เมื่อขวดแก้วเห็นร่างที่ฉีกยิ้มมาให้ เธอแผดเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะหมดสติลงไปในทันที เจ้าตัวจึงทำได้แค่อุ้มขวดแก้วไปนอนบนเตียงและนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ
ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ฉันบอกแล้วไง ว่าอย่าโผล่มาให้เขาเห็นตอนกลางคืน...มนุษย์กลัวสิ่งที่เรียกว่า 'ผี' นะคะ"
"แต่เราไม่ใช่ผีนี่ ทำไมต้องกลัวเราด้วย"
"...ตอนนี้เช็ดเลือดก่อนดีกว่าไหมคะ ถึงไม่ใช่ผี ก็คงไม่ต่างจากผีหรอก"
"นั่นสินะ มาอยู่โลกแล้วแผลฟื้นตัวช้าจัง" สาวสวยเดินไปใกล้ ๆ หุ่นยนต์คู่หูของเธอ ก่อนที่จะมีลำแสงเล็ก ๆ สีขาวส่องออกมาบริเวณศีรษะที่มีรอยแผลเปิดจากการโดนฟาดด้วยไม้เบสบอล หุ่นยนต์คู่หูรักษาอยู่พักใหญ่จนแผลปิดสนิท เจ้าตัวจึงนำผ้ามาซับเลือดออกด้วยตัวเอง
"เมื่อมาอยู่ที่นี่ พละกำลังของโรมีเนี่ยนจะลดลง คุณต้องระวังตัวด้วยนะเจ้านาย ฉันไม่ได้อยู่ช่วยคุณตลอดนะคะ"
"ขอบคุณนะบีอี คืนนี้เธอก็อยู่รีเซ็ตระบบที่นี่ก่อนแล้วกัน ยกเลิกการรีเซ็ตก่อนหน้านี้ ดีนะที่ระบบไม่รวน ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ"
"ถ้าฉันไม่ยกเลิกการรีเซ็ตแล้วรีบร้องห้าม ป่านนี้คุณคงโดนฟาดตายบนโลกแล้วล่ะค่ะ"
"โรมีเนี่ยนตายได้ที่ไหน ถ้าไม่ถูกทำลาย"
"อย่าลืมสิคะ ว่าตายได้ถ้าอยู่บนโลก"
"เฮ้อ...รู้ดีไปหมดนะเธอเนี่ย รีบรีเซ็ตแล้วปิดระบบได้แล้ว ถ้าถูกตรวจจับได้ ทุกคนจะซวยไปหมด"
"รับทราบค่ะ" สิ้นเสียงตอบรับ บริเวณดวงตาของหุ่นยนต์คู่หูที่มีการส่องสะท้อนเป็นแสงสีขาวจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ด้วยคำสั่งรีเซ็ตระบบ
ปิ๊บ ๆ
"แล้วนี่จะตื่นตอนไหนเนี่ย มนุษย์หลับง่ายขนาดนี้เลยเหรอ" ร่างสาวสวยนั่งมองขวดแก้วที่หลับตาพริ้ม ก่อนที่จะอมยิ้มออกมา ซึ่งเธอไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำว่าที่ขวดแก้วเป็นอยู่นั้นคือการหมดสติ ไม่ได้นอนหลับแต่อย่างใด เธอจับจ้องใบหน้าของมนุษย์ร่างบางอยู่นาน จนร่างที่นอนอยู่บนเตียงขยับพลิกตัวตะแคงมาทางเธอ แล้วค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ ทว่า...
"กรี๊ด!!! ผีหลอก!!!" ขวดแก้วกรีดร้องด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อสายตาโฟกัสเห็นร่างที่นั่งจ้องเธออยู่ต่อหน้า เธอดิ้นไปมาด้วยความตกใจและใช้มือปิดตาเอาไว้แน่น สาวสวยอีกคนเห็นอย่างนั้นจึงพยายามจีบมือของขวดแก้วออก ก่อนจะนั่งคร่อมตัวของเธอเอาไว้พร้อมกับกดแขนทั้งสองข้างลงกับเตียงเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหลุดไปไหนได้
"เราไม่ใช่ผี"
"เฮ้ย!!! จับตัวได้ด้วย!!!"
"จับได้สิ ก็บอกว่าเราไม่ใช่ผี!"
"แล้วแกเป็นตัวอะไรเนี่ย!!!"
