"น้ำริน นี่เธอจะทำอะไร" หญิงสาวคนหนึ่งถูกจับให้นอนลงไปกับเตียง มือข้างหนึ่งของน้ำรินจับรวบมือทั้งสองข้างของหญิงสาวคนนั้นไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ไม่ได้ปล่อยว่าง มันกำลังซุกซนที่เนินอก จากนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนมือเพื่อจะปลดกระดุมอย่างช้า ๆ
เพี้ยะ!!
หลังจากที่หญิงสาวดิ้นหลุดมาได้ ก็ง้างฝ่ามือฟาดไปที่ใบหน้าของน้ำรินอย่างเต็มแรง จนเจ้าตัวถึงกับชาไปทั้งหน้า
"เธอมันน่าขยะแขยง!"
"ที่พี่เอาแต่เข้าหา มากอดหนู มาลูบหัว มาเกาะแขน มันหมายความว่าไง พี่ไม่ได้ชอบหนูอย่างงั้นเหรอ"
"ที่ฉันทำแบบนั้นก็เพราะเธอหน้าตาดี แล้วฉันก็เอ็นดูเธอเท่านั้น ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนี้กับเธอเลยนะน้ำริน!"
"แต่ที่พี่ทำแบบนี้ มันทำให้หนูหวั่นไหวนะ พี่มาให้ความหวังหนูทำไม"
"เธอให้ความหวังตัวเองหรือเปล่า ฉันชอบผู้ชาย และฉันก็รังเกียจพวกผิดเพศอย่างเธอที่สุด แค่กอด แค่สัมผัส ก็คิดว่ามีใจให้แล้วหรือไง เธอมันพวกใจง่าย"
แค่กอด แค่สัมผัส ก็คิดว่ามีใจให้แล้วหรือไง เธอมันพวกใจง่าย…!!
'นั่นสินะ แค่เขาทำดีด้วยแค่นี้ ก็คิดว่าเขามีใจให้แล้วเหรอ น่าสมเพชจังนะน้ำริน นี่แกคิดเข้าข้างตัวเองอีกแล้วเหรอ'
หญิงสาวกระวนกระวายใจ จนนอนไม่หลับ ภาพอดีตที่คอยตอกย้ำเธอให้เจ็บปวดมาตลอด เป็นภาพที่อยากลืมแต่กลับยิ่งจำฝังใจ
"แก้วตา...เธอชอบฉันหรือเปล่า… ที่ไม่ตอบหมายความว่าใช่หรือเปล่าแก้วตา"
"เปล่าค่ะ…"
'เฮ้อ...เมื่อไหร่จะเลิกคิดสักทีนะ เธอคิดอะไรกับฉันหรือเปล่าแก้วตา ทั้ง ๆ ที่ฉันพยายามหลีกเลี่ยงเธอตั้งแต่แรก แต่เธอก็พยายามเข้าหาฉัน พอฉันเลือกที่จะเข้าหาเธอบ้าง เธอก็ดันผลักไสฉัน เธอต้องการอะไรกันแน่…'
ความสับสนอลหม่านทำให้น้ำรินลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยความร้อนใจ อยากจะระบายอารมณ์ที่มันครอบงำความคิดของเธอจนทำให้นอนไม่หลับ เธอจึงรีบหยิบกุญแจแล้วเดินออกไปข้างนอกทันที
แก๊ก!
หญิงสาวคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากความมืดในสภาพที่สะลึมสะลือ พร้อมกับมองหน้าน้ำรินด้วยความสงสัย
"เป็นอะไรหรือเปล่า โทรมาซะดึกเลย นอนไม่หลับเหร.."
ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ น้ำรินก็ผลักเธอเข้าไปข้างในแล้วประกบริมฝีปากเธอทันที อารมณ์ที่พลุ่งพล่านที่เธอเก็บเอาไว้ตั้งแต่ต้น จนตอนนี้มันทำให้เธอร้อนรุ่มทั้งกายและใจ เธอเพียงแค่ต้องการระบายความรู้สึกนั้นออกมาเท่านั้น
"ด...เดี๋ยวก่อน อะ...น้ำ..ริน…อ๊ะ..."
