ฟรืด !
ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดเล็กที่เดิมทีไม่เคยเปิดผ้าม่านรับแสงเลยสักครั้ง แต่วันนี้มีแสงสาดส่องเข้ามาในห้องพานทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปไม่ดูอึมครึมเหมือนก่อน ซอลเปิดผ้าม่านและพรมน้ำหอมกลิ่นที่เธอโปรดปรานให้คละคลุ้งไปทั่วบริเวณ อย่างน้อยขอให้หญิงสาวผมสีดำขลับรู้สึกดีขึ้นแม้เพียงน้อยนิดก็ยังดี
"พอเปิดหน้าต่างแล้วบรรยากาศไม่ดูอึมครึมแล้วล่ะ เห็นไหม" ซอลว่าพลางกับอมยิ้ม แต่หลงก็ยังคงเอาแต่นั่งพิงผนังอยู่บนฟูกนอนสีดำด้วยขอบตาที่บวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนัก ซอลจึงเดินไปนั่งลงเคียงข้างเธอก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะเธออย่างแผ่วเบา
"ดีขึ้นไหมหลง"
"..." หลงพยักหน้าเป็นการตอบรับ ในมือของเธอยังคงถือแก้วโกโก้อุ่น ๆ ที่หญิงสาวตัวเล็กเป็นคนชงให้กับมือ
"เราเห็นผู้หญิงคนนั้นวิ่งออกจากห้องเธอ ในมือเขาถือกระปุกหมูด้วย มันเป็นของเธอใช่ไหม"
"ค่ะ"
"คนแบบนี้ต้องจับเข้าคุก! ปะ! เราจะพาไปดูกล้องวงจรปิด แล้วก็แจ้งความตามจับ มันน่าจะหนีไปไหนได้ไม่ไกลหรอก"
"ช่างมันเถอะค่ะ"
"ช่างมันไม่ได้นะหลง!! เราเคยบอกแล้วไง ว่าอย่ายอมให้ใครเขามาเอาเปรียบ และนี่มันเป็นการชิงทรัพย์นะ เธอจะปล่อยไปเฉย ๆ ไม่ได้!!"
"ได้ค่ะ ถ้าคนคนนั้นคือแม่ของหลง"
"ฮะ!!?"
ใครกันจะไปคาดคิด ว่าหญิงสาวที่ทำให้หลงร้องไห้ราวจะขาดใจแท้จริงแล้วคือแม่ของเธอนั่นเอง แต่การจะปล่อยผ่านเรื่องที่ร้ายแรงแบบนี้ไปนั้น มันย่อมไม่ดีแน่ ซอลจึงจับที่ข้อมือของเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าและแววตาอันมุ่งมั่น
"ยิ่งถ้าเป็นแม่ยิ่งไม่ควรทำกับลูกแบบนี้ ปะ เราจะพาไปคุย"
"คุยไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ แม่ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีอะไรทั้งนั้น แต่เขาก็เป็นแม่ของหลง"
"หลง! มันต้องลองนะ เดี๋ยวเราช่วยคุยให้ เธอสัมผัสที่ตัวแม่ของเธอแล้วฟังเสียงความคิดว่าแม่เธอมีจุดอ่อนเรื่องไหน ที่เหลือเดี๋ยวเราจัดการเอง"
"อย่าเลยค่ะ แม่ทำแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว อะไรก็ยื้อไม่ได้หรอก"
"ก็เพราะเธอยอมไง! หลง เธอต้องสู้คนนะ!!"
"ช่างเถอะพี่ซอ กระปุกออมสินนั่นหลงก็หยอดเงินเอาไว้เพื่อที่จะเก็บให้แม่นั่นแหละค่ะ เพราะรู้ว่าวันหนึ่งแม่ต้องเดือดร้อนมาหาหลงแน่ ๆ"
"เฮ้อ...เราไม่เข้าใจเธอเลย ถ้าอยากให้แม่มันก็มีวิธีที่ดีกว่านี้ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องยอมให้แม่ทำแบบนี้ มันเป็นวิธีที่ผิดนะ เธอต้องคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง ทำข้อตกลงกัน แล้ว..." ยังไม่ทันที่ซอลจะได้พูดจบ หลงก็เอื้อมมือมาวางสัมผัสบนหลังมือของเธอเสียก่อน ทำเอาเธอถึงกับชะงัก
"พี่ซอ หลงลองแล้ว ลองมาทุกวิธีแล้ว ลองมาตั้งแต่เด็กจนโต ผู้หญิงคนนั้นปลี่ยนไม่ได้ หลงไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ ค่ะ" ซอลถอนหายใจเฮือกด้วยความเห็นใจ ทำไมหลงถึงได้น่าสงสารถึงเพียงนี้
"หลง งั้นเอางี้ไหม...เธอย้ายไปอยู่กับเราไหม ทุกอย่างพร้อมแล้วนะ เหลือแค่เธอ"
หลงนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรออกไป แต่ความจริงนั้นอยากตอบออกไปแบบเต็มแก่ว่าเธอคิดถึงอีกฝ่ายมากเพียงใด อยากย้ายไปอยู่ด้วยกันให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ความคิดหนึ่งกลับเตือนสติให้เธอฉุกคิดกับเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดขึ้น การที่เธอถูกทอดทิ้งให้อยู่คนเดียว มันจะวนกลับมาทำร้ายเธออีกหรือไม่ และเธอ...จะไว้ใจหญิงสาวตัวเล็กผู้นี้ได้จริง ๆ อย่างนั้นหรือ
