ภายในห้องนอนที่เงียบสงบ ไม่มีเสียงใดรบกวน นอกจากเสียงสะอื้นของหญิงสาว หลังจากที่ขวดแก้วได้ไล่ตะเพิดอดีตคนรักออกจากห้องไป มันก็ไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะอีกคนได้ทิ้งความเจ็บปวดเอาไว้ การตัดใจมันไม่ง่ายเลยจริง ๆ
แต่อย่างน้อย...ตอนนี้เธอก็ไม่ได้โดดเดี่ยว เพราะยังมีใครอีกคนที่คอยอยู่เคียงข้างในช่วงเวลาที่เธอต้องเสียน้ำตา สาวสวยต่างดาวที่ยังคงซบหน้าลงที่บ่าของขวดแก้ว เธอไม่เข้าใจการกระทำแบบนี้เลยจริง ๆ ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อสารอะไรกับเธอ แต่เธอรู้ดี ว่ามนุษย์ทุกคนต่างก็ต้องการใครสักคนที่จะมาปลอบโยนในช่วงเวลาที่ต้องเป็นทุกข์แบบนี้
แต่เพราะบู้บี้ตัวสูงกว่าขวดแก้วมาก เธอจึงต้องโก่งตัวเพื่อที่จะซบหน้าลงที่บ่าของคนตัวเล็กด้วยความทุลักทุเลไม่น้อย แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยินดีที่จะอยู่ในสภาพนั้น
ขอแค่ขวดแก้วสงบลงได้ เธอก็พอใจแล้ว...
"เธอทำแบบนี้เพื่ออะไรเหรอ ทำไมเธอถึงดึงเราให้มาซบเธอแบบนี้เหรอ"
"ขอบคุณนะบู้บี้...ฉันไม่อยากให้เธอเห็นน้ำตาของฉัน" เมื่อได้ยินที่ขวดแก้วพูด บู้บี้จึงผละตัวออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปประคองใบหน้าของขวดแก้วอย่างอ่อนโยน
"ไม่ว่าเธอจะยิ้ม จะหัวเราะ จะร้องไห้ หรืออะไรก็ตาม เราก็อยากเป็นคนที่เห็นมัน เราอยากอยู่ข้าง ๆ เธอ ในทุก ๆ ความรู้สึกเลยนะขวดแก้ว"
"ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้สึกแท้ ๆ ทำไมถึงดูอ่อนโยนแบบนี้ล่ะบู้บี้ มันไม่แฟร์กับฉันเลยนะรู้ไหม" ขวดแก้วตอบด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา
"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ"
'เพราะมันจะทำให้ฉันรักเธอข้างเดียวน่ะสิ…'
"เปล่าหรอก…" ขวดแก้วตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของสาวสวยต่างดาวราวกับกำลังสำรวจใบหน้าและผิวพรรณอย่างไรอย่างนั้น
"หน้าเธอนุ่มมากเลย"
"อืม...เธอก็เหมือนกัน"
"เธอสูงกว่าฉันตั้งเยอะ อิจฉาเธอเหมือนกันนะ เป็นมนุษย์ต่างดาวที่เพียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งสวย หุ่นดี สูง ขาว เก่ง ฉันเป็นคนแท้ ๆ ยังอายเลย"
"เธอกำลังหลงเรา…"
"โอ๊ย!! หลงตัวเอง!!" เมื่อสาวสวยพูดอย่างหน้าตาเฉยทำเอาขวดแก้วถึงกับเบ้ปาก และหลุดขำพรืด
"หัวเราะได้แล้วนะขวดแก้ว"
"ขอบคุณนะ ทำไมเธอดีแบบนี้นะบู้บี้"
"เราเลียนแบบเธอไง เราอยากเป็นคนดีเหมือนกับเธอ"
