บนรถบินิบัสสีน้ำเงินที่จะขับอ้อมภายในมหาวิทยาลัยตลอดทั้งวัน มีนักศึกษาต่างคณะรอขึ้นรถที่ตามป้ายต่าง ๆ บ้างก็ขึ้น บ้างก็ลงรถสลับกันไปอยู่อย่างนั้นตลอดทาง แต่มีนักศึกษาสาวสองคนที่ยังคงนั่งอยู่บนรถ โดยไม่มีทีท่าว่าจะลงที่ป้ายใด คนหนึ่งดูร่าเริง และเอาแต่ชื่นชมทัศนียภาพด้านนอกหน้าต่างราวกับว่า การนั่งรถมินิบัสนั้นดูน่าตื่นตาตื่นใจอย่างไรอย่างนั้น ส่วนอีกคน เอาแต่นั่งกอดอกทำหน้างอตั้งแต่ขึ้นรถ จนถึงตอนนี้ดูเหมือนเธอจะยิ่งไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อย ๆ
"แค่ออกมาคุยข้างนอกห้องสมุดก็ได้มั้งคะ ทำไมต้องพามาขึ้นมินิบัสด้วย" เจนดาเอ่ยถามด้วยใบหน้าเบื่อโลกตามสไตล์ของเธอเอง
"เถอะน่า ถือซะว่ามานั่งรถเล่นแล้วกันนะคะ" รุ่นพี่ตอบอย่างร่าเริงในขณะที่รุ่นน้องยังคงทำหน้าเบื่อโลกอยู่ สักพักรถมินิบัสก็จอดรถเพื่อรับผู้โดยสารที่ป้าย ซึ่งคนที่เดินขึ้นมาเป็นหญิงชราคนหนึ่งถือของพะรุงพะรัง คาดว่าคงเป็นผู้ปกครองของนักศึกษาคนไหนสักคนก็เป็นได้ เมื่อสาวสวยรุ่นพี่เห็นอย่างนั้น เธอจึงจะลุกขึ้นเพื่อไปช่วยถือของ ทว่า เธอได้ยินเสียงรุ่นน้องที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถอนหายใจดังเฮือกอย่างแรงจนเธอถึงกับชะงัก
"เฮ้อ!! น่าเบื่อ!!!" ปากที่บ่นออกมา แต่ขากลับพาร่างให้ลุกขึ้นแล้วไปจูงหญิงชราลงมานั่งแทนที่ของตน พลางยื่นมือไปถือของให้ แต่ใบหน้าก็ยังคงเบื่อโลกอยู่เช่นเคย
'อะไรกัน ทั้ง ๆ ที่บ่นแท้ ๆ แต่ดันลุกขึ้นให้นั่ง เป็นคนปากไม่ตรงกับใจสินะ' สาวสวยรุ่นพี่คิดในใจพร้อมกับอมยิ้มออกมา ก่อนที่จะลุกขึ้นไปแล้วถือของช่วยรุ่นน้อง
เมื่อถึงที่หมายสาวสวยทั้งสองรวมถึงหญิงชราต่างก็ลงรถที่เดียวกัน ก่อนจะขอบคุณยกใหญ่ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม สาวสวยรุ่นพี่จึงหยิบกล้องจากกระเป๋าขึ้นมาถ่ายรูปหญิงชราคนนั้นเอาไว้ แล้วอมยิ้มเมื่อมองดูรูปที่ตนถ่าย ก่อนจะบอกลาแยกย้ายกันไปคนละทาง
"ปะ ไปข้างในกัน"
"ไปไหนคะ?"