"ทำไมไม่ตอบล่ะหลง เราซื้อคอนโดไว้ ไปอยู่ด้วยกันนะ"
"คงไม่หรอกค่ะ"
"อ้าว ทำไมล่ะ"
จู่ ๆ หลงก็ละมือออกจากหลังมือของเธอก่อนจะกำหูแก้วเซรามิคเอาไว้แน่น นัยน์ตาสีดำนั้นดูแข็งกร้าวและดุดันขึ้นจนน่าแปลกใจ ทั้งที่ก่อนหน้าไม่ได้เป็นแบบนี้เสียด้วยซ้ำ
"หลง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าค่ะ พี่ซอไม่มีธุระที่ไหนเหรอคะ พี่กลับได้เลยนะ หลงโอเคแล้ว ขอบคุณนะคะสำหรับโกโก้"
"นี่เธอไล่เราเหรอ"
"เปล่าค่ะ แค่บอกว่าถ้าพี่มีธุระที่ไหนก็ไปทำได้เลย จะได้ไม่เสียเวลา"
"เธอเป็นอะไรของเธ..." เมื่อซอลกำลังจะเอื้อมมือไปสัมผัสที่ใบหน้าของอีกคน หลงก็รีบเบือนหน้าหลบทันทีทำเอาเธอถึงกับชะงัก
"พี่กลับเถอะ หลงโอเคแล้ว"
"ไม่อะ เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เราจะอยู่กับเธอที่นี่แหละ"
"ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ค่ะ"
"แต่เราจะทำ เพราะเราเป็นห่วงเธอ เพราะงั้นนะ ต่อให้เธอจะไล่เรายังไงเราก็ไม่ไป" เจ้าตัวกอดอกและเอนหลังพิงผนังห้องเอาไว้ ซ้ำยังยักคิ้วตอบกลับมา แต่หลงหาได้ยี่หระกับท่าทียียวนกวนประสาทของเธอไม่
"พี่จะอยู่นี่ใช่ไหม"
"ใช่ เราจะอยู่นี่แหละ ไล่ให้ตายเราก็ไม่ไปหรอกนะ"
"โอเค งั้นพี่อยู่นี่นะ คืนนี้หลงจะไปเปิดโรงแรมนอน"
"เฮ้ย!!! ไม่ได้นะ!! เราจะไปทุกที่ที่เธอไป เราจะอยู่ทุกที่ที่เธออยู่ เธอจะหนีเราไปไหนเราก็จะตามเธอไปทุกที่ เอาสิ ถ้าคิดว่าจะหนีเราได้ก็ลองดู!"
"หลงถามจริง ๆ นะพี่ซอ พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"เราอยากอยู่กับเธอไง"
"แล้วก่อนหน้านี้พี่หายไปไหนมา" สิ้นคำถามทำเอาซอลถึงกับชะงักอีกครั้ง เธออ้าปากพะงาบเพราะไม่กล้าบอกความจริงออกไปตรง ๆ สุดท้าย...เธอก็ยังคงกลัวความจริงอยู่ดี
"ก...ก...ก็...เราไปหาคอนโดอยู่กับเธอไง"
"เหรอคะ"
"อื้อ! ใช่"
"โกหกน่ะ...ไม่เหนื่อยเหรอคะ"
"ก...โกหกอะไรหลง เราพูดจริง ๆ นะ เราไปหาคอนโดจริง ๆ"
"เรื่องคอนโดน่ะ หลงรู้ค่ะว่าเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องอื่นที่พี่กำลังปิดบังหลงอยู่น่ะ พี่จะบอกเมื่อไหร่"
ตอนนี้หัวใจของซอลเริ่มเต้นระรัวพลันทำให้เธอเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข หลงไปรู้อะไรมาอย่างนั้นหรือ ไม่แน่ว่าช่วงที่เธอไม่อยู่หลงอาจไปฟังความคิดของเหล่าพนักงานของเธอจนได้ล่วงรู้ความลับที่เธอปิดบังเอาไว้ก็เป็นไปได้
"เธอพูดอะไรของเธอน่ะหลง" ซอลยังคงทำไขสือ ก่อนจะถูกนัยน์ตาสีดำจ้องมองจนเธอราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน
"พี่กล้าพูดแบบเต็มปากไหมล่ะ ว่าพี่ไม่ได้ปิดบังอะไร"
"อ...อื้อ แน่นอนสิ"
"พี่ไม่ได้หลอกเอาเงินคุณซอลไปซื้อคอนโดหรอกใช่ไหม"
ซอลแทบถอนหายใจเฮือก จู่ ๆ ก็รู้สึกโล่งใจอย่างไรชอบกล อย่างน้อยหลงก็ยังไม่รู้ตัวตนที่เธอปิดบังเอาไว้
"เธอจะบ้าเหรอ นี่เงินเรา เราไม่ได้ไปหลอกเงินใครมาทั้งนั้นแหละ"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจสิ เราไม่ใช่คนประเภทที่หลอกเอาเงินคนอื่นหรอกนะ"
"..." หลงเพียงแค่กระตุกยิ้มมุมปากเท่านั้น พลันทำให้ซอลหัวใจเต้นตึกตักอีกครั้ง ท่าทีแบบนี้ของหลงมันหมายความว่าอย่างไรกัน
"เธอมีอะไรหรือเปล่าหลง ไม่เชื่อเราเหรอ"
"เชื่อค่ะ...พี่บอกอะไรหลงเชื่อพี่ทุกอย่างเลย"
"ดีมาก เชื่อฟังเราแบบนี้แหละ ค่อยน่ารักหน่อย"
"แต่เพราะหลงเชื่อพี่นั่นแหละ มันเลยทำให้หลงเจ็บ..."
