“บอกความจริงมา” ครูสาวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งพลางกอดอกจ้องมองเด็กหนุ่มหุ่นผอมราวกับกำลังสอบปากคำนักโทษ เขาจ้องมองกลับอย่างไม่เกรงกลัว
“ผมไม่ได้เป็นคนล็อกประตูจริง ๆ นะครับครู”
“แล้วเธอไปทำอะไรที่เรือนเพาะชำ ทำไมถึงรู้ว่านัทโดนขังอยู่ที่นั่น”
“ปกติผมจะเห็นครูอยู่กับนัทตลอด แต่วันนี้ผมเห็นครูออกไปนอกโรงเรียน ก็เลยกะจะไปดูว่านัทอยู่ที่เรือนเพาะชำไหม พอไปถึง ก็เห็นว่าประตูมันถูกล็อกจากด้านนอกอยู่แล้ว ผมเลยหาอะไรมาทุบประตูเพื่อที่จะช่วยนัทออกมา”
“บิ๊ก ครูจะไม่ถามเธอเป็นครั้งที่สาม ถ้ายังโกหกอยู่แบบนี้ ครูจะส่งเรื่องนี้ไปให้ฝ่ายปกครองนะ”
“ครูครับ!! ให้ผมไปสาบานก็ได้ ผมจะไปช่วยนัทจริง ๆ แต่นัทเขาเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นคนล็อกประตู”
“เฮ้อ...ครูไม่ชอบเด็กโกหก ถ้าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริง แล้วใครเป็นคนล็อกประตู”
“ผมคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ที่นัทเคยมีเรื่องด้วยเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว เพราะพวกนั้นมันถูกทำโทษให้ไปล้างห้องน้ำทั้งอาทิตย์ มันคงจะโกรธแค้นนัทน่าดู พอครูไม่อยู่ด้วย มันเลยมีโอกาสแกล้งนัทคืน ผมได้ยินพวกนั้นมันวางแผนหาทางแกล้งให้นัทถูกไล่ออกด้วย”
“นี่เธอพูดจริง ๆ เหรอ ไม่ใช่เธอหรือไง ที่เอาแต่แกล้งนัทและยั่วโมโหนัทตลอด เธอเองก็คงอยากให้นัทโดนไล่ออกด้วยใช่ไหม”
“ผมจะทำให้คนที่ผมชอบโดนไล่ออกทำไมล่ะครับครู” เมื่อได้ยินคำตอบแบบนั้น ครูสาวถึงกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวดจ้องมองเด็กหนุ่มด้วยความสงสัย
“เธอว่าอะไรนะ?”
“ผมแอบชอบนัทมาตั้งนานแล้วครับ และเพราะผมรู้ว่านัทไม่มีทางที่จะชอบผู้ชายอย่างผมแน่ ๆ ผมเลยเรียกร้องความสนใจด้วยการยั่วโมโหนัท อย่างน้อยถูกด่าก็ยังดีกว่าไม่ได้อยู่ในสายตาเลย แต่ที่ผ่านมาผมไม่เคยทำร้ายร่างกายนัทเลยนะครับ เพิ่งจะมีวันนี้ที่ผมพลั้งมือเพราะโมโหที่เขาปาดินใส่ผม ทั้ง ๆ ที่ผมจะไปช่วยแท้ ๆ”
“บิ๊ก ครูไม่ตลกนะ”
“ผมก็ไม่ได้ล้อเล่นนะครับ คนชอบนัทเยอะนะครู เพราะเขาน่ารัก และก็เป็นคนเก่งรอบด้าน แต่ไม่เคยมีใครได้อยู่ในสายตานัทเลยสักคน เพราะนัทเอาแต่สนใจดอกไม้ที่ตัวเองปลูก และที่ผมเล่ามันก็คือเรื่องจริง ผมยั่วโมโหเพราะอยากเรียกร้องความสนใจแค่นั้น ไม่ได้อยากทำให้นัทโดนไล่ออกเลย ผิดกับพวกรุ่นพี่พวกนั้น”
นัท...ที่เธอบอกว่าไม่มีใครรักเธอน่ะ...เธอคิดผิดแล้วนะรู้ไหม ใคร ๆ ต่างก็รักเธอ แม้แต่ครูระเบียบยังรักและเอ็นดูเธอเลย เพื่อน ๆ ในห้องก็เอาแต่ถามหาเธอและคิดถึงเธอตลอด...อยากให้เธอรู้จริง ๆ ว่ามีคนรักเธอเยอะเลยนะ...
