'เฮ้อ...ไม่มีสมาธิทำงานเลย ขวดแก้ว! เธอเป็นคนแยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวออกนะ จะมาเป็นแบบนี้เพราะผู้หญิงคนเดียวไม่ได้!!'
ฟรึ่บ! ฟรึ่บ! ฟรึ่บ!
ระหว่างที่ขวดแก้วกำลังพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาเพื่อที่จะวาดการ์ตูนนั้นก็มีเพื่อนสาวคนสนิทส่งข้อความมาหาเธอ เธอจึงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทันที
มีนา : แก้ว!!
มีนา : ขวดแก้ว!!
มีนา : โหลแก้ว!!
ขวดแก้ว : อะไรของแก จะเรียกมาหมดทุกชื่อเลยไหม ฉันทำงานอยู่!
มีนา : แก้ว! ดูนี่! มันหมายความว่าไงวะ!?
มีนา : *ส่งรูปภาพ*
มีนา : อะไรยังไง ทำไมซีโพสต์ครบรอบ 2 ปีกับคนอื่นวะ แล้วแกล่ะ!?
เมื่อเพื่อนรักส่งรูปคู่หวานแหววของซี อดีตคนรักของเธอและสาวสวยอีกคน ความเจ็บปวดก็ถาโถมเข้าใส่เธอราวกับอาคารที่กำลังถล่มโครม มันทั้งเจ็บปวดและโกรธแค้นในคราวเดียวกันที่ตนถูกหลอกมานอนเกือบปี เธอจึงคว่ำโทรศัพท์ลงอย่างแรง ก่อนน้ำตาจะเอ่อล้นออกมาเป็นสายเพื่อระบายความเจ็บปวดในหัวใจให้มันทุเลาลง แต่มันไม่เป็นเช่นนั้นเลย ยิ่งร้องไห้ออกมาเท่าไร เธอยิ่งรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
"ฮือ ๆ"
"เป็นอะไรหรือเปล่า...ทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ" สาวสวยต่างดาวเห็นขวดแก้วนั่งกอดเข่าร้องไห้ที่หน้าโต๊ะทำงาน เธอจึงเดินเข้าไปข้าง ๆ และเอ่ยถามด้วยความสงสัย
"อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉันตอนนี้ ฮึก ๆ"
"มนุษย์มักจะต้องการใครสักคนเวลาที่ร้องไห้นะ"
"เธอเป็นมนุษย์หรือไง! อย่ามาทำเป็นรู้ดีหน่อยเลย อย่ามายุ่งกับฉัน!" ขวดแก้วตอบกลับไปในขณะที่ยังคงก้มหน้าร้องไห้จนร่างกายสั่นเทา บู้บี้จึงเดินเข้าไปหาเธอช้า ๆ แล้วโน้มตัวโอบกอดเธอเอาไว้อย่างอ่อนโยน
"เรารู้ว่าเธอต้องการมัน…" ขวดแก้วไม่มีท่าทีปฏิเสธแต่กลับร้องไห้หนักกว่าเดิมและโผเข้ากอดร่างสาวสวยต่างดาวเอาไว้แน่น
"ฮือ ๆ ทำไมวะ...ทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ ฮือ ๆ ฉันไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลยเหรอ ฉันทั้งรักและทุ่มเทให้กับเขา แล้วดูสิ่งที่ฉันได้รับสิ! ฮึก ๆ แม้แต่วันคบกัน ยังเป็นวันเดียวกันเลย!! ฮือ ๆ"
"ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรเหรอ"
"มันคือความเสียใจ...มันคือความเจ็บปวด จากการอกหัก ฮึก ๆ เธอคงไม่มีวันเข้าใจหรอก ฮึก ๆ"
"ช่วยทำให้เราเข้าใจได้ไหม…"
"อย่าเลย...เธอรักใครไม่เป็น จะรู้สึกเจ็บไปทำไม"
"แล้วถ้าเราจูบเธอ...เธอจะดีขึ้นหรือเปล่า" เมื่อได้ยินสิ่งที่บู้บี้พูดขวดแก้วจึงผลักร่างอีกคนออกทันที
"พูดบ้าอะไรน่ะ! ฉันไม่จูบใครมั่วซั่วหรอกนะ!"