"ม...หมายความว่าไง"
ซอลถึงกับหันขวับไปมองเจ้าตัวด้วยความตกใจ ทำให้ริมฝีปากของเธอถูกคนหน้าดุประทับรอยจูบแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเบิกโพลง ทำไมกัน...ทำไมจู่ ๆ หลงก็จูบเธอ แถมยังจูบแบบดูดดื่มอย่างที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้รับจากบุคคลผู้นี้ได้ มือเล็กทั้งสองข้างที่พยายามจะผลักหน้าอกของหลงออกแต่กลับไม่เป็นผล เพราะยิ่งหลงบดจูบที่ริมฝีปากของเธอดูดดื่มขึ้นเท่าไหร่ เรี่ยวแรงของเธอยิ่งเลือนหายไปเท่านั้น
จากก่อนหน้าที่มือทั้งสองข้างพยายามจะผลักร่างของอีกคนออก แต่ตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นโอบรอบท้ายทอยและตอบรับจูบอันเร่าร้อนนี้จนลมหายใจต่างฝ่ายต่างเริ่มหอบถี่ขึ้น เมื่อหลงผละริมฝีปากออกทำให้ซอลได้เห็นแววตาสีนิลที่จ้องมองมานั้นช่างเว้าวอนราวกับกำลังบอกเป็นนัยว่ากำลังเรียกร้องเธอด้วยสายตา มือข้างขวาของซอลจึงสัมผัสเลื่อนลงช้า ๆ จนมาวางอยู่ที่หน้าอกข้างซ้ายรับรู้ได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่กำลังสู้ฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธออยู่ ซอลจึงรู้ได้ทันทีว่าหลงนั้นคิดถึงเธอมากเพียงใด แม้จะไม่พูดออกมาก็ตาม
"พี่ซอ เป็นแฟนกันไหมคะ"
"หือ!? เธอขอเราเป็นแฟนเหรอ!?"
"ใช่ หลงชอบพี่ ชอบพี่มาก ๆ และก็คิดถึงพี่มากจนกินไม่ได้ นอนไม่หลับ การไม่มีพี่มันทรมานจริง ๆ หลงไม่อยากให้พี่ไปรักใครนอกจากหลง"
"ต...แต่ว่า..."
"พี่ซอ...อย่าไปรักคุณซอลเลยนะคะ คุณซอลมีคุณพายอยู่แล้ว พี่อย่าเข้าไปเป็นแฟนเก็บของใครเลยนะคะ พี่มีค่ามากกว่านั้น"
"ล...หลง! มันไม่ใช่แบบนั้นนะ เธอกำลังเข้าใจผิด อ๊ะ!!"
"พี่ซอ! เอาหัวใจของพี่ให้หลงดูแลเถอะนะคะ หลงไม่อยากให้พี่เจ็บ"
ร่างของคนตัวเล็กถูกกระชากเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดคนหน้าดุโดยไม่ทันได้ตั้งตัว วันนี้หลงเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ทุก ๆ สัมผัสของหลงนั้น เหมือนเธอต้องการจะสื่อสารว่า หลงนั้นกำลัง...หวงแหน เธออยู่
"อ๊ะ...หลง กอดเราแน่นเกินไปแล้วนะ! เราหายใจ...ม...ไม่ออก"
ริมฝีปากถูกประกบเข้าด้วยกันอีกครั้ง รสจูบครั้งนี้ทวีความเร่าร้อนเป็นเท่าตัวราวกับว่าหลงกำลังต้องการและโหยหาเธออย่างไรอย่างนั้น ซอลจึงพยายามรวบรวมสติและเรี่ยวแรงที่มีผลักร่างของอีกคนออกอย่างแรง ก่อนจะเขย่าร่างเพื่อดึงสติของหลงให้คืนกลับมา
"หลง!!! เธอเป็นอะไรของเธอเนี่ย!!? มีสติหน่อยได้ไหม!!!"