ครูสาวคิดในใจ พลางกับเก็บความภูมิใจเอาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจ ก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาพร้อมกับปากกา แล้วเขียนบางอย่างลงไป
“บิ๊ก หลังจากนี้ครูจะไม่ได้อยู่ดูแลนัทแล้ว เธอช่วยเป็นหูเป็นตาคอยสอดส่องดูแลนัทแทนครูหน่อยได้ไหม ถ้าเกิดอะไรขึ้น ช่วยโทรมาส่งข่าวครูที แล้วครูจะมาหาให้เร็วที่สุด” พูดพร้อมกับยื่นกระดาษที่เขียนเบอร์โทรศัพท์ลงไปให้กับนักเรียนหุ่นผอม
“อ้าว ครูจะไปไหนครับ”
“ครูมีเรื่องต้องไปทำน่ะ มันอาจจะเป็นความตั้งใจของนัทก็ได้ ครูต้องไปสะสางให้มันเสร็จ เขาถึงจะสบายใจ”
“ผมไม่เข้าใจเลย”
“ไม่ต้องเข้าใจหรอก เอาเป็นว่าช่วยเป็นหูเป็นตาให้ครูทีนะบิ๊ก ครูไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใครแล้ว”
“ได้ครับ แต่ครูเชื่อในสิ่งที่ผมบอกไปใช่ไหม”
“อืม สายตามันโกหกไม่ได้ ครูรู้ว่าเธอพูดจริง ๆ และก็ฝากบอกเปา โปเต้ โจอี้ กุ๊กกิ๊ก กิ๊บเก๋ และเคให้ช่วยดูแลนัทด้วยนะ เธอรู้จักใช่ไหม”
“รู้จักครับ”
“อืม...พวกเขาทั้งหมด จะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของนัทในเวลานี้ อย่าให้ใครมากลั่นแกล้งนัท และอย่าให้นัทรู้ด้วยว่าครูฝากทุกคนดูแลเขา”
“ได้ครับ แล้วทำไมครูไม่บอกพวกนั้นเองเหรอครับ ครูเป็นครูประจำชั้นไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าครูบอกไป พวกเขาต้องสงสัยแล้วเอาแต่ถามแน่ ๆ ว่าครูจะไปไหน แล้วทำไมต้องให้ดูแลนัทขนาดนั้น เอาเป็นว่าเธอแค่ทำตามที่ครูบอกก็พอ ส่วนเธอ ถ้าเลิกได้ก็เลิกเถอะนะ การเรียกร้องความสนใจด้วยการแกล้งน่ะ เธอจะเป็นเพื่อนที่ดีของนัทได้แน่ ถ้าเธอเข้าหาถูกวิธี ความรู้สึกคนมันไม่ควรเอามาล้อเล่นแบบนี้ เข้าใจที่ครูพูดใช่ไหม”
“เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณนะครับ ผมจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดนะครับ”
“อืม...ขอบคุณนะ”
ในค่ำคืนที่ไร้ผู้ใดอยู่เคียงข้าง ไม่มีแม้แต่ผู้ใดที่จะเข้าใจเธอ เสียงสะอื้นร่ำไห้ของหญิงสาวดังต่อเนื่องมาหลายชั่วโมง เธอนอนขดตัวกอดสมุดวาดภาพร้องไห้ราวคนจะขาดใจ เพราะในนั้นเต็มไปด้วยภาพวาดหญิงสาวที่เธอรักดั่งดวงใจ จะไม่มีอีกแล้วร่างอุ่น ๆ ก็โอบกอดเธอเอาไว้
“ทำไมทางที่ดีที่สุดมันถึงทำให้ตานต้องเจ็บปวดแบบนี้ล่ะพี่สิบทิศ ฮือ ๆ”
อืด อืด อืด ~
เมื่อโทรศัพท์มือถือของเธอสั่นครืดอยู่บนเตียงนอนสีครีม มือที่สั่นเทาจึงเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูว่าใครกันที่โทรหาเธอช่วงเวลาแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้ เธอก็อยากบอกลานัทครั้งสุดท้าย
“ค่ะพี่สิงห์ ฮึก ๆ” เธอพยายามตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นปกติที่สุด แต่ก็ไม่อาจซ่อนเสียงสะอื้นเอาไว้ได้
“น้องพุดตานครับ เกิดอะไรขึ้น!?”
