ภายในบ้านเช่าหลังพอดีอยู่สำหรับนักศึกษาปี 1 ทั้ง 3 คน ที่ได้เช่าบ้านพักนอกมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะอาศัยอยู่ร่วมกันจนถึงเรียนจบเพราะพวกเธอสนิทกันมาก แทบจะตัวติดกัน ไปไหนไปกันมาตั้งแต่เด็กจนโต
ซึ่งในบ้านหลังใหญ่พอดีอยู่ มี 3 ห้องนอน ตามจำนวนของพวกเธอ มีห้องน้ำในตัว และห้องน้ำรวมด้านนอกอีก 1 ห้อง มีห้องโถงขนาดพอดี ที่สามารถนั่งพูดคุย ดูทีวี กินข้าวได้อย่างสบาย ๆ และห้องครัวอีก 1 ห้อง แต่บรรยากาศในตอนนี้กลับเงียบสงัดเพราะมีหนึ่งในสมาชิกอยู่เพียงลำพังเท่านั้น หญิงสาวเจ้าของผมบลอนด์ถึงกับต้องนอนเอาแขนก่ายหน้าผากที่บนโซฟา เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันกวนใจเธอไม่หายไปจากความคิดเสียที
"โอ๊ย หน้าเหวี่ยงอีกแล้วอะ เดี๋ยวก็จับจูบซะเลย!!"
"!!!!!???"
"ยัง ยังไม่ยิ้มอีก"
"พี่บ้าปะ ไม่มีเรื่องให้ยิ้ม จะให้หนูยิ้มทำไม?" จู่ ๆ สาวสวยรุ่นพี่ก็โน้มตัวเข้ามาจุมพิตที่ริมฝีปากของรุ่นน้องโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จนเจ้าตัวถึงกับตาดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่จะได้ยินเสียงหัวเราะร่าตามมา
"ฮ่า ๆ อย่างน้อยก็ไม่ใช่หน้าเหวี่ยงล่ะนะ พี่ไปก่อนละกัน ไว้เจอกันใหม่นะน้องเจน" เมื่อพูดจบ รุ่นพี่ก็ลุกเดินจากไปอย่างหน้าตาเฉย ปล่อยให้อีกคนนั่งหน้าเหวออยู่อย่างนั้นราวกับคนสติหลุด
'พี่ไอ!! สวยซะเปล่า ทำไมเป็นคนแบบนี้นะ คิดจะจูบใครก็ได้หรือไง โอ๊ย!!!!' หญิงสาวได้แต่คิดในใจ พลางกับใช้มือถูที่ริมฝีปากของตัวเองไปมาไม่หยุด
"อิหมา มึงเป็นอะไรเนี่ย ถูปากอยู่นั่นแหละ อยากให้ปากแดงธรรมชาติเหรอ ให้กูตบให้ไหม?" สาวปากจัดเพื่อนรักร้องทักเมื่อเห็นเจนดาถูปากตัวเองจนแดงเถือกไปหมด
"คางคก! มึงนี่น้า!!"