"หลงไม่รู้ ฮึก ๆ หลง...คิดถึงพี่...หลงใจจะขาด ฮึก ๆ พี่ซอ...พี่อย่าหายไปไหนอีกนะ ฮือ ๆ"
สงสารจับใจ...ที่ผ่านมาซอลรู้ดีว่าหลงทรมานมากเพียงใดกับการไม่มีเธอ เพราะเธอคอยเฝ้ามองหลงอยู่ห่าง ๆ มาโดยตลอด ไม่ว่าจะผ่านกล้องวงจรปิดของทางร้าน หรือแม้แต่แอบมาแวะเวียนที่หน้าหอพักของหลงบ่อย ๆ จนได้เห็นว่าหลงมักจะมานั่งร้องไห้อยู่ที่หน้าหอพักราวกับกำลังเฝ้ารอใครบางคนทุก ๆ คืน ซึ่งนั่นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากตัวเธอเอง
ซอลดึงร่างของหลงเข้าไปกอดเอาไว้แน่น โดยที่หลงก็โอบกอดเธอแน่นเช่นกัน หลงร้องไห้อย่างหนักจนร่างกายสั่นเทาคล้ายอาการของคนขาดสติ ซอลจึงบรรจงลูบหลังของเธอช้า ๆ และอ่อนโยน แต่นั่นกลับทำให้คนหน้าดุร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
"ฮือ ๆ ฮึก! พี่ซอ..."
"อืม ไม่เป็นไร ยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ถ้าไม่โอเคก็ร้องไห้ออกมานะ เราอยู่ตรงนี้แล้วหลง"
"พี่อย่าไปไหนอีกนะ หลงไม่เหลือใครแล้ว ฮือ ๆ"
"รู้แล้ว เราไม่ไปไหนหรอกน่า เราบอกแล้วไงว่าเราจะอยู่กับเธอ ต่อให้เธอไล่เรายังไงเราก็ไม่ไป หลังจากนี้เราจะไม่ทิ้งเธอไปไหนอีกแล้ว"
"ฮึก ๆ ขอบคุณนะคะ...ฮึก! คุณซอล..."
สิ้นเสียงของหลง ทำเอาซอลถึงกับชะงัก ก่อนจะรีบผละออกจากอ้อมกอด เธอใช้สองมือประคองใบหน้าของหลงเอาไว้ พร้อมกับจ้องใบหน้าอีกคนด้วยความร้อนใจ
"หลง เมื่อกี้เธอเรียกเราว่าอะไรนะ"
"พี่ซอ ฮึก! พี่ซอไงคะ ฮึก ๆ"
"อ๋อ...อืม"
ซอลทำได้แค่เพียงลูบศีรษะเพื่อปลอบประโลมอีกคนแต่หัวใจของเธอกลับว้าวุ่น ทั้ง ๆ ที่เธอมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อสารภาพความจริง แต่พอได้เห็นน้ำตาของหลง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว
ทั้ง ๆ ที่เราเตรียมตัวเตรียมใจไว้ว่าวันนี้เราควรบอกความจริงกับหลงไปได้แล้ว แต่ทำไมการบอกความจริงมันถึงได้ยากนัก กลัวไปหมด กลัวว่าจะต้องเสียหลงไปจริง ๆ เราไม่น่าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกเลยจริง ๆ
ตุบ ๆ
"พี่นอนตรงนี้นะ เดี๋ยวหลงนอนข้างล่าง" หลงว่าพลางกับใช้มือตบหมอนใบใหญ่ที่เพิ่งเปลี่ยนปลอกหมอนผืนใหม่ดังตุบ ๆ ก่อนจะก้าวลงจากฟูกนอนเพื่อจัดเตรียมที่นอนสำหรับตัวเองโดยการใช้ผ้าผืนบางปูรองพื้นเท่านั้น
"เรานอนข้างล่างก็ได้นะ เจ้าของห้องขึ้นมานอนข้างบนเถอะ"
"เถอะน่า หลงอยากให้พี่นอนสบาย ๆ" พูดจบหลงจึงโน้มตัวลงนอนบนพื้นที่ปูด้วยผ้าผืนบาง ก่อนที่ซอลจะโน้มตัวลงนอนตามไปด้วย พลางกับกะพริบตาปริบ ๆ มองหลงด้วยความเกรงใจ
"หลง"
"ฮืม?"
"ขึ้นมานอนกับเราไหม เธอบอกว่าเราเคยนอนด้วยกันมาก่อนตอนที่เราเมาใช่ไหม"
"เปล่า วันนั้นพี่นอนหน้าห้องน้ำต่างหาก"
"เฮ้ย!! จริงเหรอ!?"
"ฮ่า ๆ ล้อเล่น ตอนแรกน่ะให้นอนหน้าห้องน้ำจริง ๆ แต่เพราะพี่นอนตัวสั่นจนน่าเป็นห่วง หลงเลยอุ้มพี่มานอนบนเบาะ ส่วนหลงนอนข้างล่างนี่แหละ"
"คลั่งรักเราเหรอ ถึงได้สละที่นอนให้เราน่ะ"
"เพ้อเจ้อละพี่ซอ"
"หลง...คิดถึงพี่...หลงใจจะขาด ฮึก ๆ พี่ซอ...พี่อย่าหายไปไหนอีกนะ อุว้าว....ขนาดนั้นเลยเหรอคะน้องหลง คิกคิก" ซอลพูดล้อเลียนอีกคนพลางกับหัวเราะคิกคัก ก่อนจะมีหมอนใบหนึ่งลอยมาโดนใบหน้าเธอแบบพอดิบพอดี
"แว๊ก!"
