุณจะต้องรักเขาเหมือนลูกแน่นอนค่ะเจ้านาย"
"แน่นอน เพราะเขามียีนของกอหญ้าอยู่ด้วย"
"ฉันเข้าใจว่าคุณจะสร้างคุณกอหญ้าขึ้นมาซะอีก ทำไมถึงเปลี่ยนเป้าหมายล่ะ"
"เพราะกอหญ้ามีคนเดียวบนโลก ฉันไม่อยากให้ใครมาแทนที่เขา"
"คุณคงเข้าใจผิดแล้วค่ะเจ้านาย...มนุษย์เชื่อเรื่องการกลับชาติมาเกิด รู้หรือเปล่าคะ"
"การกลับชาติมาเกิดคืออะไร" เธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงน
"การที่มนุษย์คนหนึ่งเสียชีวิต เมื่อวันเวลาผ่านไป เขาจะกลับมาเกิดอีกครั้งในครอบครัวใหม่"
"จะ...จริงเหรอ!! มันมีเรื่องแบบนี้บนโลกด้วยเหรอ!?"
"คุณต้องตกใจแน่...ถ้าคุณเห็นเด็กผู้หญิงคนนี้" หุ่นยนต์คู่หูยิ้มพร้อมกับที่ภาพโฮโลแกรมสามมิติถูกฉายออกมา ปรากฏเป็นภาพเด็กสาวคนหนึ่ง เทเลซ่าถึงกับอึ้งจนอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"ในขณะที่คุณเอาแต่พัฒนายีนโรมีเนี่ยน ฉันก็ตรวจจับสัญญาณและตามหาเขามาตลอด จนในที่สุด ฉันก็ได้พบเด็กผู้หญิงคนนี้ค่ะ"
"มะ...ไม่จริง!"
"แปลกใช่ไหมคะ ที่เขาหน้าเหมือนคุณกอหญ้าได้ขนาดนี้"
"เขาอยู่ที่ไหนเอบี!!?"
"เขาเกิดที่ประเทศไทยค่ะ พ่อของเขาเสียชีวิตตั้งแต่เขายังเด็ก ๆ จึงเหลือแต่แม่คนเดียว"
"กอหญ้า...ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันจะลงไปหาเขา"
"ช้าก่อนค่ะเจ้านาย ถึงเด็กคนนี้จะเป็นคุณกอหญ้าจริง ๆ แต่เขาจำเรื่องราวของคุณไม่ได้หรอกนะคะ"
"ทำไม"
"เพราะนี่อาจจะไม่ใช่คุณกอหญ้า หรือหากใช่ เขาก็ไม่เหลือความทรงจำตอนที่เขายังเป็นคุณกอหญ้าได้ค่ะ เพราะตอนนี้เท่ากับว่าเขามาเกิดใหม่เป็นอีกคนแล้ว"
"เขาต้องจำฉันได้แน่"
"ฉันตรวจสอบดูแล้วค่ะ ความทรงจำของเขาไม่หลงเหลือเรื่องของคุณอยู่เลย"
"ฉันจะลงไปหาเขาอีกครั้งในวันที่เขาโตพอ ฉันจะมอบความรักให้กับเขาเหมือนที่เคยผ่านมา ฉันจะพัฒนายีนในร่างกายตัวเองให้เหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง เพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่กอหญ้าไม่ได้ทำ...เขาฝันว่าอยากไปไหนมาไหนกับฉันได้...และตอนนี้มันคือโอกาสของฉันแล้ว"
"ขอโทษนะคะเจ้านาย ที่ตอนนั้นฉันไม่เชื่อใจคุณ แต่ตอนนี้...ทำในสิ่งที่คุณอยากทำเถอะนะคะ ฉันเชื่อว่าคุณทำได้"
"ขอบคุณนะเอบี...ฉันจะลงไปหาเขาแน่…"
ปิ๊บ ๆ
"ว่าไงบีอี"
"เจ้านายกำลังคิดมากเรื่องนั้นอยู่เหรอคะ"
"อืม...แปลกจริง ๆ ที่เรากับขวดแก้วได้ยินเสียงในความคิดของกันได้ มันเป็นแบบนั้นได้ยังไง"
"เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณทั้งสองอาจจะรักกันมากจนรับรู้ความรู้สึกของกันและกันได้"