"นิทรรศการภาพถ่ายน่ะ"
"เอ๊ะ?" ถึงจะไม่เข้าใจ แต่เจนดาก็เดินตามพี่รหัสเข้าไปยังหอศิลป์ฯ แต่โดยดี
เจนดา รู้สึกว่าพี่รหัสของเธอนั้นช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกัน จนตอนนี้ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะชอบทำอะไรตามอำเภอใจอยู่เรื่อย ทั้ง ๆ ที่เวลานี้เธอควรจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านพัก แต่กลับต้องตามพี่รหัสมายังหอศิลป์ฯ ซึ่งเธอยังไม่รู้เลยว่า พี่รหัสพาเธอนั่งรถมินิบัสมาที่นี่ทำไมกัน จนกระทั่งเธอทั้งสองได้ก้าวขาเข้าไปยังหอศิลป์ที่มีการจัดนิทรรศการภาพถ่าย มีทั้งภาพวิวทิวทัศน์ และภาพบุคคล ที่แขวนกับผนังและตั้งเรียงรายเต็มไปหมด ทำเอาเจนดาถึงกับอ้าปากเหวอด้วยความตื่นตาตื่นใจ
"ที่นี่มีภาพถ่ายของพี่ด้วยนะคะ" พี่รหัสพูดพลางกับเดินดูบรรดาภาพถ่าย ซึ่งเจนดา มัวแต่ตกตะลึงกับภาพถ่ายจนไม่ได้สนใจสิ่งที่พี่รหัสของเธอพูดแต่อย่างใด ไม่ได้สนใจแม้แต่การกระทำของรุ่นพี่ จนเธอตกไปเป็นส่วนหนึ่งของภาพถ่ายในกล้องถ่ายรูปพี่รหัส โดยที่เธอก็ไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ
"ชอบใช่ไหมคะ"
"ชอบค่ะ ความจริงหนูก็ชอบถ่ายรูปนะคะ แต่ถ่ายรูปไม่สวย"
"รูปทุกรูปที่ถูกถ่ายออกมา มันสวยหมดแหละ มันอยู่ที่มุมมองนะ" พี่รหัสพูดด้วยรอยยิ้ม ยังไม่วายแอบถ่ายรุ่นน้องไปตามทาง ก่อนที่ทั้งสองจะไปหยุดอยู่ที่ภาพถ่ายภาพหนึ่ง
"หนูชอบภาพนี้จัง"
"ภาพนี้ของพี่เองค่ะ"
"เอ๊ะ! จริงเหรอคะ สวยจัง" ภาพถ่ายนั้นไม่ใช่ภาพที่สวยอลังการแต่อย่างใด แต่กลับเป็นภาพรอยยิ้มของชาวนาที่ยิ้มกว้างอย่างจริงใจเท่านั้น
"รอยยิ้มของคนเราน่ะ มันมีพลังวิเศษนะ ก็เหมือนที่น้องยิ้มอยู่ตอนนี้ไงคะ" ทันทีที่รู้ตัวว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมา เจนดาก็หุบยิ้มทันที
"พี่ชื่อไอนะคะ ไอรดา ฐิติรัตน์ เอกบัญชีปีสอง" สาวสวยแนะนำตัวพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"เอ่อ...เจนค่ะ มุกดา ค่ายพาณิชย์ เอกบัญชีปีหนึ่ง"
"พี่ขอเรียกว่ามุกดาได้ไหมคะ ชื่อเพราะดี"
"ได้ค่ะ เอาที่พี่สบายใจ"
"ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะ น้องรหัส"
"เอ่อ...ค่ะ มันทางการไปไหมคะ"
"ฮิฮิ นั่นสินะคะ คงจะรู้สึกว่าน่าเบื่อล่ะสิ" ไอรดาถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเช่นเคย อีกคนได้แต่หลบสายตา เพราะเหมือนถูกอ่านใจได้อย่างไรอย่างงั้น
"ถ้าพี่ขอถ่ายรูปด้วย จะได้หรือเปล่าคะ"
"กับหนูเหรอคะ"
"ค่ะ ก็พี่ถามเรานี่นา จะให้พี่ไปถ่ายกับใครล่ะคะ"
"ถ่ายทำไมคะ"
"เก็บเป็นที่ระลึกไง วันแรกที่เราได้รู้จักกัน" เมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำเอา เจนดาถึงกับคิ้วขมวด
'เอ๊ะ!! นี่พี่ไอลืมเรื่องที่จูบเราไปแล้วงั้นเหรอ!!? ว้อท!!?'