"ฮ่า ๆ พูดมากดีนัก"
"รักเราก็บอกตรง ๆ ไม่เห็นต้องอายเลย"
"พี่เลิกพูดมากแล้วก็ช่วยนอนสงบ ๆ หน่อยได้ปะ พี่แบบพูดมากอะ ไม่เคยเจอใครพูดมากแบบพี่มาก่อนเลย"
"ไม่เคยเจอใครพูดมากแบบพี่มาก่อนเลย แบะ ๆ" เจ้าตัวบึนปากล่างล้อเลียนอีกครั้ง จึงได้ยินเสียงจิ๊ปากมาจากคนหน้าดุ ก่อนจะพลิกตัวหันหลังให้กับเธอ
รอยยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีเผยออกมาจากคนหน้าดุทันทีเมื่อหันหลังได้ ก็เพราะคนตัวเล็กทำเธอว้าวุ่นหัวใจน่ะสิ
"อุว้าว...นอนอมยิ้มอะไรอยู่คนเดียวคะ คิดถึงเราเหรอ"
"เฮ้ย!!!" ทันทีที่ซอลโน้มตัวมาคร่อมร่างของเธอเอาไว้พร้อมกับเอ่ยแซว ทำเอาหลงถึงกับสะดุ้งโหยงไปพร้อมกับที่ร่างของซอลเสียหลักร่วงตุบมาทับตัวของเธอ
"ว๊าย!!!!"
หัวใจที่เต้นตึกตักทวีความรุนแรงขึ้นราวกับจะทะลักออกมาจากอกเสียให้ได้ พร้อมกับที่ลมหายใจอุ่นต่างสลับรดใบหน้าของกันและกันเพราะใบหน้าของคนทั้งคู่ห่างแค่เพียงคืบเดียวเท่านั้น
"พี่ซอ" เสียงแผ่วเบาเอ่ยเรียก แต่น้ำเสียงนั้นกลับทำให้รู้สึกหวามไหวอย่างไรชอบกล ก่อนเสียงกลืนน้ำลายดังอึกจะตามมาติด ๆ
"อืม..."
"เป็นแฟนกันนะคะ"
"อืม เอาสิ เราก็อยากได้ยินประโยคนี้จากปากเธอเหมือนกัน"
"ช่วยสอนเด็กคนนี้ที่ไม่เคยมีความรักให้รู้จักกับความรักหน่อยได้ไหมคะ"
"ได้สิ เธออยากให้เราสอนยังไง"
"ก่อนอื่น...พี่ช่วยบอกรักหลงหน่อยได้ไหม"
"เรารักเธอ" สิ้นเสียงหวาน ริมฝีปากของซอลจึงประทับลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา ทำเอาหลงถึงกับหลับตาพริ้มรับริมฝีปากอุ่น ช่างมีความสุขเสียจริง นี่น่ะหรือความรัก มันทำให้หัวใจเต้นแรงแบบนี้นี่เอง
ซอลพรมจูบลงที่เปลือกตาทั้งซ้ายและขวาจนในที่สุดริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบเข้าด้วยกันอย่างเชื่องช้า กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ จากคนบนร่างมันช่างหอมหวานและเย้ายวนพลันทำให้รู้สึกราวกับล่องลอยอยู่ในภวังค์
มือเรียวทั้งสองข้างคว้าเอวบางเอาไว้ ก่อนจะเริ่มซุกซนเข้าไปใต้เสื้อคอกลมสีดำอย่างไม่รู้ตัว หลงเลื่อนมือสัมผัสแผ่นหลังเนียนและลูบไล้มันอยู่อย่างนั้นโดยไร้ซึ่งบรามาขวางกั้น ร่างบางแอ่นกายตามสัมผัสด้วยความรู้สึกหวาบหวามจนพานทำให้ขนทั่วทั้งตัวลุกซู่ อีกทั้งเสียงครางกระเส่าอย่างพึงพอใจเล็ดลอดผ่านลำคอมันช่างกระตุ้นอารมณ์ที่เริ่มคุกรุ่นยิ่งทวีความเร่าร้อนขึ้นอีก
"อืม..."