"เพราะเธอรักเขางั้นเหรอ"
"ใช่!"
"ทำให้เรารู้สึกสิ...เราอยากรู้สึกรักเหมือนกับเธอบ้าง"
"เลิกพูกเรื่องบ้า ๆ เถอะ! บอกแล้วไงว่าฉันไม่จูบใครมั่วซั่ว!" ขวดแก้วตวาดกลับไปอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินไปหยิบกระป๋องเบียร์ในตู้เย็นแล้วเดินออกไปนั่งที่ระเบียงของคอนโดมิเนียมทั้งที่ยังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น
ความเสียใจปนความสับสน ทำให้เธอดื่มไปร้องไห้ไปอย่างคนเสียสติ แต่สาวสวยต่างดาวกลับทำได้แค่ยืนมองดูเธอผ่านประตูกระจกบานใหญ่เท่านั้น
เวลาผ่านไปพักใหญ่ กว่าขวดแก้วจะสงบลงได้ก็อาศัยแอลกอฮอล์ไปหลายกระป๋อง แต่ตอนนี้เธอต้องการใครสักคนเหลือเกิน เธอต้องการ "เพื่อน" ที่จะคอยอยู่เคียงข้าง คอยปลอบประโลมให้เธอรู้สึกดีขึ้น แต่จะไปรบกวนมีนาก็คงไม่ใช่เรื่อง เพราะเจ้าตัวต้องอยู่กับคนรัก เกรงว่าจะไปรบกวนเข้า คนที่จะอยู่เคียงข้างเธอได้ในตอนนี้คงจะหนีไม่พ้น...
"เธอ...ดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม"
"เราไม่ดื่มหรอก แต่เรานั่งเป็นเพื่อนเธอได้นะ"
"เฮ้อ! ช่างเถอะ ไม่ดื่มก็ไม่ต้องดื่ม" เมื่อขวดแก้วเลื่อนเปิดประตูเอาไว้ให้ บู้บี้จึงเดินออกไปที่ระเบียงและนั่งลงข้าง ๆ สาวสวยที่นั่งพิงผนังอยู่ ขอบตาเธอบวมแดงจากการร้องไห้ แต่แอลกอฮอล์ก็ไม่สามารถทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นได้แม้แต่น้อยและยังทำอะไรเธอไม่ได้อีกด้วย
"ดีขึ้นหรือยัง?"
"มันไม่ดีขึ้นหรอก แค่หยุดร้องไห้...แต่ไม่ได้หยุดเจ็บ"
"การรักใครสักคนมันต้องเจ็บเหรอ"
"ถ้าเจอคนดี ๆ ก็คงไม่เจ็บหรอก ตลกชะมัด...ฉันเอาแต่ทำงานจนไม่รู้เลยว่าซีมีเจ้าของอยู่แล้ว ฉันคิดแต่ว่าเพราะตำแหน่งดาวมหา'ลัยของเขา เลยทำให้เขามาอยู่กับฉันไม่ได้ แล้วก็เปิดตัวว่าคบกับผู้หญิงไม่ได้...เฮ้อ...นี่ฉันเป็นมือที่สามโดยที่ไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย"
"มือที่สาม? คืออะไร?"