"มีเรื่องที่เธอไม่รู้ด้วยเหรอเนี่ยบีอี"
"ฉันรู้ทุกอย่างยกเว้นความคิดของมนุษย์"
"นั่นสินะ...เราเริ่มอยากรู้แล้วล่ะ เมื่อไหร่แม่ของขวดแก้วจะกลับมานะ เราคงได้รู้อะไรมากกว่านี้"
"เขาจะกลับมาสิ้นเดือนนี้ค่ะ"
"จริงเหรอ! ข้อมูลแน่นอนใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ เขาจองตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วค่ะ"
"เยี่ยมไปเลย ขอบคุณนะบีอี อีก 20 วัน เราก็จะได้เจอเขาแล้ว"
"อดทนรอนะคะเจ้านาย อีกไม่นานค่ะ"
"อืม…แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวขวดแก้วก็อาบน้ำเสร็จแล้ว เดี๋ยวเขาจะสงสัย"
"รับทราบค่ะ" สาวสวยต่างดาวนั่งเอนหลังพิงกับโซฟาพลางกับถอนหายใจก่อนที่แสงที่ข้อมือของเธอจะดับลง ซึ่งเธอรู้ดีว่า มีใครบางคนกำลังแอบฟังการสนทนาระหว่างเธอกับหุ่นยนต์คู่หูอยู่ที่หลังประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มเอาไว้เล็กน้อย เธอจึงสื่อสารด้วยภาษาโรมีนัสที่มนุษย์อย่างขวดแก้วไม่มีทางเข้าใจได้
'โอ๊ย พวกเขาคุยอะไรกันนะ ยิ่งไม่ยอมคุยเป็นภาษาที่ฉันเข้าใจได้ยิ่งน่าสงสัย' ขวดแก้วบ่นพึมพำเบา ๆ อุตส่าห์แอบฟังอยู่นาน แต่เธอกลับไม่ได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมแม้แต่น้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำด้วยท่าทีที่สดชื่น
"เฮ้อ...อาบน้ำแล้วสดชื่นชะมัด เธอก็ไปอาบได้แล้วบู้บี้"
"อืม…" บู้บี้ตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ขวดแก้วจึงมองตามเธอจนลับตาเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปของสาวสวยต่างดาวมันทำให้รู้สึกหวิว ๆ ในใจอย่างไรชอบกล
'อะไรกัน...นี่เมินฉันเหรอ...แต่เมื่อคืนเราเพิ่งมีความสุขด้วยกันนะ หวังว่าเธอจะไม่ได้หลอกฉันหรอกนะบู้บี้'
วืด วืด วืด~
"ฮัลโหลคนสวย"
"แก้ว แม่จองตั๋วเครื่องบินแล้วนะ สิ้นเดือนเจอกันนะจ๊ะ"
"เฮ้ย!! จริงเหรอคะ ดีใจจัง คุณจูลี่มาด้วยไหมแม่"
"ไม่ได้ไปน่ะ แม่ไปคนเดียว"
"โธ่! อะไรอะ อยากเจอสาวสวยแบบคุณจูลี่บ้าง ได้แต่คุยผ่านวิดีโอคอล ไม่เคยได้เจอตัวจริงเลย"
"เขาไม่ว่างนี่นา จะได้เจอแม่ไม่ดีใจหรือไง ถามหาแต่จูลี่อยู่ได้"
"ดีใจสิแม่ ก็แก้วอยากเจอคุณจูลี่นี่คะ"
"ฮ่า ๆ ไว้เขาว่างเมื่อไหร่เดี๋ยวเขาก็ไปหาเองนั่นแหละ จูลี่ฝากของขวัญไปให้ด้วยนะ"
"อะไรอะคะ ไม่เอาหุ่นยนต์แล้วนะ เต็มตู้แล้วเนี่ย"
"ฮ่า ๆ เปล่าสักหน่อย ทำไมถึงไม่ชอบหุ่นยนต์นะ แม่ว่าน่ารักดีออก"
"อะไรคือความน่ารักเนี่ยแม่ ยังไงก็ฝากขอบคุณแล้วก็ฝากความคิดถึงไปหาคุณจูลี่ด้วยนะคะ"
"ได้เลย ไว้เขาว่างแม่จะโทรไปหาใหม่นะ อีก 20 วันก็ได้เจอกันแล้ว อดใจรอนะจ๊ะลูกสาว"