"เราเป็นโรมีเนี่ยน"
"ฮะ? นี่ปล่อยนะ!! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะเอาไม้มาฟาดแกอีกนะ แกจะทำอะไรฉัน!!!?" ขวดแก้วพยายามดิ้นสุดแรงแต่กลับไม่สามารถสู้แรงอีกคนได้
"ปล่อยสิวะ!!!"
"ถ้าปล่อยแล้วจะไม่ทำร้ายเราใช่ไหม"
"อือ!! ปล่อยเดี๋ยวนี้!! จะทำอะไรฉัน!?"
"เราไม่ทำร้ายเธอหรอก จะปล่อยแล้วนะ ห้ามทำร้ายเรา เข้าใจไหม"
"เออ!! ลุกออกไปสักที!!!" เมื่อร่างที่คร่อมอยู่ยอมปล่อยมือของเธอ ขวดแก้วก็รีบคว้าแจกันที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอนฟาดไปที่ศีรษะของอีกคนอย่างแรง จนร่างร่วงตุบสู่พื้น
"ไหนบอกจะไม่ทำร้ายเราไง…" ร่างสาวสวยนั้นค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วหันมามองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่ราวกับเด็กกำลังจะร้องไห้อย่างไรอย่างนั้น แต่เมื่อขวดแก้วเห็นเลือดที่ไหลลงมาอาบแก้มอีกครั้ง เธอถึงกับตะลึงจนตาค้าง เพราะนี่คือเลือดสีน้ำเงินเข้ม และเป็นเลือดสด ๆ แจกันก็แจกันจริง ๆ ไม่ใช่อุปกรณ์สำหรับการแสดงแต่อย่างใด
"เฮ้อ...บีอีรีเซ็ตระบบอยู่ซะด้วย รู้ไหมว่าอยู่โลกแผลมันหายช้า ทำไมมนุษย์ถึงชอบพูดอย่างแล้วทำอีกอย่างนะ"
"กะ...กะ...แก เป็นตัวอะไร!? ไหนบอกไม่ใช่ผีไง!?" ขวดแก้วยืนขึ้นบนเตียง แล้วกรูถอยออกห่างจากตัวประหลาด (ที่มีใบหน้าสละสลวย) จนแผ่นหลังของเธอแนบกับผนังห้อง เธอหวาดกลัวสิ่งที่อยู่ตรงหน้าจนร่างกายสั่นเทา แต่เธอก็ยังคงกำแจกันเอาไว้แน่น
"ก็ไม่ใช่ผีน่ะสิ ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นโรมีเนี่ยน"
"โรมีเนี่ยนคืออะไรวะ!!?"
"เรามาจากดาวโรมีนัส วาดแต่การ์ตูนจนไม่ศึกษาพวกนี้เลยเหรอ"
"ฮะ!!!? แกบ้าป่ะ!!? รู้เรื่องของฉันได้ยังไง นี่แอบตามฉันเหรอ!! ต่อให้ฉันจะชอบผู้หญิงแต่ถ้าเป็นผู้หญิงโรคจิตแบบแก ฉันก็ตีไม่ยั้งนะ!!"
"โรคจิต? คืออะไร?"
"คือแกไง!!"
"แล้วมันคืออะไรล่ะ? ก็บอกแล้วไงว่าเราเป็นโรมีเนี่ยน เฮ้อ...ไม่เข้าใจเลย"
"ฉันสิควรไม่เข้าใจ!! โอ๊ย!! นี่มันอะไรเนี่ย แม่ส่งแกมากับหุ่นยนต์นั่นหรือไง"
"ไม่...เราส่งตัวเองมาต่างหาก"
"ส่งตัวเองมา? ส่งมาทำไม!?"
"เรามาศึกษาพฤติกรรมมนุษย์น่ะ พวกโรมีเนี่ยนหลงใหลมนุษย์มาก เลยส่งโรมีเนี่ยนลงมาบนโลกเพื่อที่จะเก็บข้อมูล"
"ฮะ? อะไรเนี่ย นี่เธอเป็นมนุษย์ต่างดาวเหรอ"
"อืม...เราเป็นมนุษย์ต่างดาว เข้าใจสักทีนะ ว่าเราไม่ใช่ผี"
"เฮ้ย!! นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย!! แล้วฉันจะเชื่อแกได้ยังไง!"