"หนีกิจกรรมอีกแล้วนะมึงเนี่ย พวกกูโดนรับน้องจนอ่วม ปวดตัวไปหมด" เจนพรพ่นให้กับเพื่อนสาว พลางใช้มือบีบนวดที่แขนตัวเอง ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวบนโซฟาด้วยท่าทีอิดโรย
"ก็มันน่าเบื่อนี่หว่า แล้วยาย้อมผมที่กูฝากซื้อ ได้ซื้อมาให้ปะ"
"สีดำไม่มีนะ มีแต่สีน้ำตาล"
"เออ ๆ ดีกว่าผมทอง ทักกูอยู่นั่นแหละ น่าเบื่อ!" เมื่อเพื่อนสาวพูดคำประจำตัวขึ้นมา ทั้งสองถึงกับหันมามองหน้ากันแล้วส่ายศีรษะด้วยความเอือมระอา
"เอาให้เนียนนะมึง อย่าให้ผมกูเหมือนไฮไลต์นะ ไม่อยากเป็นจุดเด่น" หญิงสาวที่เดิมทีเคยมีผมสีบลอนด์ทอง แต่ตอนนี้ถูกแต่งเติมด้วยน้ำยาย้อมผมสีน้ำตาล มือข้างหนึ่งของเธอถือกระจกทรงกลมเพื่อดูสภาพของตัวเองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หัวคิ้วทั้งสองขมวดจนแทบจะจรวดกันอยู่แล้ว ก่อนกระจกบานนั้นจะถูกฉกไปจากมือโดยหญิงสาวอีกคนที่อาสาเป็นช่างทำผมให้กับเธอเอง
"เออค่ะ!! เชื่อฝีมือกูเถอะ ดีกว่านี้ก็ช่างระดับโลกแล้ว" ช่าง (อาสา) เสริมสวยตอบก่อนจะโยนกระจกออกไปที่โซฟาจนเจ้าตัวได้แต่มองตาม
"ระวังเถอะ ถ้าทำออกมาไม่ดี กูจะแอบเอาน้ำยากัดสีผมไปป้ายผมมึงตอนหลับ"
"อิเพื่อนเลว"
"ฮ่า ๆ พวกมึงนี่น้า อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน ไม่มีวันไหนเลยใช่ไหมที่จะไม่กัดกันน่ะ เหมือนเป็นบทสวดที่กูต้องได้ยินทุกวัน" สาวสวยอีกคนนามว่า เจน เช่นกันเอ่ยขึ้นพลางกับส่ายศีรษะด้วยความเอือมระอา แต่เธอก็แอบอมยิ้มตบท้ายทุกครั้งเพราะเธอไม่ได้รำคาญใจแต่อย่างใด
แม้ทั้งเจนดา และกบจะทะเลาะกันทุกวัน แต่พวกเธอไม่เคยผิดใจกันเลยสักครั้ง เรียกได้ว่า รักกันที่สุด จนรู้หมดไส้หมดพุง และไม่มีความลับต่อกันอีกด้วย
"ทน ๆ ฟังไปเถอะน่า ถ้าไม่มีพวกกูแล้วมึงจะเหงานะเจนพร" กบพูดพร้อมกับหันมายักคิ้วให้เพื่อนสาว
"เออ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน" เจนดาเสริม
"จ้า ๆ เออมึง พรุ่งนี้มีกิจกรรมตามหาพี่รหัสนะ คือต้องตามหาให้เจอก่อนสองทุ่ม แล้วก็จะมีพิธีบายศรีต่อ ตอนนั้นก็จะได้ผูกข้อต่อแขนกันกับพี่รหัสด้วย"
"กูโดดได้ไหมวะ น่าเบื่ออะ"
"กูว่าแล้วมึงต้องพูดแบบนี้ งานนี้โดดไม่ได้ว่ะ มันเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ของเอกเรา คือถ้าใครโดดอาจจะไม่จบเลยนะมึง" เจน ประภาพรขู่เพื่อนตามสไตล์คนรักเพื่อนที่อยากให้เข้าร่วมกิจกรรมด้วยกัน
"เฮ้อ...ขนาดนั้นเลยเหรอวะ แล้วถ้าหาพี่รหัสไม่เจอล่ะ"
"ถ้าหาไม่เจอ มึงก็ไม่จบ!"
"เชี่ย! มันยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ กะอีแค่ตามหาพี่รหัสไม่เจอเนี่ยนะ" เจนดาเชื่อสนิทใจ
"เออดิวะมึง ขนาดกูยังไม่อยากจะเชื่อเลย!!" กบเสริมเพื่อนเพื่อให้ดูน่าเชื่อมากขึ้น
"ไปก็ได้วะ แล้วกูจะตามหาพี่รหัสเจอได้ยังไงวะ" ทันทีที่เพื่อนตอบรับ เพื่อนสาวทั้งสองถึงกับหันไปยักคิ้วให้กันทันที เพราะทุกอย่างเป็นไปตามแผนเป๊ะ!
"ตอนที่มึงโดด พี่ปีสองเขาให้คำใบ้พี่รหัสมา ของกู นักบอลที่หล่อที่สุด" เจน ประภาพรพูดนำเสนอคำใบ้ของตน
"ของกู หุ่นหมีแต่ใจดี ไม่หล่อแต่น่ารัก แม่งมาเป็นประโยค เสี่ยวฉิบหาย" สาวปากจัดพูดบ้าง
"อ้าว แล้วของกูล่ะ?"