“เปล่าค่ะ ตานเครียดนิดหน่อย”
“เครียดเรื่องที่ให้พี่ช่วยตามหาหรือเปล่า ถ้าเป็นเรื่องนั้นน่ะ อย่าเครียดเลยนะครับ พี่ช่วยน้องพุดตานแน่นอน ตอนนี้พี่ยังอยู่ที่สำนักงานอยู่เลย เพราะอยากเร่งตามหาให้เร็วที่สุด”
“จริงเหรอคะพี่สิงห์!?”
“ใช่ครับ”
“ฮือ ๆ ขอบคุณนะคะพี่สิงห์ ฮึก ๆ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ”
“ไม่เอาน่า ไม่ร้องนะ ถ้าไอ้สิบรู้มันคงโกรธพี่แย่ที่พี่ทำให้คนที่มันรักร้องไห้แบบนี้”
“ตาน ฮึก! ตานดีใจมากกว่าค่ะ ฮึก ๆ ทำไมถึงช่วยล่ะคะ”
“เอาจริง ๆ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมแม่มะลิถึงห้ามให้พี่ช่วยตามหาแม่กับพี่ชายของน้องพุดตานขนาดนั้น แต่เพราะน้องพุดตานยื่นคำขาดว่าอยากเจอสองคนนั้น ถ้าพี่ไม่ช่วยก็จะดูเห็นแก่ตัวเกินไป แล้วอีกอย่าง พี่ก็สัญญากับไอ้สิบไว้ว่าไม่ต้องห่วงทางนี้ เพราะพี่จะช่วยดูแลน้องพุดตานให้เอง”
“ขอบคุณค่ะที่ยอมช่วยตาน แล้วได้เรื่องอะไรบ้างไหมคะ”
“ก็นี่แหละครับ พี่จะโทรมาบอกข่าวดีว่าพี่ได้ข้อมูลมาแล้วนะครับ”
“จริงเหรอคะ!!? พี่สิงห์เก่งมากเลย ตานคิดถูกจริง ๆ ที่ไปขอร้องให้พี่สิงห์ช่วย ฮึก ๆ”
“ฮ่า ๆ เพราะเจ้าหน้าที่เก่งมากกว่า”
“ฝากขอบคุณทุก ๆ คนด้วยนะคะ ตานจะตอบแทนทุกคนแน่นอนค่ะ”
“ไม่เลยครับ ไม่ต้องตอบแทนอะไรทั้งนั้น พวกเรามีหน้าที่ช่วยเหลือประชาชนอยู่แล้ว ข้อมูลที่ได้คือ ตอนนี้ว่านเป็นบุตรบุญธรรมของเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยนต์ ก็เลยเปลี่ยนนามสกุลตามพ่อบุญธรรมจากนามสกุลเดิมว่า คมประสิทธิ์ เป็นวรวุทธ ทุ่งประสงค์...”
หลังจากที่ได้ยินชื่อและนามสกุลคนที่เธอต้องการให้ตามหา ตานถึงกับลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจและไม่ฟังที่ปลายสายพูดต่อเสียด้วยซ้ำ ทุกอย่างมันใกล้ตัวกว่าที่คิด ทุกอย่างดลบันดาลให้มาอยู่เพียงแค่เอื้อมเท่านั้นเอง...
เมื่อปรางจับมือของนัทสอดเข้าไปวางเอาไว้ที่หน้าอกของเธอ แทนที่ทุกอย่างจะราบรื่น แต่เปล่าเลย นัทกลับสะดุ้งเฮือกและรีบผละออกทันที
“ปะ...ปราง!! นะ...นัทขอโทษ”
“ต่อสินัท”
“มะ...ไม่ดีกว่า เราเป็นเพื่อนกันนะ”
“แต่เราไม่อยากเป็นแค่เพื่อน เราให้นัทได้นะ นัทอยากทำอะไรก็ทำได้เลย” สิ้นคำพูด ปรางเข้ามาจูบนัทอีกครั้ง แต่อีกคนกลับพยายามเบือนหน้าหลบและผลักเธอออก
“พอเถอะปราง!!”