'ที่ผ่านมาฉันเป็นฝ่ายดูแลซีมาตลอด แต่มาวันนี้ฉันเป็นฝ่ายถูกดูแลบ้าง เฮ้อ...หัวใจฉัน...ถูกมนุษย์ต่างดาวทำลายล้างไปแล้ว'
วืด วืด วืด~
ในขณะที่ขวดแก้วคิดในใจนั้นก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะ เธอจึงรีบไปรับทันที
"สวัสดีค่ะ บอกอ"
"สวัสดีจ้าขวดแก้ว ทำไมวันนี้เงียบ ๆ ล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"เอ่อ...แก้วยังไม่มีแรงบันดาลใจเลยค่ะ"
"แปลกนะเนี่ย ปกติคุณขวดแก้วของพี่เนี่ย วาดรูปได้สวยและใช้เวลาแป๊บเดียวเองนะ ไหงวันนี้หมดแพสชั่นได้ล่ะคะ"
"โธ่...แก้วก็มีคิดออกบ้างไม่ออกบ้างเป็นเรื่องปกติไหมคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ แก้วส่งต้นฉบับทันแน่นอนค่ะ"
"จ้า ๆ พี่ไม่ห่วงหรอก แค่โทรมาถามดู ถ้างั้นพี่ไม่รบกวนแล้วดีกว่า จะได้ทำงานต่อ"
"เอ่อ...บอกอคะ ถ้าแก้วจะเปลี่ยนเนื้อเรื่องนิดหน่อยได้หรือเปล่าคะ"
"เอ๊ะ!? แต่ตอนแรกเปิดตัวไปแล้วนะ จะเปลี่ยนแบบไหน"
"ไม่ต้องห่วงค่ะ เค้าโครงเดิม แต่จะมีอะไรเซอร์ไพรส์คนอ่านนิดหน่อย"
"งั้นเหรอ พี่เชื่อใจแก้วนะ ไว้จะรอชมนะคะ"
"ขอบคุณนะคะ" เมื่อปลายสายกดวางไป ขวดแก้วจึงมองมาที่บู้บี้พร้อมกับทำท่าทีที่แปลกไปคล้ายกับมีเรื่องอะไรจะพูด แต่ก็ไม่ยอมพูดออกมาเสียที
"มีอะไรหรือเปล่าขวดแก้ว"
"เอ่อ...คือ...เธอช่วยเป็นแบบให้ฉันหน่อยได้หรือเปล่า"
"แต่เขาคนนั้นเป็นต้นแบบแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ"
"อืม...ก็เพราะฉันไม่อยากวาดเขาแล้วไง ฉันไม่อยากเจอเขาอีก เพราะงั้น...เธอช่วยฉันได้หรือเปล่า"
"ได้สิ เราดีใจนะที่เธออยากให้เราช่วย แต่เนื้อเรื่องจะไม่เปลี่ยนไปเหรอ"
"เปลี่ยนไปนิดหน่อยน่ะ แต่ไม่ต้องห่วง เชื่อมือฉันเถอะ" ขวดแก้วพูดด้วยท่าทีที่มั่นใจก่อนจะเดินไปคว้าอุปกรณ์สำหรับวาดรูปแล้วมานั่งที่โซฟา
'ต่อไปนี้เราอย่ามาเจอกันอีกเลยนะซี…'
"แล้วเราต้องทำยังไงบ้าง?" บสาวสวยต่างดาวเอ่ยถามด้วยสีหน้าฉงน
"เอ่อ...ก่อนอื่น เธอต้องถอดเสื้อผ้าออกเหลือแต่บรากับกางเกงในก็พอ แล้วโพสต์ท่าตามที่ฉันบอก เธออายไหม จะเป็นแบบการ์ตูนผู้ใหญ่มันต้องทำแบบนี้น่ะ เพื่อจะได้เห็นเรือนร่างของเธอได้ชัดเจน"
"อืม...ไม่อาย" เมื่อพูดจบบู้บี้ก็ถอดเสื้อผ้าของตนออกทันทีโดยไม่มีอาการเขินอายใด ๆ แต่คนที่ใจเต้นแรงกลับเป็นขวดแก้วเสียอย่างนั้น
'บ้าเอ๊ย!! ถามไปได้ไงว่าอายไหม ฉันสิที่อาย! มนุษย์ต่างดาวมีความรู้สึกที่ไหน!!'
"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบไปล่ะ แล้วยังไงต่อ?"
"อะ...เอ่อ..เอ่อ...นอนหงาย แล้วชันเข่าขึ้น"
"แบบนี้เหรอ?"
"ไม่!"