สาวสวยรุ่นพี่ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปคู่ทันทีโดยที่รุ่นน้องไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้เธอดูเหรอหราจนน่าขัน เธอจึงถลึงตาใส่รุ่นพี่ราวกับจะกินเลือดกันเสียให้ได้
"พี่ไอ!! ไหงไม่ให้สัญญาณหน่อยล่ะคะ"
"ฮ่า ๆ นี่แหละนะมุกดา คนยิ้มยาก... แล้วเราจะเดินดูนิทรรศการต่อไหมคะ หรือจะกลับเลย"
"เดี๋ยวหนูขอเดินดูอีกหน่อยแล้วกันค่ะ"
"โอเคค่ะ ถ้างั้นพี่ขอตัวนะคะ ไว้เจอกันงานบายศรีนะ" ไอรดาโบกมือลา ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอดูมีความสุขตลอดเวลา ราวกับวิ่งอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์อย่างนั้นแหละ เจนดาจึงถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
'เรากับพี่รหัสนี่ต่างกันสุดขั้วเลยแฮะ ต้องเป็นคนอารมณ์ดีขนาดไหนกัน น่าเบื่อชะมัด'
"เป็นไงมึง เจอพี่รหัสยัง" หญิงสาวตัวเล็กเดินเข้ามาถามเมื่อเธอกลับมาถึงบ้านแล้วเห็นเพื่อนนั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟา
"เจอแล้ว"
"ใครวะ"
"พี่ไออะ"
"ไอไหนวะ" เจนพรเดินเข้ามาพอดี จึงเอ่ยถามบ้าง
"อย่าบอกนะว่าพี่ไอที่สวย ๆ อะ" กบถามด้วยความสนใจ
"นอกจากจะปากหมาแล้วมึงยังขี้เสือกอีกนะ มึงรู้จักคนไปทั่วเลยหรือไง"
"อิหมา พี่ไอนี่สาวสวยดีกรีดาวคณะเลยนะเว้ย แต่พี่แกชอบโดดกิจกรรมเหมือนมึงอะ ก็เลยพลาดการคัดตัว"
"สวยมากเลยเหรอวะคางคก"
"เดี๋ยวมึงก็เห็น ก็คงเข้ากิจกรรมบายศรีคืนนี้อยู่หรอกมั้ง"
"แล้วพี่รหัสพวกมึงอะเจอกันยัง" เจนดาถามคืนบ้าง
"เจอแล้ว พี่รหัสกูแม่ง หุ่นหมีจริง ๆ"
"พี่หมี กับน้องคางคกสินะ"
"อิหมา มึงนี่น้า แล้วมึงล่ะเจนพร พี่มึงหล่อไหม"
"ก็หล่อนะ แต่ขี้เก๊กอะ เป็นนักบอลมหา'ลัย สาว ๆ นี่กรี๊ดกันใหญ่"
"กูละอิจฉาพวกมึงจริงจรี๊ง มาแลกกับพี่หมีกูสักคนเถอะ"
"โอ๊ย พี่เขาอาจจะใจดีก็ได้ไหม มึงก็อย่าไปตัดสินคนที่หน้าตากับหุ่นสิวะ"
"กูก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่อิหมา ใส่ร้ายกูจัง"
"ก็มึงพูดเอง จะว่ากูใส่ร้ายได้ยังไง"
"โอ๊ยจ้า!!!" เจนพรถึงกับต้องกลอกตามองบนเมื่อเพื่อนรักของเธอเอาแต่เถียงกันไม่เลิก จนเธอต้องเดินหนีออกไปในที่สุด