“ทำไมล่ะนัท เรารู้ว่าตอนนี้นัทกำลังมีอารมณ์”
“บ้าไปแล้วเหรอปราง! เราเป็นเพื่อนกันนะ ปรางจะทำแบบนี้ทำไม!?”
“คำก็เพื่อน สองคำก็เพื่อน!! เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันอะ!!”
“ก็ปรางมาจูบเราเองไม่ใช่เหรอ ขอล่ะอย่าทำแบบนี้เลย นัทไม่ได้คิดกับปรางแบบนั้น”
“อ๋อ...นัททำได้แค่กับน้าตานสินะ”
“นี่ปรางพูดอะไรน่ะ”
“หึ...ไปแอบจูบกันที่เรือนเพาะชำขนาดนั้นน่ะ คืนที่ไปค้างบ้านน้าตานคงได้กันแล้วล่ะสิ คงชอบคนมีอายุ สวย ๆ ลีลาเด็ดสินะ มันคงเร้าใจกว่าคุณหนูแบบเราสินะ!!”
“ปราง!!! ทำไมพูดแบบนั้น!! แล้วปรางไปเอาเรื่องนั้นมาจากไหน”
“ตกใจเหรอที่เรารู้ความจริง จะจูบกันก็หัดมองหน้ามองหลังหรือช่างสังเกตหน่อยสิ ว่าที่เรือนเพาะชำติดกล้องวงจรปิดน่ะ”
“อะ...อะไรนะ...ทำไมนัทไม่เห็นรู้เลย”
“หึ...วัน ๆ นัทเคยสนใจอะไรด้วยเหรอ นอกจากดอกไม้ กับพวกผักน่ะ เพราะแบบนี้ไงเราถึงรู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่นัทเอาแต่ถามหาน้าตานแล้ว นัทกล้าพูดความจริงไหมล่ะ กล้าตอบคำถามเราตรง ๆ ไหมล่ะ ว่านัทกับน้าตาน...มีอะไรกันแล้วใช่ไหม”
“อืม...” เมื่อได้ยินคำตอบจากปากนัท ปรางถึงกับจุกที่กลางอก เธอกัดฟันแน่นพร้อมกับพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้
“ทำไมเหรอนัท...เราที่ทำเพื่อนัทมาตลอด นัทไม่เคยมองเห็นเลย แต่กับคนคนหนึ่งที่ไม่ได้รักที่นัทเป็นนัทเลยด้วยซ้ำ ทำไมนัทถึงทำแบบนั้นได้”
“เพราะนัทรักครูตานไง และครูตานก็รักนัทมากด้วย”
“อย่าหลอกตัวเองสินัท!! น้าตานไม่ได้รักนัท แต่น้าตานรักคนในอดีตที่ชื่อสิบทิศ!!”
“แต่สิบทิศก็คือนัทในตอนนี้ไง!! เราเป็นคนคนเดียวกันนะปราง”
“นี่มันคนละคนกันนะ!! อดีตมันก็คือเรื่องที่ผ่านมาแล้ว นัทกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว!! ทำไมนัทไม่อยู่กับปัจจุบัน นัทคิดว่าน้าตานจะรักนัทจริง ๆ เหรอ!!?”
“ก็บอกไปแล้วไง ว่าครูตานรักนัท!! แต่ถึงจะรักที่นัทเป็นตัวแทนของลุง สิบทิศ นัทก็ไม่สน!!”