เพราะสาวสวยต่างดาวทำท่าทางไม่ถูกตามที่ต้องการ ซ้ำยังมีท่าทีเงอะงะ ขวดแก้วจึงเดินเข้าไปหาแล้วจัดท่าด้วยตัวเอง ทว่า...เมื่อเธอสัมผัสตัวของนางแบบจำเป็น กลับทำให้เธอรู้สึกประหม่า หัวใจเริ่มเต้นแรงและถี่ขึ้น ยิ่งจัดแจงท่าทางให้ดูเซ็กซี่มากเท่าไหร่ เธอยิ่งรู้สึกว่าอากาศภายในห้องนั้นมันไม่ถ่ายเทเอาเสียเลย ท้องไส้ก็ปั่นป่วน หัวใจยังจะเต้นแรงอีก
'โอ๊ยไม่นะ!!! ฉันกำลังโดนมนุษย์ต่างดาวทำลายล้าง!! ฉันไม่เคยหวั่นไหวกับเรือนร่างของแบบตอนทำงานมาก่อนเลย แล้วเธอเป็นใครกัน!? ทำไมถึงเซ็กซี่แบบนี้นะ ฮือ ๆ'
"อยู่นิ่ง ๆ นะ ฉันจะรีบวาด" ขวดแก้วจัดมุมของตัวเองก่อนจะเร่งวาดด้วยหัวใจที่เต้นรัว ๆ แต่เมื่อมองไปที่บริเวณหัวใจของบู้บี้นั้นเริ่มเปลี่ยนจากสีขาวค่อย ๆ เป็นสีแดงขึ้นมาทีละนิด ๆ
"บู้บี้! ทำไมหัวใจเธอเปลี่ยนสีล่ะ!!?"
"ก็เธอจ้องเราขนาดนั้น อารมณ์เราก็เปลี่ยนสิ"
"อารมณ์อะไร!?"
"เปล่า...รีบวาดเถอะ" เมื่อเร่งวาดไปได้สักพักขวดแก้วจ้องมองใบหน้าของบู้บี้จนเธอสังเกตเห็นว่า ใบหน้าของบู้บี้นั้นเริ่มขึ้นสีเป็นสีแดงก่ำ พร้อมกับหัวใจที่เริ่มเป็นสีเข้มขึ้น
'ทำไมบู้บี้หน้าแดงนะ...ทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้สึกแท้ ๆ หรือเป็นเพราะมียีนมนุษย์เลยเป็นปฏิกิริยาโต้ตอบแบบอัตโนมัติเหรอ' ขวดแก้วคิดในใจขณะที่จ้องมองสาวสวยแบบไม่ละสายตา
"ขวดแก้ว...ทำไมจ้องหน้าเราแบบนั้นล่ะ"
"อะ!! ปะ...เปล่า...ขอโทษที จะรีบวาดนะ"
'โอ๊ย!! สมาธิ ๆ'
"เสร็จแล้ว!! เฮ้อ…" เมื่อการร่างแบบเป็นอันเสร็จสิ้นแม้จะเพียงแค่ฉากเดียวเท่านั้น แต่มันก็ทำให้ทั้งสองต่างถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งใจ แต่หัวใจของขวดแก้วยังคงเต้นแรงไม่หยุด จะอะไรเสียอีกล่ะ เพราะเรือนร่างที่งดงามของสาวสวยต่างดาวมันดึงดูดสายตาเหลือเกิน หากบู้บี้เป็นมนุษย์แล้วล่ะก็...เธอคงเลิกร่างภาพ และหาอะไรสนุก ๆ ทำร่วมกับนางแบบไปนานแล้ว
"หมดแล้วใช่ไหม"
"บ้าเหรอ การ์ตูนไม่ได้มีฉากเดียวนะ อีกมุมนึงเธอไปนั่งที่โซฟาแล้วกัน" สาวสวยต่างดาวเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างว่าง่ายก่อนที่ขวดแก้วจะเดินไปแล้วเอื้อมมือไปปลดตะขอที่ด้านหลัง จากนั้นก็จับร่างให้นอนลงไป แล้วใช้นิ้วเกี่ยวบราขึ้นช้า ๆ จนทำให้ได้เห็นยอดปทุมถันสีอมชมพูที่ดูอย่างไรก็ราวกับภาพวาดอันวิจิตรงดงาม ทำเอาขวดแก้วถึงกับกลืนน้ำลายดังอึก
'สติ! สติ! เราไม่เคยเป็นแบบนี้นี่ขวดแก้ว!!'
"จ้องเราอีกแล้วนะขวดแก้ว" เมื่ออีกคนรู้ว่าเธอกำลังจับจ้องที่หน้าอกอยู่ เธอก็รีบผละออกทันทีพร้อมกับพยายามดึงสติของตนให้กลับมาเพื่อที่จะวาดรูปต่อ
"ขวดแก้ว….ทำไมเธอหน้าแดงล่ะ"
"อย่าพูด!!! อย่าถาม!!"