หญิงสาวพยายามผลักน้ำรินออกแต่ก็ไม่อาจสู้แรงได้ ราวกับว่ากำลังถูกเอาความโกรธมาลงที่เธอทั้งหมด น้ำรินพยายามกระชากเสื้อที่ถูกพันธนาการด้วยกระดุมจนหมด พร้อมกับผลักหญิงสาวไปที่โต๊ะ ก่อนจะจับร่างกดลงด้วยอารมณ์ที่แทบจะระเบิดออกมา เธอดูดและคลึงหน้าอกของหญิงสาวอย่างแรง จนอีกฝ่ายต้องปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมา
"อื๊อ...น้ำริน พี่เจ็บ หยุดก่..อุ๊บ!" น้ำรินประกบริมฝีปากเธออีกครั้งก่อนจะพยายามสอดลิ้นเข้าไป แต่ทว่า...
"แก้วตา...เธอชอบฉันหรือเปล่า…"
ใบหน้าของหญิงสาวเจ้าของชื่อ แก้วตา ผุดขึ้นมาในหัว ในชั่วพริบตา มันทำให้น้ำรินเรียกสติทุกอย่างกลับมาได้จนหมด
เธอมองดูหญิงสาวที่อยู่ด้านล่างตัวเธอผ่านความมืด มีเพียงแสงไฟสลัวจากถนนส่องมาให้เห็นเพียงน้อยนิด หญิงสาวภายใต้ร่างหายใจหอบเหนื่อย และหมดแรงจนร่างกายอ่อนเอนแนบไปกับโต๊ะ
"ข...ขอโทษนะคะ รินไม่ได้ตั้งใจ" น้ำรินรีบผละออกโดยพลัน
"แฮก ๆ ที่มาหาก็ดีใจอยู่หรอก...แฮก...แต่เอาอารมณ์มาลงกับพี่แบบนี้...ไม่น่ารักเลยนะริน...แฮก แฮก" เธอหอบหายใจแรง แต่ก็พยายามที่จะสื่อสารกับอีกคนที่อยู่บนตัวเธอ
"ฮือ...ขอโทษ รินขอโทษ" น้ำรินเอ่ยคำขอโทษทั้งน้ำตา ในใจทั้งสับสนและเจ็บปวดกับสิ่งที่ทำกับเธอเมื่อสักครู่
"ลุกออกไปก่อนได้ไหม...แล้วค่อยคุยกัน"
เมื่อน้ำรินรู้ตัวว่ากำลังคร่อมร่างหญิงสาวอีกคนอยู่ เธอจึงรีบลุกขึ้น และนั่งลงกับพื้นเพื่อแสดงท่าทีสำนึกผิด ซึ่งเธอเอาแต่นั่งก้มหน้า ไม่กล้าแม้แต่จะพูดแก้ตัวใด ๆ หญิงสาวจึงพยายามดึงเสื้อที่กระดุมหลุดรุ่ยปิดเรือนร่างของตนพลางกับพยายามรวบรวมสติของตนอยู่ครู่หนึ่ง
"ไปที่ห้องรินไหม เดี๋ยวคนอื่น ๆ จะตกใจ นี่ก็ดึกมากแล้ว เดี๋ยวพี่ไปนอนเป็นเพื่อน" แม้หญิงสาวพยายามจับชุดให้เข้าที่ แต่มันก็ไม่สามารถติดกระดุมได้ดังเดิมอีกแล้ว เพราะมีบางเม็ดที่หลุดออกจากแรงกระชากของน้ำริน
"ได้ค่ะ"
ภายในห้องนอนที่มีการตกแต่งสไตล์โมเดิร์นโทนสีเทาอ่อนตัดกับสีดำ หญิงสาวคนหนึ่งเดินไปนั่งอยู่ที่ปลายเตียงพลางกับถอดเสื้อคลุมออกจากเผยให้เห็นเรือนร่างของเธอได้อย่างชัดเจน ส่วนอีกคนง่วนกับการหาเสื้อตัวใหม่มายื่นให้กับเธอ
"ขอโทษนะคะ ที่รุนแรง"
"คิดถึงพี่ขนาดนั้นเลยหรือไง" เธอตอบพลางกับเอื้อมมือรับเสื้ออีกตัวมาสวมโดยไม่มีความเขินอายใด ๆ
"เกิดอะไรขึ้น เล่าให้พี่ฟังได้ไหม"
"รินคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นอีกแล้ว ภาพวันนั้นมันกลับมาทำร้ายรินอีกแล้ว"
"เพราะน้องแก้วตาใช่ไหม?" หญิงสาวถามขึ้น ทำเอาน้ำรินถึงกับชะงัก
"ทำไมพี่รู้…"
"พี่ดูแว้บเดียวก็รู้ ว่ารินมีใจให้เขา แล้วมันเกิดอะไรขึ้น รินทำแบบนั้นกับเขาเหรอ"
"เปล่าค่ะ เราแค่กอดกัน แต่เขาก็ไม่ได้ชอบรินเหมือนที่รินคิด รินเข้าข้างตัวเองอีกแล้ว เพราะแค่เขาทำดีด้วย"
"ริน ฟังพี่นะ พี่ว่าเราควรไปคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่ามาคิดเองเออเอง ดู ๆ แล้ว ก็เหมือนแก้วตาจะสนใจรินอยู่ด้วยนี่นา"
"รินถามไปแล้ว และคำตอบก็คือไม่…"
"ไม่ชอบ หรือยังไม่รู้ใจตัวเอง?" คำถามของหญิงสาวทำน้ำรินชะงักอีกครั้ง ก่อนเธอจะมีท่าทีสลดลง
"รินก็ไม่รู้ค่ะ ตอนนั้นเหมือนน้องเขาไม่ค่อยมีสติ รินเองก็ใจร้อน"
"เรื่องหัวใจ อย่าใจร้อนสิริน แล้วรู้ใจตัวเองหรือเปล่า ว่ารินรู้สึกยังไงกับเขา หรือแค่อยากทำแบบนั้น?"