“แต่นัทต้องสน!! ไปส่องกระจกดูตัวเองหน่อยนะนัท ว่าตอนนี้ นัทเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง นัทไม่มีอะไรเลย แต่น้าตานคือใคร น้าตานคือคนตระกูลใหญ่ อย่าคิดว่าตัวเองจะสมหวัง แม้แต่ความฝัน นัทยังไม่สมหวังเลย แล้วในชีวิตจริง นัทจะคาดหวังอะไรได้อีก คนรวย ๆ และมีทุกอย่างขนาดนั้น เขาจะมามองคนธรรมดาแบบนัททำไม เขาเคยทำอะไรเพื่อนัทไหม ก็ไม่! แม้แต่คนที่น้าตานเคยบอกว่ารักสุดหัวใจ น้าตานยังปล่อยให้เขาตายเลย!!!”
“ปราง!! พอสักทีได้ไหม!!”
“ไม่!! รับความจริงให้ได้สิ!! นัทลองไปถามน้าตานดูเลยนะ ว่าน้าตานรักนัทจริง ๆ หรือเปล่า หรือเห็นนัทเป็นแค่ตัวแทนของคนที่ชื่อสิบทิศแค่นั้น!! จะให้เราพาไปหาน้าตานตอนนี้เลยไหมล่ะ ไปเอาคำตอบตอนนี้เลยไหมล่ะ จะได้ตาสว่างสักที!!”
“งั้นก็พานัทไปหาครูตานตอนนี้เลยสิ!! ไปพิสูจน์ด้วยกันเลย ว่าครูตานรักนัทจริง ๆ กล้าพาไปไหมล่ะ!!?”
“ได้!! เราก็อยากรู้เหมือนกันว่านัทจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าที่ผ่านมา น้าตานไม่ได้รักนัทจริง!”
เมื่อรถยนต์คันหรูมาจอดยังหน้าบ้านพักหลังหนึ่งที่มีป้ายไม้แกะสลักแขวนเอาไว้ว่า 'บ้านจินดา' นัทเหลือบมองเข้าไปในบ้านที่เงียบสงัด ไม่มีแม้แต่แสงไฟ ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์ที่ได้มาจากปราง แล้วรอปลายสายอย่างมีความหวัง
ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...
“น้าตานรับไหม”
“ไม่รับ สงสัยจะนอนหลับไปแล้ว”
“หรือไม่ก็ไม่อยู่ เพราะไปนอนกับคนอื่น”
“ปราง!!!” เมื่อถูกนัทขึ้นเสียงใส่ ปรางจึงยิ้มมุมปากก่อนจะเบือนหน้าหลบพร้อมกับนั่งกอดอกเอาไว้อย่างไม่สบอารมณ์
“เราให้ถึงห้าสาย ถ้ายังไม่มีใครรับ นัทก็ต้องกลับบ้านกับเรา”
“ครูตานรับสายแน่”
“อืม ก็ลองดู”
นัทได้แต่ภาวนาในใจขอให้ปลายสายกดรับโทรศัพท์เสียที เพราะตอนนี้ก็ปาไปครั้งที่สี่แล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีคนรับสาย และสายสุดท้ายที่การพยายามของเธอสิ้นสุดลง เมื่อมีการตอนรับ รอยยิ้มจึงเผยออกมาทันที
“ฮัลโหล ไม่ทราบว่าใครคะทำไมโทรมาดึก ๆ แบบนี้” เสียงที่คุ้นเคยตอบรับแบบงัวเงีย
“ครูตานคะ หนูอยู่ที่หน้าบ้านครูแล้ว ช่วยออกมาเปิดประตูให้หนูหน่อยได้ไหมคะ”
“นัท!? เธอจะมาทำไมตอนนี้ เธอหนีออกจากบ้านเหรอ!?”