"อดใจรอไม่ไหวแล้วค่ะ"
"แม่ไปนะ ไว้เจอกันจ้ะ"
"ค่า รักแม่นะ"
หลังจากที่การพูดคุยกับคนเป็นแม่ผ่านวิดีโอคอลได้สิ้นสุดลง ขวดแก้วนั่งลงที่โต๊ะทำงานของเธอพลางกับถอนหายใจเฮือก มันอดคิดมากไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าสาวสวยต่างดาวจะได้เสพสุขกับเธอแล้วก็จะจากไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง เพราะตอนนี้ท่าทีของเธอดูเปลี่ยนไปมาก จะเรียกว่าเมินเฉยเลยก็คงจะใช่ เธอจึงพิมพ์ข้อความส่งไปหาเพื่อนรักด้วยความกังวล
ขวดแก้ว : มีนา ว่างไหม
มีนา : ว่าง ๆ ว่าไงแก้ว รู้เรื่องอะไรบ้างยัง
ขวดแก้ว : ไม่รู้อะไรเลย วันนี้ฉันแอบฟังที่บู้บี้คุยกับหุ่นยนต์ของเขา แต่ก็ฟังไม่รู้เรื่องเลย ให้ตายสิ เขาต้องปิดบังอะไรฉันอยู่แน่ ๆ
มีนา : เขาก็ดูเป็นคนดีนี่แก้ว
ขวดแก้ว : ก็ดีแหละ แต่ฉันอยากรู้จุดประสงค์จริง ๆ ของเขาที่มาที่นี่ไง ฉันเลยจะมีเรื่องรบกวนแกน่ะ
มีนา : ได้เลยเพื่อนรัก อยากให้ช่วยอะไร บอกฉันมาได้เลย
ขวดแก้ว : แกช่วยหาข้อมูลของดาวโรมีนัสมาให้ฉันหน่อยได้ไหม เขาอยู่กับฉันตลอด ไม่มีโอกาสให้ฉันได้ทำอะไรเลย
มีนา : ดีแล้วที่แกให้ฉันทำ ฉันคนนี้เก่งเรื่องหาข้อมูลอยู่แล้ว
ขวดแก้ว : ให้มันเก่งจริงหน่อยเถอะ ที่ผ่านมาก็ข้อมูลผิดพลาดตลอดอะ ทำฉันเสียตัว เสียใจมากี่ครั้งแล้ว
มีนา : เฮ้ย! ไม่ผิดเว้ย ข้อมูลถูกต้องทุกอย่าง แค่ไม่รู้สันดาน เรื่องแบบนี้ใครจะไปรู้วะ
ขวดแก้ว : เออ ๆ เรื่องนี้มันไม่มีใครรู้หรอก มันต้องได้สัมผัสด้วยตัวเอง
มีนา : แล้วเรื่องซี แกโอเคยังวะ
ขวดแก้ว : อย่าพูดถึงเลย ฉันไม่อยากคิดถึงเขาอีก
มีนา : เฮ้อ...คนเลว ๆ ตัดออกจากชีวิตได้ก็ตัดไปเหอะ แต่อุตส่าห์ได้เจอคนดี ๆ ทั้งที แต่ดันรักกันไม่ได้นี่สิ
ขวดแก้ว : รักไม่ได้ แต่รักไปแล้ว
มีนา : เฮ้ย! ทำไมรักเขาง่ายจังวะ
ขวดแก้ว : ไม่รู้ดิ ทำไมฉันรู้สึกผูกพันกับเขาก็ไม่รู้ มันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้ฉันโหยหาเขา บู้บี้ต้องทำอะไรไม่ดีใส่ฉันแน่เลยว่ะ
มีนา : เดี๋ยว ๆ พูดเหมือนเขาเล่นของงั้นแหละ
ขวดแก้ว : มนุษย์ต่างดาวเล่นของได้เหรอวะ
มีนา : แล้วฉันจะไปรู้ไหมวะ!? ที่แน่ ๆ แกหลงเขาแน่ เพราะเขาดีกับแก ดูแลแกดีขนาดนั้น ที่ผ่านมาแกเป็นฝ่ายเทคแคร์คนอื่นมาตลอด แต่ตอนนี้แกกลับถูกเทคแคร์เอง แกต้องหลงเขาสักวันแน่ ๆ แถมยังได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองอีก
ขวดแก้ว : โอ๊ย...ยิ่งกว่าหลงอีก นี่ฉันจะทำอะไรก็เห็นแต่หน้าเขาเต็มไปหมด เขาบอกจะทำให้ลืมซีให้ได้ แต่ฉันกลับคิดถึงเขาแทน ให้ตายสิ!