บรรยากาศงานบายศรีสู่ขวัญต้อนรับนักศึกษาใหม่เอกบัญชี ถูกประดับตกแต่งด้วยแสงเทียนรอบ ๆ เมื่อเสร็จพิธีทุกคนต่างแยกย้ายไปหาพี่รหัสน้องรหัสของตนเพื่อที่จะผูกข้อต่อแขน มีเพียงแค่เจนดาเท่านั้นที่ยังนั่งหลบมุม ไม่สนใจใคร แค่มาร่วมกิจกรรมด้วยก็น่าเบื่อพออยู่แล้ว ถ้าจะให้ไปผูกแขนรุ่นพี่ด้วยนั้น เธอก็ยิ่งไม่สนใจเข้าไปใหญ่ ซ้ำยังมองว่ามันเป็นกิจกรรมที่น่าเบื่อที่สุดเสียด้วยซ้ำ
"น้องมุกดาคะ พี่ตามหาตั้งนาน มานั่งอยู่ตรงนี้นี่เอง" สาวสวยรุ่นพี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเช่นเคย เจน ดาจึงเงยหน้ามองก่อนจะเห็นว่าในมือของเธอถือฝ้ายผูกแขนและกรอบรูปอยู่ด้วย
"คนมันเยอะน่ะค่ะ เลยมานั่งรอเพื่อนตรงนี้"
"เบื่อสินะ มานี่มาเดี๋ยวพี่ผูกแขนให้นะคะ" ไอรดานั่งลงข้าง ๆ เธอพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแขนเธอไปวางไว้ที่หน้าตักแล้วนำฝ้ายมาผูกแขนให้ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ยินดีต้อนรับเข้าสู่สาขาบัญชีอย่างเป็นทางการนะคะ จากนี้ก็ตั้งใจเรียนนะ จะได้ประสบผลสำเร็จตามที่หวังไว้ พี่จะคอยเอาใจช่วยตลอดที่อยู่ที่นี่นะคะ" เจนดาเงยหน้ามองสาวสวยที่กำลังก้มหน้าผูกแขนอย่างตั้งอกตั้งใจท่ามกลางแสงเทียนจากแก้วที่วางรอบ ๆ ทำให้แว่นตาที่รุ่นพี่สวมอยู่นั้นส่องสะท้อนกับเปลวเทียนที่กำลังพริ้วไปตามลม มองดูแล้วคล้ายกับว่าเจ้าตัวกำลังดวงตาเป็นประกายแวววาวอย่างตัวการ์ตูน เจนดาจึงเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยโดยที่ตนก็ไม่รู้ตัว
"อะ! เสร็จแล้ว ส่วนนี่เป็นของขวัญที่พี่มอบให้นะ คนอื่น ๆ อาจจะให้ขนมน้องรหัสกัน แต่พี่ไม่อยากให้เรากินขนมจุกจิกเยอะ มันไม่ดีต่อสุขภาพ" ไอรดายื่นกรอบรูปที่เป็นรูปคู่เธอกับเจนดามาให้ รุ่นน้องจึงรับมาก่อนจะทำหน้างอ เพราะมันเป็นตอนที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัวจนถ่ายออกมาดูเหรอหรานั่นเอง
"หน้าหนูน่าเกลียดชะมัด"
"ฮ่า ๆ ก็มัวแต่ทำหน้าแบบนั้นไม่ยอมยิ้มสักทีนี่นา เวลาที่มุกดายิ้ม น่ารักมากเลยนะคะรู้ตัวไหม"
"..."
"โอเค ๆ พี่ไม่กวนแล้วดีกว่า ถ้ายังไงก็เก็บไว้ดี ๆ นะคะ ข้างหลังมีเบอร์พี่เขียนไว้ ถ้ามีปัญหาอะไร หรือเรียนไม่รู้เรื่อง อยากจะปรึกษาอะไรก็โทรมาได้ตลอดเลยนะคะ"
"ค่ะ" เจนดาตอบกลับไปสั้น ๆ ก่อนที่รุ่นพี่จะลุกขึ้นแล้วเดินจากไป เธอจึงพลิกกรอบรูปและดูเบอร์ที่เขียนเอาไว้ และหัวเราะออกมาเบา ๆ
'เหอะ...ให้ตายก็ไม่โทร!'