“ปรางพาหนูมาค่ะ หนูอยากเจอครู ออกมาหาหนูหน่อยได้ไหม”
“อะ...อืม”
หลังจากที่ปลายสายกดตัดสายไป นัทชะเง้อหน้ามองผ่านหน้าต่างรถยนต์เพื่อรอคอยให้เจ้าของบ้านเปิดประตูออกมาต้อนรับ เวลาผ่านไปไม่นานนัก บ้านพักหลังเล็กก็สว่างจ้า ก่อนเจ้าของบ้านจะเปิดประตูออกมาด้วยชุดนอนชุดเดิมที่นัทเคยใส่ เธอจึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
“นี่ไง! ครูตานอยู่ที่นี่”
“อืม เราจะเข้าไปด้วย”
“ได้” นัทพูดจบก็เปิดประตูวิ่งลงจากรถไปด้วยความดีใจ ปรางกัดฟันแน่นก่อนจะพูดเสียงแข็งกับคนขับรถอย่างไม่สบอารมณ์
“ลุงรอหนูอยู่นี่นะ เดี๋ยวหนูมา แล้วถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ถามก็ห้ามบอกเด็ดขาดว่าพาหนูมาที่นี่”
“ครับคุณหนู”
“ครูตาน!!” นัทและครูสาวต่างโผเข้าไปสวมกอดกันและกันเอาไว้แน่นด้วยความคิดถึง แต่ทันทีที่เห็นปรางเดินลงจากรถมา ตานจึงผละออกทันที
“นัท เธอมาทำอะไรที่นี่ แล้วครูบอกว่าห้ามขอเบอร์ครูกับใครไง”
“หนูคิดถึงครู หนูอยากเจอครู วันนี้ครูหายไปไหนมาทั้งวัน”
“ครูก็อยู่ที่โรงเรียนนั่นแหละ”
“ไม่จริง หนูตามหาครูทั่วโรงเรียนเลย”
“รีบ ๆ ถามซะสินัท เราก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน” ปรางพูดพลางกับจ้องมองหน้าครูสาวเอาไว้ ซึ่งเธอรู้ดีว่าปรางมีจุดประสงค์อะไรถึงพานัทมาหาเธอในเวลานี้
“ครูตานคะ หนูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ถ้ามีเรื่องจะคุย เราเข้าไปคุยกันข้างในดีกว่านะ” พูดพลางกับเดินนำหน้าเข้าไปในบ้าน
“มีอะไรจะคุยกับครู”
“หนูจะมาขอโทษครูเรื่องวันนั้น ที่หนูจูบครูที่เรือนเพาะชำ หนูไม่รู้จริง ๆ ว่าที่นั่นมีกล้องวงจรปิด”
“อืม ไม่เป็นไร ครูไม่โทษเธอหรอก และก็ไม่ต้องขอโทษด้วย”
“นัท ผิดประเด็นนะ”
“ปราง! ก็ให้นัทได้คุยกับครูตานหน่อยได้ไหม นัทคิดถึงครูตานจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วอะ”
“อืม ได้! แต่อย่าลืมถามในสิ่งที่เราสองคนคุยกันไว้ล่ะ”
“มีอะไรหรือเปล่านัท” ครูสาวเอ่ยถาม
“เอ่อ...หนูไม่รู้ว่าจะถามครูยังไงดี แต่ปรางไม่เชื่อว่าครูรักหนู ครูช่วยยืนยันให้ปรางฟังหน่อยได้ไหมคะ ว่าครูรักหนูจริง ๆ” สิ้นคำถามของนัท ทำเอาหัวใจของครูสาวหล่นวูบ เธอเหลือบมองไปทางปรางพร้อมกับกัดฟันเอาไว้แน่น
ไม่ได้เตรียมใจเอาไว้ก่อนเลย ไม่คิดว่าปรางจะทำแบบนี้ แค่ให้ห่างออกมาก็เจ็บมากพออยู่แล้ว...