"อะ...อืม"
หัวใจของขวดแก้วเอง ทั้งเต้นแรงและรัวราวกับจะทะลักออกมา เธอจึงเร่งมือร่างภาพให้รวดเร็วที่สุดเพื่อหวังจะมาเก็บรายละเอียดในภายหลัง เมื่อวาดเสร็จเธอรีบวางอุปกรณ์สำหรับวาดรูปลง ก่อนจะวิ่งแจ้นหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
'โอ๊ย! ...ใจจะขาด!! ทำไมฉันมีอารมณ์กับบู้บี้ได้นะ! เพราะเรือนร่างของเธอแน่ ๆ แต่ฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ตอนทำงานนี่ ทำไมฉันแยกแยะไม่ออกล่ะ!' เธอพยายามล้างหน้าอยู่นานเพื่อเรียกสติกลับมาและข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้ ก่อนจะมองหน้าตัวเองจากกระจกที่แดงก่ำจนเห็นได้ชัด
"บ้าเอ๊ย!! พยายามลืมอีกคน แต่มาหวั่นไหวกับอีกคน นี่ฉันหนีเสือปะจระเข้เหรอ" เธอบ่นพึมพำเบา ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของตัวเองในกระจก
"ขวดแก้ว เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"
"เฮ้ย!!! เธอจะตามฉันมาทำไม!!"
"ก็เราเห็นเธอดูอาการไม่ดีนี่นา"
"ไม่เป็นไร...วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ที่เหลือฉันจัดการเอง แค่มีแบบแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะ"
"อืม...ให้ช่วยอีกก็บอกได้เลยนะ" บู้บี้ยิ้มตอบก่อนจะเดินออกไป ขวดแก้วถึงกับถอนหายใจเฮือกแล้วตบหน้าตัวเองเบา ๆ เพื่อเรียกสติ ก่อนจะเสยผมสีน้ำตาลประบ่าของเธอ
โชคดีจริง ๆ ที่บู้บี้ไม่มีอารมณ์ความรู้สึก หากเป็นอย่างนั้น ขวดแก้วนึกภาพไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง เพราะจิตใจเธอที่เคยแข็งแกร่งดุจหินผา แต่มันกลับหวั่นไหวให้กับสาวสวยต่างดาวเสียได้...
"หึ!! เสร็จแล้ว!! ฉันนี่เก่งจริง ๆ" เมื่อวาดเสร็จขวดแก้วชูมือขึ้นแสดงความดีใจราวกับเด็ก จนคนที่มองเธอถึงกับอมยิ้มตาม
"ยิ้มอะไร!!?"
"ก็เธอน่ารักดีนี่นา"
"บะ...บ้าน่า.." ขวดแก้วถูกชมจนหน้าขึ้นสี เธอจึงรีบเบือนหน้าหนีทันที
"เวลาเธอวาดรูป เธอดูมีความสุขมากเลยนะรู้ตัวหรือเปล่า"
"แน่นอน ก็ฉันรักมันนี่ คนเราน่ะนะ เวลาได้ทำอะไรในสิ่งที่รัก หรือได้ทำในสิ่งที่ชอบ เราก็มักจะมีความสุขเสมอแหละ"
"อ๋อ...แล้วเธอหิวไหม"
"นิดหน่อย เราไปกินข้าวเย็นข้างนอกกันไหม"
"เราออกไปได้ด้วยเหรอ"
"ได้สิ เธอก็เหมือนมนุษย์ทุกอย่างนี่ จะออกไปข้างนอกก็คงไม่เป็นอะไร แค่ระวังอย่าให้ใครรู้ว่าเธอมีพลังแปลก ๆ หรือเห็นว่าเธออยู่ห้องฉันแค่นั้นเอง"
"ทำไมถึงไม่อยากให้ใครเห็นว่าเราอยู่ห้องของเธอล่ะ"
"ก็เราไม่ได้เป็นอะไรกันนี่ ทุกคนต่างก็รู้ว่าฉันชอบผู้หญิง แล้วการที่ฉันให้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนมาอยู่ด้วย คนเขาจะคิดยังไง ฉันไม่อยากให้ซีเข้าใจผิด" ขวดแก้วพูดอย่างคนลืมตัว ทำเอาเธอถึงกับชะงักเมื่อพูดจบ
"เฮ้อ...ฉันจะแคร์เขาทำไมเนี่ย…"
"เธอยังคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลาเลยเหรอ"
"ทำไงได้ล่ะ แผลยังสดอยู่เลย แต่ที่ผ่านมาซีก็ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวมาตลอด เขามาหาฉันแค่มีอะไรกัน แล้วเขาก็ไป ทำไมฉันถึงไม่เอะใจนะ ฉันต้องชินกับการไม่มีเขาสิ แต่ทำไมฉันถึงยังคิดถึงแต่เขาก็ไม่รู้ เฮ้อ…"
"เพราะเซ็กซ์มันทำให้เธอคิดถึงแต่เขาหรือเปล่าขวดแก้ว"
"จะว่าอย่างนั้นมันก็ใช่ เพราะเราเกินเลยกันมาตั้งแต่ต้น มันทำให้ฉันรักเขา และรู้สึกผูกพันกับเขา จะตัดให้ขาดเลยก็คงยาก มันต้องใช้เวลาน่ะ จนกว่าจะมีใครเข้ามาในชีวิตฉัน แล้วทำให้ฉันรู้สึกอยากเริ่มต้นใหม่ ฉันก็คงลืมเขาได้เอง…ไม่สิ...ฉันก็คงไม่คิดถึงเขา"
"คนคนนั้นเป็นเราได้หรือเปล่า…"
"บ้าเหรอบู้บี้ เธอเป็นอะไร เธอก็รู้ดีไม่ใช่เหรอ ต่อให้ฉันชอบเธอจริง ๆ มันก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี"
"ในอดีต...เคยมีโรมีเนี่ยนรักกับมนุษย์และมีลูกด้วยกัน" ทันทีที่บู้บี้พูดจบ ขวดแก้วถึงกับหันขวับอย่างสนอกสนใจ
"เฮ้ย!!! จริงดิ!! ทำไมมีลูกกันได้อะ!?"