"สรุปกูก็ไม่เจอหน้าพี่รหัสของมึงเลย แม้แต่มึงกูยังไม่เจอแม้แต่เงาหัว" เจนพรบ่นให้เพื่อนทันทีเมื่อกลับมาถึงบ้าน
"อย่างน้อยกูก็ไปน่า ดูฝ้ายผูกแขนกูสิ" เจนดาว่าพลางกับชูมือขึ้น ซึ่งที่ข้อมือของเธอนั้นมีฝ้ายผูกแขนแค่เพียงเส้นเดียวเท่านั้น ผิดกับกบที่มีฝ้ายผูกแขนเรียงกันถึงหนึ่งฝ่ามือ ส่วนสาวสวยพราวเสน่ห์อย่างเจนพรนั้นไม่ต้องพูดถึง เพราะแขนทั้งสองข้างของเธอมีฝ้ายผูกแขนยาวจนเกือบถึงข้อศอก รุ่นพี่หนุ่ม ๆ คงเรียงคิวมาผูกแขนให้เธอเป็นแน่
"ใจคอมึงจะให้พี่รหัสผูกแค่คนเดียวเองหรือไง"
"ใครจะให้รุ่นพี่ผูกจนถึงข้อศอกเหมือนมึงล่ะเจนพร!"
"เอออินี่ ไปร้องเพลงระหว่างเรียกรวมแป๊บเดียว พอถึงช่วงผูกแขนรุ่นพี่มารุมผูกกันใหญ่ กูละอิจฉา!"
"ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันสวยแล้วก็เก่ง แต่กูอยากเห็นพี่รหัสเจนดาจังวะ จะสวยขนาดไหน" เมื่อได้ยินเพื่อนรักพูด เจนดาจึงหยิบกรอบรูปจากกระเป๋าผ้าส่งให้เธอดู
"อะ นี่พี่รหัสกู ชื่อพี่ไอ ดูซะให้เต็มตา" เจนพรเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะรับกรอบรูปมาดู และเธอก็ต้องอ้าปากเหวอ
"เชี่ย!! อย่างสวย! สวยกว่าดาวคณะอีก!!"
"กูบอกแล้ว ว่าดีกรีดาวคณะ นี่ถ้าพี่เขาไม่โดดคัดตัวนะ กูว่าอาจจะได้เป็นดาวมหา'ลัยด้วยซ้ำ"
"โอ๊ย พวกมึงก็อย่าตัดสินคนที่หน้าตาสิวะ รู้ไหมว่าสวยแต่แม่งโคตรโรคจิต เมื่อวานนะยังจุ.." ยังไม่ทันที่เจนดาจะได้พูดจบ เธอก็ชะงักและรีบเอามือปิดปากของตนโดยพลัน เพราะเธอเผลอปากไวเสียได้ ซึ่งแน่นอนว่า ท่าทีส่อพิรุธของเธอเป็นจุดสนใจของเพื่อนรักทั้งสองเป็นอย่างดี
"เมื่อวานทำไมอิหมา!!?"
"เปล่า!"
"อิหมา!! มึงก็รู้ว่าพวกเราไม่มีความลับต่อกัน"
"เออ เจนดา มึงพูดมาเลยนะ"
"ไม่มีไรจริง ๆ เออ...พี่เขาสวยไง"
"อิหมา มึงจะพูดหรือไม่พูด" กบจ้องมองเจนดาตาเขม็งพร้อมกับชี้หน้า ยังไม่พอเธอยังก้าวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เจนดาจึงต้องถอยหนีจนแผ่นหลังของเธอชนเข้ากับผนัง ทำให้เธอไม่อาจหนีไปไหนได้ เพื่อนรักอย่างกบและเจนพรก็ยังไม่วายก้าวเข้าหาเธอราวกับหุ่นยนต์จับเท็จก็ไม่ปาน
"บอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้..."
"เออ ๆ บอกแล้ว! คือ...เมื่อวานพี่เขา…"
"พี่เขาทำไม!?" ทั้งกบและเจนพรต่างถามเป็นเสียงเดียว จนเจนดาถึงกับสะดุ้งโหยง
"พี่เขา...จูบกู…"
"ฮะ!!!! อะไรนะ!!!!!!!?"