แม้แต่ริมฝีปากก็ต่างบดจูบสลับกับสอดลิ้นตวัดรัดรึงหยอกเย้ากันไปมา หลงเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วและทำตามได้ทันทีราวกับช่ำชอง ตอนนี้เธอแทบจะสิ้นสติ ไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองอีกแล้วเมื่อซอลเริ่มซุกไซร้ที่ต้นคอระหง ทำให้หลงแทบเคลิบเคลิ้ม
"หลง...เรารักเธอ"
เสียงแหบพร่าที่เบาราวกับเสียงกระซิบเอ่ยอยู่ข้างหูพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ ที่กำลังรดใบหูของเธออยู่ หลงจึงพยายามกลืนน้ำลายที่มันแห้งเหือดด้วยความยากลำบาก เธอไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าความรู้สึกหวามไหวในขณะนี้คืออะไร ร่างกายที่ร้อนผ่าวมันโหยหาการสัมผัสเรือนร่างของอีกฝ่ายจนจะอดรนทนไม่ไหวอยู่แล้ว และในที่สุดมือเรียวที่กำลังซุกซนที่ใต้เสื้อก็เลื่อนมาสัมผัสที่หน้าอกอย่างที่ใจต้องการ ก่อนจะบีบคลึงและลูบไล้มันอยู่อย่างนั้นโดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า มันเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของอีกฝ่ายให้อยากถลำลึกไปมากกว่านี้
ซอลใช้มือค้ำเพื่อยันร่างของตนให้ลุกขึ้นคร่อมบนร่างของหลงเอาไว้ ก่อนจะลูบไล้ใบหน้าของคนใต้ร่างช้า ๆ เสียงหายใจหอบถี่ของหลงมันเป็นคำตอบที่ชัดเจนแล้ว ซอลรู้ดีว่าตอนนี้เจ้าตัวกำลังต้องการเธอมากเพียงใด และเธอก็ไม่อาจหยุดเพียงเท่านี้ เพราะหัวใจของเธอก็เรียกร้องอีกคนไม่ต่างกัน
เธอคว้าคอเสื้อของหลงให้ลุกขึ้นตามมาอย่างว่าง่าย ก่อนจะถอยขึ้นไปนั่งบนฟูกนอนนุ่ม ๆ ซึ่งหลงก็เคลิบเคลิ้มและคล้อยตามเธอราวกับต้องมนตร์เสน่หา
"พี่ซอ...พี่ช่วย บอกรัก...แฮก...ให้ดังขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหม" เสียงเว้าวอนขอเอ่ยแบบติด ๆ ขัด ๆ เพราะตอนนี้หลงแทบไม่เหลือสติอีกแล้ว เธอกำลังจะก้าวเข้าสู่ไฟเสน่หาอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้
ร่างของซอลถูกบังคับให้โน้มตัวลงนอนพร้อมกับที่เสื้อคอกลมถูกเลิกขึ้นจนอยู่เหนือหน้าอก หลงก้มลงซุกไซร้สูดกลิ่นกายด้วยความโหยหา อีกทั้งความคำนึงหาที่เธอเฝ้ารอการได้พบเจอหญิงสาวตัวเล็กและรอยยิ้มที่สดใสนี้ มันทำให้เธอหวงแหนเรือนร่างนี้เหลือเกิน
ยอดปทุมถันชูช่อตั้งตระหง่านอยู่ต่อหน้า ก่อนจะถูกปากอุ่น ๆ ครอบครองในที่สุด เสียงครางกระเส่าหลุดออกมาอีกครั้งอย่างกดกลั้นเอาไว้ไม่ได้ เธอจึงขยุ้มผมสีดำขลับเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วมมืออีกข้างจับที่บ่าของหลงเอาไว้แน่น
"พี่ซอ...บอกรักหลงหน่อยได้ไหมคะ"
"อา...เรารักเธอ..."
"ช่วยพูดคำว่ารักให้ดังขึ้นอีกหน่อยได้ไหม"
"หลง...เรารักเธอ"
แม้คำบอกรักที่เอื้อนเอ่ยออกมานั้นจะไม่ได้เสียงดังฟังชัด แต่น้ำเสียงกระเส่าที่เอ่ยบอกรักนั้นมันช่างน่าฟังเสียนี้กระไร เมื่อเสื้อคอกลมที่ซอลสวมอยู่ถูกเปลื้องออก เธอจึงลุกขึ้นมาดันหน้าอกของหลงให้นั่งลง ก่อนเธอจะลุกขึ้นมานั่งคร่อมบนตักและใช้แขนโอบรอบคอของหลงเอาไว้
"หลง เธอรักเราไหม"
"ค่ะ หลงรักพี่ซอ"
"หลังจากนี้เราไปอยู่ด้วยกันนะ"
"ได้ค่ะ" หลงตบปากรับคำทันทีโดยไม่มีการคิดตรึกตรองใด ๆ ทั้งสิ้น ก่อนที่เธอจะซุกไซร้ที่ต้นคอระหงที่มีกลิ่นน้ำหอมที่เธอโปรดปรานหลงเหลืออยู่ มันช่างหอมหวานเหลือเกินจนอยากจะดอมดมมันอยู่อย่างนั้นจนถึงรุ่งเช้า
"อืม..."