มีนา : อย่านะแก้ว แกจะคิดถึงแต่เขาไม่ได้นะ เดี๋ยวแกก็เผลอใจไปมีอะไรกับเขาหรอก!
ขวดแก้ว : ฮือ...มีไปแล้ว…
มีนา : เฮ้ย!!!!
มีนา : WTF!!
มีนา : ช็อก!!
มีนา : ขวดแก้ว!! แกไม่กลัวมีเบบี๋เหรอวะ!!?
ขวดแก้ว : เฮ้อ...เขาบอกว่าฉันจะไม่ทำให้ฉันท้อง ถ้าฉันไม่พร้อมน่ะ ไม่เข้าใจหรอก แต่ฉันดันเชื่อเขาด้วยสิ
มีนา : โอ๊ยแก้ว!! ก็บอกแล้วไงให้อยู่ห่าง ๆ จากเขา นี่แกจะไปมีอะไรกับผู้หญิงคนไหน ฉันก็ไม่ได้ห่วงแกขนาดนี้เลย แต่นี่เขาทำให้แกมีเบบี๋ได้นะเว้ย!!
ขวดแก้ว : ยิ่งฉันอยากห่างจากเขามากเท่าไหร่ ฉันกลับยิ่งเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปใกล้เขามากขึ้น ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
มีนา : เฮ้อ...แก้วเอ๊ย แล้ว…มีเซ็กซ์กับมนุษย์ต่างดาวนี่มันดีไหมวะ คิคิ
ขวดแก้ว : ทั้งคืน
มีนา : เฮ้ย!!! แก้ว!! จริงเหรอวะ!!?
ขวดแก้ว : เออดิ นี่คงเป็นสิ่งที่มนุษย์ทำให้ฉันไม่ได้มั้ง กับซี 2 รอบนางก็หมดแรงแล้ว แต่กับบู้บี้ เขาทำให้ฉันมีความสุขได้ทั้งคืนเลย
มีนา : โอ๊ย พอ ๆ ไม่ต้องลงลึกขนาดนั้น ฉันขนลุก เอาเป็นว่าพอแกมีอะไรกับเขาแกก็เลยอยากให้ฉันหาข้อมูลให้งั้นสินะ
ขวดแก้ว : อืม รบกวนแกหน่อยนะ เอาทุกเรื่องที่มี หาให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะหาได้เลยนะเว้ย แกอยากได้อะไร ฉันจะตอบแแทนแกอย่างงามเลย
มีนา : โนค่ะ! ไม่ต้องตอบแทนอะไรฉัน ครั้งนี้ฉันอยากทำเพื่อแกจริง ๆ ขออย่าให้แกต้องผิดหวังอีกเลย
ขวดแก้ว : ขอบคุณนะมีนา
มีนา : เชื่อฝีมือฉันเถอะ แต่ตอนนี้ฉันไปส่งกันเข้านอนแป๊บ นางทำงานมาเหนื่อย ๆ อะ
ขวดแก้ว : เออ ๆ ดูแลกันดี ๆ ล่ะ สนองให้กันก่อนนอนก็จะดีนะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ หายเป็นปลิดทิ้งเลยเชื่อฉัน
มีนา : โอ๊ย ในหัวแกจะมีแต่เรื่องแบบนี้หรือไง ขวดแก้ว แกมันทะลึ่ง!