"ของมึงอะ ห้องสมุด สั้น ๆ ง่าย ๆ ได้ใจความ" เจน ประภาพรตอบ
"ได้ใจความเชี่ยอะไรวะ ขนาดเพศกูยังไม่รู้เลย แล้วกูจะหาเจอได้ยังไง ของพวกมึงยังรู้ว่าเป็นผู้ชาย แต่ของกูนี่สิ"
"เอาน่า มึงก็ลองไปที่ห้องสมุดดู พี่เขาอาจจะเป็นบรรณารักษ์ก็ได้นะ แล้วมึงก็หาคนที่เป็นเอกบัญชี แค่นั้นเอง"
"นี่กูมีพี่รหัสน่าเบื่อขนาดนี้เลยเหรอวะ"
"มึงนี่น้า มีอะไรที่ไม่เบื่อบ้างไหม มึงควรเบื่อตัวเองด้วยนะที่เป็นคนแบบนี้ อิหมา"
"เอ้าอิคางคก มึงนี่มัน!"
"โอ๊ย!! เลิกกัดกันสักที รำคาญโว๊ย!!!"
เวลาผ่านไปไม่นานนัก การเนรมิตสีผมใหม่ก็เป็นอันเสร็จสิ้น จากเดิมที่เคยมีผมสีบลอนด์ทอง แต่ตอนนี้เปลี่ยนใหม่เป็นสีน้ำตาลแต่ยังมีเค้าของสีเดิมเล็กน้อย ซึ่งหากโดนแสงทำให้ดูเป็นประกาย และแน่นอนว่า ไม่ว่าจะสีผมสีไหน เจนดา ก็ยังดูโดดเด่นจนเพื่อนรักทั้งสองเป็นต้องตกตะลึงกับใบหน้าคมของเธอทุกครั้ง แม้จะรู้จักกันมานานแล้วก็ตาม
"โห...ล้างออกแล้วสวยเลยนะมึง สีน้ำตาลประกายทองหน่อย ๆ"
"เยี่ยมมากเพื่อนรัก กูภูมิใจในตัวมึงที่สุด"
"แหม พูดชมขนาดนี้ เดี๋ยวกูหอมแก้มทีนึง" กบพูดอย่างภูมิใจพร้อมกับประคองหน้าเพื่อนสาวเอาไว้แน่น ก่อนจะก้มลงหอมแก้มไปฟอดใหญ่
"ไสหัวไป!"
"อิหมา ตอนนี้มึงก็ไม่ได้เป็นโกลเด้นน้อยของกูแล้วสิ ตอนนี้มึงเป็นหลังอานแทนแล้ว"
"โอ๊ย อิคางคก! กูไปเป็นหมาของมึงตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ก็ตอนนั้นหัวทอง ๆ ของมึงมองไกล ๆ กูนึกว่าโกลเด้น รีทรีฟเวอร์"
"อิคางคก!!!"