"เลือดของมนุษย์เป็นสีแดง ส่วนเลือดของโรมีเนี่ยนสีน้ำเงิน นี่เธอยังไม่เชื่อเราอีกเหรอ ทำร้ายเราจนเลือดออกไปหลายรอบแล้วนะ ถ้ายังไม่เชื่ออีกเราจะให้เธอดูนี่ก็ได้"
"หยุดนะ!!! แกจะทำอะไร!!!" เมื่อร่างสาวสวยที่อ้างว่าตนเป็นมนุษย์ต่างดาวกำลังเลิกเสื้อขึ้นเพื่อจะถอดออกต่อหน้า ขวดแก้วจึงรีบร้องห้ามทันที จนเธอถึงกับชะงัก
"จะให้ดูหัวใจเราไง"
"หัวใจ?? ทำไมอะ?"
"ได้เห็นเดี๋ยวก็รู้" เธอยิ้มออกมาก่อนจะเลิกเสื้อขึ้นแล้วถอดออก เผยให้เห็นเรือนร่างได้อย่างชัดเจนและที่ประหลาดไปจากมนุษย์ทั่วไปคือ บริเวณกลางหน้าอกมีแสงส่องออกมาราวกับว่ามีคนนำหลอดไฟเข้าไปติดตั้งไว้ในหุ่นยนต์ที่ถูกห่อหุ้มด้วยผิวหนังโปร่งแสงอย่างไรอย่างนั้น สิ่งที่ได้เห็นทำเอาขวดแก้วถึงกับตะลึง
"อะไรวะเนี่ย!! มันคืออะไรอะ!!"
"หัวใจของโรมีเนี่ยนจะเรืองแสงได้น่ะ แสงจะปรับเปลี่ยนตามสภาพอารมณ์ ซึ่งตอนนี้มันเป็นสีขาว เพราะอารมณ์เรายังนิ่งอยู่"
"มะ...ไม่อยากจะเชื่อเลย...เธอเป็นมนุษย์ต่างดาวจริง ๆ เหรอ แล้วทำไมเธอถึงเหมือนพวกฉันจังล่ะ พวกมนุษย์ต่างดาวต้องหัวโต ๆ เหมือนในหนังไม่ใช่เหรอ"
"ดาวอื่นเราไม่รู้หรอกว่าเป็นยังไง แต่สำหรับโรมีนัส พวกเราคลั่งไคล้และหลงใหลมนุษย์โลกมานานแล้วล่ะ ระบบต่าง ๆ และเทคโนโลยีของพวกเราก้าวไกลกว่าของมนุษย์มาก เราพัฒนายีนมาอย่างต่อเนื่องจนในที่สุดเราก็มีร่างกายที่เหมือนมนุษย์ทุกอย่าง ภาษา ท่าทาง ทุกอย่างล้วนแล้วมาจากการเก็บข้อมูลน่ะ"
"เก็บข้อมูล? หมายความว่าโรมีเนี่ยนอะไรเนี่ย มาที่โลกนานแล้วเหรอ"
"ใช่ เราลงมาทั่วทุกพื้นที่ เพื่อเก็บข้อมูลทั้งหมด เราสามารถพูดได้ทุกภาษา ทำทุกสิ่งที่อยากจะทำได้เท่าที่ต้องการเลย เพราะเราฝึกฝนและพัฒนาอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งที่เรายังไม่มีคือ…"
"คือ…?"
"ความรู้สึกน่ะ"
"ฮะ!? สิ่งมีชีวิตควรมีความรู้สึกไหม ถึงจะมาจากนอกโลกก็เถอะ ทำไมถึงไม่มีความรู้สึกล่ะ แสดงว่าที่หัวแตกนี่ก็ไม่เจ็บงั้นสิ?"