"พี่ซอ หลงทำได้ไหม"
"ทำเป็นเหรอ"
"พี่สอนหลงหน่อยได้ไหม หลงไม่เคย"
"อืม เดี๋ยวเราจะบอกว่าเธอต้องทำยังไงบ้าง ตั้งใจเรียนรู้นะ"
เมื่อหลงพยักหน้าเป็นการตอบรับ ซอลจึงคุกเข่าคร่อมตัวของหลงเอาไว้ ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเกี่ยวขอบกางเกงลงช้า ๆ จนเผยให้เห็นเรือนร่างของเธอผ่านแสงสลัวที่สาดส่องเข้ามาเพียงน้อยนิด จนในที่สุดอาภรณ์ก็ถูกเปลื้องออกจนหมดสิ้นเหลือแค่เนื้อตัวเปลือยเปล่าอยู่บนตัก
ซอลจับมือของหลงมาวางทาบที่หน้าอกของตนก่อนจะบังคับให้ลูบไล้เรือนร่างของเธอช้า ๆ และต่ำลงเรื่อย ๆ เสียงกลืนน้ำลายและเสียงลมหายใจหอบถี่ของหลงบอกเป็นนัยว่าเจ้าตัวนั้นแทบจะอดรนทนไม่ไหวกับความรู้สึกแปลกใหม่นี้ เธอหลงใหลเรือนร่างอันสง่างามนี้เหลือเกิน ทุกอย่างราวกับถูกสร้างสรรค์มาอย่างพิถีพิถัน จนมือเรียวเลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่กึ่งกลางเรือนร่างเปลือยเปล่าในที่สุด
"ทุกส่วนที่เราพาสำรวจก่อนหน้านี้ เราชอบให้เธอสัมผัสมัน และจุดที่เธอกำลังสัมผัสอยู่ตอนนี้คือจุดที่อ่อนไหวที่สุด ค่อย ๆ สัมผัสมันช้า ๆ" หลงลูบไล้กลีบดอกไม้ช้า ๆ ซึ่งมันชุ่มไปด้วยน้ำหวานที่พร้อมกับการผสมเกสรแล้ว
"พี่...มันเปียก"
"อืม ถ้ามันแฉะได้ที่แล้วให้เธอค่อย ๆ สอดนิ้วเข้ามา"
"สอดตรงไหน"
"จับดูสิ"
มันอดเอ็นดูหลงไม่ได้เลยจริง ๆ จากก่อนหน้าที่เธอราวกับคนตกอยู่ในภวังค์ แต่ตอนนี้เธอดูตั้งหน้าตั้งตาศึกษาเสียอย่างนั้น ซอลจึงอมยิ้มอย่างนึกเอ็นดูก่อนจะจับเรียวแขนของหลงขึ้นมาพาดเอวของเธอเอาไว้และก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างแผ่วเบา
"ไว้เรียนรู้กันวันหลังดีกว่าเนอะ"
"ทำไมอะคะ หลงตั้งใจเกินไปเหรอ หลงทำให้พี่เสียอารมณ์ใช่ไหม"
"เปล่าหรอก เธอน่ารักมาก ๆ เลยหลง เราว่า...มันยังไม่ถึงเวลาที่เราจะถลำลึกแบบนี้"
"แต่หลงอยากทำให้พี่ หลงอยากให้พี่ซอมีความสุข"
"แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วหลง ขอบคุณนะ"
"ขอเถอะนะคะ หลงอยากทำจริง ๆ"
"อืม เราก็อยากให้เธอทำ แต่มันยังมีบางอย่างน่ะหลง ที่คอยเตือนเราอยู่ตอนนี้ ว่าอย่าเพิ่งถลำลึก เธอเข้าใจที่เราพูดไหม"
"ไม่ หลงไม่เข้าใจ"
"เอาเป็นว่า เรายังไม่พร้อม"
"แต่พี่พร้อมแล้วนะ มันเปียก แปลว่าพี่พร้อมแล้ว"
"แต่ว่า..."
"นะพี่ซอ...พี่เองก็ต้องการใช่ไหม"
ถ้าเรายอมหลงตอนนี้...ผลที่ตามมาจะเป็นยังไงนะ หลงจะรับมันไหวหรือเปล่า หรืออาจจะเป็นเราก็ได้ที่จะรับไม่ไหวกับการต้องเสียหลงไป...
ความคิดที่ตีรวนสวนทางกับร่างกายของเธอที่ต้องการอีกคนจนใจกลางความสาวของเธอชุ่มไปด้วยน้ำหวาน มันยากที่จะหักห้ามใจเพียงเท่านี้ เมื่อหลงก้มลงซุกไซร้ที่ต้นคอระหงอีกครั้งจนซอลเคลิบเคลิ้มและโอบกอดรอบคอของหลงเอาไว้ มือของหลงก็ไม่ได้ปล่อยว่างแต่อย่างใด ข้างหนึ่งลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างที่เจ้าตัวเป็นคนพร่ำบอกก่อนหน้านี้ เธอสร้างความพึงพอใจได้ดีเลยทีเดียว ก่อนที่นิ้วเรียวจะสอดเข้าผสานร่างให้เป็นหนึ่ง
"อ๊ะ...ซี๊ด...แฮก...แฮก..."
"หลงต้องทำยังไงต่อพี่ซอ"
"แฮก ๆ"
ซอลหอบแฮก ๆ กับทุกสัมผัสที่หลงมอบให้จนเธอแทบจะพูดไม่ได้ศัพท์ อีกทั้งนิ้วเรียวที่ทำหน้าที่ได้ดีแม้จะไม่ต้องบอกขั้นตอนก็ตาม ยิ่งหลงเพิ่มความเร็วขึ้น เธอยิ่งกอดรัดแน่นขึ้นเท่านั้นพร้อมกับเสียงครวญครางที่ไม่อาจกดกลั้นเอาไว้ได้ ร่างกายของเธอสั่นระริก ปลายเท้าจิกเกร็ง คาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าหลงจะทำให้เธอมีความสุขได้ถึงเพียงนี้
"อา...อ๊า...อา...ล..หลง..."