ขวดแก้ว : ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่าให้สนองเรื่องอะไร ใครกันแน่วะที่ทะลึ่ง
มีนา : อย่ามาเนียน คนแบบแกเนี่ย พูดถึงแต่เรื่องบนเตียงตลอดอะ หน้าไม่อาย
มีนา : ไปก่อนนะ ฝันดีแก้ว
ขวดแก้ว : ฮ่า ๆ ฝันดีมีนา ฝากด้วยนะ
งานนี้แหละ...เธอจะต้องรู้จุดประสงค์การมาเยือนโลกของสาวสวยต่างดาวให้ได้ หรืออย่างน้อย ขอให้เธอได้ข้อมูลอะไรมาบ้างก็ยังดี ถึงแม้ว่าเธอจะสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนในตัวอีกฝ่าย แต่ก็ใช่ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ก็ในเมื่ออยู่กันคนละดวงดาวแบบนี้ มันมีอะไรที่ทำให้เธอเชื่อได้บ้าง ว่าสาวสวยที่มาจากต่างดาวผู้นี้ จะรักเธออย่างที่พูดจริง ๆ
"ขวดแก้วไม่ง่วงเหรอ?" บู้บี้เดินมาหาขวดแก้วที่ยังนั่งวาดรูปอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างขมักเขม้น จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงตี 1 ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะนอนแต่อย่างใด
"ง่วงก็นอนก่อนเลย"
"เป็นอะไรหรือเปล่า เธอไม่พูดอะไรตั้งแต่เราอาบน้ำเสร็จแล้วนะ"
"ก็ฉันทำงานอยู่นี่" ขวดแก้วตอบโดยที่สายตาก็ยังจับจ้องที่หน้าจอสำหรับวาดภาพ บู้บี้จึงเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากนั้นไม่นาน เสียงเพลงจากลำโพงก็ดังแรงขึ้นจนขวดแก้วต้องหันขวับหาตัวการที่เปิดเพลงก่อกวนเธอ ซึ่งไม่ใช่ใครที่ไหน หญิงสาวร่างสูงโปร่งกำลังเต้นด้วยท่าที่ยียวนกวนประสาทด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง มันอดโมโหไม่ได้เลยจริง ๆ
"บู้บี้! อย่ามากวนฉันนะ!"
"เธอเครียดเกินไปแล้ว"
"ไม่ได้เครียด! แล้วนี่มันดึกแล้วนะ เธอจะเปิดเพลงทำไม ปิดเพลงเดี๋ยวนี้!"
"ไม่"
"บู้บี้!!" ขวดแก้วขึ้นเสียงพร้อมกับถลึงตาใส่ แต่บู้บี้กลับเต้นท่ายียวนกวนประสาทต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะกลัวและไปปิดเพลงตามคำสั่ง แต่เพราะใบหน้าอันงดงามของเธอที่สวนทางกับท่าเต้นสุดพิสดารมันทำให้ขวดแก้วถึงกับหลุดขำพรืดในที่สุด ท่าเต้นเก้ ๆ กัง ๆ จากคนสวยร่างสูงแบบนี้มันดูพิลึกพิลั่นเสียนี้กระไร
เมื่อบู้บี้เห็นว่าอีกคนยิ้มออกมาจนได้ เธอจึงเดินมาจับมือของขวดแก้วแล้วดึงเข้ามาหาตัวจนร่างที่ถูกดึงค่อย ๆ ยืนขึ้นตามแรงอย่างว่าง่าย
"เหนื่อยก็พักก่อนนะ เวลาเหลืออีกเยอะเลยไม่ใช่เหรอ"
"..." ขวดแก้วนิ่งเงียบ ไม่พูดไม่จา เพราะจู่ ๆ ก็คิดถึงท่าทีเมินเฉยของสาวสวยต่างดาว ก่อนหน้านี้ยังเมินเธออยู่เลย ตอนนี้กลับมาก่อกวนเธอจากการทำงานอีก บู้บี้เห็นอย่างนั้นจึงจับตัวเธอโยกตามจังหวะเพลงช้า ๆ ก่อนที่จะเต้นท่ายียวนกวนประสาทตามแบบฉบับของเธอ จนขวดแก้วหลุดขำพรืดอีกครั้ง
"ฮ่า ๆ ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"
"ทำให้เธอหัวเราะไง แค่เธอยิ้มได้เราก็ดีใจแล้วแหละ"
"เฮ้อ...เธอนี่นะ ก่อนหน้านี้เธอก็เฉยเมยกับฉันเหมือนกันนั่นแหละ"
"ตอนไหนอะ"
"ก่อนไปอาบน้ำไง"
"อ๋อ...เราขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจจะเฉยเมยกับเธอนะ แต่เราคิดอะไรบางอย่างอยู่น่ะ"
"คิดอะไร บอกฉันได้ไหม"
"เปล่าหรอก"
"เฮ้อ...เธอกำลังปิดบังอะไรฉันใช่ไหมบู้บี้"
"เราไม่ได้ปิดบัง แต่เราแค่ยังไม่มั่นใจ เราเลยไม่กล้าพูดอะไรมาก อดทนรออีกนิดนะขวดแก้ว ไว้เรามั่นใจเมื่อไหร่ เราจะบอกทุกอย่างที่เธอสงสัยเลย" บู้บี้เอื้อมมือไปประคองใบหน้าของขวดแก้วอย่างแผ่วเบา เธอจึงเอื้อมกุมมือเรียวอุ่น ๆ เอาไว้
"ฉันรอก็ได้ ขอแค่เธออย่าทิ้งฉันไปก็พอ...ได้หรือเปล่า"
"บอกไปแล้วไงขวดแก้ว ว่าเรารอเจอเธอมานานมาก แล้วเราก็ลงมาที่นี่เพื่อเธอ"
"ตอนนี้เธออยากจูบฉันไหม"
"อยากสิ…" น้ำเสียงและแววตาของสาวสวยต่างดาวนั้นดูโหยหาจนขวดแก้วสัมผัสได้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับที่บู้บี้โน้มตัวลงช้า ๆ เพื่อหวังจะจุมพิตคนตัวเล็ก ทว่า...ขวดแก้วกลับหัวเราะร่าออกมา ก่อนจะหมุนตัวออกทันที
"ฮ่า ๆ ฝันไปเถอะ แบร่!"