"อืม...ไม่เจ็บหรอก แต่เดี๋ยวแผลมันก็รักษาตัวมันเอง แค่จะนานหน่อยเวลาอยู่บนโลก"
"โห...สุดยอดเลยอะ น่าเหลือเชื่อนะเนี่ย สำหรับมนุษย์น่ะ หน้าตาแบบเธอถือว่าสวยมากเลยนะ เรือนร่างของเธออีก เธอสามารถสร้างร่างกายแบบไหนก็ได้เหรอ"
"เปล่าหรอก แล้วแต่ยีนที่จะได้รับน่ะ โรมีเนี่ยนหน้าตาไม่เหมือนกัน ก็ไม่ต่างจากมนุษย์หรอก แต่ที่เหมือนกันคือหัวใจของพวกเรา" ขวดแก้วมองสำรวจดูร่างกายที่เปลือยเปล่าท่อนบน ถึงกับหัวใจเต้นแรงเพราะเธอเองก็เป็นคนที่หลงใหลเรือนร่างของผู้หญิงอยู่แล้ว ยิ่งสิ่งที่อยู่ตรงหน้าดูสละสลวยและมีรูปร่างเป็นสัดส่วนยิ่งทำให้หัวใจเธอเต้นแรงเข้าไปใหญ่
'ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้เห็นและได้คุยกับมนุษย์ต่างดาวตัวเป็น ๆ โอ๊ย...นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหมนะ ถึงจะเป็นมนุษย์ต่างดาวก็เถอะ แต่โคตรสวยเลย หุ่นดีกว่าซีซะอีก เฮ้ย!! ไม่นะ ฉันจะหลงใหลเรือนร่างของพวกต่างดาวไม่ได้นะ!!' ขวดแก้วคิดในใจพลางสะบัดศีรษะเรียกสติ
"เป็นอะไรหรือเปล่า?"
"ปะ...เปล่า...แล้วเธอมีชื่อหรือเปล่า"
"มีสิ"
"ฉันชื่อขวดแก้วนะ แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"
"ชื่อบู้บี้"
"ฮะ!! เดี๋ยว! นั่นมันชื่อหมาของฉันที่ตายไปแล้วนี่!"
"อืม...ชื่อเหมือนกันไม่ได้เหรอ?"
"โอ๊ย!! เป็นโรมีเนี่ยน แต่ชื่อบู้บี้!! ตลกละ!!"
"ทำไมอะ มนุษย์ยังชอบตั้งชื่ออะไรตลก ๆ เลยนี่ แม้แต่สิ่งของยังมีชื่อเลยไม่ใช่เหรอ"
"มันก็ใช่ แต่เธอชื่อบู้บี้เนี่ยมันไม่น่าเหลือเชื่อไปหน่อยเหรอ"
"ฮ่า ๆ นั่นแหละชื่อเรา ส่วนชื่อของเธอ เรารู้แล้วล่ะ เพราะเราเฝ้าดูเธออยู่โรมีนัสมาตลอด"
"ฮะ!!? หมายความว่าไง"
"เวลาเราอยากศึกษาอะไร เราก็จะจดจ่อแต่กับสิ่งนั้นน่ะ ซึ่งเธอก็คือเป้าหมายของเรา"
"เฮ้ย!! นี่มันต่างจากโรคจิตตรงไหนอะ!!"
"โรคจิตอีกแล้ว มันคืออะไร?" บู้บี้เอียงคอแสดงสีหน้าฉงน กับคำว่า 'โรคจิต' ที่ถูกกล่าวหา
"โอ๊ย! ช่างเถอะ รีบใส่เสื้อกลับได้แล้วไหม แล้วเธอจะกลับดาวเมื่อไหร่" สาวสวยต่างดาวสวมเสื้อกลับอย่างว่าง่าย ก่อนจะยิ้มหน้าระรื่นออกมา
"เราจะอยู่กับเธอที่นี่ตลอดไปเลย"
"จะบ้าเหรอ!! ที่นี่ไม่ใช่ศูนย์รับเลี้ยงมนุษย์ต่างดาวนะ!! ฉันก็มีชีวิตของฉัน!!"
"ไม่ต้องห่วง เรามีระบบพลางตัว เธอจะมองไม่เห็นเราถ้าเธอไม่ต้องการ แต่เราก็จะศึกษาดูเธออยู่ในห้องเงียบ ๆ"
"โอ๊ย!! นี่ยิ่งไม่ได้!!! แบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผีน่ะสิ รู้ว่าอยู่รอบ ๆ แต่มองไม่เห็นเนี่ย เธอจะบ้าไปแล้วหรือไง มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ อยากศึกษาบ้าบออะไรนั่นก็ไปที่อื่น!!"
"ไม่ได้หรอก เราถูกส่งมาที่นี่ เพื่อศึกษาเธอโดยเฉพาะ พวกเราไม่มีสิทธิ์ไปศึกษาซ้ำซ้อนกับตัวอื่น เพราะงั้น เราก็ต้องอยู่ที่นี่"
"โอ๊ย!! นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย แล้วจะศึกษาเนี่ย ต้องทำยังไงบ้าง ศึกษาเสร็จก็กลับใช่ไหม!?"