"ไม่ค่ะ...รินไม่อยากทำแบบนั้น เขาเป็นคนที่รินอยากดูแลและให้ความรักอย่างทะนุถนอมที่สุด รินไม่อยากเล่นกับความรู้สึกของเขา รินคิดว่าริน…"
"รักเขาแล้วใช่ไหม" ยังไม่ทันที่น้ำรินจะพูดจบประโยค อีกฝ่ายก็ถามแทรกขึ้นมาเสียก่อน ซึ่งมันเป็นคำถามที่น้ำรินรู้คำตอบมาโดยตลอด
'ใช่...รักแรกพบ มันมีอยู่จริง แต่ฉันไม่กล้าที่จะครอบครองเธอ ฉันกลัวว่าเธอจะรังเกียจคนผิดเพศอย่างฉัน ฉันจึงได้เอาแต่หนีเธอมาตลอด...แก้วตา'
"รักจริง ๆ มันคืออะไรเหรอคะ"
"ถ้าถามพี่ เซ็กส์ ก็คือส่วนหนึ่งล่ะนะ แต่พี่คิดว่ารินคงไม่อยากทำแบบนั้นใช่หรือเปล่า"
"เซ็กส์ มันคือ ความหลงหรือเปล่า"
"ไม่รู้สินะ รินต้องเป็นคนหาคำตอบด้วยตัวเอง เพราะนิยามความรักของคนเราไม่เหมือนกัน สำหรับพี่ ขอแค่พี่มีริน มีทุกคน พี่ก็มีความสุขและไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แล้สรินล่ะ นิยามความรักว่ายังไง"
"…" น้ำรินนิ่งเงียบ ไม่ตอบอะไรกลับไป
"ช่างเถอะ ไม่ต้องรีบตอบก็ได้ พี่รู้ว่าตอนนี้รินกำลังสับสน แต่ก็นะ...มันก็น่าน้อยใจอยู่นะ เอาอารมณ์ที่โดนเขาปฏิเสธมาลงกับพี่ ทำกับพี่ได้ลงคอเชียวนะ ยัยน้องสาว"
"ขอโทษนะคะ พี่หวาน"
"นอนกันเถอะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้พี่ต้องเปิดร้านแต่เช้า"
"ขอบคุณนะคะ ที่มานอนด้วย"
"อืม...รักนะ ฝันดีเด็กดื้อ"
สาวสวยโน้มตัวเข้ามาจูบที่หน้าผากอย่างอ่อนโยนเพื่อคลายความกังวลให้กับน้ำริน เพราะเธอรู้ดีว่าจะทำอย่างไรให้น้องสาวของตนรู้สึกผ่อนคลายลงได้ ซึ่งการกระทำของเธอได้ผลดีเกินคาด
น้ำรินเข้าไปสวมกอดที่เอวบาง ก่อนที่ตนจะโน้มตัวลงนอนหนุนหมอนด้วยรอยยิ้ม หญิงสาวอีกคนจึงโน้มตัวลงเคียงข้างกับเธอและโอบกอดเธอเอาไว้
แสงไฟสีอ่อนดับลงเหลือแค่เพียงความมืดและเสียงหัวใจจากคนในอ้อมกอด หวังว่าคืนนี้อ้อมกอดที่อบอุ่นจากพี่สาวจะช่วยคลายความกังวล และปลอบประโลมหัวใจที่ว้าวุ่นของเธอได้