"เฮ้อ...ช่างเถอะ"
"ทำไมถึงรักเขามากขนาดนั้นเหรอ"
"เพราะเขาสวย เพราะเขาขี้อ้อน เพราะเขารักในตัวฉันล่ะมั้ง แต่ตอนนี้ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วล่ะ ว่าเขารักฉันจริง ๆ หรือหวังแค่อยากมีอะไรกับฉันแค่นั้น"
"เธออาจจะมีคนมากมายมารักเธอนะ บนโลกนี้ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวสักหน่อย"
"ฉันเอาแต่ทำงานอยู่ในห้องจนไม่ได้ไปเจอใครเลย แต่มันเป็นเรื่องบังเอิญมากที่เขาดันมาเคาะห้องผิด เพราะเมื่อก่อนรุ่นพี่ของเขาอยู่ห้องข้าง ๆ ฉันน่ะ ฉันเห็นเขาครั้งแรกก็รู้สึกตกหลุมรักเลย เขาสวยและมีเสน่ห์มาก เลยขอร้องให้มาเป็นแบบตัวการ์ตูนให้กับฉัน และเขาก็ตกลงทันทีเลยล่ะ พอมารู้ว่าเขาก็ชอบผู้หญิงเหมือนกัน มันก็เลยไปกันใหญ่ ความสัมพันธ์เกิดขึ้นแบบง่าย ๆ และก็จบลงแบบง่าย ๆ เช่นกัน"
"ถ้าเธอชอบคนสวย แล้วเราไม่สวยพอให้เธอชอบเหรอขวดแก้ว…" สิ้นคำถามของสาวสวยต่างดาว ทำขวดแก้วอึ้งไปชั่วขณะ
"เธอพูดบ้าอะไร เธอเป็นมนุษย์ต่างดาวนะ เธอสวยก็จริง แต่ถ้าฉันชอบเธอ แบบนั้นมันจะไม่แปลกหรือไง"
"นั่นสินะ…"
น้ำเสียงที่แผ่วลงและแววตาที่ดูสลดลงอย่างเห็นได้ชัดจนขวดแก้วอดแปลกใจไม่ได้ ไหนว่ามนุษย์ต่างดาวไม่มีความรู้สึก แต่ท่าทีแบบนี้มันคล้ายกับมนุษย์ไม่มีผิด แต่คงจะเพราะเลียนแบบพฤติกรรมของมนุษย์กระมัง เป็นไปไม่ได้หรอกที่มนุษย์ต่างดาวจะรู้สึกน้อยใจกับเรื่องอะไรแบบนี้
"นี่...บู้บี้ ฉันขอซบไหล่เธอได้ไหม…"
"อืม…" เมื่อได้รับคำตอบ ขวดแก้วเอนตัวไปซบไหล่อีกคนช้า ๆ
"เธอมาถูกวันเหมือนกันนะ วันนี้ฉันเสียใจจนรู้สึกเหมือนกับว่าไม่เหลือใคร ดีที่ยังมีเธออยู่เป็นเพื่อน เฮ้อ...ถ้าเธอเป็นมนุษย์ก็คงดีนะ"
"ทำไมเหรอ…?"