"เฮ้ย! ขวดแก้ว เธอเป็นคนชอบพูดอีกอย่างแล้วทำอีกอย่างตลอดเลยอะ"
"ฮ่า ๆ ฉันบอกตอนไหนว่าจะให้เธอจูบ คิดเองเออเองทั้งนั้น หลงตัวเองชะมัด" ขวดแก้วพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาทเพื่อที่จะยั่วโมโห เมินเธอดีนัก ต้องแกล้งเสียให้เข็ด แต่สาวสวยต่างดาวกลับหัวเราะร่าเช่นกัน
"ฮ่า ๆ ๆ ทำไมน่ารักจัง"
"น่ารักบ้าอะไร ฉันยั่วโมโหเธออยู่นะ หัวเราะอะไรเล่า!"
"ไม่โมโหหรอก แบร่!" อีกคนทำท่าทางล้อเลียนเธอ จากที่จะยั่วโมโห แต่กลับกลายเป็นว่าเธอดันโมโหเสียเอง เธอจึงทำหน้างอใส่ทันที บู้บี้เห็นอย่างนั้นจึงกลับวิ่งไปเพิ่มเสียงเพลงให้ดังขึ้น แล้วทำท่าทางเหมือนดีดกีตาร์อากาศอย่างสนุกสนาน ทำเอาขวดแก้วอมยิ้มออกมาในความน่ารักของสาวสวยต่างดาว
"จะหนาวเหน็บ หนาวเพียงไหนจะฝ่าไป…~" ขวดแก้วเริ่มร้องเพลงแล้วโยกศีรษะตามจังหวะ ก่อนจะวิ่งไปข้าง ๆ บู้บี้แล้วทำท่าถือไมค์ร้องเพลงคู่กัน ราวกับเป็นวงดนตรีร็อคชื่อดัง ทั้งสองร้องเพลง และเต้นกันอย่างสนุกสนานแม้จะดึกมากแค่ไหนก็ตาม
"เฮ้อ...ไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ" เมื่อเล่นสนุกกันเต็มที่แล้ว ขวดแก้วถึงกับนั่งหมดแรงที่โซฟา ก่อนบู้บี้จะหันมาซับเหงื่อบนใบหน้าให้กับเธอ
"สนุกไหมขวดแก้ว"
"สนุกมาก! เมื่อก่อนนะ ตอนฉันอยู่หอกับมีนาเราเล่นแบบนี้กันตลอด จนห้องข้าง ๆ ตะโกนด่าเลยรู้ไหม"
"ก็เพราะว่ารู้นั่นแหละ เราถึงพาเธอทำแบบนี้"
"เธอนี่มันขี้โกงชะมัด รู้เรื่องฉันไปหมดเลย ฉันไม่เห็นรู้อะไรเกี่ยวกับเธอสักอย่าง"
"คิดเรื่องนี้อีกแล้วเหรอ เอาน่า...สักวันเธอก็รู้เองนะ"
"ช่างเถอะ ฉันขี้เกียจจะถามเธอแล้ว เหงื่อออกเยอะขนาดนี้ได้อาบน้ำใหม่เลย เฮ้อ!!"
"เราอาบให้ไหม"
"บ้าเหรอ!!"
"ปะ เดี๋ยวเราอาบให้"
"ไม่!! บู้บี้วางฉันลงเดี๋ยวนี้นะ!!!"
"ไม่มีทาง เราจะอุ้มเธอไปอาบน้ำ แล้วก็จะขอ...ร่วมรักกับเธอในห้องน้ำด้วยนะ"
"บู้บี้!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!"