“ครูช่วยยืนยันหน่อยได้ไหมคะ ว่าครูรักที่หนูเป็นหนู ถึงจะเป็นลุงสิบทิศมาเกิดใหม่ก็เถอะ แต่ครูก็รักหนูจริง ๆ ไม่ได้เห็นว่าหนูเป็นตัวแทนของใคร”
“อืม...ครูเองก็อยากคุยเรื่องนี้กับเธออยู่เหมือนกัน ครูจะบอกว่า...ให้เราหยุดความสัมพันธ์ของเราเอาไว้...แค่นี้เถอะนะนัท”
“ครูพูดอะไรน่ะ ครูหมายความว่าไง”
“ครูขอโทษนะนัท พอครูได้มาลองคิดทบทวนดูแล้ว ครูรู้สึกว่า...ครูไม่เคยลืมพี่สิบทิศได้เลย ครูรักเขาผ่านตัวเธอ แต่ครูไม่ได้รักที่เธอเป็นเธอ”
“แต่ว่า...คืนนั้นเราสองคน...มีความสุขกันมากเลยนะคะ”
“เรื่องคืนนั้น ครูขอโทษจริง ๆ นะนัท มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ ครูเอาแต่ดีใจที่รู้ว่าเธอคือพี่สิบทิศกลับชาติมาเกิด จนครูเองก็เผลอตัวเผลอใจ ครูน่าจะห้ามใจตัวเองเอาไว้” ตำตอบที่ทำเอานัทแทบเข่าทรุด มันจุกจนพูดอะไรไม่ออก เธอกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่นพร้อมกับที่น้ำตาเจ้ากรรมรินไหลออกมา
“ครูโกหก...ฮึก ๆ”
“ครูไม่ชอบคนโกหก แล้วทำไมครูต้องโกหกเธอด้วยล่ะนัท”
“ฮึก! ครูโกหก! หนูไม่เชื่อ!! แล้วที่ครูบอกรักหนูล่ะ”
“ครูก็บอกเธอไปแล้วไง ว่าครูบอกรักพี่สิบทิศผ่านตัวเธอ”
“ครูตาน...ฮึก! ครู ไม่เอา...ครูอย่าพูดแบบนั้น ฮึก ๆ หนูกับลุงสิบทิศก็คือคนเดียวกัน ครูมะ...”
“ครูบอกตั้งแต่แรกแล้วนะนัท ว่าคือคนละคนกัน พี่สิบทิศเป็นผู้ชาย แต่เธอเป็นผู้หญิงนะ ครูจะรักเธอได้ยังไง!!”
เมื่อครูสาวพูดตะคอกเสียงแข็ง หัวใจของนัทแทบแตกละเอียดเป็นผุยผง เธอทรุดลงนั่งกับพื้นพร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก ปรางจึงรีบเข้ามาประคองเธอเอาไว้ทันที
“เห็นไหมนัท เราบอกแล้วว่าน้าตานไม่มีทางรักนัทหรอก เรารีบกลับกันเถอะ อย่าอยู่ที่นี่เลย”
“ฮือ ๆ ฮึก ๆ ครูตาน ครูพูดแบบนั้นได้ยังไง ทั้ง ๆ ที่ครูก็รักหนู”
“ครูไม่เคยรักเธอเลยนัท!! กลับไปซะเถอะ เลิกฝันลม ๆ แล้ง ๆ เธอไม่มีอะไรที่เหมือนเขาเลย ไม่เลยสักนิด ครูอยากได้คนที่ดูแลครูได้ ไม่ใช่เด็กเกเรอย่างเธอ เพราะงั้น...ครูจะเตือนเธอด้วยความหวังดี ตัดใจซะ ถ้าไม่อยากเสียใจมากไปกว่านี้”
“หนูโคตรผิดหวังในตัวน้าตานเลยรู้ไหม ที่ทำให้นัทต้องเสียใจแบบนี้ น้ามันเห็นแก่ตัว หวังแต่ความสุขของตัวเอง จนไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น!!”
“ใครเขาก็เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละน้องปราง เพียงแค่ว่า จะเอาความเห็นแก่ตัวไปใช้กับใครแล้วมันได้ผลกว่ากัน ขอบคุณนะนัทที่ให้ความสุขครูได้ แต่มันก็แค่ชั่วคราวแค่นั้น”
“ครูทำกับหนูแบบนี้ได้ยังไง!!! โว้ย!!!!”
พลั่ก!!! พลั่ก!!!!
นัทราวกับคนเสียสติก็ไม่ปาน เธอหวีดร้องออกมาก่อนจะกำหมัดต่อยพื้นจนปรางต้องรีบล็อกแขนเธอเอาไว้ ดวงตาของเธอแดงก่ำแทบไม่เป็นตัวของตัวเอง ครูสาวเห็นอย่างนั้นถึงกับตัวสั่นเทาด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้หัวใจของเธอเองก็แทบแตกสลาย แต่เธอกลับทำได้แค่กัดฟันกลั้นใจและยืนดูเท่านั้น
“ปราง!! ปล่อย!!!”
“นัท!!! หยุดนะ!! นัททำแบบนี้ทำไม!!”
“ทำไมวะ!! ฮือ!! ทำไมวะ!!!”