"ฉันอาจจะชอบเธอไง"
"ก็ในเมื่อชอบคนสวยอยู่แล้ว ถึงเราจะเป็นโรมีเนี่ยน เธอก็ชอบเราไม่ได้หรือไง"
"ก็บอกแล้วไงว่ามันแปลก"
"อะ...อืม"
"แผลเธอหายดีแล้วนี่"
"อืม...ใช้เวลาตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะหาย แต่ถ้าเราอยู่โรมีนัสนะ เป็นแผลไม่กี่วิก็หายแล้ว"
"โห...เจ๋งอะ! แล้วดาวของเธออยู่ตรงไหนเหรอบู้บี้"
"มองจากตรงนี้ไม่เห็นหรอก"
"มันไกลมากเลยเหรอ"
"อืม...ไกลมาก"
"แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันงั้นเหรอ…"
"ไม่รู้สิ มันคือคำสั่ง เราก็ต้องทำ"
"ทำไมถึงต้องอยากเหมือนมนุษย์โลกขนาดนั้น เป็นโรมีเนี่ยนมันไม่ดีตรงไหน"
"นั่นสิ...เราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราชอบหัวใจตัวเองนะ เวลาที่มันเรืองแสง มันสวยมากเลย"
"อืม...สวยจริง ๆ นั่นแหละ เหมือนดาวที่กำลังส่องแสงเหมือนตอนนี้เลย ตอนเด็ก ๆ ฉันชอบนั่งดูดาวกับแม่ล่ะ ตรงนั้นคือดาวไถ ส่วนนั่นดาวลูกไก่" ขวดแก้วพูดพลางชี้นิ้วไปที่ท้องฟ้า ก่อนที่อีกคนจะเอื้อมมือมาจับมือของเธอเอาไว้ แล้วเอามาวางไว้ที่ตัก
ความจริงแล้วเธอควรที่จะรีบชักมือกลับโดยเร็วที่สุด เพราะหากนี่เป็นการกระทำของมนุษย์ แบบนี้เขาเรียกว่าฉวยโอกาส แต่ขวดแก้วไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธ แต่เธอกลับรู้สึกหวิว ๆ ในใจอย่างไรชอบกล จะเรียกว่ารู้สึกอบอุ่นหัวใจก็คงใช่...
"จะ...จับมือฉันทำไมบู้บี้"
"เผื่อเธอจะคิดถึงแม่ไง...จับมือเราไว้ได้นะ"
"นี่เธออ่านใจฉันออกหรือไง"
"เปล่าหรอก แค่ดูจากท่าทีของเธอน่ะ แล้วนี่ไม่ง่วงเหรอ"
"ฉันเป็นคนที่ทำงานดึก ๆ มาตลอดน่ะ เลยไม่ค่อยง่วงตอนกลางคืนเท่าไหร่ ทั้ง ๆ ที่อายุมากแล้ว แต่ก็ไม่รู้สึกเหนื่อยเลยล่ะ"
"แต่ร่างกายมนุษย์จะแย่เอาได้นะ ถ้าไม่ได้นอน"
"แล้วโรมีเนี่ยนเนี่ยต้องนอนไหม"
"นอนสิ เพราะเราก็มียีนส่วนหนึ่งมาจากมนุษย์นี่ แต่จะนอนตอนไหนก็ได้น่ะ"
"งั้นเหรอ...แต่ว่า...เอ่อ…"
"อืม?"
"ฉันไม่นอนร่วมเตียงกับใครอะ ถ้าไม่สนิทกัน"
"ไม่เป็นไร เรานอนที่โซฟาได้ เธอนอนบนเตียงสบาย ๆ เถอะ เราว่าเธอควรพักผ่อนได้แล้วนะ"
"อืม ตี 2 แล้ว มัวแต่มานั่งร้องไห้อยู่ได้ เฮ้อ...ถ้าไม่มีเธอฉันคงรู้สึกแย่กว่านี้แน่ ขอบคุณนะที่มานั่งเป็นเพื่อน" พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปในห้อง ก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง ซึ่งสาวสวยต่างดาวก็เดินตามเข้ามาแบบติด ๆ ก่อนจะเอื้อมมือคว้าห่มผ้าแล้วดึงขึ้นมาห่มให้กับเธอ ทำเอาขวดแก้วถึงกับใจเต้นตึกตัก และรู้สึกหวิว ๆ อีกครั้ง
'ทำไมมนุษย์ต่างดาวดูอ่อนโยนจังวะ ต่างจากในหนังลิบลับ อย่าหวั่นไหวให้เขานะเว้ยขวดแก้ว! นี่ไม่ใช่คนนะ!!' เธอคิดในใจก่อนจะนอนตะแคงหันไปอีกข้างเพื่อที่จะหลบหน้า
"ฝันดีนะขวดแก้ว"
"อะ...โรมีเนี่ยนบอกฝันดีเหมือนมนุษย์ด้วยเหรอ"
"ก็บอกแล้วนี่ พวกเรามียีนของมนุษย์ครึ่งหนึ่ง และพฤติกรรมเหมือนมนุษย์ทุกอย่าง"
"อ๋อ อืม...ฝันดี เธอก็ไปนอนเถอะ" ขวดแก้วยังคงลืมตาด้วยความรู้สึกว้าวุ่นในใจ
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
'ท่องเอาไว้ขวดแก้ว นั่นไม่ใช่คน เธอจะหวั่นไหวกับเขาไม่ได้นะ บ้าเอ๊ย!! นี่แค่อยู่ด้วยวันแรกยังขนาดนี้เลย!! แล้วทำไมต้องเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ด้วยนะ ถ้าเป็นผู้ชายฉันจะไม่หวั่นไหวเลย!'