"โรมีเนี่ยนมีน้ำเชื้อของมนุษย์เพศชาย แม้ว่าโรมีเนี่ยนจะเป็นผู้หญิงก็ตาม เพราะว่าบนโรมีนัสมีแต่ผู้หญิงน่ะ เลยมีการศึกษา ทดลองและพัฒนาจนในที่สุดก็สามารถมีลูกกับมนุษย์ได้"
"เพื่ออะไรอะ!?"
"เพราะอยากใช้ชีวิตกับมนุษย์คนนั้นไง ท่านผู้นำของเรา เป็นเหมือนแม่ที่เรารักและเคารพมากที่สุด ท่านเองก็หลงรักมนุษย์ตอนที่ลงมาสำรวจบนโลก"
"เฮ้ย! แบบนี้ก็ได้เหรอ งั้นแสดงว่าเธอก็มีเซ็กซ์กับมนุษย์ได้สิบู้บี้ แล้วคนคนนั้นก็จะท้องแบบนี้เหรอ"
"ใช่ แต่ว่าถ้าไม่ใช่เซ็กซ์ที่เกิดจากความรักจะมีลูกไม่ได้ มันต้องอาศัยปัจจัยหลายอย่างน่ะ ทั้งอารมณ์ และความรู้สึกควบคู่กันไป"
"ถึงจะไม่เข้าใจก็เถอะ แต่เพราะงั้นเธอเลยอยากมีความรู้สึกเหรอ"
"จะว่าอย่างนั้นมันก็ใช่"
"งั้นแสดงว่าเธออยากมีลูกงั้นสิ?"
"ใช่ เราอยากให้เขาเกิดมาจากความรักของเรา กับมนุษย์ที่เรารักน่ะ"
"เธอก็โรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย แล้วโรมีเนี่ยนทำไมไม่มีลูกกันเองล่ะ ทำไมต้องมีลูกกับมนุษย์ด้วน"
"ถ้าเป็นอดีตก็มีลูกกันได้ปกติ แต่ปัจจุบันยีนครึ่งหนึ่งของพวกเรามีของมนุษย์ด้วย แล้วถ้ามีแต่ยีนเด่นที่เป็นโรมีเนี่ยนทั้งคู่ ลูกที่เกิดออกมาจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นานน่ะ โรมีเนี่ยนส่วนใหญ่เลยไม่มีลูก ถ้าใครอยากมีลูกก็จะลงมาที่โลก ซึ่งก็มีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นแหละที่อยากมีลูกกับมนุษย์ เพราะทุกตัววุ่นแต่กับการศึกษา และพัฒนาตัวเอง"
"ผู้นำเธอนี่ก็แปลกนะ พัฒนาทุกอย่างเพื่อมนุษย์ ในขณะเดียวกัน โรมีเนี่ยนกลับมีแต่ผลเสีย"
"ความรักของท่านยิ่งใหญ่มาก"
"ความรักมันยิ่งใหญ่ทั้งบนโลกและนอกโลกเลยเหรอเนี่ย งั้นฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ เธอรอฉันแป๊บนึงแล้วกัน"
"อืม ได้เลย"
'อย่าเผลอไปหลงรักเขานะขวดแก้ว ฉันไม่อยากมีลูก ฮือ ๆ'