"หลงเก่งไหมพี่ซอ แฮก ๆ"
"เก่งค่ะ ทำได้ดีมาก แฮก ๆ อื๊อ...เก่งมากเลยหลง ทำต่อไปนะ"
"หลงจะทำให้พี่จนกว่าพี่จะพอใจ"
หลงใช้แขนเรียวประคองร่างบางให้โน้มตัวลงนอนบนที่นอน ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นอีก ร่างของซอลแอ่นบิดด้วยความเสียวซ่าน ก่อนจะดึงอีกคนเข้ามาประกบริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างดูดดื่ม
ทุกจังหวะของบทเพลงรักที่บรรเลงอย่างต่อเนื่องราวกับพายุที่ไม่มีท่าทีจะสงบลง ความร้อนผ่าวเริ่มระอุจนแทบจะแผดเผาร่างให้เป็นจุณในบัดดล ช่างเป็นค่ำคืนที่เร่าร้อนยากจะดับ ความโหยหาที่เฝ้ารอคอยในที่สุดก็สิ้นสุดลงเสียที...
"เลิกงานเดี๋ยวเรามารับ ตั้งใจทำงานนะคะ" ซอลว่าพลางกับเอื้อมมือไปลูบศีรษะหลงที่อมยิ้มมีความสุข ค่ำคืนที่ผ่านมาเปลี่ยนคนหน้าดุให้เป็นคนละคนเลยจริง ๆ
"โอเคค่ะ" หลงตอบด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่เธอจะปลดเข็มขัดนิรภัย เธอจึงเหลือบมองไปรอบ ๆ รถ จนซอลเอียงศีรษะมองการกระทำของเธอด้วยความฉงน
"มีอะไรหรือเปล่าหลง"
"ขอจูบก่อนทำงานได้ไหม"
"ก่อนออกจากหอเราก็จูบเธอไปแล้วนี่"
"อยากจูบอีก"
"พูดกับเราเพราะ ๆ ก่อนสิ"
"หลงต้องพูดว่าไง"
"ที่รักคะ ช่วยจูบน้องหลงหน่อยค่ะ"
"ฝันไปเหอะ!" พูดจบหลงจึงรีบเปิดประตูลงจากรถไปทันทีจนซอลถึงกับหลุดขำพรืด อย่างไรเสีย หลงก็ยังคงเป็นหลงที่ปากแข็งอยู่วันยังค่ำ
"เฮ้อ...เด็กปากแข็งเอ๊ย..."
"หวัดดีค่ะพี่จิ้ง พี่ฮัค" หลงกล่าวทักทายรุ่นพี่ทั้งสองด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริงที่สุดตั้งแต่เคยรู้จักกันมา จนทั้งสองได้แต่หันมามองหน้ากันด้วยความมึนงง
"เกิดอะไรขึ้นอีกวะเนี่ย ทำไมหลงมันอารมณ์ดีแบบนี้วะ"
"นั่นสิพี่จิ้ง วันก่อนน้องมันซึมเป็นส้วมเลย"
"ตามอารมณ์มันไม่ทันแล้ว แต่ก็ดีกว่านั่งซึมล่ะนะ" ทั้งสองยักไหล่อย่างเสียไม่ได้ อย่างน้อยการที่เธออารมณ์ดีแบบนี้ก็ดีกว่าที่ต้องนั่งเศร้าเป็นไหน ๆ
กริ๊ง ๆ
เมื่อเสียงกระดิ่งที่ห้อยกับประตูหน้าร้านส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊ง ผู้จัดการสาวที่กำลังง่วนกับการคิดเงินให้กับลูกค้าคนอื่น ๆ อยู่นั้นจึงไม่ได้สนใจหญิงสาวที่กำลังเดินตรงเข้ามาในร้าน เธอยืนอยู่ที่หน้าประตูครู่หนึ่งเพื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ จนได้พบกับพนักงานสาวร่างสูงโปร่ง ผมสีดำขลับกำลังยืนเรียงหนังสือเข้าชั้นอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก เธอจึงเดินตรงเข้าไปหาพนักงานสาวทันที
"ขอโทษนะคะ มีหนังสืออะไรแนะนำไหมคะ" สิ้นเสียงพูด หลงจึงหันขวับมาทางลูกค้าสาวที่เดินมาอยู่เคียงข้างเธอแบบไม่ทันได้ตั้งตัว จนเธอถึงกับสะดุ้งโหยง
"อ๊ะ!"
"ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ว่าแต่คุณลูกค้ากำลังหาหนังสือประเภทไหนอยู่คะ"
"เป็นพวก...วิธีให้แฟนเก่ากลับมา อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ"
หลงแปลกใจเล็กน้อยกับการตอบคำถามจากหญิงสาวผู้นี้ เธอมีใบหน้าสละสลวย ผมสีดำประบ่า สูงสง่าราวกับนางแบบ ทำให้สะดุดตาไม่น้อย
"เอ่อ...หนังสือแนวนั้นไม่น่าจะมีนะคะ แต่ถ้าเป็นหนังสือจิตวิทยาความรักประมาณนี้พอได้ไหมคะ"
"ได้ค่ะ ขอแบบใช้จิตวิทยาให้แฟนเก่ากลับมาหาน่ะค่ะ ถ้ามีจะดีมาก"
"ไม่น่าจะมีนะคะคุณลูกค้า งั้นขอแนะนำเป็นหนังสือเปลี่ยนแปลงตัวเองดีไหมคะ"
"ฮ่า ๆ คุณนี่ขายเก่งเหมือนกันนะคะเนี่ย ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมซอลถึงชื่นชมคุณจัง"
"คะ?"
"สวัสดีค่ะคุณหลง ฉันจีนนะคะ ฉันอยากพบคุณมานานแล้วค่ะ..."