ขวดแก้วพยายามข่มอารมณ์อยู่นานจนค่อย ๆ หลับไปในเวลาต่อมา ส่วนบู้บู้นั่งมองเธออยู่ที่โซฟาแบบไม่ละสายตา ก่อนที่ลำแสงจะส่องสะท้อนออกจากข้อมือของเธอ และเกิดภาพสามมิติขึ้นมา
"เจ้านาย...มีอะไรให้ฉันรับใช้"
"เฮ้อ...เราเหงา"
"ตอนนี้คุณดูมีความสุขดีนี่ที่ได้อยู่กับเขา"
"ก็มีแหละ แต่ทำไมขวดแก้วถึงรักคนใจร้ายแบบนั้นได้นะ เราเป็นห่วงจัง"
"ฉันรู้...แต่ว่า...ถึงขนาดต้องตั้งชื่อตัวเองเป็นชื่อสัตว์เลี้ยงของเขาเนี่ย คุณคิดอะไรของคุณ"
"อย่ามาแอบอ่านข้อมูลความทรงจำของเราสิบีอี"
"ทำยังไงได้ล่ะ ก็ฉันถูกสร้างมาเพื่อเก็บและอ่านข้อมูลทุกอย่างนี่"
"แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เธออ่านไม่ได้นะ ความคิดของมนุษย์ ไม่ว่าเธอหรือเรา ต่างก็อ่านมันไม่ออกกันทั้งคู่...เรารักขวดแก้ว และจะซื่อสัตย์กับขวดแก้วเหมือนหมาตัวนั้น"
"คุณขวดแก้วจะยอมรับความรักกับมนุษย์ต่างดาวได้อย่างนั้นเหรอ"
"อีกไม่นานเขาจะรักเรา...แต่ตอนนี้ อย่างน้อย ได้มีชื่อเหมือนกับสิ่งที่เขาเคยรักก็ยังดี"
"เฮ้อ...เจ้านาย...หัวใจของคุณแจ้งเตือนเป็นสีฟ้า"
"อืม…"
"เรื่องความรู้สึกของคุณ...ทำแบบนี้มันดีแล้วเหรอ"
"ไม่ต้องให้ขวดแก้วรู้น่ะดีแล้ว เพราะถ้าเขารู้ว่าเรารู้สึกยังไง เขาอาจจะระแวงเราก็ได้ เพราะจุดประสงค์ที่เราลงมาที่นี่ เธอก็รู้ดีนี่บีอี"
"ฉันเข้าใจดี แล้วคุณจะไม่บอกชื่อจริง ๆ กับเขาเหรอ คุณจะใช้ชื่อนี้ไปตลอดเลยเหรอ"
"เมื่อถึงเวลา...เราจะบอกเขาเอง…"
"ฉันเข้าใจแล้ว….พักผ่อนเถอะนะเจ้านาย"
"ขอบคุณนะบีอี" เมื่อทั้งสองคุยกันจบ ลำแสงจากข้อมือก็ดับลง บู้บี้จึงโน้มตัวลงนอนที่โซฟา แต่ก็ยังไม่วายมองดูขวดแก้วอยู่อย่างนั้นจนค่อย ๆ หลับไปในที่สุด