"เออเอ้า กูว่าละ ว่าพวกมึงจะคุยกันดี ๆ ได้ไม่นาน" แน่นอน ว่าคนที่รู้จักพวกเธอดีอย่าง เจน ประภาพร รู้ดีว่าทั้งสองจะต้องทะเลาะกันอีกเป็นแน่ ซึ่งมันเป็นอย่างที่เธอคิดจริง ๆ ไม่มีผิดเพี้ยน
"จงชิน~"
"จงชิน~"
"จงชิน~" สองสาวคู่กัดถึงกับรวมพลังสะกดจิตสาวสวยสายหวาน จนเจ้าตัวต้องใช้มืออุดหูแล้วหนีออกไปให้ไกลจากความวุ่นวายนี้
วันต่อมา
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนในคาบบ่าย เหล่านักศึกษาปีหนึ่งต่างก็รีบแยกย้ายออกตามหาพี่รหัสของตนทันที เพราะอาจารย์ประจำสาขาแจ้งมาว่าวันนี้พี่ปีสองทั้งหมดไม่มีเรียนคาบบ่าย ช่างเป็นช่วงเวลาที่เหมาะแก่การตามหาพี่รหัสนัก ทำให้ทุกคนไม่รีรอที่จะออกตามหาสายรหัสของตน ซึ่งรวมถึง เจนดา ด้วยเช่นกัน
วันนี้เจนดา แต่งตัวเหมือนเดิมตามสไตล์ของเธอ แม้ใจจริงเธอจะเบื่อหน่ายกับการที่ต้องทำกิจกรรม แต่เธอจำต้องออกตามหาพี่รหัสอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพราะกลัวว่าจะเรียนไม่จบตามคำโกหกของเพื่อนรักทั้งสอง เธอเดินเข้าไปที่ห้องสมุดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนที่จะกวาดสายตาไปรอบ ๆ เพื่อที่จะหาบรรณารักษ์ เมื่อเธอเห็นว่ามีนักศึกษาคนหนึ่งยืนอยู่ข้างในเคาน์เตอร์ เธอก็มุ่งหน้าเข้าไปหาเป้าหมายทันที
"ขอบัตรด้วยนะคะ" ทันทีที่บรรณารักษ์สาวเห็นหน้าหญิงสาวเฟรชชี่เดินตรงเข้ามา เธอจึงยื่นมือออกมาข้างหน้าเพื่อขอบัตรนักศึกษาอย่างอัตโนมัติเพราะความเคยชิน
"เอ่อ...คือว่า พอดีมาตามหาคนน่ะค่ะ ไม่ได้จะเข้าห้องสมุด"
"ที่นี่มีไว้ให้อ่านหนังสือนะคะ แล้วก็ห้ามส่งเสียงดังด้วย"
"ไม่ได้จะส่งเสียงค่ะ เอ่อ...พี่อยู่เอกบัญชีหรือเปล่าคะ" เจนดา ลดเสียงให้เบาลงเพราะเกรงใจคนอื่น ๆ
"เป็นบรรณารักษ์ ก็อยู่เอกบรรณารักษ์สิคะ"
"เอ๊ะ? ไม่ใช่เหรอคะ ถ้างั้นนี่บัตรหนูค่ะ" เมื่อเป้าหมายไม่ใช่คนที่เธอตามหา จึงต้องยื่นบัตรให้แต่โดยดี
"ทีนี้เวลาเข้ามาก็ใช้บัตรสแกนได้เลยนะคะ ไม่ต้องยื่นบัตรแล้ว พี่ลงทะเบียนไว้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ ส่วนคิวอาร์โค้ดอยู่ด้านหลัง" รุ่นพี่บรรณารักษ์ยื่นบัตรคืนให้เธอพร้อมกับพูดอธิบายขั้นตอนโดยไม่มีการยิ้มแม้แต่น้อย
"ขอบคุณค่ะ"
'หน้าเหวี่ยงชะมัด!' เจนดารับมาพร้อมกับคิดในใจ
ติ๊ด! ครืด...