“นัท!!! กลับบ้านกันเถอะ อย่าไปอยู่กับคนไม่มีหัวใจแบบนี้เลย มันไม่มีประโยชน์หรอกนะนัท!! พอเถอะ!! น้าตานเห็นหรือยัง!!? ว่าน้าตานทำให้นัทเจ็บปวดแค่ไหน!!”
“โว้ย!! ทำไมอะครู!! ฮือ ๆ หนูผิดอะไร ฮึก ๆ ฮือ!!”
“ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง!!! ดูแลตัวเองยังไม่ได้จะมีปัญญาดูแลครูได้ยังไง ใจร้อน ใช้แต่กำลัง เธอมันก็สันดานนักเลงเหมือนที่ใครเขาว่านั่นแหละ!! ออกไปจากบ้านครู!! แล้วอย่ามาให้ครูเห็นหน้าอีก!!!”
“ฮือ ๆ ครูตาน!! ฮึก ๆ หนูไม่เชื่อ...หนูไม่เชื่อ...เราสองคนรักกัน...ฮือ ๆ”
“นัทพอได้แล้ว!! กลับเถอะนะเราขอร้อง”
“ออกไป!!! อย่าทำให้ครูต้องเกลียดเธอเลยนะนัท ออกไปตอนนี้ แล้วตัดใจซะ ให้มันจบแค่นี้ แล้วอย่ามาเจอกันอีก!!! น้องปรางพาเพื่อนออกไป!!”
“น้าตานจำไว้เลยนะ ว่าคนเห็นแก่ตัวอย่างน้าน่ะ ไม่มีวันได้เจอรักแท้หรอก!!! ไปนัท! กลับบ้าน!” ปรางโอบเอวประคองนัทให้เดินออกจากบ้านไปอย่างทุลักทุเล เพราะนัทร้องไห้จนตัวโยนแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงจะเดินต่อ
ตานกัดฟันแสดงท่าทีเลือดเย็น ก่อนจะเห็นที่มือของนัทมีรอยถลอกจนเลือดหยดลงกับพื้น มันช่างบีบหัวใจเหลือเกิน ทันทีที่รถยนต์คันหรูขับออกไป เธอทรุดลงกับพื้นและปล่อยโฮออกมาราวจะขาดใจ
“ฮือ ๆ ๆ นัท...ครูขอโทษ...ฮือ ๆ ครูขอโทษ...ฮือ ๆ”
เป็นอีกครั้งที่หัวใจดวงนี้แทบแตกสลาย ชาติที่แล้วต้องสูญเสียโดยไม่มีโอกาสแม้แต่จะร่ำลา แต่ชาตินี้มันเจียนตายยิ่งกว่า เพราะต้องปล่อยมือทั้งที่ยังรัก และต้องพยายามทำให้อีกฝ่ายเกลียดเธออีกด้วย
แบบนี้...มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้วใช่ไหม...
บนรถยนต์คันหรู นัทเอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนรัก เป็นครั้งแรกที่ปรางเห็นนัทร้องไห้หนักถึงเพียงนี้ จนเป็นเธอเองที่เจ็บปวดไม่ต่างกัน เจ็บปวด...ที่นัทรักคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ เจ็บปวด...ที่นัทร้องไห้เพราะคนอื่นขนาดนี้
“ฮือ ๆ ปราง...นัทเป็นใครกันแน่ ฮือ ๆ”
“นัทก็คือนัทไง”
“ฮือ ๆ ทำไมอะปราง ฮึก ๆ ทำไม...ฮือ ๆ”
“พอแล้วนัท อย่าไปร้องไห้ให้กับคนไม่มีหัวใจแบบนั้นเลยนะ เราขอร้องล่ะ พอเถอะนะ”
“นัทรักครูตาน ฮือ ๆ นัทรักครูตาน ฮึก! นัทรักครูตาน...นัทรักครูตาน...” นัทที่เอาแต่ร้องไห้คร่ำครวญเพ้อถึงครูสาวไม่หยุดทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดอีกคน ปรางกอดร่างของนัทเอาไว้แน่น พร้อมกับที่น้ำตารินไหลออกมาเป็นสาย
นัท...พอสักทีเถอะ เราเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว...