"เหลือแต่ศึกษาความรู้สึกน่ะ เพราะทุกอย่างเรารู้หมดแล้วล่ะ จากการคอยดูเธอผ่านระบบภาพโฮโลแกรมสามมิติน่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ขวดแก้วถึงกับหน้าเหวอ
'นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย! นี่หมายความว่าฉันทำอะไร ยัยบ้านี่ก็เห็นฉันหมดน่ะสิ!!'
"แสดงว่า...เธอเห็นฉันมาตลอด ไม่ว่าฉันจะทำอะไร เธอก็เห็นงั้นเหรอ?"
"อืม...ใช่"
"แล้วศึกษาความรู้สึกมันต้องทำยังไง มันอยู่ภายใน แสดงออกมาให้เห็นไม่ได้หรอกนะ"
"ทุกครั้งที่เธอรู้สึกอะไรก็แล้วแต่ เราสามารถรับรู้ได้ ด้วยการ…"
"อะไร??"
"จูบ"
"เฮ้ย!!!!!"
'บ้าเอ๊ย!!!! สวรรค์ลงโทษฉันหรือไงเนี่ย!! โดนแฟนเทวันครบรอบไม่พอ ยังมาเจอมนุษย์ต่างดาวโรคจิตอีก!!!'
"ไม่ตลกนะ!!"
"เราพูดจริง ๆ ในขณะที่เธอรู้สึก แล้วเราจูบกัน เราก็จะได้รับรู้ความรู้สึกของเธอด้วย"
"บ้าเหรอ!! ใครเขาจะยอมให้จูบง่าย ๆ มนุษย์ไม่ใช่พวกใจง่ายนะ!!"
"เรารู้...เพราะงั้นเราถึงต้องใช้เวลาอยู่กับเธอที่นี่ไง"
"โอ๊ย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!!" ขวดแก้วเสยผมอย่างหัวเสีย ทั้งสับสน ทั้งหงุดหงิด จนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป
ปิ๊บ ๆ
"เจ้านาย...ฉันรีเซ็ตระบบเรียบร้อยแล้วค่ะ <สิ่งที่บีอีพูด>"
"฿ (-&@7 (2) 0"681++) _) @8-&18 <สิ่งที่ขวดแก้วได้ยิน>"
"อืม...ดีมาก"
"ฉันจะแปลงสภาพแล้วนะคะ มีอะไรด่วน เรียกฉันได้เลย <สิ่งที่บีอีพูด>"
"++฿-+@ (-฿-+73+9_-#+++_7#-7_+ <สิ่งขวดแก้วได้ยิน>" ขวดแก้วยืนมองด้วยความงุนงง เมื่อจู่ ๆ หุ่นยนต์ก็แปรสภาพเป็นเพียงไมโครชิพแผ่นเล็ก ๆ เธอถึงกับอ้าปากเหวอ ก่อนที่บู้บี้จะหยิบขึ้นมา แล้วฝังลงไปในข้อมือของตัวเอง
"อะ...อะไรอะ เมื่อกี้คุยอะไรกัน แล้วทำไมถึงเป็นแบบนี้ นี่เอาไว้ดักฟังฉันหรือเปล่า!!"
"เขาชื่อ บีอิ้ง000007501 เป็นคู่หูของเราเอง เราเลยตั้งชื่อเขาว่า บีอีให้เรียกง่าย ๆ น่ะ เมื่อกี้เขาปิดระบบตัวเองเพื่อพลางตัว ไม่ให้โรมีเนี่ยนตัวอื่น ๆ ตรวจจับสัญญาณได้ เลยเป็นแบบที่เห็นนี่แหละ"
"ทำไมอะ!? นี่จะมาทำลายโลกเหรอ ถึงต้องปิดสัญญาณ!"
"เราไม่ทำร้ายพวกเธอหรอกนะ มีแต่พวกเธอที่ทำร้ายพวกเรา เราแค่ป้องกันข้อมูลบางส่วนที่ไม่อยากให้ตัวอื่น ๆ ได้ไปน่ะ"
"ข้อมูลอะไร?"
"ตอนที่เธอมีเซ็กซ์ไง ฉันอยากดูมันแค่คนเดียว"
"เฮ้ย!!!!! เธอมันโรคจิต!!!"