เสียงสัญญาณจากประตูบานเลื่อนอัตโนมัติ เมื่อหญิงสาวนำบัตรนักศึกษาแนบลงกับเครื่องสแกน เธอไม่รอช้ารีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปด้านในของห้องสมุดเพื่อที่จะตามหาพี่รหัสของเธอต่อ
'ห้องสมุดทำไมใหญ่จังวะ จะหาเจอได้ยังไงเนี่ย'
แม้จะเป็นเพียงห้องสมุดคณะ แต่ก็มีขนาดใหญ่โตจนเธอถึงกับท้อใจ เธอทั้งเบื่อทั้งกลัวเรียนไม่จบ จึงจำใจต้องตามหาแต่โดยดี เธอนั่งลงตั้งหลักที่โต๊ะก่อนจะนำกระดาษขึ้นมาเขียนว่า
'พี่อยู่เอกบัญชีหรือเปล่าคะ? หนูมาตามหาพี่รหัส'
เพื่อที่จะชูถาม แทนการเอ่ยถาม จะได้ไม่ต้องรบกวนคนอื่น ๆ และเธอก็เบื่อที่จะคุยกับใครด้วย
เมื่อเห็นใครเดินผ่าน หรือเดินผ่านใคร เธอก็ชูกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาทันที ก่อนที่จะได้คำตอบจากการส่ายศีรษะ คนแล้ว คนเล่า ก็ยังไม่ใช่พี่รหัสของเธอแม้แต่คนเดียว
'นี่เอกบัญชี ไม่ชอบอ่านหนังสือกันหรือไงเนี่ย' เธอบ่นในใจ ก่อนที่จะเดินไปทางชั้นหนังสือที่เขียนกำกับว่า
'770 การถ่ายภาพ'
'นี่ถ้าเจอพี่รหัสเอกบัญชีที่แถวนี้นะ ฉันจะหัวเราะให้ฟันหลุด' ยังไม่ทันที่เธอจะเดินเข้าไปด้านในทางชั้นหนังสือ มีสาวสวยคนหนึ่งเดินออกมาพอดี โชคดีนักที่ทั้งสองหยุดชะงักต่อหน้ากันเสียก่อน ไม่เช่นนั้นทั้งสองต้องชนกันเป็นแน่ ขณะที่ทั้งสองอยู่ในอาการตกใจ ต่างฝ่ายต่างเงยหน้าขึ้นพร้อม ๆ กัน ทำให้มองเห็นใบหน้ากันและกันได้อย่างชัดเจน
"พี่ไอ?" สาวสวยที่เดินสวนออกมานั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน รุ่นพี่สาขาของเธอที่เจอกันวันก่อนนั่นเอง เมื่อยืนเทียบกันแล้ว สาวสวยรุ่นพี่ตัวเล็กกว่าเจนดาเล็กน้อย และวันนี้ก็ดูผิดไปจากเดิมคือ เธอแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาดูสุภาพ และยังสวมแว่นราวกับเด็กคงแก่เรียน ผิดกับคนเมื่อวานที่เคยเจออย่างลิบลับ
"รู้จักพี่...งั้นเหรอคะ?"
"เอ๊ะ??"
'เอ๊ะ! เอ๊ะ! เอ๊ะ! ตัวเองมาจูบคนอื่นแท้ ๆ นี่อย่าบอกนะว่าลืมเราไปแล้ว'
ใช่...มีคำถามมากมายตีรวนสวนทางกันไปหมด เพราะสาวสวยรุ่นพี่ที่ขโมยจูบเธอไปเมื่อวาน แต่ตอนนี้ราวกับคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนอย่างไรอย่างนั้น
"เอ่อ...คงรู้จักสินะ ขอโทษที พี่จำคนไม่ค่อยเก่งน่ะค่ะ"
"อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ" เมื่อรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือพี่สาขาของเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้กระดาษเพื่อถามอีกแล้ว เธอจึงขยำทิ้งเสียตอนนี้เลย
"อะไรคะเนี่ย ขยำทิ้งทำไม กระดาษหนึ่งแผ่นมีประโยชน์นะรู้เปล่า พี่ขอดูหน่อยได้ไหมคะ"
"อ๋อ คิดว่าคงไม่ได้ใช้แล้วน่ะค่ะ เลยขยำทิ้ง" เจนดาตอบพร้อมกับยื่นกระดาษให้กับรุ่นพี่ เธอจึงรับไปแล้วคลี่กระดาษแผ่นนั้นออกเพื่ออ่านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม
'อย่าบอกนะว่า...พี่รหัสเราคือ พี่ไอ!!'
"มาตามหาพี่รหัสสินะ ยินดีด้วยนะคะ พี่นี่แหละ พี่รหัสของน้อง" รุ่นพี่ตอบออกมาอย่างสุภาพ พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน
'ม่ายยยยยยยย!!!! ~'
"แฮ่ ๆ" รุ่นน้องเพียงแค่ยิ้มแห้ง ๆ กลับไป เพราะเธอไม่อยากให้พี่รหัสของเธอเป็นหญิงสาวผู้นี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอที่สุดแล้ว
"ไปคุยกันข้างนอกไหม เดี๋ยวจะรบกวนคนอื่น ๆ เขา"
"อ่า...ค่ะ"
'เวรกรรมอะไรของแกวะเนี่ย ไอ้เจน!!!!'
